Επτανησιακή Σχολή Από τις μεγαλύτερες και μακροβιότερες σχολές της νέας ελληνικής λογοτεχνίας. Ξεκίνησε πριν απ' τα 1800 στα Επτάνησα και συνεχίστηκε, ως ποιητική προπάντων σχολή περίπου ως τους βαλκανικούς πολέμους (1912 - 1913). Μέσα σ' αυτό το διάστημα παρουσίασε κάθε λογής έργα και πέρασε από διάφορες περιόδους και φάσεις. Την εγκαινιάζουν, ύστερα από τα μέσα του 18ου αιώνα κι ως τις αρχές του 19ου αι. μερικοί στιχουργοί στη Ζάκυνθο, γνωστοί και ως προσολωμικοί (Αντώνιος Μαρτελάος, Θωμάς Δανελάκης, Νικόλαος Κουτούζης, ο συγγραφέας της ζακυνθινής κωμωδίας "ο Χάσης" Δημ. Γουζέλης κ.ά.). Ακολουθούν τέσσερις διαφορετικές φυσιογνωμίες: Διονύσιος Σολωμός, Ανδρέας Κάλβος, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης και Ανδρέας Λασκαράτος με δικό τους δρόμο και δική τους κατεύθυνση. Οι τρεις τελευταίοι δεν είχαν άλλους συνεχιστές. Έτσι, παράλληλα και στη συνέχεια, διακρίνουμε δυο ομοιογενέστερες ομάδες, που βαδίζουν στα ίχνη του Σολωμού, με λιγοστές αποκλίσεις κι αποσκιρτήσεις: τους σολωμικούς, όποιους δηλαδή έζησαν και ανδρώθηκαν όσο ζούσε κι ο ποιητής (Γεώργιος Τερτσέτης, Ιούλιος Τυπάλδος, Ιάκωβος Πολυλάς, Γεράσιμος Μαρκοράς κ.ά.) και τους μετασολωμικούς, όσους γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν όταν εκείνος είχε πια πεθάνει (Λορέντζος Μαβίλης, Στέφανος Μαρτζώκης κ.ά.). Μετά το θάνατο του Μαβίλη (1912) και του Στέφανου Μαρτζώκη (1913) εκλείπουν ουσιαστικά και οι τελευταίοι αξιοσημείωτοι εκπρόσωποι. Γιατί, βέβαια, όποιοι στο μεταξύ διαμόρφωσαν ξεχωριστή φυσιογνωμία, όπως ο Άγγελος Σικελιανός, βρίσκονται έξω απ' το κλίμα της σχολής και δεν έχουν καμιά σχέση μαζί της ή με τα τελευταία της επιβιώματα. Κώστας Στεργιόπουλος Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, έκδ. 1986, τ. 24, σ. 172

3.ΙV.2003
ΚΛΕΙΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ