Κυριακή απόγευμα και οι σκέψεις

για κάτι που έγινε στο Ηράκλειο

Το αεροδρόμιο, το μεγάλο νησί και η Ελευθερία, γυναίκα που «ξέρει να ακούει», ένας πελώριος Γαργανουράκης ψυχή της οργάνωσης – κάθε οργάνωση έχει ανάγκη από μία τουλάχιστον ψυχή – οι Αρχάνες, μνήμες μοτοσικλέτας, μαθητές του Έκτου της Αθήνας, περισσότερες οι μαθήτριες, σε πενταήμερη – πενθήμερη στη δική τους γλώσσα-, το κρασί είναι του Βαγγέλη, του αριστοτελικού, το καλοριφέρ από αλουμίνιο και ο άλλος Βαγγέλης ο Σπηλιωτάκης, διευθυντής του Πειραματικού, εγγονός του Πλάτωνα , άνθρωπος με κατάρτιση, ένας διάλογος απρόβλεπτης ποιότητας, γύρω από το τραπέζι, ένας διάλογος με κρασί, με αόρατα κινούμενα σωματίδια, με Επίκουρο και με Αριστείδη Μπαλτά, με Φασουλόπουλο σε παρεμβάσεις εύστοχες, ο Βασίλης Γαργανουράκης και η φωτογραφία, ο χρόνος ακίνητος σε στάση προσοχής, η χρονική στιγμή πρωταγωνίστρια, με Βαγγέλη δισέγγονο του Αριστοτέλη, Ελευθερία Φανουράκη, Βαγγέλη Σπηλιωτάκη, Ανδρέα, Φασουλόπουλο και Καμπούρη, στις Αρχάνες πέφτει το σούρουπο, με φεγγάρι, με Δία και με Αποσπερίτη στην ίδια ευθεία, και το βλέμμα της σκέψης να διακρίνει την εκλειπτική, μαζί και το φοβερό μηχάνημα του Βασίλη να περιγράφει τον ουρανό, το ξενοδοχείο ήταν στη Γη και λεγόταν Άτριον, ο Κέπλερ, ο Τύχο Μπράχε και ο Στέφανος Τραχανάς, η νύχτα στο Ηράκλειο, νύχτα της Παρασκευής, το ασανσέρ και το δωμάτιο 405, τα όνειρα . . .

Τα λιοντάρια στο Ηράκλειο κι ένας Βαλαδάκης συνήθως απρόβλεπτος , πρωινό πάρτι, ακριβώς στις δέκα, γεια σου Μανόλη Κριτσωτάκη, κυρίως να σαι καλά, Εμπορικό Επιμελητήριο, δεύτερος όροφος αίθουσα εξαιρετική , μια θέση δίπλα στον Ανδρέα Βαλαδάκη και τη Μαρία την παλιά συμφοιτήτρια, Αντώνης Μαργαρίτης και ζήτω οι αισθητήρες, οι νόμοι των αερίων κοιτάζουν στα μάτια την υπόθεση Αβογκάντρο και γεννιέται η καταστατική, απέξω ένας Μάρτιος με φορεσιά σχεδονάνοιξης , τα παιδιά από το Ρέθυμνο και το αόρατο πρωτόνιο σε μαγνητικό πεδίο, ο Μιλτιάδης Τσίγκρης, πανάρχαιος γνώριμος, να οργανώνει το διδακτικό υλικό, και βέβαια το κορυφαίο της ημερίδας, τα παιδιά από τα Χανιά, ο παλιός φίλος Δημοσθένης Μαρκογιαννάκης κι ο Γιάννης Στυλιανακάκης ο δάσκαλος, - πόσο πολύτιμο να γνωρίζεις νέους ανθρώπους, σκέφτηκες - ο Κώστας Καμπούρης σε μια καλή παρουσίαση με καθρέφτες, λέιζερ και πρίσματα, διάλειμμα με καφέ και παιδιά από το Λασήθι, « έχουμε έρθει για να σας ακούσουμε», με Λεωνίδα Τζιανουδάκη και σάντουιτς . . . .

Επιστροφή με «Σχεδιάζουμε τον μέλλον» και Στέφανο Τραχανά - τον υπέροχο πραγματικό κόσμο να τον φέρουμε μέσα στη σχολική τάξη - , ο Γιώργος Φασουλόπουλος με «διδάσκω φυσική στην Ελλάδα της κρίσης» , μεταφέρει στην αίθουσα ένταση αρκετών αμπέρ , ο Ανδρέας Κασσέτας πιάνει το μικρόφωνο και ξεχνιέται ανάμεσα σε έναν ουρανό δεοντολογίας και μία βραχώδη γήινη πραγματικότητα, ο Δημήτρης Σταύρου πάντοτε σεμνός και χαμηλών τόνων διεισδύει στα προγράμματα Σπουδών της Γερμανία, και ο λόγος στο ακροατήριο, οι πι έψιλον τέσσερα θέλουν να μιλήσουν για όλα αυτά που άκουσαν, θέλουν να εκφραστούν, αναμενόμενο το να ακουστούν και μερικές κακίες , αλλά τα ΕΚΦΕ νησίδες αντίστασης σε έναν ωκεανό δύσκολο .

. . . . . . . . .. η ταβέρνα κάπου ανάμεσα στο λιμάνι και στον Άγιο Δημήτριο, ο πανάρχαιος οίνος και το χοιρινό , αποχαιρετισμοί υψηλής θερμοκρασίας, όπου νάναι στον ουρανό του αεροδρομίου η Αφροδίτη θα κάνει και πάλι την εμφάνισή της, ως Αποσπερίτης, ο Δίας την παρακολουθεί, οι τέσσερεις φίλοι από την Αθήνα θα «πετάξουν», με την παράξενη γεύση της επιστροφής, αφού βέβαια προηγουμένως ο Βαλαδάκης αγοράσει τα γλυκά για την αρκετά μεγάλη οικογένεια . . . . .

Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας