The Mistress of the Nightingales
I aim to find the time
And measure the age of the sea
By the depth of your eyes!
By your five fingers, moment by moment
Tear by tear to sit and ponder
Human suffering throughout the eons!
And because God also did his stars provide
One by one and in simple array, to portray at your each step
Small Madonnas' being resurrected, I declare:
The distant heroic mountains of my Arcadia,
With a thousand myriad colors, with two legions of angels,
Send you as a gift on the day of your patron saint a piece
Of the sunset for you to hang around your neck!
And since in Ontario the months are harsh...
The lookouts from the tall peaks at Kardaritsi:
Saint George and Saint Paraskevi together
With Saint Constantine, send you an epistle and script,
Together with a small bouquet of rosemary for you to clutch
At your bosom for the evil eye not to seize you.
And because I, did the years torment as well… I declare.
It is time to take my self and go back to instruct him
On reading and grammar, so that he may correctly,
Articulate your name!
My tiny selfless, mistress of the nightingales,
Of the partridge and the blackbird. Mistress of the mind,
Of the sense of smell and touch, will you wait for me?
I too am in expectation, for the hour to go twelve
For it to be noon!
|
H
κυρά των αηδονιών
Λέω να βρω καιρό
και να μετρήσω την ηλικία της θάλασσας
από το βάθος των ματιών σου!.
Στα πέντε σου δάχτυλα, στιγμή - στιγμή,
δάκρυ το δάκρυ να κάτσω να συλλογιστώ
τον ανθρώπινο πόνο ανά τους αιώνας!.
Κι' επειδή ο θεός και τ' αστέρια του έδωσε
ένα - ένα και με τάξη απλή, να ζωγραφίζουν στο κάθε σου
βήμα μικρές παναγιές που ανασταίνονται, λέω:
Tα μακρινά ηρωικά βουνά της Αρκαδίας μου,
με χίλια μύρια χρώματα, με δυο στρατιές αγγέλους,
Σου στέλνουν δώρο στην γιορτή Σου ένα κομμάτι
ηλιοβασίλεμα να το κρεμάσεις στον λαιμό σου!
Κι' επειδή στ' Oντάριο οι μήνες είναι σκληροί..
Tα καραούλια απ' τις ψηλές τους τις κορφές στο Καρδαρίτσι:
Ο 'Αγιος Γεώργιος, η Αγία Παρασκευή μαζί
κι' ο 'Aγιος Κωνσταντίνος, σου στέλνουν γράμμα και γραφή,
μαζί κι' ένα ματσάκι δεντρολίβανο να το κρατάς
στον κόρφο σου να μην σε πιάνει αβάσκαμα.
Κι' επειδή εγώ, και τους χρόνους εβασάνισα.. Λέω.
Είναι καιρός τον εαυτό μου να γυρίσω πίσω να του διδάξω
ανάγνωση και γραμματική, ώστε να μπορεί σωστά,
να συλλαβίζει το όνομά σου!
Μικρή κυρά μου αναργιανή, κυρά των αηδονιών
της πετροπούλας και του κότσυφα! Kυρά του νου,
της όσφρησης και της αφής, θα με περιμένεις;
κι' εγώ το καρτερώ, να πάει η ώρα δώδεκα
να πάει το μεσημέρι!...
κ/δ
|