Εδώ και τρεισήμισι δεκαετίες, από τότε δηλαδή που ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ διαχώρισε τη θέση του από τον Τζον, τον Τζορτζ και τον Ρίνγκο για να ακολουθήσει την προσωπική του καριέρα, διακατέχεται από μια ανεξήγητη εμμονή να επιβεβαιώσει τις ικανότητές του.

Ικανότητες που, φυσικά, κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ! Με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να παρουσιάσει σε αυτό το διάστημα δύο ντουζίνες άλμπουμ που κινήθηκαν από την «κάντο-μόνος-σου» αισθητική του «McCartney» ('70) μέχρι την κλασική εξτραβαγκάντζα του «Liverpool Oratorio» ('91).

Ταυτόχρονα, ο ΜακΚάρτνεϊ προσπάθησε κατά καιρούς να εδραιωθεί στη συνείδηση και των... απογόνων όλων εκείνων που μεγαλώσαν με τα τραγούδια των Υπέροχων Τεσσάρων, συνάπτοντας ευκαιριακές συμμαχίες με πρωτοκλασάτα στο είδος τους ονόματα όπως ο Μάικλ Τζάκσον («Say, Say, Say», '83) και ο Ελβις Κοστέλο («My Brave Face», '89). Αυτή η ανάγκη, εξάλλου, της αποδοχής από το νεότερο ηλικιακά ακροατήριο υπαγόρευσε, μεταξύ άλλων, την εμφάνιση στο φεστιβάλ του Γκλάστονμπερι, το περσινό καλοκαίρι δίπλα σε δημοφιλή σχήματα όπως αυτά των Οασις, Φραντς Φέρντιναρντ και Κίλερς, καθώς και τη συμμετοχή στη θερινή σύναξη του Live 8 τον περασμένο Ιούλιο.

Τελευταίο κομμάτι αυτού του τόσο καλειδοσκοπικού και πολύπλοκου παζλ ο καινούριος του δίσκος και η... ανάρμοστη σχέση, ύστερα από προτροπή μάλιστα του βετεράνου παραγωγού Τζορτζ Μάρτιν, με τον Νάιτζελ Γκόντριτς, τον άνθρωπο δηλαδή με το άγγιγμα του Μίδα σε ξεχωριστά άλμπουμ όπως τα «ΟΚ Computer» ('97, Radiohead), «The Man Who» ('99, Travis) και «Sea Change» ('02, Beck).

Η φωνή, λοιπόν, παραμένει θαυμαστά ευέλικτη, ζεστή, και προπάντων αναγνωρίσιμη και οι μελωδίες εξακολουθούν να ακούγονται ελκυστικές και καλοδουλεμένες («Τοο Much Rain», «This Never Happened Before») όμως όλα τα υπόλοιπα σε αυτό το πρώτο του άλμπουμ, μετά το γάμο με τη Χέδερ Μιλς και τη γέννηση της Μπέατρις, δεν αποστασιοποιούνται από τα πεπραγμένα των Σκαθαριών: το σινγκλ «Fine Line» ακούγεται σαν μια ελεύθερη απόδοση του «Lady Madonna» , το «Jerry Wren» ακολουθεί κατά πόδας το «Blackbird», το «Α Certain Softness» επιμένει στη λογική του « And Ι Love Her» και το «Promise Το You Girl» δανείζεται την εισαγωγή του από το «Because».

Και παρά το γεγονός ότι ο ρόλος του Γκόντριτς κάθε άλλο παρά διακοσμητικός είναι -η επέμβασή του είναι καταλυτική στα «How Kind Of You», «At the Mercy» και «Riding to Vanity Fair»- το ολοκαίνουριο «Chaos And Creation In The Backyard» δεν κατορθώνει, όπως και όλα τα προηγούμενά του άλμπουμ άλλωστε, να επαναλάβει την ιδιαίτερα εμπνευσμένη και αριστοτεχνικά δομημένη ποπ του «Band On the Run» ('73).

Ισως να αποτέλεσε πραγματική πρόκληση για τον Σερ Πολ, στον οποίο παρεμπιπτόντως υπολείπεται ένας ακόμη χρόνος για τις απαντήσεις στα ερωτήματα του «When I'm Sixty-Four», να συνεργαστεί με έναν επαγγελματία σαν τον Γκόντριτς, γνωστό στη δισκογραφική πιάτσα για το απόλυτο των θέσεών του και το αμετακίνητο των απόψεών του...

Φαίνεται όμως ότι οι μοναδικοί που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να φτιάξει ένα ακόμα κλασικό τραγούδι είναι εκείνοι οι παλιοί του φίλοι• οι δύο όμως βρίσκονται πια στον άλλο κόσμο και ο τρίτος, όπως πάντα, στον κόσμο του...

Τι ειρωνεία, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο διασημότερος μπασίστας του κόσμου ήταν το μέλος εκείνο των Beatles, του οποίου ο «θάνατος» ανακοινώθηκε πρώτος! Λίγο μετά το ατύχημά του με ένα σκούτερ, το Δεκέμβριο του '65, άρχισαν δειλά δειλά να κυκλοφορούν, και στη συνέχεια να εντείνονται, διάφορες φήμες ότι ο Πολ ήταν... νεκρός! Μέχρις ότου έγιναν πρώτο θέμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τον Οκτώβριο του '69 όταν, κατά τη διάρκεια της δημοφιλούς κυριακάτικης εκπομπής του στον ραδιοφωνικό σταθμό WKNR-FM του Ντιτρόιτ των Ηνωμένων Πολιτειών, ο ντισκ τζόκι Ρας «Ανκλ» Γκιμπ θεώρησε αξιόπιστες όλες εκείνες τις ενδείξεις που, «εντοπισμένες» από διάφορους μανιακούς των Μπιτλς, πιστοποιούσαν τη φήμη. Και ήταν οι άτιμες ουκ ολίγες!

Πώς... «πέθανε» ο Πολ

*Στο εσώφυλλο του άλμπουμ «Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band»: Τα λουλούδια που σχηματίζουν τόσο μία κιθάρα (μπάσο, προφανώς) όσο και το αγγλικό γράμμα P(aul), καθώς και η ανοιχτή παλάμη του κωμικού Issy Bonn πάνω από το κεφάλι του (σύμβολο θανάτου στις θρησκείες της Ανατολής αλλά και θετική ευλογία γι' αυτόν που πρόκειται να ταφεί με θρησκευτική τελετή) στο εξώφυλλο, η γυρισμένη πλάτη στο οπισθόφυλλο και το περιβραχιόνιο με τα αρχικά OPD («Επίσημα Αναγγελμένος Νεκρός»).

*Επίσης στο πολυσέλιδο ένθετο που συνόδευε το διπλό 45άρι «Magical Mystery Tour»: Η κάρτα «Ι You Was» («Εγώ Εσύ Ημουν») στη σελίδα 3, οι αστυνομικοί και οι γιατροί -οι πρώτοι που φτάνουν στα ατυχήματα- στη σελίδα 5, η πινακίδα «The Best Way Το Go Is By M&D» (όπου M&D φίρμα γραφείου τελετών) στη σελίδα 6, το μαύρο παντελόνι χωρίς παπούτσια (χαρακτηριστικό ντύσιμο ανδρικού πτώματος) στις σελίδες 10 και 13, το μαύρο γαρίφαλο στο πέτο στη σελίδα 23: Ακόμα και η φώκια -όπως είναι μεταμφιεσμένος, αναμφισβήτητα, ο Πολ- αποτελεί σύμβολο θανάτου για τους... Βίκινγκς!

*Τέλος, το οπισθόφυλλο του άλμπουμ «Abbey Road»: Το μαύρο κοστούμι και η ξυπολυσιά του, τα συνολάκια κηδείας του Τζον και του Ρίνγκο, τα ρούχα εργασίας νεκροθάφτη του Τζορτζ, το παρκαρισμένο Φολκσβάγκεν με την πινακίδα LMW 28 IF (που υποτίθεται ότι σήμαινε: Λίντα ΜακΚάρτνεϊ Χήρα 28 -άσχετο αν ήταν για την ακρίβεια 27 ετών) στο εξώφυλλο και οι τελείες που σχηματίζουν τον αριθμό 3, τα εναπομείναντα μέλη δηλαδή.

Οι ευφάνταστοι φαν των Μπιτλς ανακάλυψαν βαθύτερα νοήματα και σε στίχους όπως «τίποτα δεν κάνει για να σώσει τη ζωή του» («Good Morning, Good Morning»), «τίναξε στον αέρα τα μυαλά του σε ένα αμάξι» («Α Day In The Life»), «θα θέλαμε πολύ να σε πάρουμε μακριά» («Magical Mystery Tour»), «ήσουν στο τροχαίο και έχασες τα μαλλιά σου» («Don't Pass Me By»), «δεν θα ανοίξεις καμια φορά τα μάτια σου;» («Dear Prudence»).

Κι ακόμα επινόησαν υπονοούμενα σε τίτλους σαν τους «Glass Onion» (λαϊκό ιδίωμα για τα χερούλια στα φέρετρα) και «Golden Slumbers» (αναφορά στον Μεγάλο Υπνο του Πολ). Τέλος πειραματίστηκαν με αργές, γρήγορες και... ανάποδες στροφές (!) φέρνοντας στο φως κρυμμένες φράσεις του τύπου «εγώ έθαψα τον Πολ» («Strawberry Fields Forever»), «χα-χα-χα ο Πολ είναι νεκρός» («Ι Am The Walrus»), «γιατί δε με γνωρίζει νεκρό» («Your Mother Should Know»), «ο Πολ είναι ένας πεθαμένος άνθρωπος, μας λείπει, μας λείπει» («Ι 'm So Tired»), «φτιάξε με, φτιάξε με, πεθαμένε άνθρωπε, φτιάξε με» («Revolution Νο 9»).

*Το «κερασάκι» στην τούρτα μπήκε όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο και το εξής σενάριο: σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να παραμείνουν κουαρτέτο, οι υπόλοιποι τρεις τοποθέτησαν στη θέση που είχε... χηρέψει κάποιον τύπο ονόματι Γουίλιαμ Κάμπελ, επρόκειτο για ένα ορφανό αγόρι από το Εδιμβούργο που είχε πάρει το πρώτο βραβείο σε ένα διαγωνισμό με σωσίες του Πολ!

Το γεγονός είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις πλέον, ώστε ανάγκασε ακόμα και το περιοδικό «Life» να ασχοληθεί με το θέμα. Οταν, όμως, οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν να πλησιάσουν στο ησυχαστήριο του Πολ, μια φάρμα στη Σκοτία, εκείνος τους υποδέχτηκε με μπουγέλα! Στη συνέχεια, βέβαια, ενέδωσε σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του '69 με την οικογένεια ΜακΚάρτνεϊ στο εξώφυλλο, να χαίρει άκρας υγείας, κάτω από τον τίτλο: «Η Υπόθεση Του Χαμένου Σκαθαριού - Ο Πολ Είναι Ακόμα Μαζί Μας».

Ποτέ δεν έγινε γνωστό αν το χρονικό αυτού του προαναγγελθέντος θανάτου που δεν συνέβη ποτέ οφειλόταν σε μια ενθουσιώδη φαντασίωση, ένα μακάβριο αστείο ή μια άστοχη προωθητική ενέργεια. Πάντως, όλα αυτά τα συνταρακτικά νέα έγιναν σύντομα μπαγιάτικα, καθώς μια άλλη βόμβα έσκασε στο μέτωπο των Μπιτλς, η οποία θα μονοπωλούσε για αρκετό καιρό όχι μόνο τα μίντια αλλά τον κόσμο ολόκληρο: η διάλυσή τους!

02/10/2005

Νίκος Πετρουλάκης
 
Λίστα όλων των άρθρων