Blog Page

ΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ

 

1. ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Χαρακτηριστικά των πεζογράφων αυτής της τάσης

  • Στροφή στη μελέτη και απεικόνιση της πραγματικότητας.

  • Κριτική διάθεση και απομάκρυνση από το αστικό περιβάλλον.

  • Μερικοί επιμένουν στην απόδοση των πιο αποκρουστικών και ωμών πλευρών της πραγματικότητας, απογυμνώνοντάς την από κάθε συμβατικό εξωραϊσμό (π.χ. Κ. Ταχτσής, Αλέξ. Κοτζιάς, Αντρέας Φραγκιάς).

2. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Θέματα των πεζογράφων αυτής της τάσης

  • Οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις.

  • Η αυταρχική εξουσία.

  • Οι οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές.

  • Η ανασφάλεια.

  • Η αβεβαιότητα για το μέλλον.

  • Οι επιπτώσεις των παραπάνω στη ζωή των ανθρώπων.
Αποτέλεσμα: Η μεταπολεμική πεζογραφία επανασυνδέεται με τη ρεαλιστική παράδοση της γενιάς του 1880 και τους πρώτους κοινωνικούς ηθογράφους.

Χαρακτηριστικοί πεζογράφοι της τάσης αυτής είναι: Δημήτρης Χατζής, Κώστας Κοτζιάς, Αντρέας Φραγκιάς, Στρατής Τσίρκας κ.ά.

3. ΦΥΓΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Χαρακτηριστικά των πεζογράφων αυτής της τάσης

  • Αποφυγή της ζοφερής πραγματικότητας με καταφύγιο στη λυρική πεζογραφία του κλειστού χώρου.

  • Οι ήρωες ζουν τα ιδιωτικά τους προβλήματα ανεξάρτητα από τα εξωτερικά γεγονότα.

Κυριότεροι εκπρόσωποι (κυρίως γυναίκες): Μαργαρίτα Λυμπεράκη «Ψάθινα καπέλα» (1946), Μιμίκα Κρανάκη «Contre – temps» (1947), Τατιάνα Γκρίτση – Μιλλιέξ «Χωριάτες» (1951), Εύα Βλάμη «Γαλαξίδι» (1947), «Σκελετόβραχος» (1949), `Αγγελος Βλάχος «Ο κύριός μου ο Αλκιβιάδης» (1953), «Οι τελευταίοι γαληνότατοι» (1961).

4. ΝΕΕΣ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

Χαρακτηριστικά των πεζογράφων αυτής της τάσης

  • Καταφεύγουν στη φαντασία, για να απεικονίσουν εφιαλτικούς κόσμους.

  • Αναζητούν τολμηρούς εκφραστικούς τρόπους.

  • Επηρεάζονται από τα νέα ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα.

Εκπρόσωποι της τάσης αυτής είναι: Γιώργος Χειμώνας, Νίκος Μπακόλας.

5. ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Χαρακτηριστικά των πεζογράφων αυτής της τάσης

  • Τα πράγματα δηλώνονται με το όνομά τους χωρίς σεμνοτυφία

  • Εγκαταλείπεται η καλλιέπεια και η ωραιολογία των παλαιοτέρων.

  • Η γλώσσα χρησιμοποιείται με τραχύτητα ή αποδιοργανώνεται συντακτικά και λογικά, για να αποδώσει καλύτερα βάναυσες, παράλογες και εφιαλτικές

0

αρχαία ελληνική γλώσσα

 

Με τον όρο αρχαία ελληνική γλώσσα  εννοείται μια μορφή της ελληνικής, που ομιλούνταν κατά τους αρχαϊκούς χρόνους και την κλασσική αρχαιότητα. Στον όρο περιλαμβάνεται συνήθως και η μετακλασική εποχή της ελληνιστικής περιόδου. Ωστόσο, οι μεταλλάξεις της γλώσσας κατά την ελληνιστική περίοδο δικαιολογούν μεθοδολογικά την διακριτή θεώρησή της με τον όρο κοινή.

Η μελέτη της ελληνικής γλώσσας μέσα από τις πηγές που επιβιώνουν στην προφορική εκφορά της γλώσσας και τα γραπτά τεκμήρια, μας επιτρέπει να διατρέξουμε την εξελικτική πορεία της γλώσσας, να εντοπίσουμε την ινδοευρωπαϊκή της καταγωγή, τους αρχαϊσμούς, τα προελληνικά δάνεια και να επισημάνουμε την εμφάνισή της κατά τη μυκηναϊκή εποχή. Οι κύριες φάσεις της εξελικτικής πορείας που περιγράφουν την πορεία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας είναι :

  • Αρχαϊκή γλώσσα των μυκηναϊκών χρόνων που οι αρχαιολόγοι ονομάζουν Γραμμική Β΄.
  • Ελληνιστική κοινή των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων
  • Μεσαιωνική γλώσσα του βυζαντινού ελληνισμού, κομβικό σημείο μετουσίωσης της ελληνικής κατά τον 15ο αιώνα

0

Καλημέρα κόσμε!

Καλωσήλθατε στο WordPress! Βλέπετε το πρώτο σας άρθρο. Αλλάξτε το ή διαγράψτε το και αρχίστε να γράφετε!

1