Τελειώνοντας την αναφορά μας, στους δυο αυτούς σπουδαίους μουσικούς πολιτισμούς βγάζουμε ποικίλα συμπεράσματα από τα ίδια τα στοιχεία μας.

Οι Έλληνες είχαν αναπτύξει μεγάλο πολιτισμό. Μία έκφραση πολιτισμού ήταν και η ασχολία τους με τη μουσική. Από την πλευρά τους οι Ρωμαίοι που νίκησαν με τα όπλα τους, τους Έλληνες νικήθηκαν από το ελληνικό πνεύμα και τον ελληνικό πολιτισμό. Ήταν φυσικό να αντιγράψουν και τη μουσική των Ελλήνων, η οποία ρίζωσε στη Ρώμη τόσο γερά, ώστε όταν μιλάμε για ρωμαϊκή μουσική να εννοούμε την Ελληνική.

Η μουσική στη Ρώμη εξελίχθηκε πολύ, αλλά έγινε ασχολία των αρχόντων των Ρωμαίων, ενώ, στην Ελλάδα ήταν μάθημα της εκπαίδευσης των νέων. Η μίμηση τους ήταν χοντροκομμένη και δεν μπόρεσε να κρύψει την καλλιτεχνική τους φτώχεια. Έτσι τα μουσικά όργανα και οι Ελληνικές μελωδίες, σαν αντίγραφα, ξέφυγαν από την ελληνικότητα στα χέρια των Ρωμαίων (τεράστιες λύρες, μεγάλοι αυλοί και αρμονία που πήραν από τους Αιγυπτίους).

Ελάχιστες από τις Ρωμαϊκές δημιουργίες μπορούν να συγκριθούν με το ύφος, το ήθος και την αυθεντικότητα των Ελληνικών δημιουργιών. Στις Ελληνικές τραγωδίες και Κωμωδίες το λυρικό στοιχείο εκφράζεται φανερά και όμορφα από τον χορό και την ορχήστρα. Στις Ρωμαϊκές όμως τραγωδίες και κωμωδίες εξαφανίζεται αυτό το λυρικό στοιχείο, εξαιτίας μίας συγκεκριμένης καινοτομίας, κατά την οποία η ορχήστρα και ο χορός βρίσκονται στην σκηνή και συμμετέχουν στη δράση.

Από τα παραπάνω προκύπτει πως κάθε αντιγραφή είναι κακέκτυπη και χάνει την αυθεντικότητα της. Είναι σίγουρο και πολύ φανερό πως η ευαισθησία των Ελλήνων λείπει παντελώς από την μουσική των άξεστων και απολίτιστων Ρωμαίων.