Άρθρα από το Περιοδικό 2:   2000 – 2001

 

1. ΠΑΙΔΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

2. VIDEO GAMES  -  SILENT HILL

3. ΝΙRVANA:  ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ή ΕΝΑΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ;

4. ΕΛ  ΓΚΡΕΚΟ

5. ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ - 1927

 

 

 

 

1

 

            Από το όχι και τόσο μακρινό τελικά σχολείο του Τζάνσμπορο στην Αμερική, δυο μικρά παιδιά έσπειραν σε όλη την υφήλιο τον τρόμο και τον αποτροπιασμό.  Τα παιδιά – δολοφόνοι χτύπησαν για μια φορά ακόμα σκορπώντας το θάνατο σε τέσσερις συμμαθητές και τη νεαρή δασκάλα τους.

            Στον ορίζοντα και πάλι απλώθηκε το εναγώνιο ερώτημα: «και τώρα τι γίνεται;  Πως θα αποτραπούν παρόμοια κρούσματα;»  στο πρώτο ερώτημα μετά προθυμίας σπεύδουν να απαντήσουν οι επαγγελματίες «ερμηνειολόγοι» που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα.

            Ο καθένας δικαιούται να έχει τη δική του απάντηση.  Εκείνο, που καθώς φαίνεται, δεν αντέχεται είναι η σιωπή.  Αν αφεθείς στα λόγια του Σαίξπηρ, «τα υπόλοιπα είναι σιωπή», χάθηκες.  Υποκύπτεις στον τρόμο, την αγωνία της αβεβαιότητας.  Όχι, δεν είναι για τις μέρες μας αυτό το βάσανο.  Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει ένα «διότι».  Στην αγωνία της ερώτησης πρέπει να υπάρξει η ανακούφιση της εξήγησης.  Το «έωλο» γιατί δηλώνει «πως όλα είναι δυνατά».  Όχι, πρέπει να κάνουμε σαν όλα να είναι ερμηνεύσιμα, άρα κατανοητά, άρα και προβλεπόμενα και ως εκ τούτου τιθασεύσιμα.  Ερμηνεία, κατανόηση, πρόβλεψη, τιθάσευση.  Ιδού η χρυσή και ποθητή αλυσίδα.  Χωρίς αυτήν είμαστε χαμένοι στη νύχτα των άναρχων δυνατοτήτων.

            Έτσι, λοιπόν, ειπώθηκε πως φταίει η τηλεόραση.  Η άφθονη βία που απλόχερα μας προσφέρει η μικρή οθόνη.  Η βία φέρνει βία.  «Περιστοιχίζομαι από τη βία. Πατάω το μαγικό κουμπί, κάνω ζάπινγκ και το αίμα είναι εκεί, σταθερά παρόν, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, καθημερινό θέαμα στα όχι πλέον έκθαμβα μάτια μου.  Με ευκολία, η ευκολία της βίας στην τηλεόραση κάποια στιγμή δραπετεύει από το ψυχρό γυαλί και εισέρχεται μέσα μου».

            «Φταίνε τα όπλα που είχανε οι γονείς στο σπίτι, αφού ήταν μανιώδεις κυνηγοί και συχνά πήγαιναν με τα παιδιά τους στο κυνήγι».  «Το όπλο είναι παντού γύρω μου, κάποια στιγμή το αρπάζω και το χρησιμοποιώ».

            Από τους υποψιασμένους στα «ψυχολογικά» ειπώθηκε: «φταίει η απόρριψη που υπέστη ο Τομ από μια νεαρή συμμαθήτριά του, με την οποία ήταν ερωτευμένος …».  «Σκοτώνω εκείνον που με αρνείται».  «Δεν επιτρέπω την απόρριψη.  Όταν με αρνείται εκείνος που επιθυμώ, είναι σαν να με σκοτώνει, γι αυτό κι εγώ τον αφανίζω για να προστατευτώ».

            Λόγοι, λόγοι, λόγοι, λόγοι για να θέλεις να σκοτώσεις, να γίνεις φορέας μιας ολικής καταστροφής.  Λόγοι για να γίνει παιδική εγκληματικότητα θέμα και αυτή του συρμού.  Αγαπημένο πεδίο επαναλαμβανόμενων αναλύσεων.  Χθες ήταν τα παιδιά από την Αμερική, σήμερα κιόλας ένας ακόμα δεκαεξάχρονος δολοφόνος έκανε την εμφάνισή του στον τόπο μας.  Η ερμηνεία θα εστιαστεί και εδώ σε αντίστοιχες γνώριμες πλέον θεματικές.

            Κι όμως, κάτι δεν πάει καλά με όλα αυτά τα γιατί και τα διότι.  Και μένει απ’ έξω.  Πώς να προστατεύσεις το κοινό από τα παιδιά – δολοφόνους;  Πώς να προστατεύεις τα παιδιά – δολοφόνους από τον εαυτό τους;  Εύλογα διερωτάσαι: γιατί δεν είναι περισσότερα, απείρως περισσότερα τα κρούσματα;  Κι αν υποθέσουμε ότι οι λόγοι πράγματι έχουν να κάνουν με ό,τι ειπώθηκε ή πρόκειται να ειπωθεί, τότε πώς να αντιδράσεις, ώστε η τηλεόραση να μειώσει τη βία;  Τι να κάνεις, ώστε ο τηλεθεατής να μην αρέσκεται στο θέμα της αιμοσταγούς βίας;  Πώς να αποσύρεις τα όπλα από τα φιλήσυχα σπίτια των αμερικανικών και ελληνικών οικογενειών;  (Εκεί τα χρειάζονται για το κυνήγι τους, εδώ για τους Αλβανούς).  Τι να κάνεις;  ώστε η κοπέλα να μην απορρίψει τον μελλοντικό επίδοξο νεαρό δολοφόνο;

            Μάλλον τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει.  Η βία θα συνεχίσει να κατοικεί στη μικρή οθόνη, οι γονείς θα συνεχίσουν να έχουν στο σπίτι τους όπλα, όπλα για προστασία.  Και σίγουρα το κάθε κορίτσι που δεν θα θέλει τον αντίστοιχο Τομ θα εξακολουθεί να απορρίπτει τον έρωτά του.  Τίποτα δεν μπορεί να γίνει, λοιπόν;  Στο έλεος των παιδιών – δολοφόνων;

            Όχι, αν ενδιαφερθούμε σοβαρά για μια «μέριμνα εαυτού».  Όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά.  Σε αντίθεση προς όλα τα δεινά, που τον περιστοιχίζουν από τη γέννησή του, ο Τομ θα πρέπει να έχει ένα βασικό λόγο για να μην καταστραφεί.  Ένα βασικό λόγο που έχει να κάνει με μια επιθυμία ζωής.  Με άλλα λόγια, η επιθυμία ζωής είναι εκείνη, και μόνον εκείνη, που θα προστατεύσει τον ίδιο τον Τομ, αλλά και την κοινωνία από την καταστροφικότητα του Τομ.  Μια επιθυμία ζωής εκπορεύεται από «μέσα», αλλά εμπνέεται απ΄ «έξω».

Μια επιθυμία ζωής.  Να είναι αυτή άραγε το μυστικό όλων των χρεοκοπημένων σήμερα αυτεγκληματικών πολιτικών;  Επιθυμία ζωής, η μεγάλη διαπόμπευση των ημερών μας.  Τουλάχιστον για όλους τους Τομ του κόσμου ετούτου.

 

Κατερίνα Χρόνη  -  Γ4

 

 

 

 

2

 

 

 

3

 

         Σήμα κατατεθέν των Νirvana ήταν τα βαριά, σταθερά ντραμς και οι σκληρές κιθάρες. Ήταν ένα συγκρότημα που πάντρευε punk και heavy metal, ένας συνδυασμός που έκανε νέους και νέες να μυηθούν στον ήχο τους. Το συγκρότημα αυτό το αποτελούσαν οι: Kurt Cobain, Chris Novoselic και αργότερα ο David Grohl.

O Kurt Cobain πυρήνας του συγκροτήματος γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου στο Αμπερντίν. Οι γονείς χώρισαν όταν αυτός ήταν 8 ετών έτσι τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα γι’ αυτόν. Οι γονείς του, του καλλιέργησαν το ενδιαφέρον για τη μουσική. Όμως στο απομονωμένο Αμπερντίν οι πηγές του ήταν λίγες. Αργότερα ο νεαρός Κurt ήρθε σε επαφή με τον Cris Novoselic (μπασίστας) διαμέσου του Buzz των Melvins. Έτσι μαζί με έναν φίλο τους έφτιαξαν ένα συγκρότημα που το ονόμασαν Εd, Ted and Fred και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άλλαξαν πολλά ονόματα και μέλη. Μέχρι το 1986 οι επιρροές του είχαν αφομοιωθεί δημιουργώντας ένα αυστηρά προσωπικό ύφος στη μουσική και στα φωνητικά. Μετά από λίγο καιρό ο δεκαεννιάχρονος Kurt εγκαταλείπει για πάντα το Αμπερντιν και πηγαίνει στο Σιάτλ.

Στο Σιατλ ο Cobain υπογράφει συμβόλαιο με τη Sub Pop με το συγκρότημά του που τώρα πια ονομάζονται Νirvana. Έτσι το 1989 μετά από ηχογραφήσεις τριών ημερών δημιούργησαν το Bleach με συνολικό κόστος μόλις 606,17 δολάρια. Τα περισσότερα τραγούδια στο Bleach είναι hard rock όμως υπάρχουν και οι pop στιγμές όπως το Αbout a Girl. Η επιτυχία του Bleach ήταν μεγάλη, ενώ μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες ενδιαφέρονταν για το συγκρότημα. Λίγο αργότερα άλλαξαν ντράμερ και τη θέση του Chand Channing πήρε ο Pave Crohl.

Έτσι οι Nirvana το 1991 ήταν έτοιμοι για το δεύτερο δίσκο τους στην Geffen. Το Nevermind λοιπόν ήταν έτοιμο να προκαλέσει πάταγο όπως και έκανε. Πήρε πολύ καλές κριτικές ενώ το ΜΤV κατέληξε να προβάλει το [Smells Like A Teen Spirit] 10 φορές την ημέρα. Έτσι το Nevermind έφτασε να πουλάει 70.000 αντίτυπα την ημέρα δηλαδή 150 το λεπτό σ’ όλο τον κόσμο. Η ασταμάτητη κάλυψη των μέσων μαζικής ενημέρωσης όμως δημιούργησε ρωγμές και πολλά προβλήματα εμφανίστηκαν. Ο Kurt άρχισε να κάνει χρήση ηρωίνης, ο Novoselic είχε προβλήματα με το ποτό ενώ ακουγόταν πως ο Grohl συμμετείχε σε όργια.

Στην συνέχεια ο Curt παντρεύτηκε την Courtney Love και δύο μήνες αργότερα ανακοίνωσε ότι θα γινόταν μητέρα. Εν τω μεταξύ το Insecticide το επόμενο άλμπουμ των Nirvana, πουλούσε μαζικά αν και οι <<κίτρινες>> ιστορίες που δημοσιεύονταν στον Τύπο ανταγωνίζονταν την εμπορική επιτυχία.

Οι Nirvana για μια ακόμη φορά στο στούντιο. Ο αρχικός τίτλος του άλμπουμ ήταν I Hate Myself And I Want to die όμως στο τέλος επικράτησε το In Utero. Ξεχώρισε για τους σκοτεινούς και αινιγματικούς στίχους του όπως <<Look on the bright side is suicide>> και <<I’m so tired I can’t sleep, I’m a liar and a thief>>. Eνώ από μουσική ήταν στο ίδιο στυλ με τους προηγούμενους.

Στο πέρασμα από το 1993 στο 1994 αποδείχτηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Βέβαια κανείς δεν περίμενε αυτό που συνέβει στις 8 Απριλίου. Ο Cobain αυτοκτόνησε. Γιατί άραγε; Μια απορία που ποτέ δε θα απαντηθεί. Κι όμως είχε τα πάντα: μια πανέμορφη κορούλα, μια γυναίκα που αγαπούσε, μια αξιοσέβαστη μπάντα και πολλά λεφτά. Ίσως το ότι η δημοσιότητα τον έκανε να αισθάνεται μόνος ή να ένιωθε τύψεις για κάτι. Ίσως αυτές να είναι οι απαντήσεις, ποιος ξέρει; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μπάντα απελευθέρωσε πολλά παιδιά στο Αμπερντιν της Αμερικής αλλά και σε όλο τον κόσμο. Βέβαια η τραγική ειρωνεία είναι πως το «παραμύθι» τέλειωσε από τα χέρια αυτού που το δημιούργησε. Όμως σε καμιά περίπτωση δε θα πρέπει να τον λυπηθούμε γιατί είχε ό,τι ήθελε στη ζωή του και κατάφερε να πραγματοποιήσει αρκετά από τα όνειρά του.

Ο Cobain κατάφερε να γίνει ήρωας πολλών παιδιών στον κόσμο. Όμως οι ζωντανοί θρύλοι σπάνια καταφέρνουν να ζουν με αυτή την αίσθηση… Το μόνο που έχουμε να κάνουμε λοιπόν είναι να τον θυμόμαστε σαν τον μεγαλύτερο τραγουδοποιό της γενιάς μας και να κοιτάμε την ουσία του θέματος και όχι τις «κίτρινες» ιστορίες του Τύπου...

 

Αθηνά Δούκα  -  Γ1

 

 

 

4

 

Θεοτοκόπουλος Δομήνικος:  Έλληνας ζωγράφος. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1541 και πέθανε στο Τολέδο το 1614. Σε ηλικία  περίπου 35 ετών  εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ισπανία  όπου δημιούργησε το  μεγαλύτερο  και σημαντικότερο μέρος της καλλιτεχνικής του παραγωγής.

Η εξελικτική πορεία της ζωγραφικής του Θεοτοκόπουλου μπορεί ενδεικτικά να παρακολουθηθεί στις τέσσερις πόλεις όπου έζησε διαδοχικά: το Ηράκλειο, τη Βενετία, τη Ρώμη και το Τολέδο.

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο και σπούδασε ασφαλώς τους παραδοσιακούς  τρόπους της  αγιογραφίας σ’ ένα από τα πολλά εργαστήρια της  βενετοκρατούμενης πατρίδας του. Η έντονη  αίσθηση του υψηλού και η τάση  προς την  αφαίρεση, χαρακτηριστικά της Βυζαντινής γενικότερα και της  Κρητικής αγιογραφικής  σχολής του 16^ου  αιώνα ειδικά, θα παραμείνουν  οι  μόνιμοι και κύριοι στόχοι σε όλη τη διαδρομή της ζωγραφικής του. Δέχτηκε  τις  επιδράσεις της δυτικής και ιδιαίτερα της Ιταλικής ζωγραφικής, μελετώντας τις πρωτότυπες χαλκογραφίες ή τα χαρακτικά αντίγραφα γνωστών ευρωπαϊκών πινάκων που κυκλοφορούσαν τότε  ευρύτατα  στην  Κρήτη.

Το 1566-1567 ο  Θεοτοκόπουλος  φεύγει για  τη  Βενετία και γίνεται  δεκτός  από τον  Τισιανό ίσως ως τακτικός μαθητής  του. Ασκείται  στην  ελαιογραφία, αυξάνει τις γνώσεις του στη συνθετική σύνδεση  των  θεμάτων,  διδάσκεται την  αρμονική κατανομή των μορφών  στον  πίνακα  και  την  ένταξή τους στο  φυσικό χώρο, πλουτίζει τη χρωματική του  ευαισθησία,  ελαφρώνει και εξευγενίζει το σχέδιο και την πινελιά και δίνει  ενότητα  στο σύνολο φωτίζοντάς το μ’ ένα θερμό έγχρωμο φως.

Ένας δεύτερος καλλιτέχνης, ο Γιάκοπο Μπασάνο κατέχει σημαντική θέση στη διαμόρφωση του Θεοτοκόπουλου κατά την πρώτη τρίχρονη διαμονή  του στη Βενετία. Οι πειραματισμοί με τους ισχυρούς φωτισμούς προβληματίζουν  το νεαρό ζωγράφο και του ανοίγουν νέους δρόμους μεγάλης σημασίας για τη μετέπειτα εξέλιξη της ζωγραφικής του.

Το 1570 ο Θεοτοκόπουλος  βρίσκεται στη Ρώμη και επιβάλλεται σ’ έναν εκλεκτό κύκλο καλλιτεχνών  και ουμανιστών. Δέχεται πολλές  παραγγελίες   και αρχίζει ήδη να δημιουργεί τη δική σχολή.  Ο Γκρέκο έχει στη Ρώμη την ευκαιρία να γνωρίσει τα αρχαία και αναγεννησιακά καλλιτεχνήματα, αλλά κυρίως  τις απόψεις των σύγχρονων μανιεριστών, από τους οποίους  αποκόμισε τους τρόπους της κυκλικής και ωοειδούς  σύνθεσης,  τη  συμπύκνωση της έκφρασης  σ’ ένα κεντρικό πυρήνα, την απομάκρυνση των περιπτωσιακών στοιχείων και γενικότερα την εξάρτιση των σχημάτων και των χρωματισμών από καθαρά μορφολογικά κριτήρια όχι από την ανάγκη της απομίμησης  του  φυσικού.

Δεν είναι εξακριβωμένο πότε έφυγε από τη Ρώμη και αν η πραγματική  αιτία όπως αναφέρει ήταν  ένα μεταγενέστερο βιογραφικό κείμενο του Τζούλιο Τσεζαρε Μαντσίνι (1616-1619),  η  ασεβής  δήλωσή του ότι αν κατάστρεφαν τη  «Δευτέρα  Παρουσία» του  Μιχαήλ- Άγγελου  στην  Καπέλα Σιστίνα, θα μπορούσε εκείνος να την  αντικαταστήσει με έργο σεμνότερο και πνευματικά ισάξιο.

Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι από το 1572 ως  το 1575-1576  ο  Θεοτοκόπουλος επέστρεψε στη Βενετία και ότι στο διάστημα αυτό στράφηκε προς τη  δυναμική  σύνθεση του Τιντορέτο με τις αντιθετικές  κινήσεις που  απαγκιστρώνουν τις  μορφές από τις δεσμεύσεις  του γήινου περιβάλλοντος και των στατικών προοπτικών και τις  μεταφέρουν σ’ έναν ουράνιο ταραγμένο χώρο, όπου δεν κυριαρχούν πια τα θερμά χρυσά τισιανικά φώτα, αλλά τα  ψυχρά  γαλάζια και τα γκρίζα χρώματα.

Παρακινούμενος  ίσως από τη δυνατότητα  να  εργαστεί στο μοναστηριακό ανάκτορο του  Φιλίππου Β΄, το Εσκοριάλ, και από τη βαθύτερη επιταγή να ελευθερώσει το προσωπικό του  όραμα από το βάρος των καθιερωμένων αξιών της ιταλικής παράδοσης, φτάνει στην  Ισπανία,  άγνωστο πότε ακριβώς. Το 577 βρίσκεται εγκαταστημένος στο Τολέδο και εργάζεται σημαντική παραγγελία των εικονοστασίων του Σάντο Ντομίνικο ελ Αντίγουο.

Μετά το ζωγραφικό άθλο Οργκάθ,  ο Θεοτοκόπουλος, εκτός από τις  μεμονωμένες προσωπογραφίες, στρέφεται αποκλειστικά στον κόσμο των  θείων  υποστάσεων και προσπαθεί να τον αποδώσει ζωγραφικά στηριγμένος στην  ιδιαίτερη ουσία του, το φως που για ένα διάστημα διαφέγγει απαλά  μέσα από τις άγιες  μορφές  και τους δίνει ένα ποιητικό υπερκόσμιο κάλλος. Οι συνθέσεις γίνονται τώρα λιγότερες, οι κινήσεις άνετες, οι χειρονομίες  αβρότερες, τα χρώματα ενώνονται αρμονικά  μεταξύ τους, οι ουρανοί λάμπουν  γαλάζιοι.

Ήδη όμως στα έργα του Σαν Χοσέ το φως αρχίζει να γίνεται εκτυφλωτικό   και  οι αντιθέσεις του με τη σκιά να δημιουργούν παραμορφώσεις που ανοίγουν στον καλλιτέχνη το δρόμο για την ελεύθερη  και  καθαρά χρησιμοποίηση των χρωματικών μαζών.  Έτσι στον πίνακα του  Αγίου  Μαρτίνου,  ο  επαίτης αποκτά ένα αφύσικο ύψος  για να  εξισορροπήσει το λευκό όγκο του αλόγου του αγίου. Φαίνεται ότι ο ίδιος ο Θεοτοκόπουλος  αισθάνθηκε αργότερα την ανάγκη να δώσει μια αληθοφανή εξήγηση  γι’  αυτήν την αυθαίρετη και πρωτοφανή  στην  εποχή του μεταχείριση  των  φυσικών  μέτρων.

            Ελευθερωμένος  από τις τελευταίες δεσμεύσεις  του  με  την  υλική πραγματικότητα,  ο Θεοτοκόπουλος διακόπτει το διάλογο με τα αισθητά  και την ανεκδοτική προσαρμογή στο θέμα και διανύει ένα στάδιο ισχυρής πνευματικής ανάτασης. Κρουνοί φωτός  ωθούμενοι από μια ισχυρότατη δημιουργική  πνοή διατρέχουν τους πίνακες προς  όλες τις κατευθύνσεις, σχηματίζουν κατακόρυφους  και διαγώνιους  άξονες,  και στροβιλίζονται γύρω τους  με  ιλιγγιώδεις ρυθμούς  διαγράφοντας σχήματα και μορφές  που δεν  ανήκουν στο γήινο κόσμο, αλλά είναι όντα υπερούσια,  αντιληπτά μόνο  σε   στιγμές  εκστατικής  υπερέντασης.

            Ξεχωριστή θέση στη μεγάλη ζωγραφική παράγωγη του Θεοτοκόπουλου από  πεντακόσιους  περίπου πίνακες,  κατέχουν οι προσωπογραφίες. Εκτός από εκείνες που  βρίσκονται στις μεγάλες συνθέσεις, είναι γνωστές πενήντα περίπου, όλες ανδρικές, εκτός  από τρεις γυναικείες. Είδος αυτό στο οποίο ο καλλιτέχνης διακρίθηκε από τα νεανικά του χρόνια για τη διεισδυτικότητα, το ήθος και την  άρτια τεχνική εκτέλεση. Δεν  αποκλείεται ορισμένα ζωγραφικά ευρήματα που  αναπτύσσονται στους θρησκευτικούς πίνακές να είχαν την αρχή τους  στις  ολοζώντανες προσωπογραφικές ερμηνείες του Θεοτοκόπουλου.

     Οι   σύγχρονες  πηγές  αναφέρουν ότι εκτός  από μεγάλος ζωγράφος ο Θεοτοκόπουλος  υπήρξε αρχιτέκτονας,  γλύπτης, συγγραφέας και φιλόσοφος, μέχρι σήμερα όμως κανένα σημαντικό δικό του αρχιτεκτονικό ή γλυπτικό έργο δεν έχει ανακαλυφθεί. Βέβαιο είναι ότι με τις δύο αυτές τέχνες έχει ασχοληθεί στην περιορισμένη κλίμακα της σχεδίασης του αρχιτεκτονικού και γλυπτικού μέρους  ορισμένων εικονοστασίων που θα περιλάμβαναν τους πίνακές του.

            Από τα περί αρχιτεκτονικής, γλυπτικής και ζωγραφικής συγγράμματά   του τίποτε δεν έχει απομείνει.

            Ότι υπήρξε ένας εξαιρετικά καλλιεργημένος άνθρωπος, βεβαιώνεται από την απογραφή της  βιβλιοθήκης του μετά το θάνατό του και από τον κύκλο των φίλων του ποιητών, φιλοσόφων  και καλλιτεχνών.

            Αν η υποτιθέμενη  αυτοπροσωπογραφία του απεικονίζει πραγματικά  τον ίδιο, μαρτυρεί το βαθύ στοχαστή και των άνθρωπο που καταναλώθηκε στην προσπάθεια να οραματιστεί και να αποδώσει το υπεραισθητό. Ίσως αυτό εννοούσε όταν έλεγε ότι «η ζωγραφική δεν  είναι τέχνη».

  

ΜΕΡΤΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΗ -

ΜΠΟΛΟΒΙΝΗ ΜΑΡΙΑ-ΣΕΜΙΝΑ – ΜΟΥΡΤΖΟΥΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ –

ΝΤΕΡΝΤΕ ΟΥΡΑΝΙΑ

Α3

 

 

 

5

 

 

Το 1927 μια παρέα αιγιωτών  ίδρυσε τον  ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ  μόνο και μόνο για να κάνουν το κέφι τους το οποίο ήταν το ποδόσφαιρο.

Μετά από δυο χρόνια συμμετείχε σε ένα πρόχειρο πρωτάθλημα στην Ελλάδα .Σιγά-σιγά και παίζοντας για πλάκα και μόνο για την φανέλα ανεβαίνουν απ’ τις τότε μικρές κατηγορίες σε μεγαλύτερες με ραγδαία για εκείνη την εποχή άνοδο. Όμως γύρω στο 1940 με 1945 το τότε ελληνικό πρωτάθλημα σταματά όπως και τα υπόλοιπα πρωταθλήματα της Ευρώπης λόγω του 2^ου παγκόσμιου πολέμου. Μετά από 6 με 7 χρόνια το ελληνικό άρχισε να αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του όμως ο τότε ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ άρχιζε από την αρχή με την ίδια ταχύτητα και το ίδιο πάθος όπως στα πρώτα βήματα. Γύρω στο 1955 με 1965 έφτασε στην Β΄ Εθνική κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος ενώ η μεγαλύτερη επιτυχία του συλλόγου έγινε το 1960-1970 κάνοντας όλη την Ελλάδα να μιλάει για μια απ’ καλύτερες επαρχιακές ομάδες κάνοντας όλους τους Αιγιώτες περήφανους. Άλλη μια επιτυχία της δοξασμένης αυτής ομάδας θεωρήθηκε απ’ όλους τους Αιγιώτες στα χρόνια που περιπλανήθηκε  στα σαλόνια της Α Εθνικής κατηγορίας τερμάτιζε από την 9 έως την 12 θέση του βαθμολογικού πίνακα ενώ άλλη μια επιτυχία του συλλόγου απ’ όλους τους Έλληνες η πρόκριση στα ημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδας.

Όμως όλα τα πράγματα έχουν ακμή και παρακμή και αυτό γι’ αυτό το 1980 έπεσε στην Β Εθνική ενώ μετά από μερικά σκαμπανεβάσματα κατρακύλησε μέχρι και της ερασιτεχνικές τοπικές κατηγορίες.

Από το 1993 και μετά άρχισε πάλι την ανοδική πορεία της αφού περιπλανήθηκε στα  αλώνια της Δ Εθνικής ερασιτεχνικής κατηγορίας. Το 1996 πήρε το εισιτήριο για την άνοδο στην Γ Εθνική σε αγώνα μπαράζ στο ιστορικό γήπεδο του Παναθηναϊκού παρουσία 10.000 παθιασμένων για άνοδο ταξίδεψαν από το Αίγιο στην Αθήνα για να ενισχύσουν την ομάδα. Οι μαυραετοί άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν ψηλά νικώντας την Αχαϊκή με 2-0 με γκολ του Σπανού.

Μετά από 4 χρόνια στην Γ Εθνική το 2000 βρήκε τον Παναιγιάλειο στην Β Εθνική τερματίζοντας στην 7 θέση δίνοντας στην Αιγιώτικη ομάδα το δικαίωμα να βρίσκεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην ίδια κατηγόρια πηγαίνοντας αρκετά καλά στον πρώτο γύρο και ακόμα καλύτερα στον δεύτερο γύρο.

          

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΑΕΤΟΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Α΄ ΕΘΝΙΚΗ

 

Γιάννης Αναστασόπουλος  -  Γ1