(Συμβουλή: χρησιμοποιείτε Control+F για να να αναζητήσετε με τον αύξοντα αριθμό τον χρησμό που σας ενδιαφέρει)

Τη μαντική όποιος εμποδίζει ή σκοπίμως διαστρεβλώνει, σάν φονιάς να τιμωρείται θα έπρεπε. Διότι όπως ο φονιάς το πλάσμα απο τη ζωή χωρίζει, έτσι και όποιος τη μαντική εμποδίζει τον άνθρωπο με τον Δημιουργότου να επικοινωνήσει εμποδίζει. Σε αυτήν τη σκοτεινή εποχή κατα την οποία όσο πιό ψηλά κανείς βρίσκεται τόσο πιό μεγάλος απατεώνας είναι, ο Αρειμάνιος τους ανθρώπους των πράξεωντους τα αποτελέσματα να μή γνωρίζουν έχει κάνει. Σάν το παρόν μαντικής συστήματα στον κάθε άνθρωπο των πράξεωντου τα αποτελέσματα να δείχνουν αποσκοπούν και συνεπώς ο άνθρωπος στης εποχής το σκοτάδι δρόμο βρίσκει. Άν των ανθρώπων η πλειονότητα αυτό ή άλλο ανάλογο μαντικό σύστημα ευσεβώς χρησιμοποιούσε, η εποχήμας σκοτεινή εποχή δέν θα ήταν και το άδικο ισχύ δέν θα είχε. Στο βιβλίο του Κ. Δερβένη μεταξύ άλλων αναληθειών αναφέρεται οτι η μαντική αποσκοπεί στην πρόγνωση του μέλλοντος, σε αυτούς τους χρησμούς μιά ματιά άν ρίξετε θα δείτε πως το σύστημα δέν είναι για να προλέγει το μέλλον, αλλα για να δείχνει στον κάθε έντιμο άνθρωπο ποιός είναι σε κάθε περίπτωση ο σωστός δρόμος. Όποιος χρησμό ρωτάει, στην ηθική να υποταχθεί πρόθυμος να είναι πρέπει. Αλλιώς ρωτά, και του χρησμού την οδηγία να δεχθεί δέν θέλει. Τότε ξαναρωτά και άλλη απάντηση παίρνει, και στη 2^η απάντηση δυσπιστεί και σε μιά μέρα εκατό φορές να ρωτήσει μπορεί και πάλι τί να κάνει πρέπει συμπέρασμα δέν βγάζει. Γιατί άν σε μιά μέρα πάνω απο μία φορά ρωτήσεις, όσο περισσότερο ρωτάς τόσο περισσότερο κρίσης ικανότητα χάνεις και τόσο περισσότερο βλάκας γίνεσαι. Άν του χρησμού την οδηγία να ακολουθήσεις πρόθυμος δέν είσαι, καλύτερα ποτέ να μή ρωτήσεις, διότι διπλά θα ζημιωθείς, ένα γιατί λάθος έπραξες και ένα γιατί του Θεού την οδηγία δέν σεβάστηκες. Και σε μία μέρα δύο ή περισσότερες φορές άν ρωτήσεις, ακόμη και άν απο την μαντική όφελος έχεις, απο τη συνεπαγόμενη βλακείασου μεγαλύτερη ζημία θα έχεις. Άν ο χρησμός να λυπηθείς ή να χαρείς να σε κάνει πρόκειται, πολύ καλύτερο να μή ρωτήσεις. Σε όλους τους χρησμούς θερμότατη αγάπη διακρίνεται. Ο κάθε χρησμός προς τον ενδιαφερόμενο με απερίγραπτη αγάπη μιλά. Του Θεού η αγάπη τέτοια είναι. Του ερωτώντος το καλό θέλει. Κανένας χρησμός δυσμενής δέν είναι, άν του χρημού την οδηγία ακολουθήσεις, ευτυχία θα έχεις, και άν την οδηγία δέν ακολουθήσεις, για σένα κακό. Και στον καλό άνθρωπο και στον κακό, ο κάθε χρησμός τον σωστό δρόμο δείχνει. Ο σωστός δρόμος με καμιά θρησκεία δέν ταυτίζεται, γιατί οι θρησκείες απο των δημιουργώντους τα συμφέροντα επηρεασμένες είναι. Του Θεού ο Νόμος για όλων των θρησκειών τους οπαδούς ίδιος είναι. Όλων των θρησκειών οι οπαδοί στον ίδιο φυσικό νόμο υφίστανται, και όλοι των πράξεωντους τα αποτελέσματα υφίστανται. Έστιν Δίκης οφθαλμός ὅς τα πάνθ’ ὁρᾷ. Και αυτός της Δίκης ο οφθαλμός ίδια αντιμετωπίζει και τους Μωαμεθανούς και τους Χριστιανούς και όλον τον κόσμο, όποιας θρησκείας και άν είναι. Της Δίκης ο οφθαλμός μιλά μέσω αυτών των χρησμών, και όλων των θρησκειών οι θεότητες δέν είναι παρα προσωποποιήσεις των Δυνάμεων αυτού του οφθαλμού της Δίκης.

Για τους λόγους αυτούς το μαντικό αυτό έργο είναι ένας φιλοσοφικός θησαυρός. Διότι τί είναι φιλοσοφία; Philosophia est ars vivendi. Και αυτή η τέχνη της ζωής συνοψίζεται σε αυτό το μαντικό έργο, όπως και σε άλλα μαντικά έργα άλλων λαών. Γνωρίζω πάμπολλα έργα μαντικής άλλων λαών, προπάντων κινέζικα, αλλα ήθελα πολύ να βρώ ένα αντίστοιχο αρχαιοελληνικό. Ο συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο αναφέρομαι δέν φαίνεται να έχει υπόψητου άλλα έργα έργα μαντικής εκτός απο το «ταοϊστικό Ι Τσινγκ» και το «δυτικό Ταρώ», που κάποιος θα έπρεπε να του πεί οτι το λεγόμενο «Ι Τσινγκ» αγνοεί παντελώς την έννοια του ταοϊσμού (η οποία άλλωστε είναι καθαρώς τεχνητή, δέν υπάρχει αντικειμενικός ορισμός του «ταοϊσμού») και οτι το «Ταρώ» δέν είναι καθόλου δυτικό, αφού η προέλευσητου είναι αρχαία μεσοποταμιακή. Επίσης, τα δύο αυτά έργα που ο κ. Κ. Δερβένης τιμά ώς ακριβέστατα έργα μαντικής, το μέν «Ι Τσινγκ» θα έπρεπε να ξέρει πως είναι παντελώς άχρηστο και γι’ αυτό οι ίδιοι οι Κινέζοι δέν το χρησιμοποιούν, αφού κανείς δέν μπορεί να το καταλάβει, διότι δέν είναι παρα μιά άκρως αποτυχημένη προσπάθεια να αποδοθεί σε δήθεν κινέζικα ένα πανάρχαιο παλαιοτουρκικό έργο που εδώ και χιλιάδες χρόνια οι Κινέζοι δέν ήταν σε θέση να το διαβάσουν άρα ούτε και να το αποδώσουν στη γλώσσατους· το δέ «Ταρώ» στη σημερινήτου μορφή είναι ένα έργο με καθαρά πολυθεϊστικό χαρακτήρα, μεταξύ των θεοτήτων του οποίου την πρώτη θέση κατέχει ο διάβολος, ενώ η Αγία Τριάδα δέν παριστάνεται σε αυτό παρα μόνον ο Χριστός ώς «κρεμασμένος άνθρωπος». Εκτός τούτου, το «Ταρώ» δίνει μόνο προγνώσεις του μέλλοντος, που δέν έχουν καμία ωφέλεια, σε αντίθεση με την αρχαιοελληνική αστραγαλομαντεία που δέν δίνει  προγνώσεις, αλλα καθοδηγεί τον ερωτώντα στο σωστό δρόμο, στη σωστή συμπεριφορά.

Αυτό το έργο, της ελληνικής αστραγαλομαντείας, στον ουρανό το γύρευα και στη γή το βρήκα, μα όταν το βρήκα υποχρεώθηκα να το ανασύρω σάν ένα διαμάντι μέσα απο έναν βόθρο. Διότι το βιβλίο στο οποίο το βρήκα είναι ένα μνημείο της νεοελληνικής τσαπατσουλιάς. Δέν ξέρω ποιός κατα πόσο φταίει για αυτό. Στο εσώφυλλο αναφέρεται: Ανασύνταξη/μετάφραση χρησμών: Κώστας Δερβένης. Μετάφραση/επιμέλεια ανασύνταξης χρησμών: Σπυριδούλα Κλαμπατσέα. Επιμέλεια κειμένου: Χριστίνα Γαλανάκη. Εκδόσεις «Έσοπτρον», 2004. Ο κ. Κώστας Δερβένης είναι ΕλληνοΑμερικανός γεννημένος στην Αμερική, και μάλλον δέν ξέρει και τόσο καλά τα νέα Ελληνικά, πόσο μάλλον τα αρχαία. Ίσως αυτό να σκέφθηκαν οι άλλες δύο κυρίες, Χριστίνα Γαλανάκη και Σπυριδούλα Κλαμπατσέα, και εργάσθηκαν με ανάλογη προχειρότητα, με τη σκέψη οτι κανείς δέν πρόκειται να τους βρεί λάθη. Ό,τι και να φταίει, η μετάφραση που περιέχεται σε αυτό το βιβλίο είναι αυτή που θα έκανε ένας κακός μαθητής της Α΄ Γυμνασίου. Μιά φορά ένας μαθητής της Α΄ Γυμνασίου αποπειράθηκε στις εξετάσεις του Ιουνίου να μεταφράσει ένα αρχαίο κείμενο, ενώ δέν ζητήθηκε τέτοιο πράγμα (στην Α΄ Γυμνασίου δέν ζητείται μετάφραση) αλλα αυτός μή μπορώντας να γράψει τίποτε άλλο, έπιασε και έγραφε «έδιωξε τη βουλή και το δήμο…» (εκεί που το αρχαίο κείμενο έλεγε: «έδοξε τῇ βουλῇ και τῷ δήμῳ») και με την ίδια μέθοδο «μετέφρασε» το όλο κείμενο. Την ίδια μέθοδο λοιπόν ακολούθησαν και οι μεταφραστές αυτού του βιβλίου, έτσι που υποψιάζομαι πως ακόμη και εκεί που απέδοσαν αρκετά καλά, δέν ήταν επειδή κατάλαβαν το αρχαίο κείμενο αλλα επειδή είχαν στη διάθεσητους τη μετάφραση του Γερμανού λογίου στην οποία βασίστηκαν. Στη βιβλιογραφία αναφέρονται οι εξής (αντιγράφω χωρίς καμία αλλοίωση ή διόρθωση):

Heinevetter, F.: Würfel- und Buchstabenorakel Griechenland und Kleinasien, Inaugural-Dissertation, Grass, Barth & Co., Breslau, 1912.

Kaibel, G.: Ein Würfelorakel, Hermes, Vol. X, 1876.

Kaibel, G.: Inschriften aus Pisidien, Hermes, Vol. XXIII, 1888.

Kaibel, G.: Epigrammata Graeca ex lapidibus conlecta, Berlin, 1878.

Αναφέρονται και άλλοι λόγιοι, αλλα τα παραπάνω 4 έργα είναι τα κυριότερα στα οποία έχει εκδοθεί το κείμενο των χρησμών (παρόλο που ο εκδότης του ελληνικού βιβλίου λέει οτι για πρώτη φορά στον κόσμο παρουσιάζονται οι αρχαίοι ελληνικοί χρησμοί των αστραγάλων!).

Τα έργα αυτά όλα του μεγάλου Γερμανού φιλολόγου και επιγραφολόγου Georg Kaibel βρίσκονται στο διαδίκτυο απο όπου και τα έχω κατεβάσει, είναι κατα βάσιν επιστημονικά έργα στα οποία αποδίδεται με ακρίβεια το κείμενο των επιγραφών όπως βρέθηκε (διπλωματική μεταγραφή). Η έκδοση που έγινε ειδικά για την συγκέντρωση και αποκατάσταση του κειμένου των χρησμών είναι η προαναφερθείσα του Franz Heinevetter.

Δέν με πείραξε το είδος της «μετάφρασης» του ελληνικού βιβλίου, αλλα και τα κείμενα των χρησμών κουράστηκα ουκ ολίγον ώσπου να τα αποκαταστήσω σε γλωσσικώς και μετρικώς αποδεκτή μορφή. Άξιζε όμως τον κόπο, τα έχω αποκαταστήσει έτσι που άν όχι 100% στη μορφή, οπωσδήποτε στο περιεχόμενο απολύτως ταυτίζονται με το πρωτότυπο έργο. Το πρωτότυπο έργο οπωσδήποτε συνετάχθη σε μορφή βιβλίου, το οποίο αντιγράφηκε πολλές φορές ώσπου να φτάσει σε όλους τους ναούς και να χαραχθεί εκεί σε πέτρα. Και απο αντιγραφή σε αντιγραφή, ήδη στις πέτρινες επιγραφές το κείμενο είναι φθαρμένο, όχι ώς προς το περιεχόμενο, αλλα ενίοτε περιέχει μικροπροσθήκες λέξεων και συνθετικών ωστε να είναι πιό κατανοητό στους γραφείς. Προπάντων είναι φθαρμένοι στη μορφή οι πρώτοι στίχοι των στροφών όπου περιγράφεται η ίδια η ρίψη των αστραγάλων. Αλλα πέραν τούτου, αυθαίρετες παραποιήσεις έκαναν (και δέν το κρύβουν) και οι συγγραφείς του ελληνικού βιβλίου.

Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους αναφέρεται οτι σε έναν ναό στην κυρίως Ελλάδα προσεύχονταν κανείς στον Ηρακλή και έπειτα έρριχνε 4 αστραγάλους. (Με 4 αστραγάλους οι πιθανότητες των ρίψεων είναι 35. Πιθανόν ήθελε να γράψει 5 κ παρασύρθηκε απο το 4 που είναι το σύνολο των πιθανοτήτων κάθε αστραγάλου). Όταν διάβασα αυτό είχα περιέργεια να μάθω το κείμενο, που νόμιζα πως έχει πιά χαθεί, της μαντείας των αστραγάλων. Ρώτησα έναν συνάδελφο γυμναστή στο σχολείο πόσες όψεις έχει το κάθε κότσι, γιατί μου είπε πως όταν ήταν παιδιά αγαπούσαν πολύ τα παιχνίδια με κότσια. Μου εξήγησε οτι το κάθε κότσι έχει 4 όψεις. Αυτές περιγράφονται λεπτομερέστερα στο βιβλίο του κ. Κ. Δερβένη στη σ. 59: ο κάθε αστράγαλος (κότσι) έχει δύο στενότερες όψεις, η μιά είναι ελαφρώς κυρτή και τραχειά, ονομαζόταν χῖος και μετρούσε για 1. Η απέναντι απο τον χῖο όψη είναι κοίλη και ονομάζεται κώος ή εξίτης και μετρούσε για 6. Απο τις πλατύτερες πλευρές η μιά είναι ομαλότερη και λεγόταν πρανής, μετρούσε για 4, ενώ η αντίθετη σχηματίζει μιά στενή λακκούβα με έντονες προεξοχές, λεγόταν ύπτιος και μετρούσε για 3. (Προφανώς όλες οι πλευρές του αστραγάλου δέν έχουν ίσες πιθανότητες όταν πέφτουν, αφού έχουν διαφορετικό σχήμα). Οι επιγραφές απο τις οποίες βγήκε το κείμενο αυτού του μαντικού έργου είναι όλες απο τη Μικρά Ασία. Ο αριθμός 56 (το σύνολο των πιθανοτήτων των ρίψεων 5 αστραγάλων) ήταν ιερός αριθμός για τους αρχαίους Έλληνες, γιατί είναι 2 φορές το 28, και το 28 ήταν ιερότατος αριθμός γιατί είναι 4Χ7. Το 4 και το 7 ήταν οι πιό ιεροί αριθμοί για τους αρχαίους Έλληνες, καθώς αναφέρεται στους «Χαρακτῆρες» του Θεοφράστου εκεί που περιγράφει τη συμπεριφορά του δεισιδαίμονος.

Επι το πλείστον, η παρούσα εργασίαμου δέν συνίσταται στη μετάφραση των χρησμών, αλλα στην αποκατάσταση του κειμένουτους. Δίνω μιά λέξη προς λέξη ερμηνεία των κειμένων, ωστε να μπορέσει ο αναγνώστης να κατανοήσει το ίδιο το αρχαίο κείμενο, και εκείνος που δέν ξέρει αρχαία ελληνικά μπορεί απο αυτό πολύ να βοηθηθεί στο να μάθει. Άν βάλετε τις ερμηνείες των λέξεων που δίνω μαζί, μπορεί να μή βγαίνει ένα στρωτό νεοελληνικό κείμενο, αλλα έχοντας κανείς τις ερμηνείεςμου μαζί με το αρχαίο κείμενο είναι εύκολο να το κατανοήσει, πιστεύω, πλήρως. Αυτός είναι ο σκοπόςμου, και όχι να δώσω στον αναγνώστη «μασημένη τροφή». Να κάνω απο τώρα μιά παρατήρηση για τη λέξη «αγοράζειν» απο το οποίο πολύ συχνά ο χρησμολήπτης αποτρέπεται. Δέν σημαίνει απλώς «άσκοπη χρονοτριβή» όπως το παίρνουν οι μεταφραστές του ελληνικού βιβλίου, αλλα καταβάσιν «δοσοληψίες», «παζάρια», “bargaining”, «αλισβερίσια», το να τριγυρίζει κανείς στην αγορά, δηλαδή στο πολυσύχναστο μέρος του τόπου γεμάτος επιθυμίες να βρεί ευκαιρίες και να κερδίσει πράγματα μέσω συναλλαγών και γνωριμιών, συνεπώς πολυπράγμονες δημόσιες σχέσεις. Η λέξη "ακουάν" βρίσκεται αρκετές φορές στην έκδοση του κ. Κ. Δερβένη, κ είναι απαράδεκτη μέσα σε αυτό το έργο, δεδομένου οτι είναι ένας σπάνιος τύπος που βρίσκεται μόνο σε εντόνως δωρίζοντα κείμενα, ενώ οι χρησμοί αυτοί είναι διατυπωμένοι σε ιωνική διάλεκτο, όπως γενικά η ομηρική ποίηση. Ωστόσο, στα παλιά χειρόγραφα κ στα πολύ παλιά τυπωμένα βιβλία βρίσκεται μιά ligatura του "ει" που μοιάζει με "α", κ επιπλέον αυτή η ligatura  αναγνωρίζεται απο το OCR (ψηφιακή οπτική αναγνώριση χαρακτήρων) ώς "α". Φαίνεται λοιπόν οτι απο κάποιο παλιό βιβλίο όπου έγραφε "ακούειν" , διαβάστηκε εσφαλμένα ώς "ακουάν".

Η γλώσσα του αρχαίου μαντικού έργου μιμείται τη γλώσσα του ομηρικού εξαμέτρου, αλλα συχνότατα ξεφεύγει προς την ελληνιστική που ήταν η καθημερινή γλώσσα όλων εκείνων που χρησιμοποιούσαν αυτούς τους χρησμούς. Το κείμενο των χρησμών συντάχθηκε στην ελληνιστική εποχή, περίπου απο το 300 π.Χ. και μετά. Αυτό φαίνεται καί απο τη γλώσσα και το μέτρο, καί απο τις θεότητες που αναφέρονται. Άν το έργο είχε συνταχθεί νωρίτερα, θα διατηρούσε την αρχικήτου μορφή, αφού οι συντάκτες του έργου έχουν ολοφάνερη προτίμηση στην αρχαιότερη γλώσσα, και άν μπορούσαν θα το έγραφαν ολόκληρο στη γλώσσα του Ομήρου, αλλα δέν την γνώριζαν σε τέτοιο βαθμό. Κατα πάσα πιθανότητα υπάρχουν στο έργο επιρροές απο ανατολικούς λαούς, που δέν μπορούμε να κρίνουμε σε ποιό βαθμό, μ’ όλο που το όλο έργο έχει χαρακτήρα και ύφος ίδια με πολλά ανάλογα έργα της Ασίας και της Αφρικής. Υπήρξαν στην Ασία, στην Αφρική, και παντού, συστήματα μαντικής με ζάρια, κόκκαλα και άλλα αντικείμενα για επιλογή απο ένα σύνολο απαντήσεων, αλλα ακριβώς τέτοιο σύστημα, με 5 αστραγάλους, δέν ξέρω να υπήρξε αλλού.

Όλοι οι χρησμοί είναι σαφέστατοι και μονοσήμαντοι ώς το τί πρέπει να πράξει ο ερωτών, σε ολοφάνερη αντίθεση με τους μυστηριώδεις και διφορούμενους χρησμούς που ξέρουμε απο την κλασσική εποχή. Άν οι Αθηναίοι συμβουλεύονταν αυτό το σύστημα, θα τους απέτρεπε ωστε να αποφευχθεί ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ή η Σικελική Εκστρατεία. Γενικά, θα αρκούσε η ευσεβής χρήση αυτού του συστήματος ωστε να αποφύγει ο Ελληνισμός όλες τις συμφορές της ιστορίαςτου.

Όπου χρησιμοποιείται στις επιγραφές ει αντί για το μακρό ι (συνηθέστατη ελληνιστική ανορθογραφία), γράφω το ει με πεζά γράμματα. Με πλάγια γράμματα γράφω ενίοτε λέξεις που πρέπει να δειχθεί οτι νοηματικώς πηγαίνουν μαζί.

Για διευκόλυνση στην εύρεση του μέτρου υπογραμμίζω τις μετρικώς μακρές συλλαβές (όχι τις αμφοτερίζουσες που μπορούν να είναι είτε μακρές είτε βραχείες). Όπου η μακρά συλλαβή αντικαθίσταται απο δύο βραχείες, τις δύο αυτές βραχείες υπογραμμίζω.

Η γλώσσα του μαντικού αυτού έργου είναι εύκολη για όποιον έχει κάποια εξοικείωση με τα κλασσικά και ομηρικά Ελληνικά. Αρκετές φορές πάντως για να σιγουρευτώ συμβουλεύθηκα το γνωστό λεξικό των Liddell – Scott.

Άν δέν είναι εύκολο να βρείτε αστραγάλους (κότσια): βρείτε, αγοράστε απο κάπου κινέζικα ξυλάκια φαγητού, “chopsticks”, άν γράφουν επάνω γράμματα σβήστετα, ξύστετα να χαθούν. Κόψτε απο τα ξυλάκια κομματάκια μήκους δύο, τριών εκατοστών. Στο κάθε κομματάκι στη μιά μεριά κάντε με μυτερό εργαλείο μιά λακκουβίτσα, μιά ρηχή τρύπα. Στην απέναντι πλευρά 6 τέτιες τρύπες. Σε άλλη μεριά κάντε 3 τέτοιες τρυπούλες, στην απέναντι μεριά 4 τέτοιες τρυπούλες. Σημαδέψτε με αυτόν τον τρόπο 5 κομματάκια απο ξυλάκια. (Μπορείτε επίσης να πάρετε κυλινδρικά κομματάκια απο κλαδάκια και να τα τρίψετε απο 4 μεριές με γυαλόχαρτο ωστε να σχηματισθούν 5 ξυλαράκια πρισματικά με 4 μακρές πλευρές το καθένα, και στην κάθε μακρά πλευρά να σημειώσετε, με τρυπούλες, τους αριθμούς καθώς προανέφερα. Ορισμένα κλαδάκια, όπως έχω δεί σε ευκαλύπτους, έχουν απο τη φύσητους μορφή τετράπλευρου πρίσματος, οπότε είναι έτοιμα να κοπούν για να φτιάξετε 5 κομματάκια όπου επάνω θα σημειώσετε τους μαντικούς αριθμούς όπως ανέφερα προηγουμένως). Εκτός απο τη χρήση αντικειμένων, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ηλεκτρονική κλήρωση με το αρχείο  http://users.sch.gr/ioakenanid/56%20oracles.xls όπου ένα κλίκ (F9) αρκεί για να λάβετε έναν απο τους 56 χρησμούς αυτού του συστήματος.

Επιτρέπεται να τα ρίχνετε μία μόνο φορά τη μέρα, και όχι περισσότερο. Την ημέρα του κινέζικου ζωδίου του Αρουραίου, που έρχεται μιά κάθε δώδεκα μέρες, δέν επιτρέπεται να ρωτά κανείς χρησμό.  Υπάρχουν επίσης ώρες κατα τις οποίες είναι καλύτερο να μή ρωτάμε. Η καλύτερη και πάντα ασφαλής ώρα για να ρωτήσει κανείς, είναι λίγο πρίν την ανατολή του ήλιου. Τα 5 κότσια, ή 5 ξυλάκια, πρέπει να ρίχνονται όλα μαζί ταυτοχρόνως, όχι ένα ένα, σε μιά επίπεδη λεία επιφάνεια αρκετά πλατιά ωστε (άν είναι τραπέζι) να μήν πέσει κανένα κάτω, και να μήν προσκρούσει κανένα σε κάτι κάθετο όπως τοίχο. Ούτε να πέσει το ένα ξυλάκι / κότσι πάνω στο άλλο. Η προσευχή που πρέπει να λέγεται πρίν τη ρίψη είναι η σανσκριτική ΣΑΑυΙΤΡΙΙ,

ΩΜ βΟΥΡ βΎυΑχ ΣΥΆχ ΤΆΤ ΣΑυΙΤΎΡ υΆΡΕ,ΝΙΑΜ βΆΡΓΟ ΔΕυΆΣιΑ δΙΙΜΑΗΙ δΊιΟ ιΌ ΝΑχ ΠΡΑΚΟΔΆιΑΑΤ ))

Και με λατινικά γράμματα:                                               OOOM VUR VÝWA: SYÁ:

(με πλάγια γράμματα το πρώτο ημιστίχιο του κάθε στίχου):               TÁT SAWITÝR WÁRE,NIAM

VÁRGO DEWÁSJA DhIIMAHI

DhÍJO JÓ NA: PRAKODÁJAAT ))

ή το γνωστό ελληνικό: Βασιλεῦ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεῦμα τῆς Αληθείας, ο πανταχοῦ Παρών και τα πάντα πληρῶν, ὁ Θησαυρός των Αγαθῶν και Ζωῆς Χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ἡμῖν και καθάρισον ὑμᾶς απο πάσης κηλίδος και σῶσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ἡμῶν.

Οι αρχαίες θεότητες πρέπει να αντιμετωπίζονται ώς διάφορες εκφάνσεις του μοναδικού Θεού. Ο συγγραφέας του βιβλίου δέν πρέπει να συμπαθεί ιδιαίτερα τον Χριστιανισμό, αφού χρησιμοποιεί τον όρο «ιουδαιοχριστιανικό» τον οποίο χρησιμοποιούν εκείνοι που διατείνονται οτι πρέπει να παρατήσουμε τον Χριστιανισμό και να γυρίσουμε στην αρχαιοελληνική θρησκεία. Γιατί, ο Θεός του Χριστιανισμού δέν είναι ο Μοναδικός και Παντοδύναμος Θεός; κ άν ο Μοναδικός κ Παντοδύναμος Θεός δέν είναι ο Θεός του Χριστιανισμού, τότε ποιός είναι; Και τί σχέση έχει ο Χριστιανισμός με τον Ιουδαϊσμό ωστε να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, στην ίδια σύνθετη λέξη; Θεωρητικά μεν, θα έπρεπε αυτές οι δύο θρησκείες να ενωθούν, νά όμως που δέν έχουν ενωθεί, κ ακριβώς επειδή δέν έχουν ενωθεί ήταν και είναι οι πιό εχθρικές μεταξύτους: δέν μπορεί να γίνουν πιό αντίθετες μεταξύτους θρησκείες απο ό,τι είναι στην πράξη ο Ιουδαϊσμός με τον Χριστιανισμό.

Μιά φορά ο πρώην διευθυντής του σχολείουμας, 78+1+349-05 1+42249495, είπε κάτι που μου έμεινε: «ο άνθρωπος δέν έχει ένα πρόσωπο, έχει εκατό πρόσωπα». Ο κάθε άνθρωπος και εκατό και πολύ περισσότερα πρόσωπα έχει, ανάλογα με την ψυχικήτου διάθεση και ανάλογα σε ποιόν απευθύνεται. Αφού ένας άνθρωπος έχει τόσα πρόσωπα, πόσο μάλλον ο Θεός! Τίποτε άλλο παρα του Ενός Θεού διαφορετικά πρόσωπα δέν είναι οι θεότητες που αναφέρονται σε αυτούς τους χρησμούς.

Ο Θεός ή ο Δαίμων (χωρίς να εξειδικεύεται) αναφέρεται σε ενικό, με οριστικό άρθρο, καί στα κλασσικά χρόνια και ήδη στον Όμηρο. Να είστε βέβαιοι πως οι Έλληνες ήταν ανέκαθεν μονοθεϊστές, μόνο έναν Παντοδύναμο Θεό λάτρευαν οι ΙνδοΕυρωπαίοι όταν ήρθαν στον ελλαδικό χώρο και στις άλλες χώρες που εγκαταστάθηκαν. Έπειτα, όταν αφομοίωσαν στη θρησκείατους τις θεότητες των άλλων λαών με τους οποίους ανακατεύθηκαν, συνειδητοποιούσαν οτι όλες οι θεότητες δέν είναι παρα εκφάνσεις του Μοναδικού Υπέρτατου Πνεύματος που βλέπει τα πάντα με τον Οφθαλμό της Δικαιοσύνης.

Πρόλογος: (δακτυλικοί εξάμετροι:)

Οἵδε χρησμοί Απόλλωνος Πυθίου ενί πέντε

αστραγάλοις* τοῦ χρή αιεί φωνῆς επακοῦσαι. *_{(στο βιβλίο έχει χωριστά τη λ. ἀστραγάλοις, σάν να μήν αποτελεί μέρος του στίχου)}

◊ ΟἵΔΕ αυτοί εδώ (είναι) ΧΡΗΣΜΟΙ οι χρησμοί ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΠΥΘΙΟΥ του Απόλλωνα Πυθίου ΕΝΙ ΠΕΝΤΕ μέσω πέντε

ΑΣΤΡΑΓΑΛΟΙΣ* αστραγάλων (κοτσιών) ΤΟῦ του οποίου (Απόλλωνα) ΧΡΗ χρειάζεται, πρέπει ΑΙΕΙ πάντοτε, κάθε φορά ΦΩΝῆΣ τη φωνή, τα λόγια ΕΠΑΚΟῦΣΑΙ να ακούσεις, να τηρήσεις.

1. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διὸς Ολυμπίου

ΠΑΝΤΕΣ ὁΜΟῦ ΧεῖΟΙ: ΦΟΙΒΟΥ ΦΩΝῆΣ ΕΠΑΚΟΥΣΟΝ:

ΖΕΥΣ ΣΩΤΗΡ ΑΓΑΘΗΝ ΒΟΥΛΗΝ ΣΑῖΣΙ ΦΡΕΣΙ ΔΩΣΕΙ,

ΔΩΣΕΙ Δ(Ε) ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΝ ΚΑΙ ΔΩΣΕΙ ΠΑΝΤ(Α) ὅΣ(Α) ΑΝ ΕΥΧῃ·

ΑΛΛ(Α) ΑΦΡΟΔείΤΗΝ εἱΛΑΣΚΟΥ ΚΑΙ ΜΑΙΑΔΟΣ ΥἱΟΝ.

◊ ΠΑΝΤΕΣ όλοι (οι αστράγαλοι) ὁΜΟῦ μαζί ΧεῖΟΙ (είναι) χῖοι: ΦΟΙΒΟΥ ΦΩΝῆΣ ΕΠΑΚΟΥΣΟΝ του Φοίβου (Απόλλωνος) τη φωνή άκουσε (και σεβάσου):

ΖΕΥΣ ο Δίας ΣΩΤΗΡ ο Σωτήρας ΑΓΑΘΗΝ ΒΟΥΛΗΝ καλό σχέδιο, σωστή γνώμη ΣΑῖΣΙ ΦΡΕΣΙ στις δικέςσου φρένες=στο μυαλόσου ΔΩΣΕΙ θα δώσει,

ΔΩΣΕΙ Δ(Ε) και θα (σου) δώσει ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΝ χαρά ΚΑΙ ΔΩΣΕΙ επίσης θα (σου) δώσει ΠΑΝΤ(Α) όλα  ὅΣ(Α) όσα ΑΝ τυχόν ΕΥΧῃ εύχεσαι·

ΑΛΛ(Α) αλλα ΑΦΡΟΔείΤΗΝ την Αφροδίτη εἱΛΑΣΚΟΥ εξευμένιζε, να εξευμενίζεις ΚΑΙ ΜΑΙΑΔΟΣ ΥἱΟΝ και της Μαίας τον γιό =τον Ερμή.

2. (δακτυλικοί εξάμετροι) Αθηνᾶς Αρείας

ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΕΙ ΜΟῦΝΟΙ ΚΑΙ ΕἷΣ ΤΡΕῖΟΣ, ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ:

ΈΧΘΡΑΝ ΚΑΙ ΚΑΚΟΤΗΤΑ ΦΥΓΩΝ ἥΞΕΙΣ ΠΟΤ(Ε) ΕΣ ἆΘΛΑ·

ἤΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΩΣΕΙ ΣΕ ΘΕΑ ΓΛΑΥΚῶΠΙΣ ΑΘΗΝΗ,

ΒΟΥΛΗ Δ(Ε) ΕΣΤΑΙ ΣΟΙ ΚΑΤΑΘΥΜΙΟΣ, ἥΝ ΕΠΙΒΑΛΛῃ.

◊ ΤΕΣΣΑΡΕΣ τέσσερις (αστράγαλοι) ΕΙ άν (είναι) ΜΟῦΝΟΙ μονοί ΚΑΙ ΕἷΣ και ένας ΤΡΕῖΟΣ τρείος, ΤΑΔΕ τα εξής ΦΡΑΖΕΙ φανερώνει (ο χρησμός):

ΈΧΘΡΑΝ απο έχθρα ΚΑΙ ΚΑΚΟΤΗΤΑ και απο κακουχία ΦΥΓΩΝ αφού ξεφύγεις, ἥΞΕΙΣ θα φτάσεις  ΠΟΤ(Ε) κάποτε  ΕΣ ἆΘΛΑ σε μεγάλα έργα· (όπως ο Οδυσσέας πέρασε απο μίσος και κακουχίες και τελικά επέτυχε να κάνει μεγάλα έργα)

ἤΞΕΙΣ θα φτάσεις ΚΑΙ ΣΩΣΕΙ ΣΕ και θα σε σώζει ΘΕΑ η θεά ΓΛΑΥΚῶΠΙΣ εκείνη με τα λαμπρά, γαλανά μάτια ΑΘΗΝΗ η Αθηνά, (η ερμηνεία του γλαυκῶπις είναι κατα το: Georg Autenrieth, A Homeric Dictionary)

ΒΟΥΛΗ Δ(Ε) και το σχέδιο ΕΣΤΑΙ θα είναι ΣΟΙ για σένα ΚΑΤΑΘΥΜΙΟΣ βολικό, (όπως το λογαριάζεις, πραγματοποιήσιμο), ἥΝ  το οποίο (σχέδιο) ΕΠΙΒΑΛΛῃ βάζεις με το νούσου. (προσοχή, το «επιβάλλῃ» στο βιβλίο του Κ. Δερβένη σταθερά μεταφράζεται σε 3^ο πρόσωπο, «επιβάλλει», είναι χονδροειδέστατο λάθος υπο επιρροή της Νέας Ελληνικής).

3. (δακτυλικοί εξάμετροι) Μοιρῶν

ΤΕΣΣΑΡΑ Δ(Ε) ΕἷΣ ΠειΠΤΩΝ ΚΑΙ ΜΟῦΝΟΙ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΕΞῆΣ:

ΠΡᾶΞΙΝ ΜΗ ΠΡΑΞῃΣ ἥΝ ΠΡΑΣΣΕΙΣ, ΟΥ ΓΑΡ ΑΜΕΙΝΟΝ·

ΑΜΦΙ ΔΕ ΚΑΜΝΟΝΤΟΣ ΧΑΛΕΠΟΝ ΚΑΙ ΑΜΗΧΑΝΟΝ ΕΣΤΑΙ

ΔΕῖ Δ(Ε)* ΑΠΟΔΗΜΟΝ ἱΚΕΣΘΑΙ ΝῦΝ, ΧΡΟΝῳ ΟΥ ΚΑΚΟΝ ΕΣΤΑΙ. _{*(«δὲ απόδημον»)}

◊ ΤΕΣΣΑΡΑ Δ(Ε) και (με την ένδειξη) τέσσερα ΕἷΣ ένας (αστράγαλος) ΠειΠΤΩΝ που πέφτει ΚΑΙ ΜΟῦΝΟΙ και επίσης μονοί ΤΕΣΣΑΡΕΣ τέσσερεις ΕΞῆΣ στη συνέχεια (αυτή η ρίψη σημαίνει):

ΠΡᾶΞΙΝ την πράξη ΜΗ ΠΡΑΞῃΣ να μήν την πράξεις ἥΝ εκείνην που ΠΡΑΣΣΕΙΣ προσπαθείς να πράξεις, ΟΥ ΓΑΡ γιατί δέν (είναι) ΑΜΕΙΝΟΝ το καλύτερο·

ΑΜΦΙ ΔΕ και απο τις δύο μεριές (=μπρός και πίσω, παντού γύρω) ΚΑΜΝΟΝΤΟΣ απο εκείνον που (εξαντλητικά) κοπιάζει ΧΑΛΕΠΟΝ το εξαιρετικά δύσκολο ΚΑΙ ΑΜΗΧΑΝΟΝ και το  αδύνατον ΕΣΤΑΙ θα είναι. (=όσο κι άν προσπαθείς, θα σε ζώνει απο τη μιά μεριά ένα πράγμα που είναι εξαιρετικά δύσκολο και απο την άλλη κάτι εντελώς αδύνατο να πραγματοποιηθεί).

ΔΕῖ Δ(Ε) και πρέπει ΑΠΟΔΗΜΟΝ έξω απο τον τόποσου ἱΚΕΣΘΑΙ να πάς ΝῦΝ τὠρα, ΧΡΟΝῳ με τον καιρό ΟΥ ΚΑΚΟΝ  ΕΣΤΑΙ άσχημο δέν θα υπάρχει. (= τίποτε άσχημο δέν θα μείνει, δηλαδή θα περάσουν όλα τα δυσάρεστα).

4. (δακτυλικοί εξάμετροι) Αετοῦ Διός _{(ο αετός είναι σύμβολο και αγγελιαφόρος του Δία, όπως και κατα τους Ινδούς αετόμορφος είναι ο ΓΑΡΥ,ΔΑ που μεταφέρει τον υπέρτατο Θεό υΙ,ΣΝΥ, είναι σύμβολο των ιερών γραφών, μέσω των οποίων ο άνθρωπος συνδέεται με το Θεό).}

ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΠειΠΤΩΣΙΝ ΤΡΕΙΟΙ* ΔΥΟ, ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) ἅΜΑ ΜΟῦΝΟΙ, _{*(δύο τρεῖοι)}

ΑΙΕΤΟΣ* ὑΨΙΠΕΤΗΣ ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ὁΔειΤῃ· _{*(«αετός», μετρικώς απαράδεκτο)}

ΔΩΣΕΙ ΜΑΝΤΕΙΑΝ ΑΓΑΘΗΝ· ΣΥΝ ΖΗΝΙ ΜΕΓΙΣΤῳ

ΤΕΥΞῃ ΕΠ(Ι)* ἥΝ ὁΡΜᾷΣ ΠΡᾶΞΙΝ· ΜΗΘΕΝ ΔΕ ΦΟΒΗΘῇΣ. _{*(εφ χωρίς απόστροφο)}

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕ τυχόν ΠειΠΤΩΣΙΝ πέφτουν ΤΡΕΙΟΙ με την ένδειξη 3 ΔΥΟ δύο αστράγαλοι, ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) και τρείς ἅΜΑ μαζί ΜΟῦΝΟΙ μονοί αστράγαλοι, (αυτό σημαίνει):

ΑΙΕΤΟΣ ένας αετός ὑΨΙΠΕΤΗΣ που πετά στα ύψη ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ στα δεξιά (εμφανίζεται) ΧΕΙΡΟΣ του χεριού ὁΔειΤῃ σε εκείνον που βαδίζει· (ό,τι εμφανίζεται στα δεξιά θεωρείται απο πανάρχαια χρόνια καλός οιωνός. Οι αρχαίοι Έλληνες, καθώς και οι Αφρικανοί σήμερα, όταν ήθελαν να παρατηρήσουν μαντικά σημεία στέκονταν κοιτάζοντας προς το βορρά, ωστε στο δεξίτους χέρι να έχουν την ανατολή και στο αριστερό τη δύση)

ΔΩΣΕΙ θα δώσει (ο αετός) ΜΑΝΤΕΙΑΝ μαντεία (που θα αποδειχθεί) ΑΓΑΘΗΝ καλή, ευνοϊκή· ΣΥΝ ΖΗΝΙ ΜΕΓΙΣΤῳ με τον Δία τον μέγιστο

ΤΕΥΞῃ θα επιτύχεις ΕΠ(Ι)* ἥΝ (εκείνη) στην οποία ὁΡΜᾷΣ κατευθύνεσαι, ορμάς ΠΡᾶΞΙΝ την πράξη, επίτευξη· ΜΗΘΕΝ ΔΕ ΦΟΒΗΘῇΣ και τίποτε να μή φοβηθείς.

5. (δακτυλικοί εξάμετροι) Δαίμονος Μεγίστου

ΕἷΣ ΩΝ ἑΞειΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟῦΝΟΙ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΟΝΤΕΣ:

ΔΑΙΜΟΝΙ(Ε)* ἥΝΤΙΝ(Α) ΕΧΕΙΣ ΕΥΧΗΝ ΑΠΟΔΟΝΤΙ ΣΟΙ ΕΣΤΑΙ _{*(δαίμονι, ανεπίτρεπτη χασμωδία)}

_{*(«βέλτειον», εσφαλμένο γλωσσικώς και μετρικώς)}

ΒΕΛΤΙΟΝ*, ΕΙ ΜΕΛΛΕΙΣ ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΚΑΤΑ ΝΟῦΝ ἅ ΜΕΡΙΜΝᾶΣ.

ΔΗΜΗΤΗΡ ΓΑΡ ΣΟΙ ΚΑΙ ΖΕῦΣ ΣΩΤῆΡΕΣ ΕΣΟΝΤΑΙ.

◊ ΕἷΣ ένας (αστράγαλος) ΩΝ όταν είναι ἑΞείΤΗΣ εξίτης (=με την ένδειξη 6) ΚΑΙ ΜΟῦΝΟΙ και μονοί ΤΕΣΣΑΡΕΣ τέσσερις (αστράγαλοι) ΟΝΤΕΣ όταν είναι:

ΔΑΙΜΟΝΙ(Ε) άνθρωπε του Θεού (=ευλογημένε, απο τη Θεία Δύναμη) ἥΝΤΙΝ(Α) όποιο ΕΧΕΙΣ έχεις ΕΥΧΗΝ τάμα ΑΠΟΔΟΝΤΙ να το δώσεις ΣΟΙ για σένα ΕΣΤΑΙ θα είναι

ΒΕΛΤΙΟΝ καλύτερο, ΕΙ άν ΜΕΛΛΕΙΣ ΠΡΑΣΣΕΙΝ πρόκειται να καταφέρεις ΚΑΤΑ ΝΟῦΝ στο νού(σου) ἅ ΜΕΡΙΜΝᾶΣ εκείνα που μελετάς, (που σχεδιάζεις). (=τάζεις κάτι στο Θεό να προσφέρεις για να εκπληρωθεί εκείνο που εύχεσαι. Λοιπόν εκείνο που τάζεις πρέπει να το δώσεις στο Θεό, άν είναι να επιτύχεις εκείνο που σκέφτεσαι. Τώρα πρέπει να το δώσεις, και όχι να περιμένεις να πραγματοποιηθεί η ευχή και μετά)

ΔΗΜΗΤΗΡ ΓΑΡ διότι η Δήμητρα ΣΟΙ σε σένα ΚΑΙ ΖΕῦΣ και ο Δίας ΣΩΤῆΡΕΣ σωτήρες ΕΣΟΝΤΑΙ θα είναι.

6. (δακτυλικοί εξάμετροι) Τύχης Ευδαίμονος

ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΤΡΕῖΣ ΜΟῦΝΟΙ, ΕἷΣ ΤΕΣΣΑΡΑ, ΤΡΕῖΟΣ Ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ*, _{*(πένπτος, ελληνιστική ανορθογραφία. Το βιβλίο γράφει «τρία ο πένπτος», εντελώς ανεπίτρεπτη φρικαλέα χασμωδία. Το τρι- είναι βραχύ, όπως στον χρησμό 7. Η λήγουσα του "}ΜΟῦΝΟΙ_{" παραμένει μακρά παρόλο που ακολουθεί φωνήεν, αυτό είναι επιτρεπτό διότι βρίσκεται ακριβώς πρίν απο την (πενθημιμερή) τομή του στίχου, στην παλιά εποχή μπορούσε ακόμη ένα j να προφερθεί μετά το "}-ΟΙ_{" ωστε να μήν έχουμε χασμωδία και χασμωδική βράχυνση. Ωστόσο, το όλο πρόβλημα λύνεται εντελώς εύκολα άν δεχθούμε ώς αρχική μορφή του στίχου "}ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΜΟῦΝΟΙ ΤΡΕῖΣ, ΕἷΣ ΤΕΣΣΑΡΑ, ΤΡΕῖΟΣ Ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ_").

ΤΗΝ ΠΡᾶΞΙΝ ΣΥ ΓΕ ΜΗ ΠΡΑΞῃΣ, ἥΝ ΝῦΝ ΕΠΙΒΑΛΛῃ·

ΝῦΝ Τ(Ε) ΕΝ ΝΟΥΣῳ ΕΟΝΤΑ ΘΕΟΙ ΚΑΤΕΧΟΥΣΙ ΣΕΑΥΤΟΝ·

ΤΟΝ ΤΕ ΠΟΝΟΝ ΛΥΣΟΥΣΙΝ ΣΟΙ Κ(ΑΙ)ΟΥΘΕΝ* ΚΑΚΟΝ ΕΣΤΑΙ. _{*(«καὶ ουθὲν»)}

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕ τυχόν ΜΟῦΝΟΙ (έρθουν) μονοί ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι, ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΤΕΣΣΑΡΑ με την ένδειξη 4, ΤΡΕῖΟΣ με την ένδειξη 3 Ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος,

ΤΗΝ ΠΡᾶΞΙΝ την δουλειά ΣΥ ΓΕ εσύ πάντως ΜΗ ΠΡΑΞῃΣ να μή την κάνεις, ἥΝ εκείνην που ΝῦΝ τώρα ΕΠΙΒΑΛΛῃ σκοπεύεις·

ΝῦΝ Τ(Ε) και τώρα ακόμη ΕΝ ΝΟΥΣῳ σε αρρώστια ΕΟΝΤΑ που είσαι ΘΕΟΙ οι θεοί ΚΑΤΕΧΟΥΣΙ κρατάνε ("σε κρατάνε όρθιο", σε προστατεύουν) ΣΕΑΥΤΟΝ εσένα·

ΤΟΝ ΤΕ ΠΟΝΟΝ και επιπλέον το βάσανο ΛΥΣΟΥΣΙΝ ΣΟΙ θα σου διαλύσουν Κ(ΑΙ)ΟΥΘΕΝ και κανένα ΚΑΚΟΝ κακό ΕΣΤΑΙ (δέν) θα υπάρχει.

Εδώ φαίνεται πως ο λαβών την απάντηση, επειδή υποφέρει απο αρρώστια ή κάτι ανάλογο, θέλει να πράξει κάτι παράτολμο και νέο, να αφήσει κάτι παλιό που δέν τον προφύλαξε απο το κακό, ο χρησμός όμως λέει: να μήν πράξεις έτσι, διότι η θεία δύναμη είναι που σε κρατάει (κατα το δυνατόν) γερό μέσα στο κακό, το οποίο δέν είναι απο την θεία δύναμη.

7. (δακτυλικοί εξάμετροι) Νίκης _{(γραμμένο «Νείκης», άρα το ι μακρό)}

ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΤΡΕῖΣ ΤΡΙΑ ΠειΠΤΩΣΙΝ ΧεῖΟΙ ΔΕ ΔΥ(Ο) ΑΛΛΟΙ,

ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΝ ΛΗΨῃ· ἅ ΔΕ ΖΗΤῇΣ ΠΑΝΤΑ ΣΟΙ ΕΣΤΙ*. _{*(«πράγματα λήψῃς δ’ ἅ θέλῃς, ἅπαντα σοί ἐστι» μετρικώς, συντακτικώς, γραμματικώς, ολότελα εσφαλμένο)}

ΕΑΝ ΤΙΜΗΤΑ ΣΟΙ ῇ ΤΑ ΘΕῶΝ*, ΠΑΝΤΩΝ ΤΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ· _{*(«ἐὰν τειμιτὸν σὲ τὸ θεῖον, πάντων τὲ κρατήσεις» ορθογραφικώς, γραμματικώς, συντακτικώς, μετρικώς ολότελα εσφαλμένο. Δέν είναι ελληνικά αυτά).}

ΒΟΥΛΗ Δ(Ε) ΕΣΤΑΙ ΣΟΙ ΚΑΤΑΘΥΜΙΟΣ, ἥΝ ΕΠΙΒΑΛΛῃ.

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕ τυχόν ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι ΤΡΙΑ με την ένδειξη 3 ΠειΠΤΩΣΙΝ πέφτουν ΧεῖΟΙ ΔΕ και χῖοι (με την ένδειξη 1) ΔΥ(Ο) ΑΛΛΟΙ οι δύο άλλοι,

ΠΡΑΓΜΑΤΑ "ιστορίες", προβλήματα, μπελάδες όπως π.χ. δικαστικές υποθέσεις ΜΕΝ αφ’ ενός ΛΗΨῃ θα έχεις· ἅ ΔΕ εκείνα όμως που ΖΗΤῇΣ γυρεύεις ΠΑΝΤΑ όλα ΣΟΙ σε σένα= στο χέρισου ΕΣΤΙ είναι.

ΕΑΝ άν τυχόν ΤΙΜΗΤΑ τιμημένα, σεβαστά ΣΟΙ απο σένα ῇ (θα) είναι ΤΑ ΘΕῶΝ τα καθήκοντα προς τους θεούς, ΠΑΝΤΩΝ απο όλους (τους αντιπάλους, ανταγωνιστές) ΤΕ επιπλέον ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ θα υπερισχύσεις·

ΒΟΥΛΗ Δ(Ε) και το σχέδιο ΕΣΤΑΙ ΣΟΙ θα σου είναι ΚΑΤΑΘΥΜΙΟΣ όπως το θέλεις, ἥΝ ΕΠΙΒΑΛΛῃ εκείνο (το σχέδιο) που σκοπεύεις.

Παρατηρήσεις: η έκφραση "πράγματα παρέχω" είναι πολύ συνηθισμένη στην αττική διάλεκτο, με τη σημασία "δημιουργώ προβλήματα, φέρνω μπελάδες". Για το "έχω μπελάδες", η συνηθισμένη έκφραση είναι "πράγματα έχειν", αλλα είναι επίσης γνωστή κ λεξικώς καταγεγραμμένη με αυτή τη σημασία η έκφραση "πράγματα λαμβάνειν", όπως εδώ. Ο χρησμός δηλώνει οτι ναί μεν θα έχεις προβλήματα, αλλα θα τα υπερνικήσεις. Η υπόθεση με υποτακτική αναφέρεται στο μέλλον: "άν θα σέβεσαι τα θρησκευτικάσου καθήκοντα" (τότε θα υπερισχύσεις). Τέτοια είναι κ η συμβουλή που δίνει ο Ησίοδος στον αδερφότου στο "Έργα και Ημέραι": "να τιμάς τους θεούς με σπονδές κ θυμιάματα, έτσι ώστε, εκεί που άλλοι μάχονται μόνοιτους, εσύ θα έχεις στο πλευρόσου τις θείες δυνάμεις". Είναι σάν να σκάβεις με μιά γερή σκαπάνη εκεί που άλλοι προσπαθούν να σκάψουν με τα χέριατους.

8. (δακτυλικοί εξάμετροι) Αρτέμιδος Βραυρωνίας

ΧΕΙΟΥΣ ΤΡΕῖΣ ὁΡΑΕΙΣ* ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ ΛΟΙΠΩ ἕΠΟΝΤΕ*: _{(«ὁράας», «ἐπόντα»: αυτά δέν είναι ελληνικά)}

ΕΙΣ ΑΝΕΜΟΝ ΣΠΕΙΡΕΙΝ, ΕΙΣ ΠΕΤΡΑΝ ΣΠΕΡΜΑΤΑ ΒΑΛΛΕΙΝ.

ΧΕΙΜΕΡΙΟΙΣ ΑΥΡΑΙΣ ΠΕΦΥΛΑΞΟ ΣΥ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠΙΠΛΕῖΝ·

ἥΣΥΧΑ ΒΟΥΛΕΥΟΥ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΣ ἵΣΤΑΣΟ ΤΟΥΤΩΝ.

◊ ΧΕΙΟΥΣ χίους (με την ένδειξη 1) ΤΡΕῖΣ τρείς αστραγάλους ὁΡΑΕΙΣ βλέπεις ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ και με την ένδειξη 4 ΛΟΙΠΩ τους δύο υπόλοιπους ἕΠΟΝΤΕ να ακολουθούν: (αυτό σημαίνει:)

ΕΙΣ ΑΝΕΜΟΝ στον άνεμο ΣΠΕΙΡΕΙΝ το να σπέρνεις, ΕΙΣ ΠΕΤΡΑΝ στην πέτρα ΣΠΕΡΜΑΤΑ σπόρους  ΒΑΛΛΕΙΝ το να ρίχνεις. (=δηλαδή ματαιοπονίες, ανόητες και άκαρπες πράξεις)

ΧΕΙΜΕΡΙΟΙΣ ΑΥΡΑΙΣ με χειμωνιάτικους ανέμους ΠΕΦΥΛΑΞΟ να έχεις φυλαχτεί ΣΥ εσύ ΠΟΝΤΟΝ θάλασσα ΕΠΙ-ΠΛΕῖΝ να ταξιδεύεις·

ἥΣΥΧΑ ήσυχα, ήρεμα ΒΟΥΛΕΥΟΥ να λογαριάζεις ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΣ και αντίθετος ἵΣΤΑΣΟ να στέκεσαι ΤΟΥΤΩΝ σε αυτά τα πράγματα. (=να στέκεσαι αντίθετος στα ανόητα και μάταια εγχειρήματα, που μπορεί να είναι και επικίνδυνα, σάν να θαλασσοπορείς με χειμωνιάτικους ανέμους).

9. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διονύσου Βασσαρέως _{(Βασσαρεύς είναι όνομα, προφανώς ανατολίτικης προέλευσης καθώς δείχνει και το Β- και ή όλη μορφή του ονόματος, του Βάκχου, βρίσκεται ήδη στην Οδύσσεια του Ομήρου. Γενικά η λατρεία του Διονύσου / Βάκχου είναι ανατολίτικης προέλευσης)}

ΕἷΣ ΜΟΝΟΣ ἑΞειΤΗΣ, ΕἷΣ ΤΡΕῖΟΣ, ΤΡΕῖΣ ΜΟΝΟΙ ὄΝΤΕΣ*: _{*(«Εἷς μόνος ἑξείτης, εἷς τρεῖος, καὶ μοῦνοι τρεῖς ὄντες·» άμετρο)}

ΟΙΝΑΝΘΗΝ ΜΗ ΣΠΕῦΔΕ ΤΡΥΓᾶΝ ΜΗΔ(Ε) ΑΙΡΙΝΑ ΣῦΚΑ* _{(*«σοῖκα» ελληνιστική ανορθογραφία)}

ΜΗΔ(Ε) ΑΚΟΝᾶΝ ΜΟΛΥΒΟΝ* ΒΟΥΛΟΥ, ΜΗ ΚῦΜΑ ΒΑΡΥΝΕΙΝ· _{(*εδώ δίνεται μετάφραση πιό γελοία απο ποτέ: «μήν ετοιμάζεις το βαρίδι, (μόλυβος=(υποτίθεται) μολυβένιο βαρίδι για ψάρεμα) γιατί θα βαρύνεις στο κῦμα». Στην πραγματικότητα δέν έχει καμία σχέση με το ψάρεμα. Είναι δύο αρχαιοελληνικές παροιμίες: ακονίζει το μολύβι (που όσο κι άν το ακονίσεις δέν θα γίνει κοφτερό) και βαρύνει τη θάλασσα (που όσο βάρος κι άν σηκώνει, δέν νοιάζεται).}

ΑΛΛΟ ΤΙ ΜΑΣΤΕΥΕΙΝ ΣΕ ΧΡΕΩΝ, ΤΟΥΤΟΥ ΔΕ ΛΑΘΕΣΘΑΙ.

◊ ΕἷΣ ΜΟΝΟΣ ένας μόνο αστράγαλος (είναι) ἑΞειΤΗΣ εξίτης (=με την ένδειξη 6), ΕἷΣ ένας ΤΡΕῖΟΣ με την ένδειξη 3, ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι ΜΟΝΟΙ με την ένδειξη 1 ὄΝΤΕΣ όταν είναι:

ΟΙΝΑΝΘΗΝ του αμπελιού το άνθος (στη Θάσο το λένε «η μπαμπούκα») ΜΗ ΣΠΕῦΔΕ μή βιάζεσαι ΤΡΥΓᾶΝ να τρυγάς (να τρυγήσεις), ΜΗΔ(Ε) ούτε ΑΙΡΙΝΑ καλοκαιρινά (=άγουρα) ΣῦΚΑ σύκα.

ΜΗΔ(Ε) ούτε ΑΚΟΝᾶΝ να ακονίζεις ΜΟΛΥΒΟΝ μόλυβδο ΒΟΥΛΟΥ να θέλεις, ΜΗ μή (θέλεις) ΚῦΜΑ το κύμα (=τη θάλασσα) ΒΑΡΥΝΕΙΝ να βαραίνεις· [όταν κάποιος ταλαιπωρούνταν με αδύνατα εγχειρήματα, λέγανε «ακονᾷ μόλυβον» δηλαδή ακονίζει κάτι απο μόλυβδο για να το κάνει κοφτερό (που το μολύβι με τίποτε δέν γίνεται κοφτερό, γιατί είναι τόσο μαλακό). Όταν κανείς έκανε θαλασσινά ταξίδια χωρίς κανένα κέρδος, λέγανε: βάρυνε τη θάλασσα].

ΑΛΛΟ άλλο ΤΙ κάτι ΜΑΣΤΕΥΕΙΝ να επιδιώκεις ΣΕ εσύ ΧΡΕΩΝ χρειάζεται, πρέπει, ΤΟΥΤΟΥ ΔΕ και αυτό ΛΑΘΕΣΘΑΙ να το ξεχάσεις.

10. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ζηνός Βασιλῆος

ΧεῖΟΙ ΜΕΝ ΔΙΣΣΟΙ, ΤΡΕΙΩ ΔΥΩ, ΕἷΣ ΔΕ ΤΕΤΡΩΕΙΣ*: _{*(«Χεῖοι δύο μὲν εἰσί, τρεῖοι δύο, εἷς τέσσαρα» μετρικώς αδύνατον)}

ΕΓΧΕΙΡΕΙ*, ΠΡΑΞΕΙΣ ΓΑΡ ΑΝΕΛΠΙΣΤΩΣ ἅ ΠΡΟΑΙΡῇ· _{*(«ενχείρει» ελληνιστική ανορθογραφία)}

ΚΑΙ ΤΑ ΦΟΒΟΝ ΓΑΡ ΕΧΟΝΤΑ ΧΑΡΑΝ ΚΕΡΔΟΣ ΤΕ ΠΡΟΔΗΛΟῖ.

ΖῆΝΑ ΜΕΓΑΝ ΒΑΣΙΛῆΑ ΣΕΒΟΥ ΚΑΙ ΦΟῖΒΟΝ ΑΝΑΚΤΑ.

◊ ΧεῖΟΙ χῖοι (με την ένδειξη 1) ΜΕΝ μέν ΔΙΣΣΟΙ (είναι) δύο, ΤΡΕΙΩ τρείοι (με την ένδειξη 3) ΔΥΩ (είναι) δύο, ΕἷΣ ΔΕ ενώ ένας ΤΕΤΡΩΕΙΣ (είναι) με την ένδειξη 4:

ΕΓΧΕΙΡΕΙ, επιχείρησε, κινήσου, ΠΡΑΞΕΙΣ ΓΑΡ γιατί (να ξέρεις οτι) θα καταφέρεις ΑΝΕΛΠΙΣΤΩΣ ανέλπιστα ἅ εκείνα που ΠΡΟΑΙΡῇ επιδιώκεις·

ΚΑΙ ΤΑ ΦΟΒΟΝ ΓΑΡ ΕΧΟΝΤΑ αφού και εκείνα που έχουνε φόβο (κίνδυνο) ΧΑΡΑΝ ΚΕΡΔΟΣ ΤΕ χαρά και κέρδος ΠΡΟ-ΔΗΛΟῖ προμηνούν (φανερώνουν μέσω της μαντικής).

ΖῆΝΑ τον Δία ΜΕΓΑΝ ΒΑΣΙΛῆΑ τον μεγάλο Άρχοντα ΣΕΒΟΥ να σέβεσαι  (να λατρεύεις) ΚΑΙ ΦΟῖΒΟΝ και τον Φοίβο (Απόλλωνα) ΑΝΑΚΤΑ τον Βασιλέα.

11. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ἑρμοῦ Παιγνίου

ΕἷΣ ΩΝ ἑΞειΤΗΣ, ΤΡΕῖΣ ΧεῖΟΙ, ΤΕΣΣΑΡ(Α)* Ο ΠΕΜΠΤΟΣ: _{*(«τέσσερα» αμέτρως και νεοελληνικώς)}

Ω* ΞΕΝ(Ε) ΕΠ(Ι) ΕΜΠΟΡΙΑΝ ΑΓΑΘῶΣ ἥΞΕΙΣ* ΑΠΟΔΗΜΟΣ· _{*(γραμμένο ὧ(!)) *(«ἵξῃ» γραμματικώς απαράδεκτο, μετρικώς δύσκολο, νοηματικώς αταίριαστο, λεξιλογικώς κατ’ ουσίαν ανύπαρκτο)}

ΚΑΙΡΟΝ ΜΗ ΖΗΤΕΙ· ΤΕΥΞΕΙ ΘΕΟΣ ὥΣΤΕ ΧΑΡῆΝΑΙ·

ΟΥ ΓΑΡ ΔΥΣΚΟΛΟΝ ΕΣΤΙ,* ΦΕΡΕΙ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΕ ΤΟ ΠΡᾶΓΜΑ. _{*(προσέθεσα το κόμμα, είναι απαραίτητο)}

◊ ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΩΝ όταν είναι ἑΞειΤΗΣ εξίτης, ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι ΧεῖΟΙ με την ένδειξη 1, ΤΕΣΣΑΡ(Α) με την ένδειξη 4 Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος:

Ω* ΞΕΝ(Ε) αγαπημένεμας φίλε, ΕΠ(Ι) ΕΜΠΟΡΙΑΝ για να εμπορευθείς, ΑΓΑΘῶΣ καλά (με επιτυχία) ἥΞΕΙΣ θα πάς ΑΠΟΔΗΜΟΣ σε άλλον τόπο· _{(η λ. ξένος δηλώνει ισχυρό δεσμό φιλίας στα αρχαία ελληνικά. Σημαίνει φίλος, αλλα είναι πολύ πιό δυνατή λέξη απο «φίλος». Με τον «ξένον» ο Έλληνας ήταν δεμένος κατόπιν φιλοξενίας σάν με όρκο για μιά ολόκληρη ζωή και η φιλία μεταβιβαζόταν και στους απογόνους. Χαρακτηριστικό είναι το έθιμο που θυσίαζαν ένα ζώο για να φιλοξενήσουν τον «ξένον», και ένα απο τα κόκκαλα του ζώου το έσπαζαν στα δύο, το ένα κομμάτι κρατούσε ο καθένας απο τους δύο «ξένους», και όταν συνέβαινε μετά απο χρόνια να ξανασυναντηθούν, έβαζαν μαζί τα δύο κομμάτια για να δούν οτι προέρχονται απο το ίδιο κόκκαλο. Εν ολίγοις, είναι άθλια η μετάφραση «ξένε» στο βιβλίο του Κ. Δερβένη. Θυμίζει επιγραφές της Άγριας Δύσης όπως «ξένε, νόμος στην πόλημας είναι μόνο το πιστόλι»)}

ΚΑΙΡΟΝ ευκαιρία ΜΗ ΖΗΤΕΙ μή γυρεύεις· ΤΕΥΞΕΙ θα κάνει ΘΕΟΣ ο Θεός ὥΣΤΕ έτσι ώστε ΧΑΡῆΝΑΙ να χαρείς·

ΟΥ ΓΑΡ γιατί (να ξέρεις) δέν ΔΥΣΚΟΛΟΝ ΕΣΤΙ είναι μπερδεμένο, περίπλοκο, ΦΕΡΕΙ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΕ και φέρνει καρπούς επιπλέον ΤΟ ΠΡᾶΓΜΑ το πράγμα =η υπόθεση, η δουλειά αυτή.

12. (δακτυλικοί εξάμετροι) Μουσῶν Ἡδυεπειῶν

ΕΙ ΔΕ ΚΕΝ ΕἷΣ ΤΡΕῖΟΣ, ΜΟῦΝΟΙ ΔΥΟ, ΤΕΣΣΑΡΑ ΔΙΣΣΟΙ*, _{*( «Εἰ δὲ κε εἷς μέν τρεῖος, δύο μοῦνοι καὶ δύο τέσσαρα» αμετρότατο, και δέν είναι ελληνικά αυτά)}

Εὖ ΠΡΑΞΕΙΣ· ΕΣΤΑΙ ΚΑΙ* ΕΥΟΔΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΕΡΔῆ· _{*(αφού ακολουθεί φωνήεν, το «ΚΑΙ» θα έπρεπε να βραχυνθεί, αλλα ενίοτε είναι δυνατόν να παραμείνει μακρό. Επειδή όμως κανονικά θα έπρεπε να βραχυνθεί, οπότε το μέτρο δέν βγαίνει, υποψιάζομαι πως στη θέση του «ΚΑΙ» αρχικά έλεγε} «ΠΑΝΤ(Α))

ΚΟΙΝΩΝΕῖΝ ΔΗ ΑΜΕΙΝΟΝ ΑΠΕΡΓΑΣΙΑΣ* ΕΠΙΧΕΙΡΕῖΝ* _{*(απεργασίας είναι σε αιτιατική πληθυντικού και όχι γενική ενικού, διότι το επιχειρώ παίρνει αντικείμενο σε αιτιατική, ακόμη συνηθέστερα σε δοτική, πάντως όχι σε γενική. «ἐπιχιρῖν» ελληνιστική ανορθογραφία)}

ΚΡΥΠΤΟΜΕΝΩΝ Δ(Ε) ΑΝΥΕΙΝ ΕΧΕ ΜΟΥΣῶΝ ἡΔΥΕΠΕΙῶΝ. _{(γιατί η μετοχή είναι σε γενική; Η απλή σύνταξη, σε πρώτο επίπεδο, ήταν: «κρυπτομένων Μουσῶν άνυε» όπου η μετοχή απόλυτη. Έπειτα όλη αυτή η φράση υποτάχθηκε στο «έχε» οπότε το ρήμα «άνυε» έγινε απαρέμφατο και η μετοχή παρέμεινε σε γενική. Αλλιώς θα ετίθετο η μετοχή σε αιτιατική και το μέτρο θα ήταν σωστό). Το απαρέμφατο ώς αντικείμενο του «έχε» δέν είναι της περίπτωσης «έχω + απαρέμφατο = μπορώ», αλλα το «έχε» με την έννοια «κράτα διαρκώς, κράτα σταθερά» το «ανύειν» = την πορεία προς τους στόχουςσου. Βέβαια το ανύειν στέκεται καλά και ώς απαρέμφατο της αναφοράς: «κατα την πορεία», «καθώς θα πορεύεσαι», αλλα το «έχε» χρειάζεται ένα αντικείμενο, το οποίο δέν μπορεί παρα να είναι το ανύειν, αλλιώς πρέπει να εννοηθεί μία λέξη με παρόμοια έννοια.}

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕΝ τυχόν ΕἷΣ ένας (αστράγαλος) ΤΡΕῖΟΣ με την ένδειξη 3, ΜΟῦΝΟΙ μονοί αστράγαλοι ΔΥΟ δύο, ΤΕΣΣΑΡΑ με την ένδειξη 4 ΔΙΣΣΟΙ δύο,

Εὖ επιτυχημένα ΠΡΑΞΕΙΣ θα ενεργείς· (=θα ευτυχήσεις. Εῦ πράττω σημαίνει ευτυχώ). ΕΣΤΑΙ θα είναι  ΠΑΝΤ(Α) όλες (οι υποθέσειςσου, οι δουλειέςσου) ΕΥΟΔΑ με καλό δρόμο ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΕΡΔῆ καί με πολλά κέρδη·

ΚΟΙΝΩΝΕῖΝ το να συνεργάζεσαι, να συνεταιρίζεσαι ΔΗ σίγουρα ΑΜΕΙΝΟΝ είναι καλύτερο ΑΠΕΡΓΑΣΙΑΣ κάποιους απώτερους σκοπούς ΕΠΙΧΕΙΡΕῖΝ όταν επιδιώκεις _{(το απαρέμφατο είναι της αναφοράς, ή τελικό του σκοπού,  και όχι β΄ όρος συγκρίσεως)}

ΚΡΥΠΤΟΜΕΝΩΝ με πάντα κρυμμένες Δ(Ε) όμως, ΑΝΥΕΙΝ την πορείασου (προς τους στόχουςσου) ΕΧΕ να κρατάς (την πορείασου) ΜΟΥΣῶΝ (με) τις Μούσες ἡΔΥΕΠΕΙῶΝ τις καλλίφωνες. _{(Οι καλλίφωνες Μούσες σε αυτόν τον χρησμό προφανώς είναι ορισμένες «επῳδαί» όπως λέγονται στα Ελληνικά, ΜΑΝΤΡΑ όπως λέγονται στα Σανσκριτικά, δηλαδή εύηχες κατάλληλα διατυπωμένες επικλήσεις του Θείου που πρέπει να επαναλαμβάνονται νοερά, ψιθυριστά ή φωναχτά πάρα πολλές φορές, νοερά εί δυνατόν συνέχεια, για να επιτευχθούν ορισμένοι σκοποί. Γι’ αυτό ο χρησμός επισημαίνει οτι είναι καλλίτερα να συνεργάζεσαι, να συνεταιρίζεσαι για να πετύχεις κάτι (παρά να εργάζεσαι μόνοςσου), αλλα πρέπει να προσέξεις ωστε ούτε ο πιό στενόςσου συνεργάτης να μήν γνωρίζει οτι χρησιμοποιείς επῳδή. Διότι όταν φανερωθεί η επῳδή θα προσελκύσει φθόνο με όλες τις συνέπειες του φθόνου.}

13. (δακτυλικοί εξάμετροι) Θέμιδος

ΜΟῦΝΟΣ Δ(Ε) ΕἷΣ ΠειΠΤΩΝ ΚΑΙ ΤΡΕῖΟΙ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΕΞῆΣ*: _{*(«ἑξῆς»)}

ΜΗ ΝῦΝ ΣΠΕῦΔ(Ε) ὁΔῷ ἥ ΣΟΙ ΑΜΗΧΑΝΟΣ ΕΣΤΙΝ, ΑΚΑΡΠΟΣ·* _{*(«ὁδός ἄκαρπος καὶ ἀμήχανος, μὴ σπεὺδεις νῦν δέ·» αμετρότατο και νεοελληνικό)}

ΒΟΥΛΗΝ ἥΝ ΠΡΑΣΣΕΙΣ ΘΕΟΣ ΟΥΚ Εᾷ· ΑΛΛ(Α) ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ·

ΔΕΙΝΟΝ Δ(Ε) ΕΙΣ ΕΡΙΝ ΕΡΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΑΓῶΝΑ ΔΙΚΗΝ ΤΕ* _{*(«δίκηνδε» επίσης στέκεται, αλλα όχι καλή σύνταξη)}

◊ ΜΟῦΝΟΣ Δ(Ε) μονός λοιπόν ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΠειΠΤΩΝ όταν πέφτει ΚΑΙ ΤΡΕῖΟΙ και με την ένδειξη 3 ΤΕΣΣΑΡΕΣ τέσσερις αστράγαλοι ΕΞῆΣ στη σειρά:

ΜΗ μή ΝῦΝ τώρα ΣΠΕῦΔ(Ε) βιάζεσαι ὁΔῷ ἥ σε δρόμο ο οποίος ΣΟΙ για σένα ΑΜΗΧΑΝΟΣ χωρίς τρόπο, αδύνατος ΕΣΤΙΝ είναι, ΑΚΑΡΠΟΣ, άκαρπος.

ΒΟΥΛΗΝ ἥΝ το σχέδιο το οποίο ΠΡΑΣΣΕΙΣ προσπαθείς να πραγματοποιήσεις ΘΕΟΣ ο Θεός ΟΥΚ δέν Εᾷ αφήνει· ΑΛΛ(Α) ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ αλλα στάσου (=μήν προχωράς)·

ΔΕΙΝΟΝ Δ(Ε) και είναι φοβερό ΕΙΣ ΕΡΙΝ σε φιλονεικία, καβγά ΕΡΧΕΣΘΑΙ να μπείς ΚΑΙ ΑΓῶΝΑ ΔΙΚΗΝ ΤΕ και μάλιστα σε διαφωνία και δικαστήριο. (ΑΓῶΝΑ ΔΙΚΗΝ ΤΕ είναι σχήμα ἕν δια δυοῖν, η φράση σημαίνει δικαστικό αγώνα).

14. (δακτυλικοί εξάμετροι) Τρίτωνος

ΕἷΣ ΧεῖΟΣ ΚΑΙ ΤΡΕῖΣ ΤΡΕῖΟΙ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡ(Α) ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ:

ΛΑΚΤΙΖΕΙΣ ΠΡΟΣ ΚΕΝΤΡΑ*, ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΑ ΚΥΜΑΤΑ ΜΟΧΘΕῖΣ, _{*(εξηγεί: «ματαιοπονείς». Δέν είναι απλώς ματαιοπονία, κλωτσάς στα καρφιά, αυτοζημιώνεσαι πολεμώντας με κάτι πολύ ισχυρότεροσου) Είναι πασίγνωστη η φράση που είπε ο Χριστός στον Σαούλ, μετέπειτα απόστολο Παύλο: «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις; σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν!» που δείχνει πως η φράση ήταν πασίγνωστη παροιμία. Ίσως πασίγνωστοι να ήταν και αυτοί οι χρησμοί. Παροιμιώδεις ήταν επίσης οι φράσεις ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΑ ΚΥΜΑΤΑ ΜΟΧΘΕῖΣ και ΙΧΘΥΝ ΕΝ ΠΕΛΑΓΕΙ ΖΗΤΕῖΣ)}

ΙΧΘΥΝ ΕΝ ΠΕΛΑΓΕΙ ΖΗΤΕῖΣ· ΜΗ ΣΠΕῦΔ(Ε) ΕΠΙ ΠΡΑΞΙΝ·

ΟΥ ΣΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΝ ΕΣΤΙ ΘΕΟΥΣ ΒΙΑΣΑΣΘΑΙ ΑΚΑΙΡΩΣ.

◊ ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΧεῖΟΣ είναι με την ένδειξη 1 ΚΑΙ ΤΡΕῖΣ ΤΡΕῖΟΙ και τρείς με την ένδειξη 3 ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡ(Α) ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ και με την ένδειξη 4 ο πέμπτος: (αυτό θα πεί:)

ΛΑΚΤΙΖΕΙΣ κλωτσάς ΠΡΟΣ ΚΕΝΤΡΑ στα καρφιά, ΠΡΟΣ ΑΝΤΙΑ ΚΥΜΑΤΑ με αντίθετα κύματα ΜΟΧΘΕῖΣ παλεύεις,

ΙΧΘΥΝ ψάρι ΕΝ ΠΕΛΑΓΕΙ στη θάλασσα ΖΗΤΕῖΣ ψάχνεις· _{(αντίστοιχο του νεοελληνικού: ψύλλους στα άχυρα ψάχνεις. Υπήρχε και αρχαία μεσοποταμιακή παροιμία: «ψάχνω ένα πουλάρι, παιδί γαϊδουριού)}· ΜΗ ΣΠΕῦΔ(Ε) μή βιάζεσαι ΕΠΙ ΠΡΑΞΙΝ να πραγματοποιήσεις·

ΟΥ ΣΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΝ ΕΣΤΙ δέν σου είναι χρήσιμο ΘΕΟΥΣ τους θεούς ΒΙΑΣΑΣΘΑΙ να πιέσεις ΑΚΑΙΡΩΣ ενώ δέν είναι ο κατάλληλος καιρός.

15. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ἑρμοῦ Διάκτορος

ΕἷΣ ΩΝ ἑΞειΤΗΣ, ΔΥΟ ΜΟῦΝΟΙ ΚΑΙ ΔΥΟ ΤΡΕΙΟΙ:

ΜΗΤΕ ΣΥ ΦΡΙΚΤΑ ΝΟΕΙ ΜΗΤ(Ε) ΑΝΤΙΑ ΔΑΙΜΟΝΟΣ ΕΡΧΟΥ

ΔΕΙΝΑ ΦΡΟΝῶΝ· ΟΥΘΕΝ ΓΑΡ ΟΝΗΣΙΜΟΝ ΕΣΤΙΝ ΑΠ(Ο) ΑΥΤΟῦ,

ΟΥΔ(Ε)* ὉΔΟΝ ἥΝ ΣΤΕΙΧΕΙΣ, ΚΕΡΔΟΣ ΤΙ ΣΟΙ ΕΣΤΙΝ ΑΠ(Ο) ΑΥΤῆΣ. _{*(«ουδ» χωρίς απόστροφο).}

◊ ΕἷΣ ένας (αστράγαλος) ΩΝ όταν είναι ἑΞειΤΗΣ εξίτης, ΔΥΟ δύο αστράγαλοι ΜΟῦΝΟΙ μονοί ΚΑΙ ΔΥΟ και δύο αστράγαλοι ΤΡΕΙΟΙ με την ένδειξη 3:

ΜΗΤΕ ούτε ΣΥ εσύ ΦΡΙΚΤΑ φρικτά πράγματα ΝΟΕΙ να σκέφτεσαι (=να σχεδιάζεις) ΜΗΤ(Ε) ούτε ΑΝΤΙΑ αντίθετα («κόντρα») ΔΑΙΜΟΝΟΣ στο Θεό ΕΡΧΟΥ να πηγαίνεις

ΔΕΙΝΑ φοβερά πράγματα ΦΡΟΝῶΝ έχοντας στο μυαλόσου· ΟΥΘΕΝ ΓΑΡ γιατί (να ξέρεις οτι) τίποτε ΟΝΗΣΙΜΟΝ ωφέλιμο ΕΣΤΙΝ (δέν) υπάρχει ΑΠ(Ο) ΑΥΤΟῦ απο αυτό (το πράγμα που σκέφτεσαι να κάνεις),

ΟΥΔ(Ε)* ὉΔΟΝ ἥΝ ούτε τον δρόμο τον οποίο ΣΤΕΙΧΕΙΣ βαδίζεις, ΚΕΡΔΟΣ ΤΙ κάποιο κέρδος ΣΟΙ για σένα ΕΣΤΙΝ υπάρχει ΑΠ(Ο) ΑΥΤῆΣ απο αυτόν (το δρόμο). _{(Ο χρησμός εδώ αποκαλύπτει οτι ο ερωτών έχει στο νούτου να πράξει κάτι ειδεχθές απέναντι στο θείο Νόμο, ας πούμε να υποσκάψει με αθέμιτο τρόπο έναν ανταγωνιστή. Άν και δέν φανέρωσε τί ζητάει, ο χρησμός το βρήκε. Απο όλους τους χρησμούς αυτού του έργου, αυτός εδώ δείχνει την πιό σατανιστική κατεύθυνση απο μεριάς του χρησμολήπτη).}

16. (δακτυλικοί εξάμετροι) Αγαθοῦ Δαίμονος

ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΠειΠΤΩΣΙΝ ΤΡΕΙΣ* ΤΕΣΣΑΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΟῦΝΟΙ, _{*(«τρία», δέν λέγεται ποτέ έτσι. Τρεῖς εννοεί 3 αστράγαλοι, αρσενικού γένους)}

ἡΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙ ΣΟΙ ΔΑΙΜΩΝ ὁΔΟΝ, ἥΝ ΕΠΙΒΑΛΛῃ,

ΠΕΜΨΕΙ* Δ(Ε) ΕΙΣ ΑΓΑΘΟΝ ΣΕ ΦΙΛΟΜΜΕΙΔΗΣ* ΑΦΡΟΔειΤΗ. _{*(«πένψει», μάλλον ελληνιστική ανορθογραφία) *στο φιλομμειδής η παρατεταμένη προφορά του μ κρατάει απο τα πανάρχαια χρόνια, πολύ πρίν και απο τον Όμηρο, με του οποίου το έργο ήταν εξοικειωμένοι οι δημιουργοί του έργου)}

ΠΟΛΛΟῖΣ ΣΥΝ ΚΑΡΠΟῖΣ ΣΤΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΗΜΟΝΙ ΜΟΙΡῃ.

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕ τυχόν ΠειΠΤΩΣΙΝ πέφτουν ΤΡΕΙΣ τρείς αστράγαλοι ΤΕΣΣΑΡΑ με την ένδειξη 4 ΚΑΙ ΔΥΟ και δύο αστράγαλοι ΜΟῦΝΟΙ μονοί,

ἡΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙ ΣΟΙ θα βαδίσει μπροστά απο σένα (θα σε οδηγήσει) ΔΑΙΜΩΝ ο Θεός ὁΔΟΝ, ἥΝ στο δρόμο τον οποίο ΕΠΙΒΑΛΛῃ σκοπεύεις,

ΠΕΜΨΕΙ Δ(Ε) και θα στείλει ΕΙΣ ΑΓΑΘΟΝ σε καλό ΣΕ εσένα ΦΙΛΟΜΜΕΙΔΗΣ εκείνη που της αρέσει να χαμογελά ΑΦΡΟΔειΤΗ η Αφροδίτη.

ΠΟΛΛΟῖΣ ΣΥΝ ΚΑΡΠΟῖΣ με πολλούς καρπούς (=θετικά αποτελέσματα) ΣΤΕΙΞΕΙΣ θα βαδίσεις ΚΑΙ ΑΠΗΜΟΝΙ και με άβλαβη, αζημίωτη ΜΟΙΡῃ μοίρα.

17. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διὸς Σωτῆρος

ΕἷΣ ΧεῖΟΣ, ΤΡΙΑ* ΠειΠΤΟΝΤΕΣ ΔΥΟ, ΤΕΣΣΑΡΑ ΔΟΙΑ: _{*(«τρεία» μετρικώς και γλωσσικώς απαράδεκτο)}

ἥΝ ΕΠΙΒΑΛΛῃ ΝῦΝ ΠΡᾶΞΙΝ, ΘΑΡΡῶΝ ΙΘΙ, ΠΡᾶΣΣΕ·

ΕΓΧΕΙΡΕΙ,* ΚΑΛΑ ΓΑΡ ΜΑΝΤΕῖΑ* ΔΑΙΜΩΝ ΤΑΔ(Ε) ΕΦΗΝΕ· _{*(γράφει: «ἐνχείρει, καλὰ γὰρ μαντεῖα θεοὶ τάδ’ ἔφηναν» ἐνχείρει=μάλλον ελληνιστική ανορθογραφία. Μετά τη λ. μαντεῖα έχουμε παραβίαση του ζεύγματος του Hermann, κακόηχη και απολύτως ανεπίτρεπτη στον κλασσικό και ομηρικό εξάμετρο. Το «καλ-ά» έχει πάντοτε μακρό το κα στον ομηρικό εξάμετρο, αλλα σε αυτούς τους χρησμούς είναι πάντοτε βραχύ. Αποκατέστησα διορθώνοντας το ζεύγμα. Εννοείται πως στη λ. «μαντεῖα» τα «εῖα» συμπροφέρονται σε μία συλλαβή, βλέπε και χρ. 36)}

ΜΗΔΕ ΠΟΝΕῖΝ ΑΛΕΟΥ· ΟΥΘΕΝ ΓΑΡ ΣΟΙ ΚΑΚΟΝ ΕΣΤΑΙ.

◊ ΕἷΣ ένας (αστράγαλος) ΧεῖΟΣ με ένδειξη 1, ΤΡΙΑ μέ ένδειξη 3 ΠειΠΤΟΝΤΕΣ όταν πέφτουν ΔΥΟ δύο αστράγαλοι, ΤΕΣΣΑΡΑ τεσσάρια ΔΟΙΑ δύο:

ἥΝ εκείνην την οποία ΕΠΙΒΑΛΛῃ βάζεις με το νούσου ΝῦΝ τώρα ΠΡᾶΞΙΝ τη δουλειά, ΘΑΡΡῶΝ ΙΘΙ με θάρρος πήγαινε, ΠΡᾶΣΣΕ κάνε(την)·

ΕΓΧΕΙΡΕΙ επιχείρησε, πράξε, ΚΑΛΑ ΓΑΡ αφού καλές ΜΑΝΤΕῖΑ τις προγνώσεις ΔΑΙΜΩΝ ο Θεός ΤΑΔ(Ε) αυτές εδώ (τις προγνώσεις) ΕΦΗΝΕ φανέρωσε·

ΜΗΔΕ και μή ΠΟΝΕῖΝ να κοπιάζεις ΑΛΕΟΥ απόφευγε· ΟΥΘΕΝ ΓΑΡ γιατί τίποτε ΣΟΙ σε σένα ΚΑΚΟΝ κακό ΕΣΤΑΙ (δέν) θα γίνει (=γιατί κανένα κακό δέν θα σου συμβεί).

18. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διὸς Άμμωνος

ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΠΕΙΠΤΩΣΙΝ ΜΟῦΝΟΙ ΤΡΕῖΣ, ΔΥΩ* ΔΕ Τ(Ε) ἑΞΕΙΤᾱ, _{*(«καὶ δύο ξεῖται», μετρικώς απαράδεκτο. Στο δυω τα φωνήεντα συμπροφέρονται σε μία συλλαβή, συνίζηση που συμβαίνει όχι σπάνια σε αυτό το έργο. Στο πρωτότυπο πρέπει να χρησιμοποιήθηκε και εδώ και αλλού δυικός αριθμός, προσφιλής στους αττικίζοντες)}

ἥΝ ΦΡΕΣΙΝ ὁΡΜΑΙΝΕΙΣ ὅΔΟΝ, ΕΙΣ ΤΑΥΤΗΝ ΙΘΙ ΘΑΡΡῶΝ,

ΠᾶΝ ΔΕ ΘΕΟΣ ΔΩΣΕΙ· ΠΡΑΞΕΙΣ Δ(Ε) ὅΣΑ ΘΥΜΟΣ ΑΝΩΓΕΙ

ΠΑΝΤΑ, ΖΕΥΣ Δ(Ε) ὑΨΙΒΡΕΜΕΤΗΣ ΣΩΤΗΡ ΣΟΙ ΕΠΕΣΤΑΙ.* _{*(«ἐπέσαι», δέν είναι ελληνικά αυτά)}

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕ τυχόν ΠΕΙΠΤΩΣΙΝ πέφτουν ΜΟῦΝΟΙ μονοί ΤΡΕῖΣ, ΔΥΩ ΔΕ Τ(Ε) και επιπλέον δύο ἑΞΕΙΤᾱ εξίτες,

ἥΝ εκείνην που ΦΡΕΣΙΝ μέσασου ὁΡΜΑΙΝΕΙΣ επιθυμείς (να βαδίσεις) ὅΔΟΝ την οδό, ΕΙΣ ΤΑΥΤΗΝ σε αυτήν (την οδό) ΙΘΙ πήγαινε ΘΑΡΡῶΝ έχοντας θάρρος, (= σε εκείνον το δρόμο που λογαριάζεις να βαδίσεις, πήγαινε με θάρρος)

ΠᾶΝ ΔΕ και κάθε τί ΘΕΟΣ ο Θεός ΔΩΣΕΙ θα το δώσει· ΠΡΑΞΕΙΣ Δ(Ε) και θα καταφέρεις ὅΣΑ όσα ΘΥΜΟΣ η ψυχήσου ΑΝΩΓΕΙ σε παρακινεί (να πράξεις)

ΠΑΝΤΑ όλα, ΖΕΥΣ Δ(Ε) ενώ ο Δίας ὑΨΙΒΡΕΜΕΤΗΣ που βροντάει απο ψηλά ΣΩΤΗΡ σωτήρας ΣΟΙ ΕΠ-ΕΣΤΑΙ θα σου είναι (θα σου παραστέκεται).

19. (δακτυλικοί εξάμετροι) Τύχης Αγαθῆς

ΕΙ ΠΑΝΤΕΣ ΤΡΕΙΟΙ, ΦΟῖΒΟΥ ΦΩΝῆΣ ΕΠΑΚΟΥΣΟΝ·

ἥ ΤΕ ΤΕΚΟῦΣΑ ΒΡΕΦΟΣ ΞΗΡΟΥΣ ΜΑΣΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΜΦΩ,

ΑΛΛΑ ΠΑΛΙΝ ΒΛΑΣΤΗΣΕ ΚΑΙ ΑΦΘΟΝΟΝ ΕΣΧΕ ΓΑΛΑΚΤΟΣ·

ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛῶΣ ἕΞΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤῶΝ* Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ. _{*(γράφει ὧν, αλλα το των είναι πολύ προτιμότερο στον εξάμετρο και μετρικώς πολύ καλύτερο. Προφανώς αυτό ήταν το αυθεντικό, και έγινε ὧν κατα “facilior lectio”. Προσέξτε οτι και στον πρόλογο λέει «τοῦ» και όχι «οὗ», παρ’όλο που και το «οὗ» μετρικώς θα ταίριαζε εξ ίσου. Επίσης στον χρ. 28 χρησιμοποιείται «τῷ» και όχι «ᾧ»).}

◊ ΕΙ άν ΠΑΝΤΕΣ όλοι (οι αστράγαλοι) ΤΡΕΙΟΙ είναι τρείοι, ΦΟῖΒΟΥ ΦΩΝῆΣ ΕΠΑΚΟΥΣΟΝ στου Φοίβου (Απόλλωνα) τη φωνή (τα λόγια) δώσε προσοχή:

ἥ ΤΕ και εκείνη ΤΕΚΟῦΣΑ που γέννησε ΒΡΕΦΟΣ το βρέφος ΞΗΡΟΥΣ άνυδρους (χωρίς γάλα) ΜΑΣΤΟΥΣ τους μαστούς ΕΧΕΙ έχει ΑΜΦΩ καί τους δύο,

ΑΛΛΑ ΠΑΛΙΝ ΒΛΑΣΤΗΣΕ αλλα και πάλι αναζωογονήθηκε ΚΑΙ ΑΦΘΟΝΟΝ και άφθονη ποσότητα ΕΣΧΕ απέκτησε ΓΑΛΑΚΤΟΣ γάλακτος· (ο αόριστος «βλάστησε» και «έσχε» με γνωμική έννοια. Όπως λέμε «έγινε» και εννοούμε «σίγουρα θα γίνει». Ο Θεός μιλά για το μέλλον σάν να είναι ήδη πραγματοποιημένο, φυσικά, αφού ο Θεός βλέπει το μέλλον εξίσου καλά όπως και το παρόν)

ΚΑΙ ΤΟΤΕ και τότε (όταν γίνει πραγματικότητα η αναζωογόνηση και ξαναφέρει γάλα εκείνη που δέν είχε) ΠΑΝΤΑ σε όλα ΚΑΛῶΣ ἕΞΕΙΣ καλώς θα έχεις, σε καλή κατάσταση θα είσαι ΠΕΡΙ ΤῶΝ σχετικά με εκείνα που Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ με συμβουλεύεσαι. (Για τον Θεό και το μέλλον είναι παρόν. Αλλα στον υλικό κόσμο χρειάζεται χρόνος για να εκδηλωθεί αυτό που ο Θεός ήδη γνωρίζει, γι’ αυτό λέει: «και τότε», δηλαδή όταν εκδηλωθεί η πρόγνωση)

20. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διὸς Ξενίου

ΤΕΤΡῶΕΙΣ, ΤΡΕῖΟΣ ΚΑΙ ΞΕΙΘΟΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΟῦΝΟΙ:* _{*(«Τετρῶος, τὲ καὶ τρεῖος καὶ ξεῖθος καὶ δύο μοῦνοι» εντελώς άμετρο, και δέν είναι σωστά ελληνικά. Απεκατέστησα με βάση την εικόνα της επιγραφής που δίνεται στη σελίδα 55 του βιβλίου)}

ΠΡᾶΞΙΝ ΕΠ(Ι)* ἥΝ ΜΕΛΛΕΙΣ, ΜΗ ΣΠΕῦΔ(Ε), ΟΥΠΩ ΓΑΡ ὁ ΚΑΙΡΟΣ· _{*(«ἐφ» χωρίς απόστροφο)}

ΚΑΙ ΕΝ* ΝΟΥΣῳ ΔΕ Τ(Ε)* ΕΟΝΤΑ ΘΕΟΙ ΣΩΖΟΥΣΙΝ ἑΤΟΙΜΩΣ, _{*(και εν, πρέπει να συμπροφερθεί σε μία συλλαβή, προφερόταν κἠν) *(η επιγραφή έχει ΔΕ Τ(Ε), είναι ανεξήγητο πού βρήκανε το «σὲ γ’»)}

ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΝ ΑΛΛῃ ΧΩΡᾳ ὁΔΟῦ ΛΗΞΕΙΝ ΘΕΟΣ ΑΥΔᾷ.

◊ ΤΕΤΡῶΕΙΣ αστράγαλος με την ένδειξη 4, ΤΡΕῖΟΣ αστράγαλος με την ένδειξη 3, ΚΑΙ ΞΕΙΘΟΣ καθώς και αστράγαλος με την ένδειξη 6 ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΟῦΝΟΙ και δύο μονοί:

ΠΡᾶΞΙΝ την δουλειά ΕΠ(Ι) ἥΝ ΜΕΛΛΕΙΣ στην οποία αποσκοπείς, ΜΗ ΣΠΕῦΔ(Ε) μή βιάζεσαι (να την κάνεις), ΟΥΠΩ ΓΑΡ γιατί δέν είναι ακόμη ὁ ΚΑΙΡΟΣ ο (κατάλληλος) καιρός·

ΚΑΙ ΕΝ ΝΟΥΣῳ ΔΕ Τ(Ε) ΕΟΝΤΑ και σε ασθένεια εκείνον που είναι ΘΕΟΙ οι θεοί ΣΩΖΟΥΣΙΝ τον σώζουν ἑΤΟΙΜΩΣ γρήγορα, πρόθυμα,

ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΝ ΑΛΛῃ ΧΩΡᾳ και εκείνος που σε άλλη χώρα (πορεύεται) ὁΔΟῦ ΛΗΞΕΙΝ την περιπλάνηση (οτι) θα παύσει ΘΕΟΣ ΑΥΔᾷ λέει (βεβαιώνει) ο Θεός.

21. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ἡρακλέους

ΕἷΣ* ΞΕῖΤΟΣ ΚΑΙ ΤΡΕῖΣ ΤΡΕῖΟΙ ΚΑΙ ΜΟῦΝΟΣ ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ: _{*(το αρχικό κείμενο πιθανότερο έλεγε «ἑξεῖτος» και όχι εἷς ξεῖτος, διότι ο τύπος «ξεῖτος» προέρχεται απο την καθομιλουμένη πρόχειρη γλώσσα, προπάντων των παιδιών, και δέν προτιμούνταν σε ένα σοβαρό έργο. Αλλα διατηρώ τον τύπο που βρήκα στο βιβλίο) «ὁ πέμπτος» είναι προσθήκη του Γερμανού λογίου, βολεύει το μέτρο, αλλα επειδή απομακρύνεται πολύ απο την επιγραφή δίνω μία άλλη αποκατάσταση:})

ΕἷΣ* ΞΕῖΤΟΣ ΚΑΙ ΤΡΕῖΣ ΤΡΕῖΟΙ Κ(ΑΙ) ΟΙΟΣ ΜΟΝΟΣ ΕΣΤΙ:

ΟΥΠΩ ΚΑΙΡΟΣ, ΑΓΑΝ ΣΠΕΥΔΕΙΣ ΔΕ ΣΥ, ΜΗ ΚΕΝΑ ΠΡΑΞῃΣ*· _{*(«παράξῃς»)}

ΜΗΔ(Ε) ὥΣ ΤΙΣ ΤΕ ΛΕΩΝ ΤΥΦΛΗΝ ΕΚΥΗΣΕ ΛΟΧΕΙΗΝ·

ἥΣΥΧΑ ΒΟΥΛΕΥΟΥ ΚΑΙ ΣΟΙ ΘΕΟΣ ἡΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙ.

◊ ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΞΕῖΤΟΣ με την ένδειξη 6 ΚΑΙ ΤΡΕῖΣ ΤΡΕῖΟΙ και τρείς με την ένδειξη 3 Κ(ΑΙ) ΟΙΟΣ και ένας μόνος ΜΟΝΟΣ με την ένδειξη 1 ΕΣΤΙ είναι:

ΟΥΠΩ ΚΑΙΡΟΣ δέν είναι ακόμη ο (κατάλληλος) καιρός, ΑΓΑΝ ΣΠΕΥΔΕΙΣ ΔΕ και υπερβολικά βιάζεσαι ΣΥ εσύ, ΜΗ μή ΚΕΝΑ μάταια ΠΡΑΞῃΣ πράξεις·

ΜΗΔ(Ε) και μήν (κάνεις) ὥΣ όπως ΤΙΣ ΤΕ και κάποιο ΛΕΩΝ λιοντάρι ΤΥΦΛΗΝ τυφλό ΕΚΥΗΣΕ κυοφόρησε (δέν το κυοφόρησε αρκετά ωστε να αποκτήσει ανοιχτά μάτια) ΛΟΧΕΙΗΝ το έμβρυο· (βρίσκεται παρόμοια σε αρχαίο ακκαδικό κείμενο περι το 1700 π.Χ.: «καθώς λέει η παροιμία η παλιά: η σκύλα απο τη βιασύνητης γέννησε τυφλά τα κουτάβια». Εμείς σήμερα λέμε: «η γάτα απο τη βιάσητης γεννάει στραβά τα γατάκια». Η παροιμία οπωσδήποτε υπήρχε στους αρχαίους Έλληνες, στη θέση του «λέων» η παροιμία είχε «κύων» (ενίοτε «γαλῆ») αλλα επειδή με το «κύων» το ρητό ήταν σκωπτικό και ακουγόταν πρόστυχα, άλλαξε σε «λέων», ωστε να έχει και αυτός ο χρησμός μεγαλοπρέπεια όπως έπρεπε να έχουν όλοι οι χρησμοί)

ἥΣΥΧΑ ήρεμα ΒΟΥΛΕΥΟΥ να λογαριάζεις ΚΑΙ και ΣΟΙ σε σένα ΘΕΟΣ ο Θεός ἡΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙ θα σταθεί οδηγός. (=και ο Θεός θα σε οδηγήσει. Αλλα για να σε οδηγήσει πρέπει να αφήσεις τα πάθη που σε σπρώχνουν να ενεργήσεις παράφορα και παράλογα)

22. (ιαμβικοί, αλλα ο πρώτος δακτυλικός!) Κυβέλης

ΕἷΣ* ΞΕῖΤΟΣ* ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΕΟΙ ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΜΟῦΝΟΙ: _{(ισχύει το ίδιο που σημείωσα για τον χρ. 21 στον 1ο στίχο)}

ΞΗΡῶΝ ΑΠΟ ΚΛΑΔΩΝ ΚΑΡΠΟΝ ΟΥΚ ΕΣΤΑΙ ΛΑΒΕῖΝ·

ὅΤΑΝ ΑΜΕΛΗΣῃΣ ΣΕΑΥΤΟΝ, ΑΒΙΩΤΟΣ ΒΙΟΣ*.

ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΜΗ ΣΠΕΙΡΑΝΤΑ ΘΕΡΙΣΑΙ ΚΑΡΠΙΜΑ. _{(είναι ο πρώτος χρ. με ιαμβικούς, όλοι οι προηγούμενοι ήταν αμιγώς με δακτυλικούς εξαμέτρους)}

◊ ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΞΕῖΤΟΣ με ένδειξη 6 ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΕΟΙ και με την ένδειξη 4 ΔΥΟ δύο αστράγαλοι ΚΑΙ ΔΥΟ και δύο αστράγαλοι ΜΟῦΝΟΙ είναι μονοί:

ΞΗΡῶΝ ΑΠΟ ΚΛΑΔΩΝ απο ξερά κλαδιά ΚΑΡΠΟΝ καρπό ΟΥΚ ΕΣΤΑΙ δέν θα υπάρξει δυνατότητα ΛΑΒΕῖΝ να πάρεις·

ὅΤΑΝ ΑΜΕΛΗΣῃΣ ΣΕΑΥΤΟΝ όταν τυχόν αμελήσεις για τον εαυτόσου, ΑΒΙΩΤΟΣ ΒΙΟΣ (η ζωήσου θα είναι) «αβίωτος βίος». (η παροιμία «αβίωτος βίος» πρέπει να κρατάει απο τα κλασσικά χρόνια)

ΟΥΚ ΕΣΤΙ δέν γίνεται ΜΗ ΣΠΕΙΡΑΝΤΑ χωρίς να σπείρεις ΘΕΡΙΣΑΙ να θερίσεις ΚΑΡΠΙΜΑ καρπισμένα χωράφια. _{(Ο κάθε στίχος εδώ είναι και ένα απόφθεγμα, στην Ελληνιστική Εποχή αγαπούσαν ιδιαίτερα τα αποφθέγματα τα διατυπωμένα σε ιαμβικούς τριμέτρους. Το νόημα και στα τρία αποφθέγματα είναι οτι ζητάς κέρδη, ενώ θα έπρεπε να ζητάς εργασία με την οποία να φροντίσεις για τη ζωήσου και για το μέλλονσου. Ήδη υφίστασαι τα αποτελέσματα της τεμπελιάςσου. Την εργασία πρέπει να αγαπήσεις και όχι τους καρπούς που ονειρεύεσαι να αποκτήσεις χωρίς να εργασθείς. Όταν πήγαινα Γυμνάσιο βρήκα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη ένα βιβλίο με «ανθολογία σύγχρονης ινδικής ποίησης». Ένα ποίημα, το κρατώ στη μνήμημου, έλεγε: «Ο ΝΑΑΡΑΔΑ άνοιξε μαγαζί κάπου πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη και στη βιτρίνα έβαλε μιά μεγάλη επιγραφή: «Εδώ πωλείται ό,τι κι άν ποθείτε!». Η πωλήτρια η ΜΕΝΕ#ΑΑ χάρηκε βλέποντας πως ήμουν γεμάτος επιθυμίες. Με ρώτησε: «τί θα θέλατε;»· απάντησα: «τη δικαιοσύνη, την αγάπη, την ειρήνη, τη χαρά». – «Δέν πουλάμε καρπούς», μου απάντησε, «μόνο σπόρους πουλάμε»)}

23. (ιαμβικοί, αλλα ο πρώτος δακτυλικός!) Προμηθέως

ΕἷΣ ΜΟΝΟΣ, ΕἷΣ ΤΡΕῖΟΣ ΠΙΠΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ ΛΟΙΠΟΙ: _{(«Εἷς μοῦνος, εἷς τρεῖος καὶ τέσσαρ’ οἱ λοιποί» αμετρότατο)}

ὑΠΟΣΧΕΣΙΝ ΤΟ ΠΡᾶΓΜΑ ΓΕΝΝΑΙΑΝ ΕΧΕΙ·

ΧΡΥΣΟῦΝ ΠΟΙΗΣΕΙΣ ΧΡΗΣΜΟΝ ΕΠΙΤΥΧΩΝ, ΞΕΝΕ·

ΨῆΦΟΝ ΔΙΚΑΙΑΝ ΤΗΝΔΕ ΠΑΡΑ ΘΕῶΝ ΕΧΕΙΣ.

◊ ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΜΟΝΟΣ με την ένδειξη 1, ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΤΡΕῖΟΣ τρείος ΠΙΠΤΩΝ όταν πέφτει ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ και με την ένδειξη 4 ΛΟΙΠΟΙ οι υπόλοιποι:

ὑΠΟΣΧΕΣΙΝ ΤΟ ΠΡᾶΓΜΑ ΓΕΝΝΑΙΑΝ ΕΧΕΙ· (αυτός ο στίχος είναι ώς έχει κατανοητός. Το πράγμα, το ζήτημα για το οποίο ρωτάς, έχει γενναία υπόσχεση, δηλαδή υπόσχεται κάτι αληθινά μεγάλο)

ΧΡΥΣΟῦΝ ΠΟΙΗΣΕΙΣ χρυσάφι θα κάνεις ΧΡΗΣΜΟΝ ΕΠΙΤΥΧΩΝ τον χρησμό όταν εκπληρώσεις, ΞΕΝΕ αγαπημένεμας φίλε· _{(βλέπε για τη λ. «ξένος» και στον χρ. 11)}

ΨῆΦΟΝ την ψήφο =την έγκριση ΔΙΚΑΙΑΝ την δίκαιη, η οποία σε δικαιώνει ΤΗΝΔΕ αυτήν εδώ ΠΑΡΑ ΘΕῶΝ απο τους θεούς ΕΧΕΙΣ έχεις. (Η έκφραση «χρυσοῦν ποιήσεις» ήταν στερεότυπη, παροιμιώδης. Όπως λέμε «λεφτά θα κάνεις», ίδια είναι η σύνταξη στο «χρυσοῦν ποιήσεις». «Χρυσάφι θα κάνεις» σημαίνει θα δημιουργήσεις κάτι πολυτιμότατο. Αυτό (καθώς φαίνεται απο τα συμφραζόμενα) δέν είναι απλώς κάτι πολύτιμο που θα αποκτήσεις, αλλα κάτι καλό για όλον τον κόσμο, όπως ο Προμηθέας (που είναι η θεότητα αυτού του χρησμού) έκανε τόσα καλά πράγματα για την ανθρωπότητα. Ακριβώς γι’ αυτό έχεις την αγάπη και έγκριση των ανθρώπων (γι’ αυτό αποκαλείσαι «ΞΕΝΕ») και των θεών. Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων είναι όλοι δυνάμεις που εργάζονται για το καλό και το δίκαιο. Όταν ο χρησμός λέει: «έχεις αυτήν εδώ την ψήφο των θεών», ποιά είναι «αυτή εδώ» (ΤΗΝΔΕ); αυτός ο ίδιος ο χρησμός είναι η εγκριτική ψήφος των θεών.

24. (ιαμβικοί, αλλα ο πρώτος δακτυλικός!) Γῆς Καρποφόρου

ΕἷΣ ΤΕΤΡΩΟΣ Κ(ΑΙ) ΑΛΛΟΙ ΤΡΕῖΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΕΦΕΞῆΣ: _{*(«Εἷς τετρῶος καὶ τρεῖοι πάντες ἐφεξῆς» μετρικώς απαράδεκτο)}

ἅΠΑΝΤΑ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ ΚΑΛῶΣ·

ΒΟΗΘΟΝ ἕΞΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΥΧΗΣ ΤΟΝ ΠΥΘΙΟΝ* _{*(εδώ το Πυ- είναι μακρό, ενώ στον πρόλογο στην ίδια λέξη βραχύ)}

Γῆ ΣΟΙ ΤΕΛΕΙΟΝ ΚΑΡΠΟΝ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΠΟΝΟΙΣ.

◊ ΕἷΣ ένας (αστράγαλος) ΤΕΤΡΩΟΣ με την ένδειξη 4 Κ(ΑΙ) ΑΛΛΟΙ και οι άλλοι (είναι) ΤΡΕῖΟΙ τρείοι ΠΑΝΤΕΣ όλοι ΕΦΕΞῆΣ στη σειρά:

ἅΠΑΝΤΑ όλα ΠΡΑΞΕΙΣ θα τα καταφέρεις ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ και θα κάνεις κουμάντο ΚΑΛῶΣ ωραία·

ΒΟΗΘΟΝ ἕΞΕΙΣ βοηθό θα έχεις ΜΕΤΑ ΤΥΧΗΣ μαζί με την Τύχη= για καλήσου τύχη ΤΟΝ ΠΥΘΙΟΝ τον Πύθιο (Απόλλωνα)

Γῆ η Γή ΣΟΙ σε σένα ΤΕΛΕΙΟΝ ολοκληρωμένο (πλήρη ποσοτικώς και ώριμο ποιοτικώς) ΚΑΡΠΟΝ καρπό ΑΠΟΔΩΣΕΙ θα ανταποδώσει ΠΟΝΟΙΣ στους κόπους(σου).

25. (ιαμβικοί, αλλα ο πρώτος δακτυλικός!) Νηρέως _{(ο Νηρεύς ήταν ο θεός του βάθους της θάλασσας)}

ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΤΡΕῖΣ ΤΡΕῖΟΙ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΕΟΙ ΔΥ(Ο) ΕΩΣΙ, _{(«Εἰ δὲ κὲ τρεῖς οἱ τρεῖοι και δύο οἱ τεσσάρεοι·» εντελώς άμετρο)}

ΚΥΜΑΣΙ ΜΑΧΕΣΘΑΙ ΧΑΛΕΠΟΝ· ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ, ΦΙΛΕ·

ΜΟΧΘΕῖΝ ΑΝΑΓΚΗ· ΜΕΤΑΒΟΛΗ Δ(Ε) ΕΣΤΑΙ ΚΑΛΗ·

ΖΑΛΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗΝ ΦΕῦΓΕ, ΜΗ ΤΙ ΚΑΙ ΒΛΑΒῇΣ.

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕ τυχόν ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι ΤΡΕῖΟΙ τρείοι (με ένδειξη 3) ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΕΟΙ και με την ένδειξη 4 ΔΥ(Ο) δύο ΕΩΣΙ είναι,

ΚΥΜΑΣΙ με τα κύματα ΜΑΧΕΣΘΑΙ να πολεμάς ΧΑΛΕΠΟΝ είναι δυσκολότατο· ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ περίμενε, ΦΙΛΕ αγαπητέ·

ΜΟΧΘΕῖΝ να ταλαιπωρείσαι ΑΝΑΓΚΗ είναι ανάγκη (δέν γίνεται διαφορετικά)· ΜΕΤΑΒΟΛΗ μεταβολή (της τύχης) Δ(Ε) όμως ΕΣΤΑΙ θα υπάρξει ΚΑΛΗ καλή·

ΖΑΛΗΝ την ταραχή ΜΕΓΙΣΤΗΝ την πολύ μεγάλη ΦΕῦΓΕ απόφευγε, ΜΗ να μή ΤΙ σε κάτι ΚΑΙ ΒΛΑΒῇΣ βλαφθείς κιόλας.

26. (ιαμβικοί, αλλα ο πρώτος δακτυλικός) Αρτέμιδος Αγροτέρας _{(γράφει «Ἀγρότηρας», αυτό δέν στέκεται. Το θηλυκό της κατάληξης –τήρ είναι –τειρα, π.χ. σωτήρ – σώτειρα. Μπορεί κάλλιστα να ονομασθεί Άρτεμις Αγρότειρα, αλλα η συνηθισμένη ονομασία είναι Άρτεμις Αγροτέρα. Σε αρχαία κείμενα έχω βρεί δεκάδες φορές «Άρτεμις Αγροτέρα» και καμία φορά δέν βρήκα «Άρτεμις Αγρότειρα»)}

ΞΕῖΘΟΣ, ΜΟῦΝΟΣ, ΤΕΣΣΑΡΑ Τ(Ε) ΕἷΣ, ΤΡΕῖΟΙ ΔΥΟ ΛΟΙΠΟΙ. ή:

ΞΕῖΘΟΣ, ΜΟῦΝΟΣ, ΤΕΣΣΑΡΑ Τ(Ε) ΕἷΣ, ΤΡΕῖΟΙ ΔΕ ΤΕ ΛΟΙΠΟΙ. _{(«Ξεῖθος, μοῦνος, εἷς τέσσαρα, τρεῖοι οἱ λοιποί.» αμετρότατο)}

ΛΑΓΩΣ ΔΙΕΛΘΩΝ ΠΑΝΤΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΛῶΣ.

ΛΥΠΗΣ ΠΕΠΑΥΣΟ· ΠΡΟΣΔΕΧΟΥ ΛΟΙΠΟΝ* ΧΑΡΑΝ. _{*(στο βιβλίο μεταφράζεται «λοιπόν»! ένα απο τα αμέτρητα κωμικά στιγμιότυπα αυτού του βιβλίου)}

ΤειΜῶΝ ΤΟ ΘΕῖΟΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΡΕΦΕΙΣ.

◊ ΞΕῖΘΟΣ αστράγαλος με ένδειξη 6, ΜΟῦΝΟΣ αστράγαλος με ένδειξη 1, ΤΕΣΣΑΡΑ Τ(Ε) και με ένδειξη 4 ΕἷΣ ένας (αστράγαλος), ΤΡΕῖΟΙ τρείοι ΔΥΟ οι δύο ΛΟΙΠΟΙ υπόλοιποι.

ΛΑΓΩΣ λαγός ΔΙΕΛΘΩΝ όταν περάσει ΠΑΝΤΑ όλα ΣΗΜΑΙΝΕΙ τα προμηνύει ΚΑΛῶΣ καλά. (είναι καλό σημάδι για όλα, όταν δείς λαγό να περνά. Αφού παίρνεις αυτόν τον χρησμό, σημαίνει πως, άν όχι λαγό, πάντως κάποιο καλό σημάδι είδες ή πρόκειται σύντομα να δείς)

ΛΥΠΗΣ απο τη λύπη(σου) ΠΕΠΑΥΣΟ να έχεις πάψει· ΠΡΟΣΔΕΧΟΥ να προσδοκάς, να υποδέχεσαι ΛΟΙΠΟΝ στο εξής, απο’δώ και πέρα ΧΑΡΑΝ χαρά.

ΤειΜῶΝ όταν τιμάς ΤΟ ΘΕῖΟΝ το Θείον ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ την συνείδησήσου ΤΡΕΦΕΙΣ τρέφεις. (Τί σημαίνει «συνείδησιν»; Αυτό που σήμερα ονομάζουμε αυτοσυναίσθημα, δηλαδή το πώς αισθάνεσαι τον εαυτόσου. Το αυτοσυναίσθημα είναι το πάν στον άνθρωπο! Όσο περισσότερο τιμάς το Θεό μέσω λατρευτικών πράξεων, λόγων και σκέψης, τόσο περισσότερο ανεβάζεις το αυτοσυναίσθημάσου, αισθάνεσαι πως είσαι ένα ανώτερο όν, αποκτάς όλο και ανώτερη γνώση για τον κόσμο, πως ο υλικός κόσμος είναι το όργανο του πνεύματος, και όσο ανώτερος αισθάνεσαι, γίνεσαι και ανώτερος, επηρεάζεσαι όλο και λιγότερο απο συναισθήματα φόβου, οργής, ενοχής και ενσαρκώνεις τα αντίθετα: δύναμη, αγάπη και σοφία. Γι’ αυτό λέει: πάψε να λυπάσαι, απο’δώ και πέρα θα έχεις χαρά.

27. (ιαμβικοί, αλλα ο πρώτος δακτυλικός) Δήμητρος Καρποφόρου

ΞΕῖΤΑΙ ΜΕΝ ΔΥΟ, ΜΟῦΝΟΙ ΔΙΣ ΔΕ ΤΕ, ΤΡΕῖΟΣ Ο ΠΕΜΠΤΟΣ: _{(«Δύο ξεῖται, δύο μοῦνοι, τρεῖος ο πέμπτος·» αμετρότατο)}

ΩΜΗΝ ΟΠΩΡΑΝ ΗΝ ΛΑΒῃΣ, ΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΝ.

ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΓῶΝΑΣ ΔΙΑΝΥΣΑΣ ΛΗΨῃ ΣΤΕΦΟΣ.

ΠΕΙΡῶ ΔΙΑ ΜΕΤΡΟΥ ΠΑΝΤΑ, ΜΗ ΒΙᾳ, ΠΟΙΕῖΝ*. _{*(το ποι του ποιεῖν βρίσκεται συνηθέστερα βραχύ παρά μακρό, και στα κλασσικά χρόνια και πάντοτε)}

◊ ΞΕῖΤΑΙ εξίτες ΜΕΝ αφ’ενός ΔΥΟ είναι δύο, ΜΟῦΝΟΙ μονοί (αστράγαλοι) ΔΙΣ δύο φορές ΔΕ αφ’ετέρου ΤΕ επίσης, ΤΡΕῖΟΣ τρείος Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος:

ΩΜΗΝ ΟΠΩΡΑΝ άγουρο φρούτο ΗΝ άν τυχόν ΛΑΒῃΣ πάρεις, ΟΥ δέν είναι ΧΡΗΣΙΜΟΝ κάτι χρήσιμο.

ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΓῶΝΑΣ πολλούς αγώνες ΔΙΑΝΥΣΑΣ όταν περάσεις ΛΗΨῃ θα λάβεις ΣΤΕΦΟΣ στεφάνι. (=πρέπει πολλούς αγώνες να κάνεις για να κερδίσεις το στεφάνι του νικητή αθλητή)

ΠΕΙΡῶ να δοκιμάζεις, να προσπαθείς ΔΙΑ ΜΕΤΡΟΥ με σωστό μέτρο ΠΑΝΤΑ το κάθε τί, ΜΗ ΒΙᾳ και όχι με υπερβολική δύναμη, ΠΟΙΕῖΝ να κάνεις. (Να στοχεύεις να κάνεις το κάθε τί μέσω του μέτρου και όχι μέσω της βίας. Διότι η βία, η υπερβολική δύναμη που προσπαθεί να καταναγκάσει τα πράγματα, είναι υπέρβαση του μέτρου και συνεπώς ὕβρις. Αυτός ο χρησμός υπόσχεται λαμπρή επιτυχία αλλα μόνο μετά απο πολλούς αγώνες. Και το δύσκολο δέν είναι οτι χρειάζεται να βάζεις πολλή δύναμη, αλλα οτι χρειάζεται να βρείς σε κάθε τί το σωστό μέτρο. Όπως όταν οδηγάς αυτοκίνητο, καλή οδήγηση δέν είναι να πατάς με δύναμη το γκάζι ή το φρένο ή τον συμπλέκτη, αλλα πρέπει να πατάς το κάθε πετάλι την ώρα που πρέπει και τόσο όσο πρέπει. Αυτό λέγεται μέτρο. Όταν βρείς το μέτρο του κάθε πράγματος, τότε έχεις επιτυχία σε κάθε τί). Διαφορετικά και άν ακόμη πάρεις το δίπλωμα της οδήγησης ενώ δέν έχεις μάθει να οδηγείς, είναι άχρηστο, σάν το άγουρο φρούτο.

28. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ζεφύρου (είναι σάν να έχεις ούρειο άνεμο)

Εἰ ΔΕ ΚΕΝ* ΕἷΣ ΧεῖΟΣ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΦΕΞῆΣ, _{*(γράφει «κὲ»)}

ΝῦΝ ΣΟΙ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕῖ ΔΑΙΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣ ΟΡΘΟΝ ὁΔΗΓΕῖ, _{*(γραμμένο χωρίς στίξη στο τέλος του στίχου)}

ΠΡΑΞΕΙΣ ΠᾶΝ ΚΑΤΑ ΝΟῦΝ· Τῷ ΜΗΚΕΤΙ ΤΡῦΧΕ ΣΕΑΥΤΟΝ·

ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΤΕΥΞῃ ΣΥ Γ(Ε) ΑΜΕΜΠΤΩΣ ὧΝ ΕΠΙΘΥΜΕῖΣ.

◊ Εἰ ΔΕ και άν ΚΕΝ τυχόν ΕἷΣ (είναι) ένας ΧεῖΟΣ χῖος (με ένδειξη 1)  ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΦΕΞῆΣ,

ΝῦΝ τώρα ΣΟΙ για σένα ΠΑΝΤΑ όλα ΤΕΛΕῖ τα ολοκληρώνει  ΔΑΙΜΩΝ ο Θεός ΚΑΙ ΕΣ ΟΡΘΟΝ και στο σωστό ὁΔΗΓΕῖ τα οδηγεί,

ΠΡΑΞΕΙΣ θα καταφέρεις ΠᾶΝ κάθε τί ΚΑΤΑ ΝΟῦΝ όπως το ελπίζεις· Τῷ γι’ αυτό ΜΗΚΕΤΙ ΤΡῦΧΕ να μή βασανίζεις άλλο πιά ΣΕΑΥΤΟΝ τον εαυτόσου·

ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΤΕΥΞῃ όλα θα τα επιτύχεις ΣΥ εσύ Γ(Ε) πάντως ΑΜΕΜΠΤΩΣ χωρίς κατάκριση (χωρίς να κάνεις τίποτε εσφαλμένο ή λειψό που να μειώνει το επίτευγμασου) ὧΝ ΕΠΙΘΥΜΕῖΣ εκείνα που επιθυμείς. (Το «ΓΕ», άν όντως υπήρχε στο αρχικό κείμενο, εννοεί «εσύ πάντως» δηλαδή άλλοι μπορεί να μήν τα καταφέρουν τόσο καλά, εσύ πάντως θα τα καταφέρεις όλα ωραία. Ή ίσως: μπορείς να βασανίζεσαι, πάντως να ξέρεις οτι θα επιτύχεις μιά χαρά).

29. (δακτυλικοί εξάμετροι) Αδραστείας

ΕΙ ΔΕ ΔΥΟ ΞΕῖΤΑΙ, ΔΥΟ ΜΟῦΝΟΙ, ΤΕΣΣΑΡ(Α) ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ,

Εῦ* ΠΡᾶΞΙΝ ΤΑΥΤΗΝ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΕΣΤΑΙ ὁ ΚΑΙΡΟΣ _{*(γραμμένο με δασεία «εὗ»!)}

ΕΝ ΓΕΝΕΣΕΙ ΣΩΖΩΝ ΚΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΑΡΑΚΕΙΤΑΙ·

ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤῶΝ ΑΛΛΩΝ ΜΑΝΤΕΙῶΝ ΕΣΤΙ ΚΑΛῶΣ ΣΟΙ.

◊ ΕΙ ΔΕ και άν (πέσουν) ΔΥΟ ΞΕῖΤΑΙ δύο εξίτες, ΔΥΟ ΜΟῦΝΟΙ δύο μονοί αστράγαλοι, ΤΕΣΣΑΡ(Α) με την ένδειξη 4 ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος,

Εῦ ωραία ΠΡᾶΞΙΝ την δουλειά ΤΑΥΤΗΝ αυτήν ΠΡΑΞΕΙΣ θα την καταφέρεις ΚΑΙ ΕΠ-ΕΣΤΑΙ και θα παρουσιαστεί (=θα έρθει) ὁ ΚΑΙΡΟΣ ο καιρός

ΕΝ ΓΕΝΕΣΕΙ ΣΩΖΩΝ (ο καιρός) που την ώρα της δημιουργίας, της επίτευξης του σκοπού, σε σώζει ΚΑΙ και (έτσι) Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ο κίνδυνος ΠΑΡΑΚΕΙΤΑΙ μένει στην άκρη (περνάει)·

ΚΑΙ επίσης ΠΕΡΙ ΤῶΝ ΑΛΛΩΝ ΜΑΝΤΕΙῶΝ σχετικά με τα άλλα ζητήματα που θέλεις να ρωτήσεις χρησμούς ΕΣΤΙ ΚΑΛῶΣ ΣΟΙ σου είναι καλή η προοπτική.

(Σημείωση: ο χρησμός ποιητικά αναφέρει οτι ο "καιρός" σώζει. Εννοείται οτι αυτός που σώζει είναι ο Θεός μέσω της φώτισης που δίνει στον κατάλληλο καιρό, στην κατάλληλη ώρα).

30. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διὸς Κεραυνίου _{(όταν ο Δίας ρίχνει κεραυνούς, τους ρίχνει για να τιμωρήσει τους επίορκους και γενικά τους ανέντιμους ανθρώπους)}

ΕἷΣ ΜΟῦΝΟΣ, ΞΕῖΤΟΣ, ΔΥΟ ΤΕΣΣΑΡΑ, ΤΡΕῖΟΣ ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ:

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΠΡΑΞΟΝΤΑ ΚΑΤΑ ΓΝΩΜΗΝ ἅ ΜΕΡΙΜΝᾷΣ·

ΟΥΤΕ ΓΑΡ ΕΚΔΗΜῳ ΙΕΝΑΙ ΣΟΙ ΣΥΜΦΟΡΟΝ* ΕΣΤΙΝ, _{*(«σύνφορον», μάλλον ελληνιστική ανορθογραφία)}

ΟΥΤ(Ε) ΩΝΟΥΜΕΝΟΣ ἡΣΘΗΣῃ* ὅ Τ(Ε)* ΟΝΗΣΙΜΟΝ ΕΣΤΑΙ. _{*(γράφει «αἰσθήσῃ», πολύ χοντρό λάθος, λόγω facilioris lectionis. Οπωσδήποτε πρέπει να γραφεί ἡσθήσῃ, που είναι μέλλων του ρήματος ἥδομαι, στο δεύτερο πρόσωπο) *(ένα τ(ε) μετά το ὅ, είναι απολύτως απαραίτητο μετρικώς, και δίνει ομηρικό ή κλασσικό στυλ, γιατί στην ομηρική ποίηση συνηθίζεται πάρα πολύ το τε μετά απο τέτοιες αναφορικές αντωνυμίες).}

◊ ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΜΟῦΝΟΣ με την ένδειξη 1, ΞΕῖΤΟΣ (ένας) εξίτης, ΔΥΟ δύο αστράγαλοι ΤΕΣΣΑΡΑ με την ένδειξη 4, ΤΡΕῖΟΣ τρείος ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος:

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ δέν γίνεται (να επιτύχεις) ΠΡΑΞΟΝΤΑ καταφέρνοντας ΚΑΤΑ ΓΝΩΜΗΝ όπως νομίζεις ἅ εκείνα για τα οποία ΜΕΡΙΜΝᾷΣ ενδιαφέρεσαι· _{(νοείται κάποιο απαρέμφατο, ας πούμε τυχεῖν ή λαβεῖν υποκείμενο της απρόσωπης έκφρασης «οὔκ εστιν» του οποίου απαρεμφάτου και της μετοχής πράξοντα το υποκείμενο είναι το νοούμενο «σε»)}

ΟΥΤΕ ΓΑΡ γιατί ούτε ΕΚΔΗΜῳ έξω απο τον τόπο (που κατοικείς) ΙΕΝΑΙ το να πάς ΣΟΙ ΣΥΜΦΟΡΟΝ ΕΣΤΙΝ σου είναι σύμφορο,

ΟΥΤ(Ε) ΩΝΟΥΜΕΝΟΣ ούτε αγοράζοντας (δίνοντας χρήματα) ἡΣΘΗΣῃ θα απολαύσεις ὅ Τ(Ε) εκείνο που ΟΝΗΣΙΜΟΝ ωφέλιμο ΕΣΤΑΙ θα είναι. _{(Δεδομένου οτι οι αναφορικές αντωνυμίες ήταν και κατα βάσιν είναι δεικτικές, η χρήση του ΤΕ μετά απο αναφορική αντωνυμία, όπως εδώ, κατα βάσιν δίνει την έννοια «και εκείνο». Έτσι επι λέξει θα ερμηνεύαμε: «ούτε αγοράζοντας θα απολαύσεις και εκείνο (που θα απολαύσεις, εννοείται) ωφέλιμο θα είναι»)}

31. (δακτυλικοί εξάμετροι) Δαίμονος Ἱκεσίου _{(Δαίμων Ἱκέσιος= ο Θεός των ικετών, ο Θεός που ελεεί τους ικέτες)}

ΠΙΠΤΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΕΤΡῶΟΙ* ΤΡΕῖΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΤΡΕῖΟΙ* _{*(γράφει τετρῶσι, δέν στέκεται γλωσσικώς, μετρικώς δέ είναι δύσκολο) *(γράφει «τρῖοι», ίσως ελληνιστική ανορθογραφία άν όχι τυπογραφικό λάθος)}

ΟΥ ΣΟΙ ὁΡῶ ΒΟΥΛΗΝ ΤΗΝΔ(Ε)* ΑΣΦΑΛῆ, ΑΛΛ(Α) ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ· _{(γράφει «τήνδε» χωρίς απόστροφο)}

Εῦ* ΠΡΑΞΕΙΣ, ΕΣΤΑΙ ΣΕ ΤΥΧεῖΝ ΜΕΤΑ ΤΑῦΤΑ· ΤΟ ΝῦΝ ΔΕ _{*(γραμμένο με δασεία «εὗ»!)}

ἥΣΥΧΟΣ ἧΣΟ, ΘΕΟῖΣ* ΠΕΙΘΟΥ ΚΑΙ ΕΠ(Ι) ΕΛΠΙΔΟΣ ΙΣΘΙ. _{*(γραμμένο «θεοὶς»!)}

◊ ΠΙΠΤΟΝΤΕΣ όταν πέφτουν ΚΑΙ ΤΕΤΡῶΟΙ και με την ένδεικη 4 ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι ΚΑΙ ΔΥΟ και δύο ΤΡΕῖΟΙ που έχουν την ένδειξη 3,

ΟΥ ΣΟΙ ὁΡῶ δέν σου βλέπω ΒΟΥΛΗΝ ΤΗΝΔ(Ε) το σχέδιο αυτό εδώ ΑΣΦΑΛῆ ασφαλές, ΑΛΛ(Α) ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ αλλα περίμενε·

Εῦ ΠΡΑΞΕΙΣ καλά θα τα πάς, ΕΣΤΑΙ θα υπάρξει η δυνατότητα ΣΕ ΤΥΧεῖΝ εσύ να πετύχεις ΜΕΤΑ ΤΑῦΤΑ μετά απο αυτές τις (δύσκολες) περιστάσεις · ΤΟ ΝῦΝ ΔΕ κατα το παρόν όμως

ἥΣΥΧΟΣ ΄ήσυχος ἧΣΟ να κάθεσαι, ΘΕΟῖΣ ΠΕΙΘΟΥ στους θεούς να υπακούς ΚΑΙ ΕΠ(Ι) ΕΛΠΙΔΟΣ ΙΣΘΙ και αισιόδοξος να είσαι.

32. (δακτυλικοί εξάμετροι) Αγαθοῦ Χρόνου

ΞΕΙΤΗΣ, ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΟΝΤΕΣ ὁΜΟῦ ΤΡΙΑ*, ΧΡΗΣΜΟΣ ὅΔ(Ε) ΑΥΔᾷ: _{*(«τρεία», μετρικώς και γλωσσικώς απαράδεκτο)}

ΜΗ ΣΠΕΥΣῃΣ· ΔΑΙΜΩΝ ΓΑΡ ΕΝΙΣΤΑΤΑΙ, ΑΛΛ(Α) ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ·

ΜΗΔ(Ε) ὥΣ ΤΙΣ ΤΕ ΛΕΩΝ ΤΥΦΛΗΝ ΕΚΥΗΣΕ ΛΟΧΕΙΗΝ·

ἥΣΥΧΑ ΒΟΥΛΕΥΟΥ, ΚΑΙ ΣΟΙ ΧΑΡΙΕΝΤΑ ΤΕΛΕῖΤΑΙ.

◊ ΞΕΙΤΗΣ εξίτης (αστράγαλος με την ένδειξη 6), ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΟΝΤΕΣ ὁΜΟῦ ΤΡΙΑ τέσσερις (αστράγαλοι) όταν είναι μαζί (με την ένδειξη) 3, ΧΡΗΣΜΟΣ ὅΔ(Ε) ο χρησμός αυτός εδω ΑΥΔᾷ (έτσι) μιλά:

ΜΗ ΣΠΕΥΣῃΣ μή βιαστείς· ΔΑΙΜΩΝ ΓΑΡ γιατί κάποιος θεός ΕΝΙΣΤΑΤΑΙ παρεμβαίνει εμποδίζοντας, ΑΛΛ(Α) ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ αλλα περίμενε·

ΜΗΔ(Ε) και μή (κάνεις) ὥΣ όπως ΤΙΣ ΤΕ και κάποιο ΛΕΩΝ λιοντάρι ΤΥΦΛΗΝ ΕΚΥΗΣΕ ΛΟΧΕΙΗΝ τυφλό κυοφόρησε (=όχι αρκετά) το έμβρυο· (ο στίχος χρησιμοποιήθηκε και στον χρ. 21, βλέπε σχόλια εκεί)

ἥΣΥΧΑ ήρεμα ΒΟΥΛΕΥΟΥ να λογαριάζεις, ΚΑΙ και ΣΟΙ σε σένα ΧΑΡΙΕΝΤΑ όμορφες, αρμονικές ΤΕΛΕῖΤΑΙ ολοκληρώνονται (οι δουλειέςσου).

33. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ελπίδος Αγαθῆς

ἙΞεῖΤᾱ ΔΥΩ*, ΤΡΕΙΩ Κ(ΑΙ)* ΕἷΣ ΧεῖΟΣ ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ:

ή: ἙΞεῖΤΑΙ ΔΥΟ*, ΤΡΕΙΩ Κ(ΑΙ)* ΕἷΣ ΧεῖΟΣ ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ: _{(«Ἑξεῖται δύο και τρεῖοι, εἷς χεῖος, τάδε φράζει» μετρικώς απαράδεκτο και γλωσσικώς άτσαλο) *(στη λέξη δύο ή δύω, τα φωνήεντα πρέπει να συμπροφερθούν σε μία συλλαβή) *(το ‘και εἷς’ προφερόταν χεἷς, οπότε γίνεται λογοπαίγνιο κατα παρήχηση προς το χεῖος)}

ΕΥΟΔΑ ΣΟΙ ΠΑΝΤ(Α) ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛῆ ὧΝ Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ·

ΜΗΔΕ ΦΟΒΟῦ· ΔΑΙΜΩΝ ΓΑΡ ὁΔΗΓΗΣΕΙ ΠΡΟΣ ἅΠΑΝΤΑ·

ΠΑΥΣΕΙ ΑΦΑΡ ΛΥΠΗΣ ΧΑΛΕΠῆΣ, ΛΥΣΕΙ Δ(Ε) ὑΠΟΝΟΙΑΝ.

◊ ἙΞεῖΤᾱ ΔΥΩ εξίτες δύο, ΤΡΕΙΩ δύο αστράγαλοι με την ένδειξη 3 Κ(ΑΙ)* ΕἷΣ και ένας ΧεῖΟΣ αστράγαλος με ένδειξη 1, ΤΑΔΕ τα εξής ΦΡΑΖΕΙ δηλώνει (ο χρησμός):

ΕΥΟΔΑ με καλούς δρόμους ΣΟΙ σε σένα  ΠΑΝΤ(Α) όλα ΕΣΤΙ είναι ΚΑΙ ΑΣΦΑΛῆ και ασφαλή ὧΝ εκείνα για τα οποία Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ με συμβουλεύεσαι·

ΜΗΔΕ ΦΟΒΟῦ και μή φοβάσαι· ΔΑΙΜΩΝ ΓΑΡ γιατί ο Θεός ὁΔΗΓΗΣΕΙ θα οδηγήσει ΠΡΟΣ ἅΠΑΝΤΑ σε όλα αυτά·

ΠΑΥΣΕΙ θα (σε) σταματήσει ΑΦΑΡ έπειτα αμέσως (ή πολύ γρήγορα) ΛΥΠΗΣ ΧΑΛΕΠῆΣ απο τη λύπη τη βαρύτατη, ΛΥΣΕΙ Δ(Ε) και θα (σου) διαλύσει ὑΠΟΝΟΙΑΝ την υποψία, το αίσθημα ανασφάλειας. (θα σε σταματήσει απο τη λύπη = θα σε κάνει να πάψεις να λυπάσαι).

34. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διὸς Κτησίου

ΤΕΣΣΑΡΑ ΤΡΕῖΣ ΚΑΙ ΞειΤΗΣ ΕἷΣ ΚΑΙ ΜΟῦΝΟΣ ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ:

ΘΑΡΣῶΝ ΕΓΧΕΙΡΕΙ* ΚΑΙ ΕΠ(Ι) ΕΛΠΙΔΟΣ ΕΣΤΙΝ ὁ ΧΡΗΣΜΟΣ, _{*(«ενχείρει», μάλλον ελληνιστική ανορθογραφία)}

ὅΣ ΚΑΤΑΜΑΝΤΕΥΕΙ* ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΣΕΟΝΤΑ ΣΕΣῶΣΘΑΙ· _{*(γράφει «καταμανύει», το οποίο γλωσσικώς δέν στέκεται με τίποτα. Θα μπορούσε να είναι «καταμηνύει». Πάντως αυτό να γίνει δωρίζον «καταμανύει», δέν γίνεται. Δέν υπάρχει κανένας δωρίζων τύπος σ’ όλο αυτό το έργο)}

ΕΙ ΔΕ ΤΙ ΜΑΝΤΕΥῃ* ΧΡΕΟΣ, ὅ ΧΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟΛΗΜΨῃ. _{*(όπως πάντα στο βιβλίο του Κ. Δερβένη η κατάληξη -ῃ, εν προκειμένω στο «μαντεύῃ», εκλαμβάνεται ώς γ΄ προσώπου! Προσοχή, ο όλος στίχος στο εν λόγω βιβλίο μεταφράζεται τελείως άσχετα)}

◊ ΤΕΣΣΑΡΑ με ένδειξη 4 ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι ΚΑΙ ΞειΤΗΣ και εξίτης ΕἷΣ ένας ΚΑΙ ΜΟῦΝΟΣ με ένδειξη 1 ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος:

ΘΑΡΣῶΝ ΕΓΧΕΙΡΕΙ με θάρρος επιχείρησε, πράξε ΚΑΙ ΕΠ(Ι) ΕΛΠΙΔΟΣ ΕΣΤΙΝ και αισιόδοξος είναι ὁ ΧΡΗΣΜΟΣ ο χρησμός,

ὅΣ (ο οποίος=) αφού ΚΑΤΑΜΑΝΤΕΥΕΙ σαφώς δηλώνει ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΣΕΟΝΤΑ (οτι) ακόμη και εκείνος που νοσεί ΣΕΣῶΣΘΑΙ οτι θα έχει σωθεί· _{(η αναφορική πρόταση έχει αιτιολογική έννοια, σάν να είχε ένα ‘γαρ’)}

ΕΙ ΔΕ και άν ΤΙ κάποιο ΜΑΝΤΕΥῃ εξετάζεις μέσω του χρησμού ΧΡΕΟΣ χρέος, ὅ εκείνο που ΧΡΗΣΕΙΣ θα δανείσεις ΑΠΟΛΗΜΨῃ (να είσαι βέβαιος ότι) θα το πάρεις πίσω. (Δηλαδή άν το ερώτημασου είναι άν θα λάβεις τα χρωστούμενα, άν είναι ασφαλές να δώσεις δανεικά, ο χρησμός απαντά πως όντως ό,τι δανείσεις θα σου επιστραφεί).

35. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ἑρμοῦ Κερδεμπόρου _{(γραμμένο «Κερδενπόρου», μάλλον ελληνιστική ανορθογραφία)}

ΕΙ ΔΕ ΚΕΝ ΕἷΣ ΤΡΕῖΟΣ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΑΛΛΟΙ, _{(«Εἰ δὲ κὲν εἷς τρεῖος καὶ πάντες τέσσαρα ἄλλοι» μετρικώς απαράδεκτο)}

Ἑρμῆς βουλὴν σαῖσι φρεσὶν γε* καλῶς ἐφιδρύσει* _{*(εδώ παραβιάζεται το ζεύγμα του Hermann, άρα ο στίχος δέν είναι αποδεκτός) *(γράφει «ἐπιδρώσει»· το οποίο δέν είναι κανένα γνωστό ελληνικό ρήμα. Μάλλον η επιγραφή έλεγε «επιδρύσει», που είναι αδάσυντος τύπος απο επι+ἱδρύσει, στα ελληνιστικά χρόνια και μάλιστα στη Μικρασία, απο όπου οι επιγραφές, είχε απο πολύ καιρό πάψει να προφέρεται η δασεία, γι’ αυτό και έγινε το λάθος. Θα μπορούσε βέβαια να είναι απλώς ‘επιδώσει’, το οποίο γλωσσικώς και μετρικώς στέκεται, αλλα το ‘εφιδρύσει’ ταιριάζει περισσότερο στο ύφος της ποίησης. Διορθώνεται το ζεύγμα ώς εξής:)}

ἙΡΜῆΣ ΒΟΥΛΗΝ ΣΑῖΣΙ ΚΑΛῶΣ ΦΡΕΣΣΙΝ Γ(Ε) ΕΦΙΔΡΥΣΕΙ·

ΩΦΕΛΙΜΩΝ ἕΝΕΚ(Α) ΕΣΤΑΙ ΠΑΝΤ(Α),* ΕΠΙΤΕΥΞῃ ἅ ΒΟΥΛῃ*· _{*(βάζω εδώ το κόμμα, στο βιβλίο το κόμμα είναι μετά το ἕνεκ(α) και δέν έχει καμία στίξη στο τέλος του προηγουμένου στίχου) *(γράφω το βούλῃ με ῃ, όπως είναι και το επιτεύξῃ. Στο βιβλίο είναι το ‘ἐπιτεύξῃ’ με ῃ αλλα το «βούλει» με ει, ανακόλουθο)}

ΕὑΡΗΣΕΙΣ* Δ(Ε) ὅΣΑ ΜΑΝΤΕΥῃ Κ(ΑΙ)* ΟΥΘΕΝ ΚΑΚΟΝ ΕΣΤΑΙ. _{*(στο βιβλίο γραμμένο «εὐρήσεις» με ψιλή!) *(στο βιβλίο το «καὶ» γραμμένο ολόκληρο, αλλα για να βγεί το μέτρο προφερόταν μαζί με την επόμενη λέξη: ‘κοὐθέν’)}

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕΝ τυχόν (πέσουν:) ΕἷΣ ένας αστράγαλος ΤΡΕῖΟΣ με την ένδειξη 3 ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ και με την ένδειξη 4 ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΑΛΛΟΙ οι τέσσερις άλλοι,

ἙΡΜῆΣ ο Ερμής ΒΟΥΛΗΝ σχέδιο ΣΑῖΣΙ στα δικάσου ΚΑΛῶΣ ωραία ΦΡΕΣΣΙΝ τα μυαλά, την ψυχή  Γ(Ε) πάντως ΕΦΙΔΡΥΣΕΙ θα τοποθετήσει, θα στήσει·

ΩΦΕΛΙΜΩΝ ἕΝΕΚ(Α) για ωφέλιμα πράγματα, (=προς όφελοςσου, για το καλόσου) ΕΣΤΑΙ θα είναι ΠΑΝΤ(Α) όλα, όλες οι δουλειές, ΕΠΙΤΕΥΞῃ θα καταφέρεις να πραγματοποιήσεις ἅ εκείνα που ΒΟΥΛῃ επιθυμείς·

ΕὑΡΗΣΕΙΣ Δ(Ε) και θα βρείς ὅΣΑ ΜΑΝΤΕΥῃ όλα εκείνα για τα οποία ρωτάς το χρησμό Κ(ΑΙ) ΟΥΘΕΝ και κανένα ΚΑΚΟΝ κακό ΕΣΤΑΙ (δέν) θα γίνει (δέν θα συμβεί).

36. (δακτυλικοί εξάμετροι)* _{*(σε αυτόν τον χρησμό στο βιβλίο όλοι οι στίχοι εκτός του πρώτου είναι σε φρικτή κατάσταση, κανένας δέν είναι κοντά σε κάποιο μέτρο, σε όλους έχει αλλάξει φρικτά η σειρά των λέξεων)} Νίκης Τροπαιοφόρου _{(γραμμένο «Νείκης», που δείχνει πως το Νι- αυτό είχε μακρό ι)}

ΕἷΣ ΞΕΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΡΕῖΣ ΤΡΕῖΟΙ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡ(Α) ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ·

ΝΟΥΘΕΣΙΑΝ ΑΓΑΘΗΝ ΜΑΝΤΕΙΑΝ* ὁΡΑΩ, ΞΕΝΕ, ΤΗΝΔΕ· _{*(στη λέξη ‘μαντείαν’ πρέπει να προφερθούν τα ‘είᾱ’ σε μία συλλαβή, παρόλο που το πρώτο στοιχείο είναι δίφθογγος και το δεύτερο μακρό. Αυτό στα κλασσικά χρόνια δέν γίνεται, αλλα στα ελληνιστικά χρόνια το ει προφερόταν σάν ένα μακρό και κλειστό (=πλησιάζοντας προς το ι) ε) (στο βιβλίο γράφει: «μαντείαν αγαθήν ὁρῶ, ξένε, τήνδε νουθεσίαν,» μετρικώς απαράδεκτο, και νοηματικώς δέν στέκει, γιατί οπωσδήποτε θέλει να πεί «αυτή η μαντεία είναι μιά καλή συμβουλή», ενώ όπως διατυπώνεται στο βιβλίο λέει το αντίθετο: «αυτή η συμβουλή είναι μιά καλή μαντεία», ενώ ακόμη δέν έχει δοθεί συμβουλή! Δέν έχουμε ακόμη συμβουλή, μαντεία έχουμε, και την ερμηνεύουμε ώς συμβουλή: να αγωνισθείς για το δίκαιο και θα νικήσεις. Λέμε για το δίκαιο, διότι λέει: «με τον Δία θα νικήσεις», και ο Δίας είναι το Πνεύμα της Δικαιοσύνης)}

_{(στο βιβλίο γράφει: «καὶ ὅς ἐν ἄλλῃ χώρᾳ ὁδοιπορεί (με οξεία!) ὁδοῦ λήξειν·», που είναι μετρικώς απαράδεκτο. Αρχικώς απεκατέστησα: «λήξει ὁδοῦ δ(ε) ὅς εν άλλῃ ὁδοιπορος ᾢχετο χώρᾳ·». Για να μείνω όμως πλησιέστερα στο κείμενο που βρήκα, αποκαθιστώ ώς εξής:)}

ὅΣ Δ(Ε) ΕΝ ΧΩΡᾳ ὁΔΟΙΠΟΡΕῖ ΑΛΛῃ, ΛΗΞΕΙ ὁΔΟῖΟ· _{(και λίγο καλύτερο μετρικώς είναι ώς εξής:)}

ὅΣ Δ(Ε) ΕΝ ΧΩΡᾳ ὁΔΟΙΠΟΡΕῖ ΑΛΛΟΣΕ, ΛΗΞΕΙ ὁΔΟῖΟ·

ΤΕΥΞῃ ἑΤΟῖΜΟΝ* ΕΠ(Ι)* ἥΝ ὁΡΜᾷΣ*, ΣΥΝ ΖΗΝΙ ΜΕΓΙΣΤῳ*. _{*(το ‘ἑτοῖμον’ νοείται ώς σύστοιχο αντικείμενο ή επιθετικός προσδιορισμός στο εννοούμενο ‘νίκην’, (συνηθέστερα οι χρησμοί αυτοί μιλούν για 'πρᾶξιν', εδώ όμως ο τίτλος του χρησμού αναφέρεται ρητά στη νίκη) δηλαδή: «θα πετύχεις ευχερή νίκη» = «θα νικήσεις με ευχέρεια») (στο βιβλίο γράφει: «σὺν Ζηνὶ μεγίστω *(χωρίς υπογεγραμμένη!) τεύξῃ ἐφ *(χωρίς απόστροφο!) ἥν ὁρμᾶς, *(χωρίς υπογεγραμμένη!) ἐτοίμως (με ψιλή!)» το οποίο είναι μετρικώς απαράδεκτο. Αρχικά απεκατέστησα: τεύξῃ επ(ι)* ἥν ὁρμᾷς*, σύν Ζηνι μεγιστῳ*, ἑτοίμως· έτσι παραβιάζεται το ζεύγμα του Hermann, αυτό βεβαίως είναι απαράδεκτο, επιπλέον η φράση «σύν Ζηνί μεγίστῳ» φαίνεται ειδικά κατασκευασμένη για μετά απο ἑφθημιμερῆ τομή, και επι πλέον με το «ἑτοῖμον» έχουμε το αναγκαίο αντικείμενο του τεύξῃ, που αλλιώς θα ήταν όχι ευκόλως εννοούμενον. ΕΠ(Ι)* ἥΝ, εννοείται «ὁδόν», όπως εννοείται και αλλού).}

◊ ΕἷΣ ένας (αστράγαλος) ΞΕΙΤΗΣ εξείτης ΚΑΙ ΤΡΕῖΣ και τρείς αστράγαλοι ΤΡΕῖΟΙ τρείοι ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡ(Α) και (με ένδειξη) 4 ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος·

ΝΟΥΘΕΣΙΑΝ ώς νουθεσία, συμβουλή ΑΓΑΘΗΝ καλή ΜΑΝΤΕΙΑΝ την μαντεία ὁΡΑΩ βλέπω, θεωρώ, ΞΕΝΕ αγαπημένεμας φίλε, ΤΗΝΔΕ αυτήν εδώ· _{(έχουμε μαντεία, και την ερμηνεύουμε ώς συμβουλή: να αγωνισθείς για το δίκαιο και θα νικήσεις. Λέμε για το δίκαιο, διότι λέει: «με τον Δία θα νικήσεις», και ο Δίας είναι το Πνεύμα της Δικαιοσύνης)}

ὅΣ Δ(Ε) και εκείνος που ΕΝ ΧΩΡᾳ σε (κάποιον) τόπο ὁΔΟΙΠΟΡΕῖ ταξιδεύει, περιπλανιέται ΑΛΛΟΣΕ αλλού, «στα ξένα», ΛΗΞΕΙ θα τερματίσει ὁΔΟῖΟ το ταξίδι, την περιπλάνησητου·

ΤΕΥΞῃ θα πετύχεις ἑΤΟῖΜΟΝ ευχερή (νίκη) ΕΠ(Ι) ἥΝ ὁΡΜᾷΣ στο (δρόμο) που κατευθύνεσαι, που επιθυμείς να πάς, ΣΥΝ μαζί ΖΗΝΙ με τον Δία ΜΕΓΙΣΤῳ τον μέγιστο. (=με τη συμπαράσταση του Δία που είναι η μέγιστη Θεότητα)

37. (ιαμβικοί, αλλα ο πρώτος δακτυλικός) Ἡλίου Νικηφόρου _{(γραμμένο «Νεικηφόρου»)}

ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΤΡΕῖΣ ΞΕῖΤΑΙ ΚΑΙ ΔΟΙΟΙ ΧεῖΟΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ, _{(γράφει: «Εἰ δὲ κὲ τρεῖς οἱ ξεῖται, Χεῖοι οἱ λοιποί», μετρικώς απαράδεκτο)}

ἥΛΙΟΣ ὁΡᾷ ΣΕ ΛΑΜΠΡΟΣ, ὅΣ ΤΑ ΠΑΝΤ(Α) ὁΡᾷ· _{(γράφει: «ὅς τὰ πάντα ὁρᾷ», το οποίο αναγκαστικά έπρεπε να γίνει «ὅς τα πάνθ’ ὁρᾷ», όπως στο γνωστό γνωμικό «ἔστιν Δίκης ὀφθαλμὸς, ὅς τα πάνθ’ ὁρᾷ» που είναι και αυτό σε ιαμβικό τρίμετρο ελληνιστικής εποχής)}

ΤῶΝ ΝῦΝ ΠΑΡΟΥΣῶΝ ΣΥΜΦΟΡῶΝ* ἕΞΕΙΣ* ΛΥΣΙΝ· _{(γράφει: συνφορῶν, ἕξις(!), το πρώτο είναι συνήθης ελληνιστική ανορθογραφία, το δεύτερο επίσης απαντά στην ελληνιστική εποχή, αλλα οπωσδήποτε έπρεπε να διορθωθεί σε μιά έκδοση της εποχήςμας)}

ΝειΚΗΦΟΡΟΝ ΔΩΡΗΜΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΜΟΝ ΤΕΛΕῖ.

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕ τυχόν (πέσουν) ΤΡΕῖΣ τρείς ΞΕῖΤΑΙ εξίτες ΚΑΙ ΔΟΙΟΙ και δύο ΧεῖΟΙ χῖοι (με ένδειξη 1) ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ οι υπόλοιποι αστράγαλοι,

ἥΛΙΟΣ ο ήλιος ὁΡᾷ ΣΕ σε βλέπει ΛΑΜΠΡΟΣ λαμπρός, ὅΣ ο οποίος ΤΑ ΠΑΝΤ(Α) τα πάντα ὁΡᾷ βλέπει·

ΤῶΝ εκείνων που ΝῦΝ τώρα ΠΑΡΟΥΣῶΝ είναι σε σένα ΣΥΜΦΟΡῶΝ δυστυχιών ἕΞΕΙΣ θα έχεις ΛΥΣΙΝ τη διάλυση, (=την απαλλαγή απο αυτές)· (θα έχεις απαλλαγή απο τις δυστυχίες που είναι τώρα παρούσες σε σένα)

ΝειΚΗΦΟΡΟΝ νικηφόρο (=που φέρνει τη νίκη) ΔΩΡΗΜΑ δώρημα (κάτι που σου δωρίζεται) ΤΟΝ ΧΡΗΣΜΟΝ αυτόν τον χρησμό ΤΕΛΕῖ πραγματοποιεί. (Δηλαδή σου δωρίζεται κάτι και με αυτό το κάτι πραγματώνεται η πρόγνωση του χρησμού που είναι η νίκη και η ευτυχία). _{Ο χρησμός αυτός θυμίζει εντόνως την ιστορία της ΡΑΑΜΑΑιΑΝΑ όπου ο ΡΑΑΜΑ την ώρα που πρόκειται να πολεμήσει με τον δεκακέφαλο δαίμονα ΡΑΑυΑ,ΝΑ αισθάνεται κουρασμένος και πτοημένος· τότε εμφανίζεται ο θεϊκός σοφός ΑΓΑΣΤιΑ ο οποίος τον προσφωνεί: ΡΑΑΜΑ ΡΑΑΜΑ ΜΑΗΑΑΒΑΑΗΟ ςΡ,ΝΥ ΓΥΗιΑ~ ΣΑΝΑΑΤΑΝΑΜ) ιΕΝΑ ΣΑΡυΑΑΝ ΑΡΙΙΝ υΑΤΣΑ ΣΑΜΑΡΕ υΙCΑιΙ,ΣιΑΣΕ (Ρααμα, Ρααμα, εσύ ο μεγάλος στους πήχεις των χεριών, άκουσε το μυστικό το αιώνιο, με το οποίο όλους τους εχθρούς, παιδίμου, στη μάχη θα τους κατανικήσεις)· και του προσφέρει έναν ύμνο 19 στροφών που ονομάζεται ΑΑΔΙΤιΑ-ΗΡΔΑιΑΜ («του Ηλίου η εσώτερη σημασία»). Σε αυτόν τον ύμνο λατρεύεται όχι ο γνωστός αισθητός ήλιος, αλλα το υπέρτατο πνεύμα συμβολιζόμενο μέσω του ηλίου (γι’ αυτό και προτιμάται η ονομασία ΑΑΔΙΤιΑ, που θα πεί γιός της ΑΑΔΙΤΙΙ, δηλαδή ο μετασχηματισμός, η μορφή του Απείρου). Απαγγέλλοντας αυτόν τον ύμνο ο Ρααμα αποκτά χαρά και δύναμη και με αυτού του ύμνου τη δύναμη κατανικά και εξοντώνει τον εχθρότου. Αυτός ο ύμνος ήταν στην προκείμενη περίπτωση το «νικηφόρον δώρημα». Για να σας ικανοποιήσω την περιέργεια, ιδού μία στροφή χαρακτηριστική του ύμνου: CΑιΑΑιΑ CΑιΑ-βΑΔΡΑΑιΑ ΗΑΡι-ΑςυΑΑιΑ ΝΑΜΟ ΝΑΜΑχ) ΝΑΜΟ ΝΑΜΑχ ΣΑΗΑΣΡΑΑ~ςΟ ΑΑΔΙΤιΑΑιΑ ΝΑΜΟ ΝΑΜΑχ)).}

38. (δακτυλικοί εξάμετροι) Μοιρῶν Ουρανίων

ΕΙ ΔΕ ΚΕ ΤΕΣΣΑΡΑ ΠΑΝΤΕΣ ὁΜΟῦ ΠΕΙΠΤΩΣΙΝ ὁΜΟΙΩΣ,

ἥΣΥΧΟΣ ἧΣΟ ΤΟ ΝῦΝ, ΟΥΔΕΝ Δ(Ε) ὁΔῷ ΕΣΤΙ ΝΟΜΙΣΜΑ· _{(γράφει: «τὸ νῦν ἥσυχος ἧσο, οὐδὲν δ’ ὁδὸν νόμισμα», μετρικώς απαράδεκτο, (και χωρίς στίξη στο τέλος του στίχου) και άλλωστε δέν είναι ελληνικά αυτά)}

ΑΙΣΧΡΟΝ ΓΑΡ ΣΟΙ ΚῆΔΟΣ ὁΡῶ ΠΕΡΙ ΤῶΝ* Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ, _*(«ὧν»)

ΜΗΔΕ ΒΙΑΖΟΥ, ΘΝΗΤΕ, ΘΕῶΝ ΕΥΧΗΝ ΑΠΟΔΟΣΘΑΙ. _{(«μηδὲ βιάζου θνητὸς ἐών, θεὸν εὐχὴν ἀποδόσθαι», μετρικώς απαράδεκτο)}

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕ τυχόν ΤΕΣΣΑΡΑ με ένδειξη 4 ΠΑΝΤΕΣ όλοι (οι αστράγαλοι) ὁΜΟῦ μαζί  ΠΕΙΠΤΩΣΙΝ πέφτουν ὁΜΟΙΩΣ ομοιόμορφα,

ἥΣΥΧΟΣ ήσυχος ἧΣΟ να κάθεσαι ΤΟ ΝῦΝ κατα το παρόν, ΟΥΔΕΝ Δ(Ε) και τίποτε ὁΔῷ στο να κάνεις δρόμο, στο να πάς κάπου ΕΣΤΙ (δέν) υπάρχει ΝΟΜΙΣΜΑ σύμφωνο με τα ήθη, ηθικό·

ΑΙΣΧΡΟΝ ΓΑΡ διότι αισχρό ΣΟΙ απο μέρουςσου  ΚῆΔΟΣ ενδιαφέρον, έγνοια ὁΡῶ βλέπω ΠΕΡΙ ΤῶΝ σχετικά με εκείνα που Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ με συμβουλεύεσαι,

ΜΗΔΕ ΒΙΑΖΟΥ και να μήν πιέζεις, ΘΝΗΤΕ θνητέ άνθρωπε, ΘΕῶΝ ΕΥΧΗΝ αυτό που εύχεσαι (να λάβεις) απο τους θεούς ΑΠΟΔΟΣΘΑΙ να σου δοθεί. (=και μήν πιέζεις, θνητέ, να σου δοθεί αυτό που προσεύχεσαι στους θεούς να λάβεις).

39. (δακτυλικοί εξάμετροι) Νεμέσεως

ΤΕΤΡῶΟΣ, ΤΡΕῖΟΣ, ΞΕῖΤΑΙ ΔΥΟ, ΧεῖΟΣ Ο ΠΕΜΠΤΟΣ·

ΠΡᾶΞΙΝ ΕΠ(Ι)* ἣΝ ΜΕΛΛΕΙΣ, ΣΠΕΥΔΟΙΣ· ΠΑΝΤ(Α)* ΕΣΤΙ ΣΟΙ ΕΞΟΝ· _{(γράφει *«ἐφ» χωρίς απόστροφο, το δέ «σπεῦδε» είναι μετρικώς απαράδεκτο, είχε μάλλον ευκτική «σπεύδοις», ίσως και απαρέμφατο: «σπεύδειν». Και «πάντα *(χωρίς απόστροφο) ἐστί σοι ἔξω»! Αυτό το ἔξω είναι νεοελληνικό τερατούργημα. Οπωσδήποτε το αρχαίο κείμενο είχε ἐξόν=μετοχή του ἔξεστι, ἔστι ἐξόν=απρόσωπη έκφραση με νοούμενο κάποιο απαρέμφατο, π.χ. λαβεῖν, ή το ίδιο το απαρέμφατο ήταν ἕξειν:} ΠΡᾶΞΙΝ ΕΠ(Ι) ἤΝ ΜΕΛΛΕΙΣ, ΣΠΕΥΔΟΙΣ· ΠΑΝΤ(Α) ΕΣΤΙ ΣΟΙ ἕΞΕΙΝ·₎

ΕΙΣ* ΑΓΑΘΟΝ Τ(Ε) ΕΝ ΝΟΥΣῳ ΕΟΝΤ(Α)* ἤΞΕΙΝ ΘΕΟΣ ΑΥΔᾷ. _{(*«εἷς»!) *(«ἐόντα» χωρίς απόστροφο).}

ἥΣΥΧΑ ΒΟΥΛΕΥΟΥ ΦΡΕΣΙΝ· ΕΣΤΑΙ ΣΟΙ ΚΑΚΟΝ ΟΥΘΕΝ.

◊ ΤΕΤΡῶΟΣ αστράγαλος με ένδειξη 4, ΤΡΕῖΟΣ αστράγαλος με ένδειξη 3, ΞΕῖΤΑΙ εξίτες ΔΥΟ δύο, ΧεῖΟΣ χῖος (με ένδειξη 1) Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος·

ΠΡᾶΞΙΝ την δουλειά ΕΠ(Ι) ἤΝ στην οποία ΜΕΛΛΕΙΣ αποβλέπεις, ΣΠΕΥΔΟΙΣ μπορείς να κάνεις γρήγορα (να σπεύσεις προς αυτήν τη δουλειά)· ΠΑΝΤ(Α) όλα ΕΣΤΙ ΣΟΙ σου είναι ΕΞΟΝ δυνατόν (να τα επιτύχεις)·

ΕΙΣ ΑΓΑΘΟΝ Τ(Ε) και σε καλό (σε ανάρρωση) ΕΝ ΝΟΥΣῳ ΕΟΝΤ(Α) σε αρρώστια άν είσαι ἤΞΕΙΝ οτι θα φτάσεις ΘΕΟΣ ο Θεός ΑΥΔᾷ λέει, δηλώνει. (=και άν είσαι ασθενής, ο Θεός δηλώνει οτι θα φτάσεις σε καλό, δηλαδή θα γίνεις καλά).

ἥΣΥΧΑ ήρεμα ΒΟΥΛΕΥΟΥ να σκέφτεσαι ΦΡΕΣΙΝ μέσα στην ψυχήσου· ΕΣΤΑΙ (δέν) θα γίνει ΣΟΙ σε σένα ΚΑΚΟΝ κακό ΟΥΘΕΝ κανένα. (=δέν θα σου συμβεί κανένα κακό).

40. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διὸς νεκρῶν Κηδεμόνος

ΜΟῦΝΟΣ Δ(Ε) ἑΞείΤΗΣ, ΤΡΕῖΟΙ ΔΥΟ,* ΤΕΣΣΑΡΑ ΔΟΙΑ· _{*(προσέθεσα το κόμμα)}

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΣΠΕΥΔΟΝΤΑ ΤΥΧεῖΝ ὅΣΑ ΚΑΙΡΟΣ ΑΝΩΓΕΙ·

ΚΕΡΔΟΣ ΕΧΕΙΣ· ΠΑΣΗΣ ΛΥΣΕΙ ΘΕΟΣ ΕΚ ΚΑΚΟΤΗΤΟΣ·

ΕΥΚΟΛΟΣ Η ΠΡᾶΞΙΣ, ΜΟΧΘΗΡΑ ΔΕ ΠΑΝΤΑ ΦΥΛΑΞΑΙ*. _{(*προσοχή, είναι προστακτική: φύλαξαι, και όχι απαρέμφατο: φυλάξαι).}

◊ ΜΟῦΝΟΣ Δ(Ε) μόνο ένας (αστράγαλος) λοιπόν ἑΞείΤΗΣ εξίτης, ΤΡΕῖΟΙ τρείοι (είναι) ΔΥΟ δύο αστράγαλοι, ΤΕΣΣΑΡΑ τεσσάρια (=αστράγαλοι με ένδειξη 4) ΔΟΙΑ δύο·

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ δέν γίνεται ΣΠΕΥΔΟΝΤΑ με το να βιαστείς ΤΥΧεῖΝ να πετύχεις ὅΣΑ όσα ΚΑΙΡΟΣ ο καιρός ΑΝΩΓΕΙ κινεί· (=όσα είναι στην εξουσία του χρόνου. Ο χρόνος θα τα φέρει όταν είναι ο καιρόςτους)

ΚΕΡΔΟΣ ΕΧΕΙΣ κέρδος έχεις· ΠΑΣΗΣ (απο) κάθε ΛΥΣΕΙ θα ελευθερώσει ΘΕΟΣ ο Θεός ΕΚ ΚΑΚΟΤΗΤΟΣ απο κακουχία· (=απο κάθε κακουχία θα σε ελευθερώσει ο Θεός)

ΕΥΚΟΛΟΣ απλή (χωρίς περιπλοκές και ιδιοτροπίες) Η ΠΡᾶΞΙΣ (είναι) αυτή η δουλειά, ΜΟΧΘΗΡΑ απο τις μοχθηρές, ανόσιες, ανέντιμες ενέργειες ΔΕ όμως ΠΑΝΤΑ όλες ΦΥΛΑΞΑΙ φυλάξου. _{(Δύσκολος στα αρχαία σημαίνει ιδιότροπος, παράξενος, ανάποδος άνθρωπος, κανονικά επι ανθρώπων λέγεται. Το αντίθετο λέγεται εύκολος = που δέν έχει ιδιοτροπίες, παραξενιές, αναποδιές. Δέν είναι ακριβώς όπως χρησιμοποιούμε τις λέξεις αυτές σήμερα. Η δουλειά για την οποία ρωτά εδώ ο άνθρωπος, είναι «εύκολος» με την αρχαία έννοια, αλλα υπάρχει κίνδυνος απο τα "μοχθηρά", δηλαδή μέσα με τα οποία προσπαθούν να υποσκάψουν το έργοσου επειδή σε φθονούν. Γι' αυτό, άν και αυτό που θέλεις να κάνεις είναι απλό και χωρίς πραγματικά προβλήματα, θα καθυστερήσει να γίνει, επειδή κάποιες σκοτεινές δυνάμεις σε υποσκάπτουν. Γι' αυτό δέν πρέπει να βιαστείς, ούτε να παίξεις το παιχνίδι εκεινών που σε υποσκάπτουν (άν με τη βιασύνησου θέλεις να καταφύγεις σε ανέντιμες μεθόδους για να επισπεύσεις το ποθούμενοσου αποτέλεσμα, θα παίξεις απλώς το παιχνίδι των εχθρώνσου. Μήν κάνεις όπως εκείνον που έσπειρε ρύζι και την άλλη μέρα πήγε να το δεί μεγαλωμένο και το είδε ακόμη μικρό. Σκέφθηκε: θα τα τραβάω για να μεγαλώσουνε πιό γρήγορα, και τράβηξε όλα τα βλαστάρια. Την άλλη πήγε και τα βρήκε όλα ξερά)}

41. (δακτυλικοί εξάμετροι) Δήμητρος

ΔΙΣΣΟΙ Δ(Ε) ἑΞεῖΤΑΙ, ΔΥΟ ΤΕΣΣΑΡΑ, ΠΕΜΠΤΟΣ ὁ ΧεῖΟΣ:

ΕΥΟΔΑ ΣΟΙ ΠΑΝΤ(Α) ΕΣΤΙ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛῆ ὧΝ Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ·

ΜΗΔΕ ΦΟΒΟῦ· ΔΑΙΜΩΝ ΓΑΡ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΠΡΟΣ ἅΠΑΝΤΑ·

ΠΑΥΣΕΙ ΓΑΡ ΛΥΠΗΣ ΧΑΛΕΠῆΣ, ΛΥΣΕΙ Δ(Ε) ὑΠΟΝΟΙΑΝ.

◊ ΔΙΣΣΟΙ Δ(Ε) διπλοί (=δύο) λοιπόν ἑΞεῖΤΑΙ εξίτες, ΔΥΟ δύο ΤΕΣΣΑΡΑ τεσσάρια (=αστράγαλοι με ένδειξη 4), ΠΕΜΠΤΟΣ πέμπτος αστράγαλος ὁ ΧεῖΟΣ (είναι) αυτός ο χῖος (με ένδειξη 1):

ΕΥΟΔΑ με καλό δρόμο ΣΟΙ ΠΑΝΤ(Α) ΕΣΤΙ σου είναι όλα ΚΑΙ ΑΣΦΑΛῆ και ασφαλή (είναι) ὧΝ εκείνα (εκείνες οι υποθέσεις, οι δουλειές) για τα οποία Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ με συμβουλεύσεσαι·

ΜΗΔΕ ΦΟΒΟῦ και να μή φοβάσαι· ΔΑΙΜΩΝ ΓΑΡ γιατί ο Θεός ΟΔΗΓΗΣΕΙ θα οδηγήσει (θα σου δείχνει, θα σου ανοίγει το δρόμο) ΠΡΟΣ ἅΠΑΝΤΑ (για να φτάσεις) σε όλα αυτά·

ΠΑΥΣΕΙ ΓΑΡ ΛΥΠΗΣ ΧΑΛΕΠῆΣ θα (σου) πάψει βέβαια τη στενοχώρια τη βαρύτατη, ΛΥΣΕΙ Δ(Ε) και θα (σου) διαλύσει ὑΠΟΝΟΙΑΝ την υποψία (το άγχος).

42. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ἡλίου Φωσφόρου

ΤΕΣΣΑΡΑ ΤΡΕῖΣ, ΜΟῦΝΟΣ ΞειΤΗΣ ΚΑΙ ΤΡΕῖΟΣ ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ·

ὅΣΣΑ ΘΕΛΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ, ΕὑΡΗΣΕΙΣ ὅΣΣΑ ΜΕΡΙΜΝᾷΣ·

ΕΓΧΕΙΡΕΙ*, ΞΕΝΕ, ΘΑΡΣΗΣΑΣ· ΠΑΝΤ(Α) ΕΣΤΙΝ ἑΤΟῖΜΑ· _{(*«ἐνχείρει», φαίνεται ελληνιστική ανορθογραφία).}

ΤΟ* ΑΦΑΝΕΣ ΕὑΡΗΣΕΙΣ· ΣΩΤΗΡΙΟΝ ἧΜΑΡ ΑΠΑΝΤᾷ. _{(γίνεται κρᾶσις: τἀφανές, όπου το πρώτο α είναι μακρό: τᾱφανές. Προτίμησα την άνω τελεία απο το κόμμα που έχει στο βιβλίο)}

◊ ΤΕΣΣΑΡΑ με ένδειξη 4 ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι, ΜΟῦΝΟΣ μόνο ένας ΞειΤΗΣ εξίτης ΚΑΙ ΤΡΕῖΟΣ και με ένδειξη 3 ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ είναι ο πέμπτος αστράγαλος·

ὅΣΣΑ όσα = εκείνα που ΘΕΛΕΙΣ θέλεις ΠΡΑΞΕΙΣ θα τα πραγματοποιήσεις, ΕὑΡΗΣΕΙΣ θα βρείς ὅΣΣΑ όσα =εκείνα που ΜΕΡΙΜΝᾷΣ έχεις έγνοια·

ΕΓΧΕΙΡΕΙ άρχισε να δράς, ΞΕΝΕ αγαπημένεμας φίλε, ΘΑΡΣΗΣΑΣ αφού πάρεις θάρρος· (=πάρε θάρρος και άρχισε τη δράση) ΠΑΝΤ(Α) όλα ΕΣΤΙΝ είναι ἑΤΟῖΜΑ βολικά· (δέν βρίσκω μία λέξη καταλληλότερη για το «ἑτοῖμα». Σημαίνει, κατα το λεξικό, πράγματα που σίγουρα θα γίνουν, που γίνονται εύκολα, γρήγορα, που είναι υπάκουα δηλαδή όχι αντίξοα)

ΤΟ ΑΦΑΝΕΣ το αφανές (εκείνο που ακομη δέν φαίνεται) ΕὑΡΗΣΕΙΣ θα το βρείς· ΣΩΤΗΡΙΟΝ ἧΜΑΡ σωτήρια ημέρα ΑΠΑΝΤᾷ (σε) συναντά (=θα σε συναντήσει, θα βρεθεί στο δρόμοσου).

43. (δακτυλικοί εξάμετροι) Τύχης εις ἅλα προβιβαζούσης _{(στο βιβλίο ερμηνεύεται «η Τύχη που σε απαλλάσσει απο την πίκρα». Δέν μπορώ να καταλάβω απο πού και ως πού βγάλανε τέτοια ερμηνεία. Μήπως σκέφτηκαν οτι το «ἅλα» σημαίνει αλάτι, που διώχνει την πικρή γεύση; Είναι απο τα πιό έξυπνα πράγματα που σκέφθηκαν κατα την μετάφραση αυτού του έργου).} Τύχη εις ἅλα προβιβάζουσα σημαίνει η Τύχη που σε βγάζει στη θάλασσα. Η θάλασσα εδώ σημαίνει την απο παλαιού χρόνου πολυπόθητη σωτηρία, όπως κάποιος που βασανίζεται σε ξένη γή και ποθεί να βρεί θάλασσα για να ξεφύγει. Θυμηθείτε τους μυρίους πώς αναφωνούσαν «θάλαττα! θάλαττα!». (Αυτό ταιριάζει με το όλο νόημα του χρησμού, προπάντων με τον 4^ο στίχο).

ΤΡΕῖΣ ΤΡΙΑ ΠΕΙΠΤΟΝΤΕΣ, ΔΥΟ Δ(Ε) ἑΞεῖΤΑΙ, ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ:

ΕΙΣΙ ΚΑΛΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ· ΣΠΕΥΔΕΙΝ ΔΕ ΣΕ ΧΡΗΣΜΟΣ ὅΔ(Ε) ΑΥΔᾷ.

ΕΚΦΕΥΞῃ ΝΟΥΣΟΥ ΧΑΛΕΠῆΣ, ΠΑΝΤΩΝ ΤΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ·

ΚΑΙ ΤΟΝ ἁΛΩΜΕΝΟΝ ΕΝ ΞΕΝΙῃ* ἥΞΕΙΝ* ΘΕΟΣ ΑΥΔᾷ. _{*(δέν πρόκειται για χασμωδία, γιατί αφ’ ενός το πρώτο, μακρό, φωνήεν βρίσκεται στο τέλος κομματιού στίχου, αμέσως πρίν απο τομή, και αφ’ ετέρου έχει υπογεγραμμένο ιώτα, το οποίο ώς ημίφωνο έμπαινε ανάμεσα στις δύο λέξεις ξεχωρίζοντας έτσι τα φωνήεντα. Το ίδιο γίνεται και σε άλλα σημεία αυτού του έργου, π.χ. στο ΕΚΔΗΜῳ ΙΕΝΑΙ του χρ. 30) *(το ‘ἥξειν’ το γράφει με ψιλή!) (άλλαξα ελαφρώς τη στίξη που βρήκα στο βιβλίο)}

◊ ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι ΤΡΙΑ (με ένδειξη 3) ΠΕΙΠΤΟΝΤΕΣ όταν πέφτουν, ΔΥΟ Δ(Ε) και δύο ἑΞεῖΤΑΙ εξίτες, ΤΑΔΕ τα εξής ΦΡΑΖΕΙ λέει, φανερώνει ο χρησμός:

ΕΙΣΙ υπάρχουν (στο προσεχές μέλλον) ΚΑΛΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ωραία γεγονότα, καλές εξελίξεις· ΣΠΕΥΔΕΙΝ ΔΕ και να κάνεις γρήγορα ΣΕ εσύ _{(το «σε» αιτιατική ώς υποκείμενο του «σπεύδειν»)} ΧΡΗΣΜΟΣ ο χρησμός ὅΔ(Ε) αυτός εδώ ΑΥΔᾷ λέει, αποφαίνεται.

ΕΚΦΕΥΞῃ θα ξεφύγεις ΝΟΥΣΟΥ απο την νόσο, την πάθηση ΧΑΛΕΠῆΣ τη βαριά, ΠΑΝΤΩΝ ΤΕ και απο όλους ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ θα υπερισχύσεις· (=όλους τους αντιπάλους θα υπερνικήσεις).

ΚΑΙ ΤΟΝ ἁΛΩΜΕΝΟΝ και εκείνος που περιπλανάται ΕΝ ΞΕΝΙῃ στην ξενιτειά, ἥΞΕΙΝ οτι θα φτάσει (στην πατρίδατου) ΘΕΟΣ ΑΥΔᾷ ο Θεός λέει, αποφαίνεται.

44. (δακτυλικοί εξάμετροι) Μοιρῶν Επιφανῶν

ΕἷΣ ΧεῖΟΣ, ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) ἑΞεῖΤΑΙ, ΠΕΜΠΤΟΣ ΤΡΙΑ ΠειΠΤΩΝ·

ΕΙΣ ΣΤΟΜΑ ΜΗ ΔῷΣ ΧεῖΡΑ ΛΥΚῳ, ΜΗ ΣΟΙ ΤΙ ΓΕΝΗΤΑΙ.

ΔΥΣΧΕΡΕΣ ΕΣΤΙ ΤΟ* ΠΡᾶΓΜ(Α) ὑΠΕΡ Οὗ ΠΕΥΘῃ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΝ· _{*(γράφει: «δυσχερὲς ἐστιν πρᾶγμ’», το οποίο μετρικώς στέκεται, αλλα όπως το απεκατέστησα στέκεται γλωσσικώς καλύτερα. Σημειωτέον το «δυσχερές» θέλει οξεία, διότι τονίζεται αντί του εγκλινομένου «ἐστιν»)}

ΑΛΛΑ ΜΕΝ(Ε)* ἡΣΥΧΙΟΣ ΛΗΞΑΣ ὁΔΟῦ ΗΔ(Ε) ΑΓΟΡΑΣΜΟῦ. _{*(γράφει «μέν» χωρίς απόστροφο, έτσι που εκ πρώτης όψεως συγχέεται με τον σύνδεσμο «μέν». Ενώ είναι προστακτική του «μένεις»)}

◊ ΕἷΣ ένας (αστράγαλος) ΧεῖΟΣ με ένδειξη 1, ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) και τρείς ἑΞεῖΤΑΙ εξίτες, ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος ΤΡΙΑ με ένδειξη 3 ΠειΠΤΩΝ όταν πέφτει·

ΕΙΣ ΣΤΟΜΑ στο στόμα ΜΗ ΔῷΣ να μή δώσεις ΧεῖΡΑ χέρι ΛΥΚῳ σε λύκο, ΜΗ μή ΣΟΙ σε σένα ΤΙ τίποτα ΓΕΝΗΤΑΙ συμβεί (=μή δώσεις χέρι στο στόμα του λύκου, μή σου συμβεί τίποτα. Δηλαδή μή δώσεις ευκαιρία στον εχθρόσου)

ΔΥΣΧΕΡΕΣ ΕΣΤΙ ΤΟ ΠΡᾶΓΜ(Α) δύσκολη είναι η δουλειά ὑΠΕΡ Οὗ ΠΕΥΘῃ σχετικά με την οποία ζητάς να μάθεις ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΝ και αναξιόπιστη (δουλειά, δηλαδή κάτι στο οποίο δέν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη)·

ΑΛΛΑ ΜΕΝ(Ε) αλλα να μένεις ἡΣΥΧΙΟΣ ήρεμος ΛΗΞΑΣ αφού σταματήσεις ὁΔΟῦ απο ταξιδια ΗΔ(Ε) καθώς και ΑΓΟΡΑΣΜΟῦ απο οικονομικές συναλλαγές. (=άκου τί σε συμβουλεύω, να σταματήσεις το πήγαινε έλα και το πάρε δώσε και να κάτσεις στ’ αυγάσου, όπως θα έλεγε ο χρησμός άν δέν πρόσεχε να διατηρήσει το θεϊκότου ύφος. Εδώ μοιάζει να απαντά σε καποιον που ρώτησε άν πρέπει να δανεισθεί χρήματα για να ξεκινήσει μιά επιχείρηση, και ο χρησμός αποκαλύπτει οτι ο δανειστής είναι στην πραγματικότητα λύκος άρπαξ, ενώ η δουλειά που θέλεις να ξεκινήσεις δέν είναι της προκοπής).

45. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ποσειδῶνος

ἐΞείΤΗΣ ΠΡῶΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΦΕΞῆΣ:

ΕΙΣ ΠΕΛΑΓΟΣ ΜΗ ΣΠΕΡΜΑ ΒΑΛΕῖΝ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΡΑΨΑΙ· _{(το ‘γράψαι’ απαρέμφατο αορίστου όπως και το ‘βαλεῖν’)}

ΑΜΦΟΤΕΡΟΝ ΜΟΧΘΟΣ ΤΕ ΚΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡᾶΞΙΣ ΑΠΡΑΚΤΟΣ·

_{«μηδὲ βιάζου θνητὸς ἐών θεόν, ὅς σὲ τί βλάψει*». *(σημειωτέον οι αδύνατοι τύποι των αντωνυμιών ‘σε’ και ‘τι’ δέν παίρνουν τόνο. Ο τύπος ‘βλάψει’ είναι γραμματικώς ορθώς, αλλα οι αρχαίοι δέν συνήθιζαν να εκφράζονται έτσι. Το νόημα είναι φανερό, το έχει πιάσει και ο μεταφραστής / μεταφράστρια του βιβλίου, «τον θεό που μπορεί σε κάτι να σε βλάψει». Αυτό το «μπορεί να» στα αρχαία εκφράζεται με δυνητική ευκτική, άρα ο στίχος αρχικά πρέπει να ήταν:)}

ΜΗΔΕ ΒΙΑΖΟΥ ΘΝΗΤΟΣ ΕΩΝ ΘΕΟΝ, ὅΣ ΣΕ ΚΕ ΒΛΑΨΟΙ. _{(έγινε ‘τι βλάψει’ λόγω facilioris lectionis)}

◊ ἐΞείΤΗΣ εξίτης ΠΡῶΤΟΣ είναι ο πρώτος αστράγαλος ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑ και με ένδειξη 4 ΠΑΝΤΕΣ όλοι (οι αστράγαλοι) ΕΦΕΞῆΣ στη σειρά:

ΕΙΣ ΠΕΛΑΓΟΣ στη θάλασσα ΜΗ να μή ΣΠΕΡΜΑ σπόρο ΒΑΛΕῖΝ ρίξεις ΚΑΙ και (στο νερό να μή) ΓΡΑΜΜΑΤΑ γράμματα ΓΡΑΨΑΙ γράψεις· («σπέρνεις στη θάλασσα» και «γράφεις στο νερό» ήταν αρχαίες ελληνικές παροιμίες. Απο την ίδια παράδοση βγαίνει το αγγλικό “written on water” που λέγεται για λόγια ή γραφτά που δέν έχουνε κανένα κύρος. Οι Νεοέλληνες λέμε: «έκανες μιά τρύπα στο νερό»)

ΑΜΦΟΤΕΡΟΝ καί τα δύο (είναι) ΜΟΧΘΟΣ ΤΕ και μόχθος ΚΕΝΟΣ μάταιος ΚΑΙ ΠΡᾶΞΙΣ ΑΠΡΑΚΤΟΣ και δουλειά χωρίς αποτέλεσμα·

ΜΗΔΕ ΒΙΑΖΟΥ και ούτε να πιέζεις ΘΝΗΤΟΣ ΕΩΝ ενώ είσαι θνητός ΘΕΟΝ έναν θεό, ὅΣ ο οποίος ΣΕ ΚΕ ΒΛΑΨΟΙ μπορεί να σε βλάψει. _{(Ο Ποσειδών είναι η Θεότητα αυτού του χρησμού, αντίστοιχος τους ςΙυΆ των Ινδών, ο οποίος επίσης έχει ώς κύριο έμβληματου την τρίαινα, και η δουλειάτου είναι να καταστρέφει και να ζημιώνει. Αυτός που πήρε αυτόν τον χρησμό είναι όπως ο Οδυσσέας κάτω απο την επήρεια του Ποσειδώνα, που δέν δικαιούται μέν να τον σκοτώσει, αλλα ευχαριστιέται φέρνονταςτου κάθε είδους εμπόδια και αναποδιές. Αυτός είναι ένας εξαιρετικά πικρός χρησμός, όπου η κατάσταση του ενδιαφερόμενου είναι ανημπόρια. Δέν έχει κανέναν τρόπο να ξεφύγει απο αυτήν την ανημπόρια, και άν κάτι προσπαθήσει να κάνει, απλώς σπαταλάει τις δυνάμειςτου, άν αφ’ετέρου προσπαθήσει να πιέσει το Θεό να αλλάξει τη γνώμητου, υπάρχει κίνδυνος να εξοργίσει το Θεό, οπότε εκτός απο την ανημπόρια θα έχει και ζημιά. Είναι σάν ένας φυλακισμένος που άν προσπαθήσει να δραπετεύσει, απλώς ματαιοπονεί. Άν ζητήσει να τον ελευθερώσουν, θα φάει και ξύλο.}

46. (δακτυλικοί εξάμετροι) Άρεως Θουρίου

ΕΙ ΔΕ ΔΥ(Ο)* ἑΞεῖΤΑΙ Κ(ΑΙ)* ΕἷΣ ΤΕΣΣΑΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΤΡΕῖΟΙ, _{*(πρέπει να εκλίπῃ το ο του ‘δύο’ και να προστεθεί το κ(αι) που παθαίνει κρᾶσιν με την επόμενη λέξη, αλλιώς το μέτρο δέν βγαίνει)}

ΜΗ ΒΑῖΝ(Ε)* ἥΝ* ΒΑΙΝΕΙΝ ΜΕΛΛΕΙΣ, ΞΕΝΕ· ΤΗΝΔΕ ΓΑΡ ΑΥΔῶ· _{*(γραμμένο «βαῖν» χωρίς απόστροφο) *(εννοείται «ἥν ὁδόν», και έπειτα «τήνδε ὁδόν». Δηλαδή «εκείνη την οδό που έχεις στο νούσου να βαδίσεις, για κείνην την οδό μιλώ, (ξέρω ποιόν δρόμο έχεις στο νούσου)». Η λ. οδός σε πολλά σημεία αυτού του έργου ώς ευκόλως εννοούμενη παραλείπεται)}

ΑΙΘΩΝ ΕΣΧΩΡΗΣΕ ΛΕΩΝ ΜΕΓΑΣ, ὅΝ ΠΕΦΥΛΑΞΟ,

ΔΕΙΝΟΣ· ΑΠΡΑΚΤΟΣ ὁ ΧΡΗΣΜΟΣ, ΕΝ ἡΣΥΧΙῃ Δ(Ε) ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ.

◊ ΕΙ ΔΕ και άν (πέσουν) ΔΥ(Ο) ἑΞεῖΤΑΙ δύο εξίτες Κ(ΑΙ) ΕἷΣ και ένας (αστράγαλος) ΤΕΣΣΑΡΑ με ένδειξη 4 ΚΑΙ ΔΥΟ και δύο αστράγαλοι ΤΡΕῖΟΙ με ένδειξη 3,

ΜΗ ΒΑῖΝ(Ε) μή βαδίζεις ἥΝ εκείνη την οδό, εκείνον το δρόμο που ΒΑΙΝΕΙΝ να βαδίζεις ΜΕΛΛΕΙΣ σκοπεύεις, ΞΕΝΕ αγαπημένεμας φίλε· ΤΗΝΔΕ ΓΑΡ γιατί εκείνον ακριβώς (το δρόμο που σκοπεύεις να βαδίσεις) ΑΥΔῶ (για εκείνον το δρόμο) μιλώ·

ΑΙΘΩΝ λαμπρός, μεγαλοπρεπής, ηρωικός ΕΣΧΩΡΗΣΕ μπήκε μέσα ΛΕΩΝ ΜΕΓΑΣ λέων μέγας, λιοντάρι μεγάλο, ὅΝ απο τον οποίο ΠΕΦΥΛΑΞΟ να έχεις φυλαχτεί (φυλάξου),

ΔΕΙΝΟΣ φοβερός (φοβερό λιοντάρι μπήκε στον πόλεμο με το μέρος των εχθρών)· ΑΠΡΑΚΤΟΣ μή πραγματοποιήσιμο (είναι) ὁ ΧΡΗΣΜΟΣ αυτό που ρωτάς τον χρησμό, ΕΝ ἡΣΥΧΙῃ Δ(Ε) αλλα σε ησυχία ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ μείνε. _{(ο παρών χρησμός χρησιμοποιεί ορολογία απο την πολεμική επική ποίηση. Αυτός που ρωτά, θέλει (τρόπον τινά) να πάει να πολεμήσει. Αλλα άν πάει θα αφανιστεί. Διότι στο πλευρό των αντιπάλων μπήκε στον πόλεμο ένας μεγάλος ήρωας, ένα λιοντάρι, μιά μεγάλη δύναμη. Να το χτυπήσεις δέν μπορείς, άρα πρέπει να το αποφύγεις, αλλιώς είναι σάν να αυτοκτονείς. Το είπε και ο Χριστός: άν είναι να πολεμήσεις, λογάριασε άν έχεις τις δυνάμεις γι’ αυτό. Έτσι και ο κάθε βασιλιάς, όταν θέλει να πολεμήσει με έναν άλλο βασιλιά σκέφτεται: «εγώ έχω 1000 στρατιώτες, ο άλλος βασιλιάς έχει 10.000 στρατιώτες. Μπορώ να βρώ κανένα καλό τέχνασμα για να τον νικήσω;». Άν μπορεί να βρεί κάποιο βάσιμο πολεμικό τέχνασμα, βγαίνει και πολεμάει με τους 1000 στρατιώτες τον άλλο βασιλιά που έχει 10.000. Άν όχι, στέλνει πρέσβεις στον ισχυρότερο βασιλιά και ζητά διαπραγματεύσεις για ειρήνη. Αυτά είπε ο Χριστός. Στην περίπτωση αυτού του χρησμού, διαβεβαιώνεσαι οτι δέν έχεις καμιά πιθανότητα να αντιμετωπίσεις εκείνο το λιοντάρι, μόνο ένα πράγμα σου μένει: να το αποφεύγεις. Μήν πάς να πολεμήσεις εκεί που έχουν σύμμαχο αυτό το λιοντάρι.}

47. (δακτυλικοί εξάμετροι) Αθηνᾶς

ΕἷΣ ΧεῖΟΣ, ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) ἑΞεῖΤΑΙ* ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡ(Α) ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ: _{*(εδώ έχει κόμμα, κάποτε είναι χρήσιμο το κόμμα ακόμη και μετά το ‘και’, όπως στους επόμενους στίχους, αλλα όχι εδώ)}

ΠΑΛΛΑΔ(Α) ΑΘΗΝΑΙΗΝ ΤειΜΑ, ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΟΙ ΕΣΤΑΙ,

ὅΣΣΑ ΘΕΛΕΙΣ, ΚΑΙ ΣΟΙ ΤΑ ΔΕΔΟΓΜΕΝΑ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕῖΤΑΙ·

ΛΥΣΕΙ Δ(Ε) ΕΚ ΔΕΣΜῶΝ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΣΕΟΝΤ(Α) ΑΝΑΣΩΣΕΙ.

◊ ΕἷΣ (είναι) ένας ΧεῖΟΣ αστράγαλος με ένδειξη 1, ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) και τρείς ἑΞεῖΤΑΙ εξίτες ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡ(Α) και με ένδειξη 4 ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος:

ΠΑΛΛΑΔ(Α) ΑΘΗΝΑΙΗΝ την Παλλάδα Αθηνά ΤειΜΑ τίμα, ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ και όλα ΣΟΙ ΕΣΤΑΙ δικάσου θα γίνουν

ὅΣΣΑ ΘΕΛΕΙΣ εκείνα που θέλεις, ΚΑΙ ΣΟΙ ΤΑ ΔΕΔΟΓΜΕΝΑ και εκείνα που έχεις αποφασίσει, που έχεις κρίνει πως πρέπει να γίνουν ΠΑΝΤΑ όλα ΤΕΛΕῖΤΑΙ πραγματοποιούνται·

ΛΥΣΕΙ Δ(Ε) και θα σε ελευθερώσει ΕΚ ΔΕΣΜῶΝ απο τα δεσμάσου, ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΣΕΟΝΤ(Α) και εκείνον που νοσεί, που πάσχει, ΑΝΑΣΩΣΕΙ θα τον γλυτώσει, θα τον κάνει καλά. _{(αυτός ο τόσο χαρμόσυνος χρησμός είναι τρόπον τινά η απελευθέρωση απο τα δεσμά του χρησμού 45. Η Αθηνά, που είναι το Πνεύμα μαχόμενο για τη δικαιοσύνη, ήταν αυτή που επενέβη στο συμβούλιο των θεών για να αφεθεί ελεύθερος ο Οδυσσέας και έπειτα συνεχώς του παραστεκόταν ωστε να τιμηθεί απο τους Φαίακες, να φτάσει στην πατρίδατου, να πατάξει τους μνηστήρες, και να πετύχει όλα όσα ήθελε).}

48. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ευφροσύνης

ΕΙ ΔΕ ΔΥ(Ο) ἑΞΕῖΤΑΙ, ΔΥΟ ΤΕΣΣΑΡΑ, ΤΡΕῖΟΣ ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ,

ΣΤΕΛΛΟΥ* ὄΠΟΥ ΘΥΜΟΣ, ΣΠΕΥΔΩΝ, ΔΟΜΟΝ ΕῖΤΑ* ΓΑΡ ἥΞΕΙΣ, _{(*γράφει ‘στέλλε’, μετρικώς απαράδεκτο, και γλωσσικώς δέν πάει. *γράφει «πάλι γὰρ δόμον ἥξεις», το «πάλι» είναι νεοελληνικούρα, πιθανώς αυθαίρετη μετάφραση (μέσα στο αρχαίο κείμενο που δίνουν!) απο το κείμενο που αντέγραφαν) (έβαλα κόμμα στο τέλος του στίχου αντί της άνω τελείας του βιβλίου)}

ΕὑΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΑΣ ΚΑΤΑ ΝΟῦΝ,* ΠΑΝΤΩΝ ΤΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ· _{*(προσέθεσα το κόμμα)}

ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΓΑΡ ἅΠΑΝΤ(Α) ΕΣΤΑΙ, ΣΥ ΔΕ ΜΗ ΤΙ ΦΟΒΗΘῇΣ.

◊ ΕΙ ΔΕ και άν (πέσουν) ΔΥ(Ο) ἑΞΕῖΤΑΙ δύο εξίτες, ΔΥΟ δύο ΤΕΣΣΑΡΑ τεσσάρια (=αστράγαλοι με ένδειξη 4), ΤΡΕῖΟΣ τρείος (=με ένδειξη 3) ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος,

ΣΤΕΛΛΟΥ να ετοιμάζεσαι, κάνε τις αναγκαίες ετοιμασίες (και πήγαινε) ὄΠΟΥ ΘΥΜΟΣ όπου η ψυχήσου (σε παρακινεί να πάς), ΣΠΕΥΔΩΝ και κάνε γρήγορα, ΔΟΜΟΝ στο σπίτισου ΕῖΤΑ έπειτα ΓΑΡ αφού είναι βέβαιο ότι ἥΞΕΙΣ θα φτάσεις, _{(πάντοτε έχω δυσκολία στο να ερμηνεύω το «γαρ», το πιό κοντινό που έχουμε στην Κοινή Νέα Ελληνική είναι το αφού. Το ακριβές αντίστοιχο του «γαρ» είναι το βορειοελλαδίτικο, τούρκικης προέλευσης «γιά», που άν μπορούσα να το χρησιμοποιήσω εδώ θα μετέφραζα: «μετά στο σπίτισου θα γυρίσεις γιά!»)}

ΕὑΡΩΝ έχοντας βρεί ό,τι ζητάς ΚΑΙ ΠΡΑΞΑΣ και έχοντας επιτυχώς πράξει (αυτά που θέλεις) ΚΑΤΑ ΝΟῦΝ ακολουθώντας τις οδηγίες του μυαλούσου, ΠΑΝΤΩΝ ΤΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ και απο όλους θα υπερισχύσεις·

ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ χαρά, ΓΑΡ να ξέρεις, ἅΠΑΝΤ(Α) όλα μαζί ΕΣΤΑΙ θα είναι, ΣΥ ΔΕ και σύ ΜΗ να μή ΤΙ κάτι ΦΟΒΗΘῇΣ φοβηθείς. (=γιατί χαρά θα είναι όλα, και τίποτε μή φοβηθείς)

49. (δακτυλικοί εξάμετροι) Απόλλωνος Πυθίου

ΤΡΕῖΣ ἑΞεῖΤΑΙ ὁΜΟῦ, ΤΡΕῖΟΙ ΔΥΟ, ΜΑΝΘΑΝ(Ε) ΑΚΟΥΕΙΝ: _{(γράφει «Τρεῖς ὁμοὺ (βαρεία!) ἑξεῖται, δύο τρεῖοι, μάνθαν’ ἀκουάν·» είναι μετρικώς δύσκολο, και όχι σε καλά ελληνικά)}

ΜΕῖΝΟΝ, ΜΗ ΠΡΑΞῃΣ, ΦΟΙΒΟΥ ΧΡΗΣΜΟῖΣΙ ΔΕ ΠΕΙΘΟΥ·

ΕΝ ΧΡΟΝῳ Εῦ* ΚΑΙΡΟΝ ΤΗΡΕΙ· ΝῦΝ Δ(Ε) ἥΣΥΧΟΣ ΙΣΘΙ· _{*(το γράφει με δασεία! όπως και αλλού. Κατα τη γνώμημου είναι μία λέξη, «εύκαιρον», και όχι «εῦ καιρόν». Διατηρώ όμως έτσι, αφού άλλωστε το νόημα δέν αλλάζει)}

ΜΙΚΡΟΝ* ΕΠΙΣΧΩΝ ΓΑΡ ΤΕΛΕΣΕΙΣ ΠΑΝΤ(Α) ὅΣΣΑ ΜΕΡΙΜΝᾷΣ. _{*(«μεικρὸν», μάλλον ελληνιστική ανορθογραφία).}

◊ ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι ἑΞεῖΤΑΙ εξίτες ὁΜΟῦ μαζί, ΤΡΕῖΟΙ τρείοι (αστράγαλοι με ένδειξη 3) ΔΥΟ είναι δύο, ΜΑΝΘΑΝ(Ε) ΑΚΟΥΕΙΝ : να καταλαβαίνεις αυτό που ακούς! _{(κάπως δυσκολότερη γίνεται η σύνταξη άν αποκαταστήσουμε «ακούων», είναι και αυτό όμως γλωσσικώς αποδεκτό, με τη σημασία: «να καταλαβαίνεις τί σου λένε!»)}

ΜΕῖΝΟΝ στάσου, ΜΗ ΠΡΑΞῃΣ μή πράξεις (εκείνο για το οποίο ρωτάς), ΦΟΙΒΟΥ ΧΡΗΣΜΟῖΣΙ ΔΕ αλλα στου Φοίβου (Απόλλωνα) τα λόγια (που σου δίνονται μέσω αυτού του χρησμού) ΠΕΙΘΟΥ να υπακούς·

ΕΝ ΧΡΟΝῳ στο προσεχές μέλλον Εῦ καλά, προσεκτικά ΚΑΙΡΟΝ την ευκαιρία ΤΗΡΕΙ πρόσμενε· ΝῦΝ Δ(Ε) τώρα όμως ἥΣΥΧΟΣ ήσυχος ΙΣΘΙ να είσαι·

ΜΙΚΡΟΝ ΕΠΙΣΧΩΝ ΓΑΡ διότι για μικρό διάστημα άν κρατηθείς (=άν περιμένεις) ΤΕΛΕΣΕΙΣ θα φέρεις σε πέρας (=θα πραγματοποιήσεις) ΠΑΝΤ(Α) όλα ὅΣΣΑ όσα ΜΕΡΙΜΝᾷΣ νοιάζεσαι.

50. (δακτυλικοί εξάμετροι) Κρόνου Τεκνοφάγου

ΤΕΣΣΑΡΑ ΤΡΕῖΣ, ΔΥΟ Δ(Ε) ἑΞεῖΤΑΙ, ΤΑΔΕ ΣΟΙ ΘΕΟΣ ΑΥΔᾷ:

ΜΙΜΝΕ ΔΟΜΩΝ ΕΠΙ ΣῶΝ ΑΤΡΕΜΑΣ ΜΗΔ(Ε) ΑΛΛΟΘΙ ΒΑῖΝΕ,

ΜΗ ΣΟΙ ΘΗΡ ΟΛΟΟΣ ΚΑΙ ΑΛΑΣΤΩΡ ΕΓΓΥΘΕΝ* ΕΛΘῃ· _{*(«ἐνγύθεν» μάλλον ελληνιστική ανορθογραφία)}

ΟΥ ΓΑΡ ὁΡῶ ΠΡᾶΞΙΝ ΤΗΝΔ(Ε) ΑΣΦΑΛῆ ΟΥΔΕ ΒΕΒΑΙΟΝ.

◊ ΤΕΣΣΑΡΑ με ένδειξη 4 ΤΡΕῖΣ τρείς αστράγαλοι, ΔΥΟ Δ(Ε) και δύο ἑΞεῖΤΑΙ εξίτες, ΤΑΔΕ τα εξής ΣΟΙ ΘΕΟΣ ΑΥΔᾷ ο Θεός σου λέει:

ΜΙΜΝΕ να μένεις ΔΟΜΩΝ στο σπίτι ΕΠΙ ΣῶΝ το δικόσου (=να μένεις στο σπίτισου) ΑΤΡΕΜΑΣ χωρίς φόβο ΜΗΔ(Ε) αλλα μή ΑΛΛΟΘΙ αλλού ΒΑῖΝΕ πηγαίνεις,

ΜΗ μή ΣΟΙ σε σένα ΘΗΡ άγριο ζώο ΟΛΟΟΣ ολέθριο ΚΑΙ ΑΛΑΣΤΩΡ και που ενσαρκώνει την εκδίκηση του Θεού ΕΓΓΥΘΕΝ απο κοντά ΕΛΘῃ έρθει· (μή σου επιτεθεί απο κοντά κάποιο θηρίο καταστροφικό, που το στέλνει ο Θεός ώς εκδίκηση, θεομηνία. Το οποίο σημαίνει πως άν επιχειρήσεις αυτό για το οποίο ρωτάς θα κινήσεις την οργή του Θεού και δέν θα προλάβεις να ξεφύγεις απο το θηρίο)

ΟΥ ΓΑΡ ὁΡῶ γιατί δέν βλέπω ΠΡᾶΞΙΝ την δουλειά ΤΗΝΔ(Ε) αυτήν εδώ _{(την οποία θα ήθελες να κάνεις και σχετικά με αυτήν ρωτάς το χρησμό)} ΑΣΦΑΛῆ ασφαλή ΟΥΔΕ ούτε και ΒΕΒΑΙΟΝ ευσταθή (=υπάρχει ένα πολύ ευμετάβλητο στοιχείο σε αυτήν τη δουλειά, και επειδή οι καταστάσεις είναι πολύ ευμετάβλητες, είναι επικίνδυνες).

51. (δακτυλικοί εξάμετροι) Μηνὸς Φωσφόρου _{(Μήν Φωσφόρος σημαίνει «η Σελήνη που φεγγοβολά». Μήν θα πεί σελήνη)}

ΤΕΣΣΑΡΑ ΠείΠΤΩΝ ΕἷΣ, ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) ἑΞεῖΤΑΙ, ΤΡΙ(Α)* ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ· _{*(γράφει «τρὶ» χωρίς απόστροφο)}

ΘΑΡΣΕΙ, ΚΑΙΡΟΝ ΕΧΕΙΣ, ΠΡΑΞΕΙΣ, ἅ ΘΕΛΕΙΣ Δ(Ε) ΕΠΙΤΕΥΞῃ· _{(το δ(ε) το έχει πρίν απο το «ἅ», το έβαλα μετά το ‘θέλεις’)}

ΕΙΣ* ὁΔΟΝ ὁΡΜΗΘῆΝΑΙ, ΕΧΕΙ ΚΑΡΠΟΝ ΤΙΝ(Α) ὁ ΜΟΧΘΟΣ· _{(έβαλα κόμμα μετά το ὁρμηθῆναι αντί της άνω τελείας του βιβλίου)}

ΕΡΓΟΝ Δ(Ε) ΕΓΧΕΙΡΕῖΝ* ΑΓΑΘΟΝ ΚΑΙ ΑΓῶΝΑ ΔΙΚΗΝ ΤΕ. _{(γραμμένο ώς συνήθως «ἐνχειρεῖν») (έχω γενικώς αλλάξει τη στίξη αυτού του τετράστιχου, είναι φανερό απο τη μετάφραση που δίνεται στο βιβλίο οτι δέν έχουν καταλάβει καθόλου τη σύνταξη)}

◊ ΤΕΣΣΑΡΑ με ένδειξη 4 ΠείΠΤΩΝ όταν πέφτει ΕἷΣ ένας (αστράγαλος), ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) ἑΞεῖΤΑΙ και τρείς εξίτες, ΤΡΙ(Α) με ένδειξη 3 ὁ ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος αστράγαλος·

ΘΑΡΣΕΙ κάνε κουράγιο, ΚΑΙΡΟΝ ΕΧΕΙΣ την ευκαιρία (θα) την έχεις, ΠΡΑΞΕΙΣ θα (μπορέσεις να) δράσεις, ἅ ΘΕΛΕΙΣ Δ(Ε) και εκείνα που θέλεις ΕΠΙΤΕΥΞῃ θα επιτύχεις, θα καταφέρεις·

ΕΙΣ ὁΔΟΝ ὁΡΜΗΘῆΝΑΙ έναν δρόμο να κάνεις, ένα ταξίδι να ξεκινήσεις, ΕΧΕΙ έχει ΚΑΡΠΟΝ ΤΙΝ(Α) κάποιον καρπό ὁ ΜΟΧΘΟΣ ο μόχθος (=αξίζει τον κόπο)·

ΕΡΓΟΝ Δ(Ε) ΕΓΧΕΙΡΕῖΝ και το να επιχειρήσεις κάποια δουλειά ΑΓΑΘΟΝ είναι καλό ΚΑΙ ΑΓῶΝΑ ΔΙΚΗΝ ΤΕ και δικαστικό αγώνα (να κάνεις, είναι καλό επίσης). (Χρησιμοποιείται το ἕν δια δυοῖν «αγώνα δίκην τε» που σημαίνει δικαστικό αγώνα. Το αγαθόν (εστί), είναι απρόσωπη έκφραση με υποκείμενο το «εγχειρεῖν» και όχι επιθετικός προσδιορισμός στο «έργον» (!) όπως το πήραν οι μεταφραστές του βιβλίου. Το νόημα είναι: είναι καλό να επιχειρήσεις κάποια δουλειά, και είναι καλό επίσης να μπείς σε δικαστικό αγώνα).

52. (δακτυλικοί εξάμετροι) Μητρός θεῶν _{(στην επιγραφή φαίνεται μόνο το ‘ΜΗ’-)}

ΤΕΣΣΑΡΕΣ ἑΞεῖΤΑΙ, ΠΕΜΠΤΟΣ ΧεῖΟΣ, ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ:

ὡΣ ΑΡΝΑΣ ΚΑΤΕΧΟΥΣΙ ΛΥΚΟΙ,* ΚΡΑΤΕΡΟΙ ΤΕ ΛΕΟΝΤΕΣ _{*(προσέθεσα το κόμμα που είναι απαραίτητο σε αυτήν τη θέση)}

ΒΟῦΣ ἕΛΙΚΑΣ, ΠΑΝΤΩΝ ΟὕΤΩΣ ΕΤΙ ΚΑΙ ΣΥ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ,

ΚΑΙ ΠΑΝΤ(Α) ΕΣΤΙ ΣΟΙ ὅΣΣ(Α) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ ΣΥΝ ΔΙΟΣ ἙΡΜῇ. _{(το κείμενο αυτό παραδίδεται στη σελίδα 54 του βιβλίου όπως έχει βρεθεί σε αρχαία επιγραφή και διορθωθεί απο τον Γερμανό λόγιο. Γίνεται φανερό πως ήδη στην επιγραφή το αρχικό κείμενο έχει φθορές, δέν είναι ακριβώς όπως το συνέταξε ο εμπνευστήςτου. Η επιγραφή στον 3ο στίχο γράφει «ΠΑΝΤΩΝ ΤΟΥΤΩΝ» που δύσκολα στέκεται νοηματικώς. Στον 4ο στίχο η επιγραφή έχει: «ΟΣ(Α) ΕΠΕΡΩΤΑΣ», που σημαίνει οτι αρκετά καλά απεκατέστησε ο Γερμανός λόγιος: «ΚΑΙ ΠΑΝΤ(Α) ΕΣΤΑΙ ΣΟΙ ὅΣ(Α) ΕΡΩΤᾷΣ ΣΥΝ ΔΙΟΣ ἙΡΜῇ», είναι δυνατή όμως και μία άλλη αποκατάσταση με «ΕΣΤΙ ΣΟΙ ὅΣΣ(Α) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ», όπως έδωσα. Η δικήμου αποκατάσταση είναι προτιμότερη, διότι το «ἔσται» είναι απορριπτέο ώς facilior lectio, ενώ το «ὅσ(σα) επερωτᾷς» που παραδίδει η επιγραφή προτιμότερο ώς difficilior lectio. Μπορεί να νοηθεί απαρέμφατο υποκείμενο στο ‘ἔστι’ ας πούμε ‘επιτεύξεσθαι’, ‘πράξειν’, ή απλώς η έκφραση ‘ἔστι σοι’ σημαίνει «είναι δικάσου, είναι στο χέρισου». Στη λέξη «Ἑρμῇ» το «μῇ» είναι μισοφθαρμένο στην επιγραφή, αλλα είναι η πιό καλή αποκατάσταση. Σκέφθηκα και την αποκατάσταση «έργοις», αλλα βρίσκω οτι δέν ταιριάζει στο ύφος της αρχαιοελληνικής ποίησης. «Σύν Ἑρμῇ» δίνει λογικό νόημα, με την έννοια: «με ευφυία, με τεχνάσματα» (θα καταφέρεις ό,τι θέλεις))}

◊ ΤΕΣΣΑΡΕΣ τέσσερις ἑΞεῖΤΑΙ εξίτες, ΠΕΜΠΤΟΣ ο πέμπτος ΧεῖΟΣ χῖος (με ένδειξη 1), ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ τα εξής δηλώνει (ο χρησμός):

ὡΣ όπως ΑΡΝΑΣ τα αρνιά ΚΑΤΕΧΟΥΣΙ κατανικούν και αρπάζουν ΛΥΚΟΙ οι λύκοι, ΚΡΑΤΕΡΟΙ ΤΕ ΛΕΟΝΤΕΣ και τα ισχυρά λιοντάρια

ΒΟῦΣ ἕΛΙΚΑΣ (κατανικούν) τα βόδια με τα καμπύλα κέρατα, ΠΑΝΤΩΝ απο όλους ΟὕΤΩΣ έτσι ΕΤΙ ΚΑΙ ΣΥ και σύ επίσης ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ θα υπερισχύσεις, (= όπως οι λύκοι νικούν τα αρνιά και τα λιοντάρια νικούν τα βόδια, με την ίδια ευκολία και εσύ θα υπερισχύσεις απο όλους τους αντιπάλουςσου. Η φρασεολογία εδώ είναι εντονότατα ομηρική)

ΚΑΙ ΠΑΝΤ(Α) και όλα ΕΣΤΙ ΣΟΙ είναι στο χέρισου ὅΣΣ(Α) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ όσα ρωτάς τον χρησμό, ΣΥΝ ΔΙΟΣ ἙΡΜῇ με τη συμπαράσταση του γιού του Δία, του Ερμή.

53. (δακτυλικοί εξάμετροι) Διὸς Καταχθονίου

ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) ὅΤΑΝ* ἑΞεῖΤΑΙ, ΔΥΟ ΤΕΣΣΑΡΑ, ΧΡΗΣΜΟΣ ὅΔ(Ε) ΑΥΔᾷ: _{*(η επιγραφή που εικονίζεται στη σελίδα 54 του βιβλίου γράφει καθαρά «ΤΡΕΙΣ Δ(Ε) ΟΤΑΝ». Απο πού και ως πού ο Γερμανός λόγιος απεκατέστησε «Τρεῖς ὁμοῦ ἑξεῖται» (που οι εκδότες του βιβλίου το αντέγραψαν με βαρεία «ὁμοὺ»!), είναι ανεξήγητο)}

ἡ ΠΡᾶΞΙΣ ΚΩΛΥΜΑΤ(Α) ΕΧΕΙ, ΜΗ ΣΠΕῦΔ(Ε), ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ.

ΛΥΠΗΡΑ ΤΙΣ ὁΔΟΣ ΚΑΙ ΑΜΗΧΑΝΟΣ ΟΥΔΕ ΠΡΟΣΙΚΤΗ·

ΩΝΕῖΣΘΑΙ ΧΑΛΕΠΟΝ ΚΑΙ ΠΩΛΕῖΝ ΤΙ ΒΛΑΒΟΣ ΕΣΤΑΙ.

◊ ΤΡΕῖΣ Δ(Ε) ὅΤΑΝ* ἑΞεῖΤΑΙ και όταν τυχόν (πέσουν) τρείς εξίτες, ΔΥΟ ΤΕΣΣΑΡΑ (και) δύο τεσσάρια, ΧΡΗΣΜΟΣ ὅΔ(Ε) ο χρησμός αυτός εδώ ΑΥΔᾷ ώς εξής μιλά:

ἡ ΠΡᾶΞΙΣ αυτή η δουλειά ΚΩΛΥΜΑΤ(Α) ΕΧΕΙ εμπόδια έχει, ΜΗ ΣΠΕῦΔ(Ε) μή βιάζεσαι, ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ, κάτσε.

ΛΥΠΗΡΑ ΤΙΣ ὁΔΟΣ (είναι) ένας δρόμος που φέρνει λύπη ΚΑΙ ΑΜΗΧΑΝΟΣ και που οδηγεί σε αδιέξοδο ΟΥΔΕ ΠΡΟΣΙΚΤΗ και δέν είναι δυνατόν να βαδισθεί (δέν είναι δυνατόν να βαδίσεις αυτόν το δρόμο)·

ΩΝΕῖΣΘΑΙ το να αγοράσεις ΧΑΛΕΠΟΝ (είναι) εξαιρετικά δύσκολο ΚΑΙ ΠΩΛΕῖΝ αλλα και στο να πουλήσεις ΤΙ ΒΛΑΒΟΣ κάποια ζημία ΕΣΤΑΙ θα υπάρξει (για σένα).

54. (δακτυλικοί εξάμετροι) Αφροδίτης Ουρανίας _{(γραμμένο με –δει-)}

ΤΕΣΣΑΡΕΣ ἑΞεῖΤΑΙ, ΜΟῦΝΟΣ ΤΡΙΑ, ΣΟΙ ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ:

ΟΥΡΑΝΟΠΑΙΣ ΑΦΡΟΔειΤΗ, ΕΡΩΤΩΝ ΠΟΤΝΙ(Α) ΑΝΑΣΣΑ,

ΠΕΜΨΕΙ ΜΑΝΤΕΙΑΝ ΑΓΑΘΗΝ, ΔΩΣΕΙ ΣΟΙ ὁΔΟΝ ΤΕ, _{(γράφει «δώσει δὲ ὁδόν σοὶ», μετρικώς απαράδεκτο)}

ΕΚΦΕΥΞΙΝ ΤΕ ΝΟΣΟΥ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΟΣ ΑΛΓΕΣΙΘΥΜΟΥ.

◊ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ἑΞεῖΤΑΙ τέσσερεις αστράγαλοι εξίτες, ΜΟῦΝΟΣ μόνο ένας αστράγαλος ΤΡΙΑ με ένδειξη 3, ΣΟΙ ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ τα εξής σου λέει (ο χρησμός):

ΟΥΡΑΝΟΠΑΙΣ η Ουράνια Κόρη ΑΦΡΟΔειΤΗ η Αφροδίτη, ΕΡΩΤΩΝ των Ερώτων ΠΟΤΝΙ(Α) η σεβαστή, πολυτίμητη ΑΝΑΣΣΑ βασίλισσα,

ΠΕΜΨΕΙ θα (σου) στείλει ΜΑΝΤΕΙΑΝ ΑΓΑΘΗΝ τη μαντεία την καλή (δηλαδή την εκπλήρωση αυτής της καλής μαντείας), ΔΩΣΕΙ ΣΟΙ θα σου δώσει ὁΔΟΝ ΤΕ και την οδό, (τον δρόμο που χρειάζεσαι για να φτάσεις κάπου),

ΕΚΦΕΥΞΙΝ ΤΕ και (θα σου δώσει) απαλλαγή ΝΟΣΟΥ απο αρρώστια ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΟΣ ΑΛΓΕΣΙΘΥΜΟΥ και (θα σου δώσει λύτρωση) απο την έγνοια, (τη σκοτούρα) που βασανίζει την ψυχή. _{(Είναι αξιοσημείωτο πώς με τη μεταβολή απο την εποχή του Κριού στην εποχή των Ιχθύων (το σημείο της εαρινής ισημερίας έχει μετακινηθεί απο τον αστερισμό του Κριού στον αστερισμό των Ιχθύων, αυτό έγινε γύρω στα χρόνια του Ιησού Χριστού, και πρόκειται η εποχή των Ιχθύων να διαρκέσει μέχρι το έτος μ.Χ. 2400 περίπου) η Αφροδίτη η οποία στα ομηρικά έπη  είναι αντικείμενο περιφρόνησης και διακωμώδησης, στα ελληνιστικά χρόνια γίνεται κορυφαία θεότητα, και αυτό είναι αρκετά φανερό στο ύφος του παρόντος χρησμού. Η Αφροδίτη ονομάζεται Ουρανία, όπως και κατα τους Σουμερίους ονομάζεται Κυρία του Ουρανού. Είναι κόρη του Δία και της Διώνης η οποία Διώνη είναι κατα μία εκδοχή κόρη του Ουρανού ή του Αιθέρος και της Γής. Το επίθετο Ουρανόπαις ανάγεται στους Ορφικούς Ύμνους).}

55. (δακτυλικοί εξάμετροι) Βλάβης

ΤΕΣΣΑΡΕΣ ἑΞεῖΤΑΙ ΚΑΙ ΤΕΤΡῶΟΣ, ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ· _{(προσέθεσα το κόμμα)}

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΠΡᾶΞΙΣ· ΤΙ ΜΑΤΗΝ ΣΠΕΥΔΕΙΣ; ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ,

ΜΗ ΣΟΙ ΣΠΕΥΔΟΝΤΙ ΒΛΑΒΟΣ ΕΞ ΑΥΤῆΣ ΤΙ ΓΕΝΗΤΑΙ·

ΟΥΤΕ ΓΑΡ ΕΙΣ ΟΔΟΝ ὁΡΜᾶΣΘΑΙ ΚΑΛΟΝ ΟΥΤ(Ε) ΑΓΟΡΑΖΕΙΝ.

◊ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ἑΞεῖΤΑΙ τέσσερις εξίτες ΚΑΙ ΤΕΤΡῶΟΣ και (ένας) τετρώος (αστράγαλος με ένδειξη 4), ΤΑΔΕ ΦΡΑΖΕΙ τα εξής λέει (ο χρησμός):

ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΠΡᾶΞΙΣ δέν γίνεται δουλειά· ΤΙ ΜΑΤΗΝ ΣΠΕΥΔΕΙΣ τί (=γιατί) μάταια βιάζεσαι; ΑΝΑΜΕΙΝΟΝ στάσου,

ΜΗ μή ΣΟΙ σε σένα ΣΠΕΥΔΟΝΤΙ που βιάζεσαι ΒΛΑΒΟΣ ζημιά ΕΞ ΑΥΤῆΣ απο την προαναφερθείσα «πράξιν», απο τη δουλειά προς την οποία σπεύδεις) ΤΙ κάποια (ζημιά) ΓΕΝΗΤΑΙ γίνει· (μή σου συμβεί καμιά ζημία απο αυτήν τη δουλειά εξ αιτίας της βιασύνηςσου)

ΟΥΤΕ ΓΑΡ αφού ούτε ΕΙΣ ΟΔΟΝ για δρόμο, για ταξίδι ὁΡΜᾶΣΘΑΙ να ξεκινήσεις ΚΑΛΟΝ (είναι) καλό ΟΥΤ(Ε) ΑΓΟΡΑΖΕΙΝ ούτε να κάνεις δοσοληψίες.

56. (δακτυλικοί εξάμετροι) Ἑρμοῦ Τετραγώνου

ΕΙ ΔΕ ΚΕΝ ἑΞεῖΤΑΙ ΠΑΝΤΕΣ ΠειΠΤΩΣΙΝ ὁΜΟῖΟΙ,

ΜΗ ΒΑῖΝ(Ε) ἥΝ ΜΕΛΛΕΙΣ, ΜΕΙΝΑΝΤΙ ΣΟΙ ΕΣΤΑΙ ΑΜΕΙΝΟΝ·

ΑΙΣΧΡΟΝ ΓΑΡ ΣΟΙ ΚῆΔΟΣ ὁΡῶ ΠΕΡΙ ΤῶΝ* Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ· _{(όπως και αλλού, διόρθωσα απο «ὧν»)}

ΑΛΛΑ ΜΕΝ(Ε) ἡΣΥΧΙΟΣ ΛΗΞΑΣ ὁΔΟῦ ΗΔ(Ε) ΑΓΟΡΑΣΜΟῦ.

◊ ΕΙ ΔΕ και άν ΚΕΝ τυχόν ἑΞεῖΤΑΙ εξίτες ΠΑΝΤΕΣ όλοι (οι αστράγαλοι) ΠειΠΤΩΣΙΝ πέφτουν ὁΜΟῖΟΙ ίδιοι μεταξύτους,

ΜΗ ΒΑῖΝ(Ε) μή βαδίζεις ἥΝ ΜΕΛΛΕΙΣ εκείνον (τον δρόμο) που σκοπεύεις, ΜΕΙΝΑΝΤΙ άν μείνεις (εκεί που είσαι) ΣΟΙ ΕΣΤΑΙ θα σου είναι ΑΜΕΙΝΟΝ καλύτερο·

ΑΙΣΧΡΟΝ ΓΑΡ γιατί κάποιο αισχρό ΣΟΙ απο μέρουςσου ΚῆΔΟΣ ενδιαφέρον ὁΡῶ βλέπω ΠΕΡΙ ΤῶΝ σχετικά με εκείνα που Μ(Ε) ΕΠΕΡΩΤᾷΣ με ρωτάς (με συμβουλεύεσαι)·

ΑΛΛΑ ΜΕΝ(Ε) αλλα να μένεις ἡΣΥΧΙΟΣ ήρεμος ΛΗΞΑΣ έχοντας πάψει ὁΔΟῦ απο μετακινήσεις ΗΔ(Ε) καθώς και ΑΓΟΡΑΣΜΟῦ απο δοσοληψίες. (=να σταματήσεις τα πήγαινε – έλα και τις δοσοληψίες και να κάτσεις φρόνιμα).

Μετρική παρατήρηση: μπορείτε να δείτε οτι μόνο 7 απο τους 56 χρησμούς είναι διατυπωμένοι σε ιαμβικούς στίχους, ενώ όλοι οι άλλοι χρησμοί είναι διατυπωμένοι σε δακτυλικούς εξαμέτρους, κ είναι εύλογο να αναρωτηθείτε γιατί συμβαίνει αυτό. Η εξήγηση δίνεται άν παρατηρήσουμε οτι ακόμη κ στους ιαμβικούς χρησμούς ο πρώτος στίχος που περιγράφει τους αριθμούς των αστραγάλων είναι δακτυλικός, κ ακόμη οτι οι 21 ιαμβικοί στίχοι αυτού του έργου βρίσκονται όλοι σε ένα άλλο μαντικό σύστημα, κατα το οποίο έριχνε ο ενδιαφερόμενος 5 ζάρια (κανονικά, με 6 πλευρές το καθένα) είτε 5 αστραγάλους κ μετρούσε το άθροισμα που έβγαζαν. Ο μικρότερος κατα το δυνατόν αριθμός ερμηνευόταν ώς Ω, ενώ ο κατα το δυνατόν μεγαλύτερος αριθμός του αθροίσματος (δηλαδή 5 ζάρια / αστράγαλοι με ένδειξη 6 =άθροισμα 30) ερμηνευόταν ώς Α, κατα έναν αριθμό μικρότερο άθροισμα ερμηνευόταν ώς Β, κατα ένα μικρότερο άθροισμα ώς Γ, κατα ένα μικρότερο ώς Δ, κ.ο.κ. μέχρι το Ω. Οπότε στο σύστημα εκείνο οι χρησμοί ήταν όσα κ τα γράμματα της αλφαβήτου, κ ο κάθε χρησμός δινόταν απο έναν κ μόνο ιαμβικό τρίμετρο στίχο που άρχιζε απο το γράμμα του χρησμού. Έτσι, το σύστημα εκείνο αποτελούνταν, ιδεωδώς, απο 24 ιαμβικούς τριμέτρους στίχους, αλλα στην πράξη ήταν λίγο περισσότεροι, διότι σε διαφορετικές επιγραφές βρίσκουμε οτι απο ορισμένα γράμματα αρχίζουν διαφορετικοί στίχοι, ενώ θα πρέπει να υπήρχαν κατα το παρελθόν κ στίχοι για τα άχρηστα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, δηλαδή το δίγαμμα, το κόππα κ το σαμπί (κ πιθανώς αυτοί οι στίχοι κατέληξαν να συμπέσουν με στίχους που άρχιζαν απο εύχρηστα γράμματα). Οι (περίπου) 24 στίχοι εκείνου του συστήματος της αλφαβητικής μαντικής (μιάς που ήταν ευρέως γνωστό, εύκολα ο καθένας αποστήθιζε τους 24 στίχους) ενσωματώθηκαν, σχεδόν όλοι, στο παρόν σύστημα της μαντικής με 5 αστραγάλους.

κλίκ στο 瞳 για επιστροφή στην αρχική σελίδα.