Νέα ιστοχώρου

Μελέτη περίπτωσης

Η προσφυγή στη σύγχρονη ΕξΑΕ μέσω πλατφόρμας τηλεδιάσκεψης έφερε στο προσκήνιο νέα ζητήματα που στην παραδοσιακή τάξη τα είχαμε (ή νομίζαμε έτσι)  λύσει. Ακολουθεί μια (όχι απαραίτητα υποθετική) μελέτη περίπτωσης για το χειρισμό μιας απλής καθημερινής δραστηριότητας που αφορά την ορθογραφία των μαθητών.

Σημείωση: Η χρήση του όρου «δασκάλα» συνεκδοχικά αναφέρεται και στον όρο «δάσκαλος». Απλώς επιλέγεται ο συγκεκριμένος όρος λόγω της πλειοψηφίας των διδασκαλισσών στο επάγγελμα.

Μελέτη περίπτωσης: γράφοντας και διορθώνοντας ορθογραφία κατά τη διάρκεια μια σύγχρονης διδασκαλίας την περίοδο της ΕξΑΕ Διαβάστε περισσότερα “Μελέτη περίπτωσης”

Σκέψεις για το εγχείρημα της Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης: ανοικτή επιστολή προς γονείς και εκπαιδευτικούς*

Η εισαγωγή της διαδικασίας της Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης (ΕξΑΕ) σε ένα περιβάλλον όπως αυτό του Δημοτικού Σχολείου δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς πρέπει να ληφθούν υπόψη μια σειρά από διακριτές παραμέτρους όπως: α) το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών, β) η επικρατούσα διδακτική μεθοδολογία και το εκπαιδευτικό υλικό, γ) η τεχνολογική υποδομή, δ) οι γνώσεις εκπαιδευτικών και μαθητών σχετικά με τις νέες τεχνολογίες. Ας δούμε λοιπόν αυτές τις παραμέτρους μία-μία, με τα δεδομένα της παρούσας περίστασης. Διαβάστε περισσότερα “Σκέψεις για το εγχείρημα της Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης: ανοικτή επιστολή προς γονείς και εκπαιδευτικούς*”

Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση στον καιρό της πανδημίας

Η αναστολή λειτουργίας των σχολείων τον Μάρτιο του 2020, ως μέσο περιορισμού της εξάπλωσης του Covid-19, επέφερε τον ξαφνικό, αναγκαστικό – και σχεδόν βίαιο – αναπροσανατολισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η αξιοποίηση της μεθοδολογίας της Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης (ΕξΑΕ) ως βασικού – και μοναδικού – τρόπου διδασκαλίας, είτε είτε με την ασύγχρονη μορφή της, είτε με τη μορφή διαδικτυακών μαθημάτων, δημιούργησε μεγάλη πίεση σε όλους τους εμπλεκόμενους στη μαθησιακή διαδικασία. Η αλλαγή του τρόπου εργασίας και του περιεχομένου της διδασκαλίας έθεσε νέες (υψηλές) απαιτήσεις ως προς τον χρόνο εργασίας, τις απαιτούμενες δεξιότητες, τη διαθεσιμότητα τεχνολογικών μέσων και υποδομών κ.λπ. που δοκίμασαν την αποτελεσματικότητα και τις αντοχές των εμπλεκομένων, ιδιαίτερα εν μέσω μιας γενικότερης κατάστασης που έθετε σε δοκιμασία εν γένει τις αντοχές όλων μας.

Στη σελίδα αυτή αποδελτιώνονται σκέψεις, κείμενα και υλικό που αξιοποιήθηκε κατά το διάστημα αυτό. Η παράθεση δεν έχει αμιγή επιστημονικό, και σε καμία περίπτωση υπηρεσιακό, χαρακτήρα. Περισσότερο ως καβαφική προαίρεση «Ἐν μέρει γιά νά ἐξακριβώσω μιά ἐποχή, ἐν μέρει καί τήν ὥρα νά περάσω…» και επιθυμία να καταγραφεί η συγχρονία της στιγμής, την οποία θα κρίνουμε, όταν το πέρασμα του χρόνου μάς προσφέρει μια πιο ξεκάθαρη οπτική.

Λόγος αποχαιρετισμού προς τους μαθητές της ΣΤ τάξης

Αγαπητοί μου μαθητές,

Συνηθίζεται σε στιγμές σαν κι αυτές, που ολοκληρώνετε έναν κύκλο εκπαίδευσης και ξεκινάτε έναν άλλο, να σας αποχαιρετούμε εμείς οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές σας και να σας κατευοδώνουμε στην πορεία σας προς το γυμνάσιο.

Βρίσκομαι λοιπόν σε αυτήν τη θέση, ως δάσκαλος και ως γονιός, να αποχαιρετώ τα 52 μου παιδιά και το 1 παιδί μου. Γιατί ξέρετε κάτι; Κανείς άλλος δεν θα αναφερθεί σε εσάς ως «τα παιδιά του» εκτός από τους γονείς σας και τους δασκάλους σας.

Διαβάστε περισσότερα “Λόγος αποχαιρετισμού προς τους μαθητές της ΣΤ τάξης”

Λόγος πανηγυρικός επετείου 25ης Μαρτίου

Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου. Ευγένιος Ντελακρουά, 1826

Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, με την κυκλική περιοδικότητα που χαρακτηρίζει το θρησκευτικό και κοσμικό εορτολόγιο, συναντιόμαστε σε οικείους δημόσιους χώρους, σαν και αυτόν, για να συνεορτάσουμε μια εθνική επέτειο: την 25 Μαρτίου 1821. Αυτή η επετειακή αναφορά οριοθετείται στους κόλπους μιας συγκροτημένης εθνικής αφηγηματικής πλοκής. Είτε λαμβάνει τη μορφή του τελετουργικού εορτασμού θριάμβων και περιστατικών, όπως το Μεσολόγγι, η Αλαμάνα ή τα Δερβενάκια, που σφραγίζουν τη συλλογική αυτογνωσία μέσα στον αέναα ανακτούμενο χρόνο, είτε αποτίει φόρο τιμής σε ηρωικές προγονικές μορφές σαν του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου και του Μακρυγιάννη, μια τέτοια φετιχοποιημένη ημερομηνία συνιστά ένα μνημονικό τέχνασμα που εντάσσεται στο πλαίσιο του διαρκούς και συνειδητού αγώνα ανάμεσα στη συλλογική μνήμη και στη συλλογική λήθη. Διαβάστε περισσότερα “Λόγος πανηγυρικός επετείου 25ης Μαρτίου”

Εξουσία: Μια ριζοσπαστική θεώρηση

Απόσπασμα από την εκτεταμένη εισαγωγή της Σοφίας Καϊτατζή-Γουίτλοκ στο βιβλίο: Η εξουσία/κυριαρχία (herrschaft, authority) δεν ταυτίζεται με τη δύναμη/ισχύ (macht, power), αλλά αποτελεί ένα διακεκριμένο τμήμα της τελευταίας, αποσαφηνίζει ο Μακρυδημήτρης (2004: 41). Υπάρχει, επομένως, σχέση μέρους και όλου. Η πρόκληση της ριζοσπαστικής άποψης του Lukes συνίσταται ακριβώς στο ότι διασκελίζει αυτό το μεταίχμιο ανάμεσα στο μερικό και το γενικό. Ξεκινάει με τη μερική έννοια, δηλαδή, με την πολιτικώς ασκούμενη τυπική μορφή της εξουσίας, για να εισβάλει κατόπιν στα περισσότερο δύσβατα, αλλά και να διεμβολίσει τα θεωρούμενα ως άβατα τοπία της γενικής, πιο άτυπης, ευρύτερα διαχεόμενης και ενίοτε πιο διεισδυτικής και αποτελεσματικής άσκησης ισχύος, σε μη θεσμοποιημένα ή σε απορυθμισμένα πλαίσια, όπως είναι ο χώρος του συμβολικού πεδίου και των ΜΜΕ (σελ. 59).

Εκτεταμένη παρουσίαση του βιβλίο υπάρχει εδώ.

Αυτοί δεν είναι σαν εμάς

Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου: Ζούμε σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών και ταχύτατης παγκοσμιοποίησης. Οι λαοί του πλανήτη συναντιούνται, γνωρίζονται και συμβιώνουν όλο και πιο συχνά. Αυτό θέτει σε δοκιμασία τους καθιερωμένους κανόνες συμπεριφοράς και τις κυρίαρχες πρακτικές σε πολλές κοινωνίες. Ο κατακερματισμός και η ανασύνθεση των κοινωνιών αυτό που σήμερα ονομάζουμε ολοκλήρωση είναι αλληλένδετες διαδικασίες που εξελίσσονται ταυτόχρονα. Έτσι, λοιπόν, παγιωμένοι πολιτισμικοί κώδικες αναγκάζονται να προσαρμοστούν στα δεδομένα της εποχής, νέες οικονομικές δυνάμεις αναδύονται, η καινοτομική σκέψη ανθεί και κυριαρχεί, ενώ οι κοινωνικοί θεσμοί αγωνίζονται απελπισμένα να επιβιώσουν στις νέες συνθήκες. Διαβάστε περισσότερα “Αυτοί δεν είναι σαν εμάς”

Εν αρχή ην ο δάσκαλος

Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν∙ δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δεν θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θα ’βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς. Γιατί; Απλά ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου.
Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να  γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό… Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα…
Μ’ ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου… Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θα ’ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο… 

Δημήτρης Λιαντίνης, “Ελληνικά”