Συναπάντημα
Έλα ξανά
θεά του έρωτα
χέρι χέρι
με τη θεά της τύχης
να ξανανοίξουν οι ουρανοί.
Πες μου πως η οδός
δεν έκλεισε για πάντα.
Πως το θεϊκό συναπάντημα
δεν ήταν για μία και μόνη φορά.
Πλατεία Σολωμού
Στην πλατεία του ποιητή
ζήσαμε πολλά.
Έρωτες, φιλίες
στιγμές ποιητικές
παρέες λογοτεχνικές.
Αδιάψευστος μάρτυρας
ακοίμητος φρουρός
ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.
Ηττημένοι
Κάποιοι έχουν την ανάγκη
να ζουν σ’ έναν ψεύτικο κόσμο.
Άλλοι την ικανότητα
να επιβιώνουν στον πραγματικό.
Τους πρώτους δεν θα τους δεις πουθενά
γιατί κρύβονται ηττημένοι
οι δεύτεροι είναι γύρω μας παντού
και παριστάνουν τους νικητές.
Άφησέ με ζωή
Άφησέ με ζωή
να ζήσω όπως οι άλλοι.
Να φεύγω το πρωί
να γυρίζω το βράδυ.
Σταμάτα να με κυνηγάς
να μου βάζεις τρικλοποδιές
να με τοξεύεις
να με πετροβολείς.
Τις λέξεις δεν τις έκλεψα
μου τις χάρισαν.
Αν θες σου τις παραδίδω.
Στη γέφυρα
Ελάχιστα μπορείς πια
ν' αλάξεις την
πορεία.
Σταμάτα να παλεύεις
με τα κύματα
άσε το τιμόνι
παράτα τη γέφυρα
και βγες στο κατάστρωμα
ν' ανασάνεις τη θάλασσα
ν' απολαύσεις το ταξίδι
όσο ακόμα σ' απέμεινε
πριν σε δεχτούν για πάντα
στην αγκαλιά τους τα βράχια.
Αντίστροφη μέτρηση
Ονειρεύεσαι μια νύχτα
που παραπατώντας ανάμεσα
στα σκόρπια έπιπλα
φτάνεις ν' ανοίξεις το παράθυρο
κι εισβάλλει στο δωμάτιο
ένας ήλιος λαμπρός
κι είν΄όλα πια
καλοκαίρι
και φως χρυσό.
Τότε λήγει της ζωής σου
η αντίστροφη μέτρηση
κι αρχίζει ο χρόνος ο πραγματικός.
Αόρατος
Δεν υπάρχω πια.
Φίλοι και γνωστοί με αγνοούν
και δεν μου απευθύνουν τον λόγο.
Αυτοκίνητα και μηχανές
περνάνε από πάνω μου
χωρίς να με αγγίζουν.
Η ύπαρξή μου τρεμοσβήνει
σαν ελαττωματικός λαμπτήρας νέον.
Κι όλα αυτά
γιατί εσύ με διέγραψες
από το νου και την καρδιά σου.
Άδειος δρόμος
Ο δρόμος σου άδειος.
Ποιος θα τον περπατήσει;
ποιος θα σιγομουρμουρίσει
τρελός από έρωτα
λουσμένος από άστρα
με την καρδιά του ανοιχτή
σαν τριαντάφυλλο
σ’ όλον τον κόσμο
το επόμενό του ποίημα.
Αστρικά ταξίδια
Κοίτα με, πετάω.
Τη μια στιγμή είμαι εδώ
την άλλη πάνω
απ’ το κεφάλι σου.
Βλέπω μέσα απ’ τους τοίχους των σπιτιών.
Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει
τα αστρικά ταξίδια μου.
Δεν υπολόγισες την ποίηση
Δεν υπολόγισες την ποίηση.
Δεν πειθαρχεί
δεν υπακούει
σε περιορισμούς
κι απαγορεύσεις.
Ειδικά τότε
πεισμώνει
επαναστατεί
και αντιστέκεται.
Ποιο το όφελος;
Δεν υπάρχει όφελος.
Μια φωνή διαμαρτυρίας μόνο
μια κραυγή αγανάκτησης
που σβήνει σε παραμιλητό.
Σφάγιο
Δεν είσαι πια κορμί μου
σάρκα μου.
Είσαι ένα σφάγιο
στον πάγκο του χασάπη.
Με αηδία και αποτροπιασμό
παρακολουθώ τον τεμαχισμό σου.
Άναρχος
Μες στα ποιήματα
θα είμαι ακέραιος
νέος και όμορφος.
Ο ένας
άχρονος κι αγέννητος
ποιητής του κόσμου.
Κόκκινη κορδέλα
Οι λέξεις
μια κόκκινη κορδέλα
φορούν στα μαλλιά
και μεταμορφώνονται.
Όταν επιστρέφουν
χωρίς αυτήν
είναι αγνώριστες.
Δεύτεροι
Εσύ επιλέγεις με ποιους θα πας.
Αν δεν σε θέλουν οι πρώτοι
είναι δική σου η απόφαση
να συναριθμηθείς με τους
δεύτερους.
Αλλιώς τραβάς
τον μόνο έντιμο δρόμο
του αγώνα και της μοναξιάς.
Νανούρισμα
Γιατί τα λέω όλ’ αυτά;
Ποιος νοιάζεται;
Κανένας.
Μόνο ένα μικρό παιδί
που μες στο σκοτάδι
κλαίει μόνο
καμιά φορά νανουρίζεται
κι αποκοιμιέται.
Πολύτιμη παρηγοριά
Οι λέξεις μου
δε θ' ανεβούν ψηλά βουνά
δε θα καθίσουν
σε μεγάλους θρόνους
θα συνοδεύουν όμως
-πολύτιμη παρηγοριά-
σκυφτές κι αμίλητες
το σύντομο κι ασήμαντο
ταξίδι μου.
Άγγιγμα
Σ' άλλους ο Θεός
ακουμπά πάνω τους
φαρδιά πλατιά
την παλάμη του
για ώρες πολλές.
Εμένα
μ' αγγίζει με το δάχτυλο
στιγμιαία
σαν ρεύμα ηλεκτρικό.
Χαιρετισμός
Ένα μαχαίρι στην καρδιά.
Βάζω το χέρι, το κρύβω
και σας χαιρετώ.
Εγκάρδιος πολύ,
λέτε χαιρετισμός.
Στα όρια
-Ζω στα όρια.
Της είπε.
Εκείνη χαμογέλασε.
-Εσύ! Ζεις στα όρια!
Έλα καλέ τώρα.
Του απάντησε
μη αντιλαμβανόμενη
-όπως και όλοι-
εκείνη τη στιγμή
που της μιλούσε
πάνω από τι γκρεμό
ακροβατούσε.
Δρόμοι στρωμένοι
Άκουγε για δρόμους
στρωμένους με ροδοπέταλα
ή άλλους με βαγιά και δάφνες.
Τους ονειρευόταν
προσπαθούσε να τους φανταστεί.
Κάποτε μάλιστα για λίγο
ίσως και να τους είχε
πραγματικά δει.
Εκείνος μέχρι τώρα
μόνο δρόμους
στρωμένους με αγκάθια
είχε διαβεί.
Ο άγγελος
Αυτός ο άγγελος
ψηλός
με τη ρομφαία
χρόνια τώρα
πίσω μου
έχει δει
κι έχει ακούσει
τόσα και τόσα.
Τεράστια η υπομονή
κι η καλοσύνη του.
Ειδοποιός διαφορά
Τα δεδομένα άλλαξαν.
Καθένας τράβηξε τον δρόμο του.
Δρόμο μοναχικό, ξεχωριστό.
Η ζωή με τα παράξενα τερτίπια της
τις επικίνδυνες στροφές της
μας ρήμαξε, μας πέταξε
τον έναν εδώ, τον άλλον εκεί.
Χάθηκε
η ειδοποιός διαφορά
που μας ένωνε.
Θυσιάστηκε
σε προσωπικές αδυναμίες
και ατομικές συμφέροντα.
Αφέθηκε
σε άδειες καρέκλες
και έρημες πλατείες.
Έτσι που λες
πως ήταν όλα ένα ψέμα.
Πως δεν υπήρξε ποτέ
ανάμεσά μας κείνη η φλόγα
που φώτιζε τις νύχτες μας.
Συντακτικό
Άλλοι είναι ρήματα
σπουδαία κι επιβλητικά
ηγετικές φυσιογνωμίες.
Άλλοι υποκείμενα, αντικείμενα
κύριοι όροι της προτάσεως
στυλοβάτες της κοινωνίας.
Άλλοι επιρρήματα
πνεύματα ανήσυχα κι ανατρεπτικά.
Άλλοι σύνδεσμοι παρατακτικοί
ασήμαντα ανθρωπάκια
γρανάζια του συστήματος.
Εσύ... ένα κόμμα,
ούτε καν τελεία
μια μικρή παύση
μια αναπνοή.
Καρέ καρέ
Κάθε πρωί
καθώς θα πηγαίνεις στη δουλειά
στάσου για μια στιγμή
και ρίξε μου μια ματιά.
Θα μείνω ακίνητος
σαν άγαλμα.
Θα σε αφήσω να με περιεργαστείς.
Αυτό ζητώ μόνο.
Αυτή τη φευγαλέα ματιά
που επαναλαμβανόμενη
στο βάθος του χρόνου
αποτυπώνει καρέ καρέ
σε αργή κίνηση
τις μεταμορφώσεις μου.
Αποχαιρετισμός
Στον Ν.Σ.
Μη μ’ αναζητήσεις.
Έχω πάρει τα βουνά.
Έχασα μια ακόμη μάχη
κι είπα να βάλω τέλος στο μαρτύριο.
Αρκέσου στα λίγα που μέχρι τώρα
γνώρισες για μένα.
Εκείνος ο παλιός φίλος
θα είμαι για πάντα
και σε χαιρετώ.
Ορειβάτης
Ξεκίνησα για τον Όλυμπο
νέος, δυνατός και υγιής.
Στον δρόμο τραυματίστηκα.
Μη με κατηγορείτε.
Πάντα μέσα μου θα είμαι
ένας παράτολμος ορειβάτης.
Αλλιώς όμως τα αποφάσισε
το πληγωμένο μου πόδι.
Τρωικός Πόλεμος
Άραγε τι πόλεμος συμβαίνει εκεί πάνω.
Η παλιά έχθρα των θεών καλά κρατεί.
Για να σκοτώσουν την ανία τους
τόσους αιώνες στην ανεργία
αφήσανε τους Τρώες
και τους Δαναούς
τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα
τους ήρωες και τους ημίθεους
και τα έβαλαν μ’ ένα ανθρωπάκι
που σε τίποτα δεν τους πείραξε
που δε ζητάει ν’ αλώσει πλούσιες πόλεις
παρά μόνο να πάει
το πρωί στη δουλειά του.
Ταχυδακτυλουργίες
Έχω τόση ανάγκη
από λίγη πραγματικότητα.
Με κούρασαν τα όνειρα.
Βαρέθηκα τα φτηνά τους κόλπα
τα εύκολά τους τρικ.
Χάθηκε όλη η παιδική μαγεία.
Μα όταν επιτέλους έρχεται κοντά μου
υποκύπτω ξανά στην αδυναμία μου
τη διώχνω μακριά
κι επιστρέφω στις ταχυδακτυλουργίες
επιχειρώντας να τραβήξω
μέσα από ένα καπέλο
τη ζωή μου.
Ο δρόμος
Κοίτα!
Μπροστά σου απλώνεται
ένας πελώριος δρόμος
γεμάτος διακλαδώσεις
και άγνωστες πολιτείες
που σε καλούν να τις γνωρίσεις.
Από εδώ που βρίσκομαι
σχεδόν στο τέρμα
θα μπορούσα να σου πω
πόσο εν τέλει
στενός και μικρός είναι.
Τόσο που αν απλώσω το χέρι
μπορώ να σε αγγίξω
κι ας σου φαίνομαι
μίλια μακριά.
Μα όχι!
Προτιμώ να τον δω
μέσα απ’ τα δικά σου τα μάτια.
Να ξανανιώσω για λίγο
τη θέληση, τον ενθουσιασμό
που κάνει τον κόσμο
γελαστό και φωτεινό.
Να θυμηθώ
την απέραντη λαχτάρα
για το ταξίδι
που σκορπά ελπίδα
και χαρίζει νόημα και αξία
στη ζωή.
Παρουσίαση
Με κούρασαν οι ομιλητές.
Ανούσια τα λόγια τους.
Εδώ στη σκοτεινή γωνιά της αίθουσας
φτάνει παράταιρη η φωνή τους
ξεθωριασμένα
των ενδυμάτων τους τα χρώματα.
Και το κοινό
ένα θλιβερό συνονθύλευμα.
Θα βγω στον δρόμο να πάρω αέρα.
Στην αγκαλιά ενός ανυποψίαστου κοριτσιού
θα βρω την ποίηση που αναζητώ.
Ποιητική
Οι λέξεις πρέπει να είναι
διάφανες, κρυστάλλινες
από γάργαρη πηγή.
Ποιος θέλει να πιει
ένα θολό νερό;
Προς συμπολεμιστή
Θα ‘πρεπε να ‘χαμε από καιρό
καταθέσει τα όπλα
κι όχι να περιμένουμε
σκονισμένοι και πεινασμένοι
δίχως πυρομαχικά
σ’ ένα ρηχό χαράκωμα
έναν άφαντο εχθρό
που ‘χει εδώ και χρόνια διαβεί
διασπώντας τις γραμμές μας.
Δαίδαλος
Ο ποιητής παλεύει
μέσα απ’ τους δαιδάλους
του μυαλού του
να βγει ζωντανός
κρατώντας στο χέρι του
το ποίημα.
Το δέντρο
Ένα μεγάλο δέντρο
είναι η ποίηση.
Στέκεται μπροστά μας
αγέρωχο, εκθαμβωτικό
απλώνει τα τεράστια κλαδιά του
μας τυλίγει, μας πνίγει
κι επ’ ουδενί δεν μας αφήνει
να δούμε πίσω του
το δάσος.
Εξάρτηση
Πενήντα χρόνια χαμένα
από μια εξάρτηση
που σε αφήνει ανήμπορο
απέναντι σε γυάλινους δαίμονες
που θα ‘θελες να τους δώσεις μια
και να γίνουν χίλια κομμάτια.
Ποίηση
Έτσι ήταν πάντα. Άστατη.
Στα δύσκολα έφευγε μακριά
και χάνονταν για χρόνια.
Κι εκεί που δεν το περίμενα
επέστρεφε κι έμενε μαζί μου
γεμίζοντάς με με ενοχές
πως εγώ δεν ήμουν σωστός σύντροφος
πως δεν έκανα όσα έπρεπε για να την κερδίσω
και να την κρατήσω κοντά μου.
Ευτυχώς τώρα πια
έπαψα να τη ζηλεύω.
Συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν
και δεν θα είμαι ποτέ
ο μεγάλος της έρωτας.
Σταμάτησα ν’ ανησυχώ μη τη χάσω
κι απολαμβάνω τις λίγες στιγμές ευτυχίας
που ενίοτε μου προσφέρει.
Ο Φιλάργυρος
Έχω αρχίσει ν’ αποθησαυρίζω.
Πρόσωπα, στιγμές, ποιήματα.
Φτάνουν οι πολλές αναζητήσεις.
Τώρα λίγα και καλά.
Όσο μεγαλώνει κανείς
γίνεται όλο και πιο φιλάργυρος.
Συγκομιδή
Πότε θα ξεκαθαρίσει το τοπίο;
Πέρασαν τόσα χρόνια
απ’ την τελευταία ισχνή συγκομιδή
κι ακόμα να ξεχωρίσει
η ήρα από το στάρι.
Δύσκολοι καιροί.
Θα πάει η σοδειά χαμένη.
Καφέ Πόλις
Στον Α. Φ.
Μπήκε μέσα
ένας άνθρωπος σοβαρός
με τραχύ πρόσωπο.
Είχε όμως το φέρσιμο
μικρού παιδιού.
Δεν μπορεί είπα
παρά να είναι ποιητής.
Όταν χαμογέλασε
δεν μου έμεινε
η παραμικρή αμφιβολία.
Διάλογος
Δεν με ενδιαφέρει
να σου επιβάλλω τις απόψεις μου
σ’ έναν κατ’ επίφαση διάλογο
στην ουσία, κωφό μονόλογο.
Θέλω να ‘ρθεις δίπλα μου
να μου πιάσεις το χέρι
να με κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια
και να μείνουμε για ώρα σιωπηλοί.
Τότε και μόνο τότε
ίσως μπορέσουμε ν’ ανταλλάξουμε
δυο τρεις κουβέντες.
Κοινότητα
Ήσασταν όλοι εκεί
στη νέα σας κοινότητα.
Παλιοί γνωστοί
τέως συνάδελφοι
πρώην εραστές
άνθρωποι για τους οποίους
συχνά εκφραζόσουν αρνητικά
έγιναν τώρα
«αγαπημένοι φίλοι».
Και μόνο εγώ απών.
Αταίριαστος ίσως.
Θα μπορούσα να προσποιηθώ
να προσαρμοστώ.
Επέλεξα όμως τη σιωπή.
Επέλεξα μια στάλα αξιοπρέπεια.
Φίλοι
Πού να βρεις χρόνο
πώς να θυμάσαι
κάποιον που σ αγάπησε
που σε κράτησε στην αγκαλιά του
που σε κοίταξε στα μάτια
που σου ψιθύρισε λόγια στο αυτί.
Τόσες χιλιάδες φίλοι
είναι αυτοί.
Αποδιοπομπαίος τράγος
Ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Το μίασμα της πόλης.
Ο αίρων τας αμαρτίας του
κόσμου.
Μεταμεσονύχτιες τελετές εξαγνισμού
με αλκοόλ και ιερή μανία.
Απαλλαχθήκαμε από το άγος.
Η πόλις ξαναβρίσκει
τους κανονικούς της ρυθμούς.
Δεν μιλάμε πια γι’ αυτόν.
Κανείς δεν τον θυμάται.
Έχει διαγραφεί απ’ τη μνήμη
σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα
Φαντάζομαι πως η ζωή σου συνεχίζεται ίδια
σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Ίδιο σπίτι
ίδιοι φίλοι
ίδια στέκια
ίδιες συνήθειες.
Μόνο οι φυσιολογικές του χρόνου αλλαγές.
Εγώ γύρισα πίσω
εκεί που πάντα πίστευες πως ανήκω
στην αφάνεια
στην ανυπαρξία.
Κάτι σαν εξορία
σαν αποκατάσταση της διασαλευμένης τάξης.
Έτσι ξεμπέρδεψες
με μια μονοκοντυλιά
μια και καλή μαζί μου.
Ο Θηριοδαμαστής
Χαρισματικός;
Όχι! δεν υπήρξα.
Ο Άλλος!
Ο άλλος είναι cool
είναι αδιάφορος
είναι ψύχραιμος
είναι snob.
Είναι θηριοδαμαστής.
Εγώ το αγαπούσα το θηρίο.
Το θαύμαζα.
Ήθελα να το βλέπω άγριο
και υπερήφανο.
Το άφηνα να μου επιτίθεται
να με δαγκώνει
να με ξεσκίζει με τα νύχια του.
Ο Άλλος ξέρει να το υποτάσσει
να το ταπεινώνει.
Το βάζει να ισορροπεί
να πηδά μέσα από φωτιές.
Το θηρίο δε με θυμάται πια.
Ο θηριοδαμαστής είναι τώρα ο Θεός του.
Ο βράχος
Πώς
να μιλήσεις σ’ έναν άνθρωπο
που έχει γίνει πέτρα;
Πώς άφησες τον εαυτό σου
να πετρώσει έτσι;
Δεν είδες τις σκληρές αιχμές
που σκάγαν λίγο, λίγο
μέσ’ απ’ το δέρμα σου;
Τώρα ένας βράχος
με ακαθόριστο σχήμα
που κρέμεται
έτοιμος να πέσει
πάνω απ’ τη θάλασσα.
Οργή
Τι να σε μαλακώσει;
Η οργή σου ακατάλυτη.
Κι ο έρωτας
κι η μουσική
κι η ποίηση
στα χέρια σου μαχαίρι
Δεν απέμεινε τίποτα.
Δεν απέμεινε τίποτα
ούτε
υπερηφάνεια
ούτε αξιοπρέπεια
αρετές αξιοθαύμαστες
κι ερωτεύσιμες.
Μόνο ένας άνθρωπος
που παλεύει μάταια
με σκιές και φαντάσματα
θύμα τραγικό
του ίδιου του εαυτού του.
Σάρα Κέιν 4:48
Ο ποιητής
μια χαμένη υπόθεση.
Πεταμένος
ξεχασμένος
ούτε καν ποιητής.
Και ξαφνικά
-για άλλους λόγους-
μας προκύπτει η ποίηση.
Δικαίωση
Άσε με εμένα.
Ποιος με λογαριάζει;
Ούτε εγώ ο ίδιος.
Ετούτα τα χαρτιά
αν είχες για μια στιγμή
πραγματικά αγκαλιάσει
θα ήταν για μένα
παντοτινή δικαίωση.
Κοσμογονία
Μέσα σ’ όλη αυτή την κοσμογονία
εγώ απών.
Κόσμοι παλιοί καταστρέφονται
νέοι κόσμοι ανατέλλουν.
Κι εγώ που επιθυμούσα
να είμαι συνδημιουργός
είμαι απλώς κάποιος που έφυγε
κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
Το Φως
Μες στο σκοτάδι
άναψε ένας φως
που είχε όμως την προνοητικότητα
να τρεμοπαίζει συνεχώς
για να του υπενθυμίζει
πόσο τυχαίο και αβέβαιο
ήταν το γεγονός.
Απαντοχή
Δεν τον ένοιαζε
δεν τον στενοχωρούσε
ούτε η άγνοια
ούτε η αδιαφορία
ούτε η κακία
γιατί ήξερε
πως ένας άνθρωπος αρκούσε
και τον γνώριζε
τον έβλεπε
εκεί στο μέλλον
να τον περιμένει.
Στα μισά
-Πού έφτασες;
-Ως τα μισά.
Δύσκολη η ανάβαση.
Δεν είχα άλλες δυνάμεις.
Δεν είναι βέβαια η κορυφή
μα κι από δω η θέα
φανταστική.
Καρκινικό
Τις νύχτες
τ’ ακούω
κλεισμένα
στα βιβλία
μυστικά
να κλαίνε
χρόνια τώρα
τα ποιήματά μου.
Μα γιατί;
Μα γιατί;
Χρόνο με το χρόνο
όσο κι αν προσπαθώ
όσο κι αν επιμένω
είστε όλο και πιο ψυχροί
και αδιάφοροι.
Τόσο πολύ λοιπόν γέρασα
κι έχασα τα λογικά μου;
Καλοσύνη
Ζωή ήσουν καλή μαζί μας.
Βαδίζαμε πάντα
δίπλα, δίπλα
στο χείλος του γκρεμού
χαμογελούσες πονηρά
είχες όμως την καλοσύνη
να μην μας σπρώξεις
παρατείνοντας για λίγο ακόμη
την αγωνία μας.
Ο πλασιέ
Γεια σας. Είμαι κάποιος
που δεν έχει να σας προσφέρει τίποτα.
Δεν κέρδισα τίποτα
δεν απέκτησα τίποτα.
Οπότε αφήστε το καλύτερα.
Είχα κάτι να σας πω
μα θα είναι φαντάζομαι χαμένος κόπος.
Κακώς εξ αρχής χτύπησα την πόρτα σας.
Όρια
Ορίστε! το ‘κανα κι αυτό
το ‘βαλα κάτω και το ‘στιψα
το μυαλό μου.
Υπήρξα αυτό που λένε
«εργατικός».
Και τι κατάλαβα;
Επιβεβαίωσα τις υποψίες μου.
αναγνώρισα για άλλη μια φορά
τα όριά μου.
Λάθος πόρτα
Δεν φταίω μόνο εγώ.
Εγώ έκανα ένα λάθος.
Κάποια στιγμή μπερδεύτηκα
και χτύπησα λάθος πόρτα.
Αλλά κι εσείς
γιατί μ’ ανοίξατε;
Γιατί με βάλατε μέσα;
Γιατί από τότε
δεν μ’ αφήνετε να βγω;
Η θυσία
Ναι! Τώρα πια
μπορώ να το πω.
Είναι τετελεσμένο.
Είναι αναμφισβήτητο.
Την έκανα τη θυσία.
Λίγο λίγο
κομμάτι κομμάτι
ηθελημένα ή αθέλητα
χωρίς τυμπανοκρουσίες
χωρίς μελοδραματισμούς
θυσίασα τη ζωή μου
στον βωμό της ποίησης.
Μισή ζωή
Μισή ζωή
με τη δύναμη
και την αξία
μιας ολόκληρης.
Θα μπορούσε
να είχε σταματήσει
ξαφνικά,
εκεί στα μισά.
Και πάλι
θα ήταν ολοκληρωμένη.
Λόγια κρυμμένα
Ούτε λέξη για μένα.
Άραγε στην καρδιά της
θα φυλάει κάτι να μου πει;
Και πώς μπορούν οι άνθρωποι
να κρατούν μέσα τους
λόγια κρυμμένα;
Οιδίποδας
Πρέπει να μάθω την αλήθεια
κραύγαζε ο Οιδίποδας.
-Τρομερό πράγμα να το πεις
-Ακόμα πιο τρομερό να το ακούσω.
Αλλά πρέπει να το ακούσω.
Κι έβγαλε τα μάτια του
γιατί δεν τα είχε πια ανάγκη
αφού είχε εισέλθει
μέσα στο άπλετο φως.
Μη στερείτε
απ’ τους ανθρώπους την αλήθεια.
Μην τους καταδικάζετε
σε αιώνιο σκοτάδι.
Τάσεις φυγής
Πότε θα πάψω να φεύγω;
Γρήγορα η ασφάλεια χάνεται.
Τα χαμογελαστά πρόσωπα
ρίχνουν τις μάσκες
και γίνονται φρικτά.
Τότε δεν μου μένει άλλος δρόμος
παρά να φύγω και πάλι μακριά.
Ο μαραθωνοδρόμος.
Τι κέρδισες;
Δεν ήθελες τα εκατό
τα διακόσια
τα τετρακόσια.
Τις μικρές αποστάσεις.
Να τρέχεις κι ο κόσμος
με αγωνία και θαυμασμό
να σε χειροκροτά.
Διάλεξες τον μαραθώνιο.
Πάντα ονειροπόλος
συνεπαρμένος
από υψηλά ιδανικά
και αρχαίες δόξες.
Να χες τουλάχιστον κι εσύ
μια νίκη να αναγγείλεις!
Παρά μόνο τρέχεις
και δεν είσαι ούτε στα μισά
κι είναι σίγουρο πια
πως δεν θα τερματίσεις.
Τρόπαια
Τα τρόπαια
δεν έχουν να κάνουν
με καλούς αγώνες
και αγνές προθέσεις.
Δεν είναι κλάδοι ελαίας.
Τα τρόπαια
είναι από ατόφιο χρυσάφι
κερδίζονται χωρίς κανόνες
στη μάχη
και παραδίδονται μόνα τους
στους ισχυρούς.
Κύβοι
Ο κύβος ερρίφθη.
Οι ελπίδες σου
κι οι επιθυμίες
καμένα χαρτιά.
Ό,τι είχες το ‘χασες
πριν από χρόνια
σε μια ζαριά.
Αθώο ψέμα
Εκείνο το ψέμα
πόσο αθώο μπορεί να ήταν;
Ποιος θέλει να κοροϊδέψει
ένα μικρό παιδί;
Και τώρα να το πληρώνει
εκείνο το αθώο ψέμα
μια ολόκληρη ζωή.
Γνώμη
Δεν έχω παράπονο.
Είστε απόλυτα ειλικρινείς.
Δεν μασάτε τα λόγια σας.
Όποτε ζήτησα τη γνώμη σας
η σιωπή σας τα είπε όλα.
Απόχη
Το βάδισμά σου ασταθές
η όρασή σου θολή
γιατί ‘σουν πάντα πιασμένος
σ’ αόρατα δίχτυα.
Κι έτσι πορεύτηκες
μια ολόκληρη ζωή
μέσα στην απόχη.
Τελευταίες επιθυμίες
…δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
σε μνήματα
καρφώνω.
Μίλτος Σαχτούρης
Δε ξαναγράφω ποιήματα
μόνο τις τελευταίες επιθυμίες
ενός μελλοθανάτου.
Τα μικρά
Ο πόνος
είναι βουβός
και μόνος.
Τα μεγάλα
σου κοστίζουν μια ζωή.
Τα μικρά
σου στερούνε τη μισή.
Καθένας παλεύει
Καθένας παλεύει
μέσα στο φριχτό
μικρόκοσμό του
να ξεγελάσει
όπως μπορεί
τον εαυτό του.
Μια αρχή
Σου πήρε τόσο χρόνο
τόση χαμένη
πεταμένη ζωή
για να κάνεις μια αρχή.
Να πεις στον εαυτό σου
ένα μικρό ψέμα
που κάποια μέρα θα γίνει
μια μεγάλη
τρομερή αλήθεια.
Δεν προλαβαίνω
Παίζεις κι εσύ το παιχνίδι
«Δεν προλαβαίνω»
Όλο και πιο πολλοί
το παίζουν τελευταία.
Ανόητο παιχνίδι.
Κανείς δεν διασκεδάζει
κανείς δεν κερδίζει
και κανέναν δεν πείθει.
Επ’ ευκαιρία
Μ’ αυτά και μ’ αυτά
περνά η ζωή.
Αύριο λες. Αύριο
θ’ αλλάξουν όλα.
Θα γίνω
ένας άλλος άνθρωπος.
Προς το παρόν
επ’ ευκαιρία
του επικείμενου γεγονότος
ας γράψω ένα ακόμα ποίημα.
Έφυγαν κι αυτοί
Έφυγαν κι αυτοί
κοιτώντας στοργικά
μα δίχως να μιλήσουν.
Παρανόηση
Δεν είχα ποτέ την πρόθεση
να σας ξεγελάσω.
Αντιθέτως
έκανα ό,τι μπορούσα
για να σας δείξω
ποιος πραγματικά είμαι.
Εσείς όμως επιμένατε
να με περνάτε για κάποιον άλλον
κάποιον που γνωρίζατε
κι όταν μου μιλούσατε,
όταν μου χαμογελούσατε
ένιωθα τεράστια αμηχανία
γιατί ήξερα πως κάνετε
ένα πολύ μεγάλο λάθος.
Τι άραγε ήμουν
Τι άραγε ήμουν;
Ένα καπρίτσιο της στιγμής;
μια φάρσα;
Κανείς πια δε θυμάται.
Ίσως αν κάποτε αναφερθεί
κάποιος προσποιητά να πει:
«αχ τι κρίμα
κείνο το καλό παιδί!»
και πως λυπάται.
Ό,τι έζησες, έζησες.
Ό,τι έζησες, έζησες.
Μην κάνεις το λάθος
που κάνουν οι κουτοί
να πιστέψεις
τη ζωή που δεν έζησες
πως μπορείς τώρα
στα στερνά
να τη ζήσεις.