Σταθήκαμε στο μέρος όπου μια άγκυρα ήταν στο χάρτη, σε απόσταση πιο λίγο από μισό μίλι από την ακτή, ανάμεσα στη στεριά και στο Νησάκι του Σκελετού. Ο βυθός της θάλασσας ήταν από λεπτή άμμο. Μόλις ρίξαμε άγκυρα, χιλιάδες πουλιά και σκόρπισαν φτερουγίζοντας απάνω απ’ το δάσος. Ξανακατέβηκαν όμως σε πέντε λεπτά κι όλα πάλι στη σιωπή.

Τα δέντρα φτάνανε σχεδόν ως εκεί που έφτανε η θάλασσα όταν είχε και τα υψώματα βρίσκονταν σε αρκετή απόσταση. Δυο χύνονταν σ’ ένα είδος λιμνούλας που ξεχείλιζε κι έβρεχε τα γύρω χώματα, κάνοντάς τα μαλακά κι υγρά. Έτσι η βλάστηση, σ’ αυτό το μέρος της ακτής, ήταν σαν μολυσμένη.

Ένα μικρό κάστρο από τείχος ήτανε χτισμένο δεξιά, όπως θα δούμε και πιο ύστερα. Μα ήταν αδύνατο αν το από τη σκούνα γιατί το κρύβανε τα δέντρα, και αν δεν είχαμε το χάρτη ξεδιπλωμένο απάνω στον μπούσουλα* , θα μπορούσαμε να πιστέψουμε απ’ την αγριάδα της τοποθεσίας πως ήμασταν οι πρώτοι που σε τούτο το λιμάνι απ’ τον καιρό που το βγήκε από τη θάλασσα. Δεν άκουγες ούτε αέρα ούτε τον παραμικρό άλλο θόρυβο, εκτός από τα κύματα που σπάζανε στα βράχια σ’ ένα μίλι απόσταση. Η ατμόσφαιρα μύριζε στεκούμενα νερά, φύλλα και σάπιους κορμούς δέντρων. Παρατήρησα πως η εντύπωση του γιατρού από το νησί δεν ήταν καλή κι έκανε ένα μορφασμό σαν να ’χε μυρίσει κλούβιο αυγό.

- Δεν εγγυώμαι πως υπάρχουν εδώ πέρα, είπε, εγγυώμαι όμως πως υπάρχουν πυρετοί.