Το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο δολοφονεί!
Ένα γεγονός που έχει συνταράξει τη δημόσια σφαίρα τις τελευταίες εβδομάδες είναι η δολοφονία δύο τζάγκουαρ στο αττικό ζωολογικό πάρκο στις αρχές Δεκέμβρη. Σύμφωνα με δηλώσεις του ιδιοκτήτη του πάρκου Ζαν Ζακ Λεσουέρ, κατά τη μεταφορά αντιλοπών σε ζωολογικό κήπο της Πάφου, μία από αυτές ξέφυγε από τα χέρια των καταπιεστών της και στην προσπάθειά της να διαφύγει έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω σε μία τζαμαρία, σπάζοντάς την. Η ζημιά που προκλήθηκε έδωσε την ευκαιρία σε δύο τζάγκουαρ να βγουν από τα κλουβιά τους. Τότε, δύο εργαζόμενοι του πάρκου “ακολουθώντας το πρωτόκολλο” τα πυροβόλησαν εν ψυχρώ, δίνοντας τέλος στη ζωή τους. Ο ιδιοκτήτης δικαιολόγησε αυτήν την πράξη λέγοντας πως έγινε για την ασφάλεια των 30 παρευρισκόμενων επισκεπτών και του προσωπικού. Επίσης, απαντώντας σε κριτική που του ασκήθηκε από φιλοζωικές οργανώσεις, ισχυρίστηκε πως η χρήση αναισθητικού δε θα ήταν αποτελεσματική καθώς επιδρά σε 5 λεπτά και “το κακό δεν αργεί να γίνει”.
Τα δύο τζάγκουαρ, όπως μάλλον και άλλα πριν και μετά από αυτά, βρίσκονταν για μεγάλο διάστημα της ζωής τους στο αττικό πάρκο, γεγονός μάλλον παράδοξο αφού οι φυσικοί τους βιότοποι βρίσκονται στη Νότια και Κεντρική Αμερική, στα δάση του Ισημερινού, στις όχθες των ποταμών και σε τροπικά δάση.
Για αυτά, όπως και για τα υπόλοιπα αιχμάλωτα ζώα, το πάρκο δεν είναι παρά μία φυλακή που ουδεμία σχέση έχει με το φυσικό τους περιβάλλον. Οι διαφορές είναι ελάχιστες από όταν εκτίθονταν μαύροι/ες και άτομα με δυσμορφίες -τα φρικιά της εποχής- σε πάρκα ψυχαγωγίας της κανονικής κοινωνίας. Πλέον, η κυρίαρχη αφήγηση με τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα δέχτηκε να κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι και να τους αποδεχθεί ως άξιους ελευθερίας. Ωστόσο, η άγρια ζωή συνεχίζει να γεννιέται, να μεγαλώνει και να πεθαίνει μέσα σε κελιά για την ευχαρίστηση του κάθε νοικοκυραίου.
Στους ζωολογικούς κήπους, τα μη ανθρώπινα ζώα, εν προκειμένω τα “άλλα”, αιχμαλωτίζονται πίσω από κάγκελα και τζάμια και θυματοποιούνται στο βωμό του θεάματος και του κέρδους. Η πρόφαση για τη φυλάκισή τους είναι η δήθεν προστασία τους, καθώς πολλά από αυτά κατηγοριοποιούνται ως είδη υπό εξαφάνιση, και οι υποτιθέμενοι εκπαιδευτικοί σκοποί που εξυπηρετούν. Τα ζώα δεν προστατεύονται όταν παγιδεύονται σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον. Ο μόνος αληθινός εχθρός της άγριας ζωής είναι ο σύγχρονος αλλοτριωμένος καταναλωτής και φαντάζει ειρωνικό αυτή να ζει σε ένα περιβάλλον όπου είναι αναγκασμένη να τον συναναστρέφεται διαρκώς και να εξαρτάται άμεσα από αυτόν. Τα τζάγκουαρ δεν ταΐζονται από αλαζόνες ιδιοκτήτες με μπιμπερό, τα δελφίνια δεν κάνουν συγχρονισμένη κολύμβηση, οι λεμούριοι δεν ψήνονται για σέλφιζ και οι πιγκουίνοι δε ζούνε στην Αθήνα. Στην ουσία, η εκπαιδευτική αξία των ζωολογικών κήπων είναι μια απάτη, αφού δεν παρουσιάζει μια ρεαλιστική απεικόνιση των βιοτόπων και του άγριου τρόπου ζωής, αλλά μια επίπλαστη πραγματικότητα κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες αυτών που καταναλώνουν και αυτών που κερδοφορούν.
Ξαναδιαβάζοντας ό,τι έχει γραφτεί για το περιστατικό, κάτι μας ακούγεται γνώριμο. Μια τζαμαρία σπάει, κάποιο προσπαθεί να ξεπαγιδευτεί και δολοφονείται για τη διαφύλαξη της τάξης και της ασφάλειας. Για την προστασία εκείνων που στέκονται από την άλλη πλευρά. Κάποιοι θα είναι πάντα θεατές και κάποιοι θα παραμένουν αθέατοι.
Eνάντια στην τιθάσευση των ατίθασων αυτού του κόσμου.
Mέχρι όλα να είναι ελεύθερα …
δαμάλα fera
πηγή:https://athens.indymedia.org/post/1594394/
