"Λήμνος γαιάων πολύ φιλτάτη απασέων..."  
  ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ::
   
 
Ο Μούδρος-Ιστορικές πληροφορίες

Ο οικισμός του Μούδρου πρωτοαναφέρεται τον ΙΔ' αιώνα. Σύμφωνα με χρυσόβουλο του Ιωάννη Ε' Παλαιολόγου, παραχωρήθηκε το 1355 στη Μ. Βατοπεδίου. Αναφέρεται κατά λέξη ότι:
"οι μοναχοί της ειρημμένης μονής εζήτησαν την παραχώρησιν του χωρίου Μούδρον δια χρυσόβουλου". Λίγα χρόνια αργότερα, το 1380, ο στρατοπεδάρχης του νησιού Γεώργιος Αστράς δώρησε στην ίδια μονή τον πύργο του στον Μούδρο. Ο πύργος αυτός σύμφωνα με ένα πιο παλιό έγγραφο (1304) βρισκόταν στη θέση "του Νερά".

Τον ΙΕ' αιώνα αναφέρεται η ύπαρξη και του κάστρου του Μούδρου (1464), σαν ένα από τα τρία σπουδαιότερα του νησιού. Το κάστρο αναφέρουν και οι μεταγενέστεροι περιηγητές Bordone (1528), Porcacchi (1577 με τ' όνομα Mandro), Randolph (1680), κ.ά. Το κάστρο αυτό βρισκόταν στο προσκήνιο της λημνιακής ιστορίας για αρκετούς αιώνες.
Το 1275 το διοικούσαν ο Ιωάννης Φόσκαρης και ο Φιλόκαλος Γραδενίγος. Το 1464 καταλήφθηκε από τους Ενετούς για πέντε χρόνια. Το 1470 οι πολιορκημένοι Λημνιοί και Ενετοί απόκρουσαν τις επιθέσεις του Μαχμούτ πασά. Το 1656 οι Βενετοί το κατέλαβαν, μαζί με όλο το νησί, για λίγους μήνες και το κατέστρεψαν, αφήνοντας τη Λήμνο χωρίς οχυρά. Το 1700 ο Μούδρος αναφέρεται σαν σημαντικό εξαγωγικό λιμάνι της Λήμνου. Το 1770 ο Ορλώφ επέλεξε τον κόλπο και την περιοχή του Μούδρου για να διαχειμάσει. Η επιλογή αυτή, όπως είναι γνωστό, είχε τραγικές συνέπειες για όλο το νησί. Το 1785 ο Choiseaul-Gouffier βρήκε στο Μούδρο περίπου 60 σπίτια. Εκείνη την εποχή, όπως αναφέρει ο Κ. Σάθας, 55 ψαριανά πειρατικά έκαναν επιδρομές στο Βόρειο Αιγαίο. Μεταξύ των άλλων κούρσεψαν, "εις την νήσον Λήμνον το Μούντρος και τα πλησιέστερα μέρη αυτού". Ο Μούδρος έγινε γνωστός σ' όλη την Ελλάδα το 1912, όταν ο Κουντουριώτης τον επέλεξε σαν ναύσταθμο του Ελληνικού Στόλου και ακούστηκε σ' όλη την Ευρώπη το 1918, όταν υπογράφηκε η συνθήκη του Μούδρου, ανάμεσα στην Τουρκία και στους Συμμάχους.

Το όνομα Μούδρος κατά μια εκδοχή (Α. Μιχελής) προήλθε από παραφθορά της λέξης μονύδριον. ' Ομως όπως είδαμε πιο πάνω, όταν ιδρύθηκε το μετόχι της Μ. Βατοπεδίου (1355), ήδη υπήρχε το χωριό με τ' όνομά του. Πιθανότερη είναι μια δεύτερη εκδοχή, που λέει ότι κοντά στο λιμάνι του υπήρχε ένας μύδρος, δηλαδή γρανιτένιος βράχος από στερεοποιημένη λάβα, όπου έδεναν τα καράβια τους οι ναυτικοί. Πολλοί περιηγητές τον ονομάζουν Mandro, ενώ σε παλιότερα κείμενα και έγγραφα, του ΙΗ' και Ιθ' αιώνα σημειώνεται με τη μορφή "το Μούδρον". Πολλοί λημνιοί χρησιμοποιούν ακόμα στον προφορικό λόγο την παραπάνω εκφορά του ονόματος.
Το μοναστήρι του Μούδρου, κατά τον Α. Μιχελή, βρισκόταν εκεί που κτίστηκε το 1903 η Ευαγγελίστρια. Όμως το μοναστήρι αυτό δεν είναι το αναφερόμενο απ' το 1355 σαν μετόχι της Μ. Βατοπεδίου, αλλά ένα νεώτερο, της Αγ. Μαρίνας, μετόχι της Μ. Κουτλουμουσίου. Αυτό το δεύτερο μοναστήρι είχε τραγικό τέλος επί Τουρκοκρατίας, όταν οι τούρκοι το έκαψαν μαζί με επτά καλογήρους, επειδή βρήκαν σ' ένα πηγάδι του νεκρούς κάποιους τούρκους αξιωματικούς.

Σώθηκαν μόνο δύο καλόγηροι, οι οποίοι κατέφυγαν στο Αγ. ' Ορος και κατήγγειλαν στον ηγούμενο της Μ. Κουτλουμουσίου ότι οι περίοικοι του μετοχίου είχαν σκοτώσει τους τούρκους, με σκοπό να διαβάλουν τους μοναχούς, να διαλυθεί η μονή και να αποκτήσουν τα κτήματα της. Τότε ο ηγούμενος υπέβαλε το χωριό σε επιτίμιο (κατάρα), το οποίο λύθηκε μόλις το 2001 σε ειδική τελετή η οποία μάλιστα πήρε και μεγάλη δημοσιότητα.
Πολύ παλιά είναι και η εκκλησία των Ταξιαρχών, που έχει ένα θαυμάσιο ξύλινο τέμπλο. Υπολογίζεται ότι είναι του ΙΔ' αιώνος.

 

Τα Λύχνα

Το χωριό είναι το πρώτο που αντικρύζει όποιος εισέρχεται στον κόλπο του Μούδρου. ' Ετσι από τους λύχνους (λυχνάρια) των σπιτιών του που έβλεπαν οι παλιοί ναυτικοί ονομάστηκε Λύχνα. Πρωτοαναφέρεται μόλις το 1785 από τον Choisseul-Gouffier με την παρεφθαρμένη ονομασία Taligna (Τα Λύχνα).


 
 
 
Λύχνα
Ηλιοβασίλεμα
Παλαιό σπίτι