Ψυχαγωγία και κινηματογράφος στις Σάπες .
Στις Σάπες, στην περίοδο πριν από τον πόλεμο του 1940, τα μέσα ψυχαγωγίας ήταν ελάχιστα έως και ανύπαρκτα! Από το χρονικό της κ. Χατζηθεοδώρου παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο: "Ο βιομήχανος Εξηντάρης (ήταν επώνυμο), πρώτος ηλεκτροδότησε τις Σάπες, νομίζω γύρω στα 1933. Αυτός ήταν και ο πρώτος που έφερε ραδιόφωνο και εγκατέστησε μεγάφωνα στον πλάτανο της πλατείας για να ακούνε τα νέα, καθώς και τραγούδια όλοι οι κάτοικοι. Έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο στέκι, κάτω από τη σκιά του πλάτανου, πίνοντας το ουζάκι τους, άκουγαν το ραδιόφωνο και τότε ήταν εξαιρετικό γεγονός! Κατά τα άλλα, η διασκέδαση και η ψυχαγωγία ήταν μια υπόθεση που βασίζονταν στις φιλικές, οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις.
Οι θρησκευτικές γιορτές και τα πανηγύρια στις Σάπες και στα γύρω χωριά ήταν σημαντικό γεγονός. Εκατοντάδες κάτοικοι μετακινούνταν με τα πόδια ή με ζώα και άμαξες για να τιμήσουν τη μνήμη των Αγίων και μετά να διασκεδάσουν στο χαρούμενο πανηγύρι που προηγούνταν και ακολουθούσε μετά τη Θεία Λειτουργία. Αλλη ευκαιρία για διασκέδαση ήταν και το καρναβάλι. Σε ιδιωτικό επίπεδο και χωρίς καμιά υποστήριξη από επίσημους φορείς, άνθρωποι που είχαν διάθεση, οργάνωναν μικρές γιορτές με χορούς, γλέντια και ζωντανή μουσική. Οι πίπιζες και τα νταούλια είχαν τον πρώτο λόγο, καθώς με τους εκκωφαντικούς ήχους των λαϊκών οργάνων ο λαός έβγαινε από τα σπίτια, συμμετέχοντας στις διάφορες εκδηλώσεις. Και πάλι, από το χρονικό της κ. Χατζηθεοδώρου διαβάζουμε: " Τις αποκριές τις χαίρονταν οι Σαπαίοι, όσο τίποτα. Είχαν χιούμορ, ευρηματικότητα και γλέντι. Πάντα τη διοργάνωση του καρναβαλιού αναλάμβαναν οι μακαρίτες σήμερα Κιρκινέζης Γιάννης και ο Ασπροίτης Γιάννης. Κάθε χρόνο και κάτι καινούριο μας παρουσίαζαν. Την πομπή του καρναβαλιού που ξεκινούσε από το σπίτι του Κιρκινέζη, ακολουθούσε όλος ο πληθυσμός των Σαπών, χορεύοντας και τραγουδώντας με συνοδεία νταουλιών που πάντα κατέληγε στην πλατεία. Ολόκληρες οικογένειες ήταν ντυμένες μασκαράδες. Έχω φωτογραφία της γιαγιάς μου, της κυρα-Λέγκως, που έσερνε το χορό στο δρόμο και την ακολουθούσαν όλοι οι μασκαρεμένοι. Έβλεπες οδαλίσκες, αγάδες, αράπηδες κ.λ.π. ... Και την Καθαρή Δευτέρα όμως συνέχιζαν τα γλέντια με μουτζουρώματα όπου σ’ αυτά πρωταγωνιστούσε ο Δημητρός Γιουφτσιάδης".
Ο κινηματογράφος έκανε την εμφάνισή του στις Σάπες μετά το 1955. Για πρώτη φορά ως αίθουσα κινηματογράφου λειτούργησε η αίθουσα του Δημαρχείου. Την ακριβή χρονολογία δεν τη γνωρίζω. Πρέπει να αρχίζει περίπου στα 1955. Κάποιοι μηχανικοί από τη Θεσσαλονίκη, αδέρφια, ο Μανώλης και ο Τριαντάφυλλος, (δεν θυμάμαι το επώνυμό τους) ήταν οι πρώτοι κινηματογραφιστές των Σαπών. Την περίοδο του 1956-57, ήμασταν μικρά παιδάκια. Δεν πηγαίναμε ακόμη στο σχολείο. Ο χώρος της Δημαρχίας ήταν ο αγαπημένος μας παιχνιδότοπος! Πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, γειτονόπουλα και άλλα, παίζαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ με μια διακοπή μόνο για το μεσημεριανό φαγητό. Μαζί με το φίλο και συνομήλικό μου Σταύρο Αγγελίδη (να είναι καλά εκεί που βρίσκεται) μπορέσαμε να αποκτήσουμε τη συμπάθεια του Τριαντάφυλλου, που μας άφηνε να μπαινοβγαίνουμε ελεύθερα, όποτε θέλαμε, στη σκοτεινή αίθουσα, όταν έπαιζαν οι ταινίες. Η προβολή τότε άρχιζε νωρίς, Ξεκινούσαν από τις 4 το απόγευμα με δύο προβολές συνήθως. Οι περισσότερες ταινίες ήταν ασπρόμαυρες. Τις λίγες έγχρωμες ακόμη τις θυμάμαι αφού τις βλέπαμε 5-6 φορές! "Οι αδερφοί Καραμαζώφ", "Ο πόλεμος και η ειρήνη" ήταν μερικές από αυτές. Αλλά η ταινία που είδαμε πάνω από 30 φορές, αν δεν είμαι υπερβολικός, ήταν "ο Τσακιτζής, ο ήρωας των ορέων", (βουνών). Ήταν τουρκικής παραγωγής και οι προβολές των τουρκικών ταινιών ήταν αρκετές, ιδιαίτερα τις Παρασκευές, που γινόταν το παζάρι. Τη μέρα αυτή η προβολή άρχιζε από τις 10 το πρωί. Η Παρασκευή ήταν η χαρά μας!