Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκα τον Σεπτέμβριο του 1959 στην Αργυρούπολη, την εποχή που ήταν γεμάτη αλάνες, χωματόδρομους και μονοκατοικίες, σε μια αγαπημένη οικογένεια με έναν μικρότερο αδερφό.
Τελείωσα το Κλασσικό Ιδιωτικό Λύκειο Τσουμάνη-Κορίλλη και, αφού φοίτησα ένα έτος στη Στατιστική Σχολή του σημερινού Πα.Πει. (και δεν μου άρεσε) ξανάδωσα εξετάσεις και μπήκα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας. Ήταν η πρώτη μου προτίμηση (ήμουν 19ος στη σειρά εισαγωγής - φουσκώνω ακόμα από καμάρι...) και δεν μετάνοιωσα ποτέ που διάλεξα αυτή τη δύσκολη -μα τόσο πλούσια σε αντικείμενο- σχολή, που με αντάμειψε όχι μόνο με όμορφα φοιτητικά χρόνια αλλά και με επαγγελματική αποκατάσταση και πριν και αμέσως μετά τη στρατιωτική μου θητεία.
Πολλά χρόνια αργότερα (2003) ξανακάθισα στα θρανία για να τελειώσω τη σχολή Πληροφορικής του ΕΑΠ και να συνεχίσω με ένα μεταπτυχιακό στο ΕΚΠΑ που συνδύαζε τα δύο βασικά μου διπλώματα: Διδακτική των Βιολογικών μαθημάτων και Νέες Τεχνολογίες
Επαγγελματική σταδιοδρομία
Οι γονείς μου, δημόσιοι υπάλληλοι οι ίδιοι, ήθελαν πιστεύω να με δούν δημόσιο υπάλληλο. Εγώ ο άσωτος υιός, δεν αποδέχθηκα το διορισμό μου στο Ινστιτούτο Προστασίας Ελαιολάδου (είχα σχέδια για καρριέρα στον ιδιωτικό τομέα) και έπιασα δουλειά σε ιδιωτικές εταιρείες φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, αρχίζοντας ως πωλητής στην Hellafarm Α.Ε. για να καταλήξω διευθυντής του τμήματος Αγροχημικών της ιταλικής πολυεθνικής Enichem Hellas S.A.
Την ωραία μου καριέρα με τους υψηλούς μισθούς, το υπηρεσιακό αυτοκίνητο και τις τακτικές επαγγελματικές επισκέψεις στην Ευρώπη (αλλά και το εκτεταμένο ωράριο και την πίεση) ανέτρεψε οκτώ χρόνια αργότερα ο τεμαχισμός και πώληση της μητρικής ιταλικής εταιρείας στους ανταγωνιστές της. Ήμουν 35 χρονών.
Δημόσια εκπαίδευση
Όταν είδα τα σύννεφα να μαζεύονται στο Μιλάνο, και με την παρακίνηση του πατέρα μου, αποφάσισα να γραφτώ στη ΣΕΛΕΤΕ για να στραφώ στην Εκπαίδευση. Ο καημένος δεν θα προλάβει να με δει στο Δημόσιο.
Γιατί στην εκπαίδευση; Μα βέβαια για τις διακοπές - έτσι σκεπτόμουν τότε. Δεν είχα καταλάβει ποιά είναι η πραγματική ανταμοιβή του εκπαιδευτικού. Μου την έδειξαν τα παιδιά του 1ου ΤΕΛ Αθηνών, που στεγαζόταν τότε στο όμορφο κτίριο της πλατείας Θεάτρου, όπου δούλεψα ως ωρομίσθιος, δοκιμαστικά και παράλληλα με την εταιρεία, για να δω αν μου πάει η δουλειά του δάσκαλου ή μήπως αντίθετα βασανίζω και βασανίζομαι.
Από την Εκπαίδευση πιστεύω αυτό που μου μένει είναι τα γράμματα και οι εκδηλώσεις αγάπης των παιδιών όταν με ξαναβλέπουν και κάποια επεισόδια και εικόνες. Όπως τα μαθήματα στο προαύλιο, στην καφετέρια ή σαν το Ζαχαρία Παπαντωνίου κάτω απ' τα δέντρα του Ελαιώνα. Ή τα παγωμένα έλατα στο Μόναχο που δίδαξα για πέντε χρόνια. Ποιός άλλος υπάλληλος τα έχει αυτά; Και πόσο κάνουν αυτά σε λεφτά, να τα προσθέσω στο μισθό μου; Τα παιδιά μπορούν να γυρνούν το χρόνο πίσω και να σε κάνουν να νοιώθεις πιο νέος. Να πετάς μετά το μάθημα όπως όταν ήσουν ερωτευμένος έφηβος. Η να επιταχύνουν το χρόνο και να βγαίνεις απ' το μάθημα γέρος. Όποιος μπει έστω και μια φορά σε τάξη, σταματάει να μακαρίζει τους εκπαιδευτικούς για το ωράριο. Καταλαβαίνει πως για τους πρώτους αυτό δεν είναι το σημαντικότερο, ενώ για τους δεύτερους κανένας μισθός ή ωράριο δεν αξίζει όσο τα κουρελιασμένα τους νεύρα.