Home
ΜΟΥΣΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ (Σεν Σάνς)
http://www.youtube.com/watch?v=5LOFhsksAYw
http://www.youtube.com/watch?v=DndnJcozMYA
http://www.youtube.com/watch?v=OvPjtolajZk
http://www.youtube.com/watch?v=AHvqaRaDzQE
http://www.youtube.com/watch?v=8W98Ig39f2U
1 http://www.youtube.com/watch?v=CBZ4zFfbweA
2 http://www.youtube.com/watch?v=Qwqu9fRCSmU
3 http://www.youtube.com/watch?v=_9UajSQ8EqY
4 http://www.youtube.com/watch?v=x2NHC0x-93w
5 http://www.youtube.com/watch?v=8HlTkc9mD98
6 http://www.youtube.com/watch?v=7T7zVYQsDm4
7 http://www.youtube.com/watch?v=3A5lsWFhdsU
8 http://www.youtube.com/watch?v=Wz133DK_F3I
9 http://www.youtube.com/watch?v=khHu-6833ZQ
10 http://www.youtube.com/watch?v=GRKuC1EqrEc
11 http://www.youtube.com/watch?v=xo706XDpuLk
12 http://www.youtube.com/watch?v=6yMHbc6lt7k
13 http://www.youtube.com/watch?v=cQTIxuH6hFo
14 http://www.youtube.com/watch?v=dJ1Ekl2brdU
Πρόκειται για μια σατιρική και διασκεδαστική σουίτα που έγραψε ο Σεν Σάνς για τον εαυτό του και τους φίλους του αποκλειστικά. Ο ίδιος δεν επέτρεψε να παιχθεί δημόσια το έργο του όσο ζούσε, γι? αυτό το καρναβάλι των ζώων εκδόθηκε 30 χρόνια μετά το θάνατο του συνθέτη. Το «Καρναβάλι των ζώων» έχει υπότιτλο «Μεγάλη ζωολογική φαντασία», γράφτηκε το 1886, εκτελείται από ορχήστρα και 2 πιάνα και αποτελείται από 14 μέρη. Ο συνθέτης λαμβάνοντας υπόψη του τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ζώου, παρουσιάζει σχεδόν σε καθένα από τα μέρη του έργου του και ένα διαφορετικό ζώο, χρησιμοποιώντας το ρυθμό, τη μελωδία και τη χροιά των διαφόρων μουσικών οργάνων. Τα μέτρα που χρησιμοποιεί είναι τα 4/4 για τα τετράποδα, τα 2/4 για τα δίποδα και τα ? για όσα τους αρέσει το βαλς.
1) ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΛΙΟΝΤΑΡΙΟΥ
Οι συγχορδίες του πιάνου και οι αναδυόμενες φράσεις των εγχόρδων, ορίζουν την εισαγωγή. Καθώς η μουσική ζωηρεύει, η έξαψη εντείνεται μέχρι που όλα σταματούν απότομα απ? την ορχήστρα. Τα πιάνα παίζουν μια ρυθμική φανφάρα και μια αργή μελωδία των εγχόρδων αναγγέλλει τελικά, την άφιξη του λιονταριού. Ακούγεται ακόμη κι ο φοβερός βρυχηθμός του, χαμηλά στα πιάνα και αργότερα στα έγχορδα.
2) ΟΡΝΙΘΕΣ ΚΑΙ ΠΕΤΕΙΝΟΙ
Οι κότες κακαρίζουν χαρούμενα θορυβώντας και σκαλίζοντας σε ψηλό τόνο και συμπληρώνουν το ηχηρό λάλημα του κόκορα στο πιάνο και ψηλά στο κλαρινέτο.
3) ΗΜΙΟΝΟΙ
Οι γρήγορες, ορμητικές κλίμακες του πιάνου μιμούνται τον άμουσο μόχθο του ερασιτέχνη πιανίστα.
4) ΧΕΛΩΝΕΣ
Κάνουν την εμφάνισή τους με μια αργή μελωδία στο κόντρα μπάσο.
5) ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ
Το καημένο πλάσμα πασχίζει να χορέψει στα στροβιλίσματα ενός βαλς, επίσης απ? τα μπάσα.
6) ΤΑ ΚΑΓΚΟΥΡΟ
Πηδηχτοί, αλυσιδωτοί ρυθμοί αναγγέλλουν την είσοδό τους.
7) ΕΝΥΔΡΕΙΟ
Υδάτινες ριπές στο πιάνο υποστηρίζουν μια λυρική μελωδία στο βιολί και το φλάουτο.
ΠΡΟΣΩΠΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΥΤΙΑ
Ακούγονται τα μουγκανητά και το ξεφυσητό του γαιδάρου.
9) Ο ΚΟΥΚΟΣ ΣΤΟ ΠΥΚΝΟ ΔΑΣΟΣ
Το κλαρινέτο αποδίδει το ήρεμο τραγούδι του κούκου ενώ οι συγχορδίες του πιάνου κινούνται ήσυχα γύρω του δημιουργώντας την γαλήνη του δάσους.
10) ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑΣ
Τα πουλιά εμφανίζονται με γρήγορα τρέμολο των εγχόρδων που παρέχουν το υπόστρωμα για τη φλύαρη μελωδία του φλάουτου.
11) ΠΙΑΝΙΣΤΕΣ
Δύο φανταστικά ζώα με δύο χέρια εξασκούνται στις απέραντα πληκτικές τους κλίμακες.
12) ΑΠΟΛΙΘΩΜΑΤΑ
Το ξυλόφωνο μας μεταφέρει στον οστεώδη κόσμο των απολιθωμάτων, με μελωδίες από παιδικά και δημοτικά τραγούδια.
13) Ο ΚΥΚΝΟΣ
Η ρέουσα μελωδία αντανακλά τέλεια την ευγενική κίνηση του κύκνου στα γαλήνια νερά, παιγμένη απ? τον «τραγουδιστή της ορχήστρας», το τσέλο. Η κυματιστή, σαν νερό, συνοδεία του πιάνου συμπληρώνει την ειδυλλιακή εικόνα.
14) ΦΙΝΑΛΕ
Μπορεί να διακρίνει κανείς, μερικούς απ? τους χαρακτήρες να υποκλίνονται στο κοινό!
Παιδαγωγική αξία: Με αυτό το παραμύθι τα παιδιά προσεγγίζουν τα όργανα της ορχήστρας αντιλαμβανόμενα την διαφορετικότητά τους στα χαρακτηριστικά του ήχου: ύψος, χροιά, ένταση. Έτσι αναπτύσσουν την ενεργητική ακοή, αναγνωρίζοντας τα όργανα σε συνδυασμό με τα διάφορα ζώα. Παράλληλα συνειδητοποιούν τις κινητικές, και όχι μόνο, διαφορές των ζώων. Το έργο διακρίνεται για το χιούμορ του, τη λεπτή ειρωνεία, και τον αυτοσαρκασμό. Μέσα από αυτή την αντιμετώπιση, τα παιδιά μπορούν να αναπτύξουν την κρίση τους και να ποικίλουν τον τρόπο έκφρασής τους.
ΟKαρυοθραύστης |
Τσαϊκόφσκι Πέτρος Ίλιτς (1840-1893) Ο Καρυοθραύστης Στο μπαλέτο πρωταγωνιστεί ένα μικρό κορίτσι, η Κλάρα, Στη 2η πράξη, η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Παλάτι της Χώρας των Γλυκών. Πριν από αυτό ακούγεται το μεγαλύτερο σε διάρκεια μέρος: το Βαλς των Λουλουδιών (σκηνή 13). Μια υπέροχη καντέντσα που παίζει η άρπα εισάγει την πανέμορφη λυρική μελωδία σε ρυθμό βαλς, που παίζεται κυρίως από τα έγχορδα. Ο Χορός των Μιρλιτόνων είναι το προτελευταίο μέρος του Καρυοθραύστη, που πήρε το όνομα του από το γαλλικό πνευστό όργανο, που παίζεται συνήθως από παιδιά. Τσαϊκόφσκι και Καρυοθραύστης Είναι το 3ο και τελευταίο μπαλέτο που έγραψε ο Τσαϊκόφσκι. Όταν ο Τσαϊκόφσκι έγραψε αυτό το έργο, ποτέ δεν πίστεψε στην αξία του, όπως ο ίδιος ομολόγησε αργότερα. Η μικρή του εισαγωγή είναι αυτή που δημιουργεί τις συνθήκες για τη νοητή ανάπλαση του κόσμου των παραμυθιών. Ο Καρυοθραύστης παρουσιάστηκε μαζί με το έργο Iolantha (κι αυτό του Τσαϊκόφσκι) και έκανε μια αποτυχημένη πρεμιέρα. Ο Τσάρος τίμησε τη γενική πρόβα με την παρουσία του, εκφράζοντας την ευχαρίστησή του με ό,τι είδε. Το κοινό της πρεμιέρας ήταν λιγότερο οξυδερκές από τον Τσάρο. Οι κριτικοί ήταν φειδωλοί στους χαρακτηρισμούς τους, διαπιστώνοντας «έλλειψη δημιουργικότητας και φαντασίας στο νέο μπαλέτο». Πολλές υποθέσεις έχουν γίνει, χωρίς να βγει σίγουρο και ασφαλές συμπέρασμα, για το τι ήταν αυτό που προκάλεσε την αποτυχία της πρεμιέρας. Μερικοί είπαν πως η πρεμιέρα απέτυχε εξαιτίας της μητριαρχικής φιγούρας που έβγαινε μέσα από τη Νεραϊδοβασίλισσα. Ήταν και η χορεύτρια με το σχετικό ρόλο, που εξέτεινε τη δραματική έκφραση του ρόλου της στα άκρα. Όποια κι αν ήταν η αιτία, το έργο απέτυχε να σαγηνεύσει το μάτι και το αυτί του κοινού της εποχής, σε αντίθεση με τα δύο μπαλέτα που προηγήθηκαν: Τότε στην Αγία Πετρούπολη το μπαλέτο έκανε μόλις 14 παραστάσεις, |
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Η κίνηση είναι πολύ σημαντικό στοιχείο της μουσικο-κινητικής αγωγής. Χωρίς αυτήν θα είχαμε μόνο μουσική αγωγή, εκμάθηση δηλαδή των μουσικών εννοιών, των 7 φθόγγων, της γραφής τους στο πεντάγραμμο, θα μαθαίναμε να παίζουμε π.χ. φλογέρα όπως γίνεται σε ένα ωδείο. Όμως στο νηπιαγωγείο και στον παιδικό σταθμό, η κίνηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Τα παιδιά κινούνται διαρκώς, έχουν απίστευτη ενεργητικότητα και αν δεν τα βοηθήσουμε μέσα από δραστηριότητες να διοχετεύσουν την ενέργειά τους σε εποικοδομητικές ασχολίες (έμμεση μάθηση μέσα από το παιχνίδι), τότε αυτή πολύ πιθανόν να διοχετευθεί σε εχθρικές πράξεις π.χ ξυλοδαρμούς εναντίον άλλων παιδιών. Τόσο σημαντική είναι η κίνηση. Μέσα από αυτήν το παιδί μαθαίνει να συντονίζει τις κινήσεις του, κι αυτό είναι απαραίτητο για τη δόμηση του Σωματικού του Σχήματος (εικόνας για το σώμα του).
Οι κινήσεις που δοκιμάζουμε από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας για να ανακαλύψουμε τον κόσμο είναι ένα γνωστό και αγαπημένο πεδίο ατελείωτων πειραματισμών για τα παιδιά, μια έμφυτη ανάγκη. Οι ίδιες κινήσεις, περπάτημα, τρέξιμο, στροφή, τέντωμα, σπρώξιμο, τράβηγμα, σύρσιμο, άλμα χρησιμοποιούνται στη μουσικοκινητική με τη λιτή συνοδεία ενός τυμπάνου ή μικρών κρουστών οργάνων και μας οδηγούν να νιώσουμε στη πράξη τις ρυθμικές αξίες, τις παύσεις, τα μέτρα, τη δυναμική, τη φόρμα. Μέσα από τη κίνηση γνωρίζουμε τις μουσικές έννοιες, ξεχωρίζουμε τον ήχο μεγάλης διάρκειας από τον κοφτό, συνειδητοποιούμε ψηλές και χαμηλές νότες, αντιδρούμε στο γρήγορο και στο αργό. Μέσα από τη κίνηση συνειδητοποιούμε το σώμα μας και τις δυνατότητές του, απελευθερωνόμαστε, εκφράζουμε συναισθήματα, αντιλαμβανόμαστε το χώρο που μας περιβάλλει. Μέσα από την ομαδική κινητική δράση συντονιζόμαστε και επικοινωνούμε μεταξύ μας, αντιδρούμε και συνεργαζόμαστε, οδηγούμε και ακολουθούμε. Μέσα από πολλαπλά κινητικά παιχνίδια οξύνουμε την παρατηρητικότητα και αναπτύσσουμε την προσωπική φαντασία και εκφραστικότητα.
Στη μουσικοκινητική φτιάχνουμε απλά κινητικά μοτίβα για να συνοδεύσουμε τη μουσική, ενώ άλλες φορές η κίνηση δίνει την αφορμή για να φτιαχτεί μουσική. Ανάλογα με τον στόχο που θέλουμε να επιτύχουμε χρησιμοποιούμε την κίνηση για χαλάρωση ή εκτόνωση, έκφραση, αυτοσχεδιασμό ή αναπαράσταση.
Τα παιδιά, από πολύ μικρή ηλικία επιδίδονται σ? ένα σύνολο αυθόρμητων κινητικών δραστηριοτήτων με όλο τους το σώμα ή με κάποια μέλη του. Αυτές οι κινήσεις, που συχνά έχουν και ηχηρό αποτέλεσμα (παλαμάκια, κτυπήματα ποδιών, επιφωνήματα), μοιάζουν σαν ένα ανεπιτήδευτο παιχνίδι. Ωστόσο, μπορούν να αποτελέσουν ένα σημαντικό έναυσμα για την αρχή μιας ρυθμικής ? μουσικής αγωγής.
Η κίνηση φυσικά δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά ένα μέσο για τη μουσική και αισθητική ανάπτυξη των παιδιών. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται, μέσα στα πλαίσια μιας δημιουργικής ανάπτυξης των κινητικών δραστηριοτήτων των νηπίων, δεν είναι άλλες από αυτές της μίμησης, της εξερεύνησης, του αυτοσχεδιασμού και της συσχέτισης της μουσικής σημειογραφίας με τη σημειολογία του σώματος. Λόγω αυτής της παιδαγωγικής επικάλυψης, η μουσική και η κίνηση, αλληλοσυμπληρώνονται, με στόχο ή αποτέλεσμα ενίοτε, ένα ολοκληρωμένο μουσικοκινητικό δρώμενο.
κατασκευή μουσικών οργάνων
Η κατασκευή μουσικών οργάνων προσφέρει πολλά στο παιδί, και πάνω απ? όλα τη χαρά της δημιουργίας, που για να τη νιώσει δε χρειάζεται ακριβά όργανα ή τέλειες μουσικές γνώσεις. Όταν κατασκευάζουν τα παιδιά ένα μουσικό όργανο, ο καταμερισμός της εργασίας είναι πολύ βασικός. Αναλαμβάνουν να φέρουν κάτι σε πέρας μαζί, επιστρατεύουν γι αυτό το κοινό στόχο όλες τις δεξιότητές τους και μαθαίνουν να συνεργάζονται. Καλό είναι η δουλειά να μη γίνεται από τον ενήλικα και να μη δίνονται έτοιμα όλα στα παιδιά, αλλά να δουλεύουν τα ίδια τα παιδιά ώστε στο αποτέλεσμα της διαδικασίας να αναγνωρίζει ο καθένας ένα κομμάτι του εαυτού του. Όταν συμβαίνει αυτό, έχουν ένα παραπάνω κίνητρο για να μάθουν να το χρησιμοποιούν.
Αυξάνεται η δεκτικότητά τους και συμμετέχουν πιο δημιουργικά κι ουσιαστικά στο μάθημα της μουσικής. Βέβαια τα έχουμε φέρει σε επαφή προηγουμένως με υπαρκτά μουσικά όργανα. Γνωρίζουν ότι υπάρχουν πχ πληκτροφόρα έγχορδα όπως το πιάνο, έγχορδα με δοξάρι όπως το βιολοντσέλο και το κοντραμπάσο, άλλα χορδόφωνα όπως η κιθάρα, ξύλινα πνευστά / αερόφωνα όπως το όμποε, το φαγκότο και το κλαρίνο, έγχορδα που τα χτυπάμε (κρουόμενα) όπως το σαντούρι κλπ. Εννοείται ότι ξέρουν πώς ακούγεται καθένα από αυτά τα όργανα, το έχουν δει σε φωτογραφίες και, αν είναι δυνατόν, το έχουμε φέρει στην τάξη να το δουν από κοντά. Οξύνεται η φαντασία και η παρατηρητικότητά τους καθώς χρησιμοποιούν για την κατασκευή τους ως πρότυπα τα υπαρκτά μουσικά όργανα, επισημαίνουν τα απαραίτητα μέρη του οργάνου, μαθαίνουν τη χρήση των εργαλείων που θα χρησιμοποιήσουν και το πώς το μουσικό όργανο που θα κατασκευάσουν θα βγάλει ήχο. Δεν αρκεί η κατασκευή τους να έχει πρωτότυπη εμφάνιση ή πλούσια διακόσμηση. Πρέπει απαραίτητα να βγάξει και ήχο.
Ο ήχος παράγεται με τη δόνηση ενός σώματος. Τέτοιου είδους σώματα μπορούν να είναι η χορδή, ο αέρας, μια μεμβράνη δέρματος, το ξύλο, η πέτρα, το γυαλί, το μέταλλο. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ήχου είναι το τονικό ύψος(οξύτητα), η ένταση (δυναμική), η διάρκεια και το ηχόχρωμα (χροιά). Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι και κριτήρια για την κατασκευή μας. Η γνώση αυτή μας χρησιμεύει όταν κληθούμε να ?διδάξουμε? στα παιδιά τα χαρακτηριστικά του ήχου, να προκαλέσουμε δηλαδή το ενδιαφέρον τους και να φροντίσουμε να τα αντιληφθούν βιωματικά. Αυτό σημαίνει πως ο τρόπος που θα επιλέξουμε να προσεγγίσουμε τις έννοιες του ήχου, πρέπει να είναι κοντά στα ενδιαφέροντα και στα βιώματα των παιδιών. θα έχουμε στη διάθεσή τους ήχους διαφορετικής οξύτητας, παρμένους από την καθημερινότητα. Θα βοηθήσουμε τα παιδιά να διακρίνουν μεταξύ δυνατών και σιγανών ήχων (πχ χτυπώντας το τυμπανάκι πότε δυνατά για να τρέχουν, και πότε σιγά για να περπατάνε) ώστε να βιώσουν την ένταση. Για να αντιληφθούν τη διάρκεια θα χρησιμοποιήσουμε ένα πληκτροφόρο όπως ένα μικρό αρμόνιο, και θα δούμε πώς ακούγεται το πλήκτρο αν το πιέσουμε μια φορά και μετά τ? αφήσουμε, και πόσο διαφορετικά ακούγεται το ίδιο πλήκτρο αν το κρατήσουμε για λίγη ώρα πιεσμένο. Για τη χροιά μπορούμε να ακούσουμε μια νότα στο μεταλλόφωνο και την ίδια νότα στη φλογέρα, και να συγκρίνουμε τα 2 ακούσματα.
Για να αποδοθεί το μέγιστο του ήχου ενός σώματος, πρέπει να μην παρεμποδίζεται η δόνησή του, πρέπει να ακουμπά δηλαδή σε μέσα που δεν απορροφούν τους κραδασμούς, πχ σε λάστιχο, αφρολέξ, σφουγγάρι, τσόχα. Όσο μεγαλύτερο είναι ένα σώμα τόσο βαρύτερο ήχο παράγει και, αντίθετα, όσο μικρότερο είναι τόσο οξύτερο ήχο παράγει. Ανάλογα με το είδος οργάνου που θέλουμε να κατασκευάσουμε, ο ήχος παράγεται με διαφορετικό τρόπο. Π.χ. στα έγχορδα ο ήχος παράγεται από χορδές. Στα πνευστά ο ήχος παράγεται με το φύσημα αέρα και στα κρουστά παράγεται με κρούση.
Κάθε παιδί οποιασδήποτε ηλικίας, όταν πάρει στα χέρια του ένα μουσικό όργανο, νιώθει την ανάγκη να πειραματισθεί μαζί του και να αυτοσχεδιάσει. Το μουσικό αποτέλεσμα αυτών των αυτοσχεδιασμών, μπορεί να μην είναι πολύ ευχάριστο, από μουσικής πλευράς, ικανοποιεί όμως μια δυνατή επιθυμία του παιδιού, να δημιουργήσει μουσικά. Στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό με όργανα, δεν υπάρχει περιορισμός στο τι θα μπορούσαν να ανακαλύψουν τα παιδιά. Όταν οι πειραματισμοί πάρουν μια συγκεκριμένη μουσική μορφή, καλό είναι να ηχογραφούνται έτσι ώστε τα παιδιά να έχουν τη δυνατότητα να ακούν αυτό που δημιούργησαν, να το σχολιάζουν και ακόμη να γίνεται αφετηρία για καινούργιες ιδέες και περαιτέρω αυτοσχεδιασμό.
Αυτοσχεδιασμός με τη φωνή και τα μουσικά όργανα. Άπλα σχήματα λόγου, είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για μελωδικούς αυτοσχεδιασμούς με τη φωνή και τα μουσικά όργανα. Π.χ Δουλεύοντας σε ζευγάρια ή μικρές ομάδες, μπορούν να κάνουν ερωτήσεις-απαντήσεις μεταξύ τους. Π.χ Πως σε λένε; Άννα. Που πας; Στο σχολείο. Οι μεγαλύτερες προτάσεις ενθαρρύνουν τη δημιουργία μελωδιών με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Π.χ στίχοι από ποιήματα κ.λ.π είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για μελοποίηση.
Όταν ένα ρυθμικό παιχνίδι ή κάποιο τραγούδι συνοδεύεται από τα όργανα που κατασκεύασαν τα ίδια τα παιδιά, ενισχύεται το ενδιαφέρον τους για τη μουσική.
Για να βγάλει ήχο η κατασκευή μας πρέπει πρώτα να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα υλικά / εργαλεία. Τα όργανα αυτά κατασκευάζονται από αντικείμενα που βρίσκονται γύρω μας ή από φυσικά υλικά όπως το καλάμι. Τα μεγέθη, τα σχήματα και η πυκνότητα των υλικών διαφέρουν από κομμάτι σε κομμάτι. Η βασική ιδέα είναι να εκμεταλλευόμαστε τα υλικά που βρίσκουμε γύρω μας και που συνήθως είναι για πέταμα. Υπολείμματα ξύλων, μετάλλων, άδεια κουτιά, λάστιχα κλπ αποτελούν τη βάση για να γίνουν τα μουσικά μας όργανα. Φυσικά όσο λιγότερα εργαλεία χρησιμοποιούμε τόσο πιο απλές ηχητικές κατασκευές κάνουμε. Όπως είναι κατανοητό, με την κατασκευή μουσικών οργάνων συνδυάζουμε τη μουσική με τα εικαστικά.
Οι κατασκευές μουσικών οργάνων είναι καλύτερα να γίνονται σε μικρές ομάδες δύο-τριών παιδιών. Καλό είναι να υπάρχει ένας ξεχωριστός χώρος για τα υλικά των κατασκευών. Ο/η παιδαγωγός πρέπει να έχει υπολογίσει τις κατασκευαστικές δυσκολίες, την ηλικία των παιδιών και να τα επιβλέπει πάντα καθώς χρησιμοποιούν τα εργαλεία, ώστε να μη γίνουν μικροατυχήματα. Κάποιες μικροεκδορές πάντως ίσως υπάρξουν, που συνήθως συμβαίνουν από έλλειψη προσοχής. Σε αυτή την περίπτωση, καλό θα είναι να υπάρχει ένα πρόχειρο φαρμακείο, που θα περιλαμβάνει: μερικούς αυτοκόλλητους επιδέσμους διαφόρων μεγεθών, αποστειρωμένες γάζες, λευκοπλάστη, οξυζενέ και ιώδιο.
Μερικά υλικά που μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους τα νήπια (5 ετών, όχι μικρότερα), είναι: λεπτό σύρμα χαλκού ή μαλακού μπρούτζου, σπάγκος βαμβακερός, σισάλ (ίνες φυτού) ή από άλλα φυτικά υλικά, κόλλες UHU κ.α.
Το τυμπανάκι είναι το πιο απλό στην κατασκευή του. Γίνεται με μία λεκάνη, μια γλάστρα πλαστική, μία κατσαρόλα ή κουτιά διαφόρων ειδών, μεγεθών και ποιοτήτων. Σκεπάζουν τα παραπάνω σκεύη με πλαστικό μουσαμά, με χοντρό νάιλον ή με δέρμα και τα δένουν σφιχτά, γύρω γύρω με σύρμα ή με πετονιά. Χτυπούν το τύμπανο με ξύλινη κουτάλα.
Μαράκες φτιάχνουμε από κουτιά και μπουκάλια διαφόρων ειδών και ποιοτήτων και μικροαντικείμενα όπως σπόρους, βόλους, χάντρες, κουμπιά, φακές, βότσαλα, άμμο κλπ. Βάζουν στα δοχεία μερικά από τα μικροαντικείμενα (μπορούν να βάλουν τα ίδια ή διαφορετικά σε κάθε δοχείο) και τα κλείνουν καλά.
Φλογέρες φτιάχνουν απλά με ένα ξερό καλάμι στο οποίο ανοίγουν μία ή περισσότερες τρύπες.
Αυλό / Φλογέρα του πάνα φτιάχνουν με μερικά κομμάτια καλαμιού σε διάφορα μήκη από 3-5 εκατοστά. Τα στερεώνουμε το ένα δίπλα στο άλλο με σπάγκο ή με μονωτική ταινία, έτσι ώστε οι άκρες να βρίσκονται στην ίδια ευθεία.
Η κιθάρα κατασκευάζεται με άδεια κουτιά παπουτσιών στο καπάκι των οποίων ανοίγουμε μια τρύπα. Στις άκρες κατά μήκος του κουτιού στερεώνουμε με συραπτικό τεντωμένα 5 λάστιχα διαφορετικού πάχους.
Καστανιέτες φτιάχνουν με ένα κομμάτι χαρτόνι 14cm X 4cm τσακισμένο ακριβώς στη μέση. Κολλάμε σε καθεμιά άκρη του χαρτονιού, από μισό καρύδι που του έχουμε αδειάσει την ψύχα. Φροντίζουμε οι 2 άκρες να βρίσκονται ακριβώς απέναντι ώστε να παράγεται ήχος ανοιγοκλείνοντας το χαρτόνι.
Για να φτιάξουμε Κουδούνια στερεώνουμε ένα τεντωμένο σχοινί ή σύρμα ή πετονιά, στις 2 άκρες μιας σφεντόνας. Από το τεντωμένο σχοινί μπορούμε μετά να κρεμάσουμε κλειδιά, γάντζους για κάδρα κλπ.
Μαντολίνο φτιάχνουμε αν αφαιρέσουμε τους σπόρους από το εσωτερικό μιας νεροκολοκύθας, και στο άνοιγμα που δημιουργούν στερεώσουμε πετονιά για χορδή.