ΥΠΟ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΣΥΝΤΟΜΑ...

Σάπες 1948: Χειμώνας και το χιόνι κάλυψε τα πάντα. Πάντα και παλιά και τώρα το χειμωνιάτικο τοπίο μάγευε μικρούς και μεγάλους. Η χαρά των παιδιών ο χιονοπόλεμος. Και τα παιδιά ντυμένα καλά με τα καπέλα του Γυμνασίου Σαπών, υποχρεωτικά να τα φοράνε όπου κι αν πήγαιναν!  Ήταν ακόμη περίοδος Εμφυλίου Πολέμου κσι αυτό μου κίνησε την περιέργεια να ξαναφέρω στη μνήμη μου το ιστορικό του Γυμνασίου των Σαπών. Και η ιστορία αναφέρει ότι: 
 Το 1945-46 είναι  η τελευταία χρονιά που λειτουργεί το Αστικό Σχολείο. Από την επόμενη χρονιά ιδρύεται «Οκτατάξιο Γυμνάσιο». Αυτή την πρώτη χρονιά το Γυμνάσιο λειτουργεί με 98 μαθητές (οι 79 από αυτούς στην Γ’, δηλαδή στην πρώτη τάξη του οκταταξίου) και μόνο με τρεις καθηγητές, που προσπαθούν να διδάξουν τα περισσότερα μαθήματα. Και από ότι μου είπε ο κ. Βασίλης Μαλλίδης ένας εκ των τριών καθηγητών ήταν καθηγήτρια των Γαλλικών. Θυμάται ότι η καθηγήτρια τους ζόριζε να μάθουν γαλλικά, αλλά οι μαθητές γκρίνιαζαν και απαντούσαν στις παρατηρήσεις της: "κυρία εμείς τα Ελληνικά δεν ξέρουμε, Γαλλικά θα μάθουμε!!!"...
 Από το 1946 έως το 1959 το Γυμνάσιο λειτουργεί το απόγευμα, στο κτίριο του Δημοτικού Σχολείου. Τα μαθήματα γίνονται και σε νοικιασμένα παλιά σπίτια. Για να αποκτήσει το Γυμνάσιο δικό του κτίριο, βοηθούν στο χτίσιμο οι ίδιοι κάτοικοι των Σαπών, ο Γυμνασιάρχης, ο κ. B. Κουτουμάνης, και οι καθηγητές του σχολείου. Το κτίριο το χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα. Και για την ιστορία. Οι μαθητές είναι ο Βασίλης Μαλλίδης και ο Κώστας Κρυστάλλης, μετέπειτα δάσκαλος...  (ΑΡΧΕΙΟ: ΜΑΛΛΙΔΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ)

29 Μαΐου 1950, στο πανηγύρι του Πρωτάτου.  Η παρέα, στη μαθητική ηλικία των 18 ετών,  πήγε στο πανηγύρι του Πρωτάτου, ένα από τα σημαντικότερα της περιοχής. Στην παρέα οι: Θανάσης Μπακιρτζής, Θανάσης Μαλλίδης, Γιάννης Σεραφειμίδης, Κώστας Παπαδόπουλος και Βενιζέλος Κιρκινέζης, μετέπειτα ο πάτερ Βασίλειος.  (Αρχείο: Βασ. Μαλλίδη). 

Στο κεραμοποιείο.  Όπως έγραψα και σε άλλο σημείο, από το 1925 ο πατέρας Δημήτριος, ξεκίνησε τη λειτουργία ενός κεραμοποιείου έξω από το χωριό Αρσάκειο. Αυτό λειτούργησε μέχρι την έναρξη της Βουλγαρικής Κατοχής. Και ξανάρχισε από τα παιδιά του σε άλλο μέρος, που ήταν στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Μέστης, δίπλα στο ποταμάκι... Το κεραμοποιείο ήταν μια εποχιακή δουλειά. Λειτουργούσε μόνο τους ζεστούς μήνες. Η δουλειά όμως ήταν σκληρή κι εκεί δούλευαν όλα τα αδέρφια, γυναίκες και άνδρες, ο καθένας στον τομέα του!  Στη φωτογραφία μια χαρακτηριστική εικόνα όπου ο Χαράλαμπος κάνει βόλτες με το ποδήλατο, ενώ ο Βασίλης μεταφέρει τα υγρά κεραμίδια για στέγνωμα στον ήλιο. Μετά ακολουθούσε το ψήσιμο στον ήλιος. Από συζητήσεις με την οικογένεια άκουσα και ότι τα μέλη της πήγαιναν στο κεραμοποιείο, τις περισσότερες φορές με τα πόδια... (Αρχείο Φωτό: Βασ. Μαλλίδης).

Περίπου στα 1954. Ο Βασίλης Μαλλίδης έξω από το κατάστημα Νεωτερισμών...

Το 1954. Ο Βασίλης Μαλλίδης έξω από το νέο εμπορικό νεωτερισμών του Βασίλη Μαλλίδη. Καθιστος ο πατέρας του Δημητρός και πίσω του ο Ζινέλ Αγάς, φίλος της οικογένειας. Για τους υπόλοιπους θα επανέλθω.

Περίπου στα 1960. Στο χωριό Άμφια των Σαπών. Ο Βασίλης Μαλλίδης είχε την αντιπροσωπεία της Σίγγερ στην επαρχία Σαπών. Σύμφωνα με το πρόγραμμα της εταιρείας, έπρεπε να οργανώνονται στα χωριά μαθήματα κοπτικής - ραπτικής και κεντήματος, με μηχανήματα της ίδιας της εταιρείας. Σκοπός αυτής της κίνησης ήταν να μάθουν οι γυναίκες να χρησιμοποιούν τις μηχανές για τις ανάγκες του σπιτιού, αλλά και για να ασκήσουν ανάλογο επάγγελμα. Και βέβαια με τη συνδρομή και του αντιπροσώπου να γίνονται και οι ανάλογες πωλήσεις μηχανών στις γυναίκες μαθήτριες. Και από το Βασίλη μαθαίνω ότι ήταν ένας από τους πιο δραστήριους αντιπροσώπους στην Ελλάδα! 

Περίπου στα 1953. Η παρέα  του Βασίλη Μαλλίδη μπήκαν με τα καλά τους ρούχα προφανώς για να κάνουν κάποιο αστείο με τον μοναδικό εργαζόμενο και φίλο τους, όπως τουλάχιστον φαίνεται από τα ρούχα Γιάννη Σεραφειμίδη, ο οποίος καθαρίζει κοτόπουλα. Έμαθα ότι το μαγαζί αυτό ή καλύτερα εργαστήριο, που ήταν στο οίκημα του Βραδέλη, ξεπουπούλιαζε κοτόπουλα και μετά τα έστελναν σε μαγαζιά της Αθήνας.  Με κάποια σιγουριά αναγνωρίζω τον Πολυχρόνη Πολυχρονιάδη, το Θανάση Μπακιρτζή, το Βασίλη Μαλλίδη, τον Άγγελο Κεχαγιά και τον Γιάννη Σεραφειμίδη. (Αρχείο: Βασίλη Μαλλίδη).

Νέα Σάντα 1953:   Ο Βασίλης Μαλλίδης με δυο ακόμη πρόσωπα, που δεν γνωρίζω προς το παρόν, φωτογραφίζονται στο Ηρώο του χωριού όπου προς τιμήν των ηρώων είνσι γρσμμένα τα ονόματα αυτών που θυσιάστηκαν στο Αλβανικό Μέτωπο το 1940.

Στο Ιάσιο και μάλιστα στο πανηγύρι του 15Αύγουστου μάλλον το 1953.

Από το γάμο του με τη Μαρούλα Δημάδη, τον αδερφό του Θανάση και την αδερφή του Μαρίκα Τατσίνα Μαλλίδου...

Μια χιονισμένη ημέρα του 1963. Η Βασίλης Μαλλίδης έξω από το ίδιο κατάστημα με νεωτερισμούς, αυτή τη φορά όμως και με την αντιπροσωπεία της ΣΙΓΓΕΡ. Σχετικά γράφω σε άλλη φωτογραφία...

Σάπες γύρω στα 1965:  Μια όμορφη οικογενειακή εικόνα και μάλιστα την ώρα του φαγητού. Στην παρέα μια άλλη γυναίκα με κάποιο παιδάκι που προς το παρόν δεν εντόπισα. Από αριστερά η μητέρα των παιδιών Μαρούλα με τη μικρότερη κόρη Νατάσσα στην αγκαλιά της. Δεξιά ο πατέρας Βασίλης με το τσιγάρο ανά χείρας. Φαντάζομαι πώς αν επαναλαμβανόταν σήμερα αυτή η σκηνή, το τσιγάρο θα έλειπε. Δίπλα στο πατέρα της ο μεγάλη κόρη η Δέσποινα που σημέρα ζει στην Ιταλία.  Να προσθέσω κάτι ακόμη για το τσιγάρο. Όταν ήμουν κι εγώ παιδί, αυτή την εικόνα την έβλεπα καθημερινά στο δικό μου σπίτι και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό!  Ευτυχώς σήμερα έχουν βελτιωθεί τα πράγματα στον τομέα αυτό!!!   [Αρχείο: Βασ. Μαλλίδη]. 

Σε άλλες σελίδες της οικογένειας:

Δημήτριος Μαλλίδης

Μαρίκα Τατσίνα Μαλλίδου

Χαράλαμπος Μαλλίδης

Στο κεραμιδαριό