Η μεταπολεμική οικονομική ανάπτυξη οδήγησε σε μια εποχή αισιοδοξίας, ευημερίας, ισότητας και πλήρους απασχόλησης, τη λεγόμενη «χρυσή εποχή» του μεταπολεμικού καπιταλισμού (Esping- Andersen, 2004a, σ. 14), ή αλλιώς τη «χρυσή εποχή της σοσιαλδημοκρατίας», που μέσω της συνεργασίας κεφαλαίου, εργασίας και κράτους επιτυγχάνεται ο «εξανθρωπισμός» του καπιταλισμού και η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και της περιθωριοποίησης μέσω της αναδιανομής του πλεονάσματος της οικονομικής ανάπτυξης (Μουζέλης, 2005).
Βέβαια, Η ευφορία της χρυσής εποχής του μεταπολεμικού ή ορθολογικού καπιταλισμού δε χαρακτήριζε όλους τους στοχαστές και δέχθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, την κριτική της μαρξιστικής παράδοσης. Οι Baran και Sweezy (1989), στο έργο τους Μονοπωλιακός Καπιταλισμός: Ανατομία του Ιμπεριαλισμού, θεωρούν πως η ευμάρεια των μεταπολεμικών χρόνων όχι μόνο δε συνιστούσε το φυσικό αποτέλεσμα της ομαλής λειτουργίας του συστήματος, αλλά αντίθετα ήταν ένα προσωρινό «προϊόν» συγκυριακών παραγόντων αλλά και μακροπρόθεσμων δομικών αλλαγών στον τρόπο με τον οποίο δούλευε ο, αμερικανικός κυρίως, καπιταλισμός (Foster, 2005). Αναγνωρίζοντας τη σημασία της νέας χρηματοοικονομικής υπερδομής και των πολιτικών προώθησης της κατανάλωσης, επισημαίνουν παράλληλα τον ιδιαίτερο ρόλο των κρατικών δαπανών για τη διασφάλιση της απασχόλησης, ειδικά δε όσων συνδέονταν με την ανάπτυξη του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Σε ανάλογη διαπίστωση για τις δυνάμεις που συνέβαλαν στη στήριξη της καπιταλιστικής οικονομίας προβαίνει και ο Rifkin (1996). Διαβάστε περισσότερα “1945-1975: η κυριαρχία του φορντικού καπιταλισμού”