Η γη περιβάλλεται από ένα στρώμα αέρα το οποίο ονομάζεται
[?] , η οποία συμμετέχει στις κινήσεις της. Μέσα στην ατμόσφαιρα συμβαίνουν πολλά φυσικά φαινόμενα τα οποία ονομάζονται
[?] φαινόμενα. Η ονομασία προήλθε από την αρχαία ελληνική λέξη «μετέωρα» που σημαίνει οτιδήποτε βρίσκεται στον ουρανό. Ο κλάδος της επιστήμης ο οποίος ασχολείται με τα φαινόμενα αυτά ονομάζεται
.
Κατά την αρχαιότητα οι διάφοροι λαοί απέδιδαν τη δημιουργία των ατμοσφαιρικών-καιρικών φαινομένων στους θεούς. Η Ελληνική μυθολογία αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα σύμφωνα με τον οποίο στον Ελληνικό χώρο η δημιουργία τέτοιων φαινομένων αποδίδονταν στους θεούς, με κορυφαίο φυσικά το θεό
[?] (Ζεύς) που έστελνε τους κεραυνούς εκεί που ήθελε. Άλλες Ελληνικές θεότητες σχετιζόμενες με τα καιρικά φαινόμενα ήταν:
Η Ίριδα που έφτιαχνε το
τόξο και η ροδοδάκτυλη Ηώ θεά της αυγής που τα δάκρυά της ράντιζαν τη Γή με δροσιά.
Ο
που ήταν διορισμένος από τον Δία ταμίας των ανέμων. Δεν τον θεωρούσαν θεό των ανέμων γι' αυτό δεν είχε ιερά ούτε γίνονταν θυσίες προς τιμήν του. Ο Αίολος κρατούσε τους ανέμους μέσα στον
[?] του και τους άφηνε μετά από εντολή του Δία. Είχε έξι γιους και έξι κόρες, που προσωποποιούσαν τους ανέμους. Οι γιοι τους δυνατούς ανέμους, οι θυγατέρες τους ήπιους (τις αύρες). Μία από τις κόρες του Αιόλου ήταν η
η οποία σχετίζεται με τον μύθο των Αλκυονίδων ημερών. Η Αλκυόνη ερωτεύτηκε τον Κύηκα και ζούσαν ευτυχισμένοι, αλλά μια μέρα ο Κύηκας πνίγηκε ψαρεύοντας και η Αλκυόνη από τον πόνο της έπεσε στα βράχια και σκοτώθηκε. Οι θεοί τους λυπήθηκαν και τους έκαναν πουλιά. Ο Δίας μάλιστα πρόσταξε τον Αίολο κάθε χρόνο τον Ιανουάριο να σταματάει τους ανέμους για να μπορεί η Αλκυόνη να
[?] τα αυγά της.
Πρώτοι οι Έλληνες φιλόσοφοι άρχισαν να παρακολουθούν πιο συστηματικά τά καιρικά φαινόμενα και αναζήτησαν φυσικά αίτια πίσω από τον καιρό. Μελετώντας αυτά χωρίς θρησκευτικές
και μαγγανείες, άρχισαν με την πάροδο του χρόνου να αποδίδουν τη γένεση αυτών σε φυσικά αίτια, ερχόμενοι έτσι σε απευθείας αντίθεση με τη λαική και θρησκευτική παράδοση.
Πατέρας της σύγχρονης μετεωρολογίας θεωρείται ο Αριστοτέλης ο οποίος έγραψε το πρώτο παγκοσμίως εγχειρίδιο Μετεωρολογίας που ευτυχώς διασώθηκε και είναι τα "Μετεωρολογικά". Στο σύγγραμμά του αυτό, ο Αριστοτέλης περιλαμβάνει όλες τις υπάρχουσες κατά την εποχή του γνώσεις, τις οποίες αφού έλεγξε και συμπλήρωσε με δικές του παρατηρήσεις και θεωρίες καθώς και με παρατηρήσεις των μαθητών του, τις κατέταξε σε ένα σύστημα. Αυτή η εργασία, μέχρι και τον 17ο μ.Χ. αιώνα, αποτελούσε το μοναδικό παγκοσμίως μετεωρολογικό
.
Πατέρας της κλιματολογίας θεωρείται ο Ιπποκράτης. Αυτός κατέληξε στην αρχή ότι τα μετεωρολογικά φαινόμενα επαναλαμβάνονται.
Κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου το 1854, ο διευθυντής του Αστεροσκοπείου των Παρισίων LeVerrier κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πρόγνωση του καιρού εναπόκειται στη συχνή καταγραφή μετεωρολογικών
από πολλές περιοχές και στην άμεση αποστολή των συλλεγμένων στοιχείων στα ειδικά μετεωρολογικά κέντρα. Ο LE VERRIER υπήρξε λοιπόν ο θεμελιωτής των δικτύων μετεωρολογικών σταθμών και μετεωρολογικών υπηρεσιών. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι είναι απαραίτητη η διεθνής συνεργασία για τη σωστή πρόβλεψη του καιρού με αποτέλεσμα να συσταθεί το 1878 ο Διεθνής Μετεωρολογικός Οργανισμός , από τον οποίο δημιουργήθηκε το 1950 ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός ( WMO).
Στην Ελλάδα από το 1839 αρχίζουν να γίνονται οι πρώτες μετεωρολογικές παρατηρήσεις από το Αστεροσκοπείο
ενώ από το 1890 αρχίζει να λειτουργεί ένα μικρό δίκτυο από 7 μετεωρολογικούς σταθμούς σε όλη τη χώρα.
Στην ανάπτυξη της μετεωρολογίας κατά τις αρχές του 20ου αιώνα συνέβαλε η εφεύρεση του ασύρματου και η πρόοδος της φυσικής, των μαθηματικών και της χημείας.
Επίσης, η συμβολή των τεχνητών
στη Μετεωρολογία ήταν τεράστια. Κατασκευάστηκαν ειδικοί μετεωρολογικοί δορυφόροι τόσο από τους Αμερικάνους όσο και από τους Ρώσους. Οι δορυφόροι αποστέλλουν φωτογραφίες όχι μόνο της επιφάνειας της γης, αλλά και των νεφικών συστημάτων, που καλύπτουν ορισμένες περιοχές της. Παρέχουν έτσι μια συνολική εικόνα για τη
κάλυψη της γης πολλές φορές την ημέρα. Αυτό είναι μια πολύ σημαντική βοήθεια στην καθημερινή υπηρεσία του καιρού. Εκτός αυτού, από τις παρατήσεις των μετεωρολογικών δορυφόρων μπορούμε να υπολογίσουμε το
ισοζύγιο γης – διαστήματος, δηλαδή το ποσό της ηλιακής ακτινοβολίας η οποία εισέρχεται εντός της ατμόσφαιρας καθώς και το ποσό ακτινοβολίας το οποίο εκπέμπει η γη στο διάστημα. Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία στη μελέτη της θερμοδυναμικής της ατμόσφαιρας.
Το τελευταίο επίτευγμα από τα τέλη της δεκαετίας του 60 μέχρι και σήμερα, είναι η χρησιμοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην αριθμητική πρόγνωση του καιρού με τη χρήση των αριθμητικών
που μπορούν να προσομοιάζουν τις καιρικές διεργασίες που συντελούνται στην ατμόσφαιρα.
Έτσι με την χρήση των υπολογιστών και των δορυφορικών εικόνων έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας τους χάρτες
καιρού.