Σταύρος Αμπελάς Ποίηση

 

Κόκκινη Θάλασσα  2007

 

 

 

 

 

 

Η θάλασσα πλάι μου

 

Θα ‘θελα πάντα

να βαδίζω δίπλα

στη θάλασσα.

 

Να μ’ ακολουθεί

στο πλάι μου

σαν σκυλί πιστό.

 

Κι όταν το βράδυ

επιστρέφω σπίτι

έξω απ’ την πόρτα

να με περιμένει

το πρωί να βγω.

 

 

 

 

 

 

Το τούνελ

 

Αδιέξοδο.

Βαδίζω στο σκοτάδι.

 

Το παρήγορο είναι

πως συνεχίζω να προχωρώ.

 

Δεν ξέρω όμως

για πόσο ακόμη.

 

Από στιγμή σε στιγμή

μπορεί να δω κάποιο φως.

 

Μπορεί όμως και στο τέρμα του

να συντριφτώ.

 

 

 

 

 

 

Μονοπάτι

 

Ό,τι δρόμο και να πάρω

ουράνιο, θαλάσσιο

γκρεμνούς, κακοτοπιές

στου σπιτιού μου

το στρωτό σοκάκι

καταλήγω.

 

Φαίνεται

στης αυλής μου

τα ήμερα δέντρα

είμαι ταμένος

 

κι άλλος κόσμος

δε μου μέλλει.

 

 

 

 

 

 

Σύμπαν

 

Με ηλικία πια

σχεδόν όση το σύμπαν

μπορώ να συνομιλώ

σαν ίσος προς ίσον

μαζί του.

 

Να θέτω όρους

να κάνω συναλλαγές

να απαιτώ ανταλλάγματα.

 

Τώρα ξέρω!

Η επιβίωσή του εξαρτάται

και από εμένα.

 

 

 

 

 

 

«Τα πάντα ρει»

 

«Τα πάντα ρει».

Κανείς δεν μπήκε δυο φορές

στο ίδιο ποτάμι.

 

Κι αν το ποτάμι

μετατραπεί γύρω σου σε λίμνη

ακίνητη.

 

Τότε

βαπτίζεσαι;

ή πνίγεσαι;

 

 

 

 

 

 

Κρύπτη

 

Μα δεν μπορείς να τραγουδήσεις

μέσα απ’ την κρύπτη σου

πρέπει να βγεις γυμνός στους δρόμους

να δείξεις σε όλους

του σώματός σου τις πληγές

κυρίως αυτή τη μεγάλη

που έχεις μπροστά στο στήθος σου

ίσως να τους αφήσεις κιόλας

να βάλουν μέσα

το βρώμικό τους δάχτυλο

κι ας σε μολύνουν

γιατί ‘ναι όλοι τους άπιστοι Θωμάδες

και γιατί ο καλύτερος τάφος

για τα πουλιά

είναι ο ουρανός.

 

 

 

 

 

 

Η κύστη

 

Μια κύστη

γεμάτη αίμα

ο ποιητής.

 

Ανησυχείς

προσέχεις.

 

Την σπας

λερώνεσαι.

 

Ξοφλάς

μια και καλή

μαζί της.

 

 

 

 

 

 

Γύρη

 

Ο νους μου γύρη

κι εσύ αύρα φθινοπωρινή.

 

Τον πήρες.

 

Που τον πας;

Τι θα τον κάνεις;

 

Πράσινα λιβάδια

και λουλούδια.

 

Ω, αβέβαιη μοίρα

των ερωτευμένων.

 

 

 

 

 

 

Όμορφα πλάσματα

 

Όμορφα πλάσματα

στη θάλασσα της μουσικής

και του κορμιού σας τις γραμμές

χαμένα

κάτω από το νερό χορεύετε

και στην επιφάνεια

σαν τα δελφίνια

μόνο για να πάρετε αναπνοή

ανεβαίνετε.

 

 

 

 

 

 

Αδόκητος

 

Ο θάνατός σου

μου χάρισε μια λέξη

τη λέξη αδόκητος.

Χωρίς αυτόν

ποτέ δε θα έψαχνα στο λεξικό

για να τη βρω.

 

Βέβαια η ζωή σου

αξίζει πολύ περισσότερο

από μια λέξη.

 

Μα τώρα πια

για μένα

σ’ αυτή τη λέξη

θα ζεις για πάντα εσύ.

 

 

 

 

 

 

Αχίλλειος πτέρνα

 

Η ζωή μου

ένα φύλλο χαρτί

που καίγεται.

 

Τι θ’ απομείνει;

 

Ίσως μια άκρη του

 

-εκεί που το κρατούσες

καθώς του έβαζες φωτιά-

 

με μια μισοκαμένη λέξη

 

αφορμή για εικασίες γραφής

 

Αχίλλειος πτέρνα του θανάτου.

 

 

 

 

 

 

Μονοπόδαρος άγγελος

 

Ήρθε στον ύπνο μου

ο μονοπόδαρος άγγελος.

Ήταν νέος πολύ, χαρούμενος

κι όλο ενέργεια.

Τα πόδια του τα είχε και τα δυο.

 

Πίσω του το γκρεμισμένο κτίριο

έστεκε ξανά στη θέση του.

Οι γέροι μουσικοί

είχαν γίνει πάλι παιδιά

και κρατώντας στα χέρια

τα μικρά τους όργανα

κελαηδούσαν σαν πουλιά.

 

Αυτός κοιτούσε πέρα μακριά.

έτοιμος να ξεκινήσει

μια συμφωνία ή έναν πόλεμο.

 

Στο πλάι μου εκείνη

που ποτέ δε γνώρισα.

 

Του την σύστησα

τον χαιρέτησα εγκάρδια

όλο χαρά

που τον είδα τόσο καλά

μετά το θλιβερό γεγονός του θανάτου του

κι έφυγα γρήγορα

σαν κυνηγημένος

 

γιατί αντίθετα μ’ όλα αυτά

που είχαν τόσο πολύ

προς το καλύτερο αλλάξει

εγώ ήμουν πάντα ο ίδιος

και θα μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο

να του εξηγήσω όσα

μετά την αναχώρησή του συνέβησαν

αφού για τους νεκρούς

ο χρόνος

είναι μια γελοία δικαιολογία.

 

 

 

 

 

 

Φοίνικας

 

Είσαι πλασμένη

από φωτιά και αγέρα

κι όσο δυναμώνει ο αγέρας

τόσο φουντώνει η φωτιά

και μέσα σου και γύρω σου

όλα τα καις

κι οι πέτρες κοντά σου

ανασαίνουν και λιώνουν

και σαν τον Φοίνικα

μέσα απ’ τις φλόγες σου

ξαναγεννιέσαι.

 

 

 

 

 

 

Γιρλάντα

 

Είσαι ένα βέλος

που διαπερνά στη σειρά

όλη την ανθρωπότητα

τη δένει με χρυσή κλωστή

απ’ τις καρδιές

και την κρεμά σαν γιρλάντα

γύρω από τον ήλιο.

 

 

 

 

 

 

Στην ακρογιαλιά

 

Είσαι εδώ

σε βλέπω που τρέχεις

που φεύγεις, που έρχεσαι

 

μα μέσα και πίσω από σένα

βλέπω τις πέτρες

τα δέντρα, τη θάλασσα

 

μα μέσα και πίσω από σένα

βλέπω το χρόνο

πικρά να μου χαμογελά.

 

 

 

 

 

 

Σπηλιά του πόνου

 

Σου χάρισα ένα βουνό

με τη μεγάλη σπηλιά του πόνου

να μπεις μέσα να κρυφτείς

αγρίμι κυνηγημένο.

 

 

 

 

 

 

Αντίζηλοι

 

Μην ψάχνεις να βρεις

άλλες γυναίκες

αντίζηλες.

 

Τούτα τα ποιήματα είναι

που σε χώρισαν από μένα

 

γιατί  ‘σουν απ’ αυτά

πολύ πιο όμορφη.

 

 

 

 

 

 

Η σκάλα

 

Είναι μια σκάλα

που δε βγάζει πουθενά.

 

Ανέβηκα λες

κι όταν σε ρωτάνε πού

χαμηλώνεις τα μάτια.

 

 

 

 

 

 

Καινούργιο ρούχο

 

Η φωτιά θα μπορούσε

να σας μιλήσει καλύτερα

για τα ποιήματά μου.

Η φλόγα θα σας τα τραγουδά.

 

Τέλος θα μπω κι εγώ

σαν μέσα σε καινούργιο ρούχο.

 

 

 

 

 

 

Το παιδί

 

Μια σταγόνα νερό

που ο ένας στου άλλου

το χέρι περνά

με προσοχή μη σπάσει

ο υδάτινος κόσμος

μέσα τους.

 

 

 

 

 

 

Το σκοτάδι

 

Το σκοτάδι είναι

μια φυλακή

δίχως κάγκελα

απ’ όπου κανείς

δεν μπορεί

να αποδράσει.

 

 

 

 

 

 

Άνοιξη

 

Άνοιξη

και μέσα μου ανθίζει

σαν σπόρος κρυμμένος

στων χαλασμάτων τη ρωγμή

η ποίηση.

 

 

 

 

 

 

Καθώς θα φεύγεις

 

Καθώς θα φεύγεις

θα σ’ ακολουθώ

κι ένα, ένα

πίσω σου θα ρίχνω

τα ποιήματά μου

στους τέσσερις ανέμους

σκορπώντας

όλα τα υπάρχοντά μου.

 

 

 

 

 

 

Μορφή μέσα στη μορφή

 

Ένα, ένα σπάμε

τα πήλινα ομοιώματα

από μέσα.

 

Κατοικούμε πάντα

στο τελευταίο άθραυστο

μαζεύοντας συντρίμμια.

 

 

 

 

 

 

Νότα, νότα

 

Νότα, νότα

φθόγγο, φθόγγο

αναπλάθω το είδωλό σου.

 

Τελικά

δεν είσαι κορμί

είσαι τραγούδι.

 

 

 

 

 

 

Μέσα στα αίματα

 

Μέσα στα αίματα

δώρα

λουλούδια

και τα κομμένα χέρια

του έρωτα.

 

 

 

 

 

 

Προδοσία

 

Η προδοσία

είναι ουράνιο σώμα

που ταξιδεύει φλεγόμενο

στο διάστημα.

 

Κάθε βράδυ

υψώνοντας τα μάτια

βλέπεις τη φωτεινή του πορεία

στον ουρανό.

 

 

 

 

 

 

Ο Ξένος

 

Κάποτε

ήρθε ο Ξένος.

Εδώ είπε θα μείνω

δίπλα σου.

 

Κάναμε τις αναγκαίες συστάσεις

μέσα στα μάτια του

και ξεκινήσαμε

μια μακρά κι εποικοδομητική

συνεργασία

 

που μια μέρα

πήρε αναπάντεχα τέλος.

 

 

 

 

 

 

Κόκκινη θάλασσα

 

Επιστρέφω σε σένα

στο άδειο σου πουκάμισο

που όλοι οι ανέμοι  του

τυραννούν το κορμί μου

και το κενό του

εισχωρεί βαθιά στη μοναξιά μου

και κάθε κύτταρό μου

ανθεί ένα ματωμένο δάκρυ

κι όλος φλόγα χάνομαι

σε μια κόκκινη θάλασσα.

 

 

 

 

 

Αρχική σελίδα