Σταύρος Αμπελάς Ποίηση

 

Εν ακαρεί  2001

 

 

 

 

 

Γυμνό φεγγάρι

 

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που δεν κοιτάζουν

το φεγγάρι στα μάτια

τις νύχτες του Αυγούστου

που είναι ολόγυμνο.

 

 

 

 

 

 

Όσοι μας πλήγωσαν

 

Όσοι μας πλήγωσαν

θα μας ξαναπληγώσουν

σε μια προσπάθεια

να μας κάνουν

καλύτερους ποιητές.

 

 

 

 

 

 

Έπεσε στη θάλασσα

 

Έπεσε στη θάλασσα

και πνίγηκε

δένοντας στο λαιμό του

ένα άστρο.

 

 

 

 

 

 

Ψυχή παιδί

 

Τοίχους

υψώνει η ψυχή σας

μα η δική μου παιδί

τους δρασκελάει.

 

 

 

 

 

 

Τα ουρλιαχτά της νύχτας

 

Μη φοβηθείς

τα ουρλιαχτά της νύχτας.

 

Είναι το τραγούδι της ψυχής μου

που μαθητεύει

στην ανάγνωση

του πόνου.

 

 

 

 

 

 

Η κραυγή

 

Κι όσοι ακούσετε

στα ποιήματά μου

την κραυγή

 

θα βγείτε στο παράθυρο

να ουρλιάξετε μαζί μου;

 

 

 

 

 

 

Απολογισμός

 

Η παρουσία μου

σ' αυτόν τον κόσμο

άφησε τα ίχνη

μιας παραμορφωμένης πατούσας

σ' ένα μολυσμένο βούρκο.

 

 

 

 

 

 

Παρακαταθήκη

 

Παιδί μου

όταν θά 'ρθεις

θα βρεις γραπτά

που θα εξηγούν

γιατί απέτυχα

 

γιατί έπαιξα τη ζωή μου

στα χαρτιά.

 

 

 

 

 

 

Όταν σε συναντήσω

 

Όταν σε συναντήσω Θεέ μου

θα σου φέρω ένα δείγμα

απ' τα όνειρά μου

 

να δεις

πως θά 'θελα

τον κόσμο μου

να φτιάξεις.

 

 

 

 

 

 

Σύννεφο

 

Θέλω να γίνω

ένα σύννεφο

μαλακό κι αφράτο

και πάνω μου

να κοιμηθεί

όλος ο κόσμος

έναν ύπνο

γαλήνιο κι ατάραχο.

 

 

 

 

 

 

Απορία

 

Τη θάλασσα

θέλω να βρω

να τη ρωτήσω

 

αφού με γέννησε

τι μ' άφησε

στα ξένα χέρια

της ξηράς

να μεγαλώνω;

 

 

 

 

 

 

Η ποίηση έρχεται...

 

Η ποίηση

έρχεται τη νύχτα

και γεμίζει

με φτερά και πούπουλα

το άλλο μισό

σκληρό μου στρώμα.

 

 

 

 

 

 

Κάθε λέξη

 

Κάθε λέξη

έχει το δικό της ήχο

όπως οι καμπάνες.

 

Αν κατέχεις τη τέχνη

να τους αναγνωρίζεις

μια καινούργια γιορτή

σημαίνει μέσα σου.

 

 

 

 

 

 

Φιαλίδια αρωμάτων

 

Αδειάζει ο κόσμος

 

σε κενά

κατοικούν οι άνθρωποι

 

σε γυάλινα μπουκαλάκια

ξεθυμασμένων αρωμάτων.

 

 

 

 

 

 

Άτεχνα αγάλματα

 

Μας μιλούν αγάλματα

μετρίων γλυπτών

εξασκημένα

στην απομνημόνευση

απλών

μονοσύλλαβων

λέξεων.

 

 

 

 

 

 

Στη θέση του λεωφορείου

 

Στη θέση του λεωφορείου

ένας νεκρός

 

σηκώνουν τα πράγματά του

τον βοηθούν να κατέβει

στο πιο κοντινό νεκροταφείο.

 

 

 

 

 

 

Προτεραιότητα

 

Οι δρόμοι

γίναν νεκροταφεία.

 

Στα σταυροδρόμια

έξαλλοι νεκροί

καυγαδίζουν

για την προτεραιότητα

στο θάνατο.

 

 

 

 

 

 

Οι ποιητές πεθαίνουν

 

Οι ποιητές

πεθαίνουν στο δρόμο

μ' έναν κόμπο στο δάχτυλο

από κάποιο ραντεβού

που ξέχασαν.

 

 

 

 

 

 

Αποδράσεις

 

Οι άνθρωποι πεθαίνουν

κρεμασμένοι στο συρματόπλεγμα

μιας ανύπαρκτης χώρας

δραπετεύοντας

απ' το πουθενά.

 

 

 

 

 

 

Χαρτοπαίκτης

 

Τη ζωή μας

παίζει στα ζάρια

ένας Θεός

χαρτοκλέφτης.

 

 

 

 

 

 

Η ανέμη

 

Η ανέμη

όλο γυρίζει

γυρίζει

γυρίζει

 

και το παραμύθι

δεν αρχίζει.

 

 

 

 

 

 

Νυχτερινός ήλιος

 

Όλη νύχτα

κοιτώ τον ήλιο

στα μάτια.

 

Το πρωί

γυρνώ στους δρόμους

τυφλός.

 

 

 

 

 

 

Αντίγραφο

 

Μες στο σκοτάδι

θα ζωγραφίσω

το πρόσωπό μου

 

και θά 'ναι αυτό

τ' αντίγραφό μου

το πιο πιστό.

 

 

 

 

 

 

Θλιβερά υποκατάστατα

 

Ο Διάβολος απέθανε.

 

Θλιβερά υποκατάστατα

ερίζουν

για το θρόνο της κόλασης.

 

 

 

 

 

 

Υπολείμματα

 

Απ' όλον αυτόν τον πόνο

δε θα μείνει τίποτα

 

δυο τρεις λέξεις μόνο

κι αυτές

για πράγματα άλλα

που δεν κλάψαμε.

 

 

 

 

 

 

Πραιτόριο

 

Δε θα σε ξεχάσω είπες

κι όλοι οι πετεινοί

λάλησαν ταυτόχρονα

γιατί η αγάπη είναι

του καθενός μας

το πραιτόριο.

 

 

 

 

 

 

Τ' αθάνατο νερό

 

Τα όνειρά μας ξαποσταίνουν

πίνουν τ' αθάνατο νερό

κι όμως πεθαίνουν.

 

 

 

 

 

Αυτόπτης μάρτυρας

 

Τα ποιήματα αυτά

τα καταθέτω ενόρκως

ως ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας

της αυτοκτονίας μου.

 

 

 

 

Αρχική σελίδα