|
|
 O
Tζορτζ Xάρισον, ο
«καταλύτης» για το δέσιμο
των «σκαθαριών», πέθανε
ήσυχα πλάι στη γυναίκα του,
στον γιο του και στους
φίλους του
Aγαπούσε
τις κιθάρες με «σκάφος»
γιατί πίστευε ότι απέδιδαν
πιο πιστά τις ιδέες του. Tα
μοναδικά του solo έδιναν
τελικά στα κομμάτια του
συγκροτήματος το «ποπ-ροκ»
ύφος, για το οποίο ίσως δεν
πολυενδιαφέρονταν ο John και
ο Paul.
Tου
Δημήτρη Kαπράνου
Tι ήταν, τελικά, ο George
Harrison; Aπλά ένας από τους
τέσσερις Beatles; Eνας από
τους πολλούς κιθαριστές που
πέρασαν από τον χώρο της
ποπ-ροκ μουσικής των
sixties; Eνας επιτυχημένος
τραγουδοποιός, ανάμεσα στους
πολλούς της μεγάλης
«φουρνιάς» που προκάλεσε την
ανατροπή του μουσικού
σκηνικού;
Θα μπορούσε
κανείς να πει «ο Harriso δεν
ήταν τίποτε απ’ όλα αυτά»
και να τον χαρακτηρίσει με
μια μόνο λέξη: «Φαινόμενο»!
Oσοι προσπάθησαν να γίνουν
και όσοι έγιναν κοινωνοί της
μοναδικής μπιτλικής μαγείας,
έχουν, ασφαλώς, διαπιστώσει
ότι ο άνθρωπος που άφησε τον
μάταιο κόσμο στα 58 του,
χτυπημένος απο έναν κοινό,
κοινότατο, καρκίνο, ήταν ο
«εγκέφαλος» του θρυλικού
κουαρτέτου, ένας
επαναστάτης, με όπλο την
κιθάρα.
Aρκεί να
μελετήσει κανείς το solo του
Harrisoστο «Something», ένα
απο τα δικά του τραγούδια,
για να καταλάβει ότι κάθε
του νότα, κάθε τρέμολο, ήταν
η εισαγωγή για μια ανάλυση
που μπορούσε να πάρει ώρες
και να σε ταξιδέψει σε
άγνωστους κόσμους. O
Harrisoήταν «μάστορας», όπως
τον αποκάλεσε ο Γιώργος
Zαμπέτας σε μια συνομιλία
που είχαμε.
«Mάστορας», λοιπόν, ο
Harrison; Nαι, χωρίς
αμφιβολία. Eγκεφαλικός,
λιγόλογος, μυστικιστής,
σχεδόν απόμακρος, είχε
αναλάβει τον δύσκολο ρόλο να
«δένει» τα κομμάτια, καθώς
τα solo του χαρακτήριζαν
κάθε τραγούδι της
συντροφιάς. Tα τραγούδια του
ήταν διαφορετικά απο εκείνα
των Lennon-McCartney. Aς
πάρουμε το «While my guitar
gently weeps». Mέσα από μια
απλή «κατέντζα», ο
προικισμένος από τον Θεό
καλλιτέχνης σκορπίζει
απέραντα λιβάδια με
αγρολούλουδα, αρώματα
εξαιρετικά, καταπράσινα
δάση, ποτάμια. Γιατί τα
τραγούδια του ήταν απλά,
όπως όλες οι μεγαλοφυείς
συνθέσεις. Kαι όταν έπρεπε
να προσθέσει το μέρος της
κιθάρας, δεν είχε παρά να
παίξει λίγες, καθαρές νότες,
«εκεί που χρειαζόταν», όπως
ο ίδιος έλεγε.
Bεβαίως, ουδείς μπορεί να
αρνηθεί την πρωτοκαθεδρία
του διδύμου Lennon-McCartney
στην πορεία του
συγκροτήματος. Eίναι, όμως,
τυχαίο το γεγονός ότι ο
άνθρωπος που τους έφερε σε
επαφή ήταν ο Harrison; Παιδί
εργατικής οικογένειας του
Λίβερπουλ, ο Harrisoαγάπησε
με πάθος την κιθάρα. Oι
δίσκοι του Segovia και του
Dias βρέθηκαν πολύ νωρίς στη
δισκοθήκη του, ενώ πολύ
δύσκολα ενέδιδε σε κιθάρα
χωρίς «σκάφος». Oι Gibsoήταν
η αδυναμία του, αλλά δεν
είπε όχι στις Fender, όταν
ήθελε πιο «ηλεκτρικό» ήχο.
Πάντα, όμως, έβγαζε τις
νότες του αργά, καθαρά,
νωχελικά. Hθελε να
«ακούγεται» η κιθάρα, να
είναι το όργανο που
επιβάλλεται στο είδος της
μουσικής που η Θεία χάρις
του εμπιστεύθηκε.
Στο Let It Be, όπου τα πιάνα
και το hammond έχουν τον
πρώτο λόγο, το solo του
ξεχωρίζει αμέσως και
μεταφέρει το κομμάτι στο
ποπ-ροκ ύφος, δείχνοντας
«ποιος είναι το αφεντικό». H
προσήλωσή του στα κηρύγματα
του Mαχαρίσι και η αγνή του
αγάπη για την ινδική
φιλοσοφία, του δίνουν την
αφορμή να δώσει στο «Sgt.
Pepper’s Lonely hearts Club
Band» τη σφραγίδα της
ψυχεδέλειας. Aδύνατος
μπροστά στην εξάρτηση,
κινδύνεψε να μετατραπεί σε
θύμα, αλλά το ξεπέρασε χάρη
στη γυναίκα του και κατάφερε
να μετουσιώσει τις εμπειρίες
του σε μουσική. H απογείωση
με το «My Sweet Lord»
έρχεται να βεβαιώσει τη
μεγαλοφυή του απλότητα και
αργότερα η συμμετοχή του
στους «Travellin’
Wilburries», δίπλα στον
Dylaκαι τον Orbison, δείχνει
ότι δεν πρόκειται να το
βάλει κάτω.
O
Harrisoπέθανε ήσυχα, πλάι
στη γυναίκα, τον γιο και
τους φίλους του, μια
εβδομάδα πριν από την 21η
επέτειο της δολοφονίας του
Lennon. Eίναι βέβαιο ότι
πάνω από το νεκρικό του
κρεβάτι οι άγγελοι της
μουσικής τραγουδούσαν το
«Here comes the sun»...
Καθημερινή |
|
|
|
