Διαβάστε το κείμενο «Το μοιρολόγι της φώκιας»

Διαβάστε κάποιες πληροφορίες για τον Παπαδιαμάντη από το wikipaidia

Ο Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851 και γονείς του ήταν ο ιερέας Αδαμάντιος Εμμανουήλ και η Αγγελική (Γκιουλώ) το γένος Μωραϊτίδη. Μεγάλωσε ανάμεσα σε εννιά παιδιά (τα δύο πέθαναν μικρά) και εξοικειώθηκε νωρίς με τα εκκλησιαστικά πράγματα, τη θρησκευτική ατμόσφαιρα, τις λειτουργίες, τα εξωκκλήσια και την ήσυχη ζωή του νησιώτικου περίγυρου. Όλα αυτά διαμόρφωσαν μια χριστιανοπρεπή ιδιοσυγκρασία, που διατήρησε με πείσμα ως το τέλος της ζωής του.^[1]

Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο νησί του, εσωτερικός στην Ι. Μονή του Ευαγγελισμού. Φοίτησε στο Γυμνάσιο (με πολλές διακοπές, λόγω οικονομικών δυσκολιών) στη Χαλκίδα και στον Πειραιά και το τελείωσε στο Βαρβάκειο της Αθήνας. Πάντα φτωχός, άρχισε από μαθητής να κερδίζει το ψωμί του με παραδόσεις και προγυμνάσεις μαθητών. Το 1872 επισκέφτηκε το Άγιο Όρος μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Διανέλο, αργότερα μοναχό Νήφωνα, όπου παρέμεινε οκτώ μήνες ως δόκιμος μοναχός.^[2] Μη θεωρώντας τον εαυτό του άξιο να φέρει το «αγγελικό σχήμα», επέστρεψε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή τουΠανεπιστημίου Αθηνών, την οποία, με όλες τις προσπάθειες που έκανε, δεν την τελείωσε, γιατί η φτώχεια, η ανέχεια και η επισφαλής υγεία του τού στάθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια. Το ότι δεν πήρε το δίπλωμά του στοίχισε στον πατέρα του, ο οποίος τον περίμενε να γυρίσει καθηγητής στο νησί και να βοηθήσει τις τέσσερις αδελφές του. Οι τρεις από αυτές παρέμειναν ανύπαντρες και του παραστάθηκαν με αφοσίωση σε όλες τις δύσκολες στιγμές του – όπως όταν, επί παραδείγματι, απογοητευμένος από τη ζωή της Αθήνας, αναζητούσε καταφύγιο στη Σκιάθο. Ωστόσο, επειδή οι οικονομικές του ανάγκες ήταν πολλές, σύντομα αναγκαζόταν να επιστρέψει στην Αθήνα.

• Με τον όρο ηθογραφία χαρακτηρίζουμε μια τάση της νεοελληνικής πεζογραφίας, που ξεκινά κατά το 1880 (και συνεχίζεται ως τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αι) και συνδέεται άμεσα με την ανάπτυξη του νεοελληνικού διηγήματος.
• Όλα τα ηθογραφικά κείμενα έχουν ως βασικό στόχο την πιστή παρουσίαση της ζωής στην ελληνική ύπαιθρο με τις τοπικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα καθώς και τις συνήθειες, το χαρακτήρα και τη νοοτροπία του απλού ελληνικού λαού.
• Η ηθογραφία είναι καθαρά ελληνικό φαινόμενο. Μπορούμε να πούμε ότι είναι η ελληνική εκδοχή του ρεαλισμού και του νατουραλισμού. Παράλληλα έχει επηρεαστεί και από το πνεύμα του θετικισμού καθώς και από την επιστήμη της λαογραφίας (που αρχίζει να αναπτύσσεται το 1870- Εκπρόσωπος: Νικόλαος Πολίτης)

Κοινά χαρακτηριστικά των ηθογραφικών κειμένων

α) Κάθε πεζογράφος χρησιμοποιεί τον τόπο καταγωγής τους ως πλαίσιο για το έργο του.

β) Τα ηθογραφικά διηγήματα χαρακτηρίζονται συνήθως από έντονο λυρισμό (υποκειμενικά συναισθήματα, μελοδραματικό ύφος).

γ) Οι διηγηματογράφοι εμπνέονται από τα προσωπικά τους βιώματα και εμπειρίες.

δ)Οι περισσότεροι συγγραφείς αρέσκονται στην εθιμογραφία και τη λαογραφία με μια υπερβολή που αποβαίνει συχνά σε βάρος της λογοτεχνικής αξίας των έργων. Όταν όμως τα έθιμα εντάσσονται φυσιολογικά στον αφηγηματικό κορμό και στο μύθο του διηγήματος, το αποτέλεσμα είναι επιτυχημένο.

ε) Το ελληνικό διήγημα συνδέθηκε με την απεικόνιση της ζωής στην ύπαιθρο και το χωριό (κυρίαρχη εικόνα της ελληνικής ζωής στα τέλη του 19^ου αι., οπότε δεν έχει αρχίσει να υπάρχει αστική ζωή).

στ) Το ηθογραφικό διήγημα συνιστά την πρώτη συστηματική προσπάθεια για συγγραφή πεζών έργων στη δημοτική γλώσσα (οι ήρωες άλλωστε είναι απλοί άνθρωποι του λαού που μιλούν μεταξύ τους τη δημοτική, χρησιμοποιώντας γλωσσικούς ιδιωματισμούς της περιοχής τους)

ζ) Κάποιοι ηθογράφοι έδωσαν σπουδαία έργα και οδήγησαν σταδιακά στο πέρασμα προς το ρεαλισμό και το νατουραλισμό.

Ηθογραφία σημαίνει:

α) Παρουσίαση ηθών και εθίμων μιας κοινότητας ανθρώπων ή μιας περιοχής

β) Παρουσίαση του ήθους και του χαρακτήρα ενός θεατρικού ήρωα.