ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

ΠΛΗΡΗΣ ΤΙΤΛΟΣ ΕΙΣΗΓΗΣΗΣ

Διαβαθμισμένο πλαίσιο εναλλακτικής αξιολόγησης της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας: μια καινοτόμα διδακτική προσέγγιση

[ 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο για την Προώθηση της Εκπαιδευτικής Καινοτομίας  | Λάρισα, ΤΕΙ Θεσσαλίας | 23 – 25 Οκτωβρίου 2015 ]

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η παρούσα εισήγηση παρουσιάζει ολοκληρωμένη διδακτική παρέμβαση στη διάρκεια ενός σχολικού έτους, η οποία υλοποιήθηκε υπό το πρίσμα καινοτόμων γνωστικών και παιδαγωγικών στόχων, με την εφαρμογή τεχνικών εξατομικευμένης και ομαδοσυνεργατικής εργασίας των μαθητών. Κατά τις  φάσεις του σχεδιασμού και της παραγωγής ερευνητικού έργου από τους μαθητές αξιοποιήθηκαν οι ΤΠΕ και η δημιουργική γραφή ως διδακτικά εργαλεία στο πλαίσιο εναλλακτικής αξιολόγησης της ΝΕ λογοτεχνίας αναδεικνύοντας το μηχανισμό της συγγραφής ενός λογοτεχνικού κειμένου, ενισχύοντας τη βιωματική πρόσληψή του και ευνοώντας τον πειραματισμό και την καινοτομία.

 

Από τα τέλη του 20ού αιώνα τρία σημαντικά κινήματα επηρέασαν το θεωρητικό προσανατολισμό των αναλυτικών προγραμμάτων σε συνάρτηση με τη διδακτική πρακτική: (α) το κίνημα του κοινωνικού εποικοδομισμού, αξιακή θέση του οποίου είναι ότι η γνώση οικοδομείται συλλογικά και συνεργατικά (Vygotsky, 1988), (β) το κίνημα της κριτικής σκέψης το οποίο προσδίδει έμφαση στη στοχευμένη στην κατανόηση διδασκαλία (Bruner, 1997),και (γ) το κίνημα για την ολιστική προσέγγιση της γνώσης που εκφράζεται και αποτυπώνεται σε σύγχρονα αναλυτικά προγράμματα (Wineburg & Grossman, 2000). Εύλογα η ευρεία επικράτησή τους κατέστησε παρωχημένες και ανενεργές τις δομικές μεθόδους διδασκαλίας και σταδιακά οδήγησε στη δημιουργία ενός ακόμη κινήματος. Πρόκειται για την εναλλακτική αξιολόγηση, που υποστηρίζει πρωτίστως ότι η αξιολόγηση αποτελεί συνευθύνη δασκάλου και μαθητών, αποβλέπει στην αποτίμηση τόσο των γνώσεων του μαθητή όσο και των ικανοτήτων του να αξιοποιεί τις γνώσεις του σε αυθεντικές καταστάσεις επικοινωνίας, λαμβάνει υπόψη τη διαφορετική νοημοσύνη των μαθητών, και ανταποκρίνεται με ευελιξία στις ιδιαιτερότητες της περίστασης (MacBeath et al., 2000: 92-93). Παράλληλα, όταν ενσωματώνεται στη διδακτική διαδικασία, παρέχει τη δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να αναδεικνύουν την επινοητικότητα των μαθητών, να καθιστούν τις διαδικασίες αξιολόγησης κτήμα τους, καθώς και να αναπτύσσουν τις μεταγνωστικές δεξιότητές τους (Ηλιοπούλου, 2013).

Υπό το ίδιο πρίσμα δύο μορφές παραδοσιακής αξιολόγησης έχουν υποστεί έντονη κριτική (Weigle, 2002): (α) τα σταθμισμένα τεστ σύγκρισης, και (β) τα τεστ επίδοσης που κατασκευάζονται από τον διδάσκοντα. Οι επικριτές διατείνονται ότι ένα σταθμισμένο τεστ είναι άκαμπτο και στατικό, καθώς επικεντρώνεται στον τελικό βαθμό και όχι στο πώς ο μαθητής καταλήγει στην απάντηση (Tsaggari &  Papageorgiou, 2012). Ενώ, ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές τους υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να μετρήσουν τις σημαντικές ανώτερες πνευματικές λειτουργίες των μαθητών (Tsaggari, 2004).

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Ηλιοπούλου, Κ. & Μαυρίδου, Α. (2016). Η διδασκαλία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας υπό το πρίσμα των πολλαπλών τύπων νοημοσύνης. Μια καινοτόμα εναλλακτική προσέγγιση. Στο Δ. Κολοκοτρώνης, Δ. Λιόβας, Β. Στεφανίδης, Κ. Σταθόπουλος,  Η. Λιάκος, Α. Κοντογεωργίου & Σ. Δέγγλερη (επίμ.). Πρακτικά του 1ου Πανελληνίου Συνεδρίου για την Προώθηση της Εκπαιδευτικής Καινοτομίας, σ. 826 – 836. Λάρισα, 23 – 25 Οκτωβρίου 2015.

[ ISBN: 978-618-82197-1-7 ]