Η ιδέα ήρθε αναπάντεχα στη διαδρομή από το Ηράκλειο στο Ασήμι. Τελικά, η μετακίνηση των καθηγητών στην ύπαιθρο, πέραν της ταλαιπωρίας, εμπνέει και νέες ιδέες! Ο στόχος ήταν η αισθητική καλλιέργεια των παιδιών μιας περιοχής που, όπως άλλωστε και το σύνολο της ελληνικής υπαίθρου, πάσχει από την απουσία πολιτιστικών δρώμενων. Το μείζον ζήτημα, βέβαια, ήταν με ποιο τρόπο θα περνούσαμε από την ιδέα στην υλοποίησή της, καθώς ούτε εμείς είχαμε αντίστοιχη εμπειρία, αλλά ούτε είχε πραγμα-τοποιηθεί κάποιο αντίστοιχο εκπαιδευτικό πολιτιστικό πρόγραμμα.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με κινητήριο δύναμη την καλή συνερ-γασία μεταξύ μας και τη φαντασία. Όπως ήταν αναμενόμενο, στην πορεία υπήρξαν στιγμές απογοήτευσης που φαίνονταν να οδηγούν τη διαδικασία σε αδιέξοδο. Τελικά, όμως, με την αλληλεγγύη, την αλληλοϋποστήριξη και την καλή συνεργασία με τους μαθητές μας «ο μύθος (το παραμύθι μας) έγινε πραγματικότητα». Εμάς μας αποζημίωσε το αποτέλεσμα. Το ίδιο ελπίζουμε να νιώσετε και εσείς. Καθίστε αναπαυτικά, αφήστε πίσω σας το άγχος της καθημε-ρινότητας και απολαύστε ένα ταξίδι στη χώρα της Ουτοπίας· ένα ταξίδι που θα σας αποδείξει πως:

 Η συντονίστρια

Άρια Μαυρογιάννη

ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΑΝ :

ια φορά  κι έναν καιρό, υπήρχε μια χώρα, όπου βασίλευε η χαρά και η γαλήνη. Τη χώρα διέσχιζε ένα ποτάμι που στα νερά του ο ήλιος έπαιζε ζωηρά με τις ακτίνες του και το φεγγάρι αντανα-κλούσε το ασημένιο φως του. Δίπλα στο ποτάμι υπήρχε ένα κατα-πράσινο και μεγάλο δάσος τόσο όμορφο που όλοι οι κάτοικοι της χώρας συνήθιζαν να το ονομάζουν «παραμυθένιο δάσος». Σαν αντίκριζες τα πολλών ειδών δέντρα του, θαρρούσες πως έφταναν ως τον ουρανό. Είχαν έντονο πράσινο χρώμα και πολλά πολλά φύλλα στα κλαδιά τους, πάνω στα οποία φώλιαζαν πολύχρωμα πουλιά κελαηδώντας.

Η χώρα ήταν πλούσια και αυτό μπορούσες να το καταλάβεις από τα σπίτια. Ήταν μεγάλα, με κεραμίδια στις σκεπές και με άσπρους φρεσκοβαμμένους τοίχους. Είχαν κήπους  γεμάτους από διάφορα είδη λουλουδιών. Τα τριαντάφυλλα, τα γαρύφαλλα, τα γεράνια και οι γλαδιόλες σκόρπιζαν το άρωμά τους σε όλη τη χώρα. Επίσης υπήρχαν πολλά μαγαζιά και μια μεγάλη πλατεία. Η πλατεία ήταν κοσμημένη με πανέμορφα αγάλματα και εκεί οι κάτοικοι περνούσαν τον περισσότερο χρόνο τους, συζητώντας για διάφορα θέματα και πίνοντας εξωτικά φρουτοποτά που παρα-σκεύαζαν από τους καρπούς του δάσους. Το όνομα της χώρας ήταν Ουτοπία.

Εκεί, λοιπόν, βασίλευε ο βασιλιάς Σεβασμός και η σύζυγός του, η βασίλισσα Εκτίμηση. Ο βασιλιάς ήταν πάντα σοβαρός και μετρημένος, ενώ το ενδιαφέρον του για την Ουτοπία ήταν μεγάλο. Πάντα τον απασχολούσαν τα προβλήματα της χώρας και προσπαθούσε να τ’ αντιμετωπίζει με τον καλύτερο τρόπο. Όσο για την Εκτίμηση, η καλοσύνη και η αγάπη που πρόσφερε στον κόσμο σε συνδυασμό με την ευαισθησία και την έμφυτη λεπτότητά της, την έκαναν ιδανική σύζυγο του Σεβασμού, έτοιμη να στηρίξει στην οποιαδήποτε στιγμή τον άρχοντα του κράτους. Οι δυο τους έτρεφαν αισθήματα θαυμασμού και αγάπης ο ένας για τον άλλο και όταν ήταν μαζί, ξεχνούσαν όλα τα προβλήματα που είχαν τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.

Τις ελεύθερές τους ώρες, που δεν ήταν συχνές, απολάμβαναν τις βόλτες τους στην εξοχή κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι. Τέτοιες στιγμές ξεχνούσαν τις υποχρεώσεις τους και κουβέντιαζαν χαμηλό-φωνα κοιτάζοντας τα μύρια αστέρια τ’ ουρανού. Μάλιστα, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ντύνονταν συνήθως χωρικοί, ώστε να αποφεύγουν τις μεγάλες εκδηλώσεις θαυμασμού από τον κόσμο κι έτσι να μπορούν να χαρούν την αίσθηση ηρεμίας που ήταν γι’ αυτούς πολύτιμη.

Ένα τέτοιο βράδυ γαλήνης και ηρεμίας ήταν και το αποψινό. Ο βασιλιάς βγήκε από την κρυφή πόρτα των τειχών του ανακτόρου φορώντας ένα πολύχρωμο, ριγέ, μακρύ, γεμάτο μπαλώματα πουκά-μισο, ένα άσπρο παντελόνι και ένα τριγωνικό καπέλο που συνή-θιζαν να φορούν οι αγρότες της Ουτοπίας για να προφυλάσσονται από το δυνατό ήλιο.

Μετά από λίγα λεπτά ξεπρόβαλε από την ίδια πόρτα και η Εκτίμηση, ντυμένη μ’ ένα μακρύ γκρίζο φόρεμα, μαύρα σκισμένα παπούτσια, ένα μαντίλι με διάφορα σχέδια δεμένο στο λαιμό και μια φαρδιά ποδιά με δυο ξεφτισμένες τσέπες. Εκείνο  το βράδυ ήταν πολύ ξεχωριστό, γιατί επρόκειτο να του αναγγείλει μια ιδιαίτερη και πολύ ευχάριστη είδηση, που θα τους άλλαζε για πάντα τη ζωή. Η βασίλισσα περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να του κάνει έκπληξη.

Καθώς συζητούσαν για το χορό που είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ στο παλάτι και το πόσο όμορφα πέρασαν με τους φίλους τους που είχαν φέρει μαζί και τα παιδιά τους, ο βασιλιάς με έναν βαθύ αναστεναγμό είπε: «Πόσο όμορφα θα ήταν αν είχαμε και εμείς ένα παιδί…»

Η Εκτίμηση άρπαξε την ανέλπιστη ευκαιρία, υποκλίθηκε χαμογελώντας και του απάντησε «Μεγαλειότατε πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα πως ήδη μεγαλώνει στα σπλάχνα μου το παιδί σας;» Ο  βασιλιάς ξετρελαμένος από τη χαρά του άρχισε να χοροπηδάει σα μικρό παιδί κι έπειτα αγκάλιασε σφιχτά την αγαπημένη του και άρχισε να ευχαριστεί μέσα απ’ την καρδιά του το θεό για το δώρο που του πρόσφερε. Αμέσως πήγαν πίσω στο παλάτι, ενώ συμφώνησαν να μην ομολογήσουν τίποτα και σε κανένα. Μ’ αυτόν τον τρόπο η χαρά θα γινόταν ακόμα μεγαλύτερη, όταν θ’ ανακοίνωναν τη γέννηση του πριγκιπόπουλου στους υπόλοιπους.

Από εκείνη τη βραδιά οι μέρες περνούσαν πολύ γρήγορα και το βασιλικό ζεύγος ένιωθε απέραντη ευτυχία. Ο βασιλιάς συμπεριφερόταν σαν χαζο-μπαμπάς. Παράγγειλε να του φέρουν από τις πιο μακρινές χώρες καινούρια παπουτσάκια, ρουχαλάκια και άλλα μωρουδιακά και συνέχεια ρωτούσε με ανησυχία την Εκτίμηση αν ήθελε κάτι ή αν είχε κουραστεί. Ο καιρός πέρασε γρήγορα, όπως γίνεται πάντα όταν είμαστε ευτυχισμένοι, και η Εκτίμηση έφτασε στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης.

Μεγάλη χαρά και ικανοποίηση πλημμύρισε ολόκληρη την χώρα εκείνο το αστροφώτιστο βράδυ που, προς μεγάλη έκπληξη όλων, δυο πανέμορφα κοριτσάκια ήρθαν στον κόσμο. Αμέσως ο βασιλιάς  Σεβασμός διέταξε τους κήρυκες της χώρας να βάλουν τα δυνατά τους, για να τρέξουν και να ανακοινώσουν το νέο παντού. Πρόσταξε, μάλιστα, να καλέσουν όλους τους υπηκόους κι από την πιο μακρινή γωνιά της Ουτοπίας για να γιορτάσουν σε ένα λαμπρό πανηγύρι με τους καλύτερους μουσικούς.

Οι  κήρυκες, με φωτεινά πρόσωπα και «φτερά στα πόδια» από τη χαρά τους, έκαναν τις διαταγές του  αγαπημένου τους βασιλιά αμέσως πράξη. Μια εβδομάδα αργότερα όλος ο πληθυσμός της χώρας σα μελίσσι είχε μαζευτεί γύρω από το ανάκτορο. Το πρωινό εκείνης της ηλιόλουστης Κυριακής έγιναν τα βαφτίσια των δύο  κοριτσιών που ονομάστηκαν Φαντασία  και Έμπνευση.

Στην αυλή του παλατιού στήθηκε ένα μεγάλο   πανηγύρι, όπου παρευρίσκονταν όλοι οι κάτοικοι της Ουτοπίας και οι ξακουσμένοι βασιλιάδες των γύρω χωρών. Μπορούσες να δεις τους κατοίκους της υπαίθρου με τις  παραδοσιακές τους στολές στο χρώμα της φωτιάς, με κόκκινα κασκέτα και ποικιλόχρωμα μαντίλια και τις γυναίκες τους με μακριά φορέματα και ποδιές σε διάφορα χρώματα. Τους κατοίκους της πόλης τους ξεχώριζες από τις κίτρινες ή τις θαλασσιές ενδυμασίες και τα κεντημένα πανωφόρια. Μάλιστα, κάπου κάπου έκαναν την εμφάνισή τους και άλλα κομψά φορέματα που θύμιζαν ενδυμασίες των γύρω χωρών. Πάντως, όπως κι αν ήταν ντυμένοι, όλοι τραγουδούσαν και χόρευαν για τις χαρές που έφεραν τα νεογέννητα κοριτσάκια.

Και ο καιρός πέρασε…Και η λαμπρή γιορτή παρέμεινε μια γλυκιά θύμηση. Ωστόσο, για τα δύο πολύ όμορφα κορίτσια, κάθε μέρα που περνούσε ήταν πολύ σημαντική. Η Έμπνευση και η Φαντασία άνθιζαν σαν εξωτικά λουλούδια και σκόρπιζαν γύρω τους ένα ιδιαίτερο φως, όπως αυτό που εκπέμπουν οι άνθρωποι που γεννήθηκαν για να ξεχωρίσουν. Γρήγορα άρχισαν να μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα και να συνειδητοποιούν ποια είναι η θέση τους στο κράτος. Όταν ήταν πια στην ηλικία των 10 ετών άρχισαν να ανακαλύπτουν και να επιδεικνύουν καθεμιά το ταλέντο της. Ακόμη κι ο πιο δύσπιστος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη ζωντάνια, την έντονη δημιουργικότητα και την εκφραστικότητα των δύο κοριτσιών.

Ξεχωριστή θέση στην καρδιά της Έμπνευσης κατείχε η μουσική. Πολύ συχνά διοργάνωνε συναυλίες, όπου πλήθος κόσμου έδινε το παρόν απολαμβάνοντας την απαλή μουσική. Οι Ουτόπιοι μπορούσαν ώρες ολόκληρες να ακούν υπέροχους ήχους από κιθάρες, πιάνα, βιολιά και βιολοντσέλα. Ένιωθαν τις θεσπέσιες μελωδίες να εισχωρούν στα βάθη της ψυχής τους.

Η Φαντασία, από την άλλη μεριά, ξεδίπλωσε το ταλέντο της στη ζωγραφική και δίχως όρια εξέφραζε συναισθήματα στο χαρτί. Η ζωγραφική την αντιπροσώπευε απόλυτα και αυτό το αποδείκνυε κάθε φορά που έπιανε το πινέλο της για να ζωγραφίσει. Το δωμάτιό της ήταν γεμάτο δημιουργήματα δικά της.

Οι πίνακές της ήταν σαν να είχαν ψυχή. Το καβαλέτο με τα χρώματα και το πινέλο αποκτούσαν μαγικές ιδιότητες στα χέρια της Φαντασίας, που δημιουργούσε αριστουργήματα. Τα αγαπημένα της θέματα, όμως, ήταν οι προσωπογραφίες και τα μουσικά όργανα. 

Ένα δροσερό πρωινό εκείνου του ζεστού καλοκαιριού η Έμπνευση και η Φαντασία μόλις είχαν ξυπνήσει και ετοιμάζονταν να πάρουν το πρωινό τους, όταν σκέφτηκαν πως θα το απολάμβαναν περισσότερο με τη συντροφιά των φίλων τους και με ευχάριστες, νεανικές συζητήσεις.

Έτσι, έστειλαν έναν υπηρέτη να προσκαλέσει τους τρεις φίλους τους για να πάρουν μαζί πρωινό. Μέσα σε λίγα λεπτά ο Ατρόμητος, ο Πολυμήχανος και η Ειρήνη έφτασαν στο παλάτι χαμογελαστοί. Ενώ συζητούσαν, ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε από το βάθος του δρόμου έξω από το παλάτι. Οι δύο πριγκιποπούλες παρακινημένες από τη φυσική τους τάση για εξερεύνηση, έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει και άφησαν τους υπόλοιπους να περιμένουν την επιστροφή τους.

Μόλις η Έμπνευση και η Φαντασία έστριψαν έξω από την αυλή κι έτρεξαν προς την πλαγιά του βουνού παρακινημένες από τον θόρυβο που συνεχιζόταν, δύο μυστηριώδεις τύποι εμφανίστηκαν μπροστά τους.