Κατηγορία: Συνέντευξη

Ο  «Μεγαλέξανδρος»  του ελληνικού ποδοσφαίρου μιλά στα «ΦΥΛΛΑΡΑΚΙΑ»

Θείο Δώρο ο Ιβάν Σαββίδης για τον ΠΑΟΚ

Δε χρειάζεται να είσαι ΠΑΟΚ για να ξέρεις το Γιώργο Κούδα. Αρκεί να αγαπάς το ποδόσφαιρο ή απλώς να έχεις γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη κι έτσι όμως να μην είναι, όποια ηλικία κι αν έχεις, δε μπορεί. Κάπου θα έχει πάρει το αυτί σου, το «Πότε Βούδας πότε Κούδας…» των Μανώλη Ρασούλη και Πέτρου Βαγιόπουλου από τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου. Και τότε, θα κατάλαβες γιατί πολλοί βλέπουν τον Κούδα σα «Θεό»… Τον συναντήσαμε λίγο μετά τη μεγάλη νίκη του ΠΑΟΚ και το πρωτάθλημα που έφερε ο δικέφαλος του Βορρά στη Θεσσαλονίκη. Ο ίδιος, σεμνός, γλυκομίλητος, χαμηλών τόνων, καταδεκτικός. Τίποτα στη συμπεριφορά του δεν έδειχνε πως είχαμε απέναντί μας έναν θρύλο του ελληνικού ποδοσφαίρου..

Ποια τα συναισθήματα μετά τη μεγαλειώδη βραδιά του πρωταθλήματος;

Έχω ζήσει  2 σχεδόν πρωταθλήματα αλλά αυτό που συνέβη την Κυριακή δεν το είχα ξαναδεί. Πιο πολύ με συγκίνησε αυτός ο άνθρωπο. Ο Ιβάν Σαββίδης. Που έχει τέτοιο σεβασμό μέσα του και το έδειξε για την ιστορία όλης αυτής της ομάδας. Ειλικρινά δεν περίμενα ένα τέτοιο δώρο.  Ήταν πράγματι συγκλονιστικό. Εννοώ το θείο δώρο που ακούει στο όνομα Ιβάν Σαββίδης. Με μία λέξη μπορώ να τον χαρακτηρίσω: «Άνθρωπο»

Τι σημαίνει για σας ο ΠΑΟΚ και η Τούμπα;

Πρόκειται για το δεύτερο σπίτι μου. Τη δεύτερη οικογένειά μου. Το ένιωθα τότε, όταν το 1958 σε ηλικία 12 ετών είχα  υπογράψει το δελτίο εκείνης της εποχής, σα να λέμε σήμερα κάτι σα συμβόλαιο και ήταν ένα συμβόλαιο ζωής για μένα. Ε, αυτό το νιώθω και τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια. Ότι το δεύτερό μου σπίτι, η δεύτερή μου οικογένεια είναι ευτυχισμένη και ζει τέτοιες στιγμές.  Χάρις στον Ιβάν Σαββίδη. Που σέβεται όλη την Ιστορία.

Ποιος αγώνας σας έμεινε στη μνήμη και δεν θα ξεχάσετε ποτέ?

Πάντα υπάρχουν ορισμένα πράγματα που στην ποδοσφαιρική ζωή εγγράφονται ωστόσο η ιστορία μετρά ανάλογα με τα τρόπαια που κερδίζεις… Κι εγώ σαν πρώτο τρόπαιο έχω αυτό που πήραμε το 1972. Με δύο γκολ δικά μου που με έκαναν πολύ χαρούμενο. Και προχθές, στη μεγάλη βραδιά, είδα στο video wall  την ιστορία της προσφυγιάς που την έζησα εκείνα τα χρόνια και της βαθιάς επιθυμίας που είχαμε να πάρει αυτή η ομάδα έναν τίτλο.

Οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ γιατί είναι τόσο «πωρωμένοι» με την ομάδα τους;

Μπορώ να πω εξαιτίας αυτών που έχουμε ζήσει… Όταν αυτά που ζούμε στη ζωή μας, μας κάνουν αυτό που είμαστε. Όταν νιώθουμε την αδικία να μας πληγώνει, να μην παίρνουμε αυτά που θέλουμε, αυτά που μας αξίζουν, αυτά που πρέπει, ε,  όλο αυτό μας κάνει πιο δυνατούς. Έτσι παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο, οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ να είναι πιο φανατικοί

Έχετε μετανιώσει για κάτι που κάνατε στη ζωή ή την καριέρα σας;

Για μένα ήταν μεγάλη δοκιμασία  τα δύο χρόνια που έλειπα από τον ΠΑΟΚ από το 1966 έως το 1968. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη δοκιμασία που πέρασα καθώς έβλαψα τον εαυτό μου. Δυο χρόνια έξω από το ποδόσφαιρο, μακριά από την ομάδα που αγαπούσα από την ομάδα που ήμουν ερωτευμένος μαζί της..

Κατά τη γνώμη σας ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι παίκτες που πέρασαν από το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Κοιτάξτε, ίσως να κάνω και λάθος…Με το δικό μου κριτήριο, υπήρξε ο Δομάζος εκείνη την εποχή, υπήρξε ο Σιδέρης, ο Δεληκάρης, αργότερα που με πρόλαβε για λίγα χρόνια ο Βασίλης ο Χατζηπαναγής. Ίσως το βεληνεκές αυτό να είναι μέχρι τα ελληνικά σύνορα εγώ όμως πιστεύω ότι αυτοί οι παίκτες μπορούσαν να είναι και στην Ευρώπη.

Υπάρχει κάποιος παίκτης στον ΠΑΟΚ τον οποίο ξεχωρίζετε;

Δε βάζουμε στη ζυγαριά για να ζυγίσουμε πού είναι και πόσο το ταλέντο..Για μένα αυτό που μετρά είναι η προσωπικότητα.  Κι αυτή τη στιγμή επειδή μου έρχεται η οσμή από τα αποδυτήρια και από τη δουλειά που γίνεται από τον προπονητή αλλά και από την ισχυρή  προσωπικότητα που είπε « όχι» στον Σαββίδη σε μια στιγμή που μπορούσε να καταστραφεί ο ΠΑΟΚ, θα αναφέρω τον Αντελίνο Βιεϊρίνια. Είναι αρχηγός, μεγάλη προσωπικότητα, αθλητής, ποδοσφαιριστής αλλά πάνω από όλα «άνθρωπος».

Σύντομο βιογραφικό: Ήταν άριστος τεχνίτης της μπάλας, πολύ καλός οργανωτής και εξίσου καλός σκόρερ. Οι περίτεχνες ενέργειές του τον έκαναν εξαιρετικά αγαπητό στους φιλάθλους του ΠΑΟΚ όπου αγωνίστηκε από το 1963 έως το 1984. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ τον αποκαλούσαν “Μεγαλέξανδρο”

Αγωνίστηκε σε 504 αγώνες πρωταθλήματος και σημείωσε 133 γκολ, ενώ στο κύπελλο σε 70 συμμετοχές σκόραρε 27 γκολ. Συνολικά μαζί με τους ευρωπαϊκούς αγώνες και τους φιλικούς έχει αγωνιστεί 780 φορές με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, σκοράροντας 220 τέρματα. Κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδας την περίοδο 1975-76 και 2 κύπελλα Ελλάδας, το 1972 και 1974. Ως αρχηγός της ομάδας, ευτύχησε ο ίδιος να σηκώσει πρώτος αυτά τα τρόπαια. Στο διάστημα 1967-1982 ο Γιώργος Κούδας υπήρξε διεθνής 43 φορές με την εθνική Ελλάδας, ενώ υπήρξε μέλος της στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1980 στην Ιταλία.

«Ήμουν ευλογημένος και τυχερός»

Τι ήταν  αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον να  ασχοληθείτε με το μπάσκετ;

Με το που είδα την μπάλα του μπάσκετ, κατευθείαν αγάπησα αυτό το άθλημα. Είναι σαν να γεννήθηκα για να παίζω μπάσκετ. Από  την πρώτη στιγμή το αγάπησα και είναι κάτι που δυσκολεύομαι να εξηγήσω.

Φανταστήκατε ότι το χόμπι σας θα γινόταν επάγγελμα και ότι θα φτάνατε σε τόσο υψηλό επίπεδο;

Μέχρι τα δεκατρία μου, όχι. Μετά όμως πάντα έλεγα μέσα μου ότι θέλω να γίνω μπασκετμπολίστας. Βλέποντας μάλιστα ότι ξεχώριζα από τα παιδιά της ηλικίας μου, το να παίξω μπάσκετ έγινε το όνειρό μου.

Κοιτάζοντας στο παρελθόν, ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας  σας;

Δεν θα έλεγα μία. Ήμουν ευλογημένος και τυχερός και είχα πολλές καλές στιγμές, όπως και κακές. Θεωρώ ότι ο κάθε τίτλος που πήρα στην καριέρα μου είχε τη δική του αξία.

Ποια είναι  η άποψή σας για το σημερινό ελληνικό μπάσκετ  σε σχέση με το ελληνικό μπάσκετ του ‘90;

Το μπάσκετ έχει σίγουρα αλλάξει, είναι λογικό. Όσο εξελίσσεται η ζωή μας, εξελίσσεται και το μπάσκετ. Έχει γίνει πιο γρήγορο, τα 30 δευτερόλεπτα επίθεσης έγιναν 24,  το τρίποντο παίζει πλέον σημαντικότερο ρόλο, αλλά οι περισσότερες  ομάδες δε χρησιμοποιούν το μυαλό τους όσο παλιά και δεν ενδιαφέρονται για το διάβασμα του παιχνιδιού

Επειδή γνωρίζουμε ότι έχετε υπάρξει παίκτης και της EUROLEAGUE αλλά και του NBA, ποιο προτιμάτε όσον αφορά την ποιότητα του αθλήματος;

Όνειρο κάθε παιδιού είναι να παίξει  στο NBA. Απλώς, το NBA είναι να πας στην κατάλληλη ομάδα την κατάλληλη στιγμή. Προτιμώ την Ευρωλίγκα, επειδή στο NBA δεν κατάφερα να παίξω και ήταν πραγματικά μια πολύ δύσκολη περίοδος. Επίσης, μου αρέσει που εδώ κάθε παίκτης παίζει για τη νίκη. Λατρεύω το πάθος του κόσμου και ότι χρησιμοποιούμε περισσότερο το μυαλό μας για να παίξουμε, παρά τα φυσικά προσόντα.

Πώς νιώθετε που τιτλοφορείστε ως «KILL BILL>>  τα τελευταία χρόνια;. Τι σημαίνει για σας αυτός ο χαρακτηρισμός; Σας είναι εύκολο να μας δώσετε και μια γνώμη για την ταινία;

Είναι ωραίο να σου δίνουν ένα παρατσούκλι, διότι αυτό σημαίνει ότι κάτι κάνεις καλά. Την ταινία, να πω την αλήθεια, δεν την έχω δει. Σίγουρα όμως είναι όμορφο να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα, να   φτάνεις κάπου ψηλά και να σου δίνουν και ένα παρατσούκλι.

Όταν λήξει η καριέρα σας, θα συνεχίσετε να προσφέρετε στον χώρο του αθλητισμού;

Θα το ήθελα πάρα πολύ και αυτός είναι και ο στόχος μου, γιατί αυτό ξέρω να κάνω πολύ καλά. Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο τόσο καλά όσο το μπάσκετ και για αυτό θα ήθελα να δώσω τη γνώση μου στη νέα γενιά.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς αθλητισμό;

Όχι. Πιστεύω ότι ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα σε όλους και κυρίως στα νέα παιδιά. Όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι « νους υγιής εν σώματι υγιεί». Δεν μπορώ με κανέναν τρόπο να φανταστώ την κοινωνία χωρίς αθλητισμό.

Σύντομο βιογραφικό: Ο Βασίλης Σπανούλης είναι Έλληνας διεθνής καλαθοσφαιριστής που αγωνίζεται από το καλοκαίρι του 2010, στη Basket League ΣΚΡΑΤΣ και την Ευρωλίγκα, για την ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς. Έχει ύψος  1.93, και παίζει ως Point Guard και Shooting Guard. Είναι ο τρέχων πρώτος σκόρερ και πρώτος σε τελικές πάσες στην ιστορία του Ελληνικού Πρωταθλήματος και ο πρώτος σε τελικές πάσες στην ιστορία της Ευρωλίγκα, καθώς και δεύτερος σκόρερ της.

Ένα «αστέρι» της κωπηλασίας από τα Αστέρια Κοζάνης

Σταματίνα Καραβίδα (Γ4), Μελίνα Ντουζουλικοπούλου (Γ4), Νίκο Δράσκα (Γ3) και Ερμή Καραδήμα (Β5)

• Με ποια αφορμή ξεκινήσατε την καριέρα σας στην κωπηλασία;

Ο δίδυμος αδελφός μου Αποστόλης και εγώ ξεκινήσαμε τελείως τυχαία την κωπηλασία. Η καταγωγή μας είναι από τα Αστέρια της Κοζάνης,  μια υπέροχη κωμόπολη με μία υπέροχη λίμνη. Πηγαίνοντας με τους γονείς μας στη λίμνη βλέπαμε τα σκάφη και το πόσο ωραία γλιστράνε στο νερό. Εντυπωσιαστήκαμε τόσο, που αποφασίσαμε  να ξεκινήσουμε να μάθουμε για την κωπηλασία.

• Πώς αισθανόσασταν που αποτελούσατε ομάδα με τον δίδυμο αδελφό σας; Ήταν πιο εύκολα ή πιο δύσκολα;

Η κωπηλασία είναι το άθλημα του απόλυτου συγχρονισμού και της απόλυτης συνεργασίας. Όσο πιο ομοιόμορφο είναι ένα πλήρωμα τόσο καλύτερη θα είναι η απόδοση στο σκάφος. Το γεγονός πως ήμουν στο ίδιο πλήρωμα με τον αδελφό μου με βοήθησε πάρα πολύ, καθώς έχουμε τα ίδια ισομετρικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο μερικές φορές εξαιτίας της οικειότητάς μας, οι διαφωνίες που μπορούμε να έχουμε θα επηρεάσουν και το αποτέλεσμα του αγώνα.

• Ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που θα θυμάστε για πάντα;

Η πιο συγκινητική στιγμή και η καλύτερη είναι το 2010, όταν πήραμε το δεύτερο παγκόσμιο μετάλλιο και η πιο δύσκολη στιγμή ήταν, γιατί ο αθλητισμός έχει και τα δύο,  στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2012,  που λόγω κακής προετοιμασίας δεν πήγαμε όσο καλά θέλαμε. Δεν καταφέραμε να πετύχουμε τον στόχο μας και να πάρουμε το ολυμπιακό μετάλλιο.

• Πώς αποφασίσατε να αλλάξατε από την ολυμπιακή κωπηλασία στην παράκτια και να είστε οι πρώτοι έλληνες (μαζί με την ολυμπιονίκη Αλεξάνδρα Τσιάβου) που έλαβαν μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Σουηδία το 2013;

Κλείνοντας την ολυμπιακή μας πορεία στην κωπηλασία το 2012, μετά την Ολυμπιάδα στο Λονδίνο, θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, το οποίο από την μία να έχει σχέση με την κωπηλασία και από την άλλη να είναι κάτι καινούργιο και πρωτοπόρο. Ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που συμμετείχαμε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Μας άρεσε πάρα πολύ το γεγονός ότι είναι έξω στην θάλασσα. Η παράκτια κωπηλασία σου δίνει την ευκαιρία να αισθανθείς το περιβάλλον σε φυσικό επίπεδο, έτσι ακριβώς όπως είναι, χωρίς ελεγχόμενες συνθήκες.

• Τι σήμαιναν για εσάς οι  νίκες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα παράκτιας κωπηλασίας; (ασημένιο μετάλλιο στο διπλό σκιφ το 2013 και χάλκινο το 2014)

Αρχικά η παράκτια κωπηλασία είναι ένα σχετικά πολύ καινούργιο άθλημα στην οποία με την ομάδα που έχω οργανώσει εδώ στην Θεσσαλονίκη, μία από τις πιο οργανωμένες στον κόσμο, είμαστε αρκετά πρωτοπόροι. Εμείς τρέξαμε δυο χρονιές, το 2013 και 2014, παγκόσμια πρωταθλήματα στα οποία κερδίσαμε ασημένιο και χάλκινο αντίστοιχα. Ήταν κάτι που το θέλαμε για την καριέρα μας σαν συνέχεια, σαν πρόκληση, σαν κάτι καινούργιο και εν συνεχεία στραφήκαμε προς εκεί.  Κάτι για το οποίο δεν μετανιώσαμε καθόλου.

• Είστε ιδρυτικό μέλος της παράκτιας κωπηλασίας στην Θεσσαλονίκη, ποια θεωρείτε ότι είναι η αξία του αθλήματος;

 Η αξία της παράκτιας κωπηλασίας είναι ότι, προσφέροντας  σκάφη πιο φαρδιά άρα και πιο σταθερά, το σπορ ανοίγεται για όλες τις ηλικίες και σε ανθρώπους που απλά θέλουν να αθληθούν. Επομένως είναι  ένα άθλημα που απευθύνεται σε πιο ευρύ κοινό.

• Σε τι διαφέρει η παράκτια κωπηλασία από την ολυμπιακή; Τι χρειάζεται ένας αθλητής της παράκτιας κωπηλασίας;

Η ολυμπιακή κωπηλασία γίνεται σε ήρεμο νερό, όπως τεχνητούς στίβους σε λίμνες και ποτάμια χωρίς ορμή, που συνήθως το νερό είναι γλυκό και η απόσταση είναι  2 χιλιόμετρα σε απόλυτη ευθεία, επομένως η κατάσταση είναι ελεγχόμενη. Σπάνια οι καιρικές συνθήκες είναι δυσμενείς και αν συμβεί αυτό, τότε ακυρώνεται ο αγώνας. Στην παράκτια κωπηλασία η απόσταση είναι μεγαλύτερη, περίπου 6 χιλιόμετρα, έτσι είναι περισσότερο κατάλληλο για άτομα με αντοχή. Τα σκάφη ξεκινούν ταυτόχρονα έχοντας στροφές στον στίβο, επομένως δεν αρκεί μόνο να πηγαίνεις πολύ γρήγορα πρέπει να είσαι προσεκτικός, ώστε να μην συγκρουστείς με κανένα άλλο πλήρωμα. Άρα έχεις την ευθύνη να πιλοτάρεις ένα σκάφος και όχι απλά να συγκεντρωθείς στην τεχνική σου και να πας πολύ γρήγορα. Επίσης, επειδή η παράκτια κωπηλασία γίνεται σε ανοιχτή θάλασσα, υπάρχει περίπτωση να συναντήσουμε καταστάσεις, όπως ανέμους  6 μποφόρ, απαγορευτική συνθήκη για την πραγματοποίηση οποιουδήποτε άλλου αγώνα.

•   Ερχόμενος κάθε μέρα σε επαφή με το περιβάλλον του Θερμαϊκού  κόλπου τι έχετε να προτείνετε για την προστασία του;

Πολύ ωραία ερώτηση! Το 1999 ήταν η πρώτη χρονιά που ήρθα στη Θεσσαλονίκη ως αθλητής του Ομίλου Φίλων Θαλάσσης. Η  ρύπανση της θάλασσας τότε ήταν πολύ μεγαλύτερη, τώρα πλέον βλέπω ότι σταδιακά χρόνο με τον χρόνο με τη λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού η θάλασσα είναι καθαρότερη. Δε σας κρύβω ότι σχεδόν κάθε μήνα κωπηλατούμε πλάι σε δελφίνια, τα οποία βρίσκονται σε απόσταση  50-100 μέτρων και προσπαθούν να βρουν την τροφή τους. Παρόλα αυτά πρέπει να γίνουν κι άλλες προσπάθειες,  ώστε ο Θερμαϊκός να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο.

• Εκτός από αθλητής είστε και προπονητής του αθλήματος. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ προπονητή και μαθητευόμενου, σε ψυχολογικό επίπεδο σε περίπτωση νίκης;

 Με άλλη ματιά βλέπει ένας αθλητής και με άλλη ένας προπονητής την ίδια νίκη. Ο αθλητής με το που τερματίζει νιώθει μια απίστευτη χαρά, μια ικανοποίηση, αφού κατάφερε μετά από κόπο να ολοκληρώσει μια σεζόν. Ένας ικανός προπονητής την στιγμή που τερματίζει ο αθλητής ήδη σχεδιάζει τα επόμενα βήματα του αθλητή του και βλέπει τι πρέπει να διορθωθεί. Όλοι  οι αθλητές, ακόμα και οι ολυμπιονίκες, έχουν να δουλέψουν με τις αδυναμίες τους και τα λάθη που γίνονται στις τεχνικές. Δεν σημαίνει ότι επειδή παίρνουμε μία νίκη σταματάμε εκεί την βελτίωσή μας. Αυτή είναι η κύρια διαφορά που βλέπω ανάμεσα στον προπονητή και  στον αθλητή.

• Θεωρείτε πως όλοι μπορούν να ασχοληθούν με το άθλημα της  κωπηλασίας.  Θα το προτείνατε ως άθλημα;

Στα παιδιά που μιλάω, επειδή είμαι και γυμναστής, η πρώτη ερώτηση που κάνω είναι αν θέλουν να ασχοληθούν με ένα τέτοιο άθλημα που έχει μέσα το κομμάτι της ψυχαγωγίας και της ομαδικότητας, αλλά συγχρόνως αποτελεί σκληρό ατομικό αγώνισμα. Στην κωπηλασία ο αθλητής αντλεί απόλαυση γινόμενος καλύτερος και πιο δυνατός. Θα το συνιστούσα οπωσδήποτε, διότι έχει δύο χαρακτηριστικά που με εντυπωσιάζουν. Η κωπηλασία αποτελεί πρόκληση και  έχει άμεση επαφή με την φύση

• Ασχολείστε με κάποιο άλλο άθλημα ή η κωπηλασία είναι η μοναδική σας αγάπη;

Για όσα χρόνια έκανα υψηλό πρωταθλητισμό, γιατί τώρα ασχολούμαι και με τη προπονητική, μέχρι το 2014 δηλαδή, δεν είχα το χρόνο και την ενέργεια να κάνω οτιδήποτε άλλο μπορούσα και ήθελα. Τώρα πια ασχολούμαι και με άλλα αθλήματα κυρίως με την ποδηλασία δρόμου. Μου αρέσει να παίρνω το ποδήλατό μου και να προπονούμαι. Συμμετείχα ερασιτεχνικά στην ομάδα Βέλος της Θεσσαλονίκης και είχαμε κάποιες επιτυχίες σε τοπικό επίπεδο. Επίσης μου αρέσει να κάνω σκι, καγιάκ και να κολυμπώ το καλοκαίρι. Γενικά, μου αρέσει πολύ να αθλούμαι.

•  Ποιος είναι ο επόμενος στόχο σας;

Ο επόμενος στόχος μου είναι να συνεχίσω να δουλεύω για την παράκτια κωπηλασία, αφού συνεργάζομαι ήδη με την παγκόσμια ομοσπονδία. Είναι μέσα στα σχέδια της παγκόσμιας ομοσπονδίας η παράκτια κωπηλασία να γίνει και ολυμπιακό αγώνισμα. Ίσως το έτος 2024, στο Παρίσι, να δούμε την παράκτια κωπηλασία στο ολυμπιακό πρόγραμμα.

Σύντομο βιογραφικό: Ο Νικόλαος Γκουντούλας  είναι Έλληνας κωπηλάτης.

 Στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, αγωνίστηκε στη δίκωπο ανδρών με πηδαλιούχο, με τον δίδυμο αδελφό του, Απόστολο Γκουντούλα.

Κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία ελαφρών βαρών διπλού σκιφ ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κωπηλασίας του 2008 και στην κατηγορία δίκωπου με πηδαλιούχο ανδρών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κωπηλασίας του 2009 και του 2011.  Επίσης, κέρδισαν το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κωπηλασίας του 2009. Μαζί, ήταν επίσης μέλη της Ελληνικής ομάδας τετράκωπου με πηδαλιούχο, που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 και του 2012 και το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο αλλά και στο Ευρωπαϊκό  Πρωτάθλημα του 2010.

Μια συνέντευξη με τον Νίκο Χαραλαμπίδη, Διευθυντή του Ελληνικού Τμήματος της Greenpeace

των Σωτήρη Παπαναστασίου(Β3), Δημήτρη Χατζηβρέττα (Γ3), Κωνσταντίνο Τυφλίδη (Γ3), Νίκο Δράσκα (Γ3) και Νίκο Νικολάου (Γ4)

Το όνομα Greenpeace θέλει να περάσει το μήνυμα για τη δημιουργία του «πράσινου» και «ειρηνικού» κόσμου. Πιστεύετε ότι η κοινωνία έχει λάβει αυτό το μήνυμα

Από την αρχή η Greenpeace μιλούσε για έναν πράσινο και ειρηνικό πλανήτη. Αυτό το όραμα την εποχή εκείνη, μια εποχή με πολύ πιο έντονα αντιπολεμικά κινήματα, ήταν σαφές. Σε βάθος χρόνου όμως, από τις αρχές του 21^ου αιώνα, αυτό είχε λίγο χαθεί. Άρα, θα πρέπει να ξαναβρούμε το κομμάτι της ειρήνης και να το εντάξουμε στην ατζέντα μας. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε και αυτό υλοποιείται πλέον με τη βοήθεια συναδέλφων που βρίσκονται σε άλλες χώρες όπως στην Αφρική και στην Ασία, όπου επικρατεί έλλειψη δημοκρατίας και συμμετοχής.

Στην πορεία της η οργάνωση ήρθε αντιμέτωπη με πολύ σοβαρές προκλήσεις. Αναφερόμαστε στη βύθιση του “Rainbow Warrior” στο λιμάνι Auckland της Νέας Ζηλανδίας από τις Γαλλικές Μυστικές Υπηρεσίες. Πώς αντιμετωπίσατε αυτές τις προκλήσεις;

Ήταν μια τραγική επιλογή των μυστικών υπηρεσιών της Γαλλίας και από τότε γίναμε  πιο προσεκτικοί με πολύ καλύτερα πρωτόκολλα ασφαλείας και δουλεύουμε σε πολύ πιο επικίνδυνες συνθήκες από τότε. Σκεφτείτε, ότι λειτουργούμε σε χώρες όπως τη Βραζιλία και την Ινδονησία, όπου κάθε λίγες ώρες ή εβδομάδες ένας ακτιβιστής χάνει τη ζωή του για το περιβάλλον. Δική μας δουλειά δεν είναι να προστατέψουμε μόνο τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά και να εκπαιδεύσουμε άλλους ανθρώπους, ώστε να αποκτήσουν την απαραίτητη γνώση για να προστατευτούν. Ταυτόχρονα, εκπαιδεύουμε και τις κοινωνίες που τους περιβάλλουν, ώστε να μην επιτρέπουν τέτοιες συμπεριφορές.

Το ελληνικό γραφείο της Greenpeace ιδρύθηκε το 1991. Ποιες είναι οι κυριότερες περιβαλλοντικές σας δράσεις από τότε έως σήμερα;

Ξεκίνησαμε τη δράση μας γύρω από το πετρέλαιο, όσο περίεργο ή προφητικό κι αν φαίνεται. Την εποχή εκείνη είχαμε πολύ περισσότερα ατυχήματα και διαρροές, που συχνά διέφευγαν της προσοχής. Επίσης ξεκινήσαμε από το 1992 να μιλάμε για την κλιματική αλλαγή. Τότε μας κοιτούσαν όλοι σαν εξωγήινους και το 2018 η διεπιστημονική επιτροπή για την κλιματική αλλαγή ανακοινώνει, ότι μέσα στα επόμενα 12 χρόνια πρέπει να ανατρέψουμε τα πάντα: στο πώς χρησιμοποιούμε την ενέργεια, πώς μετακινούμαστε, τι τρώμε. Μέχρι το 2030 θα πρέπει να μειώσουμε κατά 50% τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και μέχρι το 2050 να τις μηδενίσουμε. Επίσης, η Greenpeace έφερε στο τραπέζι και το θέμα των μεταλλαγμένων, δηλαδή την απελευθέρωση μεταλλαγμένων οργανισμών στο περιβάλλον. Εντοπίσαμε πειραματικές καλλιέργειες, κυνηγήσαμε προϊόντα, φτιάξαμε καταλόγους στους οποίους αποτυπώναμε τη θέση των εταιριών, συνεργαστήκαμε με γεωργικούς συνεταιρισμούς και με κτηνοτρόφους, ώστε οι ζωικές τροφές να μην είναι μεταλλαγμένες. Η εικόνα που έχουμε σήμερα, που είναι εξαιρετική σε σχέση με άλλες χώρες, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο έργο της Greenpeace. Στο θέμα των τοξικών, έχουμε κάνει αρκετές δράσεις με σκοπό να υπάρξει η απαραίτητη μέριμνα για τη συλλογή τους και την ασφαλή απομάκρυνσή τους. Τέλος, έχουμε και το κομμάτι της αλιείας, της ανάδειξης των καταστροφικών μεθόδων αλιείας. Καταγράψαμε καταστροφικά αλιευτικά εργαλεία Πρόσφατα ασχοληθήκαμε και με τη ρύπανση από πλαστικά.

Πώς σχολιάζετε τη στάση του Αμερικανού Προέδρου Τραμπ να κάνει πίσω στη συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή του 2016 υποστηρίζοντας ότι είναι αποτυχημένη και επιζήμια επειδή αυξάνει την τιμή των καυσίμων; Μπορεί να λειτουργήσει η συμφωνία χωρίς τις ΗΠΑ;

Η συμφωνία λειτουργεί χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί έχει βγει μπροστά η Ευρωπαϊκή Ένωση και έχει συμβάλει σε αυτή και η Κίνα. Η ερώτησή σας είναι πάρα πολύ καλή, γιατί μια μεγάλη χώρα που αποτελούσε κέντρο νεωτερισμού για την τεχνολογία επιλέγει να γυρίσει στο μαύρο παρελθόν. Αυτό όμως δεν είναι έκπληξη. Γνωρίζοντας ότι πετρελαϊκές εταιρίες χρηματοδότησαν τον προεκλογικό αγώνα του Τραμπ, δε θα περίμενε κανείς κάτι άλλο. Το κακό και το άδικο είναι το εξής: Ό,τι τα κέρδη από την άντληση πετρελαίου θα τα βγάλουν κάποιες εταιρίες, το κόστος από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής θα το πληρώσουμε όλοι οι υπόλοιποι.

Εκπροσωπείτε μια μεγάλη μη κυβερνητική οργάνωση με ετήσιο προϋπολογισμό πάνω από 1 δις ευρώ. Ψάχνοντας για το έργο σας, βρήκα και κάποια αρνητικά σχόλια, που αναρωτιέμαι  ισχύουν ή είναι fake news; Όπως η εξαγορά του 61% των μετοχών σας από τη Bayer–Monsanto, ενός κολοσσού,

 που συνδέεται με τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, που εσείς πολεμάτε.

Καταρχάς για να βρείτε τον προϋπολογισμό, κάντε έρευνα. Μπορείτε να μπείτε στο site της διεθνούς Greenpeace και να δείτε επίσημα τους προϋπολογισμούς του κάθε γραφείου. Υπάρχει απόλυτα διαφάνεια σε αυτό. Η  Greenpeace δεν έχει μετοχές. Άρα δε μπορεί να εξαγοραστεί. Εξάλλου, η πηγή της πληροφορίας, την οποία έχω δει κι εγώ,  είναι μία γαλλική σατιρική εφημερίδα. Θα έλεγα λοιπόν, ότι το πρώτο βήμα σε οποιαδήποτε πληροφορία είναι να αναζητήσουμε την πηγή. Και η πηγή είναι μία γαλλική σατιρική εφημερίδα που κάνει χιούμορ. Χοντροκομμένο θα μου πείτε; Στο χιούμορ, ξέρετε, υπάρχουν πολύ διαφορετικά γούστα.  Όχι, η πληροφορία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, η Greenpeace συνεχίζει να αντιπαλεύει την Monsanto, τη Bayern, την Exxon και πολλές άλλες πολυεθνικές εταιρίες.

Πιστεύετε ότι με τις ενέργειες της Greenpeace έχει σημειωθεί κάποια αλλαγή στη χώρα μας ;

Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι η Greenpeace στην Ελλάδα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εκατοντάδες συμπολίτες μας. Ξεκίνησαν να πιστεύουν ότι η αλλαγή είναι δυνατή και προχώρησαν σε δικές τους δράσεις. Αυτή θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη επιτυχία.

Εκτός από το μέτρο που πήρε η πολιτεία με τη χρέωση της πλαστικής σακούλας, Ποιες εναλλακτικές υπάρχουν για τη μείωση της χρήσης των πλαστικών;

 Το μέτρο που πήρε η πολιτεία για την πλαστική σακούλα δεν ήταν δική της πρωτοβουλία αλλά ευρωπαϊκή υποχρέωση. Και μάλιστα, άργησε να παρθεί. Στην ερώτησή σας απαντάει η Ευρωπαϊκή Ένωση με την περίφημη πυραμίδα στη διαχείριση των απορριμμάτων. Στην κορυφή της, είναι η αποφυγή της παραγωγής. Στην συνέχεια είναι η μείωση του όγκου των απορριμμάτων μέσα από την εύρεση νέων χρήσεων στα απορρίμματα. Μετά είναι η ανακύκλωση και ύστερα φτάνουμε στις χωματερές και στην καύση. Στην Ελλάδα 9 στα 10 πλαστικά μπουκάλια καταλήγουν στη χωματερή. Αν όμως διπλασιάσουμε την ανακύκλωση, θα έχουμε 8 στα 10 πλαστικά μπουκάλια στη χωματερή. Άρα, πρέπει να αναζητήσουμε εναλλακτικές για τη χρήση του πλαστικού. Ας πούμε πως οι γονείς σας ξυπνούν και αγοράζουν σε πλαστική θήκη έναν καφέ σε πλαστικό ποτήρι, με πλαστικό καλαμάκι. Αυτό μπορούμε να το αποφύγουμε με ποτήρια πολλαπλών χρήσεων.

Η Greenpeace  παρουσίασε το ” Πράσινο κοινωνικό τιμολόγιο ”. Θα μπορέσει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα; Γιατί, κατά τη γνώμη σας, η ΔΕΗ δεν στρέφεται στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) ;

Το πράσινο τιμολόγιο, δεν το προωθήσαμε εμείς, αλλά υποστηρίξαμε τις ενεργειακές κοινότητες, που μπορούν να παράγουν ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές. Μέρος της ενέργειας αυτής μπορεί να πηγαίνει να βοηθήσει νοικοκυριά που βρίσκονται σε οικονομική δυσκολία. Έτσι, μπορούμε να μειώσουμε την κατανάλωση, παράγοντας μάλιστα καθαρή ενέργεια. Στην πλατφόρμα «Ήλιε μου, Ήλιε σου» στο site της Greenpeace, υπάρχουν πληροφορίες για το τι μπορείτε να κάνετε κι εσείς σαν σχολείο. Όσο για τη ΔΕΗ, παρά τις πιέσεις μας, χρειάστηκε να φτάσει στην κατάσταση που είναι για να κατανοήσει, ότι το μέλλον δεν είναι ο λιγνίτης αλλά η στροφή στην καθαρή ενέργεια και στην εξοικονόμηση αυτής, εφόσον βέβαια εξασφαλιστούν και τα απαραίτητα κονδύλια για τη στήριξη των κοινωνιών που τόσα χρόνια έχουν στηριχθεί οικονομικά στο λιγνίτη. Αυτό δεν θα γίνει σε μια μέρα.

Ποια είναι η άποψή σας για την Greta Thunberg, το κορίτσι από την Σουηδία, που με το κίνημα « αποχή για το κλίμα» μάχεται για τη σωτηρία του περιβάλλοντος;

Θα πρότεινα να δείτε κάποιες συνεντεύξεις της Greta. Είναι αφοπλιστικές! Πώς ένα κορίτσι 15-16 ετών με ιδιαίτερες ανάγκες και ικανότητες ξεκίνησε κάτι, που της φάνηκε προφανές, και πλέον δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα! Υπάρχουν εκατοντάδες σχολεία σε όλο τον κόσμο που κάθε Παρασκευή κάνουν απεργία για το κλίμα. Οι μαθητές συζητούν με τους τοπικούς άρχοντες, κάνουν πορείες και ζητούν από τους πολιτικούς να πάρουν αποφάσεις που θα εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Η Greta κάνει κάτι διαφορετικό και θα περίμενα και οι Έλληνες μαθητές να κάνουν κάτι αντίστοιχο.

Η ρύπανση του Θερμαϊκού και η δυσοσμία στις δυτικές συνοικίες αποτελούν προβλήματα της Θεσσαλονίκης. Σκοπεύετε να κινητοποιηθείτε για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων;

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε ανθρώπους και φορείς που ενδιαφέρονται για αυτό, ώστε να γίνουν πιο αποτελεσματικοί. Έχουν γίνει πολλές παρεμβάσεις από πλευρά της Greenpeace όπως π.χ. για τα διυλιστήρια, για τα βυρσοδεψία, για τις χημικές βιομηχανίες. Το ζητούμενο δεν είναι η Greenpeace να είναι αστυνομία, αλλά να εμπνεύσει ανθρώπους να αναλάβουν δράση. Οργανώνουμε και σεμινάρια εκπαίδευσης ανθρώπων, φορέων και κινημάτων, για να αντιμετωπιστούν τα τοπικά προβλήματα.

Ποιες είναι οι μελλοντικές δράσεις του ελληνικού γραφείου της Greenpeace;

Οι εξορύξεις πετρελαίου αλλά και η κλιματική αλλαγή γενικότερα θα μας απασχολήσουν παρά πολύ έντονα. Επίσης η ρύπανση από τα πλαστικά. Η λύση δεν είναι η ανακύκλωση αλλά η μη παραγωγή πλαστικών μιας χρήσης. Παράλληλα σημαντικό είναι και το κομμάτι της διατροφής, όχι μόνο από πλευράς υγείας αλλά και από πλευράς περιβάλλοντος. Αυτή τη στιγμή π.χ. η κατανάλωση κόκκινου κρέατος είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην κλιματική αλλαγή.

Ποιος νομίζετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του σχολείου και τι συμβουλή θα δίνατε σε μας τα παιδιά για την ανάπτυξη μιας οικολογικής συνείδησης;

Τον πιο μεγάλο ρόλο τον έχετε εσείς. Δεν μπορούν να σας κινητοποιήσουν μόνο οι καθηγητές, από τη στιγμή που εσείς οι ίδιοι δεν έχετε κάποιο ενδιαφέρον. Μπορείτε να ξεκινήσετε φτιάχνοντας έναν δικό σας λαχανόκηπο, που σημαίνει ‘φτιάχνω τα δικά μου προϊόντα‘ και δεν πηγαίνω να τα πάρω έτοιμα. Μπορείτε να προχωρήσετε στην παραγωγή καθαρής ενέργειας με την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στο σχολείο σας. Τέλος μπορείτε να εντοπίσετε τις εταιρείες πλαστικών και να βρείτε με ποιόν τρόπο θα πειστούν να μην παράγουν πλέον πλαστικά μιας χρήσης. Ο ουρανός είναι το όριο. Μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα!

Ο Νίκος Χαραλαμπίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του Καποδιστριακού Παν/μιου Αθηνών. Ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Μετεωρολογίας-Ωκεανολογίας στο Παν/μιο Pierre et Marie Curie, καθώς και τον μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών Γενικής Ωκεανογραφίας στο Παν/μιο Αθηνών. Από το 1985 δραστηριοποιείται σε θέματα προστασίας φυσικού περιβάλλοντος και άγριας ζωής. Το 1992 ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη Greenpeace, αναλαμβάνοντας την εκστρατεία για τη θαλάσσια οικολογία. Από τον Φεβρουάριο του 2002 έχει τη θέση του Γενικού Διευθυντή στο Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace.

Επιμέλεια :  Σταματίνα Καραβίδα (Γ4), Νίκος Νικολάου (Γ4), Δημήτρης Χατζηβρέττας (Γ3)

“Είμαι από τους τελευταίους συγγραφείς που εκφράζουν στη λογοτεχνία τη λαϊκή και αστική παράδοσή μας”                             

Στο τελευταίο σας βιβλίο «Ο θρύλος του Ασλάν Καπλάν» ο ήρωας χαρακτηρίζεται «παιδί του έρωτα, του κεφιού, του γλεντιού και του τρελού σεβντά» και γίνεται λεία του πειρασμού, παρόλο που η γιαγιά του τον συμβουλεύει να είναι συνετός και δίκαιος. Ποια είναι τα στοιχεία που κάνουν έναν άνθρωπο δίκαιο; Και πώς αυτό σχετίζεται με την ιστορία αυτή;

       Η δικαιοσύνη είναι η συνειδητή στάση απέναντι στην   ισοτιμία  

των δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα ζωής. Δικαιοσύνη σημαίνει ότι δίνω τα ίδια δικαιώματα τόσο  στον εαυτό μου όσο και σε οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Αλλά  η δικαιοσύνη είναι και μια σχετικότητα, κάτι υποκειμενικό. Μια χώρα μπορεί να θεσπίζει νόμους και άλλοι να τους δέχονται και άλλοι να τους απορρίπτουν.

   Ο χαρακτήρας της ιστορίας, ο Ασλάν Καπλάν, είναι κοινωνικός, συμμετέχει, βοηθάει, αλλά τον χτυπά ο έρωτας άγρια. Μερικές φορές ο έρωτας παρασύρει κάποιον τόσο που ακόμα κι ένας άνθρωπος σαν τον Ασλάν Καπλάν, που είναι σπάνια περίπτωση αλτρουιστή, ξαφνικά χάνεται και γίνεται παιδί του έρωτα και του τρελού σεβντά.

Θεωρείτε ότι η Θεσσαλονίκη ήταν κι εξακολουθεί να είναι μια πόλη βυθισμένη στην αμαρτία, όπως αναφέρουν οι ήρωες του βιβλίου, ή αυτό είναι απλά ένας μύθος; Θα μπορούσατε να συγκρίνετε τη Θεσσαλονίκη του σήμερα με τη Θεσσαλονίκη του παρελθόντος;

 Σιγά να μην είναι! Τώρα είναι μια συνηθισμένη πόλη, που ίσως περνά μια παρακμή, είναι μια ιστορικά υποβαθμισμένη πόλη, πολυπληθής  μα δυστυχώς με επαρχιακό χαρακτήρα. Παλαιότερα ήταν η πόλη της αμαρτίας, επειδή ήταν ένα μεγάλο λιμάνι που συγκέντρωνε πολλούς ξένους. Όλα τα μεγάλα λιμάνια έχουν την παρανομία, το ναρκωτικό, την κλεψιά, το λαθρεμπόριο και την αμαρτία.  Έτσι έλεγαν και οι παλιότεροι, ότι ήταν μια αμαρτωλή πόλη. Βέβαια, δεν υστερούσε στη μόδα και στην εξέλιξη της εποχής. Είχε σινεμά, καμπαρέ, ό,τι είχαν και οι άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά επειδή εμφάνιζε τα χαρακτηριστικά που ανέφερα πριν στο λιμάνι, πήρε το όνομα αυτό. Πλέον η Θεσσαλονίκη είναι μια ήσυχη πόλη, δηλαδή καμία σχέση!   

Τα περισσότερα βιβλία σας αναφέρονται στη Θεσσαλονίκη και στην Κωνσταντινούπολη. Έχουν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό για εσάς αυτές οι δυο πόλεις;

   Για όλους τους ανθρώπους ελληνικής καταγωγής και συνείδησης  αυτές οι πόλεις έχουν μεγάλη σημασία. Η μεν Κωνσταντινούπολη, ως πρωτεύουσα του Βυζαντίου και μέγιστο  πνευματικό κέντρο της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας, έπαιξε  σημαίνοντα ρόλο  ακόμη και επί τουρκοκρατίας. Έχω και την ιδιαιτερότητα να έχω ζήσει αρκετά χρόνια στην Πόλη και στη Θεσσαλονίκη, αυτές οι δυο πόλεις με ορίζουν ως προσωπικότητα γιατί έχουν μιλήσει μέσα μου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο δημιουργός, και προπαντός ο συγγραφέας, είναι φυσικό να ασχολείται και με το παρελθόν της πόλης του και να ψάχνει να βρει στοιχεία που δημιουργούν έναν μύθο. Επίσης, άμα σε ενδιαφέρει το παρελθόν και θέλεις να γλιτώσεις από το σήμερα, τότε το κάνεις θέμα στα βιβλία σου. Αυτές οι δυο πολιτείες λοιπόν δεν είναι τυχαίες. Όποιος ζει στη Θεσσαλονίκη και δεν καταλαβαίνει ότι η πόλη έχει σπουδαίο παρελθόν, είναι σαν να μη ζει πουθενά. Αν οι σημερινοί κάτοικοι της Θεσσαλονίκης είχαν σχέση με την ιστορία της, θα ήταν διαφορετικοί, πιο συνειδητοί απέναντι στην πόλη τους. Θα προσπαθούσαν να της δώσουν έναν  ανοιχτό χαρακτήρα  και να ανεβάσουν την ποιότητά της. Οι αναγνωρισμένοι Θεσσαλονικείς συγγραφείς τα τελευταία χρόνια είναι σκυμμένοι στο παρελθόν.

Στο «΄55», στόχος σας ήταν να αφηγηθείτε τα «Γεγονότα» που ακολούθησαν το προσχεδιασμένο τουρκικό πογκρόμ του Σεπτεμβρίου του 1955 εναντίον των Ρωμιών της Πόλης ή και να δώσετε την ταυτότητα της Πόλης του περασμένου αιώνα;

 Αυτό το βιβλίο είναι πολλά μαζί. Είναι εγχείρημα για να αποδώσει λογοτεχνικά τον διωγμό των Ελλήνων το 1955 και δείγματα από τις καταστροφές που υπέστη ο Ελληνισμός της Πόλης. Είναι και η ιστορία μιας γυναίκας κοσμοπολίτισσας, της Μαρίκας, της ηρωίδας μου, αλλά και η ιστορία της Κωνσταντινούπολης μέσα από την αφήγηση της Μαρίκας και ένα είδος ανθρωπογραφικού και κοινωνικού χάρτη της Πόλης του 20ού αιώνα. Γιατί η λογοτεχνία δεν είναι ούτε εγκυκλοπαίδεια ούτε Ιστορία, είναι τέχνη.  Επειδή μάλιστα είναι παραστατική, λειτουργεί παρηγορητικά, σε αντίθεση με την Ιστορία που είναι ψυχρή. Η Ιστορία σου λέει ότι σε έναν λοιμό πέθαναν τόσες χιλιάδες, ενώ η λογοτεχνία μπορεί να σου πει πώς πεθαίνει κάποιος. Η λογοτεχνία είναι κοντά στον άνθρωπο. Αυτό είναι το μεγαλείο της! Να ανθρωποποιήσει την Ιστορία και λίγο να την μαλακώσει, επειδή η Ιστορία είναι σκληρή, αφού είναι αποτίμηση των πάντων.  

Θα μπορούσατε να πείτε ότι δανείσατε στο χαρακτήρα της Μαρίκας στοιχεία του δικού σας χαρακτήρα;

Κάθε συγγραφέας δίνει ορισμένα από τα δικά του στοιχεία στους ήρωές του. Είναι δηλαδή ένα κομμάτι του εαυτού του συγγραφέα οι ήρωες που πρωταγωνιστούν στα βιβλία. Πολλές φορές μπορεί να υπάρχει και ταύτιση ανάμεσα στον συγγραφέα και σε έναν ήρωα. Η Μαρίκα, για παράδειγμα, εμφανίζεται διαφορετική από το γυναικείο πρότυπο που είχαν οι περισσότεροι στον νου τους για εκείνη την εποχή. Είναι μια δυναμική γυναίκα του καιρού της αλλά δεν είναι η μοναδική, καθώς σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπήρχαν γυναίκες με δυναμική προσωπικότητα.  

Στα βιβλία σας η παρουσία τουρκικών λέξεων είναι έντονη. ΄Ηταν δύσκολο να τις εντάξετε στα κείμενά σας;

   Είναι τα θέματά μου τέτοια που απαιτούν τη χρήση τους. Πώς θα κάνεις το «’55» χωρίς τούρκικες λέξεις; Στον «Ασλάν Καπλάν» χρησιμοποίησα διάφορες γλώσσες. Ο λαός χάνει την γλωσσική περιουσία του. Μιλούσε πιο λαϊκά, πιο καθαρευουσιάνικα, είχε την παροιμία, το αίνιγμα, το λαϊκό τραγούδι και άλλα χαρακτηριστικά. Είμαι από τους τελευταίους συγγραφείς που εκφράζουν στη λογοτεχνία τη λαϊκή και αστική παράδοσή μας. Βέβαια, προσαρμόζω τη γλώσσα που χρησιμοποιώ ανάλογα με την τάξη, με το πρόσωπο, με το μορφωτικό επίπεδο, με το επάγγελμα και με την εποχή. 

   Γιατί τα κείμενά σας είναι διανθισμένα με στίχους;

      Γιατί μου αρέσει το τραγούδι. Είναι το αλάτι της   καθημερινότητας. Όλος ο κύκλος της ζωής εκφράζεται μ’ αυτό. Παράλληλα δημιουργεί και λογοτεχνικό ύφος, το συναντάμε δε και σε παλιότερους συγγραφείς. Χρησιμοποιώ τραγούδια που είναι γνωστά και άλλα που φτιάχνω εγώ.

Έχετε γράψει τρεις νουβέλες για τρεις μεγάλους Έλληνες λογοτέχνες, τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό και τον Καβάφη καθώς και ένα «Γράμμα» στον Γιώργο Ιωάννου. Τι σημαίνουν αυτά τα πρόσωπα για σας;

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πατέρες μου στα γράμματα. Και έχω σχέση  μελέτης και ζωής μαζί τους από τότε που διαβάζω και τους παρακολουθώ πριν αρχίσω καν να γράφω. Έτσι νιώθω πως  έχω κάνει το χρέος μου προς τους προγόνους μου. Μάλιστα, ο Ιωάννου, που είναι και ο νεότερος, είναι ο μόνος συγγραφέας απ’ τον οποίο έχω επηρεαστεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Είναι ο άνθρωπος που ανέβασε το ύψος της Θεσσαλονίκης μετά τον πόλεμο σε όλη την Ελλάδα. Του χρωστάμε του Ιωάννου. Έπρεπε να του κάνουμε  άγαλμα.

Όσον αφορά τον Γεώργιο Βιζυηνό, γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο θέμα («Το πρώτο φιλί»);

    Γιατί έχει σχέση με τον οθωμανικό κόσμο. Ήθελα να αποδώσω τον κόσμο του χαρεμιού και την κοινωνική ζωή των γυναικών  στο χαρέμι. Επίσης, την παιδική  ζωή του Βιζυηνού και το πώς ξυπνά ο πρώιμος έρωτας σε ένα αγοράκι μέσα στο χαρέμι, μέσα σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο που τον ξεσηκώνει και τον τρελαίνει. Ήθελα ακόμη να μιλήσω και για άλλα ζητήματα: τα αναστενάρια, το παιδομάζωμα κ.α. 

Πώς αισθάνεστε που κάποια βιβλία σας («Ο Γύρος του Θανάτου» που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 2011 , η «Φαχισέ Τσίκα») έχουν ανέβει στο θέατρο;

Σίγουρα, όταν ένας συγγραφέας βλέπει ότι η δουλειά του ανεβαίνει στο θέατρο, αισθάνεται ωραία. «Ο Γύρος του Θανάτου» έχει ανέβει στο θέατρο 3 φορές και ο κάθε σκηνοθέτης δίνει τη δική του εκδοχή, βάζει τη δική του πινελιά στο έργο.

Πιστεύετε ότι κάποιο από τα έργα σας  θα μπορούσε να γίνει ταινία;

Θεωρώ πως όλα μου τα έργα θα μπορούσαν να γίνουν σπουδαίες ταινίες.  Αγαπώ το σινεμά πιο πολύ από όλες τις τέχνες. Θα ήθελα να ήμουν ηθοποιός αλλά ατύχησα! Δεν θα με βάλουν ποτέ να παίξω! Μάλιστα, τα περισσότερα λογοτεχνικά μου βιβλία έχουν κινηματογραφική υποδομή, άσχετα που γίνονται θέατρο. 

Θα μας αποκαλύψετε τι γράφετε τώρα, ώστε να έχουμε εμείς την αποκλειστικότητα;

Το νέο μου μυθιστόρημα έχει να κάνει με την ιστορία δυο αγοριών συμμαθητών και διαδραματίζεται περίπου από το 1950 μέχρι σήμερα. Ο ένας από τους δυο φίλους εξομολογείται τη ζωή του στον γιο του άλλου πριν το τέλος του! Όλη η ιστορία βασίζεται στον έρωτα και στη φιλία που έχουν αυτοί οι δυο φίλοι.

Εργαστήκατε ως φιλόλογος στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο    της Κωνσταντινούπολης. Τι θυμάστε από τις μαθήτριές σας; ΄Εχετε ακόμα επαφή με τους Ρωμιούς της Πόλης;

    Ακόμα κρατάω επαφή με τους Ρωμιούς της Πόλης. Πάω στην Κωνσταντινούπολη συχνά. Έχουμε μια αμοιβαία σχέση, με αγαπούν και τους αγαπώ. Με τις μαθήτριές μου στο Ζάππειο είχαμε πολύ στενό δέσιμο. Να φανταστείτε, κάθε πρωί αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν, όπως κάνουν κάποιοι γονείς με τα παιδιά τους πριν να πάνε στο σχολείο!

Κάθε χρόνο, το πρώτο Σάββατο του Ιουλίου, διοργανώνετε μια εκδήλωση στο κτήμα σας στα Πλατανίδια Πηλίου. Πώς αισθάνεστε που μοιράζεστε τις γνώσεις σας και τις ιδέες σας με το ευρύ κοινό;

       Ποιο θα είναι το θέμα  της επόμενης εκδήλωσης;   

Είναι τρομερό αίσθημα! Μαζεύονται πάρα πολλά άτομα στο κτήμα και διοργανώνουμε πολύ ωραίες εκδηλώσεις, συγκεντρώνονται άνθρωποι του χώρου μου, γνωστοί στο ευρύ κοινό και μη. Έχουμε κάνει εκδηλώσεις για διάφορα θέματα. Πέρσι  για το λαϊκό τραγούδι, πρόπερσι για τη διαφορετικότητα. Για τη φετινή εκδήλωση δεν έχω επιλέξει ακόμα το θέμα. Κάποιος πρότεινε να κάνουμε για την Ουτοπία, αλλά ποιος θα γράψει για την Ουτοπία; Μπορεί να κάνουμε για τους φίλους μου ποιητές, τον Μάνο Ελευθερίου ή τον Μάρκο Μέσκο που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή.

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ

Γεννήθηκε το 1953 στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Από το 1988 έως το 1996 δίδαξε στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο και στο Κεντρικό Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης. Ερευνά πτυχές του ελληνικού και του τουρκικού λαϊκού πολιτισμού  και τις σχέσεις μεταξύ τους. Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Το 1995 βραβεύτηκε με το βραβείο Αμπντί Ιπεκτσί, το 2011 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημά του «Ο Γύρος του Θανάτου» και το 2013 με το Βραβείο Νίκου Θέμελη για το μυθιστόρημά του «’55». Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Έγραψε 34 βιβλία μεταξύ των οποίων:

Κανάλ ντ’ Αμούρ, Φαχισέ Τσίκα, Το χτικιό της Άνω Τούμπας, Οι Ασίκηδες, Οι Ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας, Όμορφη Νύχτα, Ο Γύρος του Θανάτου, ’55 Τι πάθος ατελείωτο, Ο Θρύλος του Ασλάν Καπλάν.  

Φωτογραφίες: Βάγια Γεράκη (Γ3)

του Δημήτρη Χατζηβρέττα, Γ3

Εμείς τα “φυλλαράκια”, αγαπούμε την Τέχνη. Σε όλες της τις μορφές. Ειδικά για την Τέχνη του Θεάτρου, έχω διαβάσει πως είναι αυτή, που ερμηνεύει,  βάζει πινελιές, ξεσηκώνει το συναίσθημα και  αγγίζει την καρδιά. Και για κάποιους, όπως ο ταλαντούχος, βραβευμένος και διεθνώς αναγνωρισμένος σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός, το θέατρο είναι η «μεγαλύτερη των Τεχνών»!

Κύριε Καλαβριανέ, τι θεωρείτε πώς μπορεί να προσφέρει  το θέατρο στις μαθητικές ψυχές; Με ποιο τρόπο μπορεί να  τις επηρεάσει;

Το θέατρο κατά τη γνώμη μου είναι η μεγαλύτερη των Τεχνών. Μπορεί να τις συμπεριλάβει όλες και να λειτουργήσει σε πολλαπλά επίπεδα, όπως κάθε έντιμη έντεχνη απόπειρα. Η σχέση του καθενός μας με την Τέχνη είναι μοναδική και επηρεάζεται πολύ από τη φάση της ζωής μας. Άλλοτε μπορεί να δράσει παρηγορητικά, άλλοτε ψυχαγωγικά, να θέσει ερωτήματα ή να μας κάνει να σκεφτούμε τη ζωή και τις επιλογές μας.

Στο “Γιοι και Κόρες” αφηγείστε διάφορες ιστορίες ηλικιωμένων ανθρώπων, προσπαθώντας να εξετάσετε  τις έννοιες της ευτυχίας, της αγάπης και της νοσταλγίας.   Όταν  φτάσετε σε μεγάλη ηλικία και σας ζητήσουν να πείτε τη δική σας ιστορία, τι θα λέγατε;

Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση και ομολογώ πως δεν ξέρω τι θα απαντούσα. Ελπίζω η ζωή να μου φερθεί καλά και να είναι μία ιστορία χαράς και αγάπης.

Όταν είδα το έργο σας, θυμήθηκα την αγαπημένη μου ταινία, την “Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού” του Τσάρλι Κόφμαν. Και οι δύο ταινίες έχουν ως επίκεντρο τις αναμνήσεις μας και την επίδραση που μπορούν να έχουν σε εμάς. Θεωρείτε λοιπόν, ότι πρέπει να κρατάμε τις αναμνήσεις μας, ακόμη και τις κακές, ή να τις ξεχνάμε για μην πληγωθούμε;

Μακάρι να μπορούσαμε να σβήσουμε τις κακές αναμνήσεις κατά βούληση. Το μυαλό και ο συνολικός ψυχισμός μας έχουν πολύ εξελιγμένους μηχανισμούς άμυνας και προστασίας με διάφορους τρόπους, αλλά οι αναμνήσεις είναι αναγκαστικά κομμάτι της έως τώρα ζωής μας, οπότε τις εμπεριέχουμε και σε διαφορετικό βαθμό μας επηρεάζουν.

 Σε ένα άλλο σας έργο, το “Αβελάρδος και Ελοΐζα”, μας αφηγείστε αυτή τη συγκλονιστική ιστορία αγάπης,  γεμάτη πάθος και δύναμη, η οποία όμως απωθείται εξαιτίας  της εμπλοκής του Αβελάρδου με τη θρησκεία και των θρησκευτικών του αντιλήψεων. Βέβαια, ο δεσμός των δύο ατόμων παραμένει ισχυρός και ποτέ δεν παύουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο.

Όμως, αυτή η ιστορία αιώνιας αγάπης διαδραματίζεται στο Παρίσι του 1079. Πιστεύετε ότι αυτή η έννοια της αιώνιας και αληθινής αγάπης  συναντάται ακόμη και στον 21^ο αιώνα ; Υπάρχει αγάπη σήμερα;

Εννοείται πως υπάρχει αγάπη και σήμερα και πάντα! Θέλω να πιστεύω πως η αληθινή αγάπη είναι τόσο βαθιά και κατακλυσμιαία, που όταν συμβεί, δεν επηρεάζεται ούτε από την τεχνολογία, ούτε από τους έντονους ρυθμούς ζωής. Το ζήτημα με τα παραπάνω είναι μήπως μας παρασύρουν και δεν μας δώσουν τον χρόνο να εντοπίσουμε ή να επιτρέψουμε στην αγάπη να αναπτυχθεί. Πόσους ανθρώπους άλλωστε, δεν γνωρίσαμε επειδή δεν μπορούσαμε να τους δώσουμε χρόνο…

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στα “Ανεμοδαρμένα Ύψη”, μια ιστορία ανθρώπων που διαρκώς αναζητούν αποδοχή, αγάπη, συγχώρεση και μπλέκονται σε ένα περίτεχνο δίχτυ αναγνώρισης και πόνου. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτό το έργο μία, αν όχι απόλυτη, βαθύτατα ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας μας, αυτού του διαρκούς αγώνα για επαφή και εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Αυτό σκοπεύατε να απεικονίσετε με τη δική σας εκδοχή; 

Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, είναι ένα τόσο περίπλοκο μυθιστόρημα, που μπέρδεψε τους αναγνώστες του, όταν πρωτοκυκλοφόρησε, παίρνοντας μάλιστα πολύ κακές κριτικές. Η Μπροντέ έγραψε για τα αβυσσαλέα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, τη συνεχή προσπάθεια του ανθρώπου για αυτογνωσία, κατανόηση των επιθυμιών και τον αγώνα για την πραγματοποίησή τους. Δεν δίστασε να αναφερθεί στις σκοτεινές περιοχές της οργής και της επιθυμίας για εκδίκηση, με φόντο μία εποχή με σαφείς ταξικούς και έμφυλους διαχωρισμούς.

Υποθέτω ότι ήταν κάτι καινούργιο για εσάς, κρίνοντας από τα προηγούμενα έργα σας, το να αναπαραστήσετε αυτή την ιστορία με έναν “gothic” τόνο; Ήταν εύκολο να διαχειριστείτε την αλλαγή αυτή;

Στις παραστάσεις μου, παίζουμε πάντα σε μια περιοχή ανάμεσα στις καθημερινές στιγμές και στην στιγμιαία εξύψωσή τους σε κάτι ποιητικότερο. Τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», όπως και τα υπόλοιπα έργα που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στην γενική ενότητα της γοτθικής λογοτεχνίας, διαφέρουν υφολογικά, παραμένουν όμως το ίδιο απλά και καθαρά στην ανατομία του ανθρώπινου ψυχισμού, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα σπουδαία έργα, όλων των εποχών.

Η σκηνή που χαράχτηκε στο μυαλό μου ήταν η τελευταία. Πώς οδηγηθήκατε στο να δημιουργήσετε κάτι τόσο ανατριχιαστικά όμορφο και αυθεντικό;

Χαίρομαι πολύ εάν σας συγκίνησε, γιατί είναι μία σκηνή που την αγαπώ κι εγώ πολύ. Στον «Αβελάρδος και Ελοΐζα», υπήρχε μία φράση που έλεγε: «Παρακαλώ να πέσει το χιόνι. Όλα στην ώρα τους γίνονται, μα και τόσο λάθος.»

Αυτό το χιόνι που έρχεται να σκεπάσει μαλακά τα πάντα, είναι κάτι που από παιδί, με άφηνε έκθαμβο.

Θεωρείτε λοιπόν  ότι όσο αλλόκοτοι και αν είμαστε, πρέπει να πασχίζουμε για τους πόθους μας, ακόμη και αν μας πληγώνουν και μας μαραίνουν; Για εσάς, η αγάπη είναι ευλογία, ακόμη και αν μπορεί να είναι κατάρα;

Μα τι θα πει αλλόκοτοι; Είμαστε όλοι διαφορετικοί, γι΄ αυτό και ανεπανάληπτοι. Ο καθένας μας πρέπει να αναγνωρίσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του που τον κάνουν μοναδικό και να κατανοήσει και να αγκαλιάσει και τη μοναδικότητα των γύρω του. Οι επιθυμίες μας είναι ιερές. Η αγάπη, σε κάθε της μορφή, μόνο ευλογία μπορεί να είναι. Ακόμη και αν δεν έχει πάντα τη μυθιστορηματική έκβαση του «μαζί για πάντα», είναι μία κατάσταση ευφορίας πέρα από κάθε μέτρο και σύγκριση και η συνδετική ουσία που μας κάνει να προχωράμε μαζί με τους άλλους ανθρώπους στη ζωή.

Αλήθεια, ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία;

Πολύ δύσκολη ερώτηση, εξαρτάται από τη στιγμή. Αγαπώ εξίσου τις ταινίες του Κασσαβέτη, τον Γουονγκ Καρ Γουάι, τον Αλμοδόβαρ και το «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ».

Ποιος είναι ο βασικός καλλιτέχνης που σας ενέπνευσε;

Πολλοί και από διάφορους χώρους. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω έναν, θα ήταν ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ένας πολύ σημαντικός σκηνοθέτης του θεάτρου, διανοητής και δημιουργός.

Μια συμβουλή για ένα άτομο που θέλει να ασχοληθεί με κάποια τέχνη στην Ελλάδα.

Την Τέχνη δεν τη διαλέγουμε. Αυτή μας διαλέγει. Αν λοιπόν κάποιος νιώθει πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν, τότε δεν έχει παρά να το κάνει και είμαι σίγουρος πως θα ανακαλύψει άπειρες κρυμμένες πτυχές του εαυτού του και του κόσμου. Στη δική μου περίπτωση, το θέατρο με βοήθησε να ξεπεράσω μία περίοδο μάλλον δειλίας και συστολής. Η Τέχνη δεν είναι για τους φαινομενικά έντονους ανθρώπους ή τους εξωστρεφείς. Είναι διαφορετικό πράγμα το δυναμικό ταμπεραμέντο και η έντεχνη ματιά στην πραγματικότητα. Οι πιο ντροπαλοί λοιπόν, δεν πρέπει να απογοητεύονται ή να διστάζουν. Το θέατρο δεν είναι μόνο για εκείνους που από μικροί στήνανε παραστάσεις και τραγουδούσαν για τους συγγενείς τους, αλλά ευτυχώς για όλους μας.

Η ανερχόμενη παράσταση του Καλαβριανού , το “Κουμ Κουάτ”

Ήταν  τιμή μας που συνομιλήσαμε με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη και τον ευχαριστούμε θερμά για την προθυμία του.  Ακόμη, ελπίζουμε από εδώ και στο εξής να επισκέπτεστε καμιά φορά τις θεατρικές αίθουσες για να νιώσετε, να γελάσετε, να κλάψετε, να σκεφτείτε και να δεχτείτε ερεθίσματα που θα σας κάνουν καλύτερους ανθρώπους!

Λίγα λόγια για τον έλληνα σκηνοθέτη Γιάννη Καλαβριανό

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και υποψήφιος διδάκτωρ του ίδιου Τμήματος.

Έχει εργαστεί ως γιατρός, ως ηθοποιός για 6 χρόνια στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» και ως βοηθός σκηνοθέτη στις παραστάσεις: Αρχοντοχωριάτης, του Μολιέρου, Ιφιγένεια εν Ταύροις, του Γκαίτε ) και Ένα φως για κάθε σκοτάδι, του Άκη Δήμου (σκην. Γιάννης Μόσχος, Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», 2004).

Το 2006 δημιούργησε με άλλους απόφοιτους του Τμήματος Θεάτρου, την Εταιρεία Θεάτρου Sforaris.

Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: Ανεμοδαρμένα Ύψη,  της Έμιλυ Μπροντέ , Phone Home, Η τάξη μας, του Τ. Σλομποτζιάνεκ, Η Τσερλίνε και το σπίτι των κυνηγών, διασκευή των Αθώων του Χ. Μπροχ , Gods / The Lost Ring, , Αβελάρδος και Ελοΐζα , David’s Formidable Speech on Europe , Γιοι και κόρες,  Άουστρας ή η αγριάδα, της Λένας Κιτσοπούλου , Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες , Πάσχα , Πρακτόρισσες , Ποιος είναι δίπλα μου; της Πένυς Φυλακτάκη , Εγώ είμαι το Θείο βρέφος!

Έχει τιμηθεί με τα:

«Βραβείο Κουν, Καλύτερου Θεατρικού Έργου 2013-2014»,

«Βραβείο Νίκος Ζακόπουλος, Καλύτερου Θεατρικού Έργου, 2013», «International Prize Il Teatro Nudo, di Teresa Pomodoro, Milan 2014-2015».

επιμέλεια Σωτήρης-Απόστολος Παπαναστασίου (Α3)

Tα καθήκοντα στο σπίτι κ. Υπουργέ, καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος από τη ζωή του μαθητή εκτός σχολείου. Υπάρχει κάποια πρόβλεψη ώστε οι μαθη­τές να ολοκληρώνουν τις υποχρεώσεις τους εντός ωραρίου σχολείου;

Και «διαβασμένα» παιδιά και «ευτυχισμένα παιδιά»

Θέλω, καχαρχήν, να σας ευχα­ριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνετε να απαντήσω στα ερωτήματά σας και να σας πω ότι την Διαπολιτισμική Εκπαί­δευση την αντιλαμβανόμαστε ως ένα σημαντικό προνόμιο για την κοινωνία μας καθώς διασφαλίζει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στους διάφορους πολιτισμούς και αποτελεί ένα βασικό μέσο για την προώθηση της ισότητας ευκαιριών στην εκπαίδευση.

Ως προς το ερώτημά σας, θα συμφωνήσω μαζί σας. Το έχω πει πολλές φορές και έχω δεχτεί και κριτική για αυτό, όμως χαίρομαι που έχουμε την ίδια αντίληψη. Το μοντέλο που περιγράφετε εξελίσσεται σε κυρίαρχο στα σχολεία της Ευρώπης. Οι πρωτοβουλί­ες που εμείς παίρνουμε και θεσμοθετούμε είναι σε αυτή την κατεύθυνση. Δηλαδή, καθιερώ­σαμε τα δύο τετράμηνα ώστε να μειωθεί ο εξεταστικός φόρτος σε όφελος των μαθητών, ενώ ταυτόχρονα εξορθολογήσαμε τη διδακτέα ύλη των μαθημάτων τόσο στα Δημοτικά όσο και στα Γυμνάσια και στα Λύκεια. Και θα γίνουν και άλλα βήματα απο­φόρτισης των μαθητών, αλλά και ουσιαστικής λειτουργίας της μαθησιακής διαδικασίας μέσα στην τάξη, γιατί είναι πεποίθησή μας ότι το παιδί πρέπει να είναι μαθητής στην τάξη αλλά παιδί στο σπίτι και στην υπόλοιπη ζωή του με την οικογένειά του και με τους φίλους του.

Όλοι ξέρουμε την αξία της γυμναστικής. Οι ώρες της όμως μειώνονται και η έλλειψη αθλητικών εγκατα­στάσεων δυσκολεύει ακόμη περισσότερο το μάθημα,ενώ τα επίπεδα παχυσαρκί­ας ανηλίκων στην Ελλάδα αυξάνονται. Τί σκοπεύετε να κάνετε γι’ αυτό το πρόβλημα;

Το μάθημα της Φυσικής Αγωγής διδάσκεται στα Γυμνάσια 2 ώρες την εβδομάδα, όσο δηλαδή διδάσκονται και άλλα μαθήματα όπως η Ιστορία, τα Θρησκευτικά και οι Ξένες Γλώσσες. Το σημαντικό είναι να μην μένουμε μόνο στις ώρες διδα­σκαλίας του μαθήματος, αλλά να δίνουμε πολλαπλά κίνητρα στους νέους να δραστηριοποιού­νται στον αθλητισμό. Τι κάνουμε σε σχέση με αυτό; Θα σας φέρω ορισμένα παρα­δείγματα: Για τέταρτη συνεχό­μενη χρονιά, γιορτάστηκε και φέτος στα σχολεία της χώρας η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού με το σύνθημα «Αθλούμαι – ΧαράΖΩ το μέλ­λον». Αντί για μαθήματα έγιναν δράσεις και δόθηκε η δυνατό­τητα στους μαθητές να συμμετέ­χουν σε οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες, καθώς επίσης και η ευκαιρία να βελτιώσουν τη φυσική τους κατάσταση. Τον Δεκέμβριο προκηρύχτηκαν οι Πανελλήνιοι Ενδοσχολικοί Αγώνες Καλαθοσφαίρισης 3Χ3 και Ποδοσφαίρου 5Χ5 για το σχολικό έτος 2017-2018. Επιπλέον, η Ελλάδα συμμε­τείχε στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα Χειροσφαίρισης που έγινε στο Κατάρ πριν από λίγες ημέρες. Ως προς την παρατήρησή σας για τις ελλείψεις χώρων άθλη­σης, δρομολογούμε πρωτο­βουλίες όπως αυτή που είναι φέτος σε εξέλιξη στην πόλη σας: Υλοποιούμε στο Εθνικό Καυταντζόγλειο Στάδιο Θεσσα­λονίκης ένα καινοτόμο πρό­γραμμα αθλητικών δραστηριο­τήτων με παράλληλες δράσεις πολιτιστικού περιεχομένου για τους μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαί­δευσης. Στο πρόγραμμα αυτό πραγματοποιούνται αθλητικές δραστηριότητες, παιδαγωγικά παιχνίδια, γνωριμία με αθλήμα­τα τα οποία δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά στη μαθητική κοινότητα, εναλλακτικοί τρόποι άσκησης, αναδεικνύοντας και ενισχύοντας τη δημιουργική έκφραση, τη δυνατότητα ανάπτυξης ατομι­κών και ομαδικών δεξιοτήτων, καθώς και βασικές αξίες της ζωής. Παράλληλα οι μαθητές ενημερώνονται για την ιστορία του Εθνικού Καυτανζόγλειου Σταδίου, το οποίο αποτελεί ένα διαχρονικό σύμβολο αθλητισμού και πολιτισμού στο κέντρο της πόλης  της Θεσσαλονίκης.  Μαθαίνουμε ότι σκέπτεστε να αλλάξετε τον τρόπο αξι­ολόγησης στα γυμνάσια και να γίνει όπως στο Δημοτικό, μόνο με χαρακτηρισμούς κι όχι με βαθμούς. Ισχύει κάτι τέτοιο κι αν ναι, ποιο είναι το σκεπτικό σας;
Εκείνο που ισχύει είναι αυτό που εφαρμόζεται ήδη πιλοτικά σε ορισμένα Γυμνάσια.  Δηλαδή, η εξατομικευμένη περιγραφική αξιολόγηση η οποία συνοδεύει την αριθμητική. Θεωρούμε ότι η περιγραφική αξιολόγηση προ­σφέρει ουσιαστική ανατροφο­δότηση στους μαθητές και στις μαθήτριες και μπορεί να βελτιώ­σει πραγματικά τη διαδικασία της μάθησης. Εφαρμόζεται, λοιπόν, πιλοτικά για να δοκιμαστεί στην πράξη, χωρίς ωστόσο να καταρ­γεί τους βαθμούς.

Η ύλη των μαθημάτων σε κάποια βιβλία είναι δύσκολη και δυσνόητη όπως της Ιστο­ρίας. Θα το αλλάξετε αυτό;

Τα βιβλία και ο τρόπος διδα­σκαλίας είναι ένα από τα θέματα που μας έχουν απασχολήσει πολύ. Ήδη το Ινστιτούτο Εκπαι­δευτικής Πολιτικής έχει κάνει σημαντικές προτάσεις και πολ­λές από αυτές έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται με αλλαγές που έχουν γίνει σε σχολικά βιβλία. Αυτό θα συνεχιστεί.
Όπως παραδέχονται με­γάλοι ακαδημαϊκοί δάσκα­λοι, το θέμα δεν είναι να βγαίνουν από τα σχολεία «διαβασμένα» παιδιά αλλά και ευτυχισμένα παιδιά. Σήμερα κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Πώς σκοπεύετε να το αντιμετωπίσετε αυτό, εάν βέβαια συμφωνείτε με την παραπάνω άποψη.

Νομίζω ότι είναι ευδιάκριτο από τις προηγούμενες απαντήσεις μου. Συμφωνώ ότι η γνώση και η μόρφωση δεν μπορεί να αποκόπτονται από την προσω­πική χαρά και ικανοποίηση. Η στείρα γνώση, η παπαγαλία για τον βαθμό, η μηχανιστική μελέτη, κάθε άλλο παρά γίνονται ‘όπλα’ που οδηγούν τον μαθητή σε κάτι καλύτερο στη ζωή του. Ίσως με έχετε ακούσει να λέω ότι πρέπει να αποδραματοποιήσουμε το εξετασιοκεντρικό σύστημα που υπάρχει στα σχολεία, αναφε- ρόμενος κυρίως στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Και αυτό επιδιώκουμε με τις αλλαγές που προτείνουμε. Παράλληλα, πρόσφατα κάναμε σημαντικές παρεμβάσεις στα Γυμνάσια και τα Λύκεια με τις οποίες, μεταξύ άλλων, εισάγουμε το «Πλαίσιο οργάνωσης σχολικής ζωής», που καταρτίζεται με τη συνεργασία διδασκόντων και μαθητικών κοινοτήτων κάθε σχολείου. Έτσι καλλιεργείται η συμμετοχική ευθύνη και ενθαρρύνεται η αυ­τενέργεια, η κριτική σκέψη και ο δημοκρατικός διάλογος βελτιώ­νεται το παιδαγωγικό κλίμα της σχολικής μονάδας. Άρα ο στόχος είναι διπλός. Και «διαβασμένα» παιδιά και «ευτυχισμένα» παιδιά.

Ευχαριστούμε θερμά τον Υπουργό Παιδείας για την παρα­χώρηση αυτής της συνέντευξης.

«Δεν μπορώ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς τον αθλητισμό»

Γράφουν : Δημήτρης Χατζηβρέττας (Β3), Χρήστος Χωλίδης( Γ2)

Η σχολική μας εφημερίδα κατάφερε να έρθει σε επαφή με τον Ολυμπιονίκη καλαθοσφαιριστή Δημήτρη Διαμαντίδη και του έκανε ερωτήσεις σχετικά με τα οφέλη του αθλητισμού και την καριέρα του.

Κύριε Διαμαντίδη, ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν έναν καλό αθλητή;

Θεωρώ ότι ένας καλός αθλητής οφείλει να προπονείται σκληρά και συνέχεια, να διαθέτει απόλυτη συγκέντρωση και να μην παίρνουν τα μυαλά του αέρα.

Ποια θεωρείτε ότι  είναι η καλύτερη στιγμή της καριέρας σας;

Η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου ήταν η κατάκτηση  του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με την Εθνική Ομάδα το 2005.

Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς αθλητισμό και πώς θα ήταν ο κόσμος αυτός;

Δεν μπορώ να  φανταστώ κάτι τέτοιο, διότι θεωρώ ότι ο αθλητισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δίνει ζωή στον κόσμο.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς νιώθaτε κάθε φορά που παίζaτε μπάσκετ

Όταν έπαιζα μπάσκετ, κάθε φορά πριν από  το παιχνίδι ένιωθα ένα μικρό άγχος, αλλά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού το άγχος αυτό έφευγε και προσπαθούσα να είμαι  συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω, για να μπορέσω μαζί με τους συμπαίκτες μου να οδηγήσουμε την ομάδα μας στη νίκη και κυρίως να ευχαριστηθώ το παιχνίδι .

Τι θα λέγατε σε ένα παιδί της ηλικίας μας, για να το πείσετε να ξεκινήσει τον αθλητισμό;

Θα του έλεγα αρχικά να δοκιμάσει να αθληθεί,  γιατί με τον αθλητισμό θα μπορέσει να κάνει φίλους, θα μάθει να συνεργάζεται, θα νιώθει καλύτερα σωματικά αλλά και ψυχικά και θα περνά ευχάριστα.

Eσείς σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να παίζετε μπάσκετ και τι σας έκανε να θέλετε να το συνεχίσετε;

Η πρώτη επαφή που είχα με το άθλημα αυτό ήταν στην ηλικία των 8 χρονών στην Καστοριά και η αφορμή ήταν η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Εθνική ομάδας ανδρών το 1987. Ξεκίνησα από το παιδικό και έφτασα ως και το ανδρικό. Έπειτα, πήγα στη Θεσσαλονίκη, όπου έπαιξα στον Ηρακλή.

Όταν ήσασταν μικρός είχατε κάποιον αθλητή ως πρότυπο;

Μου άρεσαν αρκετοί παίκτες, αλλά δεν είχα κάποιον συγκεκριμένο αθλητή σαν πρότυπο.

Πιστεύετε πως το ελληνικό μπάσκετ έχει μέλλον;

Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν αρκετοί ταλαντούχοι παίκτες και υπάρχει μέλλον για το μπάσκετ της Ελλάδας. Εδώ και χρόνια, παρόλο που είμαστε μια μικρή χώρα, το ελληνικό μπάσκετ έχει αποδείξει ότι έχει πολλές ικανότητες και  μεγάλη ψυχή με αποτέλεσμα να έχουμε αρκετές διακρίσεις. Οι παίκτες που αγωνίζονται αυτήν τη στιγμή βρίσκονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο και θα συνεχίσουν να κάνουν τη χώρα μας περήφανη.

Ποια ομάδα πιστεύετε ότι θα νικήσει φέτος στην Euroleague;

Δεν είμαι σίγουρος για το ποια ομάδα θα κερδίσει. Πάντως, είναι φανερό ότι κάποιες ομάδες είναι σε ένα υψηλότερο επίπεδο από άλλες και έχουν περισσότερες πιθανότητες να νικήσουν.

Και μια τελευταία ερώτηση. Θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε πώς νιώσατε όταν αποσυρθήκατε από το άθλημα που σας συνόδευε για μια ζωή;

Τη στιγμή που η μακροχρόνια σχέση μου με το μπάσκετ έφτασε στο τέλος της είχα ανάμεικτα συναισθήματα Από τη μία, ένιωσα μια αίσθηση χαράς και απερίγραπτης συγκίνησης, γιατί έφερα στη μνήμη μου όλες αυτές τις απίστευτες στιγμές που μοιράστηκα με τους συμπαίκτες μου και τους δυνατούς δεσμούς που ανέπτυξα με αυτούς. Από την άλλη όμως, είναι αρκετά δύσκολο και λυπητερό να αφήνεις πίσω σου τόσες όμορφες εμπειρίες, τόσους ανθρώπους και έναν απαιτητικό αλλά ευχάριστο ρυθμό ζωής και να ξεκινάς κάτι καινούριο. Η αποχώρηση μου από το άθλημα ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Στη ζωή πρέπει να είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε την αλλαγή, την απώλεια και τον πόνο. Ο αθλητισμός με προετοίμασε για αυτή τη στιγμή με το να με εφοδιάσει με απαράμιλλο θάρρος, σθένος, δύναμη και αποφασιστικότητα. Όλοι μας, ούτως ή άλλως, χρειαζόμαστε μια αλλαγή, μια νέα αρχή.

Σας ευχαριστούμε πολύ που αφιερώσατε τον χρόνο σας για αυτή τη συνέντευξη και ευελπιστούμε να ξαναέρθουμε σε επαφή μαζί σας.

Ακολουθεί σύντομο βιογραφικό

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ     

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι Έλληνας πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής. Γεννήθηκε στην Καστοριά στις 6 Μαΐου 1980. Έχει ύψος 1,96 και αγωνιζόταν στις θέσεις πλέι μέικερ και σούτινγκ γκαρντ. Σε συλλογικό επίπεδο κατέκτησε συνολικά με τον Παναθηναϊκό 22 τίτλους (9 Πρωταθλήματα Ελλάδος, 10 Κύπελλα Ελλάδος, 3 Πρωταθλήματα Ευρώπης) και με την Εθνική Ελλάδος ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ (2005) και στο Μουντομπάσκετ (2006)αντίστοιχα.