|
|
 Ωστόσο,
το αγαπημένο τραγούδι από
τους Beatles δεν είναι
κάποιο από τα δεκάδες που
έγραψε το ντουέτο
Λένον-ΜακΚάρτνεϊ, αλλά το
«While my guitar gently
weeps», ένα κομμάτι του
Τζορτζ Χάρισον (από το
«White album»). Το
θυμηθήκαμε τώρα που το
ντοκιμαντέρ του Μάρτιν
Σκορσέζε «George Harrison:
Living in the material
world» βγήκε στους
κινηματογράφους.
Ο
Σκορσέζε έφτιαξε ακόμα ένα
μεγάλο ντοκιμαντέρ (ακόμα
και σε διάρκεια, αφού
ξεπερνάει τις 3,5 ώρες).
Εστω κι αν δεν φτάνει στο
επίπεδο του προηγούμενου
φιλμ του για τον Μπομπ
Ντίλαν, είναι καλογυρισμένο
και... εμπεριστατωμένο.
Επίκαιρα και ντοκουμέντα,
σπάνιες φωτογραφίες και
στιγμιότυπα, συνεντεύξεις με
συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα
του Χάρισον. Υπάρχουν δηλαδή
όλα εκείνα τα απαραίτητα
στοιχεία που συνθέτουν ένα
καλό και, με ρυθμό,
ντοκιμαντέρ. Μιλούν μεταξύ
άλλων ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ, η
Γιόκο Ονο, ο Ερικ Κλάπτον
και άλλοι. Και ξεκινά από τα
πρώτα χρόνια των Beatles
φτάνοντας μέχρι τον θάνατο
του Τζορτζ Χάρισον. Μάθαμε
και για τη μετά Beatles
εποχή του Χάρισον, για τις
Ινδίες και τον Ραβί Σανκάρ,
για τους διαλογισμούς, για
τους Traveling wilburys. Τα
θυμηθήκαμε γιατί είναι
πάνω-κάτω γνωστά.
Σημειώστε δύο ιστορίες που
έχουν ενδιαφέρον. Ο Χάρισον
ήταν ο χρηματοδότης της
ταινίας των Monty Python
«Life of Brian». Ηθελε να τη
δει, γι' αυτό την πλήρωσε.
«Ηταν το πιο ακριβό
εισιτήριο στην ιστορία του
κινηματογράφου» όπως είπε ο
Τέρι Γκίλιαμ. Η άλλη έχει να
κάνει με το «Layla», το πιο
γνωστό κομμάτι του Ερικ
Κλάπτον. Η Layla δεν ήταν
άλλη από τη γυναίκα του
Χάρισον, αυτή με την οποία
ήταν κρυφά ερωτευμένος ο
Κλάπτον. Μία γυναίκα δεν
στάθηκε ικανή να σπάσει τη
φιλία τους. Μεγαλείο. Τη
μοιράστηκαν στη ζωή τους και
τελείωσε η ιστορία. Μερικά
πράγματα είναι τελικά τόσο
απλά...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
|
|
|
|
