Νοεμβρίου 28th, 2012 | 
Author: Το ορεινό τρέξιμο (ή αλλιώς οι δρόμος βουνού) αποτελεί μια δυναμικά ανερχόμενη μορφή αθλητισμού. Αποτελεί κατηγορία αγωνισμάτων επίσημα αναγνωρισμένη, πια, από την παγκόσμια αθλητική οικογένεια. Κάθε χρόνο διεξάγονται πανευρωπαϊκά, παναμερικανικά και παγκόσμια πρωταθλήματα και grand prix, σε διάφορες αποστάσεις και για διάφορες ηλικιακές κατηγορίες. Διεξάγονται επίσης, δεκάδες ανοιχτοί αγώνες στις πλαγιές και τα υψίπεδα των πιο διάσημων βουνών του κόσμου, από τις Άλπεις, τα Πυρηναία και τα Καρπάθια στην Ευρώπη, μέχρι τα βουνά της Ν. Ζηλανδίας και το Kinabalu της Ινδονησίας!
Στην Ελλάδα, με την πλούσια ορεινή διαμόρφωση και τα πανέμορφα, τραχιά βουνά, αρχίζει να πληθαίνει η αθλητική κοινότητα των ορεινών δρομέων, οι οποίοι έχουν ως σημαντικότερο, ετήσιο αγωνιστικό ραντεβού τους τον μαραθώνιο Ολύμπου.
Posted in 
Λάτιν χοροί
Τους γνωρίζουμε ως λάτιν ή λατινοαμερικανικούς χορούς, οι ρίζες τους όμως χάνονται πίσω στο χρόνο, στα βάθη της Αφρικής. Η ρούμπα, το μάμπο, το τσα τσα τσα και η σάμπα αποτελούν τον κορμό των λάτιν χορών. Όποιος γνωρίζει τα βήματα των τεσσάρων αυτών ειδών είναι σε θέση να χορέψει οποιονδήποτε λάτιν χορό. Η σάλσα, αν και δεν ανήκει στους βασικούς χορούς, γνωρίζει εξαιρετικά μεγάλη απήχηση. Τόσο οι ευρωπαϊκοί όσο και οι λάτιν χοροί βασίζονται σε συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σύστημα (έχουν δηλαδή το ίδιο βηματολόγιο σε όλο τον κόσμο).
Rumba
Oι ρίζες της. Το βάρος των σακιών, που κουβαλούσαν οι σκλάβοι στην Κούβα όλη μέρα στην πλάτη τους, ήταν η αιτία να δημιουργηθεί η έντονη κίνηση στους γοφούς που χαρακτηρίζει τη ρούμπα. Έπειτα από εξαντλητική δουλειά στις φυτείες, οι σκλάβοι μαζεύονταν γύρω από τη φωτιά και διασκέδαζαν χορεύοντας.
Χαρακτηριστικά. Θεωρείται ο χορός του έρωτα, λόγω των έντονων κινήσεων της λεκάνης και του διάχυτου ερωτισμού που εκπέμπει ο ρυθμός της. Είναι ιδανικός τρόπος να μάθετε τις βασικές αρχές των λατινοαμερικανικών χορών σε αργό τέμπο, ώστε να προχωρήσετε στη συνέχεια σε γρηγορότερους ρυθμούς.
Mambo
Oι ρίζες του. Εμπνευστές θεωρούνται και πάλι οι σκλάβοι της Κούβας. O ρυθμός του μάμπο κατακλύζει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα τα κλαμπ της Αβάνας και σταδιακά περνάει στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Αλλάζοντας χαρακτηριστικά στη διαδρομή του, καθιερώνεται με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα.
Χαρακτηριστικά. O ρυθμός του είναι λίγο πιο γρήγορος από αυτόν της ρούμπα και επομένως χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια για να ακολουθήσει κανείς τα βήματα. Έχει ίδια τεχνική, ενώ περιλαμβάνει πολλές στροφές και ανεξάντλητο συνδυασμό από φιγούρες. Θεωρείται δύσκολος χορός, γιατί απαιτεί μεγάλη ακρίβεια στις κινήσεις.
Cha cha cha
Oι ρίζες του. Θεωρείται ότι προέρχεται από την Κούβα. Αρκετοί το ταυτίζουν με το μάμπο, παρ? όλα αυτά, έχει δικά του στοιχεία που το διαφοροποιούν ως χορό.
Χαρακτηριστικά. Δεν θα μπορούσε παρά να ονομαστεί χορός του φλερτ, αφού πρόκειται για ένα συνεχές παιχνίδι μεταξύ καβαλιέρου και ντάμας. Είναι αυθόρμητος και απαιτεί ιδιαίτερη δεξιοτεχνία στα πόδια.
Samba
Oι ρίζες της. Λέξεις όπως το κέφι, το ξεφάντωμα και το καρναβάλι είναι άμεσα συνυφασμένες με τη σάμπα. Έχει καθιερωθεί ως εθνικός χορός της Βραζιλίας, οι ρίζες της όμως βρίσκονται στην Αφρική. Από το 1929, που έκανε την εμφάνισή της στη Νέα Υόρκη, άρχισε να διαδίδεται σε όλο τον κόσμο. Στην πατρίδα της, τη Νότια Αμερική, χορεύεται σε μέτριο έως και αργό ρυθμό, ενώ στις ΗΠΑ το βήμα είναι γρηγορότερο.
Χαρακτηριστικά. Είναι ο πιο δυναμικός χορός από τους λάτιν και ο δυσκολότερος τεχνικά. Απαιτεί πολύ δυνατή κίνηση στα πόδια, στους γοφούς και στο πάνω μέρος του σώματος, ενώ χρειάζεται απόλυτος έλεγχος της κίνησης, ώστε να μη χάνεται το βήμα.
Salsa
Oι ρίζες της. Πρόκειται για μείξη λατινοαμερικανικών και αφρο-καραϊβικών στοιχείων χορού.
Χαρακτηριστικά. Έχει ίδιο ρυθμό με το μάμπο, αλλά λιγότερο σοφιστικέ στυλ. Είναι γρήγορος χορός με ελευθερία κινήσεων και πολλές στροφές.
| Η Ήπειρος είναι μια σχετικά μεγάλη ιστορική και γεωγραφική περιοχή της Δυτικής Ελλάδας που διαιρείται διοικητικά σε τέσσερις νομούς: Ιωαννίνων, Θεσπρωτίας, Άρτας και Πρεβέζης. Είναι η πιο ορεινή περιοχή της Ελλάδας αφού στο μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από την οροσειρά της Πίνδου. Η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων, μιας και υπάρχουν ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας στην Ήπειρο που χρονολογούνται στην παλαιολιθική εποχή. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας γνώρισε μεγάλη ακμή, με σπουδαία γεγονότα, σαν αυτά του μεγάλου πολέμου του Αλή πασά με τους Σουλιώτες, τις αλλεπάλληλες επαναστάσεις ενάντια στον Οθωμανικό Ζυγό κτλ
Όλα αυτά τα γεγονότα ήταν φυσικό να επηρεάσουν το χαρακτήρα και την ζωή των Ηπειρωτών, πράγμα που φαίνεται σε κάθε τους κοινωνική εκδήλωση· τους έκαναν ανθρώπους πείσμονες και αποφασιστικούς, με όρεξη για ζωή και κίνηση. Ως αποτέλεσμα, το τραγούδι και ο χορός, αποτέλεσαν αναπόσπαστα στοιχεία όλης σχεδόν της καθημερινότητάς τους. Για παράδειγμα, η συμμετοχή όλων των κατοίκων του χωριού στον ανοιχτό κύκλο του χορού, ή στο «διπλοκάγκελο», πιασμένων χέρι ? χέρι, συμβόλιζε και ταυτόχρονα ενίσχυε την συνοχή και την ενότητά τους ως μελών της ίδιας κοινότητας. Γενικά πάντως η μορφολογία του εδάφους του κάθε τόπου, φαίνεται να παίζει ουσιαστικό ρόλο στην διαμόρφωση του ύφους των χορών που χορεύονται στον τόπο αυτό. Έτσι οι νησιώτικοι χοροί είναι περισσότερο πηδηχτοί, με πιο πολύπλοκες κινήσεις των ποδιών και φέρνουν στο νου, με τα συχνά τους σουσταρίσματα, τον θαλασσινό κυματισμό του Αιγαίου. Σε πολλές περιπτώσεις ο χορός αποτελούσε κριτήριο για την επιλογή του γαμπρού και της νύφης, ενώ η συμμετοχή μιας κοπέλας σ? αυτόν ήταν δείγμα ότι έφτασε σε ηλικία γάμου και ήταν έτοιμοι να δεχθεί προτάσεις Στους δημόσιους αυτούς χορούς,, ο καθένας είχε την θέση του και η σειρά του ήταν απόλυτα προκαθορισμένη, με βάση την κοινωνική θέση την ηλικία και το φύλο του χορευτή.6Μόνο στο Ζαγόρι επιτρεπόταν σε άνδρες και γυναίκες να αναμιγνύονται στο χορό και αυτό ήταν ασφαλώς αποτέλεσμα του ανώτερου μορφωτικού-οικονομικού επιπέδου του οποίου απολάμβανε το χωριό Όλοι οι ηπειρώτικοι παραδοσιακοί χοροί χορεύονται σε σχήμα «ανοιχτού» κύκλου, με εξαίρεση τον «καγκελάρη» του χωριού Παπαδάτες, ο οποίος έχει σχήμα λαβύρινθου και τον «χορό των κοριτσιών» του Μέτσοβου και της Μηλιάς ο οποίος έχει σχήμα «κλειστού» κύκλου. Κάποιοι από τους χορούς είχαν ιδιαίτερη χρήση, υπήρχαν για συγκεκριμένη γιορτή ή ώρα και συγκεκριμένους θεατές. Για παράδειγμα το «Πώς το τρίβουν το πιπέρι» χορευόταν μόνο από τους άνδρες, κυρίως στους γάμους, τις πρωινές ώρες όταν κάποιοι έρχονταν σε μεγάλο κέφι. Επίσης μπορεί να χορευόταν και στα καφενεία, υπό τις ίδιες συνθήκες, ποτέ όμως στο χοροστάσι, σε κοινή θέα, κατά την διάρκεια μεγάλων πανηγυρικών εκδηλώσεων. Αυτό που χαρακτηρίζει γενικά τους Ηπειρώτικους χορούς σε ότι αφορά το ύφος ήταν οι περιορισμένες και συγκρατημένες κινήσεις. Ο τρόπος όμως εκτέλεσης διέφερε ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Τα βήματα των γυναικών ήταν πιο στρωτά και μικρά κι εκτελούνταν σ? ολόκληρο το πέλμα, χωρίς ένταση, άρσεις, πηδήματα και καθίσματα. Λίκνισμα του σώματος δεν συγχωρούνταν, ενώ το κεφάλι παρέμενε σκυμμένο ως ένδειξη σεμνότητας. Επίσης δεν υπήρχαν για τις γυναίκες περιθώρια αυτοσχεδιασμού και τα βήματα έπρεπε να ακολουθούνται αυστηρά. Αντίθετα οι άνδρες χορευτές είχαν την άνεση να κινηθούν εντονότερα, να κάνουν μεγαλύτερα βήματα με αναπλάσεις και άρσεις. Επίσης το ελεύθερο δεξί χέρι του πρωτοχορευτή μπορούσε να κινείται μπρος ? πίσω, τεντωμένο ή λυγισμένο και να ακουμπάει στον αυχένα ή τη μέση του. Μια τέτοια κίνηση ?φυσικά- ήταν αδιανόητη για τις γυναίκες. |
| Αναδημοσίευση από τον ιστοχώρο του Διον. Κ. Παρούτσα ¨Η εκπαίδευση στο Δημοτικό Σχολείο¨ |
Σχεδόν 5 μήνες μετά την τελευταία του αγωνιστική παρουσία, ο Rafael Nadal έπιασε και πάλι ρακέτα στα χέρια του, ξεκινώντας τις προπονήσεις στο Manacor της Mallorca. Ο 26χρονος Ισπανός, ταλαιπωρήθηκε από τενοντίτιδα στο αριστερό του γόνατο, κάτι που του κόστισε τον πρόωρο αποκλεισμό του από τον 2ο γύρο του Wimbledon αλλά και τη συμμετοχή του σε όλα τα υπόλοιπα τουρνουά της σεζόν.
Το Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, σε συνεργασία με την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, τον ΣΕΓΑΣ και το Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας, υλοποιεί, φέτος, το πρόγραμμα «Κλασικός Αθλητισμός για Παιδιά» στην Αρχαία Ολυμπία.
Το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί πιλοτικά στις εγκαταστάσεις της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής στην Αρχαία Ολυμπία, από τις 23 έως τις 27 Μαΐου 2011, για τα Δημοτικά Σχολεία των Περιφερειών Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας.
Στόχος είναι οι μαθητές, ηλικίας 7 έως 12 ετών, μέσω ενός οργανωμένου αθλητικού προγράμματος με τη μορφή παιχνιδιού, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα αγωνίσματα του Κλασικού Αθλητισμού.
Η ΧΕΙΡΟΣΦΑΙΡΙΣΗ είναι ένα από τα παλιότερα αθλήματα που υπάρχουν στο αθλητικό στερέωμα. Έχει κάνει την εμφάνισή της σε αμφορείς της Αρχαίας Ελλάδας αλλά η γέννησή της χρονολογείται ακόμη πιο παλιά.
Το χαρακτηριστικότερο εύρημα, που επιβεβαιώνει την καλλιέργεια ενός είδους χειροσφαίρισης, βρίσκεται στη Δωδώνη και πρόκειται για ένα χάλκινο αγαλματίδιο που απεικονίζει ένα παιδί με μία σφαίρα στο χέρι και χρονολογείται τον 3ο αιώνα π.Χ. Στην Αίγυπτο υπάρχουν απεικονίσεις στους τάφους του Όσιρις με ιερείς να χτυπάνε την μπάλα με το χέρι που χρονολογούνται στο 2.000 π.Χ. Ακόμη και στην Ομήρου Οδύσσεια βρίσκουμε τις ρίζες τις χειροσφαίρισης, αφού υπάρχει αναφορά σ” ένα παιχνίδι που κυριαρχούσε η ανταλλαγή της μπάλας.
Το χάντμπολ για πρώτη φορά εμφανίζεται σε μεγάλο κοινό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 με 11 παίκτες σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Επέστρεψε στις Ολυμπιάδες το 1972 στο Μόναχο ως κανονικό άθλημα του προγράμματος με 7 παίκτες σε κλειστό γυμναστήριο.
Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε το 1922 στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του Πανελληνίου Γ.Σ. με 11 παίκτες. Το δίδαξε στην Αθήνα ο τότε διευθυντής του γυμναστηρίου του Πανελληνίου, καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Ευάγγελος Καλφαρέντζος που μετέφρασε και τους πρώτους κανονισμούς. Ομάδες ιδρύουν ο Πανελλήνιος, ο Εθνικός, η Νήαρ Ήστ, οι Νέοι Βύρωνα, ο Παναθηναϊκός, η Α.Ε.Κ., ο Απόλλωνας, η Α.Ε. Ελληνορώσων και η Α.Ε. Χαλκίδας. Πέντε Χρυσά μετάλλια κατακτά ο Πανελλήνιος Γ.Σ. Ο βίος του αθλήματος σταματά το 1931, ενώ στην δεκαετία του 1950 παίζεται με 11 παίκτες και περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των τοπικών πρωταθλημάτων σχολείων στην Θεσσαλονίκη (1951-1954).
Στις 13 Φεβρουαρίου του 1977 στο Αμύνταιο Φλώρινας, γίνεται η πρώτη επίσημη αγωνιστική εκδήλωση του χάντμπολ στην Ελλάδα με συμμετοχή 4 ομάδων ανδρών και 2 γυναικών. Ανδρών: Αμύντας Αμυνταίου, ΝΕΛΕ Αμυνταίου, Γυμνάσιο Αμυνταίου και Εθνικός Κοζάνης. Γυναικών: Αμύντας Αμυνταίου και Γυμνάσιο Αμυνταίου. Την άνοιξη του 1977 έγιναν στην Αθήνα αγώνες σε διοργάνωση του Πανελληνίου με συμμετοχή του Πανελληνίου και του Τελαμώνα Σαλαμίνας.
Η πρώτη Πανελλήνια διοργάνωση έγινε το Σεπτέμβριο του 1977 στην Αθήνα με συμμετοχή 12 ομάδων. Νικητής ο Φίλιππος Βεροίας. Το 1978 διοργανώθηκε πρωτάθλημα κέντρου στην Αθήνα και το Μάιο του ιδίου χρόνου στην Κατερίνη η δεύτερη Πανελλήνια συνάντηση με νικητή τον Αμύντα Αμυνταίου. Το 1979 ιδρύεται η Ομοσπονδία Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος (ΟΧΕ), που διοργάνωσε το πρώτο επίσημο Πρωτάθλημα με πρωταθλητή τον Ιωνικό. Από τότε μέχρι σήμερα το χάντμπολ γνώρισε μια αλματώδη ανάπτυξη στην Ελλάδα. Την στιγμή αυτή το χάντμπολ καλλιεργείται σε περισσότερα από 140 σωματεία σε όλη την Ελλάδα και έχει εγγεγραμμένους περισσότερους από 25.000 αθλητές και αθλήτριες όλων των ηλικιών.
Αξιόλογη είναι επίσης και η γεωγραφική διασπορά του αθλήματος στην χώρα, αφού μεγάλος αριθμός σωματείων προέρχεται από μη αστικά κέντρα και περιοχές όπως η Ημαθία, Άρτα, Πελοπόννησος, Μυτιλήνη, Κρήτη, Θεσσαλία, Φλώρινα, Θράκη, κ.α.
ΥΨΗΛΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ
Παρότι σχετικά νέο σε σχέση με άλλα αθλήματα στην Ελλάδα, το Ελληνικό χάντμπολ έχει σημειώσει αρκετές επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο:
? 6ης θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανδρών στην Τυνησία το 2005
? 6η θέση στους Άνδρες στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004
? Συμμετοχή της ομάδας του Φιλίππου Βέροιας στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Challenge το 2003
? 8η Θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στο Κατάρ το 1999
? 7η Θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων στην Αυστρία το 1998
? 4η Θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων στην Εσθονία το 1997.
Την διεξαγωγή του αγώνα ελέγχει ένας διαιτητής, που είναι υπεύθυνος για την σωστή διεξαγωγή του, την αρχή και τον τερματισμό του, τον χρόνο των καθυστερήσεων και τον καταλογισμό των παραβάσεων και της καταχώρισης των τερμάτων. Ο διαιτητής κινείται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ανάμεσα στους παίκτες και κάνει γνωστές τις αποφάσεις του με την χρήση μια σφυρίχτρας, με εξειδικευμένες χειρονομίες, αλλά και σε περίπτωση τιμωρίας κάποιου παίκτη, με την χρήση καρτών. Μαζί του υπάρχουν δύο βοηθοί (σε μερικές διοργανώσεις έχουν προστεθεί και άλλοι δύο ακόμα), που ελέγχουν τα δύο μισά του γηπέδου, κινούνται στις πλάγιες γραμμές έξω από το γήπεδο και υποδεικνύουν τις παραβάσεις με την χρήση μιας σημαίας που κρατούν.
Τα σφάλματα (φάουλ) καταλογίζονται από τους διαιτητές και η μπάλα περνά στην κατοχή της αντίπαλης ομάδας που εκτελεί ελεύθερα κτυπήματα, επαναφέροντας την μπάλα με τα πόδια. Αυτά μπορεί να είναι σκληρά μαρκαρίσματα, επικίνδυνος τρόπος παιχνιδιού ή πιάσιμο της μπάλας με το χέρι. Όταν πέσει σε σφάλμα παίχτης που αμύνεται κοντά στο τέρμα, μέσα στα όρια της μεγάλης περιοχής καταλογίζεται πέναλτι. Σε αντίθεση με τα πέναλτι, σε κάποιο απλό φάουλ, οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας μπορούν να εμποδίσουν την εκτέλεση του, αν κρίνουν ότι κινδυνεύουν να δεχτούν γκολ, σχηματίζοντας ένα τείχος παικτών.
Εάν ο διαιτητής κρίνει πως χρειάζεται (με βάση είτε την επικινδυνότητα είτε την κατάσταση κάτω από την οποία έγινε μια ορισμένη παράβαση σύμφωνα με τους κανονισμούς που έχουν οριστεί), μπορεί να δείξει στον παίκτη που έκανε αυτή την παράβαση μια κάρτα. Στο ποδόσφαιρό υπάρχουν δύο ειδών κάρτες. Η κίτρινη κάρτα είναι μια προειδοποιητική κάρτα, που τιμωρεί έναν παίκτη και τον προειδοποιεί να προσέχει να μην ξαναπέσει σε κάποια παράβαση. Εάν ο παίκτης επαναλάβει κάποια παράβαση που ο διαιτητής κρίνει πως πρέπει να τιμωρηθεί ξανά με δεύτερη κίτρινη κάρτα, τότε αυτό σημαίνει πως ο παίκτης αποβάλλεται από τον αγώνα, και η ομάδα του αγωνίζεται με έναν παίκτη λιγότερο. Τότε, ο διαιτητής του δείχνει μια κόκκινη κάρτα. Υπάρχει περίπτωση ο διαιτητής να κρίνει πως ένα χτύπημα είναι ιδιαίτερα σκληρό, ή μια συμπεριφορά ενός παίκτη είναι μη αρμοστή. Τότε μπορεί να του επιδείξει απευθείας την κόκκινη κάρτα, χωρίς πρωτύτερα να έχει δεχτεί κάποια κίτρινη, και ο παίκτης να αποβληθεί απευθείας.
Στην περίπτωση που κάποιος παίκτης βγάλει έξω την μπάλα από τα όρια του γηπέδου όπου διεξάγεται ο αγώνας, τότε αυτή περνά στην κατοχή της αντίπαλης ομάδας. Ανάλογα με την πλευρά του γηπέδου αλλά και την ομάδα που έκανε αυτή την παράβαση, ο τρόπος επαναφοράς της μπάλας διαφέρει. Αν λοιπόν η μπάλα περάσει έξω από τα όρια των δύο παράλληλων μεγάλων πλάγιων γραμμών (πλάγιες γραμμές), τότε ο παίκτης της αντίπαλης ομάδας την επαναφέρει από έξω από το γήπεδο μέσα σε αυτό με τα χέρια, πετώντας τη μπάλα πάνω από το κεφάλι του (λέμε τότε πως εκτελεί ένα πλάγιο). Αν η μπάλα βγει από τις δύο κάθετες πλευρές (τελικές γραμμές), πλευρές όπου υπάρχουν και τα δύο τέρματα, τότε διακρίνουμε δύο περιπτώσεις. Αν η μπάλα βγήκε από πόδια ποδοσφαιριστή που επιτίθονταν προς το τέρμα που βρίσκεται στη περιοχή, τότε λέμε πως η μπάλα βγήκε άουτ. Η μπάλα τότε δίνεται στην ομάδα που αμύνεται και την επαναφέρει μέσα από το γήπεδο, με τα πόδια (η επαναφορά της μπάλας γίνεται μέσα από την μεγάλη περιοχή, χωρίς να εμποδίζεται ο παίκτης που την επαναφέρει από παίκτη της αντίπαλης ομάδας). Αν η μπάλα βρεθεί εκτός από την τελική γραμμή από παίκτη της ομάδας που αμύνεται στο τέρμα εκείνης της γραμμής, τότε εκτελείται ένα χτύπημα κόρνερ. Στο κόρνερ, η μπάλα τοποθετείται στη μια από τις δύο γωνίες του γηπέδου εκατέρωθεν του τέρματος και ο παίκτης της ομάδας που επιτίθεται την προωθεί με τα πόδια προς την περιοχή του τέρματος, όπου οι συμπαίκτες έχουν τοποθετηθεί περιμένοντας να σκοράρουν, ενώ ταυτόχρονα οι αμυντικοί τους εμποδίζουν μαρκάροντας τους.
Ένας από τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου, που σκοπό έχει τον περιορισμό του πλεονεκτήματος που αποκτά ένας επιθετικός που κινείται πολύ κοντά στο αντίπαλο τέρμα, είναι αυτός του οφσάιντ. Ένας παίκτης βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, όταν «οποιοδήποτε μέρος του κεφαλιού, σώματος, ή ποδιών βρίσκεται πιο κοντά στο αντίπαλο τέρμα από την μπάλα και τον προτελευταίο αμυντικό. Τα χέρια δε συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν τον ορισμό». Εάν εκείνη τη στιγμή ο παίκτης που βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, συμμετάσχει ενεργά στην εξέλιξη του παιχνιδιού (επηρεάζει με κάποιο τρόπο την φάση που εξελίσσεται), τότε ο διαιτητής σημειώνει την παράβαση. Ο διαιτητής είναι αυτός που καθορίζει αν ο παίκτης αυτός συμμετέχει στην φάση ενεργά ή αν δεν επηρεάζει την φάση. Αυτό σημαίνει πως δεν σφυρίζονται όλες οι περιπτώσεις που ένας παίκτης βρίσκεται σε αντικανονική θέση, αλλά μόνο αν ο παίκτης αυτός επηρεάζει την εξέλιξη της φάσης. Ο κανονισμός αυτός, ένας από τους πιο παλιούς του ποδοσφαίρου, διχάζει αρκετές φορές τους παίκτες και τους θεατές, καθώς είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και βασίζεται στη κρίση του διαιτητή. Μετά τη σημείωση της παράβασης, η μπάλα περνά στην κατοχή της ομάδας που αμύνεται.
Οι ομάδες
Η κάθε ομάδα πετοσφαίρισης αποτελείται από έξι παίκτες. Επίσης, μπορεί να έχει μέχρι έξι αναπληρωματικούς, έναν προπονητή, το βοηθό του και φυσιοθεραπευτή. Στο ξεκίνημα κάθε σερβίς οι έξι αγωνιζόμενοι παίκτες πρέπει να βρίσκονται μέσα στο γήπεδο και σε συγκεκριμένες θέσεις. Είναι τρεις στην επιθετική ζώνη (μπροστά: αριστερά, κέντρο, δεξιά) και τρεις στην αμυντική ζώνη (πίσω: αριστερά, κέντρο, δεξιά). Εξαιρείται ο παίκτης που εκτελεί το σερβίς.
Οι παίκτες που βρίσκονται στην αμυντική ζώνη δεν επιτρέπεται να εκδηλώσουν επιθετικό χτύπημα πατώντας στην μπροστινή ζώνη από ύψος μεγαλύτερο του φιλέ.
Κάθε φορά που η ομάδα τους κερδίζει το σερβίς, οι παίκτες μετακινούνται κατά μία θέση προς τα δεξιά, κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Έτσι σταδιακά όλοι οι παίκτες παίζουν σε όλες τις θέσεις. Σε περίπτωση αλλαγής, ο παίκτης που βγήκε μπορεί να μπει μόνο στη θέση του παίκτη που μπήκε ώστε να μην αλλάζει θέσεις στο γήπεδο.
Οι θέσεις στην πετοσφαίριση
Οι θέσεις έχουν ως εξής 1.είναι η θέση στα δεξιά στην αμυντική ζώνη. Ο παίχτης που βρίσκεται σε αυτή εκτελεί το σερβίς. Σε αυτή τη θέση αμύνονται είτε ο πασαδόρος και ο διαγώνιος(σύστημα 5-1)είτε οποιοσδήποτε άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού. 2.είναι η θέση στα δεξιά στην επιθετική ζώνη από την οποία καρφώνει ο διαγώνιος(5-1) ή άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού. Σε αυτήν πασάρει και βγάζει μπλοκ ο πασαδόρος ανάλογα πάντα με το σύστημα παιχνιδιού. 3.είναι η κεντρική θέση στην επιθετική ζώνη. Σε αυτή παίζει ο κεντρικός ή ο πασαδόρος σε σύστημα 6-0 4.Είναι η αριστερή θέση στην επιθετική ζώνη. Σε αυτή παίζει ο ακραίος(σύστημα 5-1) ή οποιοσδήποτε άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού. 5.Είναι η αριστερή θέση στην αμυντική ζώνη. Σε αυτή αμύνεται ο κεντρικός ή ο libero(σύστημα 5-1) ή οποιοσδήποτε άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού. 6.Είναι η κεντρική θέση στην αμυντική ζώνη. Σε αυτή αμύνεται ο ακραίος(5-1) ή οποιοσδήποτε άλλος παίχτης σε άλλο σύστημα παιχνιδιού.
Οι ειδικότητες στην πετοσφαίριση
Παρακάτω περιγράφονται οι ειδικότητες που μπορεί να έχει ένας παίκτης σε έναν αγώνα πετοσφαίρισης. Ο τρόπος παιχνιδιού είναι διαφορετικός ανάλογα με το σύστημα παιχνιδιού.
Εμείς θα μελετήσουμε παρακάτω το σύστημα 5-1(το σύστημα στο οποίο πασαδόρος είναι μόνο ένας παίχτης).
Α)ο ακραίος: είναι ο παίχτης ο οποίος καρφώνει και παίρνει υποδοχή στη θέση 4(όταν βρίσκεται στην επιθετική ζώνη) και αμύνεται στο 6 όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη.
Β)ο διαγώνιος: είναι ο παίχτης ο οποίος καρφώνει και παίρνει υποδοχή στη θέση 2(όταν βρίσκεται στην επιθετική ζώνη) και αμύνεται στο 1 όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη.Οταν βρίσκεται στη πίσω ζώνη και συνεπώς ο πασαδόρος στην επιθετική ζώνη, καρφώνει πάλι από το 2 προσέχοντας να μην κάνει υπέρβαση(να καρφώσει δηλαδή την μπάλα μέσα στην επιθετική ζώνη όταν η μπάλα βρίσκεται σε σημείο ψηλότερο από το φιλέ).Θεωρείται ο καλύτερος επιθετικός της ομάδας.
Γ)ο κεντρικός: είναι ο παίχτης ο οποίος καρφώνει και παίρνει υποδοχή στη θέση 3(όταν βρίσκεται στην επιθετική ζώνη) και αμύνεται στο 5 όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη. Συνήθως όμως τον αντικαθιστά ο λίμπερο ,όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη. Μπορεί να καρφώνει είτε δεύτερο χρόνο, είτε πρώτο χρόνο(στις μεγαλύτερες ομάδες χρησιμοποιείται σπάνια ο δεύτερος).
Δ)ο λίμπερο: αμυντικός παίχτης που παίζει στην πίσω ζώνη. Για περισσότερες πληροφορίες συμβουλευτείτε την ενότητα ¨ο λίμπερο¨.
Ε)ο πασαδόρος: είναι ο παίχτης ο οποίος πασάρει από τη θέση 2(όταν βρίσκεται στην επιθετική ζώνη) και πάλι από τη θέση 2 όταν βρίσκεται στη ζώνη άμυνας(ισχύει ο κανόνας της υπέρβασης).Όταν βρίσκεται στην αμυντική ζώνη αμύνεται στη θέση 1.Αν δε βγάλει άμυνα προχωρά γρήγορα στη θέση 2 και να κάνει πάσα και έπειτα επιστρέφει πάλι στη θέση 1.Σε περίπτωση που βγάλει άμυνα το ρόλο του πασαδόρου αναλαμβάνει ο κεντρικός.