49^ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΙΝΔΙΚΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

   Αρχικά στην Ινδία, η αστρονομία ήταν συνυφασμένη με τη θρησκεία. Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την αστρονομία στην Ινδία αναφέρονται στο Vedas (θρησκευτική λογοτεχνία της αρχαίας Ινδίας).         

   Σύμφωνα με τον Σάρμα (2008):  « κάποιος μπορεί να βρει στη Ριγκβέντα ευφυείς υποθέσεις για τη γέννηση του σύμπαντος από την ανυπαρξία, τη λειτουργία του σύμπαντος, για τη σφαιρική «αυτοϋποστηριζόμενη γη» και το χρόνο χωρισμένο σε 12 μήνες με 30 μέρες ο καθένας»

   Μαθηματικά και αστρονομικά όργανα χρησιμοποιήθηκαν για τον υπολογισμό του χρόνου μετά το φως του ηλίου, τον υπολογισμό της ανατολής του ηλίου και γενικότερα τη μέτρηση του χρόνου.

   Ο Ohasi (1993) αναφέρει ότι η αστρονομία βρήκε έδαφος στην Ινδία ανάμεσα στον 6^ο  και τον 4^ο π.Χ. αιώνα.

   Τα διάφορα έργα τα οποία έχουν διασωθεί επιβεβαιώνουν ότι η ινδική αστρονομία αποτελεί μεγάλο μέρος της παγκόσμια επιστημονικής διαδρομής.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

Οι διαχωρισμοί του χρόνου γίνονταν με βάση θρησκευτικά δρώμενα και εποχές.

Το έτος χωρίζονταν ως εξής:

¨     μέσα του Μαρτίου έως τα μέσα Μαΐου ήταν η άνοιξη (Vasanta)

¨      από τα μέσα Μαΐου έως τα μέσα Ιουλίου το καλοκαίρι (Grishma)

¨     μέσα Ιουλίου έως μέσα Σεπτέμβρη ήταν οι βροχές (Varsha)

¨     μέσα Σεπτέμβρη έως μέσα Νοέμβρη το Φθινόπωρο

¨     μέσα Νοέμβρη έως μέσα Γενάρη ο χειμώνας

¨     μέσα Ιανουαρίου έως μέσα Μαρτίου η δροσιά  (Sisira)

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

   Η κινέζικη αστρονομία  έχει πολύ μεγάλη ιστορία, οι ιστορικοί θεωρούν μάλιστα ότι οι Κινέζοι ήταν οι πιο επίμονοι και οι πιο ακριβείς παρατηρητές ουρανίων φαινομένων στον κόσμο.

   Τα ονόματα  των αστεριών (που αργότερα χωρίστηκαν σε 28 επαύλεις) έχουν βρεθεί σε οστά για μαντεία στο Anyang και χρονολογούνται στη μέση δυναστεία των Shang (κινέζικη εποχή του χαλκού). Οι βάσεις για το σύστημα των επαύλεων τέθηκαν στην εποχή του αυτοκράτορα Wu Ding (1139-1281 π.Χ.)

   Λεπτομερή αρχεία αστρονομικών παρατηρήσεων άρχισαν την περίοδο των Warring States (4^ος αι π.Χ.). και άνθισαν από την εποχή του Χάμν και μετά. Η κινέζικη αστρονομία βασίζεται σε διαφορετικές αρχές από τη δυτική.

Ορισμένα σχέδια της ινδικής αστρονομίας έφτασαν στην Κίνα μετά την επέκταση του Βουδισμού την ύστερη εποχή του Χαν (25-220 μ.Χ.) αλλά πιο λεπτομερή ενσωμάτωση ινδικών στοιχείων έγινε κατά τη δυναστεία των Tang ( 618-907)

    Μέχρι  και σήμερα συνεχίζει να είναι ενεργή στην αστρονομία με πολλά αστεροσκοπεία και το δικό της διαστημικό πρόγραμμα.

ΑΡΧΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

   Κύριος στόχος τους ήταν αρχικά η χρονομέτρηση. Οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν αρχικά ένα ηλιοσεληνιακό ημερολόγιο αλλά επειδή οι κύκλοι του ηλίου και της σελήνης ήταν διαφορετικοί έπρεπε να γίνουν αλλαγές. Σημαντικό ρόλο στην αστρονομία είχε επίσης η αστρολογική θεοποίηση.

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

   Ανέπτυξαν 3 διαφορετικά πλανητικά μοντέλα:

·         το πρώτο ονομάζονταν gai tan (ημισφαιρικός θόλος). Σύμφωνα με αυτό υπήρχε ουρανός πάνω από μία θολοειδή γη.

·        Το 2^ο πλανητικό μοντέλο έβλεπε τον ουρανό ως μια ουράνια σφαίρα

·         Το 3^ο έβλεπε τον ουρανό ως άπειρο σε έκταση και τα ουράνια σώματα να επιπλέουν σε σπάνια διαστήματα

ΧΑΡΤΕΣ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

   Οι Κινέζοι σχεδίασαν πολλούς αστρικούς χάρτες κατά τη διάρκεια των περασμένων αιώνων. Είναι συζητήσιμο ως προς το ποιος είναι ο πιο παλιός χάρτης. Ένας από τους πιο παλιούς είναι αυτός του Su Sang ( 1020 – 1101 π.Χ.). Ο πιο διάσημος όμως είναι αυτός του Duhuang, που βρέθηκε στο Duhuang στο Gansu το 1907και διατηρείται στο βρετανικό μουσείο(σχεδίασμα πάνω σε χαρτί που απεικονίζει πάνω από 1350 αστέρια).

Σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες το χειρόγραφο αυτό χρονολογείται γύρω στα 705 με 710 π.Χ.

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ

   Η ισλαμική αστρονομία γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη της ανάμεσα στον 8^ο και τον 15^ο αιώνα και είναι γραμμένη στα αραβικά.

   Οι περιοχές στις οποίες αναπτύχθηκε είναι αυτές της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής Ασίας και της Βόρειας Αφρικής.

   Δέχτηκε μεγάλη επιρροή από την ελληνιστική καθώς και την ινδική αστρονομία και επηρέασε την βυζαντινή, την ευρωπαϊκή και την κινέζικη.

   Το Ισλάμ συμβούλευε τους Μουσουλμάνους να βρουν τρόπους για να χρησιμοποιήσουν τα αστέρια. Με βάση αυτή τη συμβουλή αυτοί άρχισαν να αναπτύσσουν όλο και καλύτερα όργανα πλοήγησης και παρατήρησης. Για αυτό τον λόγο και τα περισσότερα πλοηγητικά αστέρια έχουν αραβικά ονόματα.

   Άλλες επιρροές που έχει το Κοράνι στην ισλαμική αστρονομία συμπεριλαμβάνουν την αντίληψη ότι το σύμπαν διοικείται από μια σειρά κανόνων οι οποίοι προέρχονται από την ισλαμική αντίληψη του tawhid (ενότητα του Θεού)  καθώς και το σεβασμό για τα εμπειρικά δεδομένα που ήταν διαδεδομένα στον ελληνικό πολιτισμό ο οποίος ενέπνευσε και τους Μουσουλμάνους να ασχοληθούν συστηματικά με την εμπειρική  παρατήρηση.

   Με αυτόν τον τρόπο οδηγήθηκαν στην ανάπτυξη μιας πρώιμης αστρονομικής μεθόδου, βασιζόμενοι κυρίως στην εμπειρική παρατήρηση.

   Από το 12^ο αιώνα και μετά η αστρονομία στο Ισλάμ άρχισε να γίνεται μια επιστήμη βασιζόμενη  στην παρατήρηση  κυρίως εξαιτίας των θρησκευτικών αντιθέσεων από τους θεολόγους του Ισλάμ της σχολής του Ash’ari.

ΚΥΡΙΩΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

   Η προϊσλαμική αραβική γνώση των άστρων ήταν εμπειρική.

Ο ιστορικός επιστήμων Donald Ruthledge Hill χώρισε την ισλαμική αστρονομία σε 4 περιόδους.

ü     Συγκέντρωση και συγκρητισμός της αστρονομίας των Σασσανιδών, των Ινδών και της ελληνιστικής περιόδου (700-825)

ü     Έντονη έρευνα και αποδοχή του Πτολεμαϊκού συστήματος μετά από τροποποιήσεις (825-1025)

ü     Άνθιση ενός ευδιάκριτου ισλαμικού συστήματος αστρονομίας (1025-1450)

ü     Στασιμότητα (1450-1900)