Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΓΡΑΦΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ

                               ΜΙΧΟΙ-ΚΑΝΔΑΛΟΣ

Το Μιχόι αναφέρεται για πρώτη φοράς σε τούρκικο κατάστιχο το 1461 με 6 αλβανικές οικογένειες. Το τοπωνύμιο δηλώνει το όνομα του αρχικού οικιστή. Παλαιές οικογένειες πάντως του Μιχοίου, όπως λένε οι σημερινοί κάτοικοι, είναι οι : Τσιρίκος, Αλεξόπουλος, Μητρόπουλος, Βαμβακάς, Θεοδωρόπουλος. Αμαξάς κ.α. ήταν ανέκαθεν κτηνοτρόφοι, όπως φανερώνει και το ορεινό του εδάφους αλλά και η λειψυδρία.

Το 1689 είχε 26 κατοίκους, οι οποίοι αυξάνονται ραγδαία σε 60 το 1700 κατά την διάρκεια της τελευταίας Ενετοκρατίας.

Το 1816 είχε 15 ελληνικές οικογένειες, ενώ το 1828 οι οικογένειες ανέρχονται σε 31. το 1830 είχε δική του ενορία με εφημέριο τον ιερέα Κανέλλο. Κεντρική εκκλησία του χωριού είναι σήμερα η Αγ. Παρασκευή, η οποία διαδέχτηκε παλαιότερο κτίσμα (σήμερα εκκλησία νεκροταφείου) προς τιμήν της ίδιας αγίας.

Μετά την Απελευθέρωση και με τη σύσταση των δήμων, ανήκε από το 1836 έως το 1840 στο δήμο Τριταίας και έπειτα στο δήμο Δύμης. Το 1889 απογράφονται 193 κάτοικοι. Σήμερα έχει 690 κατοίκους.

Στα νεότερα χρόνια με την κάθοδο πληθυσμών από τα ορεινά (κυρίως από την Τοπόλοβα και από τα Καλαβρυτοχώρια) δημιουργούνται οι συνοικισμοί Ψευτέικα, Τσαμέικα, Τσιρικέικα και Σκουρλέικα.

Το Μιχόι σήμερα αποτελείται από 300 περίπου κατοίκους.όπως είναι φυσικό έχει πολλές ομορφιες.έχει μικρής εκτάσεως δάση όπου εκεί φυτρώνουν διάφορων λογής φυτά και κατοικούν και πολλά ζώα που του προσδίδουν μια ιδιαίτερη ομορφιά.επίσης στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα παραδοσιακό καφενείο όπου εκεί μπορείς να απολαύσεις ήρεμα τον καφέ σου σε ένα πολύ φιλικό περιβάλλον. Tέλος μια πηγή με την ονομασία Φοκάγια από την οποία τρέχει νερό που κατεβαίνει από το βουνό έτσι λοιπόν εκεί ο καθένας μπορεί να περάσει ευχάριστα την ώρα του.

Κάνδαλος

Αναφέρεται χωριό των Πατρών Κάνδαλος από 1700 με 55 κατοίκους αλλά πρόκειται για το ομώνυμο χωριό των Φαρών που βρισκόταν σε βουνό πάνω από την Χαλανδρίτσα, στο ύψωμα Τοπόλοβα. Από εκεί οι κάτοικοι μετακινήθηκαν  μετά την Επανάσταση προς τα πεδινά στο σημερινό χωριό. Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού είναι από την οικογένεια Γεωργακόπουλου.

Ελένη Αλεξοπούλου και Άννα Γεωργακοπούλου, μαθήτριες της Α τάξης του Λυκείου Λάππα (έτος 2003-2004)

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Το χωριό που ζούμε ονομάζεται Βουπράσιο. Το Βουπράσιο είναι ένα χωριό μικρό, αλλά με μεγάλη ιστορία. Σε αυτό το χωριό, κατοικούσε ένας Τούρκος που κυβερνούσε τις γύρω περιοχές την εποχή της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα.

Πρίν από μερικά χρόνια το Βουπράσιο βρισκόταν 2 χιλιόμετρα πιο μακριά από ότι βρίσκεται τώρα. Σιγά σιγά όμως πολλοί κάτοικοι άρχισαν να φεύγουν και να χτίζουν τα σπίτια τους στην Εθνική οδό που ήταν τότε μια ακατοίκητη περιοχή. Έτσι σχεδόν άρχισε να ερημώνει το χωρίο και άρχισε να δημιουργείται ένα καινούργιο χωριό με τους ίδιους κατοίκους. Αυτό το χωριό ονομάστηκε Νέο Βουπράσιο και ταυτόχρονα το άλλο ονομάστηκε Παλιό Βουπράσιο. Αυτή την στιγμή το Παλιό Βουπράσιο έχει ερημώσει εντελώς. Εκεί ζουν τώρα λιγότεροι από 20 κάτοικοι. Οι υπόλοιποι είναι μετανάστες από την Αλβανία.

Το Νέο Βουπράσιο είναι ένα σχετικά μικρό χωριό και το χωρίζει στη μέση η Εθνική οδός. Δεν έχει πολλούς κατοίκους αλλά και σε αυτό το χωριό ζουν Αλβανοί μετανάστες. Το χωριό μας δεν έχει καταστήματα. Έχει μια εκκλησία και ένα σχολείο μονοθέσιο που λειτουργούσε παλιά. Έχουν περάσει δέκα χρόνια περίπου από τότε που το σχολείο του χωριού μας έπαψε να λειτουργεί, επειδή τα παιδιά προτιμούσαν τα σχολεία των γύρω περιοχών.

Το όνομα «Βουπράσιο» προέρχεται από τις αγελάδες γιατί οι κάτοικοι του χωριού μας ασχολούνται πολύ με την κτηνοτροφία και διαθέτουν γελάδες και βοσκότοπους.

            Παλιότερα  είχε πολύ μεγαλύτερη έκταση. «Βουπράσιο» ονομαζόταν τότε η παλαιά και νέα Μανωλάδα, το σημερινό Βουπράσιο και το Μετόχι μετά όμως διασπάστηκε.

Πριν την ένωση αυτών των περιοχών το σημερινό παλιό Βουπράσιο ονομαζόταν Τσελεπί γιατί εκεί κατοικούσε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ένας πασάς, ο Αλή-Τσελεπής. Συγκεκριμένα έμενε στο παλιό σχολείο που τώρα είναι στάβλος για πρόβατα. Λίγοι κατοικούν εκεί τώρα όπως αναφέραμε έχουν μεταφερθεί στο νέο Βουπράσιο οι άλλοι έχουν φύγει για κάποια πόλη.

Παρόλα αυτά γύρω από το χωριό υπάρχουν πολύ όμορφοι τόποι όπως το δάσος της Στροφυλιάς, η λίμνη που την ονομάζουν Λάμη και διαθέτει πολλά και σπάνια πουλιά, και η παραλία που την ονομάζουν Κουνουπέλι.

Στο χωριό μας έχουμε επίσης ένα καινούργιο και πολύ όμορφο γήπεδο ποδοσφαίρου στο οποίο έρχεται και κάνει προπονήσεις μια μεγάλη ομάδα της Πάτρας. Είναι αρκετά μεγάλο και βρίσκεται στο δρόμο που ενώνει το Παλιό με το Νέο Βουπράσιο.

Εκτός από πολλούς βοσκότοπους το χωριό μας  έχει και πλούσιες γεωργικές εκτάσεις. Εκεί καλλιεργούνται συνήθως πατάτες αλλα και διάφορα άλλα φρούτα και λαχανικά.

Για όλους τους παραπάνω λόγους είμαστε πολύ περήφανες που μεγαλώσαμε και που ζούμε ακόμα σε αυτό το υπέροχο χωριό και πιστεύουμε πως είναι ένα από τα καλύτερα χωριά της χώρας μας.

ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ μαθήτρια της Α τάξης του Λυκείου Λάππα

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΡΕΤΗ μαθήτρια της Α τάξης του Λυκείου Λάππα  (έτος 2003-2004)