Ο μπαρμπα–Σπύρος ψάρευε κοντά στο Ψαροπούλίιυ . Η έκπληξη του ήταν μεγάλη όταν μέσα στο δίχτίιυ του, εκτός από τα μικρά ψαράκίιυα, βρήκε κι ένα μεγάλο ψάρίιυ. Και τι ψάρίιυ! Ένα μικρό δελφίνίιυ. Θα είχε πιαστεί πριν από λίγη ώρα, γιατί ήταν ακόμη πολύ ζωηρό.
Τα δελφίνίιυ δεν είναι οι καλύτεροι επισκέπτες για τα δίχτίιυα των ψαράδων. Όμως ο μπαρμπα–Σπύρος δε δυσανασχέτησε. Το αντίθετο μάλιστα. Ένιωσε μεγάλη συγκίνηση που είχε την ευκαιρία να σώσει ένα τόσο δα μικρό δελφινάκίιυ . Το ξεψάρισε με επιδέξιες κινήσεις και το άφησε να φύγει. Δάκρίιυα συγκίνησης πλημμύρισαν τα μάτια του καθώς έβλεπε το δελφίνίιυ να σκίζει τα νερά.
Το βράδυ, στο ταβερνάκίιυ, δεν είπε τίποτε στην παρέα του. Ήξερε πως δε θα καταλάβαιναν. Μόνο παραπονέθηκε, όπως έκανε συνήθως. «Ούτε ένα ρίκίιυ, ούτε ένα σκουμπρίιυ, ούτε ένα λαβράκίιυ . Κάτι κοκάλίιυα έπιασα, πέντε έξι σαφρίδίιυα και ένα μικρό τονάκίιυ» . Για το δελφίνίιυ ούτε κουβέντα. Ήταν το μικρό του μυστικό. Το καμάρίιυ του.