|
|
 H
δεκαετία του '60 είπε αντίο
ένα χρόνο πριν την ώρα της.
Την έστειλαν στον άλλο κόσμο
τα μέγιστα είδωλά της,
εκείνοι ακριβώς οι τύποι που
λατρεύτηκαν σα θεοί από
εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο
τον κόσμο. Στις 30
Ιανουαρίου του '69, οι
Beatles έπαιξαν «ζωντανά για
στερνή φορά στην καριέρα
τους. Συναυλία στην οροφή
του κτιρίου της Apple. Στο
νούμερο 3 της Saville Row,
δύο κιθάρες, ένα μπάσο, ένα
ντραμ, ο Τζον, ο
Τζορτζ,
ο Πολ κι ο Ρίνγκο. «Πάμε
τώρα όλοι μαζί...»
Ήταν μια δύσκολη εποχή για
τα σκαθάρια. Η Apple πήγαινε
κατά διαβόλου, αφαιρώντας
εβδομαδιαίως τουλάχιστον
20.000 λίρες από τους
τραπεζικούς λογαριασμούς
τους. Η κοπιώδης ηχογράφηση
του «White Album» είχε
διαλύσει τα νεύρα τους και
τους μεταξύ τους δεσμούς.
Αφοσιωμένοι πλέον σε
οικογένειες και προσωπικά
πρότζεκτ, οι Beatles δεν
θύμιζαν σε απολύτως τίποτε
το σφιχτοδεμένο συγκρότημα
του παλιού καλού καιρού.
Κάτι έπρεπε να γίνει.
Κάποιος έπρεπε να πάρει την
ευθύνη και να τους βγάλει
από το αδιέξοδο. Ένας ρόλος
κομμένος και ραμμένος στα
μέτρα του ειρηνοποιού Πολ
Μακ Κάρτνεϊ, που είχε
αναλάβει τις τρέχουσες
υποθέσεις του γκρουπ μετά το
θάνατο του Μπράιαν Επστάιν.
Η ιδέα του; Άμεση επιστροφή
στη σκηνή, στις «ζωντανές»
εμφανίσεις. Και οι
απαντήσεις; Καταφατική από
τον Ρίνγκο, μάλλον αρνητικές
από τον Τζον και τον Τζορτζ.
Ακινησία ξανά και
βάλτωμα, ως το «Let It Be».
Οι Beatles χρώσταγαν μια
ακόμη ταινία στο συμβόλαιό
τους με την εταιρεία United
Artists.
Μετά το «A
Hard Day's Night» και το
«Help! », ήταν υποχρεωμένοι
να γυρίσουν και τρίτο φιλμ.
Οι προτάσεις έπεσαν βροχή:
Γιατί όχι «Οι
Τέσσερις Σωματοφύλακες» με
συμπρωταγωνίστρια τη Μπριζίτ
Μπαρντό;
Καλύτερα
μια διασκευή της νουβέλας «A
Talent for Loving» του
Ρίτσαρντ Κόντον.
Αν
είναι για βιβλίο, μας κάνει
περισσότερο ο «Άρχοντας των
Δαχτυλιδιών» του Τόλκιεν!
Και πάει λέγοντας...
Συνεννόηση μηδέν και
επιστροφή στην αρχή του
παιχνιδιού. Ελλείψει
συμφωνίας βρέθηκε λύση
συμβιβαστική: Να φιλμαριστεί
η ηχογράφηση του «Let it
Βe». Προς τούτο,
προσεγγίσθηκε ο σκηνοθέτης
Μάικλ Λίντσεϊ-Χογκ που είπε
το «ναι» χωρίς πολλά-πολλά.
Στις 2 Ιανουαρίου του '69,
ξεκίνησαν τα γυρίσματα στο
Τουίκενχαμ. Πρόβες,
διαφωνίες, ανταλλαγή
απόψεων, μέρες και νύχτες
στο στούντιο. Ομως ο
Λίντσεϊ-Χογκ ήθελε την
τετράδα ενωμένη. Ηθελε μια
περφόρμανς για την ταινία
του. Νέες συσκέψεις, νέοι
καβγάδες, νέο μπλοκάρισμα.
Ο σκηνοθέτης
πρότεινε στους Beatles να
ταξιδέψουν ως την Τυνησία
και να εμφανισθούν σε ένα
αρχαίο ρωμαϊκό αμφιθέατρο.
Κάποιος άλλος υπέδειξε ως
ιδανικό τόπο περφόρμανς το
υπερωκεάνιο «QE II». Ενας
τρίτος έκανε λόγο για τον
καθεδρικό ναό του Λίβερπουλ,
από κάπου ακούστηκε και ένα
μουρμουρητό για το βρετανικό
Kοινοβούλιο. Τζίφος. Τελικά,
το πήραν απόφαση στις 29
Ιανουαρίου. Θα ανέβαιναν
απλώς τις σκάλες της Apple
και θα έπαιζαν δωρεάν για
τους Λονδρέζους.
Πρωί πρωί, οι άνθρωποι της
εταιρείας ξαμολύθηκαν για
ψώνια και προμήθειες.
Καλώδια, βύσματα, σανίδια
για να μην αντηχεί το
τσιμέντο της οροφής, καλσόν
για να μην τσακίζει τα
μικρόφωνα ο άνεμος,
αναλόγια, τασάκια, μπίρες,
τα πάντα έτοιμα ώς το
μεσημέρι. Ως τη στιγμή που
τα σκαθάρια είπαν «Υeah» και
τα όργανα πήραν φωτιά.
Το πανηγύρι κράτησε
μόλις 42 λεπτά. Τόσο
χρειάστηκε η αστυνομία του
Λονδίνου για να επέμβει και
να επιβάλει την τάξη. Δεν
έπεσαν δα και σφαλιάρες,
μιας και οι περισσότεροι
«μπόμπιδες» ήταν φαν των
Beatles, αλλά κόπηκε στη
μέση η συναυλία.
Πρόλαβαν ευτυχώς οι
«τέσσερις φανταστικοί» να
τραγουδήσουν το «Get Back»,
το «Don't Let Me Down», το
«I 've Got a Feeling», το
«Οne After 909», το «Dig a
Pony», καθώς και αποσπάσματα
από τον εθνικό ύμνο της
Βρετανίας και τον
ιρλανδέζικο φολκ ύμνο «Danny
Boy».
Τριάντα χρόνια
μετά ο τότε 17άρης
τελειόφοιτος λυκείου Στιβ
Ντέβιν, θυμάται: «Το 'χαμε
σκάσει μ' έναν κολλητό μου
απ' το σχολείο και γυρνάγαμε
στο Λονδίνο. Ήμασταν στην
Οξφορντ Στριτ και ξαφνικά
ακούσαμε δυνατή μουσική.
Είδαμε κόσμο να κατευθύνεται
προς το σαματά και τους
ακολουθήσαμε. Μόλις στρίψαμε
τη γωνία, καταλάβαμε ποιοι
έπαιζαν, παρ' ότι δεν
μπορούσαμε να τους δούμε.
Ήταν υπέροχα. Μόνο οι
γηραλέοι τζέντλεμεν
ενοχλούνταν από τους
χούλιγκαν που διατάρασσαν
την ησυχία της πρωτευούσης.
Όλοι οι υπόλοιποι μακάριζαν
την τύχη τους, που μπορούσαν
μέρα μεσημέρι να ακούνε τους
Beatles. Tι παραπάνω δηλαδή
μπορούσε να ζητήσει κανείς;
Δωρεάν μπροστά σου να παίζει
ζωντανά το καλύτερο
συγκρότημα στον κόσμο! »
Ζωντανά και για
τελευταία φορά. Με τις νότες
του «Get Back» να αντηχούν
πάνω από τις αστυνομικές
σειρήνες, το παραμύθι
ξέφτισε για πάντα.
Ένα χρόνο αργότερα, ούτε
ένας Beatle δεν παρέστη στην
πρεμιέρα του φιλμ «Let Ιt
Be». Εμειναν μόνο η
συγκίνηση της στιγμής και ο
μύθος της συναυλίας στην
ταράτσα. Συν η φωνή του
Λένον να αποχαιρετά τον
κόσμο, λίγο πριν το
μικρόφωνό του γυρίσει στην
ένδειξη «off»: «Θα ήθελα να
σας ευχαριστήσω εκ μέρους
του γκρουπ, ελπίζοντας ότι
περάσαμε επιτυχώς τις
εξετάσεις μας...»
Κυριακή 25 Απριλίου 1999
E on-line |
|
|
|
