Πολλές φορές είχαν αναφέρει τα μικρούλια μου  την Ομάδα ΔΙ.ΑΣ.: στην πρώτη ενότητα της Μελέτης της Γ΄ τάξης όπου μιλήσαμε για την κοινότητα και τις υπηρεσίες που μπορεί να μας προσφέρει. Για τους κανόνες που πρέπει να τηρούν οι πολίτες και το τι γίνεται στην αντίθετη περίπτωση. Την ανέφεραν όμως πάλι στο Πολιτιστικό Πρόγραμμα «Οι θεοί του Ολύμπου» που κάναμε στην τάξη εκείνη την εποχή, όταν μιλούσαμε για τον Δία. Το μυαλό των αγοριών ιδίως, πήγε αμέσως στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ. πεπεισμένα ότι το όνομά της το πήρε από τον θεό.  Ήταν σίγουροι οι πιτσιρικάδες, ότι η ομάδα ονομάζεται έτσι, γιατί οι αστυνομικοί της είναι οι πιο δυνατοί από όλους, όπως ο Δίας ήταν ο πιο δυνατός θεός του Ολύμπου. Και ο θαυμασμός τους γέμιζε την τάξη κάθε φορά που μιλούσαν γι’ αυτούς.

 

Χωρίς να χαλάσω καμία φαντασίωσή τους, αποφάσισα να καλέσω την εν λόγω ομάδα να μας επισκεφθεί στην τάξη, να μιλήσει για το επάγγελμά της και να λύσει ορισμένες παρεξηγήσεις! Και πραγματικά η Ελληνική Αστυνομία, την οποία ευχαριστώ πολύ, ανταποκρίθηκε άμεσα και έστειλε την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012 ένα κλιμάκιο της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ. στο 60 Δημοτικό Σχολείο Πάτρας, ειδικά για την τάξη μας, τη Γ2!

Οι μαθητές μου, που είχαν έρθει πρωί πρωί, ήταν γεμάτοι αγωνία όσο περίμεναν. Δεν μπορούσαν να ησυχάσουν και όλο με ρωτούσαν πότε θα έρθουν. Αφού δεν κάθισαν καθόλου στα θρανία. Είχαν ανεβάσει τα μουτράκια τους στα περβάζια της τάξης και κοιτούσαν με ανυπομονησία την πόρτα της αυλής. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ενθουσιασμός επικράτησε, όταν είδαν τρεις μοτοσικλέτες να μπαίνουν στην αυλή και τους τέσσερις αστυνομικούς να κατεβαίνουν απ’ αυτές….

Σε λίγο οι τέσσερις αστυνομικοί ήρθαν στην τάξη. Οι δύο στάθηκαν στο πίσω μέρος και οι δύο μπροστά στον πίνακα. Τα παιδιά βουβάθηκαν. Δεν ήξεραν κατά πού να κοιτάξουν. Μετά τις πρώτες συστάσεις ο αστυνόμος Α΄ Παντελής Τσίρκας διέλυσε την πρώτη λανθασμένη εντύπωση. Όχι, η ομάδα τους δεν ονομάστηκε έτσι από τον θεό Δία, αλλά είναι τα αρχικά από τις δύο λέξεις Δίκυκλη Αστυνόμευση. Έτσι ο αστυνόμος άθελά του τους θύμισε τα αρκτικόλεξα! Τους μίλησε για τη δουλειά τους. Όχι, δε δίνουν κλήσεις, δεν πιάνουν τους διπλοπαρκαρισμένους. Ασχολούνται με σοβαρά εγκλήματα, με περιπολίες, με κακοποιούς και όχι με απλούς παραβάτες. Τους μίλησε για τους κινδύνους που μπορεί να διατρέχουν. Και στην τάξη δεν ακουγόταν κιχ.

Αλλά εκείνο που ενδιέφερε πολύ περισσότερο τα παιδιά μου δεν ήταν άλλα παρά το όπλο και η στολή. Και ο αστυνόμος δεν τους χάλασε το χατίρι. Ζήτησε από ένα συνάδελφό του να παρουσιάσει τα εργαλεία της δουλειάς τους. Εκείνος άρχισε να «γδύνεται» και να εξηγεί: έβγαλε το αλεξίσφαιρο γιλέκο και τους μίλησε γι’ αυτό, τους μίλησε για το γκλοπ, για το γεμιστήρα, και το φακό, για τη σπουδαιότητα του ασύρματου, για τις χειροπέδες και το κλειδί τους. Άφησε το όπλο για το τέλος, οπότε και το ενδιαφέρον τους είχε χτυπήσει κόκκινο! Όταν λοιπόν, τους έδειξε το όπλο, τους μίλησε για το πόσο επικίνδυνο είναι και για το ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πλησιάζουν τα όπλα, ακόμα κι αν είναι των γονιών τους. ΤΑ ΟΠΛΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!

Και ήρθε η στιγμή να μιλήσουν τα παιδιά και να ρωτήσουν τυχόν απορίες. Οι αστυνομικοί δεν προλάβαιναν να απαντούν. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. Ερωτήσεις παιδικές, αθώες, βγαλμένες από αγνές ψυχές.
- Πόσους ληστές έχετε πιάσει;
- Έχετε σκοτώσει κανέναν;
- Έχετε πάρει μετάλλιο;
- Οι χειροπέδες πονάνε;
- Όταν πιάνετε τον κλέφτη τον πάτε στη φυλακή με μηχανή ή με αυτοκίνητο;
- Έχετε πιάσει κανέναν που να πάει να ληστέψει κοσμηματοπωλείο;
- Στο σπίτι σας, όταν σας χτυπάνε την πόρτα, ρωτάτε ποιος είναι;
- Έχετε πέσει ποτέ από τη μηχανή;
- Πόσες ώρες δουλεύετε;
- Όταν μιλάτε στον ασύρματο σας λένε «ελήφθη, όβερ»;;;
- Αν σας τελειώσει η μπαταρία του φακού τι κάνετε;
- Έχετε αρχηγό;
- Έχετε τραυματιστεί ποτέ;
- Τι σημαίνει «ανοίγω πυρ»;
- Πηγαίνετε σε όλους που σας φωνάζουν;

Και όταν ήρθε η ώρα οι επισκέπτες μας να αποχωρήσουν, τους ευχαριστήσαμε και τα έμπασα στην τάξη. Αλλά πού να κάτσουν στα θρανία. Πάλι τα μουτράκια στα περβάζια να κοιτάνε απ’ έξω. Και ο Χρήστος που είναι λίγο κοντούλης είχε σκαρφαλώσει στο καλοριφέρ.

    -  Κατέβα τώρα, Χρήστο, του φώναξα. Έτσι κι αλλιώς φεύγουν.

    -  Άσε με, ρε κυρία, και είναι κρίσιμη η ώρα, μου είπε. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι φεύγουν!

 

Έτσι τελείωσε αυτή η πρωτότυπη επίσκεψη που σίγουρα τα μικρούλια θα τη θυμούνται για πολύ καιρό.

 

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τους αστυνομικούς της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ. που αφιέρωσαν τον πολύτιμο χρόνο τους και μας χάρισαν αυτή τη μοναδική εμπειρία.