Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που έχει γίνει το “ανέκδοτο” για τα ΕΠΑΛ. Συνέβει πριν αρκετά χρόνια, τέτοια εποχή που στα σχολεία έχουν βγει τα αποτελέσματα, οι Μαθητές έχουν φύγει ή που και που έρχεται κανένας για να πάρει τον έλεγχο του και οι Καθηγητές με την κόπωση της σχολικής χρονιάς ασχολούνται με γραφική δουλειά (μητρώο, καρτέλες ή myschool, εγγραφές και ότι άλλο υπάρχει αυτή την περίοδο) χωρισμένοι σε παρεούλες συνήθως ο καθένας με τους “αγαπημένους του” συναδέλφους, άντε και κανένας καινούργιος για νέα γνωριμία. Υπάρχει γενικά ένας αναβρασμός στο σύλλογο και ανάμεσα από το “που είναι η καρτέλα του Αθανασίου” ακούς και πιο ενδιαφέροντα πράγματα όπως… “εγώ έχω κανονίσει για Φολέγανδρο 15 μέρες” α…και μεις θα πάμε Νάξο…στα πεθερικά μας…” πειράγματα, κεράσματα, πηγαδάκια… (αλλά και τσακωμοί για την μοιρασιά των θερινών υπηρεσιών) μία από τις καλές περιόδους στη λήξη της σχολικής χρονιάς.
Μέσα σ αυτό το κλίμα ένας νέος Διευθυντής, που τρέχει να γίνουν όλα στην ώρα τους, ελαφρά αγχωμένος, κλεισμένος στο γραφείο του για να μην ακούγεται η φασαρία από την διπλανή αίθουσα του συλλόγου, προσπαθεί να επικοινωνήσει με το διπλανό Γυμνάσιο για να ρωτήσει γιατί καθυστέρησαν να έρθουν τα απολυτήρια για να γίνουν οι εγγραφές και να καθοριστούν τα τμήματα. Και εκεί βέβαια η ίδια κατάσταση… κάποιος σηκώνει το τηλέφωνο, φασαρία μέσα ακούγεται…χαμός…
“Εμπρός…ποιος είναι;”
“Ο Γεωργίου είμαι από το ΕΠΑΛ”
“Τι; πιο δυνατά… δεν σας ακούω…”
“Ο Γεωργίου από το ΕΠΑΛ δίπλα…” με όση δύναμη είχε η φωνή του…
“Κάντε ησυχία ρε…κάποιος είναι από το Νεπάλ…”
και με τη σιγουριά ο συνάδελφος πως μιλάει με Νεπάλ, κατάφερε να συνεννοηθεί και να στείλει τα απολυτήρια…
Μετά από αυτό…και ο νεαρός Διευθυντής χαλάρωσε και ατενίζοντας και αυτός τις θερινές διακοπές αναλογίστηκε… “Θα αποκτήσει ποτέ αυτή η ταλαίπωρη χώρα τεχνική εκπαίδευση ισότιμη της γενικής και καταξιωμένη στη συνείδηση των συναδέλφων και της κοινωνίας;”
Δε νομίζω… σύντομα…
