Καλωσήρθατε στο

ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

Δως του ζωή

Άλλο ένα χάδι χάθηκε στην σιωπή,

στην φοβία σου να αγγίξεις,

να νιώσεις την διαφορετικότητα να σε διακατέχει,

να αισθανθείς το αληθινό,

να αγκαλιάσεις την μοναξιά.

Και εσύ κάθεσαι εδώ κουφός,

δεν ακούς που σου ζητά βοήθεια,

δεν ακούς που κλαίει.

Τυφλός μες στην ζωή σου

δεν βλέπεις που σου απλώνει το χέρι,

δεν βλέπεις που περπατά μόνος.

Οι βασικές σου αισθήσεις χάνονται

στιγμή προς στιγμή,

χάνεται και αυτός.

Δως του την ελπίδα

και τότε δύο ψυχές θα νιώσουν καλύτερα,

δως του ζωή

και κλέψε λίγο από αυτήν.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ

Έχετε δει τους οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων που υποστηρίζουν στους αγώνες τους  παίκτες με τις κίτρινες φανέλες, κόκκινες κτλ ; Στην δικιά μου περίπτωση οι οπαδοί είναι οι καθημερινοί άνθρωποι που συναντώ και η μηδαμινή υποστήριξη τους για την δικιά μου μαύρη φανέλα, βάσανο.

Οι μέρες μου ξεκινάνε στο σχολείο και κατά κάποιο τρόπο τελειώνουν και εκεί. Έχω την γωνία μου στο διάλειμμα, έχουν το υπόλοιπο προαύλιο αυτοί. Σαν μια σκακιέρα, μόνο που όλα τα τετράγωνο  εκτός από ένα είναι άσπρα.

Και να ήταν μόνο το διάλειμμα. Στην τάξη μου ασκούν περιοριστικά μέτρα. Κανείς δεν με πλησιάζει. Ούτε καν οι καθηγητές. Θα τους μολύνω, καταλαβαίνετε. Φοβούνται μην μαυρίσουν; Δεν καταλαβαίνω και μάλλον ποτέ μου δεν θα καταλάβω.

Η καθημερινότητα μου πλήττει. Ποτέ δεν αλλάζει. Σχολείο και σπίτι. Αυτά. Να μου πεις γιατί δεν βγαίνεις να ξεσκάσεις, αλλά και μόνο που φαντάζομαι τα βλέμματα όλων να με μαρκάρουν από πάνω μέχρι κάτω την ώρα που απλά θα θέλω να κάνω μια βόλτα, με κάνουν να μην θέλω ποτέ μου να βγω.

Από την άλλη, μια ενθάρρυνση είναι και η οικογένεια. Έχω σίγουρα κάποιον να μιλήσω, τον μεγάλο μου αδερφό, τον μόνο εν ζωή συγγενή μου. Βλέπετε οι γονείς μου σκοτώθηκαν όταν εγώ ήμουν μόλις πέντε ετών. Η μόλυνση που έλεγα. Όσο για τους υπόλοιπους, παππού, γιαγιά κτλ δεν ξέρω καν αν ζούνε, βασικά ξέρω ότι δεν ζουν απλά επιβιώνουν, όπως όλοι μας.