“Λυπάμαι, αλλά δεν θέλω να είμαι αυτοκράτορας – αυτή δεν είναι η δουλειά μου. Δεν θέλω να κυβερνήσω ή να κατακτήσω κανέναν. Θα επιθυμούσα να βοηθήσω τον καθέναν εάν είναι δυνατόν, Εβραίο, μαύρο , λευκό. Όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, έτσι είναι τα ανθρώπινα όντα.
Όλοι θέλουμε να ζήσουμε από την αμοιβαία ευτυχία, όχι από την αμοιβαία δυστυχία. Δεν θέλουμε να μισήσουμε και να περιφρονήσουμε ο ένας τον άλλο. Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει χώρος για τον καθέναν και η γη είναι πλούσια και μπορεί να προσφέρει σε όλους.
Περισσότερο από τα μηχανήματα χρειαζόμαστε την ανθρωπιά. Περισσότερο από την ευφυΐα χρειαζόμαστε τη συμπόνια και την ευγένεια.
Χωρίς αυτές τις ιδιότητες, η ζωή θα είναι βίαια και θα χαθεί.”
Σαν σήμερα το 1977 πέθανε ο Τσάρλι Τσάπλιν.
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την πρώτη ομιλούσα και ηχητική ταινία του Τσάπλιν, δεκατρία χρόνια μετά την εισαγωγή του ήχου (αρνιόταν επίμονα να βάλει ήχο στις ταινίες του, διότι πίστευε ότι αυτός θα χαλούσε την μαγεία που δημιούργησαν οι βουβές του ταινίες. "Θα βάλω ήχο μοναχά όταν θα έχω κάτι σημαντικό να πω", είχε πει). Είναι μια γενναία και ανελέητη πολιτική σάτιρα για την άνοδο του Χίτλερ και του Ναζισμού.
Η ταινία απαγορεύτηκε από τους Χίτλερ, Μουσολίνι και Φράνκο ενώ ήταν υποψήφια για 5 όσκαρ. Σατιρίζοντας τον Χίτλερ, ο Τσάπλιν υποδύεται εδώ ένα διπλό ρόλο. |
