ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΚΑΙ Η ΒΑΣΑΝΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Βάσανος θα πεί μέθοδος διαπίστωσης, κριτήριο. Αυτήν την πρόταση την κάνω για να έχουμε κριτήριο του τί είναι δημοκρατία και ποιός πραγματικά την θέλει.

Άν πώ οτι δημοκρατία σημαίνει του δήμου (δηλαδή του λαού) κράτος, κομίζω γλαύκα εις Αθήνας. Το ερώτημα είναι, η σημερινή Ελλάδα έχει «του δήμου κράτος»; Όχι μόνο δέν έχει δήμου κράτος, αλλα απο πολιτικής απόψεως ούτε κάν Ελλάδα είναι. (Αφού και οι γάτες το ξέρουν πως χωρίς πρωτοβουλία, εντολή και χρηματοδότηση της ΕΟΚ και εν γένει των μεγάλων δυνάμεων στην Ελλάδα ούτε φύλλο δέν σαλεύει). Ωστόσο είναι όντως χρήσιμο να εξετάσουμε το μηχανισμό ακύρωσης της δημοκρατίας στον σημερινό ψευτοπολιτισμένο κόσμο: Στην όντως δημοκρατία όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται απο το λαό. Στη δημοκρατία – μπανάνα, απολύτως καμιά πολιτική απόφαση δέν λαμβάνεται απο το λαό: οι άρχοντες αλλάζουν μέν, αλλα πάντοτε κυβερνούν «ΚΑΤΑ ΤΗΝ ‘ΕΑΥΤΩΝ ΔΙΑΝΟΙΑΝ». Τύραννος ονομάζεται όποιος κυβερνά ένα κράτος όπως ο ίδιος νομίζει: «ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΑΡΧΩΝ ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ‘ΕΑΥΤΟΥ ΔΙΑΝΟΙΑΝ». Στη δημοκρατία ο λαός δέν είναι χωρίς άρχοντες, αλλα έχει το δικαίωμα του «‘ΑΙΡΕΙΣΘΑΙ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΕΙΝ ΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ». Στη μπανανία, ο λαός πραγματικώς δέν έχει αυτό το δικαίωμα. Το μέν «‘ΑΙΡΕΙΣΘΑΙ» (να εκλέγει τους άρχοντες) δέν το έχει, διότι μόνο μεταξύ ομοίων επιλέγει. αλλα κι αυτό ακόμη, όχι ελεύθερα, διότι ο λαός επειδή στερείται εξουσίας φοβάται τα κόμματα (αφού δέν μπορεί να τα ελέγξει), και λόγω του εκλογικού συστήματος δέν δύναται να επιλέξει ελεύθερα: όταν οι πολίτες ψηφίζουν τα α κόμμα, το ψηφίζουν μόνο για να μή βγεί το β. όσοι ψηφίζουν το β, το ψηφίζουν μόνο επειδή δέν αντέχουν το α. Το γ, πρακτικώς κανείς δέν το ψηφίζει, διότι η ψήφος, λόγω του εκλογικού συστήματος, για αλλού θα μετρήσει. Αλλα κι άν υποθέσουμε πως το γ ή το δ κόμμα πάρει την πλειοψηφία (που δέν γίνεται), κι άν ακόμη υποθέσουμε πως ένα πραγματικά του λαού κόμμα (που δέν υπάρχει) αναλάβει κατόπιν εκλογών την εξουσία, και τότε ακόμη δέν υπάρχει καμμία εγγύηση οτι θα κυβερνήσει σωστά κατα τα συμφέροντα του λαού, διότι απλούστατα: του λαού η γνώμη και ο λόγος δέν μετράει σε καμιά πολιτική απόφαση. Έτσι ο λαός δέν έχει το δικαίωμα του «ΕΥΘΥΝΕΙΝ ΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ» (να ελέγχει αυτούς που άρχουν έτσι ωστε να διατηρούν την «ευθεία οδό»[1], το δρόμο στον οποίο ο λαός τους όρισε) – αφού «δέν λαμβάνω πολιτικές αποφάσεις» και «δέν γίνεται πράξη η γνώμημου» θα πεί «δέν έχω καμία ουσιαστική εξουσία».

Άραγε ο λαός για δημοκρατία άξιος δέν είναι; αξιότατος είναι.[2] Αλλα φυσικά, επειδή η γνώμητου δέν ρωτιέται και ο λόγοςτου δέν μετρά, ο λαός ανεύθυνα να φέρεται μαθαίνει. Άλλωστε τους άρχοντες ακαταπαύστως με απατεωνιές να κυβερνούν βλέποντας ο λαός διδάσκεται οτι και ο ίδιος πρέπει χωρίς ενδοιασμούς να κάνει απατεωνιές. Αυτά τα διεφθαρμένα ήθη, μόνο η δημοκρατία δύναται να τα διορθώσει. Το ύψιστο σχολείο για τον άνθρωπο είναι το πολίτευμα του οποίου μετέχει. όταν το πολίτευμα είναι φαύλο, όλα τα άλλα σχολεία δέν μπορούν να εκπαιδεύσουν τον πολίτη. ακόμη και γλωσσικώς. η τεχνικότατη γλώσσα της κλασσικής αρχαιότητος διαμορφώθηκε μέσω της ουσιαστικής μετοχής των πολιτών στα κοινά.

Όλων των πολιτικών ανωμαλιών η αιτία είναι οτι κάποιοι επιτήδειοι, όταν η απολυταρχίατους κινδυνεύει, αρνούνται στο λαό το δικαίωμα λήψης κάποιων αποφάσεων. Αντίθετα, κάθε χρήση βίας αποφεύγεται, όταν οι διαφορές λύνονται μέσω ψηφοφορίας.[3]

Αυτό το κείμενομου, θυμίζει κάπου την «Νομαρχίαν» (διακυβέρνηση κατα την οποία άρχουν οι νόμοι) του «Ανωνύμου του Έλληνος».[4] Ο Ανώνυμος ο Έλλην εστίαζε σ’ εκείνο που έχει γράψει ένας Κινέζος σοφός: «όλες οι χώρες έχουν νόμους, αλλα καμιά χώρα δέν έχει νόμο που να εξασφαλίζει την τήρηση των νόμων». Το ζητούμενο λοιπόν είναι να επιβληθεί ένας πολιτικός μηχανισμός που να διασφαλίζει πως ο λαός ανα πάσα στιγμή μπορεί να εκλέγει αλλα και να ανακαλεί τους άρχοντέςτου, καθώς και να ορίζει ουσιαστικά την πολιτική που ασκούν οι άρχοντες. Για να περιγράψω αυτόν τον πολιτικό μηχανισμό σε χρόνο ενεστώτα και έγκλιση οριστική, θεωρώ πως  ήδη ισχύει:

Πώς εκλέγονται τα μέλη της βουλής: αυτά είναι 500 όπως και στην αρχαία Αθήνα. τα εκλέγει κάθε 4 έτη ο λαός με μυστική ψηφοφορία. Απο αυτά τα 500 άτομα όποιοι θέλουν βάζουν υποψηφιότητα για τη θέση του πρωθυπουργού, την οποία παίρνει όποιος πλειοψηφίσει έναντι των άλλων υποψηφίων στην φανερή ψηφοφορία κατα την οποία ψηφίζουν τα 500 μέλη της βουλής (σε περίπτωση ισοψηφίας, πρώτος αναδεικνύεται εκείνος του οποίου το κόμμα πήρε τις περισσότερες ψήφους απο το λαό. Άν και πάλι υπάρξει ισοψηφία, η λύση δίνεται με κλήρο, όπως γινόταν σε πλείστες περιπτώσεις στην αρχαία ελληνική δημοκρατία. Ο κλήρος είναι το πιό δημοκρατικό μέσο). Με τον ίδιο τρόπο τα 500 άτομα απο ανάμεσάτους εκλέγουν όλους τους υπουργούς.

Κάθε έτος ο λαός με μυστική ψηφοφορία αποφασίζει σε 5 (πέντε) πολιτικά ζητήματα μείζονος σπουδαιότητος. Για το κάθε ζήτημα χρησιμοποιείται ένα ψηφοδέλτιο, το οποίο έχει ώς τίτλο το προς ψήφιση ζήτημα, και απο κάτω ποιές προτάσεις έχουν γίνει επι αυτού. στην κάθε πρόταση μπροστά υπάρχει ένα κενό κουτάκι, και ο εκλογέας γράφει ένα Χ μέσα στο κουτάκι της πρότασης που προτιμά. (Εννοείται οτι και στην ανα τετραετία ψηφοφορία ο κάθε πολίτης αφού ρίξει στην κάλπη το ψηφοδέλτιο για την εκλογή κοινοβουλίου, εν συνεχεία ψηφίζει με έναν φάκελλο για τις αποφάσεις επι ζητημάτων). Μή ρωτήσετε τί θα πεί ζητήματα! Και ελληνικά να μήν ξέρετε η λέξη ζήτημα είναι διεθνής. Το τί είδους μονοτονικό σύστημα θα καθιερωθεί, το άν θα παραμείνουν ξένες βάσεις στη χώρα, το άν η χώρα θα ενταχθεί στην Ε.Ο.Κ., το τί είδους ταυτότητες θα έχουν οι πολίτες, τί νόμος θα ρυθμίζει τη συνταξιοδότηση και εν γένει την ασφάλιση των πολιτών, όλα αυτά και τα ανάλογα λέγονται ζητήματα. Πολιτικό ζήτημα υπάρχει απο τη στιγμή που παρατηρείται κάποια διαφωνία μεταφύ ομάδων του πληθυσμού της χώρας πάνω σε κάποια πολιτική απόφαση που χρειάζεται να ληφθεί. Σε ζητήματα αποφάσεις χρειάζεται λοιπόν να παίρνει ο λαός με την ψήφοτου, και όχι απλώς να επιλέγει μεταξύ διαφορετικών ονομάτων ομοίων πραγμάτων.

Για τα μείζονα ζητήματα ο λαός αποφασίζει κατ’ έτος (καθώς είπαμε πιό πάνω). Για ήσσονα όμως ζητήματα, αποφασίζει κάθε μήνα, με ονομαστική ψηφοφορία, η οποία γίνεται χωρίς ψηφοδέλτια και κάλπες, χωρίς εκλογικά κέντρα, όπου και άν βρίσκεται ο πολίτης ανα την χώρα ή στο εξωτερικό. πώς; μέσω της ψηφοκάρτας. Η ψηφοκάρτα έχει μορφή τραπεζικής κάρτας (όμοια με τις κάρτες που χρησιμοποιούνται στα Α.Τ.Μ. –αυτόματα ταμειολογιστικά μηχανήματα– των τραπεζών). Ο κάθε πολίτης που ψηφίζει, έχει μιά ψηφοκάρτα η οποία λειτουργεί στα Α.Τ.Μ. όλων των τραπεζών. χρησιμοποιώντας τον αριθμό της ψηφοκάρταςτους μπορεί να ψηφίσει και μέσω του διαδικτύου (internet) και μέσω οποιουδήποτε τηλεφώνου σταθερού ή κινητού.

Αφού στο υπο ψήφιση ζήτημα γίνει επαρκής συζήτηση και αντιπαράθεση μέσω όλων των Μ.Μ.Ε. (μέσων μαζικής ενημέρωσης) επι 4 εβδομάδες, έπειτα επι μία εβδομάδα ο κάθε πολίτης μπορεί να ψηφίσει. όταν βάλει την κάρτατου σε Α.Τ.Μ. και πληκτρολογήσει το σχετικό PIN (personal identity number – προσωπικός αριθμός αναγνώρισης), η οθόνη του Α.Τ.Μ. αναγράφει ώς τίτλο το προς ψήφιση ζήτημα, και απο κάτω: τις προτεινόμενες λύσεις του ζητήματος, την κάθε μία με έναν αριθμό. ο πολίτης πληκτρολογεί τον αριθμό που αντιστοιχεί στη λύση που επιλέγει. τότε η οθόνη γράφει: «επιλέξατε την τάδε πρόταση. πιέστε Ο.Κ. για να επικυρώσετε την επιλογήσας ή ‘διόρθωση’ για να την αλλάξετε». Στη μηνιαία ψηφοφορία είναι δυνατόν να τεθούν μέχρι και 4 ζητήματα, άν και νομίζω πως σπανίως θα υπάρχει ανάγκη για ψήφιση περισσοτέρων του ενός. Μόνο αφού τελειώσει η (μηνιαία) ψηφοφορία, δημοσιεύεται το τί ψήφισε ο καθένας, στο internet και στις εφημερίδες. (Η κάθε τοπική εφημερίδα μπορεί να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα με τα ονόματα των ψηφοφόρων του νομού, ενώ μία εκτενής εφημερίδα (συνέκδοση των εφημερίδων της πρωτεύουσας) περιλαμβάνει τα ονόματα όλων των ψηφισάντων της χώρας. Και μετά τη δημοσίευση, ονομαστικά, των αποτελεσμάτων, η κάθε πλειοψηφίσασα πρόταση τίθεται σε εφαρμογή κατευθείαν.

Και τώρα έτσι γίνεται! Συζήτηση και αντιπαράθεση στα Μ.Μ.Ε. γίνεται και τώρα, στο κράτος είναι και τώρα γνωστό τί ψηφίζει ο καθένας, την τοποθέτησητου ο καθένας την εκδηλώνει και τώρα, με τη συμμετοχήτου (και με τη μή συμμετοχήτου) σε απεργίες, διαδηλώσεις και άλλα τέτοια. με μιά μικρή διαφορά: οτι τώρα ο καθένας εκδηλώνει τη γνώμητου, χωρίς η γνώμητου να μετράει προς εφαρμογή.

Θυμίζω πως η φανερή (μηνιαία) ψηφοφορία προορίζεται για τα ήσσονα ζητήματα. Και όποιος δέν θέλει, άς μή ψηφίσει, ούτε ανα μήνα, ούτε ανα έτος, ούτε ανα τετραετία. (Άλλωστε και τώρα ακόμη η ψηφοφορία δέν είναι πιά υποχρεωτική, αφού με εντολές προς τις δημόσιες υπηρεσίες έχουν αρθεί οι κυρώσεις για όποιον απέχει απο τις εκλογές). Πάντως, όταν η ψήφοςτου γίνεται πράξη, ο πολίτης δέν θα απαξιοί να ψηφίσει. ίσα ίσα, θα αναπτυχθεί η υπευθυνότητάτου και για πρώτη φορά θα αισθανθεί ελεύθερος.

Αφού, όπως ελέχθη, για όλα τα σημαντικά ζητήματα ο λαός αποφασίζει, η βουλή με οποιαδήποτε αναλογία δυνάμεων λειτουργεί. Το εκλογικό σύστημα: απόλυτα απλή αναλογική. Δηλαδή το κάθε κόμμα (και ο κάθε ανεξάρτητος) όσο ποσοστό ψήφων πάρει, ακριβώς τόσο ποσοστό εδρών έχει στη βουλή. Για τα καθημερινά, μικρής σημασίας θέματα αποφασίζει η ίδια η βουλή με συναίνεση της πλειονότητος των βουλευτών. (Άν τυχόν η πλειονότητα των βουλευτών δέν μπορεί, δηλαδή δέν θέλει, να συναινέσει, δηλαδή αντίθετες προτάσεις ισοψηφούν, τότε το ζήτημα ανατίθεται σε ψηφοφορία του λαού: σε μηνιαία ψηφοφορία άν είναι ήσσον, σε ετήσια μυστική άν είναι μείζον ζήτημα).

Ωστόσο, ακόμη και εάν η βουλή σε ένα θέμα αποφασίσει, είναι δυνατόν το 10% του εκλογικού σώματος να ασκήσει VETO. δηλαδή άν πολίτες ισάριθμοι με τουλάχιστον το 10% του εκλογικού σώματος επωνύμως το ζητήσουν, της βουλής η απόφαση ακυρώνεται και το θέμα ανατίθεται σε λαϊκή ψηφοφορία, η οποία έχει τον τελικό λόγο. Ταυτοχρόνως, το VETO δικαιούται να το ακυρώσει ποσοστό ψηφοφόρων μεγαλύτερο των ασκούντων το VETO: έτσι αποφεύγονται κωλυσιεργίες.

Το άν ένα θέμα είναι ήσσον (για μηνιαία ονομαστική) ή μείζον (για ετήσια μυστική ψηφοφορία), ποιός θα το κρίνει; Αυτό το αποφασίζει ψηφίζοντας η ίδια η βουλή. Και άν σε τέτοια ψηφοφορία οι ψήφοι βγούν 250 – 250, τότε υπερισχύει η γνώμη με την οποία τάσσεται ο πρόεδρος της βουλής (τον οποίο έχουν έκλέξει οι βουλευτές απο ανάμεσάτους με τον ίδιο τρόπο που εξέλεξαν τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς).

Πρέπει να προσεχθεί πώς διατυπώνονται οι προς ψήφιση προτάσεις: κάθε ζήτημα έχει κατα βάσιν δύο σκέλη. κάποτε όμως το ένα σκέλος (ή το κάθε σκέλος) υποδιαιρείται σε εκδοχές (πιό εξειδικευμένες προτάσεις). οπότε πρώτα ψηφίζεται το ένα απο τα δύο σκέλη και έπειτα, άν χρειάζεται, επιλέγονται οι εκδοχέςτου κατα την ψηφοφορία. Φυσικά απο τις εκδοχές υπερισχύει και εφαρμόζεται εκείνη που πλειοψηφεί έναντι των άλλων. Κάθε εκδοχή που προτείνει ένα κόμμα ή ένα ανεξάρτητο μέλος της βουλής ή το 10% του εκλογικού σώματος επωνύμως, τίθεται ώς πρόταση προς ψήφιση. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ: ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Η ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΣΚΕΤΟ «ΝΑΙ» Η ΣΕ ΣΚΕΤΟ «ΟΧΙ». Τί θα πεί στην πολιτική «ναί» και «όχι»; είναι καθαρή κοροϊδία. Σάν εκείνο που είχε θέσει η ελληνική χούντα. τί μπορούσε να σημαίνει το «ναί»; οτι εγκρίνει ο πολίτης το κάθε τί που πράττει η χούντα; ή μήπως Θεός είναι η κυβέρνηση να τα πράττει όλα σωστά; ή τί σημαίνει το «όχι»; δέν θέλω αυτήν την κυβέρνηση; τότε τί θέλω; μήπως μιά άλλη κυβέρνηση που επίσης να κυβερνά χωρίς να ρωτά; Ή σάν εκείνο το ναί ή όχι που είχε προτείνει ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου για το άν θα μείνουν οι ξένες βάσεις στη χώραμας. Τον ρώτησαν: τί σημαίνει το όχι, οτι θα φύγουν όλες οι ξένες βάσεις; και απάντησε «όχι, απλώς θα αρχίσουν διαπραγματεύσεις για το τί θα γίνει με τις υπάρχουσες βάσεις». Οπότε του απαντήσανε: ευχαριστούμε πολύ, μή μπαίνετε στον κόπο.

Με απλά λόγια: η ψηφοφορία έχει νόημα μόνον εφόσον γίνεται επιλογή μεταξύ συγκεκριμένων δράσεων που πραγματοποιούνται αμέσως μόλις υπερψηφισθούν. Ειδεμή, δέν ψηφίζουμε, μόνο παίζουμε τον παπά.

Στις μηνιαίες ονομαστικές ψηφοφορίες ψηφίζοντας ο καθένας έχει τη δυνατότητα να καταχωρίσει τη δήλωση: «αρνούμαι να ψηφίσω τώρα αυτό το θέμα και προτείνω να τεθεί προς ψήφιση στην προσεχή ετήσια μυστική ψηφοφορία». και άν αυτή τη δήλωση καταχωρίσει αντί ψήφου το 50% του εκλογικού σώματος (όχι το 50% των ψηφισάντων αλλα το 50% των δικαιουμένων να ψηφίζουν), τότε το θέμα παραπέμπεται στην ετήσια μυστική ψηφοφορία. Άν όμως η θέση αυτή δέν συγκεντρώσει το 50% του εκλογικού σώματος, δέν γίνεται δεκτή. Άν η θέση αυτή (για παραπομπή σε ετήσια μυστική ψηφοφορία) όμως συγκεντρώσει περισσότερο απο 10% του εκλογικού σώματος χωρίς να γίνει δεκτή, το θέμα ξαναψηφίζεται μία (και μόνο μία) φορά. Ενώ άν λιγότεροι του 10% του εκλογικού σώματος ζητήσουν παραπομπή σε μυστική ψηφοφορία, απλώς χάνουν την ψήφοτους στη φανερή.

«Ξέρω, ήδη έχεις αντιρρήσεις». Ξέρω, γιατί κάπου τα πρότεινα, και ενώ στην αρχή ενθουσιαστήκανε και υποσχέθηκαν να τα δημοσιεύσουν, έπειτα φαίνεται πως κάποιοι τους τράβηξαν τα αυτιά και είπαν οτι δέν είναι για δημοσίευση, γιατί; «γιατί έχουν ξαναειπωθεί». Άλλη δικαιολογία δέν βρήκαν να μου πούνε.

Έχω δεί και σε ένα σχολικό (ελληνικό) βιβλίο την (αμερικανική) σοφή γνώμη πως άν ο λαός μπορέσει να χρησιμοποιήσει το internet για ψηφοφορία, θα έρθει η συντέλεια του κόσμου, και ώς επιχείρημα προβάλλεται οτι θα παίρνονται αποφάσεις χωρίς να γίνεται συζήτηση, και ώς μόνο παράδειγμα αντί άλλης αποδείξεως (που δείχνει οτι ο επιχειρηματολόγος ήταν Αμερικάνος) αναφέρεται οτι μπορεί να ψηφίσουν να φύγουν απο τις Η.Π.Α. όλοι οι μαύροι, και κάτι τέτοιο θα ήταν ακατανόμαστο. Νά λοιπόν που και οι Αμερικάνοι σκέφτονται λογικά, και εμείς τους νομίζαμε κουτορνίθια.

Βρέ παιδιά, ποιός είπε να παίρνονται αποφάσεις χωρίς συζήτηση; Μήπως τώρα κάνει άλλο τίποτε ο ελληνικός λαός απο το να παρακολουθεί πολιτικές διαφωνίες είτε ζωντανά είτε στα Μ.Μ.Ε.; Μόνο που σε αυτές τις συζητήσεις (που ο λαός συνεχώς τις παρακολουθεί και εκφράζει τη γνώμητου με λόγια και έργα) η γνώμη του λαού ούτε καταμετρείται ούτε τίθεται ποτέ σε εφαρμογή. Εντάξει, είπαμε πως ο επιστήμων που διατύπωσε αυτές τις ανησυχίες ήταν Αμερικάνος, και βλέπει παντού τριγύρωτου να μή συζητάει κανείς πολιτικά ζητήματα, γι’ αυτό ανησύχησε μήπως αρχίσει ο λαός και παίρνει πολιτικές αποφάσεις χωρίς συζήτηση. Αλλα άν τον έπιασε ο πόνος μήπως ο λαός (των Η.Π.Α.) αποφασίσει και διώξει τους μαύρους, σάματι το internet φταίει γι’ αυτό; Μήπως τώρα δέν έχει ο αμερικανικός λαός το δικαίωμα να ψηφίσει κανονικά με κάλπες και να αποφασίσει ας πούμε να φύγουν όλοι οι μαύροι απο τις Η.Π.Α.; Και στο κάτω κάτω άν ο λαός των Η.Π.Α. αποφασίσει να φύγουν οι μαύροι (άν και δέν ξέρω πώς ορίζεται «ο μαύρος», είναι όποιος μαύρισε απο τον ήλιο; όποιος έχει έναν παπού «μαύρο»; ο κάθε κόρακας; όποιος μελαψός ήρθε στις Η.Π.Α. μετά το έτος 2000; τί ακριβώς εννοούμε;), άν τέλος πάντων βρεί έναν συγκεκριμένο ορισμό και έναν συγκεκριμένο προορισμό για το πού θα πάνε και απο πού θα φύγουν και πεί ο λαός να πάνε εκεί, δέν πρέπει η γνώμη της πλειοψηφίας του λαού να εφαρμοσθεί; τότε τί σόι δημοκρατία είναι αυτή; όχι τέτοια δημοκρατία, η τυραννίδα είναι προτιμότερη.

Λέγεται δημοκρατία αυτό το πράγμα, όταν κανείς δέν ρωτάει τον Έλληνα ή τον όποιο Ευρωπαίο πολίτη άν δέχεται να απελευθερωθεί η αγορά στους Κινέζους και στα προϊόντατους; Άν δέχεται να πάψει να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες, ακόμη και άν ο πολίτης θέλει να αναγράφεται; Άν δέχεται στη χώρατου τον κάθε μετανάστη; Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να δεχόμαστε τον κάθε μετανάστη; Τους το χρωστάμε; Εμείς φταίμε άν στη χώρατους κάνανε ο καθένας δώδεκα παιδιά για να κάνουμε εμείς με το ζόρι ένα; Ή ρωτήθηκε ο λαός άν το τάδε πρόσωπο που λυμαίνεται το δημόσιο κάνει για την τάδε θέση που κατέχει; Για ποιό πράγμα ρωτήθηκε ποτέ ο κυρίαρχος λαός; Μόνο για το ποιό κόμμα θα κάνει κυβέρνηση; Αυτό δέν έχει καμία σημασία. Τί πολιτική ακολουθείται έχει σημασία, και σε αυτό ο λαός δέν έχει κανένα λόγο.

Άν η δημοκρατία δέν είναι καλή, τότε τί είναι καλό; αυτό το σύστημα που έχουμε τώρα; αυτό ακριβώς αποδεικνύει τί γίνεται όταν η δημοκρατία δέν εφαρμόζεται: η εξουσία ταυτίζεται με την κλεψιά, όποιοι πιάνουν το μέλι, το πιάνουν για να γλείφουν τα δάχτυλάτους. Αντιθέτως, ο φυσικός εγωισμός που έχουν όλοι οι άνθρωποι λειτουργεί έτσι ωστε να ελέγχονται και να αποτρέπονται όλες οι καταχρήσεις της εξουσίας, εφόσον ο λαός έχει πραγματικό έλεγχο με το σύστημα που σημείωσα. Το θηρίο αυτό του εγωισμού πρέπει και μπορεί να ζευθεί έτσι ωστε να λειτουργεί για καλό, και ο τρόπος είναι αυτός που είπα.

Ξέρω τί θα πείτε: «ωραία τα λές, αλλα δέν μπορούν να εφαρμοσθούν». Βέβαια δέν μπορούν να εφαρμοσθούν, γιατί είναι καλές προτάσεις, και ό,τι είναι καλό σε αυτήν την εποχή δέν μπορεί να εφαρμοσθεί, και ό,τι μπορεί να εφαρμοσθεί δέν είναι καλό, είναι απατεωνιά, είναι τάφος κεκονιαμένος.

Κάνω αυτές τις προτάσεις για να πάρει ο καθένας θέση ωστε να φανεί ποιός θέλει δημοκρατία και ποιός κοροϊδεύει τον κόσμο. Και ακόμη, για να ξέρει ο λαός και όλοι οι τίμιοι άνθρωποι με ποιόν σκοπό να αγωνισθούν. Άραγε ποιός είναι ο σκοπός; να αλλάζουμε τα πρόσωπα που κυβερνούν, ή να αλλάζουμε τις μορφές του καθεστώτος; να φέρουμε σοσιαλισμό, ή κομμουνισμό, ή χριστιανική ή ισλαμική δημοκρατία; οποιοδήποτε απο αυτά τα συστήματα συνεπάγεται την κατάχρηση της εξουσίας, εφόσον δέν υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος απο τον λαό, και οποιοδήποτε σύστημα, άς ονομάζεται δικτατορία, τυραννίδα, κομμουνισμός ή δέν ξέρω πώς, είναι ουσιαστικά δημοκρατικό σύστημα εφόσον ασκείται ουσιαστικός έλεγχος μέσω των θεσμών που σημείωσα σε αυτήν εδώ την πρόταση. Γι’ αυτό ζητώ απο τον καθένα να κάνει δικήτου αυτήν την πρόταση και να την διαδόσει, ωστε να φανεί ποιός θέλει και ποιός όχι τη δημοκρατία, και ωστε να συνειδητοποιήσει όλος ο κόσμος οτι η δημοκρατία είναι εύκολα εφαρμόσιμη, αρκεί να την ζητήσουμε μέσω αυτών των συγκεκριμένων μέτρων.