Ο ΔΑΤΤΑΤΡΕιΑχ (DATTATREJA:, Dattatreya) στον ιΑΔΥ (JADY, Yadu) βασιλέα τους 24 διδασκάλουςτου κατονόμασε, απο τον καθένα τί έχει μάθει εξήγησε, κ αυτά στο "βΑΑΓΑυΑΤΑΜ ΜΑhΑΑΠΥΡΑΑ,ΝΑΜ" γράφηκαν. Τώρα, ακριβώς απο τους ίδιους 24 διδασκάλους ο ελληνικός νούς τί κατάλαβε θα σας διηγηθώ, κ ίσως αυτά τα μαθήματα απο των σανσκριτικών κειμένων πιό αυθεντικά να είναι. "Άκουσε προσεκτικά, θα σου αναφέρω τα ονόματα των 24 guru-μου που είναι: η γή, το νερό, η φωτιά, ο αέρας, ο ουρανός, το φεγγάρι, ο ήλιος, το περιστέρι, ο πύθωνας, η θάλασσα, τα έντομα, το μαύρο σκαθάρι, η μέλισσα, ο ελέφαντας, το ελάφι, το ψάρι, η πόρνη ΠΙγγΓΑΛΑΑ, το όρνεο, το παιδί, μιά κοπέλα, το φίδι, ο οπλουργός, η αράχνη κ ο σκαραβαίος. Τώρα το τί έχω μάθει απο τον κάθε δάσκαλο ξεχωριστά, θα σ'το αναφέρω για όφελοςσου":

 

1.                  Απο τη γή δύο πράγματα έχω μάθει, την δικαιοσύνη να αγαπώ, και την ζωή να αγαπώ. Παλαιοί άνθρωποι: την γή επ’ άπειρον να κακομεταχειριζόμαστε μπορούμε και εκείνη την κακομεταχείριση δέν ανταποδίδει νόμιζαν. Μερικοί βλακέντιοι ίσως και σήμερα αυτό να νομίζουν, τερατώδες λάθος είναι. Στην πραγματικότητα, η γή όλα τα πλάσματατης για να ζούν όλα τα αγαθά και τις ιδανικές συνθήκες παρέχει, ο Θεός έτσι το θέλει. Αρα, ο Θεός στη γή τη ζωή ευλογεί, στη γή τα πλάσματατου να ζούν χαίρεται, το ίδιο και εγώ χαίρομαι. Ακριβώς γι’ αυτό στην γή κανένα κακό να κάνουμε δέν επιτρέπεται. Στη γή ό,τι κακό κάνουμε, ύβρις είναι, τιμωρείται. Η γή ζωή μας χαρίζει, αλλα να την εξευτελίζουμε και να την βλάπτουμε δέν ανέχεται. Στην γή ό,τι κακό κάνουμε, σε εμάς τους ίδιους γυρίζει. Όταν με ισχυρά δηλητήρια φυτοφάρμακα την μολύνουμε, η τροφήμας υποβαθμίζεται και δηλητηριάζεται. Καθώς η ρωμαίικη παροιμία λέει: «στο καζάνισου μέσα πέτατο, στο κουτάλισου μέσα θα το βρείς». Η ανθρωπότητα στη γή πόσο μεγάλο κακό κάνει, όσα και να πούμε δέν θα φτάσουνε. Όταν η ανθρωπότητα προς τη γή με το παραπάνω υβρίζει, ο Θεός μέσω της γής την αφανίζει: στης κάθε QΑΛΙιΥΓΑ το τέλος στη γή μεγάλη καταστροφή γίνεται και η ανθρωπότητα αφανίζεται, έτσι και στην πιό πρόσφατη QΑΛΙιΥΓΑ ο κατακλυσμός έγινε και η ανθρωπότητα αφανίσθηκε. Η ανθρωπότητα όσο κι άν με την τεχνολογίατης ισχυρή αισθάνεται, ο Θεός με ευκολία να την αφανίσει μπορεί. Ας πούμε πως ένας κομήτης έρχεται στην Αμερική πέφτει, και εκεί που πέφτει τα πάντα ρημάζει, και όλη η γή ταρακουνιέται και σε τούβλο επάνω τούβλο δέν μένει, τα πάντα γκρεμίζονται, το κλίμα αστραπιαία μεταβάλλεται, και σχεδόν κανένας άνθρωπος δέν επιζεί. Αλήθεια, η γή για ό,τι κακό της κάνουμε εκδικείται. Της γής τις κατευθύνσεις να σεβόμαστε πρέπει, προς το βορρά στρμμένοι να βρωμίζουμε δέν κάνει, για κάθε δραστηριότητα κατάλληλη κατεύθυνση υπάρχει. Άν κάτι απο τη σήψη να γλυτώσει δέν μπορεί, στη γή επάνω να βρωμίζει να το αφήσουμε δέν κάνει, να το θάβουμε πρέπει. Όταν προς τη γή σωστά φερόμαστε, ζωή μας δίνει, όταν την εξευτελίζουμε και την κακοποιούμε, θάνατο μας φέρνει. Προς τη γή η πιό ριζική κακοποίηση: η ανθρώπινη υπερπλήθυνση είναι. Όσο οι άνθρωποι απο της γής τις δυνατότητες παραπάνω υπερπληθύνονται, τόσο μεταξύ των ανθρώπων αδικία επικρατεί, τόσο περισσότερο η γή κακοποιείται. Όσο περισσότερος ο υπερπληθυσμός, τόσο περισσότερη της γής η υπερεκμετάλλευση, όπου υπερπληθυσμός εκεί υπερεκμετάλλευση και βρώμα. Όσο περισσότερο ο πληθυσμός υπέρ το δέον υπερπληθύνεται, τόσο περισσότερο η γή την ανθρωπότητα να αφανίσει προσπαθεί. Και όντως θα γίνει, η ανθρωπότητα θα αφανισθεί, όταν ο υπερπληθυσμός στο απροχώρητο φτάσει. Αλήθεια τους ανθρώπους και της γής όλα τα πλάσματα αγαπώ και υπεραγαπώ. Στους ανθρώπους και στα άλλα πλάσματα καλό για να κάνουμε, μόνο ένας τρόπος υπάρχει: την γή να ωφελήσουμε. Την γή για να ωφελήσουμε το πιό θεμελιώδες μέτρο είναι: την υπερπλήθυνση να σταματήσουμε. Η υπερπλήθυνση να σταματήσει εύκολο είναι, εφόσον οι κυβερνήσεις με τους υπερπληθυνόμενους λαούς να συνεργάζονται πάψουν. Η δικαιοσύνη με την αγάπη συμπίπτουν: όποιος προς τη γή δικαιοσύνη τί είναι δέν δείχνει, αυτός της ζωής εχθρός είναι. Της γής το παράδειγμα ακολουθώντας όλον τον κόσμο να ευεργετώ θέλω αλλα να με αδικούν δέν ανέχομαι, γιατί να αδικούμε όταν ανέχομαι στην αδικία τον δρόμο ανοίγω. Άν τους εχθρούςμου να συγχωρώ καλό είναι, τότε όποιον να με βλάψει θέλει θα τον καταστρέψω, και θα με συγχωρέσει, γιατί ώς εχθρότου να με συγχωρήσει πρέπει. Της ζωής την ποιότητα να αγαπώ και συνεπώς προς τη γή αδικία να μήν ανέχομαι απο τη γή έχω μάθει, γι’ αυτό διδάσκαλομου την ονομάζω.

 

2.                  Το νερό απο τη φύσητου δύο ιδιότητες έχει, καθαρό και εύγευστο είναι. Άρα και ο άνθρωπος αυτά τα δύο να στοχεύει πρέπει: καθαρός και ευχάριστος να είναι. Αυτά εύκολα δέν πραγματοποιούνται. Καθαρός να είσαι δύσκολο, και ευχάριστος να είσαι δύσκολο είναι. Συνήθως το στάσιμο νερό ακάθαρτο είναι, το τρεχούμενο νερό καθαρό. Το τρεχούμενο νερό τις ακαθαρσίες παρασέρνοντας διώχνει, ενώ το στάσιμο νερό καμιά ακαθαρσία δέν αρνείται γι’ αυτό και ακαθαρσίες συσσωρεύει. Η γή ό,τι κακό της κάνουν εκδικείται, το νερό πολύ πιό άμεσα εκδικείται. Άν στο νερό επάνω κατουρήσεις, κάποιο δικόσου άτομο θα πεθάνει, ή εσύ ο ίδιος θα πεθάνεις, διότι νερό το ζωογόνο ατίμασες. Ανάλογα άν στο νερό φτύσεις ή βρωμιές του ρίξεις. Οι βρωμιές στη γή να θάβονται πρέπει, στο νερό να ρίχνονται δέν κάνει. Οι παλιοί ήξεραν: νερό απο πάνω να δρασκελίζεις δέν κάνει, διότι έτσι το ατιμάζεις, θα σε εκδικηθεί. απο νερό απο πάνω να περάσεις άν πρέπει, πρώτα με εκείνο το νερό τα ρούχασου βρέξε, τάχα όχι απο πάνω, αλλα δια μέσου περνάς να φανεί. κι άν ούτε αυτό να κάνεις δέν μπορείς, νερό απο πάνω όταν περνάς: στο σώμασου και στο στόμασου μέσα το νερό σκεπτόμενος να προσεύχεσαι και συγνώμη να ζητήσεις πρέπει. Φυσικά, το νερό να το βρωμίσεις και μετά να το πιείς δέν μπορείς, κακό θα σου κάνει. Έτσι και σε μένα κακό να κάνεις και μετά να σε ωφελήσω μήν περιμένεις. Σε όλα τα νερά σεβασμός οφείλεται, και ακόμη περισσότερο στο καθαρό νερό. Στην κοινωνία καθαρό νερό μόνο ο αληθινός βραχμάνος είναι, άν κανένας αληθινός βραχμάνος έχει μείνει. Το νερό καθαρό άν δέν είναι, εύγευστο και ευχάριστο να είναι δέν μπορεί. Έτσι και ο άνθρωπος. καθημερινά την ακαθαρσία να αποφεύγει πρέπει και απο κάθε ακαθαρσία να καθαρίζεται. όσο πιό καθαρός είναι, τόσο σε ανώτερη τάξη ανήκει. Οι ςΟΥΔΡΑΑΣ, της σημερινής κοινωνίας η συντριπτική πλειονότητα, λασπόνερο είναι. Βούρκου νερό άν πιείς, τίποτε να μήν πάθεις μπορεί. Αλλα κάποια νερά μέσα θανατηφόρα μικρόβια έχουν ή δηλητήρια έχουν, τέτοιο νερό άν πιείς, χάθηκες. Κάποιοι άνθρωποι τέτοια ακάθαρτα θανατηφόρα νερά είναι, οι αθίγγανοι και μερικοί άλλοι που στις κοινωνίας όλα τα πόστα κυκλοφορούν: όπως το βρώμικο νερό θολό, έτσι και αυτοί θολό και σκοτεινό βλέμμα έχουν. όπως το βρώμικο νερό βρωμάει, έτσι και αυτοί τη βρώματους να κρύψουν δέν μπορούν, απο απόσταση βρωμάνε. Στο καθαρό νερό μέσα βρώμικο νερό άν ρίξεις, όλο βρώμικο νερό γίνεται. Γι’ αυτό οι ακάθαρτοι άνθρωποι καμαρώνουνε, γιατί η δικήτους ιδιότητα η βρωμιά απο την καθαρότητα ισχυρότερη είναι: στο βρώμικο νερό μέσα καθαρό άν βάλεις, καθαρό δέν γίνεται. στο καθαρό μέσα βρώμικο άν βάλεις, βρώμικο γίνεται. Γι’ αυτό λένε: η δικήμας ιδιότητα υπερισχύει, όσο πιό βρώμικοι, τόσο πιό ισχυροί είμαστε. Άν η κοινωνία τον θεϊκό νόμο θυμόνταν, οι βρώμικοι άνθρωποι κανέναν να βρωμίσουν δέν θα μπορούσαν και καθώς τίποτε δέν αξίζουν τιποτένιοι θα φαίνονταν. Ο καθαρός άνθρωπος με καθαρό νερό ποτήριτου στην ακαθαρσία κοντά δέν το πηγαίνει, και προπάντων στο ποτήριτου μέσα βρωμιά να μή στάξει φροντίζει. Διότι, στο ποτήρισου μιά σταγόνα κατρουλιό άν πέσει, δέν θα το πιείς, ακάθαρτο έγινε. Έτσι και οι ακάθαρτοι άνθρωποι να αποφεύγονται πρέπει: όχι γιατί δυνατοί είναι, αλλα γιατί της εποχής η ανομία όλο τον κόσμο να βρωμίζουνε τους επιτρέπει. Τον ακάθαρτο άνθρωπο και μόνο να δείς κακοτυχία θα φέρει, άν τον αγγίξεις χάθηκες. Βέβαια, το ήδη θανατηφόρο νερό απο άλλο θανατηφόρο νερό δέν κινδυνεύει. Κοντολογίς, ο άνθρωπος απο τη φύσητου καθαρό νερό είναι: ευχάριστο και ζωογόνο. Όμως όταν της καθαρότητος τους κανόνες καθημερινά δέν τηρεί, ας πούμε τα δόντιατου δέν βουρτσίζει, τηγανητές και εν γένει ακοτωμένες τροφές τρώει, με σπέρμα ή περιόδου αίμα σε επαφή έρχεται, ψέματα λέει, χρέη απλήρωτα αφήνει, και μύρια άλλα που κάθε μέρα κάνουμε, ακάθαρτος γίνεται, στάσιμο νερό γίνεται. Καθαρός για να μείνεις, σάν το τρεχούμενο νερό την καθαριότητασου δραστήρια να φροντίζεις πρέπει. Ακάθαρτος άν γίνεις, πλέον ευχάριστος να είσαι δέν μπορείς. Όποιος τον καθαρό άνθρωπο ακάθαρτο να τον κάνει θέλει, αυτός το ζωογόνο νερό, όσο λίγο κι άν έμεινε, θανατηφόρο να το κάνει θέλει, συνεπώς όχι μόνο για την ακαθαρσίατου αλλα και για την κακή πρόθεσητου να τιμωρηθεί πρέπει. Αλήθεια του ανθρώπου η φύση σάν το καθαρό νερό είναι, άλλωστε και η εκκλησία το λέει όταν ο άνθρωπος πιά στο φέρετρο μέσα ξαπλώνει: «ΕΙΚΩΝ ΕΙΜΙ ΤΗΣ ΑΡΡΗΤΟΥ ΔΟΞΗΣ ΣΟΥ ΕΙ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΦΕΡΩ ΠΤΑΙΣΜΑΤΩΝ». Με άλλα λόγια, κατα βάθος καθαρό νερό είμαστε, αλλα αυτό το νερό βρωμιές περιέχει. Της ζωής ο σκοπός ποιός είναι απο αυτό καταλαβαίνουμε: απο τα στίγματα όσο μπορούμε να καθαρίσουμε ωστε του Θεού της ανείπωτης δόξας εικόνες να γίνουμε. Η καλοσύνη απο την καθαρότητα εξαρτάται, αυτό απο το νερό το έχω μάθει, γι’ αυτό το νερό διδάσκαλόμου ονομάζω.

 

3.                  Η φωτιά, του κόσμου το κάθε τί εξηγεί. Του σύμπαντος η δημιουργία φωτιάς ένα είδος ήταν, κάποια φωτιά το κάθε τί στη ζωή συντηρεί, και του κόσμου η συντέλεια με φωτιάς ένα είδος θα γίνει λένε. Η φωτιά όσα διδάσκει όλα ακόμη και άν στο κεφάλιμου να τα χωρέσω μπορούσα, για να τα γράψω χρόνο δέν θα εύρισκα. Όσα στο νούμου έτοιμα έχω να πώ θα προσπαθήσω. Καθώς για τη φωτιά σκεπτόμουν, χτές μάζεψα χόρτα στην κατσαρόλα να ζεματιστούν τα έβαζα. Να βράσουν όχι) να ζεματιστούν. Γλιστρίδα, ρόκα, βλήτα, σέσκουλα, τρυφερά καλαμποκάκια, όλα αυτά βεβαίως και ωμά τρώγονται. Γιατί τα ζεμάτισα; Διότι εντελώς ωμά επικίνδυνα μικρόβια να είχαν μπορεί, και αφ’ ετέρου στην πέψη δύσκολα θα ήταν, σε μεγάλη ποσότητα ή εμετό θα έφερναν ή διάρροια ή καί τα δύο. Άν τα έβραζα, όλες οι βιταμίνες και άλλα θρεπτικά συστατικά θα καταστρέφονταν. Οπότε το νερό μόλις έβρασε μέσα τα έρριξα και ταυτοχρόνως τη φωτιά έσβησα. Και έτσι νοστιμότατα γίνανε, καί ακίνδυνα, καί τα συστατικάτους διατήρησαν. Κατάχρηση άν γίνει, η φωτιά σκοτώνει, ΤΑΜΑΣ στοιχείο δημιουργεί. Ήπια χρήση άν γίνει, η φωτιά απο κάθε βρώμικο πράγμα μας γλυτώνει και τη ζωή συντηρεί. Του κόσμουμας η μεγάλη φωτιά, ο ήλιος, έτσι ενεργεί: επιζήμιο ό,τι είναι το καθαρίζει, ωφέλιμο ό,τι είναι το συντηρεί, έτσι τη ζωή διατηρεί. Η γή στον ήλιο άν πλησίαζε, τα ζωντανά πλάσματα θα καιγόνταν, άν απομακρυνόταν, όλα τα γήινα πλάσματα απο το κρύο θα ψοφούσαν. Ωστόσο, του ήλιου τη φωτιά όσο γίνεται πιό ισόρροπα δέχεται, τα πλάσματα για να ζούν. Για να λυπηθείς και για να παραπονεθείς ό,τι κι άν έχεις, ο Θεός στη ζωή για να μας συντηρεί κάθε στιγμή πόση φωτιά δίνει σκέψου και άπειρη ευγνωμοσύνη θα γεμίσεις. Ακάθαρτο κρέας τρώω και φοβερή κακοτυχία έχω. άθυτο κρέας όποιος τρώει απερίγραπτη κακοτυχία εισπράττει, όχι επειδή ο τάδε θεωρητικός το λέει, αυτη η πραγματικότητα είναι, απο εμπειρία τη γνωρίζω. Όταν όμως το κρέας στα κάρβουνα επάνω ψήνεται, απο το κρέας ζουμιά και λίπη στα κάρβουνα επάνω πέφτοντας καίγονται, έπειτα τα κρέας τρώγοντας κακοτυχία ελάχιστη έχω. Αυτό θαύμα κι άν δέν είναι! πώς γίνεται; διότι με το ψήσιμο στη φωτιά υποτυπώδης θυσία έγινε, οπότε του ζώου η ανόσια θανάτωση σχεδόν συγχωρείται. Η φωτιά: της θυσίας το κυριότερο μέσο είναι. Οι γραφές λένε: οι θεοί (άγγελοι) τον υπέρτατο Θεό για να τιμήσουν την νοητική αφοσίωση καθιέρωσαν, έπειτα την δια πυρός θυσία καθιέρωσαν. Κάθε είδους θυσία με φωτιάς κάποιο είδος γίνεται. Ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ είπε: η φωτιά ό,τι βρεί όλο το καταπίνει. Αυτό ανακριβές είναι. Η φωτιά το μέτρο όταν ξεπεράσει καταστροφική γίνεται, αλλα αυτό με κάθε τρόπο να αποφεύγεται πρέπει. Η ωφέλιμη φωτιά ήπια καίει, σάν το καντηλάκι με φιτίλι. τόσο ήπια καίει που εντελώς ακίνητη φαίνεται. Για το αύριο να μή νοιαζόμαστε δέν μας μαθαίνει. Ακριβώς το αντίθετο: ο καθένας για το χειμώνα καυσόξυλα αποθηκεύει, και γενικώς καύσιμα αποθηκεύει. Όλα τα φυτά του ήλιου τη φωτιά αποταμιεύουν, ωστε για το μέλλον διαθέσιμη φωτιά να υπάρχει. Βέβαια, ο άνθρωπος κάθε μέρα και ώρα να θυσιάζει δέν επιτρέπεται. Άν και οι περισσότερες μέρες και ώρες για θυσία κατάλληλες είναι, σε ακατάλληλη μέρα ή ώρα άν θυσιάσεις, ας πούμε Τίγρης ώρα, με θερινή ώρα τη νύχτα 4 έως 6, τότε ας πούμε ευωδιαστά στικάκια άν κάψεις κακοτυχία θα έχεις, ευτυχία όχι. Για να συνοψίσω, στης φωτιάς τη χρήση του κόσμου όλη η σοφία βρίσκεται: υπερβολικά άν τη χρησιμοποιήσεις, θάνατο φέρνεις και θάνατο εισπράττεις. με μέτρο ήπια άν τη χρησιμοποιήσεις, κάθε ακαθαρσία καθαρίζεις. Καθώς στο προηγούμενο για το νερό είπα, το ζητούμενο η καθαρότητα είναι, λοιπόν με της φωτιάς την κατάλληλη χρήση απο κάθε ακαθαρσία γλυτώνουμε και τη ζωή ενισχύουμε. Αυτά τα μεγάλα μαθήματα απο τη φωτιά έχω μάθει γι’ αυτό τη φωτιά διδάσκαλομου ονομάζω.

 

4.                  Η ατμόσφαιρα! «Για τον Ινδιάνο ο αέρας ιερός είναι, γιατί της γής όλα τα πλάσματα την ίδια πνοή μοιράζονται». Ο αέρας: της γής το αίμα είναι. Όπως στο σώμα μέσα κάθε κύτταρο για να ζήσει να αιματώνεται πρέπει, έτσι και στη γή κάθε πλάσμα για να ζεί αέρος να μετέχει πρέπει. Μέσω του αέρα ο Θεός κάθε στιγμή στης γής όλα τα πλάσματα ζωή δίνει, όλα τα πλάσματα τον ίδιο αέρα ανασαίνουν. Ο Θεός: της γής τα πλάσματα για να ζούν και τί δέν έκανε! και τον αέρα έκανε, και τόσα άλλα. Ωστόσο οι σοφιστές «απο τη ζωή καλύτερος ο θάνατος είναι» λένε. Και όμως ο Θεός για να ζούμε τόσα και τόσα έχει κάνει και κάνει. Ο αέρας ασταμάτητα κινείται ωστε όλα τα πλάσματα να φτάνει και ωστε της γής η ενέργεια όσο το δυνατόν ισόρροπα να μοιράζεται. Ωστόσο, όσο κι άν κινείται, όλο σε ένα μέρος μένει: στη γή. Εδώ και δισεκατομμύρια  χρόνια, στη γή μένει, την γή περιβάλλει, δέν φεύγει. Άν τυχόν φύγει, στη γή τα πάντα θα πεθάνουν, αυτό ο Θεός δέν το θέλει, όσο κι άν έχουμε αμαρτήσει. Ο αναχωρητής «αφού το στομάχιμου γεμάτο έχω, τίποτε άλλο δέν χρειάζομαι» λέει. Όσα κι άν λέει, κάθε στιγμή να αναπνέει ανάγκη έχει. Ο Θεός καμιά ανάγκη δέν έχει, ωστόσο όλα τα πλάσματα κάθε στιγμή απο τον Θεό ανάγκη έχουν, γιατί να ζούν θέλουν, και ο αναχωρητής το ίδιο. όσο ζεί ανάγκες έχει, και πάντοτε τις ανάγκεςτου να ικανοποιεί θέλει, για να ζεί. Και ο Θεός για να ζούμε ό,τι χρειαζόμαστε μας το παρέχει, όπως το σώμα στα κύτταρατου κάθε στιγμή ζωή δίνει. Η γή για να ζωογονεί νερό χρειάζεται, το νερό για να εξαγνίζεται φωτιά χρειάζεται, η φωτιά για να καίει αέρα χρειάζεται, όλα αυτά ο Θεός τα παρέχει. Τον αέρα πάντοτε στη γή τον κρατάει, ωστε της γής τα πλάσματα να ζούν, αυτό επιβεβαιώνει οτι «’Ο ΘΕΟΣ ΘΑΝΑΤΟΝ ΟΥΚ ΕΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ ΕΠΙ ΖΩΝΤΩΝ ΑΠΩΛΕΙΑι ΟΥ ΤΕΡΠΕΤΑΙ. ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα». Η κάθε ανάσαμας «ΣΟhΑΜ» ηχώντας τον Θεό ευχαριστεί. «ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩΜΕΝ ΤΩι ΚΥΡΙΩι» - «ΑΞΙΟΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΝ». Αυτά τα μαθήματα απο τον αέρα έχω μάθει, γι’ αυτό διδάσκαλομου τον ονομάζω.

 

5.                  Ο ουρανός. Ανάσκελα ξαπλώνοντας τον ουρανό αγνάντεψε, τρομάρα δέν σε πιάνει; «Τον Θεό ποιός είδε και δέν φοβήθηκε», η παροιμία λέει. Σκέτου ουρανού θέαμα, του Θεού την όψη θυμίζει, ο Θεός άπειρος, και ο ουρανός άπειρος είναι. Μικρότερος όταν ήμουν τον ουρανό κοιτάζοντας μήπως απογειωθώ πετάξω στον ουρανό μέσα χαθώ ένα δέος με έπιανε, με τα χέριαμου στη γή να γαντζωθώ ήθελα. Τώρα, απο καμιά φορά τον ουρανό κοιτάζοντας ατελείωτη χαρά αισθάνομαι, επειδή στη γή ριζωμένος αισθάνομαι, πως θα απογειωθώ φόβο δέν έχω. Ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ λέει: «ο ουρανός πάντοτε ίδιος είναι, απλώς περνούν σύννεφα και ουράνια σώματα σάν να αλλάζει τον δείχνουν». Εντάξει, ο ουρανός πάντοτε αναλλοίωτος είναι, πάντοτε το άμορφο άπειρο εικονίζει. Τότε λοιπόν, πάντοτε άμορφος άπειρος να είναι θα έπρεπε; Άν ο Θεός έτσι ήθελε, πάντοτε άμορφος άπειρος και μόνος θα ήταν, ωστόσο και μορφές παίρνει και αυτές τις μορφές να βλέπουμε και να δοξάζουμε μας έπλασε. Η πιό τρανή μορφήτου: του ουρανού η μορφή. Ο άνθρωπος του ουρανού την απεραντοσύνη κοιτάζει, «απέραντη του Θεού η δόξα» λέει, στου Θεού την απέραντη δόξα απέραντο θαυμασμό έχει, του Θεού την απεραντοσύνη δοξάζει, του Θεού όλες τις μορφές δοξάζει. Άν ο Θεός άνθρωπο και άλλα πλάσματα δέν είχε πλάσει, τότε στο Σύμπαν καμία μορφή δέν θα εμφανιζόταν, του Θεού το μεγαλείο, τις ατέλειωτες θαυμαστές μορφέςτου, την απεραντοσύνητου, ποιός θα τα γνώριζε; τον Θεό ποιός θα τον γνώριζε; ποιός θα τον δόξαζε; Μόνο ο ίδιος τον εαυτότου θα γνώριζε υποθέτω, αλλα ακόμη κι αυτό γίνεται; Όταν χρόνος δέν υπάρχει, χώρος δέν υπάρχει, διαφορά δέν υπάρχει, τότε γνώση να υπάρξει πώς μπορεί; όταν κάτι γνωρίζουμε, απο τα άλλα πράγματα τη διαφοράτου γνωρίζουμε. Όταν επ’ άπειρον μόνο ένα πράγμα υπάρχει, αυτό το ένα γνωστό να είναι πώς μπορεί; όταν συνεχώς στη μύτη την ίδια μυρωδιά έχουμε, σύντομα πιά δέν την συνειδητοποιούμε. Κάθε τί που αισθανόμαστε, το ίδιο είναι: όταν η αίσθηση καθόλου δέν αλλάζει, πλέον συνειδητή δέν είναι. Έτσι και το μοναδικό όν, όταν επ’ άπειρον το ίδιο είναι, τον εαυτότου να συνειδητοποιεί πώς μπορεί; εφ’ όσον τίποτε δέν αλλάζει, όλη η αιωνιότητα μιά στιγμή είναι. Αλήθεια, του κινηματογράφου η οθόνη ή του υπολογιστή η οθόνη ενώ συνεχώς διαφορετικές μορφές δείχνει, η ίδια η οθόνη πάντοτε την ίδια μορφή έχει, σε όλη την επιφάνειατης την ίδια μορφή. Άρα, η οθόνη πάντοτε κενή να είναι θα έπρεπε; Μιά κενή οθόνη: χωρίς όνειρα κοιμώμενος άνθρωπος είναι, ο νούςτου μόνο μία παράσταση έχει, γι’ αυτό και την ύπαρξητου δέν συνειδητοποιεί. Άν η μοναδική παράσταση σκέτο φώς ήταν, άραγε την ύπαρξητου θα συνειδητοποιούσε; υποθέτω πως ναί, αλλα μόνο για μιά στιγμή. Ο ΣυΑΑΜΙ υΙυΕQΑΑΝΑΝΔΑ έγραψε: η ψυχή δέν γνωρίζει: η ίδια η γνώση είναι. η ψυχή δέν υπάρχει: η ίδια η ύπαρξη είναι. η ψυχή δέν αγαπά: η ίδια η αγάπη είναι. Σάν τον ουρανό λοιπόν πάντοτε ενιαία, άμορφη, αναλλοίωτη είναι. Άρα λοιπόν μορφές να παρουσιάζει και να αντιλαμβάνεται δέν θα έπρεπε; Ο ουρανός πάντοτε ενιαίος, άμορφος, αναλλοίωτος να είναι θα έπρεπε; Ο Θεός χρόνο και χώρο, το Σύμπαν να δημιουργήσει δέν θα έπρεπε; Πάντως το δημιούργησε, και χρόνο και χώρο δημιούργησε. Ετσι θέλησε. Και εσύ και εγώ ουρανός ήμασταν, αλλα ο Θεός τον ουρανό να βλέπουμε μας έκανε. Άραγε καλύτερα ουρανός να ήμασταν; ο Θεός τον ουρανό να βλέπουμε να μας κάνει προτίμησε. Αυτά τα μαθήματα απο τον ουρανό έχω μάθει, γι’ αυτό τον ουρανό διδάσκαλομου τον ονομάζω.

 

6.                  Το φεγγάρι απο τη χάση στη φέξη αυξάνεται και απο τη φέξη στη χάση μειώνεται, αλλα στην πραγματικότητα αυτό φαινομενικό είναι, φυσικά ούτε μεγαλώνει ούτε μικραίνει. Απο το τίποτε φώς πώς θα δημιουργούνταν; το φώς άν χανόταν, πού θα πήγαινε; Στον κόσμο όλα τα πράγματα έτσι μοιάζουν: εμφανίζονται, αυξάνονται, μειώνονται, εξαφανίζονται, τα βλέπουμε και λέμε πως γεννιούνται και πεθαίνουν. Στην πραγματικότητα τίποτε δέν γεννιέται και τίποτε δέν πεθαίνει, αυτό η ινδική σοφία εδώ και χιλιάδες χρόνια το γνωρίζει. Πως η ύλη δέν δημιουργείται και δέν χάνεται, και αυτό η ινδική σοφία εδώ και χιλιάδες χρόνια το γνωρίζει, και ομοίως πως η ψυχή ούτε γεννιέται ούτε πεθαίνει όλου του κόσμου οι σοφοί απο παλιά το γνωρίζουν. Όμως σήμερα ο κόσμος αυτήν τη σοφία την χρειάζεται, γιατί την έχει ξεχάσει. Όταν οι άνθρωποι τον απαγορευμένο καρπό έφαγαν και για πρώτη φορά ντροπή ένιωσαν, αυτήν τη γνώση έχασαν. Όταν αυτήν τη γνώση ξανααποκτήσουν, τότε και της ντροπής την αίσθηση θα χάσουν. Όταν της αιδημοσύνης την αίσθηση χάσουν, τότε ψυχής αθανασίας γνώση θα ξανααποκτήσουν. Λοιπόν, αφού η ψυχή ούτε γεννιέται ούτε πεθαίνει, γιατί όλοι οι Ινδοί μανιωδώς απο τη ζωή και τον θάνατο να γλυτώσουνε ζητάνε, γιατί υπέρτατος σκοπός απο ζωή και θάνατο απελευθέρωση οτι είναι κηρύσσουν; Ανθρώπου ακμή και παρακμή σάν του φεγγαριού την αύξηση και την ελάττωση οτι είναι όποιος κατάλαβε, την απελευθέρωση ήδη πέτυχε. Να φοβάται τίποτε δέν έχει. Την αλήθεια να κρύψει δέν ζητά, διότι άν αυτό ζητούσε, τότε και η αλήθεια θα του κρυβόταν, όπως στους πρωτόπλαστους που εντράπηκαν η αλήθεια κρύφθηκε. Όποιος την αλήθεια δέν κρύβει και να φοβάται δέν έχει, κατα του Θεού τον Νόμο, όλο χαρά ζεί.

 

7.                  Ο ήλιος: απο τη γή τα νερά εξατμίζει, και υστερότερα πάλι στη γή ώς βροχή να πέσουν τα αφήνει. Αυτό και το ΑΑΔΙΤιΑ h,ΡΔΑιΑΜ ο ύμνος λέει:

naazajatj e,sá wáai vutá~ tad ewá srcati pravy:

paajatj e,sá tapatj e,sá war,satj e,sá gavastivi:)

= «τα κάνει να καταστραφούν αυτός, βεβαίως, όλα τα πλάσματα, (και έπειτα) αυτός ο ίδιος τα δημιουργεί ο κύριος·

μαραίνει αυτός, καίει αυτός, βρέχει αυτός με τις ακτίνεςτου»

Ο ήλιος στα νερά ό,τι κάνει, ο Θεός σε όλα τα γήινα πλάσματα κάνει: όπως ο ήλιος απο τη γή τα νερά αφαιρεί και έπειτα πάλι στη τα αφήνει, έτσι ο Θεός όλα τα γήινα πλάσματα απο την επίγεια ζωή τα παίρνει και έπειτα πάλι στην επίγεια ζωή τα φέρνει. Στην πραγματικότητα τίποτε δέν θανατώνει, διότι ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν και επι ζώντων απωλείᾳ ου τέρπεται. Χωρίς καμιά λογική, χωρίς καμιά απόδειξη, ορισμένοι δογματικοί άνθρωποι αυτήν την αλήθεια να κρύψουν θέλησαν ακριβώς όπως οι πρωτόπλαστοι που αμάρτησαν το σώματους να κρύψουν θέλησαν. Άν η γή βαρύτητα δέν είχε, και ο αέρας θα χανόταν, η ατμόσφαιρα θα χανόταν, και το νερό εξατμιζόμενο θα χανόταν. Ο Θεός έτσι δέν το θέλησε. Τα νερά που εξατμίζονται, πάλι στη γή τα φέρνει. Το σώματου χάνοντας ο άνθρωπος απο την επίγεια ζωή που φεύγει, πάλι στη γή να ζήσει επιθυμεί και πάλι σώμα λαμβάνοντας ζεί. Απο τη γή που να φεύγει και για πάντα στον ουρανό να μένει νερό δέν υπάρχει. Η γή το νερό έλκει, η ζωή όλα τα πλάσματα έλκει ωστε στη ζωή επιστρέφουν. Λοιπόν οι Ινδοί: της ζωής σκοπός απο τη ζωή να φύγουμε οτι είναι πώς διδάσκουν; απο πού και ως πού; Με απλά λόγια, «να ζεί κανείς ἵνα μή ζῇ» λένε. Και μάλιστα, οι θρησκείεςτους «απελευθέρωσης» εύκολες μεθόδους διδάσκουν, έτσι ώστε άν αλήθεια λένε, όλοι οι Ινδοί πεθαίνοντας ­απελευθερώνονται και στη γή δέν ξαναγυρίζουν. Άν έτσι είναι, τότε πώς της Ινδίας ο πληθυσμός απο όλους τους πληθυσμούς περισσότερο υπεραυξάνεται, παρόλο που απο τον υπερπληθυσμό τα μέγιστα δεινοπαθούν; Στη χύτρα όπου το νερό βράζοντας εξατμίζεται εκεί λιγοστεύει, δέν πληθαίνει. Αλλα στης Ινδίας τη χύτρα το νερό όλο και πληθαίνει, τόσο που η χύτρα ξεχειλίζει και κλειστή άν μείνει θα εκραγεί. Η καθαρή αλήθεια είναι: ακριβώς επειδή απο τον υπερπληθυσμό δεινοπαθούν, γι’ αυτό στη γή η ζωή άθλια οτι είναι λένε και συνεπώς ο σκοπός απο τη ζωή να φύγουμε οτι είναι λένε. Ωστόσο, παρόλο που των Ινδών της συντριπτικής πλειονότητας η ζωή πανάθλια είναι, και για αυτήν ακόμη τη ζωή διψούν και σε εκείνην τη ζωή για να ζήσουν γεννιούνται και πολλά παιδιά στη ζωή φέρνουν. Ακόμη και εκείνην την άθλια ζωή υπερεπιθυμούν, πόσο μάλλον σε κάπως άνετες συνθήκες να ζούσαν! Άν και με τα λόγια την ζωή απορρίπτουν και απο τη ζωή «απελευθέρωση» κηρύσσουν, με τη συμπεριφοράτους την «απελευθέρωση» απορρίπτουν. Ακόμη και άν απο των Ινδών και όλων των άλλων ανθρώπων τη ζωή δέν διδασκόμουν, απο τον ήλιο διδάσκομαι που τα εξατμιζόμενα νερά στη γή τα επιστρέφει. Τα πράγματα άν πεθαίνουν, μόνο απο τη φθορά για να απαλλαγούν και φρέσκα, υγιέστερα για να ξαναγεννηθούν είναι. Σκοπός της ζωής το σβήσιμο δέν είναι, σκοπός η ζωή είναι, αυτό απο τον ήλιο έχω μάθει γι’ αυτό διδάσκαλομου τον ονομάζω.

 

8.                  Τα αγριοπερίστερα μου δίδαξαν: οτι παρόλο που όλα τα πλάσματα να πεθαίνουν βλέπουμε, και μάλιστα τα πιό αγαπημέναμας πρόσωπα να πεθαίνουν βλέπουμε, εμείς οι ίδιοι να ζούμε αξίζει. Ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ λέει: «σε κάποιο δάσος αγριοπερίστερων ένα ζευγάρι ζούσε, μικρά πουλάκια γέννησαν και τα μεγάλωναν. Μιά φορά που τα αγριοπερίστερα γονείς τροφή αναζητώντας έλειπαν, ένας κυνηγός τα μικρά πουλάκια στο δίχτυτου έπιασε. Η μητέρατους επιστρέφοντας στο δίχτυ πιασμένα βλέπονταςτα, τόσο λυπήθηκε που πιά χωρίς τα πουλάκια να ζήσει μή μπορώντας και η ίδια τον εαυτότης στο δίχτυ έρριξε. Έπειτα των μικρών πουλιών ο πατέρας επιστρέφοντας, τα πουλάκια και τη σύζυγοτου στο δίχτυ πιασμένα βλέποντας, χωρίς τα πουλάκιατου και τη σύζυγοτου να ζήσει μή αντέχοντας και ο ίδιος τον εαυτότου στο δίχτυ έρριξε. Έτσι των αγριοπερίστερων ολόκληρη η οικογένεια αφανίστηκε», προς του ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ μεγάλη θλίψη. Ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ για τα αγριοπερίστερα πολύ λυπήθηκε, κι εγώ λυπήθηκα. Αλλά, ένας άνθρωπος που τη ζωή απορρίπτει, γιατί να λυπηθεί; Άν της ζωής σκοπός απο τη ζωή να φύγουμε είναι, τότε γιατί όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και οι σοφοί, ακόμη και ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ, όταν πλάσματα πεθαίνουν λυπούνται; Πρώτο ερώτημα αυτό. Δεύτερο ερώτημα, αφού στην πραγματικότητα κανένα πλάσμα δέν πεθαίνει, μόνο το σώματου χάνει και άλλο σώμα να αποκτήσει πρόκειται, τότε για τον θάνατο γιατί να λυπούμαστε; Τρίτο ερώτημα, όταν για το θάνατο λυπούμαστε, να πεθαίνουμε πρέπει; Τα αγριοπερίστερα την κακώς εννοούμενη αγάπη μου δίδαξαν. Ο Bertold Brecht επεσήμανε: τον εαυτόμας υπερβολικά όταν αγαπάμε, στην αυτοκτονία καταλήγουμε. Κάποια ηθοποιός επειδή κάποιον υπερβολικά αγαπούσε και τον έχασε, αυτοκτόνησε, τότε ο Bertold Brecht παρατήρησε: επειδή εκείνον αγαπούσε όχι), επειδή τον εαυτότης υπερβολικά αγαπούσε αυτοκτόνησε. Αυτοκτονώντας τον αγαπημένοτης δέν απέκτησε, έτσι και τα αγριοπερίστερα γονείς αυτοκτονώντας τα παιδιάτους δέν ανέστησαν. Όταν τον εαυτόμας υπερβολικά αγαπάμε κάτι να χάσουμε δέν αντέχουμε, απο αυτό να ζούμε δέν αντέχουμε. Της αυτοκτονίας ο πόθος έτσι γεννιέται. Παράδοξο, αφού ένα πράγμα χάνοντας κάποιος να ζήσει δέν μπορεί, τότε τα πάντα να χάσει γιατί θέλει; Πεθαίνοντας τα πάντα χάνει. Άρα λοιπόν, όλου του κόσμου τα πράγματα που χάνει δέν ενδιαφέρεται, για ολόκληρο τον κόσμο δέν ενδιαφέρεται, για του εαυτούτου τον πόνο δηλαδή για του εαυτούτου τη χαρά (που σε ορισμένα προσωπικά αντικείμενα τη βασίζει) νοιάζεται, μόνο για του εαυτούτου την ευτυχία νοιάζεται. Βεβαίως, αυτό αγάπη δέν είναι, εγωισμός είναι. Σάν να λέει: «αφού το εγώμου να ικανοποιήσω δέν μπορώ, να ζήσω λόγο δέν έχω». Φυσικά, αυτή η νοοτροπία στων επιθυμιών την ικανοποίηση δέν οδηγεί, αλλα ούτε κάν στη λεγόμενη «ΜΥQΤΙ» (απο ζωή και θάνατο απελευθέρωση) οδηγεί. Αφού, όποιος τον εαυτούλητου υπερβολικά αγαπάει, οπωσδήποτε θα ξαναγεννηθεί: προσωπική ικανοποίηση για να αναζητήσει, και αφού γεννηθεί πάλι θα πεθάνει: επειδή όσα επιθυμεί όλα πάντοτε να τα έχει δέν μπορεί. Η γή και ο ουρανός δέν γεννιούνται και δέν πεθαίνουν, επειδή για τον εαυτότους δέν ζούν. 「天長地久。天地所以能長且久者，以其不自生，故能長生。」Στο έργο ΜΑhΑΑβΑΑΡΑΤΑ και αυτό το αίνιγμα αναφέρεται: «το μεγαλύτερο θαύμα ποιό είναι;» - «όλα τα πράγματα κάθε μέρα στον Άδη κατρακυλούν, ωστόσο εκείνοι που πίσω μένουν: σάν αθάνατοι να ήταν συμπεριφέρονται και αισθάνονται. Απο αυτό μεγαλύτερο θαύμα τί να γίνει θα μπορούσε;». Αυτό το θαύμα για να συντελεσθεί, οι άνθρωποι απο τον εγωισμότους λίγο υποχωρώντας στην αγάπη λίγο τόπο δίνουν. Αυτά τα μαθήματα απο τα αγριοπερίστερα έχω μάθει, γι’ αυτό διδασκάλουςμου τα ονομάζω.

 

9.                  Ο πύθωνας σε έναν τόπο μένει και τροφή αλλού δέν αναζητά. Έτσι κάνει, διότι με όσα του έρχονται να ζήσει μπορεί. Άν στον τόποτου τροφή δέν εύρισκε, ή για αλλού θα έφευγε ή θα πέθαινε. Της φύσης όλα τα πλάσματα έτσι κάνουν. Όσο σε έναν τόπο να ζήσουν μπορούν, στον ίδιο τόπο ζούν. Όταν στον τόποτους να ζήσουν δέν μπορούν, μεταναστεύουν, σε αβίωτο τόπο να πεθάνουν δέν μένουν. Απο αυτό δύο πράγματα έχω μάθει: πρώτον, όταν στον τόπομου τις βιοτικές ανάγκεςμου ικανοποιώντας να ζήσω δέν μπορώ, σε άλλον τόπο να μετοικήσω πρέπει. Δεύτερον, αφού όλη η γή έχει εποικισθεί ωστε κανείς να μετοικήσει ελεύθερος τόπος δέν έχει μείνει, τότε η ανθρωπότητα τον πληθυσμότης να αυξάνει να πάψει απολύτως επιβάλλεται. Διότι, όταν οι ήδη κατοικούντες για να ζήσουν τροφή και τόπο να βρίσκουν με το ζόρι καταφέρνουν, περισσότεροι όταν έρχονται: μόνο με την βία ή με την εξαθλίωση να επιζήσουν δυνατόν είναι. Αυτό ήδη γίνεται, παντού στον κόσμο μεταξύ των ανθρώπων ή βία ή εξαθλίωση ή και τα δύο μαζί επικρατούν, και όμως με την χοντροπετσιάτους οι άνθρωποι τον πληθυσμό ταχύτατα να αυξάνουν εξακολουθούν. Ο πύθωνας αλήθεια μεγάλο ένα μάθημα δίδαξε, αλλα οι Ινδοί καθόλου δέν το σεβάστηκαν. Απο τα παλιά χρόνια υπερπληθυνόμενοι η χώρατους δέν τους χωράει, γι’ αυτό πάρα πολλοί στον υπόλοιπο κόσμο μετανάστευσαν (αυτοί οι γύφτοι είναι) και ακόμη μεταναστεύουν. Εκτός απο εκείνους που παλιά ώς γύφτοι μετανάστευσαν, και σήμερα είτε νόμιμα είτε λαθραία μαζικά μεταναστεύουν και έτσι του υπερπληθυσμούτους τα προβλήματα και στον υπόλοιπο κόσμο εξάγουν. Στη Βοιωτία λίγα χρόνια πρίν Ινδοί λαθρομετανάστες τριών χιλιάδων ατόμων οικισμό δημιούργησαν, χωρίς ύδρευση, ούτε αποχέτευση, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, παράγκες. Του πύθωνα τα μεγάλα μαθήματα η ανθρωπότητα άμεσα να τα καταλάβει και να τα εφαρμόσει επιβάλλεται. Γι’ αυτό τον πύθωνα που όλοι οι άνθρωποι για διδάσκαλο να τον έχουν πρέπει, διδάσκαλομου τον ονομάζω.

 

10.              Η θάλασσα, καθώς ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ λέγει, σ’ αυτήν όσα ποτάμια κι άν χύνονται, ανεπηρέαστη μένει. αυτό έτσι δέν είναι. η θάλασσα για τα ποτάμια να αδιαφορήσει δέν μπορεί, διότι άν στη θάλασσα ποτάμια να εκβάλλουν πάψουν, η θάλασσα εξατμιζόμενη θα μειωθεί, και άν να βρέχει πάψει, η θάλασσα όλη θα στεγνώσει. Η θάλασσα το μέγεθόςτης για να διατηρήσει συνεχώς απο τη βροχή και απο τα ποτάμια νερό να δέχεται πρέπει. Έτσι και ο άνθρωπος στη ζωή για να διατηρηθεί συνεχώς τροφή, νερό, λιακάδα και αέρα να δέχεται πρέπει. Όχι μόνο υλική τροφή να δέχεται, αλλα και στην πνευματική τροφή ανοιχτός να είναι πρέπει. Η τροφή και επαρκής και καθαρή να είναι πρέπει, αλλιώς ο άνθρωπος αρρωσταίνει. Άν και η θάλασσα μέσατης ό,τι πέφτει το καθαρίζει, όταν στη θάλασσα ακαθαρσία πάρα πολλή πέφτει, η θάλασσα να την καθαρίσει δέν μπορεί, ρυπαίνεται και περισσότερο ρυπαίνεται. Το ίδιο και ο άνθρωπος ακάθαρτη τροφή όταν δέχεται, το σώματου τις ακαθαρσίες αποβάλλει, αλλα όταν η ακαθαρσία απο ένα όριο παραπάνω είναι, το σώμα βλάπτεται και καταστρέφεται. Και με την πνευματική τροφή το ίδιο συμβαίνει, μέχρι ένα σημείο ψεύδος όταν λαμβάνει, ο άνθρωπος το γνωρίζει και το απορρίπτει, αλλα όταν ο άνθρωπος απο ένα όριο παραπάνω ψεύδη όταν λαμβάνει, ο νούςτου και η ιδεολογίατου διαφθείρεται. Του Κάιν τα γονίδια όσο περισσότερο τα έχει ένας άνθρωπος τόσο περισσότερο ξερόλας είναι, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι της ζωής όλα τα βασικά και χρήσιμα πράγματα πως τα ξέρουν βέβαιοι είναι, γι’ αυτό και δέν αμφισβητούν ούτε πνευματική τροφή ζητάνε. Ό,τι ώς «επιστημονικό» και «ορθόδοξο» εκλαμβάνουν, εκείνο ώς γνώσης πηγή το αποδέχονται, τα υπόλοιπα δέν τα αποδέχονται. «Οι επιστήμονες τί λένε έχω ακούσει, οι ορθόδοξοι ιερείςμου τί λένε έχω ακούσει, συνεπώς όλα τα σημαντικά πράγματα γνωρίζω, άλλο τίποτε να μάθω δέν χρειάζομαι», έτσι σκέφτονται. Της θάλασσας το μάθημα δέν το έχουν μάθει: η θάλασσα και τα ποτάμια όλα τα δέχεται, και τη βροχή πάντα τη δέχεται, αλλιώς θα ξεραινόταν. Ενώ οι ξερόλες άνθρωποι όλα τα χρήσιμα πως τα ξέρουν πιστεύοντας, αντί να ξέρουν ξεραίνονται. Ο σωστός άνθρωπος του Θεού τον νόμο όσο γνωρίζει, τον εφαρμόζει, όσο δέν τον γνωρίζει, τον αναζητά. Τέτοιοι άνθρωποι πιά σχεδόν δέν υπάρχουν. «Θεός κι άν υπάρχει, δέν με ενδιαφέρει, Θεού νόμος κι άν υπάρχει, δέν ισχύει, απο Θεό δέν φοβάμαι, απο άνθρωπο δέν ντρέπομαι, ό,τι να απολαύσω μπορώ θα το πάρω, ό,τι να απολαύσω δέν μπορώ, δέν θα το έχω», του Κάιν οι απόγονοι έτσι σκέφτονται, καθώς και ο Κάιν έτσι σκέφθηκε: «τον αδερφόμου θα σκοτώσω, και άν Θεός υπάρχει, να το πράξω δέν θα με αφήσει». Απο τότε και μετά, όλα πως τα ξέρουν πιστεύουν και απο την επιφάνεια παρακάτω τί είναι δέν αναρωτιούνται. Της θάλασσας την επιφάνεια βλέποντας, η θάλασσα μέσα τί έχει δέν υποψιάζονται. Ενώ ο άνθρωπος σάν τη θάλασσα να είναι πρέπει, που όλα τα νερά δέχεται, και τα ακάθαρτα καθαρίζει. Αλλα ακόμη και όταν βρωμίζει, δέν ξεραίνεται. Έτσι και ο άνθρωπος όλες τις ιδέες να δέχεται, αλλα τις ιδεολογικές ακαθαρσίες να διακρίνει πρέπει, και προπάντων όλα τα χρήσιμα πως ξέρει να νομίζει σωστό δέν είναι, γιατί η γνώση σάν τη θάλασσα είναι, την επιφάνειατης βλέποντας μέσα τί έχει να φανταστείς δέν μπορείς. Αυτά τα μαθήματα απο τη θάλασσα έχω μάθει, γι’ αυτό την θάλασσα διδάσκαλομου ονομάζω.

 

11.              Ο σκώρος απο της φωτιάς τη λάμψη ελκυόμενος στη φωτιά πέφτει και γρήγορο θάνατο βρίσκει, ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ γι’ αυτό πολύ λυπάται, άραγε γιατί; άν η ζωή καλό κάτι δέν είναι, ο σκώρος τη ζωήτου χάνοντας δέν ζημιώνεται, μάλιστα αντιθέτως: στη φωτιά πέφτοντας δια πυρός θυσιάζεται και συνεπώς σε καλύτερη ζωή θα ξαναγεννηθεί, διότι ώς γνωστόν της δια πυρός θυσίας το θύμα ωφελείται, υγιέστερο και ευτυχέστερο ξαναγεννιέται. Και όμως, ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ και όλοι οι οπαδοίτου λυπούνται, γιατί ένας σκώρος χάθηκε. Όταν ένας άνθρωπος απο τη ζωή χάνεται, ή επιβιώνει μέν αλλα πραγματικά δέν ζεί διότι τα απαραίτητα στερείται, τότε πόσο μάλλον να λυπούνται θα έπρεπε! Πολλοί Ινδοί σοφοί καθώς λέγεται απο του άκτιστου φωτός («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») την λάμψη ελκυόμενοι, σε αυτό το άκτιστο φώς («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») για πάντα να χαθούν ποθώντας ασκητεύουν και έτσι απο τον κόσμο φεύγουν και απο τη ζωή χάνονται, πόσο λυπηρό είναι! Αφού για έναν σκώρο που καίγεται λυπόμαστε, οι πιό σοφοί και οι πιό άξιοι άνθρωποι να χάνονται πόσο λυπηρό είναι! Ο κόσμος τέτοιους ανθρώπους χάνοντας πόσο στερείται! Πραγματικά του άκτιστου φωτός («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») η λάμψη και η δόξα άπειρη είναι, αλλα γι’ αυτό στο άκτιστο φώς μέσα πέφτοντας απο τη ζωή για πάντα να φεύγουμε θα έπρεπε; Αλήθεια, ο κόσμος προτού δημιουργηθεί το («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») δέν υπήρχε; Αφού άκτιστο φώς είναι, και πρίν του κόσμου την κτίση υπήρχε, τα υπόλοιπα κτιστά όντα δέν υπήρχαν. Άν μόνο το άκτιστο φώς («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») αξίζει, τότε τα υπόλοιπα όντα γιατί πλάσθηκαν; Άν των πάντων σκοπός: στο άκτιστο φώς («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») να χαθούν είναι, τότε ο Θεός τον κόσμο γιατί έπλασε; τα αναρίθμητα όντα γιατί έπλασε; Άραγε της ζωήςμας ο σκοπός στο («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») να χαθούμε είναι; Άραγε όλη τη ζωήμας για το («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») να τη θυσιάζουμε θα έπρεπε; Άν ούτως ή άλλως στο άκτιστο φώς («ΒΡΑhΜΑCιΟΤΙ») να χαθούμε πεπρωμένο είναι, να το επιδιώκουμε γιατί θα έπρεπε; Αφού είτε το ζητάμε είτε όχι, σε αυτό θα καταλήξουμε, να το επιδιώκουμε γιατί θα έπρεπε; και μάλιστα γι’ αυτό όλη τη ζωήμας να χάνουμε γιατί θα έπρεπε; Τη ζωήμας να θυσιάζουμε και να αυτοκτονούμε πως δέν πρέπει απο τον σκώρο έχω μάθει, γι’ αυτό τον σκώρο διδάσκαλομου ονομάζω.

 

12.              Το μαύρο σκαθάρι απο κάθε λουλούδι λίγο νέκταρ παίρνοντας χωρίς κανένα λουλούδι να βλάπτει ζεί. Έτσι και η ανθρωπότητα τη φύση χωρίς να βλάπτει να ζεί θα μπορούσε και θα έπρεπε. Εφόσον τη φύση δέν βλάπτουμε, τότε και η φύση δέν μας βλάπτει και η ανθρώπινη ζωή ευτυχισμένη είναι. Άρα η ευτυχισμένη ζωή στο χέριμας είναι, και όμως η ανθρωπότητα και δυστυχισμένη είναι, και την φύση όλο και περισσότερο βλάπτει. Ώς αποτέλεσμα, στη γή η ζωή κακή είναι οπότε ο άνθρωπος απο την επίγεια ζωή να φύγει οτι πρέπει θεωρίες και θρησκείες έχουν βγεί. Εφόσον ο ανθρώπινος πληθυσμός υπερπληθύνθηκε και ολοένα υπερπληθύνεται, τη φύση να μήν βλάπτει δέν γίνεται, και η ανθρώπινη ζωή αληθινά ευτυχισμένη να γίνει δέν μπορεί. Άν όμως η ανθρωπότητα να υπερπληθύνεται πάψει, τότε και την φύση να βλάπτει θα πάψει, και η ανθρώπινη ζωή ευτυχισμένη θα γίνει. Άν η ανθρωπότητα δέν υπερπληθύνεται, ο Θεός δέν θα την καταστρέψει. Ο Θεός την ανθρωπότητα που υπερπληθυνόταν πολλές φορές κατέστρεψε, και τώρα που υπερπληθύνεται σίγουρα θα την καταστρέψει. Άν όμως η ανθρωπότητα να υπερπληθύνεται πάψει, τότε και ο Θεός δέν θα την καταστρέψει. Αυτά τα μαθήματα απο το μαύρο σκαθάρι έχω μάθει, γι’ αυτό το μαύρο σκαθάρι διδάσκαλομου ονομάζω.

 

13.              Η μέλισσα. Για οποιοδήποτε θέμα μάθημα άν θέλεις η μέλισσα να σου το δώσει μπορεί. Τώρα της μέλισσας ένα βασικό μάθημα εξετάζω: απο τη μέλισσα της εργασίας την αξία έχω μάθει. Η μέλισσα καθόλου καιρό δέν σπαταλά, όσο μπορεί εργάζεται, και πολύτιμα προϊόντα παράγει: μέλι, κερί, πρόπολη, γύρη, βασιλικό πολτό. Ακόμη και το δηλητήριότης για τον άνθρωπο πολύτιμο φάρμακο είναι. Κάποια στιγμή ο μελισσοκόμος τα προϊόντατης παίρνει. Άραγε γι’ αυτό η μέλισσα να εργάζεται, να συλλέγει και να παράγει δέν θα έπρεπε; Παρόλο που ο μελισσοκόμος τα προϊόντατης να πάρει πρόκειται, η μέλισσα να εργάζεται δέν παύει. Ο Θεός στης μέλισσας το νού να μήν εργάζεται ιδέα δέν έβαλε. Άν η μέλισσα δέν εργαζόταν, τί θα έκαμνε; Κλέβοντας και παρασιτώντας θα ζούσε. Όπως η μύγα απο κάθε σαπρό πράγμα προσελκύεται, απο εκεί απομυζώντας ζεί. Και νέκταρ να μαζεύεις εργασία είναι, και σάπια να αναζητάς και να απομυζάς εργασία είναι. Ανάλογα οι άνθρωποι, άλλος στον κόσμο καλά πράγματα για να προσφέρει εργάζεται, άλλος για του κόσμου το κακό εργάζεται, κλέβει και λυμαίνεται. Άραγε τον κόσμο να λυμαίνεσαι πιό ζηλευτή δραστηριότητα είναι; Ακόμη και έτσι άν ήταν, όλοι να κλέβουν δέν γίνεται, κάποιοι να παράγουν πρέπει. Άν κάποιοι δέν παράγουν, τότε να κλέψει κανείς δέν θα μπορούσε. Άρα λοιπόν, για να παράγει να εργάζεται κανείς δέν πρέπει; Εντάξει, και τα σαπρά χαμένα να πάνε δέν κάνει, στη φύση όλα αξιοποιούνται. Αλλα αφού και τα σαπρά να αξιοποιηθούν πρέπει, τα καθαρά να αξιοποιηθούν δέν πρέπει; Τα καθαρά χαμένα να πάνε θα έπρεπε; Μή γένοιτο! Της μέλισσας η εργασία: τα καθαρά να συλλέγει και να επεξεργάζεται είναι. Τα καθαρά άν δέν αξιοποιούνταν, θα χαραμίζονταν. Κάποιος να τα αξιοποιεί πρέπει, αυτή η τύχη στη μέλισσα έτυχε. Άραγε η μέλισσα για την τύχητης να μεμψιμοιρεί θα έπρεπε και την εργασίατης να σταματά καλό θα ήταν; Ούτε μεμψιμοιρεί, ούτε να εργάζεται παύει. Ούτε και η εργασίατης χαμένη πηγαίνει. Ο άνθρωπος απο της μέλισσας τα προϊόντα στο Θεό θυσιάζει, κερί ανάβει, και μέλι προσφέροντας λέει: «απο όλα τα γλυκά πράγματα το πιό γλυκό σου προσφέρουμε». Ο άνθρωπος τη μέλισσα ευλογεί, και ο Θεός την ευλογεί. Και άραγε η μέλισσα απο την εργασίατης η ίδια όφελος δέν έχει; Κατ’ αρχήν, ευχάριστη και καθαρή εργασία της έτυχε, την εργασίατης με ευχαρίστηση κάνει. Έπειτα ο άνθρωπος το μέλι όταν παίρνει, για να ζήσει λίγο μέλι της αφήνει και γλυκόζη της αφήνει, και γενικά την φροντίζει. Έτσι η μέλισσα την επιβίωσητης εξασφαλισμένη έχει, ο άνθρωπος απο κάθε κίνδυνο την προστατεύει ενώ άλλα έντομα τα μισεί και τα εξολοθρεύει. Βέβαια, η μέλισσα όταν εργάζεται, για τον άνθρωπο όχι) για το σμήνοςτης εργάζεται, το μέλι για το σμήνοςτης φτιάχνει, άλλοι για να μήν το πάρουν με το κεντρίτης αμύνεται. Έτσι και οι άνθρωποι των κόπωντους τον καρπό άλλοι να τους τον κλέβουν να αφήνουν δέν θα έπρεπε. Αλλα ακόμη κι άν απο τον κόπομας άλλοι ωφελούνται, να εργαζόμαστε δέν θα έπρεπε; Να μήν εργάζεται κανένας δέν μπορεί, ακόμη και η κλεψιά εργασία είναι. Βέβαια και το να κλέβουμε ανέντιμο είναι, αλλα απο όλα το πιό ανέντιμο: με αλλονών δώρα να ζούμε είναι. Όποιος με αλλονών δώρα ζεί, ΠΑΡΙΓΡΑhΑ, δωροληψία διαπράττει, και η δωροληψία την ελευθερία αφανίζει. Όποιος χρωστά, δούλος είναι. Όποιος δέν χρωστά, και ελεύθερος είναι, και των προηγούμενων ζωώντου συνείδηση αποκτά, οτι και προτού να γεννηθεί υπήρχε συνειδητοποιεί, της μή δωροληψίας καρπός είναι. Ένας ασκητής, που ακριβώς για ελευθερία και για ζωής συνέχειας συνειδητοποίηση εργάζεται, απο όλα πιό πολύ την δωροληψία να αποφεύγει θα πρέπει, και συνεπώς της μέλισσας την εργατικότητα να μιμείται πρέπει. (Και όμως, πολλοί δήθεν «ασκητές» απο ελεημοσύνες να ζούν καταδέχονται! αυτοί ασκητές όχι, απατεώνες είναι). Η τουρκική σοφή παροιμία λέγει: «ΑβΑΡΑ ΟΤΟΥΡΑЏΑγΙΝΑ, ΑβΑΡΑ iςΛΕΜΕΚ ΔΑhΑ Ειi-ΔiΡ» (παρά απλήρωτος να κάθεσαι, καλύτερα απλήρωτος να εργάζεσαι), και παρόμοια η βουλγάρικη παροιμία λέει: «με τρελλό να δουλεύεις, αλλα με τρελλό να μήν κάθεσαι». Ακόμη και άν άμεσα μισθό δέν παίρνεις, έμμεσα απο την εργασίασου οπωσδήποτε θα ωφεληθείς. Η μέλισσα το μέλιτης άλλοι να το πάρουν δέν αφήνει, αλλα ακόμη και άν άλλοι το παίρνουν, μέλι να φτιάχνει δέν παύει. Άραγε του ανθρώπου η εργασία χαμένη πηγαίνει, επειδή η ζωή τελειώνει; Βεβαίως όχι! Ακόμη και όταν η ζωή τελειώνει, του QΑΡΜΑ, των πράξεων τα αποτελέσματα δέν χάνονται. Ο άνθρωπος των πράξεωντου τις συνέπειες και στην επόμενη ζωήτου καρπώνεται. Όσα αγαθά απέκτησε, άν και «μαζίτου δέν τα παίρνει», στους απογόνουςτου μένουν, αλλα και της απόκτησης η ικανότητα, όπως όλες οι αποκτημένες ικανότητες, στον άνθρωπο και στις επόμενες ζωέςτου παραμένει. Άν και φαινομενικά ο θάνατος απο τον άνθρωπο όλα τα παίρνει, στην πραγματικότητα απο ό,τι ο άνθρωπος στη ζωή επιτυγχάνει, τίποτε δέν χάνει. Αλλα ακόμη και άν του ανθρώπου τα αποκτήματα σε άλλους έμεναν, όπως της μέλισσας το μέλι στον μελισσοκόμο μένει, άραγε ο άνθρωπος στη ζωή τίποτε να μήν αποκτά και τίποτε να μήν επιτυγχάνει θα έπρεπε; Η μέλισσα, παρόλο που ο μελισσοκόμος το μέλι να της πάρει πρόκειται, αγαθά να συλλέγει δέν παύει. Ο ίδιος ο Q,Ρ,Σ,ΝΆ στο βΑΓΑυΑΔ-ΓΙΙΤΑ το QΑΡΜΑ-ιΟΓΑ διδάσκει, οτι ο σωστός άνθρωπος όχι για προσωπικό όφελος εργάζεται. Απο το QΑΡΜΑ-ιΟΓΑ υψηλότερη αρετή κανείς δέν γνωρίζει. Η μέλισσα τέλεια QΑΡΜΑ-ιΟΓΙΙΝ είναι, το QΑΡΜΑ-ιΟΓΑ διδάσκει. Τί να διδαχθούμε πρέπει; οτι τα αποκτήματαμας θα χάσουμε και άρα να εργαζόμαστε και να αποκτούμε δέν πρέπει; ή οτι κανένα απόκτημα άχρηστο δέν μας είναι, αλλα ακόμη και χωρίς προσωπικό όφελος για το καλό να εργαζόμαστε πρέπει; Απο τη μέλισσα το δεύτερο διδασκόμαστε, οτι κανένα απόκτημα άχρηστο δέν μας είναι, αλλα ακόμη και χωρίς προσωπικό όφελος, χωρίς ιδιοτέλεια για το καλό να εργαζόμαστε πρέπει. Αυτό το μάθημα απο τη μέλισσα έχω μάθει, γι’ αυτό τη μέλισσα διδάσκαλόμου ονομάζω.

 

14.              Ο ελέφαντας: σε κάποια ελεφαντίνα για να ορμήσει παθιασμένος απο τον δρόμοτου όταν εκτρέπεται, απο τον οδηγότου αμέτρητα χτυπήματα και κεντρίσματα δέχεται. Ωστόσο ο ελέφαντας όχι μόνο τα χτυπήματα και τα κεντρίσματα αψηφά, αλλα προκειμένου με την ελεφαντίνα να ζευγαρώσει και να την γονιμοποιήσει και την ίδια τη ζωήτου αψηφά. Όλα τα ζώα το ίδιο κάνουν, και ο άνθρωπος το ίδιο ένστικτο έχει. Όλα τα ζώα της αυτοσυντήρησης το ένστικτο έχουν, αλλα της αναπαραγωγής το ένστικτο υπερισχύει: η φύση έτσι τα έκανε: το κάθε ζωντανό πλάσμα για την επιβίωσητου λιγότερο νοιάζεται, περισσότερο απογόνους να αφήσει νοιάζεται. Συνεπώς κάθε πλάσμα προκειμένου απογόνους να αφήσει, την ατομικήτου επιβίωση αψηφά. Άραγε αυτό παράλογο είναι; Άν τα όντα πραγματικά πέθαιναν, απογόνους να αφήνουν κανένα νόημα δέν θα είχε. Διότι άν «’ΩΣ ΟΥΚ ‘ΥΠΑΡΞΑΝ» να γίνει πρόκειται, απογόνους να αφήσει κανένα λόγο δέν έχει. (Άλλωστε, άν «’ΩΣ ΟΥΚ ‘ΥΠΑΡΞΑΝ» να γίνει πρόκειται, και να ζεί λόγο δέν έχει). Και βεβαίως, άν το σώματου πάντοτε καινούργιο να διατηρήσει μπορούσε, απογόνους να δημιουργήσει δέν θα ήθελε. Αλλα εφόσον το σώμα να παλιώσει και να αχρηστευθεί πρόκειται, το ζώο για το σώματου λίγο νοιάζεται, πολύ περισσότερο απογόνους να αφήσει νοιάζεται. Απο αυτό πιό λογικό ή πιό σοφό τίποτε να γίνει δέν μπορεί. Το κάθε ζώο και το κάθε φυτό και κάθε εγγενώς αναπαραγόμενο πλάσμα αυτό γνωρίζει, ανάλογα με τον ελέφαντα: «εγώ για άλλων ελεφάντων ψυχές σώματα θα κατασκευάσω, και άλλοι ελέφαντες εγώ για να ενσαρκωθώ νέο σώμα θα κατασκευάσουν. αυτό το σώμα που παλιώνει, δέν πά να χαθεί!». Το ζώο και το φυτό αυτήν τη σοφία έχει, και των ανθρώπων ο σοφώτατος ούτε τόσο μυαλό δέν έχει, αφού απογόνους να αφήσει δέν επιδιώκει. Ώς αποτέλεσμα, των ανθρώπων οι σοφώτεροι μοναχοί ζώντας οι ίδιοι πεθαίνουν και απογόνους δέν αφήνουν, ενώ οι φαυλότεροι τον κόσμο με τους απογόνουςτους γεμίζουν, και ο κόσμος όλο και πιό φαύλος γίνεται, αφού οι ανώτεροι άνθρωποι όχι μόνον απογόνους δέν αφήνουν, αλλα και οι ίδιοι για να ξαναγεννηθούν και στον κόσμο να’ρθούν γονείς δέν βρίσκουν, διότι γονείς μόνο οι φαύλοι γίνονται. Άραγε γιατί οι ανώτεροι άνθρωποι γονείς να γίνουν δέν επιδιώκουν; μήπως έτσι το σώματους για πάντα διατηρούν; βεβαίως όχι. Άν το σώματους για πάντα νεανικό διατηρούσαν, απογόνους να μήν αφήνουν κάποιο δίκιο θα είχαν. Ή μήπως επειδή στη γή να ζούν δέν θέλουν; αυτό δέν στέκει, αφού για την αυτοσυντήρησητους φροντίζουν, πάντως στην επίγεια ζωήτους τέλος δέν δίνουν. Αυτή η επίγεια ζωή τόσο άθλια (άρα «ανεπιθύμητη») δέν θα ήταν, άν οι φαύλοι δέν υπερπληθύνονταν ενώ οι ανώτεροι άνθρωποι δίχως απογόνους εξαφανίζονται. Ή μήπως ταίρι για να αποκτήσουν και οικογένεια να δημιουργήσουν ικανότητα δέν έχουν; τέτοια ικανότητα που και οι φαύλοι άνθρωποι, ακόμη και τα ζώα έχουν, οι ανώτεροι άνθρωποι πώς να μήν έχουν; Άν στ’ αλήθεια ανώτεροι είναι, και σε αυτήν την ικανότητα ανώτεροι να αποδεικνύονται πρέπει. Οπωσδήποτε, την ανημπόριατους ώς αρετή να παρουσιάζουν, ντροπή και γελοιότητα είναι. Των «ανώτερων» ανθρώπων αυτή η συμπεριφορά ανέντιμη είναι, και αυτής της ανέντιμης συμπεριφοράς εξαιτίας: οι ανώτεροι άνθρωποι απο τον κόσμο εκλείπουν, και συνεπώς καθοδηγητή και ελεγκτή μή έχοντας οι κατώτεροι άνθρωποι όλο και πιό κακό δρόμο βαδίζουν, απ’ όλα πρώτα με το να υπερπληθύνονται: απο τον υπερπληθυσμό όλα τα δεινά πληθαίνουν. Αυτά τα απλά μαθήματα που άν και όλα τα φυτά και τα ζώα γνωρίζουν οι ανώτεροι άνθρωποι να τα γνωρίζουν δέν φαίνεται, απο τον ελέφαντα το έχω μάθει, γι’ αυτό τον ελέφαντα διδάσκαλόμου ονομάζω.

 

15.              Το ελάφι οι κυνηγοί με μουσική το δελεάζουν. Έτσι το πιάνουν και το θανατώνουν. Βέβαια, άν ο θάνατος απο τη ζωή καλύτερος είναι, να συγχαιρόμαστε πρέπει, αλλα ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ με όλων των πλασμάτων τον θάνατο, όταν απο την επίγεια ζωή χάνονται, λυπάται, το ίδιο και εγώ λυπάμαι. Της Οδού και Αρετής το Βιβλίο γράφει: «μουσική και πιτάκια τον διαβάτη προσελκύουν. Αλλα ο Σωστός Δρόμος απο το στόμα όταν βγαίνει (όταν με λόγια εκφράζεται) πόσο ανούσιος είναι! Όπως το ελάφι απο την μουσική παγιδεύεται, όλοι οι άνθρωποι στην ίδια παγίδα πέφτουν. Απο όλους τους ανθρώπους περισσότερο οι Έλληνες παγιδεύονται. Του κόσμου οι κυρίαρχοι σατανάδες και σατανολάτρες τον κόσμο με πολιτισμικά σκουπίδια γέμισαν, των ανθρώπων τον νού με πολιτισμικά σκουπίδια γεμίζουν, της αλήθειας η φωνή στων ανθρώπων τον νού να μπεί πιά δέν χωράει. Οι Έλληνες ό,τι και να κάνουν, συνεχώς βλακώδη και κατα βάθος σατανιστικά τραγούδια ακούνε, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα δισκόφωνα, τα mp3 players, τα κινητά τηλέφωνα, και κάθε λογής μηχανές ασταμάτητα τον νούτους με βλακώδη πράγματα γεμίζουν. Ακόμη και όταν εργάζονται υποτίθεται, οι μηχανές τον νούτους με τα σκουπίδια απασχολούν, ακόμη και όταν τρώνε η τηλεόραση τον νούτους με σκουπίδια γεμίζει, ακόμη και έρωτα όταν κάνουν τα πολιτισμικά σκουπίδια μουσική υπόκρουση παίζοντας όλες τις πράξεις στους σατανάδες αφιερώνουν. Οι ξένοι κάποτε απο τα πολιτισμικά σκουπίδια ξεφεύγουν, ας πούμε bushwalking κάνοντας δέν μιλούν, μόνο οι ανάσεςτους ακούγονται, και άν να μιλήσουν χρειασθεί χαμηλόφωνα μιλούν, των πουλιών τις φωνές να μήν ταράξουν. Οι Έλληνες ακόμη και στη φύση εκδρομή όταν βγαίνουν, την φύση ούτε μιά στιγμή για να μήν προσέξουν ασταμάτητα και δυνατά βλακώδη άσματα βάζουν, σε μιά παρέα ο καθένας τα δικάτου βάζει και απο διάφορες μεριές διαφορετικά όλα βλακώδη άσματα αντηχούν. Στο σπίτι η τηλεόραση ούτε μιά στιγμή δέν σταματά, ωστε της αλήθειας τη φωνή ούτε μιά στιγμή να μή νιώσουν, τότε πανικός θα τους πιάσει. Απλά να το πούμε, όλων των μηχανημάτων οι απατηλές φωνές σκληρό ναρκωτικό είναι. Όπως όλα τα ναρκωτικά χαρά τάζουν και μόνο θάνατο δίνουν. Άνθρωπος που διαρκώς στα πολιτισμικά σκουπίδια μέσα κολυμπά και χωρίς αυτά πανικοβάλλεται, τον νούτου στην πραγματικότητα να στρέψει δέν μπορεί. Πόσο μάλλον, τον Θεό να συλλογισθεί πώς θα μπορούσε;! Τέτοιους ανθρώπους οι δαίμονες τους έχουν πάρει. Κάθε πολιτισμικό προϊόν χρησιμοποιούμενο θεοτήτων λατρεία είναι και αντίστοιχα συνέπειες έχει. Με τα ατέλειωτα πολιτισμικά σκουπίδια, ατέλειωτα τους σατανάδες τιμούν. Όποιος άνθρωπος ζωή γυρεύει, αδιαλείπτως να προσεύχεται πρέπει, συνεχώς και με κάθε ευκαιρία, άν όχι στα χείλητου, πάντως στο νούτου του Θεού το όνομα τραγουδιστό να φέρνει πρέπει. Έτσι άν κάνει, σε κάνα δυό χρόνια μέσα ΣΙΔδΙ (υπερφυσικές δυνάμεις) αποκτά. Τις δυνάμεις αποκτώντας στο Θεό πιστεύει, στο Θεό πιστεύοντας στο Θεό μένει, τότε απο την ευτυχία ή απο τη ζωή κανείς να τον αποσπάσει δέν μπορεί. Άν του κόσμου η ηγεσία τον κόσμο στης ζωής και της ευτυχίας τον δρόμο να φέρει ήθελε, με τα μύρια μηχανήματα και τηλεπικοινωνιών δίκτυα τη ΣΑΑυΙΤΡΙΙ θα μετέδιδε. Ένα κανάλι όλο το 24ωρο αδιαλείπτως με σωστή προφορά τη ΣΑΑυΙΤΡΙΙ θα μετέδιδε, ωστε ο καθένας ανα πάσα στιγμή να την ακούει να μπορεί. Και κάθε τί άλλο πρίν ακουσθεί, με σωστή προφορά η ΣΑΑυΙΤΡΙΙ να ακούγεται θα έπρεπε. Άν τα κανάλια, τα δίκτυα, τα μηχανήματα στου Θεού τα σωτήρια ονόματα επιδοθούν, ο κόσμος απο κάθε λάθος και απο κάθε δυστυχία θα γλυτώσει, ο κάθε άνθρωπος απο το λάθος και απο την δυστυχία να σωθεί δυνατότητα θα έχει. Όμως τώρα, όπως οι κυνηγοί το ελάφι για να προσελκύσουν και να θανατώσουν μουσική παίζουν, έτσι και τα μηχανήματα τα πολιτιστικά σκουπίδια μεταδίδοντας τον κόσμο σκλαβώνουν και στο θάνατο οδηγούν. Αυτό το μάθημα απο το ελάφι έχω μάθει, γι’ αυτό διδάσκαλόμου το ονομάζω.

 

16.              Το ψάρι, απο την πείνα οδηγημένο στου ψαρά το αγκίστρι πιάνεται και τη ζωήτου χάνει. Άν η επίγεια ζωή καλό δέν είναι, το ψάρι τη ζωήτου χάνοντας να χαίρεται και εμείς με το θάνατότου να χαιρόμαστε θα έπρεπε, ωστόσο ο Θεός «ΟΥ ΤΕΡΠΕΤΑΙ ΕΠΙ ΤΗι ΑΠΩΛΕΙΑι ΖΩΝΤΩΝ», και ο ΔΑΤΤΑΤΡΕιΑ με όλων των πλασμάτων τον θάνατο λυπάται, και με του ψαριού τον θάνατο λυπάται, το ίδιο και εγώ λυπάμαι. Το ψάρι στο δολωμένο αγκίστρι ορμώντας θανατώνεται, γιατί; διότι να φάει ανάγκη έχει. Λοιπόν, τί να κάνει θα έπρεπε; φαΐ να μή ζητάει; Προφανώς φαΐ να ζητάει πρέπει μέν, αλλα και απο το αγκίστρι να προφυλάσσεται. Τροφή άν δέν ζητήσει, θα πεθάνει, απο την πείνα να πεθάνει παρά απο το αγκίστρι: καλύτερο δέν είναι. Και ο άνθρωπος για να ζήσει τροφή χρειάζεται, αλλα πού να βρεί; σε αυτήν την εποχή κάθε τροφή δόλωμα είναι και αγκίστρι κρύβει. ΤΟΥΤΟ ΕΙΔΟΝ, Και ΕΙΠΟΝ: ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΣΩΘΗΝΑΙ; Σε αυτόν τον κόσμο να ζήσεις εύκολο πως είναι όποιος νομίζει βλάκας είναι. Κανονικής νοημοσύνης άνθρωπος άν και της ζωής τη δυσκολία αναγνωρίζει, χωρίς κρυμμένο αγκίστρι τροφή να βρεί δέν μπορεί. Μόνο αληθινά σοφός άνθρωπος χωρίς το αγκίστρι να δαγκώσει το δόλωμα να φάει δύναται. Όπως και πολλά ψάρια στο αγκίστρι χωρίς να πιαστούν «το δόλωμα χαλνάνε». Σε αυτήν την εποχή καλός να είσαι δέν αρκεί, αγάπη γεμάτος να είσαι δέν αρκεί. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «στέλνω εσάς πρόβατα μέσα στους λύκους. ΓΙΝΕΣΘΕ ΟΥΝ ΦΡΟΝΙΜΟΙ ‘ΩΣ ‘ΟΙ ΟΦΕΙΣ Και ΑΘΩΟΙ ‘ΩΣ ‘ΑΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΙ. (να είστε πανέξυπνοι σάν τα φίδια και αθώοι σάν τα περιστέρια)». Σε προβάτων κοπάδι ένας λύκος να μπεί, το κοπάδι θα ρημάξει. Τώρα, ο αθώος άνθρωπος σε λύκων κοπάδι μέσα πρόβατο είναι και όμως να ζήσει και να νικήσει πρέπει. Γι’ αυτό και αδιαλείπτως προσευχόμενος με τη ΣΑΑυΙΤΡΙΙ απο το Θεό σοφία να ζητά πρέπει. Αδιαλείπτως του Θεού τα αγνά και πανίσχυρα ονόματα να επικαλείται πρέπει. Του κόσμου οι ηγέτες σατανιστές και στου Θεού τα ονόματα μέσα αγκίστρι βάζοντας δολώματα να τα κάνουν έχουν φροντίσει. Για όλων των κακών πανάκεια το «hΑΡΕ ΡΑΑΜΑ, hΑΡΕ Q,Ρ,Σ,ΝΑ» ΜΑΝΤΡΑ προβάλλουν. Σε αυτό, τα μέν ΡΑΑΜΑ και  Q,Ρ,Σ,ΝΑ δολώματα είναι, το δέ hΑΡΕ το αγκίστρι είναι. Διότι, οι αθώοι άνθρωποι που απο το hΑΡΕ Q,Ρ,Σ,ΝΑ hΑΡΕ ΡΑΑΜΑ προσελκύονται: απο της αδικίας και ανομίας, της ψευτιάς και του συνεπαγόμενου θανάτου την προσωποποίηση την θεότητα QΑΛΙ να γλυτώσουν επιδιώκουν, την οποία θεότητα QΑΛΙ όλου του κόσμου οι ηγεμόνες λατρεύουν. Αυτής της απατηλής θεότητος άλλο όνομα hΑΡΑΑ είναι, το οποίο στην κλητική hΑΡΕ κάνει. Δηλαδή hΑΡΕ όταν λένε, την QΑΛΙ, της αδικίας και ψευτιάς την προσωποποίηση επικαλούνται. Και μόνο αυτό όχι. hΑΡΕ, του hΑΡΑ τοπική πτώση είναι, δηλαδή hΑΡΕ επίσης σημαίνει: στον hΑΡΑ, δηλαδή στον θεό ςΙυΆ, ο οποίος της QΑΛΙ ο σύζυγος και κύριοςτης είναι. Οπότε hΑΡΕ Q,Ρ,Σ,ΝΑ όταν λένε, στην πραγματικότητα, ακόμη και χωρίς να το ξέρουν, εννοούν: στον hΑΡΑ είσαι Q,Ρ,Σ,ΝΑ, εσύ Q,Ρ,Σ,ΝΑ: του ςΙυΑ ένα μέρος είσαι, σε εκείνον ανήκεις, και αντιστοίχως εννοούν όταν hΑΡΕ ΡΑΑΜΑ λένε. Ενώ ο Q,Ρ,Σ,ΝΑ έχει δηλώσει:

mayaa tatam ida~ sarva~

jagad avyakta-muurtinaa

mat-sthaani sarva-bhuutaani

na ca+aha~ te,sv avasthita:

mayaa—by Me; tatam—pervaded; idam—this; sarvam—all;) jagat—cosmic manifestation; avyakta-muurtinaa—by the unmanifested form; mat-sthaani—in Me; sarva-bhuutaani—all living entities; na—not; ca—also; aham—I; te,su—in them; avasthita:—situated.

του ςΡΙΙΛΑ ΠΡΑβΥΠΑΑΔΑ μετάφραση: “By Me, in My unmanifested form, this entire universe is pervaded. All beings are in Me, but I am not in them”.

Συνεπώς σε ολόκληρον τον κόσμο απο το «hΑΡΕ ΡΑΑΜΑ, hΑΡΕ Q,Ρ,Σ,ΝΑ» ΜΑΝΤΡΑ πιό ανίερος, πιό βλάσφημος λόγος δέν υπάρχει. Χίλιες φορές καλύτερα τον ίδιο τον ςΙυΑ και την QΑΛΙ θεότητα να λατρεύεις, γιατί ακόμη και ο ςΙυΑ και η QΑΛΙ του Θεού μέρη και όργανα είναι, παρά «hΑΡΕ ΡΑΑΜΑ, hΑΡΕ Q,Ρ,Σ,ΝΑ» να λές, διότι με αυτό την πραγματικότητα αντιστρέφοντας τον Θεό ώς του σατανά υποχείριο τον παρουσιάζεις. Ωστόσο το «hΑΡΕ ΡΑΑΜΑ, hΑΡΕ Q,Ρ,Σ,ΝΑ» ΜΑΝΤΡΑ σκληρό ναρκωτικό είναι, και απο αυτό το ναρκωτικό ναρκωμένοι οι οπαδοί το πιό σωτήριο πράγμα οτι κάνουν νομίζουν, καθώς και το ψάρι στο αγκίστρι ορμώντας ζωή να βρεί ελπίζει και θάνατο βρίσκει.

Αφού ακόμη και του Θεού τα ιερότατα ονόματα ώς δόλωμα χρησιμεύουν, ακίνδυνη τροφή πού θα βρείς; Όλοι οι άνθρωποι απατεώνες, αλλα απο όλους περισσότερο απατεώνες της εποχήςμας οι ιερείς. Σε αυτήν την εποχή άνθρωπος στην κοινωνία όσο πιό ψηλά ίσταται, τόσο περισσότερο απατεώνας είναι. Η δέ ΣΑΑυΙΤΡΙΙ απο μιά άλλη, παλαιότερη, αγνότερη εποχή προέρχεται, αληθινοί βραχμάνοι την παρουσίασαν, σωστά να την προφέρεις άν καταφέρεις σωστά θα σε οδηγήσει. Αυτά τα μαθήματα απο το ψάρι έχω μάθει, γι’ αυτό διδάσκαλόμου το ονομάζω.

 

17.              Ο ασκητής ΔΑΤΤΑΤΡΕιΑ στον βασιλέα ιΑΔΥ είπε: «ώ βασιλέα, απο την περίφημη ιερόδουλο ΠΙγγΓΑΛΑΑ  που έχω μάθει το μάθημα με προσοχή άκουσε, διότι με αυτό το μάθημα ολόκληρο το μέγα κράτοςσου θα κυβερνήσεις. Ακόμη και ο Θεός ολόκληρο το Σύμπαν με αυτήν την αρχή το κυβερνάει: όλες οι πράξεις απο την ανάγκη κινούνται, της δέ πράξεως το είδος απο την προσδοκία καθορίζεται, η δέ προσδοκία απο την νίκη εξαρτάται. Αυτά τί σημαίνουν για να καταλάβεις, της ΠΙγγΓΑΛΑΑ την ιστορία θα σου διηγηθώ: η περίφημη ιερόδουλος ΠΙγγΓΑΛΑΑ καθημερινά πολλούς πελάτες δεχόταν. Μιά μέρα όσο κι άν περίμενε, κανένας πελάτης δέν της ήρθε. Τότε η ΠΙγγΓΑΛΑΑ με πολύ άγχος πάνω κάτω περπατούσε, στο σπίτιτης έμπαινε έβγαινε, ώσπου πιά καλά βράδιασε χωρίς κανένας πελάτης να την επισκεφθεί. Ώσπου, εκείνη τη μέρα κανένας πελάτης να ’ρθεί πως δέν επρόκειτο καταλαβαίνοντας η ΠΙγγΓΑΛΑΑ ησύχασε και να κοιμηθεί πήγε. Ο άνθρωπος την προσδοκία εγκαταλείποντας την ανησυχία και τη δυστυχίατου πως χάνει βλέπεις. Αλλα άν η προσδοκία χαθεί, άραγε και η ανάγκη να χαθεί μπορεί; Βεβαίως όχι. Η ανάγκη δέν χάνεται. Ο άνθρωπος τρείς βασικές ανάγκες έχει: να τρέφεται, να συνουσιάζεται, και να κοιμάται. Όταν απο αυτά κάτι να ικανοποιήσει δέν μπορεί, τότε στην ανέχεια βρίσκεται. Και ναί μεν, αυτοκτονώντας στη ζωήτους τέλος που να δίνουν άνθρωποι υπάρχουν, αλλα στην ανέχεια άπρακτος που να μένει άνθρωπος δέν υπήρξε ούτε θα υπάρξει. Έτσι και η ίδια η ΠΙγγΓΑΛΑΑ εκείνη τη μέρα πελάτη να προσδοκά έπαψε και ησύχασε, την επόμενη μέρα όμως τί έκανε; Ξανά μακιγιαρίστηκε στολίστηκε και πελάτες περίμενε. Και εφόσον πελάτες ξανά να της έρχονται άρχισαν, η ΠΙγγΓΑΛΑΑ την ίδια ζωή, της ιεροδούλου το επάγγελμα συνέχισε. Απο εκείνη τη μέρα και μετά κανένας πελάτης δέν της ξανάρθε άς υποθέσουμε, τότε στο εξής τί έκανε; ασφαλώς της ιεροδούλου το επάγγελμα σταμάτησε, αλλα τις τρείς βασικές ανάγκες να ικανοποιεί να επιδιώκει δέν έπαψε, άρα κάποιο άλλο επάγγελμα βρήκε και να παντρευτεί άντρα γύρευε.

Απο τον ρυπαρότερο γύφτο μέχρι τον αγιότερο άγιο, όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ανάγκες έχουν, οι άνθρωποι στις ανάγκες δέν διαφέρουν, αλλα στις προσδοκίες πάρα πολύ διαφέρουν. Ανάλογα με τις προσδοκίεςτου ο καθένας είτε καλός είτε κακός, είτε κτήνος είτε άνθρωπος, είτε εγκληματίας είτε άγιος χαρακτηρίζεται. Η προσδοκία πώς δημιουργείται; πρώτα ο άνθρωπος στη γή ένα μέρος βρίσκοντας εκεί κάτι να πράξει καταφέρνει. (χωρίς γής μέρος τίποτε να πράξει δέν μπορεί). Αφού κάτι πράξει, στην πράξητου ωραίο ένα όνομα δίνει. Έπειτα την πράξη επαναλαμβάνοντας την συνηθίζει, στην πράξη εθίζεται. Έτσι να ξαναπράξει προσδοκά. Ο κάθε άνθρωπος τις προσδοκίεςτου έχει, απο τις προσδοκίες του ανθρώπου το ποιόν καθορίζεται. Η κάθε πράξη μιά νίκη είναι. Όσο ο άνθρωπος νικά, τις προσδοκίεςτου διατηρεί και συνεπώς το ποιόντου διατηρεί. Έτσι και η ΠΙγγΓΑΛΑΑ πελάτες να αποκτά καταφέρνοντας τη δουλειάτης συνέχιζε. Όμοια και ο γύφτος είτε κλέβοντας είτε ζητιανεύοντας είτε καρπούζια πουλώντας να ζεί εφόσον καταφέρνει: να κλέβει, να ζητιανεύει και καρπούζια να πουλά θα συνεχίσει, και ούτε στο σχολείο θα πάει, ούτε στο στρατό θα καταταχθεί. Ο γύφτος χωρίς σχολείο να ζήσει πως δέν μπορεί άν υποθέσουμε, τότε και στο σχολείο θα πάει, και άν χρειασθεί πρώτος μαθητής θα γίνει. Ο καπνιστής καπνίζει, επειδή το κάπνισμα: να τρέφεται, να συνουσιάζεται και να κοιμάται δέν του απαγορεύει. Ακόμη και ο ναρκομανής στα ναρκωτικά εθίσθηκε επειδή ναρκωτικά παίρνοντας: να τρέφεται, να συνουσιάζεται και να κοιμάται δυνατότητα είχε. Ο σκύλος κρέας τρώει επειδή για εκατομμύρια χρόνια να τρώει κρέας εύρισκε. άν όμως να φάει καθόλου κρέας δέν βρεί, τότε και ψάρι θα φάει, και γιαούρτι θα φάει, και σκέτο ξερό ψωμί θα φάει, και αχλαδιού κόρα θα φάει. Αρχικά καθόλου σαρκοφάγα ζώα δέν υπήρχαν, αφού να φάνε κρέας δέν υπήρχε. Έπειτα όταν των ζώων τα πτώματα να φαγωθούν έπρεπε, απο τα φυτοφάγα ζώα κάποια στων πτωμάτων το φάγωμα επιδόθηκαν και σαρκοφάγα έγιναν. Ο κόρακας ψοφίμια τρώει, επειδή άφθονα τα βρίσκει. Να φάει ψοφίμια άν πιά δέν του βρίσκονται, μόνο ζωντανές τροφές να τρώει θα αρχίσει. Μιά φορά αγριόρυζο πολύ νόστιμο μαγείρεψα και σε ένα τάπερ σε μιά γνωστήμου σαρκοφάγο κυρία πρόσφερα, μου είπε: «εγώ τέτοια πράγματα άν τρώω, θα πεθάνω!», διότι κάθε μέρα κρέας να τρώει είχε συνηθίσει. Τώρα, άν κρέας να βρίσκει τρόπος δέν υπήρχε, στα αλήθεια θα πέθαινε; μονάχα η κρεοφαγική συνήθειατης θα πέθαινε, η ίδια απο πρίν καλύτερα θα ζούσε. Ο ςΑΑΙυΑΣ, του ςΙυΑ ο οπαδός, επειδή τον ςΙυΑ λατρεύοντας να τρέφεται, να συνουσιάζεται και να κοιμάται μπορεί, γι’ αυτό τον ςΙυΑ να λατρεύει εξακολουθεί, και για αλλιώτικη λατρεία άν του πείς θα εξοργισθεί. Άν του ςΙυΑ οι οπαδοί: απαραίτητο κάτι να αποκτήσουν δέν μπορούσαν, ςΑΑΙυΑΣ κανένας δέν θα είχε μείνει. Στην εποχήμας την γή οι σατανάδες κυβερνούν, πανίσχυροι είναι, επειδή τροφή αφθονότατη βρίσκουν: άθυτων νεκρών ζώων σάρκες και αίματα, περιόδου αίματα, σπέρμα, άκαυτων ανθρώπων σηπόμενα σώματα, και κάθε σηπόμενο στον ανοιχτό αέρα βρωμερό πράγμα. Άν χωρίς θυσία κανένα ζώο δέν θανατώνεται και καμιά τροφή να σαπίσει δέν πετιέται, άν περιόδου ρύση και σπέρματος ρεύση ελαχιστοποιηθεί και όσο ακόμη ρέει απο την σήψη προφυλάσσεται, άν οι νεκροί με φωτιά καίγονται ή για να μή σαπίσουν σιγανά αποξηραίνονται, άν απο τη σήψη ό,τι δέν γλυτώνει στη γή θάβεται, τότε στους σατανάδες καμιά δύναμη δέν θα μείνει. να ζήσουν άν θέλουν, τα κέρατατους σε φτερά μετατρέποντας αγαθοί άγγελοι θα γίνουν. Ακόμη και τον σατανά η δυνατότητα τον κάνει, ακόμη και ο άγγελος άγγελος είναι επειδή ώς άγγελος να δρά τρόπο έχει». Αυτά ακούγοντας ο μέγας βασιλέας ιΑΔΥ είπε: «και εγώ ο ίδιος κάποτε του ςΙυΑ τις επικλήσεις απαγγέλλοντας τον ςΙυΑ λάτρευα, αλλα επειδή κάποια ανώτερητου δύναμη τα απαραίτητα να μου δώσει τον εμπόδισε, πλέον μόνο τον υπέρτατο Θεό λατρεύω. Το κακό και το καλό απο τί εξαρτάται, το κράτος και ολόκληρο το σύμπαν πώς κυβερνιέται απο την μεγάλη ιερόδουλο ΠΙγγΓΑΛΑΑ έχω μάθει, γι’ αυτό διδάσκαλόμου την ονομάζω».

 

18.              Ο ασκητής ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ προς τον μέγα βασιλέα ιΑΔΥ μιλώντας συνέχισε: «ο γύπας διδάσκαλόςμου είναι. Μιά φορά ένας γύπας κρέας ένα κομμάτι αφού βρήκε στο ράμφοςτου κρατώνταςτο σε ήσυχο ένα μέρος να το φάει πήγαινε. Τότε άλλοι εννέα νηστικοί γύπες που τον αντιλήφθηκαν το κρέας να του πάρουν όρμησαν και τον χτυπούσαν. Τότε ο γύπας απο τους άλλους γύπες για να γλυτώσει το κρέας να αφήσει αναγκάσθηκε, και όντως απο τους άλλους γύπες γλύτωσε, οι οποίοι για το κρέας μεταξύτους να μαλώνουν άρχισαν. Στη συνέχεια τί να έγινε λές;» Ο βασιλέας ιΑΔΥ απάντησε: ο πρώτος γύπας έφυγε, άλλο κρέας έψαξε βρήκε και ανενόχλητος το έφαγε, οι δέ άλλοι γύπες μεταξύτους να σκοτώνονται άρχισαν, οι πέντε πιό επιθετικοί γύπες τους άλλους τέσσερις σκότωσαν, απο τους επιβιώσαντες οι τέσσερις γύπες τους 4 σκοτωμένους γύπες έφαγαν, ο δέ πέμπτος το διεκδικούμενο κρέας έφαγε, και έτσι αφού χόρτασαν οι 5 γύπες να μαλώνουν έπαψαν». Ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ ρώτησε: οι 5 και ο πρώτος, 6 γύπες, έπειτα τί να απέγιναν;» - Ο βασιλέας ιΑΔΥ είπε: «αναλόγως. Άν όλοι τροφή εύρισκαν, όλοι έζησαν, άν η τροφή για όλους δέν έφτανε, μεταξύτους σκοτώνονταν, και ο πιό κανίβαλος επιζούσε και σάν τον εαυτότου κανίβαλους απογόνους έκανε, ο λιγότερο μάχιμος σκοτώνονταν προτού στον κόσμο απογόνους αφήσει». Τότε ο ασκητής ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ είπε: «ώ βασιλέα, όταν η γή και η τροφή για έναν επαρκεί ενώ πολλοί την χρειάζονται, αυτή η κατάσταση υπερπληθυσμός ονομάζεται. Όταν οι άνθρωποι: με της γής τις δυνατότητες ανάλογα απογόνους αφήνουν, τότε υπερπληθυσμός δέν δημιουργείται οπότε όλοι ειρηνικά ζούν και ενάρετος: ειρηνικά να ζεί όποιος ξέρει: ονομάζεται. Όταν οι άνθρωποι της γής τις δυνατότητες παραβλέποντας όσο μπορούν περισσότερους απογόνους αφήνουν, τότε μόνο οι πιό πανούργοι και οι πιό κανίβαλοι επιβιώνουν και απογόνους αφήνουν, και αφού πιά όλοι πανούργοι και κανίβαλοι είναι, απο τους πανούργους οι πιό πανούργοι και απο τους κανίβαλους οι πιό κανίβαλοι επιβιώνουν, τότε αρετή η μείζων πανουργία και ο μείζων κανιβαλισμός ονομάζεται. Ώ βασιλέα, απο τους 10 γύπες, εγώ του πρώτου το παράδειγμα ακολουθώ: όταν τα αγαθάμου να πάρουν μου ρίχνονται, ό,τι έχω ανάμεσατους ρίχνω ωστε μεταξύτους να σκοτωθούν ενώ εγώ άλλα αγαθά αναζητώ και αφού βρώ κρυφά τα απολαμβάνω. Άν όμως άλλα αγαθά δέν βρώ, τότε είτε απο την πείνα θα πεθάνω, είτε με τους άλλους γύπες θα τσακωθώ και είτε με φάνε είτε νικήσω και τα αγαθάμου διατηρήσω. Και άν μέν επιβιώσω, καλώς έχει, στον κόσμο ένας ενάρετος άνθρωπος θα μείνει και απογόνους θα αφήσει. Άν όμως δέν επιβιώσω, στον κόσμο μόνο οι πιό κανίβαλοι θα μείνουν, και απο τους κανίβαλους μόνο οι πιό κανίβαλοι. Αυτό το μάθημα απο τον γύπα έχω μάθει, γι’ αυτό τον γύπα διδάσκαλόμου ονομάζω».

Ο βασιλέας ιΑΔΥ απάντησε: «σωστά για να κυβερνήσω και έτσι στης γής όλους τους βασιλείς δίκαιοι για να είναι το παράδειγμα για να δώσω, στο κράτοςμου μόνο ένα πράγμα απολύτως θα απαγορέψω: τον υπερπληθυσμό. Εφόσον ο πληθυσμός περισσότερο να αυξηθεί η γή δυνατότητες δέν παρέχει, απο δύο παιδιά περισσότερα κανείς να κάνει δέν θα επιτρέπεται. Όποιος απο δύο παιδιά περισσότερα κάνει: καμιά ενίσχυση δέν θα λάβει, αλλα το κράτος στων αλλονών ανθρώπων τον φθόνο και την επιθετικότητα ανυπεράσπιστο θα τον αφήσει. Απο το δικόμου κράτος έξω άλλα κράτη όταν υπερπληθύνονται, στο δικόμου κράτος εχθρικά θα θεωρούνται, και άν να τα καταλύσω μπορώ, θα τα καταλύσω, άν να τα καταλύσω δέν μπορώ, τότε με αυτά καμιά συνεργασία δέν θα έχω, κανενός είδους αγαθά και καμιά ελπίδα δέν θα τους δώσω, απο υπερπληθυσμένο κράτος απολύτως κανέναν μετανάστη δέν θα δεχθώ ωστε των υπερπληθυσμένων κρατών οι «γύπες» κανίβαλοι και πανούργοι άνθρωποι μεταξύτους αφού φαγωθούν να λιγοστέψουν. Έτσι εφόσον κάνω, της γής οι άνθρωποι άνθρωποι θα μείνουν, αλλιώς πανούργοι και κανίβαλοι γύπες και ύαινες θα γίνουν και άνθρωπος ούτε ένας δέν θα μείνει. Αυτό το μάθημα απο τον γύπα έχω μάθει, γι’ αυτό τον γύπα διδάσκαλόμου ονομάζω».

 

19.              Ο ασκητής ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ τους διδασκάλουςτου να απαριθμεί συνέχισε: το μικρό παιδί διδάσκαλόςμου είναι. Το γάλατου έχοντας πιεί, πιά κανένα άγχος δέν έχει και χαρούμενα να παίζει συνεχίζει. Έτσι και εγώ αφού έχω χορτάσει, για το αύριο καμιά στενοχώρια δέν έχω και ευτυχής παραμένω. Άλλωστε, όλα τα πλάσματα έτσι είναι, ο Θεός έτσι τα έχει κάνει ωστε χορτάτα όταν είναι ηρεμούν και χαίρονται. Όμως, η ανάγκη παντοδύναμη, ΑΝΑΓΚΑι Και ΘΕΟΙ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ. Όταν η ανάγκη πιέζει, το λιοντάρι απο τον μακρύ ύπνοτου ξυπνάει και θήραμα γυρεύει, ο κτηνοτρόφος τις αγελάδες να αρμέξει σηκώνεται, και ο σοφός στην τουαλέτα να πάει επείγεται, αλλιώς επάνωτου θα κατουρηθεί. Καθώς και ο Νίτσε έγραψε: όταν το σπίτι καίγεται, να φάμε ξεχνάμε. Αλλα όταν η φωτιά σβησθεί, στα αποκαΐδια απο πάνω τρώγοντας της τροφής τη στέρηση αναπληρώνουμε. Δηλαδή το ένστικτο μόνο απο ένα πράγμα νικιέται: απο ένα άλλο πιό επείγον ένστικτο. Έτσι και το μικρό παιδί που το γάλατου έχοντας πιεί ηρεμεί και χαίρεται, όταν πεινάσει σε κλάματα ξεσπά, γι’ αυτό όλος ο κόσμος ξέρει πως «το μωρό άμα δέν κλάψει, να θηλάσει βυζί δέν του δίνουν». Αφού ακόμη και στο μωρό άν δέν κλάψει τροφή δέν δίνουν, πόσο μάλλον στον ενήλικα άνθρωπο: άν δέν ζητήσει τίποτε δέν θα του δώσουν, άν δέν διαμαρτυρηθεί θα τον φάνε κιόλας. Η παροιμία λέει «όποιος πολύ πεινάει, γαϊδουρινά φωνάζει», και «όποιος πολύ πονάει, γαϊδουρινά φωνάζει». Όπως το μωρό που το γάλατου δέν έχει πιεί κλαίει και σκούζει και απο το κλάμα μαυρίζει, έτσι και εγώ απαραίτητα αγαθά όταν στερούμαι και θα σκούξω και θα φωνάξω και με θεούς και δαίμονες θα το βάλω, και με τον ίδιο τον Θεό θα τα βάλω. Όπως στου ανθρώπου το σώμα ένα κύτταρο όταν δεινοπαθεί πόνου σήμα δίνει και του σώματος ένα σημείο όταν αλγεί ολόκληρος ο άνθρωπος υποφέρει, έτσι και ο κάθε άνθρωπος, που Θεού κύτταρο είναι, όταν στερείται ή πονά στο Θεό σήμα δίνει και ο Θεός του κάθε πλάσματος τον πόνο αισθάνεται, γιατί το κάθε πλάσμα του Θεού κύτταρο είναι. Όταν ο άνθρωπος στέρησης ή πόνου σήμα δίνει, ο Θεός «αγωνίσου, αλλα μήν αδικήσεις» απαντά. Διότι άν αδικήσεις, ο Θεός για τα αδικημένα πλάσματατου να φροντίσει πρέπει. Μιά λαϊκή ιστορία λέει, κάποτε ένας κάθονταν και συνεχώς έλεγε «βΕΡ, ΑΛΛΑhΙΜ, βΕΡ», ώσπου και ο Θεός να τον ακούει βαρέθηκε και του φώναξε «εντάξει, θα σου δώσω! κουνήσου και θα σου δώσω!». Επειδή χωρίς καθόλου να κουνιέται παρακαλούσε, και ο Θεός του φώναξε «κουνήσου και θα σου δώσω!». Το μωρό γάλα όταν χρειάζεται, μόνο να κλάψει μπορεί, αλλα ο ενήλικας άνθρωπος να φωνάξει δέν αρκεί, και να κουνηθεί, δηλαδή να δράσει πρέπει – αλλιώς απο τον κόσμο θα χαθεί και απογόνους δέν θα αφήσει. Αυτό το μάθημα απο το μωρό το έχω μάθει, γι’ αυτό το μωρό διδάσκαλόμου θεωρώ».

Ο βασιλέας ιΑΔΥ απάντησε: «βέβαια, τα απαραίτητα όποιος χρειάζεται και να σκούξει και να αγωνισθεί πρέπει, αλλα απο τα αναγκαία παραπάνω όποιος ζητά άπληστος είναι, και απο την απληστία μεγαλύτερο αμάρτημα δέν υπάρχει. Ώς βασιλέας, και σε όλου του κόσμου τους ηγέτες το παράδειγμα για να δώσω, σε κανενός ανθρώπου την απληστία δρόμο ανοιχτό να αφήσω δέν πρέπει. Επιπλέον, ο άνθρωπος τα απαραίτητα να αποκτήσει νόμιμο τρόπο όταν δέν βρίσκει, κάθε άνομο τρόπο θα χρησιμοποιήσει, γι’ αυτό για των απαραιτήτων την απόκτηση νόμιμοι τρόποι να υπάρχουν να φροντίζω ευθύνομαι. Αυτά τα μαθήματα απο το μωρό που κλαίει τα έχω μάθει, γι’ αυτό το μωρό διδάσκαλόμου το ονομάζω».

 

20.              Ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ είπε: απο ένα κορίτσι το εξής μάθημα έχω μάθει: κάποτε ένα χωριό επισκέφθηκα και ελεημοσύνη για να ζητήσω σε κάποιου βραχμάνου το σπίτι κατευθύνθηκα. Απο το σπίτι όλοι απουσίαζαν εκτός απο ένα κορίτσι που ρύζι για να μου φέρει λίγο να περιμένω μου ζήτησε. Στο χέριτης πολλά λεπτά βραχιόλια φορούσε, με εκείνο το χέρι απο το τσουβάλι ρύζι να βγάζει καθώς άρχισε τα βραχιόλια μεταξύτους χτυπώντας κουδούνιζαν, το κορίτσι που τα βραχιόλιατης ηχούσαν ντράπηκε και ένα ένα να τα βγάζει άρχισε, με κάθε ένα που έβγαζε ο ήχος μειωνόταν, και όταν στο χέριτης μόνο ένα βραχιόλι έμεινε ο ήχος τελείως σταμάτησε. Απο αυτό σκέφθηκα: όταν οι άνθρωποι μεταξύτους σε επαφή έρχονται, η επαφήτους είτε αρμονική είτε σύγκρουση είναι. Η σύγκρουση δυσάρεστο πράγμα είναι, πώς να αποφευχθεί μπορεί άς εξετάσουμε: άν μόνοςμου ζώ, τότε με άλλους ανθρώπους σε επαφή δέν έρχομαι, άρα σε σύγκρουση δέν έρχομαι, σε καβγάδες δέν πέφτω. Αλλα αυτό το «άν» πραγματοποιήσιμο δέν είναι, διότι κανένας άνθρωπος απο τους άλλους χωριστά να ζήσει δέν μπορεί. Παράδειγμα ο ίδιος εγώ που τροφή για να αποκτήσω τα χωριά τριγυρίζω και στα σπίτια πλησιάζω και ζητιανεύω. Έτσι με τους ανθρώπους σε επαφή έρχομαι, και μάλιστα τους χρεώνομαι. Τώρα με εσένα τον ιΑΔΥ βασιλέα επαφή έχω, και σε ανθρώπινη γλώσσα σου μιλώ, που σημαίνει: την γλώσσα για να μάθω με τους ανθρώπους αρκετά σε επαφή έχω έρθει, αλλιώς ούτε να μιλώ δέν θα ήξερα. Άλλωστε, όπου και να πάω, ανθρώπους θα βλέπω και θα ακούω. Χωρίς ανθρώπους τόπος άν υπάρχει, για ανθρώπους βιώσιμος τόπος δέν είναι, άρα εκεί να ζήσω δέν μπορώ. Πώς λοιπόν ανθρώπων μεταξύ σύγκρουση να αποφευχθεί μπορεί; Άν η κοπελιά τα βραχιόλιατης ένα στο δεξί χέρι, άλλο βραχιόλι στο αριστερό χέρι, άλλο στο ένα πόδι, άλλο στο άλλο πόδι, άλλο στο αυτί, άλλο στο άλλο αυτί φορούσε, τότε καί τα έξι βραχιόλια θα φορούσε και τα βραχιόλια μεταξύτους δέν θα χτυπούσαν. Αυτό τί σημαίνει; οι άνθρωποι όλοι μαζί στην ίδια κοινωνία να ζήσουν μπορούν, ειρηνικά και άνετα, εφόσον ο καθένας το πόστοτου κατέχει και ένας στου αλλουνού το πόστο δέν επεμβαίνει. Ο κάθε άνθρωπος απο τους άλλους διαφορετικός είναι, γι’ αυτό και διαφορετικό πόστο κατέχει. Ο καθένας διαφορετική θέση και διαφορετικό καθήκον έχει. Σε ένα σπίτι ο καθένας τον δικότου προσωπικό χώρο να έχει μπορεί. Το κάθε παιδί το δωμάτιοτου έχει, το δωμάτιοτου όπως θέλει το στολίζει και εκει μέσα ό,τι θέλει κάνει, ό,τι θέλει λέει και ό,τι θέλει ακούει χωρίς κανέναν να ενοχλεί. Στο ίδιο σπίτι μαζί ζώντας ο καθένας ό,τι θέλει να τρώει μπορεί, άλλος την τροφήτου ωμή ή ήπια μαγειρεμένη να τρώει μπορεί, άλλος την ίδια τροφή ψημένη ή τηγανητή να τρώει μπορεί, άλλος αλμυρή τροφή, άλλος ανάλατη, άλλος με κρέας, άλλος χωρίς κρέας. Σε μιά πιτσαρία μέσα σε ένα τραπέζι ένας το πιό αθώο πράγμα: ωμή σαλάτα τρώει, σε άλλο τραπέζι άλλος το πιό αμαρτωλό πράγμα: με τυρί μαζί αγελάδας κιμά τρώει. Χωρίς κρέας που τρώει ο ένας με τον άλλον που με τυρί κρέας τρώει να σηκώνονται και να μαλώνουν δέν συμβαίνει, τέτοιο πράγμα ποτέ και πουθενά να συνέβη δέν ξέρω. Ακόμη και στην πιό στενή επαφή με την γυναίκα ο άνδρας χωρίς να εκσπερματώσει έρωτα να κάνει μπορεί ενώ η γυναίκα οργάζοντας εκ του αιδοίουτης τον ερωτικόν χυμόν να αναβλύζει μπορεί, και οι δύο ικανοποιημένοι μένουν. Ακόμη και με μεγάλες διαφορές άνθρωποι στο ίδιο σπίτι να συμβιώνουν δύνανται, πόσο μάλλον ευκολότερα στο ίδιο χωριό ή στην ίδια πόλη. Γιατί εγώ στη δικήσου ζωή να επέμβω, ακόμη και άν στο ίδιο σπίτι ζούμε γιατί τη δικήμου μουσική να ακούς να σε υποχρεώσω, γιατί την δικήμου τροφή να φάς να σε αναγκάσω; ή γιατί εσύ εμένα να αναγκάσεις; ο ένας τον άλλον χωρίς να αναγκάζει οι πιό διαφορετικοί άνθρωποι στο ίδιο σπίτι αρμονικά να συμβιώνουν μπορούν. Τότε γιατί ο άνθρωπος ειρήνη για να βρεί τη μοναξιά να επιδιώκει; και γιατί ο άνθρωπος με τον άλλον συμβιώνοντας χωρίς καβγά να μήν μπορεί; Μονάχα του Κάιν ο φθόνος καβγά να προκαλέσει μπορεί. Άν του Κάιν ο φθόνος μαλακώσει, ανθρώπων μεταξύ καβγάς τί είναι θα ξεχασθεί. Ωστόσο, του Κάιν ο φθόνος απο την συμβίωση δέν γεννιέται. Ακόμη και ο πιό μοναχικός άνθρωπος απο του Κάιν τους απογόνους φθόνο υφίσταται, και ο ίδιος ο πιό μοναχικός άνθρωπος του Κάιν τα γονίδια όσο έχει τους άλλους ανθρώπους φθονεί, συνεπώς σε ειρήνη δέν βρίσκεται. Όταν διάφορα πράγματα μεταξύτους κρούονται δυσάρεστο ήχο να βγάλουν μπορεί, αλλα και ευχάριστη μουσική να βγάλουν μπορεί, όπως οι κρεμάμενοι μελωδοί, μαζί κρεμάμενοι απο μπαμπού, ή μέταλλο ή άλλο υλικό ράβδοι απο τον άνεμο μεταξύτους όταν χτυπιούνται ευχάριστη μουσική βγάζουν. Έτσι και οι άνθρωποι ευχάριστα και αρμονικά να συμβιώνουν μπορούν. Πάντως ειρήνη μέσω της (σχετικής) απομόνωσης κανένας δέν βρίσκει. Άλλωστε η (αναγκαστικά σχετική) απομόνωση ιδανικό να είναι γιατί θα έπρεπε δέν καταλαβαίνω. Ο Θεός το Σύμπαν γιατί εύτιαξε; όχι απο μοναξιά; Όταν κόσμος, χώρος και χρόνος δέν υπήρχε, ο Θεός απόλυτα ευτυχής δέν ήταν; Βεβαίως απόλυτα ευτυχής ήταν, αλλα και απόλυτα μόνος, οπότε καθώς φαίνεται επειδή την μοναξιά δέν ήθελε, πρώτα σε δύο, έπειτα σε τρία, και εν συνεχεία σε άπειρα μέρη διαιρούμενος και υποδιαιρούμενος αυτό το απέραντο σύμπαν εύτιαξε, σύμπαν ένα, αλλα απο αναρίθμητα μέρη αποτελούμενο, ωστε τα διάφορα πλάσματα μεταξύτους επικοινωνία και επαφή να έχουν να μπορούν. Λοιπόν αφού ο Θεός τη μοναξιά για να καταργήσει αυτό το απέραντο σύμπαν έπλασε, δηλαδή ο ίδιος ο Θεός του σύμπαντος τη μορφή πήρε, ο Ένας των αναρίθμητων πλασμάτων τις μορφές πήρε, τότε γιατί ο ασκητής τη μόνωση να επιδιώκει; Του φθόνου την κατάργηση να επιδιώκει θα έπρεπε, μεταξύ των όντων αγάπη και αρμονία να επιδιώκει θα έπρεπε. Οτι μεταξύ των ανθρώπων αρμονική συμβίωση εύκολα να γίνει θα μπορούσε απο την κοπελιά με τα βραχιόλια έχω μάθει, γι’ αυτό διδάσκαλόμου την θεωρώ.

 

21.              Ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ είπε: «το φίδι δικήτου φωλιά δέν φτιάχνει, απο άλλους φτιαγμένες φωλιές κατοικεί». Απο αυτό καταλαβαίνω: ακόμη και το φίδι να κατοικεί φωλιά χρειάζεται. Όλα τα πλάσματα φωλιά χρειάζονται, όλοι οι άνθρωποι κατοικία χρειάζονται. Ακόμη και οι ΑυΑδΟΥΤΑΑΣ (χωρίς καμιά περιουσία πάμφτωχοι ασκητές) κάπου κατοικούν: είτε σε ναούς, είτε σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, είτε σε σπηλιές. Σε ζεστά κλίματα σε τέτοια μέρη να κατοικείς αρκετά εύκολο είναι, εφόσον και αυτά βρίσκονται. Σήμερα και τέτοια μέρη (π.χ. ναούς, εγκαταλελειμμένα σπίτια, σπίτια, σπηλιές) κατοικίσιμα να βρείς σχεδόν αδύνατον είναι, διότι οι μέν σπηλιές είτε κατοικίσιμες (υγιεινές και ασφαλείς) δέν είναι, είτε εκεί που είναι τροφή δέν βρίσκεται. τα δέ εγκαταλελειμένα σπίτια το ίδιο, οι δέ ναοί για αστέγων άσυλο δέν προορίζονται. Και άν ακόμη σε τέτοια μέρη κάποιοι άνθρωποι να βολευτούν μπορούν, εσύ εκεί να κατοικήσεις να βρείς δέν μπορείς, διότι εκεί ήδη πάρα πολλοί άστεγοι έχουν συσωρευθεί και άλλος δέν χωράει. Στην Ινδία του πληθυσμού τί ποσοστό με ένα δολλάριο ή λιγότερο επιβιώνει, να μάθετε ψάξτε. Πολλοί, όπως εγκαταλελειμμένα παιδιά, ούτε σέντσι δέν έχουνε, και σάν τα αδέσποτα σκυλιά στο δρόμο ξαπλώνουν, στα δώδεκατους χρόνια σάν εβδομήντα χρονών γέροντες γερνούν, απο τέτοια άτομα κανείς στα είκοσι χρόνια να φτάσει σπάνια τύχη είναι. Για των υπερπληθυσμένων τόπων τη φτώχεια παραπάνω να μιλήσω νόημα δέν έχει, τέτοια φτώχεια του ανθρώπου ο νούς δέν τη χωράει, ωστόσο ακόμη και εκείνοι οι άνθρωποι τη ζωήτους να τερματίσουν δέν θέλουν. Όποιος σε εκείνες τις συνθήκες να κατοικήσει άλλον τόπο δέν βρίσκει, σε ναούς, εγκαταλελειμμένα σπίτια και σπηλιές κατοικεί. Όποιος ούτε αυτά δέν βρίσκει, στο δρόμο ξαπλώνει. Επειδή δικότου σπίτι να φτιάξει δέν θέλει όχι) επειδή δικότου σπίτι να φτιάξει δέν μπορεί, γι’ αυτό σε «φωλιές απο άλλους φτιαγμένες» κατοικεί. Άλλοι στο δρόμο ξαπλώνουν, επειδή έστω απο άλλους φτιαγμένη εγκαταλελειμμένη «φωλιά» να βρούν δέν θέλουν όχι) αλλα επειδή να βρούν δέν μπορούν. Συνοψίζοντας, ο κάθε άνθρωπος δικότου καλό σπίτι να φτιάξει και εκεί να κατοικεί θέλει. Άν αυτό δέν το μπορεί, σε «εγκαταλελειμμένες φωλιές» φωλιάζοντας επιβιώνει. Άν και αυτό δέν το μπορεί, όπου βρεί ξαπλώνοντας επιβιώνει. Όποιο πλάσμα δικήτου φωλιά δέν έχει, να έχει θα ήθελε, αλλα δέν μπορεί. Όποιος άνθρωπος δικότου σπίτι δέν έχει, να έχει θα ήθελε, αλλα δέν μπορεί. Ο Κάιν σταθερή κατοικία και πατρίδα να έχει θα ήθελε, αλλα ο Θεός συνεχώς να φεύγει τον καταράστηκε, και αυτή η κατάρα στου Κάιν όλους τους απογόνους έχει πέσει. Όπως ο άπατρις, έτσι και ο άστεγος την ανάγκη ώς αρετή την παρουσιάζει. Αυτά τα μαθήματα απο το φίδι έχω μάθει, γι’ αυτό το φίδι διδάσκαλόμου ονομάζω.

 

22.              Σε μιάς πόλης αγορά ένας οπλουργός βέλη κατασκευάζοντας καταγινόταν, στην εργασίατου τόσο προσηλωμένος ήταν, που εκείνη την ώρα με όλη τη συνοδείατου μεγαλοπρεπώς ο βασιλιάς να περνάει έτυχε αλλα ο οπλουργός να τους δεί το βλέμματου δέν σήκωσε, η προσοχήτου στων βελών την κατασκευή παρέμεινε. Απο αυτό καταλαβαίνω: ο έξυπνος άνθρωπος δύο πράγματα κάνει: αφ’ ενός το συμφέροντου γνωρίζει, αφ’ ετέρου το συμφέροντου ακολουθεί. Το δεύτερο όλοι οι άνθρωποι το κάνουν: εκείνο που για συμφέρον ξέρουν, όλοι το επιδιώκουν. Ακόμη και ο πιό βλάκας, εκείνο που για συμφέρον ξέρει, εκείνο επιζητά. Το ίδϊον όφελος να μήν επιζητά, τόσο βλάκας άνθρωπος δέν έχει υπάρξει. Άρα στου συμφέροντος την επιδίωξη απο τον πιό σοφό έως τον πιό βλάκα, απο τον γύφτο μέχρι τον άγιο οι άνθρωποι μεταξύτους καμία διαφορά δέν έχουν. Διαφορές στου συμφέροντος την αντίληψη έχουν. Ο ανόητος άνθρωπος το βλαβερό: ωφέλιμο θεωρεί, γι’ αυτό εκείνο που τον εαυτότου βλάπτει: επιδιώκει. Άλλος καπνίζει, άλλος τηγανητές τροφές τρώει, άλλος αυτοκτονεί, γιατί; διότι το πραγματικό συμφέρον δέν γνωρίζουν. Ο λιγότερο ανόητος άνθρωπος, άν και το πραγματικά συμφέροντου γνωρίζει, όταν το επιδιώκει: απο εντυπωσιακά πράγματα περισπάται και έτσι στο σκοπότου αποτυγχάνει. Ο οπλουργός τον βασιλιά και τη μεγαλοπρεπή συνοδείατου βλέποντας την προσοχήτου σε εκείνους άν στρέψει και χαζεύει, ή τα βέλητου καλά δέν θα τα φτιάξει, ή η δουλειάτου στην ώρατης δέν θα γίνει. Ο μαθητής που τα μαθήματατου να μελετήσει πρέπει, απο την τηλεόραση άν εντυπωσιασθεί κάθεται και κοιτάζει, ή στα computer games παρασύρεται, την άλλη μέρα στο σχολείο αδιάβαστος πάει, στο τετράδιοτου τις ασκήσειςτου δέν έχει γράψει. Ο άνδρας που συνουσιαζόμενος ισχυράν στύσιν έχοντας χωρίς εκσπερμάτωσιν να βινεῖ οτι πρέπει γνωρίζει, απο της γυναικόςτου τα θέλγητρα εντυπωσιαζόμενος τον έλεγχον-του χάνει και έτσι την υπερούσιαν ουσίαν-του να εκρεύσει αφήνει. Τις περισπάσεις κανείς να διηγηθεί δέν μπορεί, τέλος δέν έχουνε. Ο οπλουργός που βέλη κατασκευάζει, η ζωή πόλεμος οτι είναι γνωρίζει. Ο αθώος άνθρωπος να αμύνεται πρέπει, αλλιώς θα αδικηθεί. Ο Bertold Brecht έγραψε: «ο καλός: άοπλος είναι, τον άοπλο τον κομματιάζουνε, με την προστυχιά όλα κατορθώνονται, αντίθετα η καλοσύνη φρουρό χρειάζεται, αλλα κανέναν φρουρό δέν βρίσκει». Συνεπώς ο καλός άνθρωπος στων όπλωντου την κατασκευή προσηλωμένος να εργάζεται πρέπει, αλλιώς άοπλος, ανυπεράσπιστος θα μείνει. Τα όπλατου καθώς κατασκευάζει άν περισπασθεί, τον εαυτότου πώς θα υπερασπισθεί; Αυτήν την αλήθεια οι πολλοί άνθρωποι δέν γνωρίζουνε. Τον χρόνοτους: με χίλια δυό εντυπωσιακά άχρηστα πράγματα καταγινόμενοι, μάλιστα τηλεόραση βλέποντας, σπαταλάνε. Την ώρα που στην τηλεόραση χαζεύουνε, χίλιοι δυό εχθροί εναντίον της ζωήςτους πολεμούν. Εκείνη την ώρα στου πραγματικού συμφέροντος την αναζήτηση να την αφιερώσουν έπρεπε, και όταν το πραγματικό συμφέρον γνωρίζουν, τότε καιρός να το πράξουν είναι. Όταν, αντί το αληθινό συμφέρον να νοιαστούν και να πράξουν, τηλεόραση βλέπουν, απ’ όλα πρώτα το σώματους χαλαρώνοντας πλαδαρό και ασθενικό γίνεται. Τουλάχιστον σε κάποιες δουλειές να κοπιάσουν άν ήξεραν, με τον κόπο κάποιες αμαρτίεςτους θα ξεπλήρωναν, απο αμαρτίεςτους θα γλύτωναν. Αυτά τα μαθήματα απο τον οπλουργό έχω μάθει, γι’ αυτό τον οπλουργό διδάσκαλόμου θεωρώ.

 

23.              Η αράχνη απο το στόματης νήμα βγάζοντας, τον ιστότης κατασκευάζει. Έτσι την ελευθερίατης κατασκευάζει. Η αράχνη στον ιστότης κατα κανένα τρόπο δέν σκλαβώνεται. Αντιθέτως, ο ιστόςτης ελευθερία της εξασφαλίζει. Προηγουμένως είπαμε: όλα τα πλάσματα κατοικία χρειάζονται. Της κατοικίας η ανάγκη την ελευθερία να περιορίσει μπορεί, αλλα η αράχνη την κατοικίατης κατασκευάζοντας σε κανέναν δέν υποχρεώνεται: ούτε της χαρίζεται, ούτε απο άλλον την λαμβάνει ούτε την κλέβει· μόνητης την κατασκευάζει. Η ίδια που φτιάχνει νήμα σε κάθε ανάγκη και σε κάθε δουλειά χρησιμοποιεί. Απο αυτό το νήμα αριστοτεχνική κατοικία κατασκευάζει, αυτή η κατοικία όλες τις ανάγκεςτης εξυπηρετεί. Με αυτόν τον ιστό την τροφήτης εξασφαλίζει. Την τροφήτης αποκτώντας ούτε βλάπτει ούτε κλέβει. Διάφορα βλαβερά έντομα, η ζωτική δύναμήτους όταν εξαντλείται, στης αράχνης τον ιστό πέφτουν, η αράχνη τα απομυζά, και του σώματοςτους τα υπολείμματα με την κλωστήτης τυλίγοντας τα ενταφιάζει, καθώς ο νόμος «κανέναν νεκρό άταφο μήν αφήσεις» ορίζει. Να παλέψει όταν χρειάζεται, για όπλο το νήματης χρησιμοποιεί: με το νήμα τον εχθρό τυλίγει. Άν και φτερά δέν έχει, χάρις στο νήματης πετά: απο οσοδήποτε ψηλά και άν πέσει, πέφτοντας νήμα βγάζει και ο άνεμος το νήμα παρασύροντας σάν με αλεξίπτωτο την μετακινεί. Παντού να αναρριχηθεί μπορεί και απο παντού με ευκολία κατεβαίνει. Οπουδήποτε και άν βρεθεί, για κατοικία ιστό να κατασκευάσει δέν δυσκολεύεται. Οπότε παντού σπίτι έχει. Μερικές φορές, όταν οι αράχνες υπερπληθύνονται και συνεπώς ο χώρος δέν επαρκεί, οι αράχνες μεταξύτους παλεύουν: όποια αράχνη την άλλη νικήσει, με το νήμα τυλίγοντας την σκοτώνει, και έτσι ο χώρος στη νικήτρια μένει. Συνοψίζοντας, η αράχνη κατοικία και ελευθερία σε ορισμένο τόπο μή έχοντας, ελευθερία και κατοικία παντού έχει. Άν και στον υλικό κόσμο ζεί, ούτε τα προς το ζήν στερείται, ούτε ελευθερία στερείται· ούτε και παρανομεί. Αφότου ο Βουδδισμός εμφανίσθηκε, κάποιοι: ελευθερία = απο τον υλικό κόσμο φυγή σημαίνει: διατείνονται· δηλαδή ελεύθερος για να είσαι: απο τον υλικό κόσμο έξω να υπάρχεις πρέπει κηρύσσουν. Κατ’ αυτούς στον υλικό κόσμο μέσα η ζωή: μόχθος, πόνος, στέρηση, σκλαβιά είναι και τίποτε άλλο. Η αράχνη τους διαψεύδει. Ούτε μοχθεί, ούτε πονάει, ούτε στερείται, ούτε ανελεύθερη είναι (ούτε και θάνατο φοβάται, αφού πρίν γεννηθεί οτι υπήρχε και αφού πεθάνει άλλο σώμα οτι θα πάρει γνωρίζει). Επιπλέον, απο την αράχνη ακόμη ένα μάθημα έχω μάθει: η αράχνη απο στόματης το νήμα βγάζοντας με εκείνο και τις βιοτικές ανάγκεςτης καλύπτει και την ελευθερίατης εξασφαλίζει. Έτσι και ο συνετός άνθρωπος απο το στόματου του Θεού την επίκληση, τη ΣΑΑυΙΤΡΙΙ ή με τη ΣΑΑυΙΤΡΙΙ σύμφωνη επίκληση βγάζοντας:: και τις ανάγκεςτου ικανοποιεί και στον κόσμο την ελευθερίατου εξασφαλίζει. Του Θεού η επίκληση κάθε προβλήματος επίλυση φέρνει. Αυτά τα μεγάλα μαθήματα απο την αράχνη έχω μάθει, γι’ αυτό την αράχνη διδάσκαλόμου θεωρώ.

 

24.              Ο ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ είπε: «ο σκαραβαίος διάφορα μικρότερα έντομα αιχμαλωτίζει και στη φωλιάτου αιχμάλωτα τα κρατά. Όμως, όταν ο σκαραβαίος φεύγει, τότε και τα αιχμαλωτισμένα έντομα φεύγουν, ελευθερώνονται». Άραγε όπως ο σκαραβαίος τα έντομα έτσι και το σώμα την ψυχή αιχμάλωτη κρατά; Έτσι άν είναι ο κάθε φονιάς άγιος να θεωρείται πρέπει, και όσο περισσότερους ανθρώπους σκοτώνει, τόσο περισσότερο άγιος, αφού τόσες ψυχές ελευθερώνει. Στου σκαραβαίου τη φωλιά αιχμαλωτισμένα τα έντομα όλα να δραπετεύσουν θέλουν, αλλα απο το σώμα να φύγει καμιά ψυχή δέν θέλει. Όταν το σώμα βλάπτεται, η ψυχή πόνο νιώθει, αλλα ακόμη και άν μεγάλο πόνο νιώθει, το σώμα να παρατήσει δέν θέλει. Μόνο άν ο πόνος παραγίνει και το σώμα να γιατρευτεί ελπίδα δέν έχει, μόνο τότε η ψυχή το σώμα να αφήσει δέχεται. Αλλα ακόμη και όταν η ψυχή το σώμα να αφήσει αναγκασθεί, έπειτα άλλο σώμα ζητάει και αποκτά, ξαναενσαρκώνεται. Τα έντομα απο τον σκαραβαίο να μήν αιχμαλωτισθούν αγωνίζονται, αλλα αντιθέτως η κάθε ψυχή σε σώμα να μπεί ποθεί. Όταν ο σκαραβαίος απο τη φωλιάτου φύγει, τα αιχμαλωτισμένα έντομα να φύγουν ευκαιρία με χαρά βρίσκουν, όμως όταν το σώμα καταστρέφεται η ψυχή πενθεί και άλλο σώμα να αποκτήσει γυρεύει. Ένα πράγμα για να καταλάβεις, το αντίθετο να λογαριάσεις πρέπει. Τον σκαραβαίο που σκλαβώνει όταν σκέφτεσαι, το σώμα αντίθετο οτι είναι καταλαβαίνεις, στην ψυχή να βιώσει, να γνωρίσει και να δράσει ελευθερία παρέχει. Αυτοί που λένε «όταν το σώμα καταστραφεί ελευθερία θα αποκτήσουμε», αφού αυτήν την ελευθερία τόσο πολύ ποθούν, τότε το σώμα γιατί τώρα δέν το καταστρέφουν; Και προπάντων εκεί που αυτά λέγονται, δηλαδή στην Ινδία, όπου σχεδόν όλος ο μεγάλος πληθυσμός πανάθλια επιβιώνει, γιατί απο τον θάνατο εκείνη την πανάθλια ζωή προτιμούν; Την ώρα που πεθαίνεις του Θεού το όνομα, Q,r,s,na! άν επικαλεσθείς, κατευθείαν στον υπέρτατο Θεό πηγαίνεις και χωρίς να ξαναγεννηθείς στο εξής στην υπέρτατη ευτυχία βρίσκεσαι λένε· αφού το λένε, γιατί δέν το εφαρμόζουνε; δηλαδή γιατί όλοι αυτοί Q,r,s,na! επικαλούμενοι τις φλέβεςτους δέν κόβουν, γιατί τώρα Q,r,s,na! επικαλούμενοι στη ζωήτους τέλος δέν δίνουν; Της ανελευθερίαςμας αιτία αυτό το σώμα άν είναι, τότε γιατί ο υπέρτατος Θεός, ο Q,r,s,na!, όλα τα σώματα δέν σκοτώνει; Άν το σώμα ανελευθερίας και δυστυχίας αιτία είναι, τότε τις ψυχές να ενσαρκωθούν γιατί άφησε; Τον υλικό κόσμο γιατί έπλασε; για να σκλαβωνόμαστε και να υποφέρουμε; Τον υλικό κόσμο αυτός ο υπέρτατος Θεός έπλασε, και αφού τον έπλασε κοιτάζονταςτον τον εμψύχωσε, με το που τον κοίταξε σε κάθε υλικό μόριο μέσα ψυχή έβαλε. Άν στην ύλη μέσα κατοικώντας σκλαβώνεται και υποφέρει, τότε στην ύλη μέσα γιατί να μπεί; Σε όλο το Σύμπαν, σε όλη τη γή όλα τα ζωντανά πλάσματα προτού γεννηθούν είχαν πεθάνει, ωστόσο χωρίς σώμα να παραμείνει κανένα δέν θέλησε. Σε σώμα να ξαναμπήκαν ψυχές γνωρίζουμε: όλων των ζωντανών πλασμάτων. Απεναντίας, το σώμα αφού παράτησε να μήν ξαναγεννήθηκε και για τον υλικό κόσμο να μήν ενδιαφέρεται καμιά ψυχή δέν γνωρίζουμε. Όλα τα ασώματα όντα, δηλαδή δαίμονες και άγγελοι, στον κόσμο επεμβαίνουν, οι δαίμονες ακαθαρσίες ζητούν, οι άγγελοι καθαρή τροφή και ευωδία ζητούν. Ακόμη και η απόλυτα ελεύθερη ψυχή, δηλαδή ο Θεός, για τον υλικό κόσμο δέν αδιαφορεί: τον κόσμο διοικεί και στον κόσμο για να επέμβει ο ίδιος ο Θεός ενσαρκώνεται. Αυτοί που το σώμα ανελευθερίας και δυστυχίας αιτία θεωρούν τον εαυτότους διαψεύδουν. Απο τον σκαραβαίο έμαθα: οτι η ανελευθερία και η δυστυχία στο σώμα δέν οφείλονται· η ψυχή πονάει όταν το σώμα βλάπτεται και ανελεύθερη αισθάνεται όταν το σώμα δέν την υπακούει, πόσο μάλλον ανελεύθερη όταν για να δράσει καθόλου σώμα δέν έχει! Αυτά τα μαθήματα απο τον σκαραβαίο έχω μάθει, γι’ αυτό τον σκαραβαίο διδάσκαλόμου ονομάζω.

Έτσι ο ασκητής ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ στον μεγάλο βασιλέα ιΑΔΥ τους 24 διδασκάλουςτου παρουσίασε. Ο μεγάλος βασιλέας ιΑΔΥ, με προσοχή αφού άκουσε, απάντησε:

 

«Ώ μεγάλε ασκητή ΔΑΤΤΑΑΤΡΕιΑ! Οι 24 διδάσκαλοίσου για τη ζωή όλα τα χρήσιμα μαθήματα μου έχουν δώσει. Τα συμπεράσματάμου όσο μπορώ με πιό λίγα λόγια για να σου πώ, άκουσε: την ελευθερία, απο όλους τους ανθρώπους περισσότερο οι ασκητές ποθούν. Της ελευθερίας τα δυό ποδάρια αυτά είναι: ποτέ ψέμα να μήν πείς, και ποτέ να μή δωροδοκηθείς ωστε ποτέ να μή χρωστάς. Όταν απο άλλους ανθρώπους τροφή δέχεσαι, και ακόμη χειρότερα όταν ζητιανεύεις, όταν κατοικία ή άλλα αγαθά απο άλλους δέχεσαι και ακόμη χειρότερα όταν ζητιανεύεις, τότε, προκειμένου να επιζήσεις, την ελευθερίασου τσαλαπατάς, πολύ περισσότερο: στην ελευθερίασου απο πάνω οδοστρωτήρας να περάσει κάνεις, την ελευθερίασου με τον χειρότερο τρόπο εξουθενώνεις. Παρά εκείνος που απο άλλους δωρεάν αγαθά δέχεται, οι πόρνες περισσότερο ελεύθερες είναι· παρά εκείνος που ζητιανεύει, ο χειρότερος κλέφτης πιό ελεύθερος είναι. Γι’ αυτό χωρίς αγαθά να προσφέρεις: ούτε τροφή ούτε άλλο τίποτε να δεχθείς δέν πρέπει, πολύ περισσότερο: να ζητιανέψεις δέν πρέπει. Πολυτιμότατο αγαθό παρέχοντας τα προς το ζήν να αποκτάς τρόπος υπάρχει: στην αυλήμου έλα, κάθε μέρα ένα οκτάωρο εργαζόμενος απο μένα όλα τα προς το ζήν αναγκαία θα έχεις· η εργασίασου θα είναι: τη ΣΑΑυΙΤΡΙΙ

OOOM VUR VÝWA: SYwÁ: ) ΩΜ βΟΥΡ βΎυΑχ ΣΥΆχ

TÁT SAWITÝR WÁRE,NIjAM) ΤΆΤ ΣΑυΙΤΎΡ υΆΡΕ,ΝΙΑΜ

VÁRGO DEWÁSJA DhIIMAHI) βΆΡΓΟ ΔΕυΆΣιΑ δΙΙΜΑhΙ

DhÍJO JÓ NA: PRAKODÁJAAT))  δΊιΟ ιΌ ΝΑχ ΠΡΑΚΟΔΆιΑΑΤ ))

Om bh^ur bh'uvaH sv'aH t'at savit'ur v'areNyam bh'argo dev'asya dhImahi dh'iyo y'o naH pracod'ay^at.

ॐ भूर् भु॑वः सुवः त॑त् सवितु॑र् व॑रेणियं भ॑र्गो देव॑स्य धीमहि धि॑यो यो॑ नः प्रचोद॑यात्

ορθόφωνα θα απαγγέλλεις, και σε όλον τον πληθυσμό σωστά να την απαγγέλλουν θα διδάσκεις. Έτσι σε όλο το κράτοςμου όλα σωστά θα είναι και όλοι οι άνθρωποι τα προβλήματατους λύνοντας ελευθερία και ευτυχία να έχουν θα μπορούν, και εσύ ο ίδιος χωρίς τίποτε να χρωστάς όλα τα αγαθά θα έχεις».

 

κλίκ στο 瞳 για επιστροφή στην αρχική σελίδα.