Η ενσυναίσθηση είναι ένα εργαλείο της ψυχοθεραπείας, που μας βοηθά να μπούμε στην ψυχολογία του άλλου ατόμου, ώστε να νιώσουμε και να κατανοήσουμε τα συναισθήματα του. Με απλά λόγια είναι το να βλέπεις με τα μάτια του άλλου, το να ακούς με τα αυτιά του άλλου και το να αισθάνεσαι με την καρδιά του άλλου. Η ύπαρξή της μας κάνει πιο ανεκτικούς στη διαφορετικότητα και πιο δεκτικούς σε διαφορετικές σκέψεις και συναισθήματα.

Όταν λοιπόν έχουμε προβλήματα συμπεριφοράς στην τάξη μπορούμε να κάνουμε την παρακάτω απλή δράση: Δίνουμε στα παιδιά ένα απλό λευκό χαρτί. Τους ζητάμε να φτιάξουν επάνω με το μολύβι τους μία μεγάλη όμορφη καρδιά. Τα αφήνουμε να θαυμάσουν για μια στιγμή το έργο τους. Μετά τους ζητούμε να τσαλακώσουν το χαρτί, να το πετάξουν κάτω και να το ποδοπατήσουν μιλώντας του άσχημα. Να το σηκώσουν και να το ξαναπατήσουν κλπ. Αρχικά τα πιτσιρίκα τη διαδικασία αυτή τη βρίσκουν αστεία και γελούν και σιγά σιγά αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο και αυτοσχεδιάζουν.

Ύστερα από λίγο τους ζητάμε να σκύψουν και να μαζέψουν το χαρτί τους, να το ξεδιπλώσουν και να το κοιτάξουν προσεχτικά. Σε τι κατάσταση βρίσκεται; Πόσο σημαδεμένο και πόσο βρώμικο είναι;

Μα πόσο άσχημα φέρθηκαν σ’ αυτό το χαρτί; Για να ζητήσουν συγγνώμη, παρακαλώ. Τα παιδιά κρατούν το τσαλακωμένο τους χαρτί στο χέρι και του ζητούν συγγνώμη για τη συμπεριφορά τους. Του μιλάνε ευγενικά, τρυφερά και προσπαθούν να το κάνουν όπως ήταν στην αρχή απλώνοντάς το και ισιώνοντάς το προσεχτικά. Τι παρατηρούν; Έγινε το χαρτί τους όπως ήταν αρχικά; Αν προσπαθήσουν περισσότερο φροντίζοντάς το καλύτερα και ζητώντας κι άλλη συγγνώμη;

Παρά τις συγγνώμες και την τρυφερότητα το χαρτί τους δε θα γίνει ποτέ όπως ήταν στην αρχή, λευκό και αψεγάδιαστο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όταν τους φερόμαστε άσχημα και βίαια, σημαδεύουμε την ψυχή τους και όσες συγγνώμες και να ζητήσουμε οι πληγές και τα σημάδια μένουν για πάντα στην ψυχή τους να τους θυμίζουν τη βία και την επιθετικότητα που δέχτηκαν.

Σχετικό και χρήσιμο είναι επίσης το παρακάτω βίντεο.