|
|
 ...
επηρέασαν μια ολόκληρη
γενιά, όσο κανένας άλλος. Αν
κάποιοι από εμάς το
καταλαβαίνουμε μόλις τώρα,
είναι με την ευκαιρία του
θανάτου του Τζορτζ Χάρισον.
Τότε, όλοι πιστεύαμε πως η
γενιά μας σε τίποτα δεν θα
έμοιαζε με τη γενιά των
γονέων μας. Το ίδιο πιστεύει
βέβαια κάθε γενιά, όμως,
τότε, πιστεύαμε πως αυτό
ίσχυε πραγματικά. Ο τρόπος
που πλησιάζαμε ο ένας τον
άλλο ανήκε σε μια νέα
κουλτούρα. Για μας, η
δεκαετία του '60 ήταν
τουλάχιστον ένας νέος
Διαφωτισμός - δεν
συμβιβαζόμασταν με τίποτα
λιγότερο. Και ήμαστε
σίγουροι πως η ζωή είναι
αλλού - και πάντως, όχι
στους κοινωνικούς κώδικες
στους οποίους βλέπαμε
καθυποταγμένους τους γονείς
μας, στην καθημερινή ρουτίνα
«δουλειά, μαμ, κακά και
νάνι».
Η
μουσική...
...
ήταν το κέντρο του κόσμου
μας. Τα μουσικά συγκροτήματα
δεν σχηματίζονταν μονάχα για
την πλάκα τους. Έπαιρναν
μέρος στην ίδια αναζήτηση,
έδειχναν να νιώθουν τα ίδια
αισθήματα με εμάς, έγραφαν
τους ίδιους στίχους που θα
γράφαμε και εμείς στο
τετράδιό μας, έμοιαζαν
βυθισμένα στην ίδια
περιπέτεια με τα παιδιά της
εποχής που μονάχα χάρη σε
αυτή την περιπέτεια έπαιρνε
νόημα η ζωή τους. Όσοι
έμειναν απέξω, σίγουρα τώρα
θα κουνάνε το κεφάλι, όπως
ακριβώς το κουνούσαν τότε οι
σαστισμένοι γονείς μας. Οι
«άλλοι» θα καταλάβουν. Όχι
πως έχει τώρα πια καμιά
ιδιαίτερη σημασία. Έτσι και
αλλιώς, αυτοί, οι «άλλοι»,
είχαν καταλάβει τότε που
ήταν ακόμη καιρός. Να γιατί
ο θάνατος του Τζορτζ Χάρισον
γίνεται πιο συγκινητικός.
Επειδή είναι άλλο ένα σημάδι
πως εκείνη η δεκαετία έχει
πια οριστικά τελειώσει.
Τα «σίξτις»...
... υπήρξαν μια
ρομαντική εξέγερση στην
υποταγή, την εξουσία και τις
κοινωνικές συμβάσεις, που
άνοιξε τον δρόμο στην
ατομική αναζήτηση
(«Strawberry Fields
Forever»). Δεν ήταν όμως μια
αναζήτηση ατομιστική, αλλά
συλλογική («All You Need is
Love»). Και το συγκρότημα
που την εξέφρασε καλύτερα
ήταν οι Μπητλς. Τα αιτήματα
για ατομικότητα και
ελευθερία έγιναν βέβαια
αργότερα αντικείμενο
εκμετάλλευσης από τους
συνήθεις τυμβωρύχους ¬ λες
και είχαμε ζητήσει ποτέ να
ξεπουληθούν οι πιο
σημαντικοί κοινωνικοί θεσμοί
στους ιδιώτες ή είχαμε
απαιτήσει να γίνουν οι
ανισότητες ακόμη πιο
κραυγαλέες από όσο ήταν στη
γενιά μας. Πόσο είναι άραγε
το δικό μας μερίδιο στην
ευθύνη;
Οι
«άλλοι»...
...
εμείς, τηρήσαμε τις
υποσχέσεις που είχαμε δώσει
στον εαυτό μας και σε
καθέναν από εμάς ξεχωριστά,
όταν τραγουδούσαμε τους
στίχους τού Τζορτζ Χάρισον
(«Here Comes the Sun») και
της παρέας του, που
ενσάρκωσαν τη συνείδηση της
γενιάς μας; Ή, μήπως,
κοιτάζοντας σήμερα ο ένας
τον άλλο στο πρόσωπο, αμέσως
αποστρέφουμε το βλέμμα από
εκείνο το θέαμα που τότε
είχαμε πιστέψει πως δεν θα
αντικρύζαμε ποτέ στον δικό
μας καθρέφτη;
03/12/2001
ΡΟΥΣΣΟΣ
ΒΡΑΝΑΣ
ΤΑ ΝΕΑ |
|
|
|
