Ο Τζορτζ Χάρισον, ο πιο πνευματικός και ήρεμος από τους Beatles, πέθανε αργά προχτές βράδυ, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Σύμβολο για όσους πιστεύουν στη δύναμη της αγάπης και της ειρήνης, ο Τζορτζ Χάρισον στα 58 του χρόνια άφησε πίσω σαν έμπνευση για τον όλο τον κόσμο τα τραγούδια του και τον τρόπο που έζησε.

«Έφυγε με τη σκέψη να αγαπάει ο ένας τον άλλον», έλεγε ο φίλος του Γκάβιν Μπέκερ στο σπίτι του οποίου, στο Λος Άντζελες, πέθανε ο Χάρισον. Κοντά του βρισκόταν η οικογένειά του, η γυναίκα του Ολίβια και ο 24χρονος γιος τους, Ντάνι.

«Έφυγε έτσι όπως είχε ζήσει, με συνείδηση του Θεού, χωρίς τον φόβο του θανάτου, ήρεμος ανάμεσα στην οικογένειά του και τους φίλους του. Βρίσκεται κοντά πια σ' αυτό που έψαχνε πάντα, τον Θεό», είπαν οι δικοί του άνθρωποι.

Ο Πολ Μακάρτνεϊ, που πριν από δύο χρόνια έχασε από τον καρκίνο τη γυναίκα του Λίντα, δήλωσε βαθιά θλιμμένος:
«Όλοι γνωρίζαμε πως ο Τζορτζ ήταν άρρωστος και έδινε σκληρές μάχες.
Ήταν ένας υπέροχος, γενναίος άνθρωπος, με μοναδική αίσθηση του χιούμορ, ακόμη και στις δύσκολες στιγμές».

Τη συμπαράστασή της στην οικογένεια έστειλε και η Γιόκο Όνο. Σε λίγες ημέρες, άλλωστε - στις 8 Δεκεμβρίου - συμπληρώνονται 21 χρόνια από τον θάνατο του Τζον Λένον.

Και ο Τόνι Μπλερ, που δεν είχε γνωρίσει προσωπικά τον Χάρισον, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην προσφορά του στη μουσική και στην κοινωνία.
Από τις αρχές του καλοκαιριού ο Τζορτζ Χάρισον είχε μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα της υγείας του και τη θεραπεία που ακολουθούσε, αλλά και για τα σχέδιά του να επιστρέψει με καινούργια δουλειά στη δισκογραφία.

Ο Χάρισον ήταν μόλις 27 χρόνων όταν διαλύθηκαν οι Beatles και μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα, με ακτινοβολία σε όλο τον κόσμο.
Ήταν εκείνος που ταξίδεψε πιο πολύ απ' όλους τους στην Ανατολή, εμπνεύστηκε από την Ινδία και δεν παραμέλησε ποτέ τις πνευματικές του ανάγκες.

Η ήρεμη δύναμη των Beatles, ο «μικρός αδελφός», όπως τον αποκαλούσε ο Μακάρτνεϊ.
Δίπλα στη σαρωτική συνεργασία των δύο, Λένον-Μακάρτνεϊ, έγραφε τα δικά του «διαμάντια». «Ο πολύς κόσμος - έλεγε ο Χάρισον - δεν πίστευε πως εκτός από το να παίζω κιθάρα μπορούσα και να γράψω μουσική».

Ο Χάρισον στη μετά τους Beatles εποχή συνέχισε να γράφει, αλλά και να κάνει κινηματογραφικές παραγωγές, πολλές από αυτές σε συνεργασία με τους Monty Paython. Με τον Μπομπ Ντίλαν, τον Τομ Πέτι, τον Ρόι Όρμπινσον έπαιζαν μαζί σαν Travelling Willburys.

Με τα φώτα όλου του κόσμου στραμμένα πάνω στην τετράδα από το Λίβερπουλ και την υστερία που εκδηλωνόταν παντού στη δεκαετία του '60 για εκείνα τα παιδιά - που αψηφούσαν τους καλούς τρόπους του τραγουδιού - ο Χάρισον κατάφερνε να κρατάει χαμηλά το δικό του προφίλ, με υποδειγματική σοφία. «Δεν ακούω τίποτε, δεν διαβάζω εφημερίδες, δεν βλέπω τηλεόραση, δεν πηγαίνω σε συναυλίες. Έτσι, και η μουσική μου δεν έχει σημασία ότι γράφτηκε 20 χρόνια πριν, γιατί δεν παρακολουθεί μόδες.

Δεν στενεύω ή φαρδαίνω τα παντελόνια μου ανάλογα με τις μόδες κι έτσι μ' αρέσει να είναι η μουσική μου», έλεγε πέρσι ο Χάρισον, με την επανακυκλοφορία του «All Things Must Pass».

Ήταν άλλωστε, όπως έλεγαν, αυτός που δεν έδινε δεκάρα για την «μπιτλο-μανία», παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο.

01/12/2001

ΤΑ ΝΕΑ

ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΚΟΥΛΗ
 
Λίστα όλων των άρθρων