έκανα 4 πράξεις καλές μέσω των 4 πυλών του ορίζοντα έκανα τους 4 ανέμους για να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να αναπνέει κ να ζεί τέτια ήταν η πράξημου η πρώτη έκανα τη φουσκονεριά τη μεγάλη) πλημμύρα ετήσια του Νείλου) για να επωφελείται ο φτωχός καθώς κ ο πλούσιος τέτια ήταν η πράξημου η δεύτερη έκανα κάθε άνθρωπο ισότιμο με τον συνάνθρωποτου δέν πρόσταξα τους ανθρώπους να διαπράττουν αδικίες είναι οι καρδιέςτους άδικες προς εμένα τέτοια ήταν η πράξημου η τρίτη έκανα τις καρδιέςτους να πάψουν να ξεχνούν τη δύση για να τιμούν με προσφορές τους θεούς του επέκεινα τέτοια ήταν η πράξημου η τέταρτη) επιγραφή σε αιγυπτιακό φέρετρο τέλη της 3^ης χιλιετίας π.Χ.)

Δέν νομίζω πως ο Θεός σε άλλον έδωσε ψυχή κ σε άλλον μελιτζάνα, όλοι οι άνθρωποι ψυχή έχουνε. Ωστόσο σε αυτήν την κοινωνία κ αυτήν την εποχή, που αναμένεται να κρατήσει ακόμη 400 χρόνια, της γυναίκας η τιμή είναι 1000, του άντρα η τιμή είναι ούτε 0001. Μήπως υπερβάλλω; όποιος θέλει άς το μετρήσει. Άν μία γυναίκα δηλώσει οτι επιθυμεί έναν άνδρα να την ガメーセイ, δέν θα βρεθούν στην μικρήμας πόλη 1000 εθελοντές να την ガメーソウン; Άν ένας τυχών άνδρας δηλώσει οτι επιθυμεί μιά γυναίκα απλώς για να την ガメーセイ, θα βρεί σε ολόκληρη χώρα έστω κ μία εθελόντρια; Θέλετε να το μετρήσετε σε ευρώ; Πόσα δίνει ένας άντρας προκειμένου να έχει γυναίκα; όχι 1000 ευρώ, αλλα όλητου την περιουσία γι’ αυτό την δημιουργεί κ γι’ αυτό την διαθέτει, για να έχει γυναίκα. Μιά γυναίκα δίνει έστω κ ένα λεπτό για να συνουσιασθεί; (Για γυναίκα μιλάμε τώρα, κ όχι κοτσάνι πού 'χει μείνει σκέτο κ ξερό. το ξερό κοτσάνι κ θηλυκό να ήταν, ίσως κάποτε κ χρήματα να δώσει - που τα είχε πάρει επειδή ήταν λουλούδι). Γι’ αυτό δέν υπερβάλλω καθόλου όταν λέω πως η τιμή της γυναίκας είναι 1000, ενώ η τιμή του άνδρα δέν είναι ούτε 0001.

Η σεξουαλική επιθυμία στη γυναίκα είναι πολλαπλάσια απο ό,τι στον άνδρα. Όλα τα μικρά κορίτσια απο ηλικία μηνών μέχρι κ την ηλικία της έναρξης της περιόδου έχουν εντονότατες τάσεις αυνανισμού, καθώς κ τάσεις να συμπράξουν σεξουαλικώς με τον κάθε άνδρα, αλλα αυτές οι τάσεις καταπιέζονται κ αποθαρρύνονται απο το όλο κοινωνικό περιβάλλον, ώσπου όταν στο κάθε κορίτσι αρχίζει η περίοδος, τότε αρχίζει να αναρωτιέται: "όλος ο κόσμος πάνω κάτω, εδώ εκεί τρέχουνε, άλλος με μηχανάκι, άλλος με αυτοκίνητο, άλλος με νταλίκα, άλλος με τα πόδια, όλοι τρέχουνε, τρέχουνε, κ τα πλάγιατους να δούνε καιρό δέν έχουνε. Πού τρέχουνε, πού πηγαίνουνε, τί ζητάνε;" έτσι αναρωτιέται, κ σύντομα την απάντηση βρίσκει: "γι'αυτό που έχω εγώ ανάμεσα στα σκέλημου, γι'αυτό όλοι τρέχουνε, αυτό όλοι γυρεύουνε! πώ πώ! πρέπει καλά να το προφυλάξω! σε κανέναν ποτέ δέν θα το δώσω, εκτός άν σε αντάλλαγμα όλον τον κόσμο μου χαρίσει. Άν φτηνά το δώσω, μιά τιποτένια, μιά ηλίθια, μιά άχρηστη θα είμαι!". Έτσι, ενώ μέχρι τότε είτε συνειδητά, είτε, συνήθως, υποσυνείδητα, η έννοιατης ήταν την σεξουαλική επιθυμίατης να ικανοποιήσει, απο τότε κ μετά η έννοιατης είναι να προφυλάξει κ να μήν χαρίσει τον θησαυρό που κρύπτει μεταξύ των σκελώντης. Φυσικά αυτό προϋποθέτει οτι το θήλυ έχει αξία ενώ το άρρεν δέν έχει, σχέση που έχει επιβληθεί στην κοινωνία της εποχήςμας, ενώ ήταν ακριβώς αντίστροφη σε άλλες εποχές. Όπως τον καιρό της κατοχής οι μαυραγορίτες στην τσέπητους φασόλια κ ρεβύθια κουβαλούσαν κ πελάτες για να δελεάσουν σάν πολύτιμους θησαυρούς τα έδειχναν, έτσι στην εποχήμας η γυναίκα της θηλυκότηταςτης τον θησαυρό κρύβει κ συνάμα εντέχνως να διαφαίνεται αφήνει, έτσι ώστε αυτόν τον θησαυρό όλοι να τον επιθυμούν κ κανείς να τον αποκτήσει να μή μπορεί, έτσι ώστε αυτό το τόσο κοινό πράγμα, η θηλυκότητα, αμέτρητη αξία να έχει, όπως τον καιρό της κατοχής τα φασόλια κ τα ρεβύθια θησαυρός λογαριάζονταν.

Υπο αυτές τις συνθήκες όταν ο άνδρας σμίγει με γυναίκα, ο άνδρας συναντά έναν θησαυρό, κ συνεπώς έκδηλώνεται με την πρόωρη εκσπερμάτωση, η δέ γυναίκα συναντά μιά άδεια κουκουνάρα, κ συνεπώς εκδηλώνεται με την λεγόμενη ψυχρότητα. (Πώς θα ήταν δυνατόν η γυναίκα να έχει οργασμό, αφού ακόμη και την ώρα που δίνεται στον άνδρα αισθάνεται ενοχή οτι παρέχει τον θησαυρότης φτηνά! "εγώ που είμαι χρυσάφι έρχομαι σε επαφή με το κάρβουνο!") Η μέν γρήγορη εκσπερμάτωση πολύ δύσκολα βελτιώνεται, (σε πολλούς δέν διορθώνεται ποτέ). Η δέ γυναικεία ανοργασμικότητα σε καμία γυναίκα ποτέ δέν διορθώνεται: Διότι είναι δυνατόν η γυναίκα να χάσει με τον καιρό την αξίατης για τον άντρα, αλλα δέν είναι δυνατόν ο άντρας με τον καιρό να αποκτήσει περισσότερη αξία για την γυναίκα. Φάρμακα κ αλκοόλ κ άλλα χημικά μέσα, μόνο να βλάψουν μπορούν, να βοηθήσουν: ουδέποτε.

Συνάντησα μιά γυναίκα που μόλις ένιωθε αρσενικό όργανο να μπαίνει μέσατης, είχε αμέσως οργασμόν αναβλύζουσα εκ του ερωτικούτης οργάνου μεγάλην ποσότητα του θηλυκού ερωτικού νέκταρος. Ακριβώς αντίστοιχα με κάθε πρόωρα εκσπερματικό άνδρα. Τέτοιες γυναίκες είναι ό,τι απέμεινε απο μίαν άλλη κοινωνία κ άλλην εποχή κατα την οποία η αναλογία τιμής του άνδρα κ της γυναίκας ήταν αντίστροφη απο ό,τι στη δικήμας κοινωνία σήμερα.

Ιδιότητες που κάνουν έναν άνθρωπο ελκυστικό είναι η ομορφιά, η δύναμη, η σοφία, η καλή φήμη, ο πλούτος, κ η ανεξαρτησία. Εδώ δέν μιλάω για τέτια πράγματα, μιλώ μόνο για την αξία του φύλου καθ’ αυτού. Η κάθε γυναίκα αξίζει 1000 μόνο κ μόνο επειδή έχει θηλυκότητα, κ άς είναι αδύνατα τα κόκκαλάτης σάν καλαμάκια, κ άς μήν έχει καμιά εξαιρετική ομορφιά κ καμιά άλλη αρετή. Ο κάθε άνδρας για το οτι είναι άνδρας δέν αξίζει ούτε 0001. Όσο αξίζει το αξίζει στο βαθμό που έχει κάποια άλλη αρετή απο αυτές που ανέφερα. Γι’ αυτό είναι δυνατόν μία γυναίκα να θέλει έναν άνδρα, αλλα αυτό δέν σημαίνει οτι μαζίτου θα έχει οργασμό, διότι τον θέλει για κάθε άλλον λόγο κ όχι για το οτι απλώς είναι άνδρας. Γι’ αυτό ακριβώς οι γυναίκες επιθυμούν όχι τον κάθε ακμαίο κ ώριμο άνδρα, αλλα εκείνον στον οποίον βρίσκουν πραγματικές ή φανταστικές αρετές πέραν του φύλουτου.

Ενώ όμως έχουνε άνδρα σύζυγο ή εραστή, ούκ ολίγες φανερά κ ανοιχτά (για να μήν πώ οι περισσότερες κρυφά ή υποσυνείδητα) γυρεύουνε ωραίες γυναίκες για να συμπράττουν σεξουαλικώς, φυσικά, αφού έχει αξία η γυναίκα. Κ οι άνδρες των γυναικών οι οποίες γυρεύουν γυναίκες, δείχνουν κατανόηση στις γυναίκεςτους, δέν τις κατακρίνουν  κ δέχονται τις σεξουαλικές συμπράξειςτους με άλλες γυναίκες, σάν να λένε: «τί να κάνουμε, τόση είναι η αξίαμας ώς άνδρες, μόνο οι γυναίκες έχουν πραγματική αξία, πάλι καλά που δέχονται να έχουν κ εμάς». Δέν είναι λεσβίες, είναι γυναίκες με πλήρη θηλυκότητα, κ γυρεύουνε αυστηρά: όχι λεσβίες, αλλα θηλυκές γυναίκες. Το δηλώνουν στις αγγελίεςτους: «έχω άντρα κ ζητώ κοπέλα! άντρες κ λεσβίες αποκλείονται αυστηρώς!». «όχι μόνοι άνδρες!» “no single men”!. Είδατε πουθενά αγγελία που να λέει «όχι μόνες γυναίκες»; Δέν υπάρχει πιό φτηνό πράγμα στην εποχήμας απο τον μόνο άνδρα («I m a lonely boy!» αγόρι είναι, δέν τον πήραν τα χρόνια, και όμως κλαίγεται). Όταν μιά γυναίκα σήμερα στοχεύει σε έναν άντρα, συνήθως ζητάει κάποιον ήδη δεσμευμένο με άλλην. Δέν την παρακινεί τόσο η έλξη προς τον άντρα, όσο η ζήλια προς την άλλη γυναίκα: «γιατί να τον έχει αυτή και όχι εγώ!». «γιατί να φιγουράρει εκείνη μαζίτου και όχι εγώ!». (Πολλές και διάφορες ανάγκες ζητάει η γυναίκα να καλύψει μέσω του άνδρα, αλλα πρώτη απο όλες τις ανάγκες της είναι η ανάγκη της αυτοπροβολής). Τα παλιά χρόνια κυρίως οι άντρες φιλονικούσαν μεταξύτους. Σήμερα σκυλοτρώγονται μεταξύτους προπάντων οι γυναίκες, τέτοια αντιζηλία έχουν μεταξύτους που ακόμη και ένας άντρας που δέν της αρέσει γίνεται επιθυμητός προκειμένου να δείξει η γυναίκα οτι είναι ποθητότερη, οτι νικά την άλλη γυναίκα παίρνοντάςτης τον άνδρα. Αυτό το κίνητρο είναι συχνότατα ισχυρότερο απο την επιθυμία για τον άνδρα. Ένας μόνος άντρας, και μόνο επειδή δέν έχει γυναίκα, πέφτει κατακόρυφα στα μάτια της γυναίκας. Γιατί πάντων μέτρον είναι η γυναίκα στην κοινωνία της εποχήςμας.

Έχω δεί περιοδικά με αγγελίες ερωτικού περιεχομένου. Υπάρχει μέρος για άνδρες που ζητάνε γυναίκες (αυτό το μέρος είναι ο κύριος όγκος του περιοδικού), υπάρχει και μέρος για γυναίκες που ζητάνε άνδρες. Αυτές είναι ελάχιστες, και εκείνες όχι πραγματικές. Άλλες είναι αγγελίες ψεύτικες που βάλανε οι εκδότες του περιοδικού για να του προσδώσουν φαινομενικά λόγο ύπαρξης, και άλλες είναι αγγελίες πορνών. Το ξέρω γιατί το έψαξα το θέμα.

Πράγματα που κάθε μέρα τα ζούμε, φυσικά και παντοτινά μας φαίνονται. Ωστόσο αυτή η σημερινή ασύγκριτη υπεροχή του γυναικείου φύλου ούτε στη φύση βασίζεται, ούτε πάντα έτσι ήταν, ούτε και πάντα έτσι θα είναι. Κατα την εποχή του Κριού, (στην οποία σε αυτήν την εργασία αναφέρομαι ώς «αρχαιότητα») όταν της εαρινής ισημερίας το σημείο στου Κριού τον αστερισμό βρισκόταν, περίπου μέχρι το έτος μ.Χ. 300, η κατάσταση ήταν ακριβώς αντίθετη απο ό,τι σήμερα, δηλαδή υπήρχε ασύγκριτη υπεροχή του ανδρικού φύλου. Αυτό γίνεται ολοφάνερο είτε με μελέτη είτε με μιά έστω ματιά στην λογοτεχνία και γενικότερα στην τέχνη των αρχαίων Ελλήνων και των άλλων λαών εκείνου του καιρού: βλέπουμε έναν κόσμο διαμετρικώς αντίθετο απο τον δικόμας όσον αφορά τη σχέση των δύο φύλων. Θα πώ όσα παραδείγματα μου έρχονται άμεσα στο νού, αλλα να ξέρετε πως τέτοια πειστήρια στην αρχαία τέχνη και λογοτεχνία δέν έχουν τέλος, είναι ατελείωτα.

Το οτι οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν τον Τρωικό πόλεμο για την Ωραία Ελένη, μήπως αποδεικνύει οτι οι γυναίκες είχαν αξία; ακριβώς το αντίθετο! Ακριβώς επειδή η αξία της γυναίκας ήταν πολύ μικρή, στων γυναικών το πλήθος σημασία δέν έδιναν, γι’ αυτό και ξεχώριζε μία γυναίκα, αφού ήταν κόρη του Διός και είχε χίλιες δυό αρετές, επειδή ήταν εκείνη που ήταν, και όχι επειδή ήταν γυναίκα. Ακριβώς το ίδιο γίνεται σήμερα: ελάχιστοι άνδρες ξεχωρίζουν απο το πλήθος, επειδή έχουν εξαιρετικά χαρίσματα και όχι επειδή είναι άνδρες. Σε όλα τα σχολεία απο τα οποία πέρασα, αυτό το πράγμα είδα: παντού ξεχωρίζει ένα αγόρι, και όλα τα κορίτσια εκείνο το ένα αγόρι θέλουνε, όχι επειδή είναι αγόρι, αλλα επειδή είναι ο τάδε. Τα αγόρια μήπως για ένα κορίτσι ενδιαφέρονται; όλα τα κορίτσια τα επιθυμούν και με όλα τα κορίτσια σάν τρελοί θα πήγαιναν, εκτός και άν είναι κανένα τέρας απουσίας θηλυκότητος. Νομίζετε πως πάντα ήτανε έτσι; γελιέστε, στην αρχαία εποχή ήταν ακριβώς το αντίθετο.

Όλοι λένε, και πολλοί παραλένε, οτι η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι πλουσιότατη άν όχι η πιό πλούσια απο όλες τις γλώσσες. Ε λοιπόν, η τόσο πλούσια αρχαία ελληνική γλώσσα δέν έχει καμία λέξη για τον ανδρικό αυνανισμό, γιατί ο ανδρικός αυνανισμός θεωρούνταν ώς μία σπάνια και ακρότατη μή εθιστική διαστροφή, ενώ για τις γυναίκες ήτανε γενικός κανόνας. Ακόμη και σε όλη τη χυδαιότητα της αρχαίας ελληνικής κωμωδίας, είναι άγνωστο πράγμα ο ανδρικός αυνανισμός. (Το ρήμα αναφλᾶν που αναφέρουν κάποιοι  マラ゜ケヽ οτι δήθεν σήμαινε αυνανισμό, στην πραγματικότητα σήμαινε απλώς το ξεσκέπασμα της βαλάνου απο την ακροποσθία). Ακόμη και όταν οι γυναίκες κάνουν (ξεπερνώντας κατα πολύ την φύσητους που τις σπρώχνει εντόνως προς την επαφή με άντρες), όταν λοιπόν κάνουν υποτίθεται σεξουαλική απεργία, ακόμη και τότε οι άντρες δέν αυνανίζονται έστω και μέσα στην κωμωδία, γιατί δέν ξέρανε τί πράμα είναι αυτό, ο ανδρικός αυνανισμός. Ούτε κάν βιάζουν τις γυναίκες, γιατί δέν βρίσκουν καμία χαρά στο να βινήσουν γυναίκες ενώ αυτές δέν τους επιθυμούν, καθώς οι ίδιες λένε. Ενώ σήμερα δίνουν και χρήματα για να βινήσουν γυναίκες που σαφώς δέν τους επιθυμούν. Ακριβώς επειδή η γυναίκα δέν είχε αξία, δέν τους συγκινούσε η γυναίκα παρα μόνο όταν αυτή εντόνως τους επιθυμούσε. Η επιθυμία προς γυναίκες χαρακτηρίζει μόνο τους δούλους, και τους κατώτατου επιπέδου ανθρώπους, όποιος μάλιστα ερωτεύεται γυναίκα στην αρχαία εποχή είναι το πιό άθλιο, αρρωστημένο πλάσμα του κόσμου. Αλλα ακόμα και για τους δούλους και για τους αρρωστημένους ανθρώπους, ο αυνανισμός των ανδρών είναι άγνωστος στην αρχαιότητα. Ακριβώς γι’ αυτό χρειάστηκε να επινοήσουμε τη λ. «αυνανισμός» που ούτε αρχαία ελληνική είναι, ούτε ο Αυνάν με τον αυνανισμό έχει σχέση. Η λ. μαλακία βγήκε πολύ μετά το 300 μ.Χ., και τότε ακόμη το πρωτόγνωρο τότε φαινόμενο του ανδρικού αυνανισμού ονομάστηκε μαλακία, που θα πεί αρρώστια, γιατί πρωτόγνωρη αρρώστια ήταν, αυτό που σήμερα είναι για όλους τους άνδρες κανόνας. Εκείνο που κάποτε δέν υπήρχε στην γλώσσαμας, τώρα είναι μιά στις πέντε λέξεις. Αντιθέτως, στον γυναικείο αυνανισμό υπάρχουν ένα σωρό άμεσες και υπονοούμενες αναφορές κατα την αρχαιότητα. Όπως «τριβάς», «τριβαδισμός», «Ψάπφα» παρετυμολογούμενο απο το ρήμα ψαύω (που υποδήλωνε τον γυναικείο αυνανισμό), αναφορές σε διάφορα ομοιώματα του πέους για αυνανιστική χρήση απο γυναίκες, και ένα σωρό υπονοούμενα που συχνά οι σημερινοί δέν τα προσέχουν, όπως του Αρχίλοχου «ετέρπετο έχουσα ροδής καλόν άνθος», που εννοεί πως η τάδε γυναίκα ετέρπετο παίζοντας με το ωραίο άνθος, δηλαδή το αιδοίοντης.

(Μιά κ μιλάμε για χερογλύκανο, είναι γνωστό οτι στην εποχήμας οτι όλοι οι άνδρες σε εφηφική ηλικία επιδίδονται σ' αυτό, ενώ στα κορίτσια είναι ένα ποσοστό περίπου 25% σύμφωνα με μιά έρευνα που έγινε στην Ιταλία. Γενικά δέν γίνονται αντικειμενικές έρευνες επι του θέματος, προφανώς για να μήν εξακριβωθεί κ επιστημονικώς, με στατιστικά δεδομένα, η ανωτερότητα των γυναικών. Αλλα ακόμη κ άν όλα τα κορίτσια αυνανίζονταν, θα σήμαινε αυτό ισότητα; Κάθε άλλο! Γιατί τα κορίτσια αυνανίζονται; διότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΕΝΩ ΜΠΟΡΟΥΝ να συμπράξουν με άνδρα, δέν θέλουν να παραχωρήσουν τον μεταξύ των σκελέωντων ερωτικόν θησαυρόν σε άνδρα, παρόλο που το ένστικτοτους ζητάει ικανοποίηση. Ενώ τα αγόρια γιατί αυνανίζονται; - επειδή ΘΕΛΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να συμπράξουν με γυναίκα. Ο ίδιος ο αυνανισμός και των δύο φύλων δηλαδή αποδεικνύει το οτι σήμερα η αξία του άνδρα τείνει προς το μηδέν επειδή η αξία της γυναικός τείνει προς το άπειρο.

 Αιδοίον σήμερα λέμε το γυναικείο όργανο. Στην αρχαιότητα αιδοία ονομάζονταν συνήθως τα ανδρικά γεννητικά όργανα. Για ποιό λόγο; διότι τότε κυρίως ντρεπόταν κανείς να κατονομάσει τα ανδρικά όργανα, επειδή ο ανδρισμός ήταν κάτι ασυγκρίτως ανώτερο απο την θηλυκότητα. Πολύ πιό ελεύθερα ονομαζόταν το γυναικείο όργανο, «κύσθος» και άλλα συνώνυμα. Σήμερα η ντροπή είναι να κατονομάσει κανείς το γυναικείο όργανο δημοσίως, γι’ αυτό και ευφημιστικώς ονομάστηκε «αιδοίον», αυτό που ντρέπεται κανείς να το πλησιάσει, διότι είναι τόσο πολύτιμο. Στην αρχαιότητα την τιμή είχαν τα ανδρικά όργανα, γι’ αυτό και σπανίως κατονομάζονται, ακόμη και στην αρχαία ελληνική κωμωδία. Ο Αριστοφάνης που αβέρτα μιλά για «κύσθους», πολύ σπάνια αναφέρει «πέος», προτιμά «το δείνα» και άλλα υπονοούμενα.

Όταν ο άντρας στην αρχαιότητα εκδηλώνει σεξουαλική επιθυμία, γίνεται ρεντίκολο, παράδειγμα στον Αριστοφάνη: «αλλ’ έστυκας ώ μιαρώτατε!». Μιαρότατος ονομάζεται ο άλλος επειδή του εσηκώθη, ενώ σήμερα το να μήν έχει κανείς εύκολη στύση θεωρείται αφύσικο, και μάλιστα θυμάμαι απο το στρατό πως ο καθένας που του εσηκώνετο μπορούσε να την βγάλει έξω απο την περισκελίδατου, και άλλοι παίρνανε ένα πορνοπεριοδικό και πήγαιναν να τον "παίξουν", χωρίς κανείς να λέει τίποτε, χωρίς κανείς να επικρίνει. (τέτοιοι άνθρωποι θα πάρουνε την Πόλη). Ακριβώς επειδή είναι αυτονόητο πως η γυναίκα έχει ασυγκρίτως σήμερα μεγαλύτερη αξία απο τον άντρα, γι’ αυτό θεωρείται αυτονόητο να έχει ο άντρας τόση επιθυμία προς τη γυναίκα, και όχι το αντίστροφο, ενώ στην αρχαιότητα ήταν τα πράγματα ακριβώς αντίστροφα.

Κάποιοι マラ゜ケヽ σήμερα λένε πως ο άντρας είναι γεμάτος ορμόνες γι’ αυτό και δικαιολογείται να δείχνει τόση επιθυμία προς το θήλυ, που το αντίστροφο δέν παρατηρείται. Όποιος στοιχειωδώς το έχει ψάξει, ξέρει πολύ καλά πως ακόμη και στην σημερινή εποχή στο γυναικείο σώμα κυκλοφορούν διπλάσιες σεξουαλικές ορμόνες απο ό,τι στο ανδρικό, και άλλωστε είναι πασίγνωστο οτι η σεξουαλική λειτουργία σχετίζεται πολύ περισσότερο με τη γυναίκα παρά με τον άντρα, αφού η γυναίκα είναι που φιλοξενεί μέσα στο σώματης το παιδί, και η γυναίκα είναι που κάθε μήνα προετοιμάζεται βιολογικώς για να συλλάβει και να γεννήσει. Μ’όλο που ο άντρας μπορεί να έχει ονειρώξεις, αυτές τον επηρεάζουν πολύ λιγότερο απο ό,τι η περίοδος επηρεάζει τις γυναίκες. Επιπλέον η γυναίκα είναι που πολύ νωρίτερα απο τον άντρα χάνει την γεννετήσια ικανότητατης, πράγμα που λογικά κάνει τη γυναίκα νωρίτερα και πιό επειγόντως να ζητά σεξουαλικό σύντροφο. Μπορείτε να το δείτε σε όλα τα θηλυκά ζώα πως επιθυμούν το άρρεν το ίδιο άν όχι περισσότερο απο ότι τα αρσενικά ζητάνε το θήλυ, και τα θήλεα ζώα όταν δέν έχουν το άρρεν κάνουνε σάν τρελλά. Άλλωστε, απο τότε που υπάρχει το ανθρώπινο είδος μέχρι πρόσφατα, ο άντρας έχει διάφορους σκοπούς να επιτύχει σε αυτήν τη ζωή, ενώ η γυναίκα μόνο έναν σκοπό: να γίνει μητέρα κ νοικοκυρά. Εδώ κ λίγες δεκαετίες αυτό τείνει να αλλάξει, αλλα πράγμα που δύο εκατομμύρια χρόνια μάθαινε η φύση δέν μπορεί σε δύο δεκαετίες, ούτε και σε δύο αιώνες, να το ξεχάσει. Άρα σαφώς δέν είναι βιολογικοί οι λόγοι ανωτερότητας της γυναίκας σήμερα (τουτέστιν τείνει προς το άπειρο το ενδιαφέρον απο τους άνδρες για το θήλυ, τείνει προς το μηδέν το ενδιαφέρον των γυναικών προς το άρρεν), αλλα είναι λόγοι κοινωνικοί και ιστορικοί.

Στην αρχαιότητα είναι άγνωστο πράγμα η γυναίκα που δέν επιθυμεί τους άνδρες γενικώς, επειδή είναι άνδρες, και όχι επειδή είναι ο τάδε. Δέν ξέρω κανένα αρχαίο παράδειγμα γυναίκας που να αρνήθηκε κάποιον άνδρα. Αντιθέτως έχουμε πολλά παραδείγματα ανδρών που αρνούνται την τάδε γυναίκα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ιππόλυτος. Ακόμη και η Ωραία Ελένη με τα τόσατης χαρίσματα, δέν κατακρίνεται που δέν αρνήθηκε τον Πάρι. Ποιά γυναίκα έστω και παντρεμένη θα μπορούσε να πεί όχι σε έναν ωραίο άνδρα στην αρχαιότητα; καμία! ούτε κάν η ωραία Ελένη. Ακριβώς γι’ αυτό κατηγορήθηκε ο Πάρις και έγινε ολόκληρος πόλεμος. Του Πάρι φταίξιμο ήταν, απο την Ελένη δέν ζητούνταν ευθύνες, γιατί ήταν αυτονόητο πως μιά γυναίκα δέν μπορούσε ποτέ να πεί όχι σε έναν ωραίο άνδρα, ακόμη και άν ήταν παντρεμένη, ακόμη και άν ήταν κόρη του Διός. Άν η Ελένη άφηνε τον άντρατης και πήγαινε με τον Πάρι στη σημερινή εποχή, τον Πάρι θα κατηγορούσαν; ίσα ίσα, θα τον θεωρούσαν ήρωα, μαγκιάτου πώς κατάφερε και πήρε τέτοια ωραία γυναίκα απο τον άντρατης. Την Ελένη θα κατηγορούσαν. Θυμηθείτε το τραγούδι: «η Έλλη θέλει σκότωμα με δίκοπο μαχαίρι, γιατί άφησε τον άντρατης και πήρε κομισέρη». Στην αρχαία εποχή ο άντρας κατηγορούνταν, γιατί αυτός είχε αξία, και συνεπώς απο αυτόν ζητούνταν υπευθυνότητα. Η γυναίκα είχε ασύγκριτα μικρότερη αξία, γι’ αυτό και δέν μπορούσε να πεί όχι σε ένα άντρα, πόσο μάλλον έναν ωραίο άντρα. Ο άντρας όμως που είχε ασύγκριτα μεγαλύτερη αξία, ήταν ντροπή να κάνει άπρεπη πράξη (να πάρει μιά γυναίκα απο τον άντρατης ή να αφήσει τη γυναίκατου για μιάν άλλη) για μιά γυναίκα. Ο Πάρις συνέχεια επιπλήττεται και λοιδορείται ώς γυναικοκατακτητής, ανάμεσα σε άλλες βρισιές που του σέρνουν είναι «παρθενοπίθα», εσύ που πείθεις, καταφέρνεις τα κορίτσια. Αυτό ήτανε ντροπή για έναν άντρα, που σήμερα είναι η ύψιστη τιμή, γιατί τότε ο άντρας άξιζε και η γυναίκα όχι. Αντιθέτως σήμερα λογαριάζεται ντροπή για μιά γυναίκα να επιθυμεί άντρες, διότι ο άντρας είναι κάτι ασυγκρίτως κατώτερο της γυναίκας. Θεμιτό είναι για τη γυναίκα να επιθυμεί έναν άντρα, όχι γιατί είναι άντρας, αλλα γιατί είναι ο άντραςτης, ή είναι ο «τάδε» άντρας. Δηλαδή απο αυτήν την άποψη η εποχήμας είναι η αρνητική φωτογραφία της αρχαίας εποχής.

Ή μήπως ο Αχιλλέας μάλωσε για τον Αγαμέμνονα για μιά γυναίκα; σαφώς όχι. Γυναίκες για να συνουσιάζεται είχε κι άλλες ο Αχιλλέας, αλλα ο Αγαμέμνονας του έθιξε την ανδρική τιμή. Έπειτα ο Αγαμέμνονας του προσφέρει επτά γυναίκες μαζί με άλλα δώρα, ο Αχιλλέας δέν συγκινείται. Σημειωτέον πως όχι μόνο ο αυνανισμός των ανδρών είναι άγνωστος, αλλα ακόμη και ο βιασμός γυναικών είναι σχεδόν άγνωστο πράγμα στην αρχαία εποχή. Όταν κατακτούσαν μιά ξένη χώρα, δέν βίαζαν τις γυναίκες. Τις έπαιρναν στα σπίτιατους για δούλες ή παλλακίδες, και συνουσιάζονταν με αυτές εν ειρήνη, γιατί ακόμη και οι αρπαγμένες «δουρικτητές» γυναίκες ευχαριστιούνταν να συνουσιάζονται με τους άντρες που τις άρπαξαν απο τα σπίτιατους, αλλιώς οι άντρες εκείνοι δέν εύρισκαν ευχαρίστηση να το κάνουν με τις γυναίκες, όπως είπαμε παραπάνω. (Γι' αυτό κ στα Αγγλικά δέν βρήκαν λατινική λέξη για τον βιασμό, κ χρησιμοποίησαν το rape απο το λατινικό rapio που δέν σημαίνει "βιάζω" αλλα "αρπάζω"· αφού κανένας δέν βίαζε γυναίκες, αλλα στον πόλεμο τις άρπαζαν για να τις πάρουν στο σπίτιτους να συνουσιάζονται εν ειρήνῃ. Σήμερα το πρώτο πράγμα που νοιάζονται οι στρατιώτες είναι πώς θα βιάσουνε γυναίκες, γιατί η γυναίκα σήμερα είναι summum bonum, ύψιστο αγαθό, και ο άντρας ασήμαντης αξίας, που κατα την αρχαία εποχή καθώς είπαμε ήταν αντίστροφα.

Η αρχαία ελληνική τέχνη πάντοτε την ανδρική ομορφιά προβάλλει. Στην αρχαία τέχνη οι άντρες εικονίζονται κατα κανόνα γυμνοί, ενώ οι γυναίκες κατα κανόνα ντυμένες. Όταν η γυναίκα παριστανόταν γυμνή ή έστω ημίγυμνη, αυτό σήμαινε οτι προβάλλει την σεξουαλικότητάτης δηλαδή δηλώνει σεξουαλική επιθυμία, ενώ αντιθέτως ο άντρας όταν παριστανόταν γυμνός δέν προέβαλλε σεξουαλική επιθυμία, απλώς φανέρωνε το ανδρικό κάλλος, το οποίο ακριβώς επειδή ήταν το ιδανικό της εποχής έπρεπε να προβάλλεται, ακριβώς όπως ο μανάβης βάζει τα φρούτα να φαίνονται ανοιχτά στο καφάσι και όχι τυλιγμένα με χαρτί ούτε χωμένα σε τσουβάλι. Έτσι και οι αρχαίοι καλλιτέχνες εύρισκαν διάφορες προφάσεις για να παραστήσουν τους άνδρες γυμνούς ή σχεδόν γυμνούς, για να προβάλλουν το ιδανικό της ωραιότητας που ήταν το ανδρικό κάλλος. Αυτό δέν ήταν ντροπή διότι η γύμνια δέν σήμαινε «ζητώ να προσελκύσω γυναίκα». Αντιθέτως η γύμνια της γυναίκας καθαρά και ξάστερα έδειχνε «ζητώ να προσελκύσω άνδρα». Αλλα ακόμη και σε έργα τέχνης που είχαν σκοπό να διεγείρουν σεξουαλικώς, με άλλα λόγια «τσόντες», τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν οι άνδρες ενώ οι γυναίκες ήταν το συμπλήρωμα της σκηνής. Ο όλος χαρακτήρας της αρχαίας τέχνης διέπεται απο αυτήν τη νοοτροπία, γι’ αυτό και εκπλήττει τον σημερινό παρατηρητή. Τα παιδιά γελάνε όταν βλέπουν αρχαία ελληνικά έργα, γιατί το ανδρικό γυμνό που κυριαρχούσε είναι στην εποχήμας ντροπή. Η σημερινή τέχνη, και σήμερα όταν λέμε τέχνη εννοούμε και όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη διαφήμιση, διέπεται απο νοοτροπία διαμετρικώς αντίθετη της αρχαίας. Σήμερα όπου κι άν γυρίσεις να δείς, βλέπεις να αποθεώνεται η θηλυκότητα, είτε γυμνή είτε ημίγυμνη είτε και ντυμένη. Το θηλυκό γυμνό που κυριαρχεί παντού, δέν θεωρείται πρόκληση, θεωρείται προβολή αυτού που η εποχήμας θεωρεί κάλλος. Προπάντων, το γυναικείο γυμνό ποτέ δέν κινδυνεύει να θεωρηθεί γελοίο, διότι το θηλυκό γυμνό στην εποχήμας δέν σημαίνει «ζητάω άνδρα», σημαίνει «είμαι ανώτερο και θεϊκό όν». Το ανδρικό γυμνό όμως σήμερα και πρόκληση θα ήταν και γελοίο, διότι αυτομάτως και σαφώς ερμηνεύεται «επιθυμώ γυναίκα, μ’ όλο που είμαι ένα ανάξιο όν». Δηλαδή η τέχνη σήμερα αντιμετωπίζει τα φύλα ακριβώς αντίστροφα απο ό,τι στην αρχαιότητα.

Η ασύγκριτη υπεροχή του θήλεος στην εποχήμας αξιοποιείται στο μέγιστο απο τις διαφημίσεις. Όπου κι άν γυρίσεις να κοιτάξεις, οι διαφημίσεις αποθεώνουν το θήλυ, και σημειωτέον πως οι γυναίκες που προβάλλονται (ουσιαστικά ώς θεϊκές) δέν έχουν ούτε γυμνασμένο, ούτε δυνατό, ούτε ιδιαίτερα υγιές σώμα, και ακόμη περισσότερο δέν έχουν καμία κανενός είδους αρετή. Η μόνη αρετή δηλαδή ανωτερότητα που προβάλλουν είναι οτι αρνούνται να προσφερθούν σε άνδρα (ενώ συγχρόνως γνωρίζουν πόσο διεγείρουν τους άνδρες). Η άρνηση είναι στην εποχήμας το μέτρο της ανωτερότητας της κάθε γυναίκας. Αυτή η άρνηση που ήταν αδιανόητη και άγνωστη στην αρχαία εποχή. Με τί λοιπόν η διαφήμιση και εν γένει προβολή αποθεώνει τις γυναίκες σήμερα; μόνο με το οτι έχουν θηλυκότητα, δηλαδή οτι είναι γυναίκες.

Σήμερα κοιτάνε παραστάσεις στα αρχαία αγγεία και λένε οτι οι αρχαίοι άνδρες ήταν ομοφυλόφιλοι. Δέν ήταν. Απλώς η αρσενικότητα είχε τόση αξία, που συγκινούσε και τους ίδιους τους άνδρες, γι’ αυτό και ήταν σύνηθες άνδρες να αγαπάνε άνδρες, φιλικά, αλλα και με χάδια, αγκαλιές και άλλες τρυφερές εκδηλώσεις, σε ακραίες περιπτώσεις και με σεξουαλική επαφή, μ’ όλο που δέν ήταν ομοφυλόφιλοι, ήταν κανονικοί άνδρες με πλήρη ανδρισμό. Ωστόσο και οι άνδρες έχουν ανάγκη να αγαπάνε, και αυτή η ανάγκη δύσκολα εύρισκε διέξοδο προς τις γυναίκες, που ήταν τότε ευκολότατες και ποτέ δέν έλεγαν όχι, αλλα η αξίατους ήταν ελάχιστη. Σήμερα οι άνδρες είναι ευκολότατοι και ποτέ δέν λένε όχι, τί όχι να πούν που κινούν γή και ουρανό για χάρη των γυναικών, αλλα η αξίατους είναι ελάχιστη, γι’ αυτό και η αγάπη των γυναικών απευθύνεται πρωτίστως προς άλλες γυναίκες. Και εκδηλώνεται με χάδια, φιλιά, τρυφερές εκδηλώσεις, σε ακραίες περιπτώσεις και με σεξουαλική επαφή, μ’ όλο που είναι σαφές πως δέν είναι ομοφυλόφιλες, είναι κανονικές γυναίκες με πλήρη θηλυκότητα. Βλέπουμε παντού τα κορίτσια μεταξύτους να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται και να μένουν αγκαλιασμένες σφιχτά σάν τα συνουσιαζόμενα βατράχια, ενίοτε φιλιούνται και στα χείλια, και αυτό δέν θεωρείται ομοφυλοφιλικό, θεωρείται απλώς φιλικό. Ανάλογες όμως παραστάσεις μεταξύ ανδρών στην αρχαία τέχνη, θεωρούνται σήμερα ομοφυλοφιλικές. δέν ήταν, ήταν απλώς φιλικές εκδηλώσεις. Η ανδρική φιλία είχε θέρμη στην αρχαιότητα όπως έχει θέρμη μεταξύ γυναικών σήμερα, ακριβώς γιατί τότε ο ανδρισμός είχε αξία, ενώ σήμερα αξία έχει η θηλυκότητα. Βέβαια υπάρχουν και πραγματικές ομοφυλόφιλες όπως και πραγματικοί ομοφυλόφιλοι, αλλα πρόκειται για πολύ μικρό ποσοστό, και διακρίνονται με σαφήνεια, γιατί οι πραγματικές ομοφυλόφιλες δέν έχουν θηλυκή γλυκύτητα, δέν έχουν θηλυκή ελκυστικότητα παραμόνο για όσους βρίσκουν θηλυκότητα σε κάθε τί που έχει κύσθον. Και κακώς που οι ομοφυλόφιλες ονομάζονται λεσβίες, μόνο και μόνο εξαιτίας των ποιημάτων της Σαπφούς, που δέν ήταν πραγματικά ομοφυλόφιλη. Υπάρχουν ποιήματα της Σαπφούς που δείχνουν πως διαπύρως επεθύμει να έχει άνδρα, αλλα έναν άντρα που να την αγαπάει, να της αποδίδει αξία. Εκείνα τα χρόνια ήταν απο τα πλέον άτοπα άνδρας να αγαπά γυναίκα, αφού η γυναίκα δέν είχε αξία, γι’ αυτό η Σαπφώ επέλεγε να στρέφεται σε γυναίκες, χωρίς να είναι ομοφυλόφιλη. (Τότε οι γυναίκα δέν εύρισκε άνδρα που να της αποδίδει αξία, σήμερα δέν βρίσκει αξία στο οτι την επιθυμούν οι άνδρες). Παρ’ όλα αυτά η Σαπφώ καταγελοιοποιούνταν ώς γυναικεράστρια, ενώ σήμερα κανείς δέν επικρίνει τις γυναίκες που επιθυμούν άλλες γυναίκες, ακόμη και τις γυναίκεςτους οι άνδρες δέν τις επικρίνουν που ζητάνε άλλες γυναίκες, γιατί οι ίδιοι καταλαβαίνουν πόσο ποθητό πράγμα είναι η γυναίκα. Στη διαφήμιση σκηνές με γυναίκες που προσεγγίζουν άλλες γυναίκες με υπονοούμενο ή εμφανή πόθο, χρησιμοποιούνται κατα κόρον, με μιά βόλτα στην αγορά βρίσκει κανείς τέτοιες σκηνές στα περισσότερα μαγαζιά, και όμως κανείς δέν το θεωρεί σκάνδαλο, κανείς δέν το λέει αφύσικο, και ούτε καμία γυναίκα διαμαρτύρεται. Ανάλογες σκηνές με άνδρες δέν υπάρχουν πουθενά, παραμόνο σε τσόντες, άν και ακόμη και οι τσόντες σπάνια πραγματεύονται την ανδρική ομοφυλοφιλία, και μόνο για μιά μικρή μερίδα ιδιαίτερα βιτσιόζων καταναλωτών. Αντιθέτως σκηνές γυναικών με γυναίκες είναι το πιό συνηθισμένο και το πιό δημοφιλές θέμα στην σημερινή πορνογραφία. Ακόμη και πορνογραφήματα με άλλα θέματα, έχουν μέσα και "λεσβιακά" στοιχεία.

Εκτός απο την τέχνη πρέπει να αναφερθούμε και στα graffiti, γιατί αυτά εκφράζουν την υπερχείλιση των αισθημάτων του λαού. Όπου και να γυρίσεις να δείς, στα δέ σχολεία σε κάθε θρανίο, γράφει π.χ. «Ελένη + Νατάσα = B.F.F.E.» ή «B.F.F.E.U.D.» Best friends for ever, Best friends for ever until death, και άλλα ακόμη πιό ενθουσιώδη που εκφράζουν με θερμότατα λόγια αγάπη απο κορίτσι για κορίτσι. Αυτά είναι, δηλαδή θεωρούνται, απολύτως φυσικά. Είδατε πουθενά να γράφει ας πούμε «Γιώργος + Παναγιώτης = B.F.F.E.»; εγώ δέν είδα ποτέ κάτι τέτοιο. Γιατί, μεταξύ αγοριών φιλία δέν γίνεται; Ωστόσο και η φιλία ακόμη είναι μιά μορφή αγάπης, και αυτή ακόμη μεταξύ ανδρών φαίνεται παράδοξη, διότι η εποχήμας αναγνωρίζει μόνο τη γυναίκα ώς πλάσμα που αξίζει αγάπη ή φιλία, και επομένως μεταξύ κοριτσιών είναι κάτι φυσικό, δέν είναι ομοφυλοφιλία, ενώ μεταξύ αγοριών είναι παράδοξο να υπάρχει έλξη, έστω και σε επίπεδο φιλίας, γιατί οι άνδρες και τα αγόρια είναι πλάσματα ανάξια έλξεως, εκτός και άν κάτι αφύσικο συμβαίνει, δηλαδή ομοφυλοφιλία! Στην κλασσική αρχαιότητα το πράγμα ήταν διαμετρικώς αντίθετο, παντού υπήρχαν graffiti που εξεθείαζαν αγόρια, και ο καθένας ανήκε σε κάποια παρέα όπου «έλαμπε», κυριαρχούσε ένα όμορφο αγόρι, του οποίου το όνομα έγραφε όπου τύχαινε, π.χ. σε παραστάδα θύρας, οι δέ αγγειογράφοι στα αγγείατους, ασχέτως παράστασης του αγγείου, συνήθιζαν να γράφουν το όνομα του «καλού» (=όμορφου αγοριού) της παρέαςτους, π.χ. «Λέαγρος καλός», «Ονητορίδης καλός». Έχω ακούσει οτι βρίσκονται και επιγραφές με «καλάς» (=όμορφα κορίτσια, πάντοτε εταίρες), πάντως τέτοιες επιγραφές ήταν σπανιότατες, εγώ προσωπικά δέν γνωρίζω καμία τέτοια επιγραφή, ενώ σε φωτογραφίες αγγείων έχω δεί πολυάριθμες επιγραφές «καλών» (αγοριών). Τί θα πεί αυτό, πως ήταν οι αρχαίοι ομοφυλόφιλοι; Μικρότερο ήταν το ποσοστό των ομοφυλόφιλων στην αρχαιότητα απο ό,τι σήμερα. Αλλα τότε ο άντρας ήταν που είχε αξία, και αυτό δέν μπορούσαν οι άνδρες να μήν το αισθάνονται, αναγνωρίζουν, δηλώνουν, ακριβώς όπως σήμερα οι γυναίκες αισθάνονται, αναγνωρίζουν, και δηλώνουν, την αξία του γυναικείου φύλου υπο μορφή φίλης, καλλονής, κουκλάρας, διάσημης γυναίκας.

Η στάση της γυναίκας στη διαφήμιση είναι χαρακτηριστική: η γυναίκα ποζάρει σάν θεά με απόλυτη λαμπρότητα, απόλυτη ανωτερότητα, απόλυτη υπερηφάνεια, και απόλυτη αδιαφορία για τον άνδρα. Όταν θέλει να προσελκύσει τον άνδρα, δείχνει με τη στάσητης οτι επιθυμεί να ηδονισθεί, αλλα δέν δείχνει οτι επιθυμεί τον άνδρα. Ο δέ άνδρας, όπου παρουσιάζεται στη διαφήμιση, είθισται να παρουσιάζεται επιφυλακτικός, με ένα χαμόγελο δειλίας, δέν κοιτάζει ίσια στον φακό αλλα κοιτάζει συνήθως κάπου στο κενό, και δέν εκφράζει την σεξουαλικότητατου, γιατί αυτό θα θεωρούνταν σκανδαλώδες. (Βεβαίως υπάρχουν εξαιρέσεις: άντρες που ποζάρουν με πολεμόχαρη περηφάνεια. Ακριβώς επειδή είναι εξαίρεση, έχει μεγάλη αξία στη διαφήμιση, εντυπωσιάζει ιδιαίτερα τον θεατή, καταναλωτή - θεάτρια, καταναλώτρια). Γενικά η προβολή του άνδρα ώς άνδρα είναι σκανδαλώδης. Μιά φορά κάπου στην Ευρώπη (νομίζω Γερμανία) κάποια άτομα κάνανε γυμνή διαδήλωση. Τους άνδρες τους καταδίκασε το δικαστήριο, τις γυναίκες τις αθώωσε, μ’ όλο που και οι μέν γυμνοί και οι δέ γυμνές βγήκαν στον κόσμο. Όποτε διηγήθηκα πώς στη Σαμοθράκη συνηθίζουν οι Γερμανοί να την περνάνε στην ακρογιαλιά γυμνοί, ολόκληρες οικογένειες, με ρώτησαν «και οι άνδρες;», είπα «ναί». Αυτό είναι αηδία μου λένε, οι άνδρες γυμνοί, για τις γυναίκες δέν υπάρχει πρόβλημα, δέν είναι καθόλου αηδία. Νομίζετε πως πάντα υπήρχε αυτή η νοοτροπία; Όχι, στην αρχαιότητα ήταν ακριβώς αντίθετα. Η ανδρική ενδυμασία στην αρχαιότητα ήταν ο βραχύτατος χιτώνας, σάν μίνι φουστανάκι για τους άνδρες, ενώ στις γυναίκες επιβαλλόταν μακρύ φόρεμα που να κρύβει και τον αστράγαλο, και ολόκληρο το σώμα. Μόνο στη νεότερη εποχή, πολύ μετά το 300 μ.Χ. εμφανίσθηκαν οι γυναικείες γυμνές παραστάσεις και τα ντεκολτέ και τα λοιπά. Στην ακρογιαλιά ξαπλώνουν οι γυναίκες ολόγυμνες, τολμά κανείς να τις ενοχλήσει; ξαπλώνουν με τα μάτια κλειστά, τολμά κανείς να διακόψει το χουζούριτους; Άς πάει εκεί δίπλα ένας άνδρας να ξαπλώσει γυμνός! είναι σκάνδαλο! (δέν μιλώ για μέρη όπου ρητά επιτρέπεται κ "νόμιμα" εφαρμόζεται ο γυμνισμός). Στην εποχήμας το γυναικείο γυμνό δέν είναι πρόκληση, το βλέπουμε παντού γύρωμας, προκλητικό και απρόσιτο, γιατί το γυναικείο γυμνό δέν σημαίνει επιθυμία, σημαίνει προβολή του κάλλους. Το ανδρικό γυμνό σημαίνει σαφώς προβολή της ανδρικής επιθυμίας, που καταδικάζεται, αφού ένα κατώτερο όν τολμά ανοιχτά να δείχνει τον πόθο προς το απολύτως υπέρτερο θηλυκό. Ακριβώς αντίστροφα ήταν στην προηγούμενη εποχή, την εποχή του Κριού.

Και βεβαίως η διαφορά επιθυμίας φαίνεται και στην ίδια την σεξουαλική πράξη, κατα την οποία ο ανήρ υπερεπιθυμεί την γυναίκα και εκσπερματώνει συνεπώς μάνι μάνι, η δέ γυναίκα ελάχιστα επιθυμεί τον άνδρα, και είναι ζήτημα άν σε μία στις 100 γυναίκες αρκεί το πέος του άνδρα για να επιφέρει στην γυναίκα οργασμό. Η γυναίκα πάει με τον άνδρα επειδή είναι ο τάδε άνδρας, και επειδή αυτή επιθυμεί να ηδονισθεί, δέν πάει μαζίτου επειδή είναι άνδρας. Όλες οι γυναίκες για να συνουσιασθούν με έναν άνδρα λένε οτι χρειάζονται πρώτα να τον γνωρίζουν. Δηλαδή να γνωρίσουν τί; δέν βλέπουνε οτι είναι άνδρας; το βλέπουνε. Τί θέλουνε λοιπόν να γνωρίσουνε; τί μπορούν να εκμεταλλευθούν απο τον άνδρα πέρα απο τον ανδρισμότου. Συμβαίνει, σπανίως και αυτό, κάποιες γυναίκες να πηγαίνουνε με άνδρες επειδή επιθυμούν να ηδονισθούν, χωρίς να προσβλέπουν σε άλλο όφελος. Και τότε ακόμη όμως, δέν πάνε με τον οποιοδήποτε άνδρα, αλλα με εκείνον που οι ίδιες επιλέγουν, επειδή ακριβώς χρειάζονται να επιλέξουν κάποιον που έχει κάτι το ιδιαίτερο πέρα απο το οτι είναι άνδρας. Νομίζετε οτι πάντα ήταν έτσι; όχι, στην προηγούμενη εποχή ήταν ακριβώς αντίστροφα. Παλιότερα σε αυτήν την εποχή των Ιχθύων, η κοινωνία έβαζε μεγάλους περιορισμούς στους άνδρες στο να πλησιάσουν τις γυναίκες (και ακόμη βάζει). Γιατί έβαζε (και βάζει) τους περιορισμούς? για να προστατέψει τις γυναίκες ως στοιχείο υπερπολύτιμο, απο την υπερεπιθυμία των ανδρών. Άν η κοινωνίαμας δέν προστατέψει τις γυναίκες απο την επιθυμία των ανδρών, θα χαλάσει η πιάτσα, θα αρχίσουν οι γυναίκες να χάνουν την αξίατους. συνεπώς οι γυναίκες θα πάψουν να κάνουν το κουμάντο του κόσμου, επομένως η ανελευθερία του ανθρώπου θα μειωθεί, αυτό δέν το θέλουν οι κυρίαρχοι του σημερινού κόσμου, αυτονών θρησκεία είναι να έχουν τον κόσμο σκλαβωμένο με την ψευτιά κ με το χρέος, αυτά που η γυναικεία κυριαρχία εξασφαλίζει. Στην προηγούμενη εποχή έβαζε η κοινωνία περιορισμούς στην πρόσβαση προς τους άνδρες, γιατί χωρίς τους περιορισμούς αυτούς οι γυναίκες θα πήγαιναν με τον καθένα και θα διαλύονταν εντελώς ο θεσμός της οικογένειας και όλης της κοινωνίας. και, βεβαίως, το ανδρικό κύρος θα μειωνόταν.

Κάποιος σε ένα φόρουμ περι ερωτικών σχέσεων έβαλε θέμα: "πηγαίνει καμιά γυναίκα ποτέ με άντρα μόνο για το σέξ; (όπως αντιστοίχως θα έκανε ο κάθε άνδρας δηλαδή). Πολύ περισπούδαστη ερώτηση έβαλε. Ρε μεγάλε, άν καμιά γυναίκα πήγαινε με άνδρα μόνο για το σέξ, τότε θα το έκανε κ με σένα που το θέλεις τόσο. Γιατί, τί στην ευχή, ένα σέξ τουλάχιστον μπορείς να προσφέρεις, κ θα το καλοπροσφέρεις ακόμη κ άν οι ικανότητεςσου είναι μικρές, θα τα δώσεις όλα για να σταθείς στο ύψοςσου κ να μή ντροπιασθείς αφου εκείνη το ήθελε, πώς θα μπορούσες να μήν τα δώσεις όλα;

Μελετώντας την τέχνη βεβαίως δέν μπορούμε να παραλείψουμε τη λογοτεχνία, και λογοτεχνία που λειτουργεί σήμερα είναι κυρίως το δημοφιλές τραγούδι. Υπάρχει στην πλουσιότατη (αδόμενη ή μή) ποίηση της προηγούμενης εποχής κανένα ποίημα που να εκφράζει την καψούρα κάποιου άνδρα για γυναίκα; τίποτε τέτοιο δέν υπάρχει, ούτε κάν στην κωμωδία. Η σημερινή ποίηση, δηλαδή το τραγούδι, αυτήν την καψούρα έχει ώς το πιό συνηθισμένο θέμα. Στα δημοφιλή τραγούδια της εποχήςμας ο άντρας παριστάνεται αμέσως ή εμμέσως ώς ζητιάνος της γυναικείας αγάπης (π.χ. κοιμήθηκα και ξύπνησα μονάχα που αντίκρυσα τα μάτιασου τα μαύρασου, για(τί) δέ με θέλεις για άντρασου;), ενώ η γυναίκα παριστάνεται ώς απόλυτος άρχοντας που πάντοτε έχει δίκιο και ό,τι θέλει κάνει, και άν θέλει, και όποτε θέλει, και πάντοτε της πρέπει να λάμπει και να χαίρεται («χαρά στον άντρα μάτιαμου που βρήκα και ερωτεύτηκα, για μία νύχτα ήσουνα, μετά ούτε σε σκέφτηκα». «Αυτό το καλοκαίρι θέλω να γνωρίσω αυτόν που θα ερωτευτώ» - θέλω! το τί θέλει ο άλλος, καμία σημασία δέν έχει! εγώ θα διαλέξω το πότε και το ποιόν, και μόνο αφού τον γνωρίσω). Ακόμη και το παράπονο της γυναίκας είναι αρχοντικό παράπονο: παρόλο που εγώ ώς βασίλισσα αποφάσισα το σωστό, εκείνος ώς υπήκοος δέν ανταποκρίθηκε! και οπωσδήποτε ποτέ δέν παραπονιέται η γυναίκα γιατί δέν έχει άνδρα, παραπονιέται γιατί δέν έχει τον συγκεκριμένο άνδρα, που μόνο αυτός της μετράει, όχι γιατί είναι άνδρας, αλλα γιατί έχει αυτές και εκείνες τις αληθινές ή φανταστικές αρετές. Αλλα και αυτό ακόμη είναι μιά τεχνητή εξιδανίκευση του εμπορίου, που υπερτονίζει την ανάγκη της γυναίκας για άντρα. Όταν οι μάσκες πέφτουν, φαίνεται οτι η γυναίκα είναι αυτή που αξίζει να αγαπιέται και όχι ο άντρας: «καλύτερα οι δυόμας θα το κάνουμε» - τί τους θέλουμε πιά τους άντρες; παραπάλιωσε αυτό το έθιμο, οι γυναίκες να ζητάνε άντρα! Τολμάει κανένα τραγούδι να εκφράσει επιθυμία απο άντρα για άντρα; «καλύτερα οι δυόμας»; θα ήταν απο γελοίο έως σκάνδαλο. Αλλα όταν η γυναίκα εκφράζει εμμέσως πλήν σαφώς επιθυμία για άλλη γυναίκα, κανείς δέν παραξενεύεται, ούτε ψέμα είναι, ούτε γελοίο, ούτε σκάνδαλο. (Το γελοίο του πράγματος άν ο άντρας πεί σε άντρα "καλύτερα οι δυόμας", είναι οτι δέν μπόρεσαν να καταφέρουν καμιά γυναίκα γι' αυτό πάνε μεταξύτους. Άν η γυναίκα πεί σε γυναίκα "καλύτερα οι δυόμας", αυτό σαφώς δεν σημαίνει οτι δέν βρίσκουν άνδρα, αλλα οτι οι άνδρες όλοι είναι ασήμαντης αξίας προς τις ίδιες, γι' αυτό είναι κ τιμή των γυναικών, όχι ντροπή). Γι’ αυτό άλλωστε παλαιόθεν στην παρούσα εποχή τραγούδια που εκφράζουν αγάπη για γυναίκες τα τραγουδάνε ελεύθερα και γυναίκες, αλλα τραγούδια που εκφράζουν αγάπη για άνδρες ουδέποτε τα τραγουδάνε άνδρες. Δέν μπορώ να εξετάσω σε μιά σύντομη εργασία τόσες χιλιάδες τραγούδια. Μόνοςτου ο καθένας άς αναλύσει όσα τραγούδια κυκλοφορούν, και θα δεί σε αυτά την απόλυτη ανωτερότητα της γυναικός επι του ανδρός.

Άς αναφέρω ένα ακόμη: Θα ξέρετε το τραγούδι: "νιώθω πως η άλλη σε κρατά κ εγώ τρελλαίνομαι! κ θέλω νά'ρθω να σ' αρπάξω απο την άλλη, να την ρωτήσω με μάτια δακρυσμένα: με ποιό δικαίωμα σε πήρε απο μένα κ ποιά θυσία έχει κάνει αυτή για σένα...". Πότε πρωτοβγήκε αυτό το τραγούδι; το 1986 νομίζω, 20 χρόνια περάσαν κ ακόμη τραγουδιέται. Είναι όλα αυτά που λέγαμε: τρελλαίνεται η γυναίκα, όχι τόσο για εκείνον που της λείπει, αλλα απο ανταγωνισμό προς την άλλη γυναίκα. "σε πήρε απο μένα"! πόσες αμέτρητες φορές το έχουμε ακούσει αυτό! η γυναίκα είναι αυτή που παίρνει τον άντρα της αλληνής. ο άντρας δέν έχει λόγο, δέν έχει απόφαση, δέν έχει ευθύνη. Δυό σκυλιά τραβάνε ένα κόκκαλο, κ όποιο σκυλί καταφέρει κ το πάρει. το κόκκαλο (εν προκειμένω ο άνδρας) δέν ευθύνεται για το πού θα πάει. Όπως στην αρχαιότητα, η γυναίκα δέν ευθυνόταν άν δινόταν σε αυτόν ή σε εκείνον, ο άντρας είχε την ευθύνη. Θα μου πείτε, σήμερα άντρες δέν μαλώνουνε για μιά γυναίκα; - σπάνια, κ εκείνο είναι για να κερδίσουνε την επιλογή της γυναίκας. κ τότε ακόμη, η γυναίκα λύνει τη διαφορά, όποιον επιλέξει παίρνει κ η διαμάχη εκ των πραγμάτων τελειώνει, κ την ευθύνη δέν έχει ο άνδρας που κατέκτησε τη γυναίκα (μαγκιάτου, λέει ο ανταγωνιστής, τον θαυμάζει, δέν τον κατακρίνει), αλλα η γυναίκα έχει την ευθύνη κ εκείνη κατακρίνεται, γιατί εκείνη επέλεξε. Κ άν ήταν σταθερή σε έναν άντρα της γυναίκας η καρδιά, ποτέ οι άντρες δέν θα μαλώνανε, γιατί δέν θα είχαν κίνητρο.

Να αναφέρω σάν περίληψη τα λόγια της Μήδειας του Ευριπίδη; «Απο όλα τα πλάσματα της γής, εμείς οι γυναίκες είμαστε το πιό αξιολύπητο. Κάνουμε τα μύρια όσα για να αποκτήσουμε έναν σύζυγο, και όταν τον αποκτήσουμε βάζουμε απο πάνωμας έναν αμείλικτο δικτάτορα. Κι πάλι, δέν ξέρουμε άν αυτός θα φανεί άνθρωπος ή απάνθρωπος, παλιάνθρωπος – και δέν μπορούμε να τον χωρίσουμε, γιατί το διαζύγιο καταστρέφει την υπόληψήμας. Λένε οτι είμαστε ασφαλείς στα σπίτιαμας, ενώ οι άνδρες διακινδυνεύουν στους πολέμους. Αλλα εγώ θα προτιμούσα να πολεμήσω δέκα φορές (έχοντας τουλάχιστον μιά ασπίδα για προστασία) παρά μιά φορά να γεννήσω». Ο καθένας, απο τον πιό σοφό μέχρι τον πιό माला॑का, βλέπει οτι στην δικήμας εποχή η κατάσταση είναι διαμετρικώς αντίθετη. Οι άντρες σήμερα είναι το πιό άθλιο πλάσμα. Κάνουμε τα μύρια όσα για να αποκτήσουμε γυναίκα, και όταν την αποκτήσουμε, βάζουμε απο πάνωμας τον πιό αδυσώπητο τύραννο, που δέν ανέχεται ποτέ να της πείς «όχι». Και πάλι είμαστε συνέχεια στον κίνδυνο να αποδειχθεί η γυναίκα παλιοτόμαρο. Και τότε το διαζύγιο δέν μας σώζει, γιατί εις βάροςμας είναι. Λέγανε πως εμείς γλυτώνουμε τους πόνους της γέννας, τώρα όμως οι γυναίκες και εκείνα τα λίγα παιδιά που κάνουνε τα κάνουνε με αναισθησία, ενώ στους πολέμους, που για χάρη και εξαιτίας των γυναικών γίνονται, ό,τι όπλο κι άν έχουμε ανυπεράσπιστοι είμαστε.

Άν κάποιος σ' αυτήν την εποχή γυρεύει γυναίκα, τέσσερα είδη γυναικών θα βρεί: 1) οι δεσμευμένες. 2) οι βαρεμένες. 3) οι χειραφετημένες. 4) οι παρθένες. Ας εξηγήσουμε τί είναι το κάθε είδος:

1) Οι δεσμευμένες είναι αυτές που δέν μπορούν να σε συναναστραφούν διότι είναι δεσμευμένες με κάποιον άλλον άντρα. Ή τουλάχιστον έτσι λένε, διότι το πρώτο ψέμα που θα πεί μιά γυναίκα προκειμένου να ξεφύγει απο έναν άντρα είναι οτι τα έχει υποτίθεται με κάποιον άλλον.

2) Οι βαρεμένες είναι αυτές που "τά'χαν αλλα τα χάλασαν", καθώς λέει κ ο Άραψ ποιητής, δηλαδή δέν έχουν άντρα διότι τα χάλασαν με εκείνον που τα είχαν. Φυσικά εκείνος έφταιγε, η γυναίκα δέν είναι ποτέ δυνατόν να φταίει. Αυτές είναι το πιό απαίσιο κ εξοργιστικό είδος, διότι εξοργίζονται έτσι κ τολμήσει κανένας άντρας να τις πλησιάσει, η όλη συμπεριφοράτους δείχνει πως τίποτε δέν μπορούν να συναντήσουν χειρότερο απο έναν άντρα που να τις επιθυμεί. Δηλαδή σύμφωνα με αυτές το να είσαι άντρας είναι η μεγαλύτερη αμαρτία που μπορεί να γίνει, αυτό είναι του κόσμου το μίασμα, κ καλά θα κάνεις να μήν τις πλησιάσεις κοντύτερα απο δύο μέτρα γιατί θα σου φέρουνε κανένα καδρόνι στο κεφάλι κ θα βγάλουνε εσένα φταίχτη που το έφαγες.

3) Οι χειραφετημένες είναι εκείνες που κατάλαβαν ποιά είναι στην εποχήμας η αξία του άντρα κ ποιά η αξία της γυναίκας, με άλλα λόγια "εγώ είμαι το σταφύλι κ ο κάθε άντρας είναι το τσάμπουρο, τουτέστιν το κοτσάνι του τσαμπιού". Αυτά που γράφω εδώ δηλαδή. Αφού λοιπόν συνειδητοποίησαν πως έτσι έχουν τα πράγματα, ορκίστηκαν να μήν επιθυμήσουν ποτέ άντρα, να μήν επιθυμήσουν ακόμη και άν τον επιθυμήσουν. Η επιδίωξητους είναι να εκμεταλλευθούν την αξίατους, δηλαδή την επιθυμία των ανδρών, στο έπακρο, για να αποκομίζουν κάθε είδους οφέλη. Κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να τις επιθυμούν οι άνδρες στο μέγιστο βαθμό, κ όταν κάποιος τις επιθυμεί σε βαθμό που να έχει ουσιαστικά υποδουλωθεί, τον εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο προς το μέγιστο ίδϊον όφελος. Κατα κάποιον τρόπο, είναι αυτές που ο καθένας θα τις έβριζε ώς ぷーたねヽ, αλλα αυτές είναι ακόμη χειρότερες, διότι ακόμη κ η κάθε κανονική πόρνη έχει κάποιον που αγαπάει, όλη μέρα がみぇたい με άλλους χωρίς να τους φιλά, για να πάει το βράδυ να φιλήσει τον δικότης άνθρωπο. Ωστόσο οι χειραφετημένες για τις οποίες εδώ μιλάμε δέν έχουν κανέναν που να αγαπάνε κ ξέρουν οτι ποτέ δέν θα ερωτευθούν άν κ πουλάνε έρωτα προκειμένου να εκμεταλλεύονται ποικιλοτρόπως τον έναν ή τον άλλον.

4) Οι παρθένες υποδιαιρούνται σε εκείνες που ποτέ δέν έκαναν σέξ, κ σε εκείνες που έχουν τουλάχιστον ένα έτος να το κάνουν. (Είναι γνωστό οτι κάθε άνθρωπος που έχει ένα έτος ή περισσότερο να κάνει σέξ, ξαναγίνεται παρθένος, πόσο μάλλον όταν έχει αρκετά χρόνια να το κάνει). Δέν το έκαναν είτε διότι ακόμη δέν πρόλαβαν (ΟΥΠΩ ΚΑΙΡΟΣ), είτε διότι θεώρησαν οτι είναι πιά αργά (ΟΥΚΈΤΙ ΚΑΙΡΟΣ). Θα σκεφτόταν κανείς οτι αυτές μπορεί κανείς να τις πλησιάσει χωρίς εμπόδιο, αλλα όλοι ξέρουν οτι απο όλες τις γυναίκες αυτές είναι οι πιό δύσκολες, διότι για τον λόγο που δέν το έκαναν με άλλον, δέν θα το κάνουν ούτε με σένα. Θεωρούν οτι επέτυχαν το μέγιστο κατόρθωμα να διατηρήσουν τον μεταξύ των σκελώντους ερωτικόν θησαυρόν, κ επομένως το πιό πολύτιμο πράγμα του κόσμου το έκαναν ακόμη πιό ανεκτίμητο με το να μήν το παραχωρήσουν σε κανέναν. Ποιός λοιπόν θα μπορούσε να προσφέρει τέτοιο αντάλλαγμα ωστε να του παραχωρηθεί κάτι τόσο ανεκτίμητο;

Καί τα 4 είδη που αναφέρθηκαν, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την αξία της γυναίκας που τείνει προς το άπειρο καθώς η αντίστοιχη αξία του άνδρα τείνει προς το μηδέν. Εξήγησα πώς αυτό λειτουργεί στην περίπτωση 4. Στην περίπτωση 3, είναι επίσης φανερό: ο άντρας δέν είναι δυνατόν να αγαπηθεί, μπορεί όμως τα πάντα να δώσει προκειμένου να απολαύσει τη γυναίκα, συνεπώς ο ανήρ θα γίνει αντικείμενο κάθε είδους εκμετάλλευσης. Στην περίπτωση 2, έχει ξεκάθαρα αποδειχθεί στο μυαλό της γυναίκας οτι ο άντρας είναι ένα άχρηστο πράγμα (ενώ η ίδια είναι ό,τι πιό χρηστό), γι' αυτό κ η επιθυμία του άντρα είναι ό,τι πιό ανόσιο κ άδικο. Στην περίπτωση 1, ακόμη κ όταν αλήθεια λέει η γυναίκα οτι είναι δεσμευμένη με άλλον, εξ ίσου αποδεικνύει πόσο άχρηστο πράγμα είναι ο άνδρας εν σχέσει προς την γυναίκα, αφού κ εκείνον που έχει δέν τον έχει επειδή είναι άντρας, αλλα επειδή εκείνος "της δίνει πολλά". Άν επιθυμούσε έναν άντρα επειδή είναι άνδρας, θα το έκανε στη ζούλα κ με κάποιον άλλον που της προσφέρεται, όπως βεβαίως κάνει ο κάθε δεσμευμένος άντρας όταν βρεί την παραμικρή ευκαιρία να το κάνει με άλλη γυναίκα, αρκεί να λέγεται γυναίκα.

Τί περισσότερο θα πρέπει να πώ; μήπως δέν βλέπει ο καθένας οτι σε αυτήν την εποχή οι γυναίκες είναι πάντοτε που αποφασίζουν την σύναψη όλων των σχέσεων, καθώς και τη διάλυση των σχέσεων, ακόμη και άν υπάρχουν παιδιά που πληρώνουν τη διάλυση αυτή; Ενώ την ευθύνη για τη σύναψη της σχέσης τη φέρει πάντα ο άνδρας! ο οποίος κ πάντα πληρώνει τις συνέπειες απο τη διάλυση της σχέσης. Μήπως κανείς δέν βλέπει οτι όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί και όλες οι οικονομικές δραστηριότητες δουλεύουν για να εξασφαλίζουν μόνο δικαιώματα στις γυναίκες, και μόνο υποχρεώσεις στους άνδρες; Ο άνδρας έχει πάντα την υποχρέωση να κυνηγά τη γυναίκα κ να υφίσταται την κάθε εξευτελιστική αντίδρασητης, η γυναίκα έχει πάντα το δικαίωμα να αρνείται τον άνδρα υπο οποιεσδήποτε συνθήκες. Και πάει λέγοντας: η γυναίκα όλα τα δικαιώματα, ο άντρας όλες τις υποχρεώσεις, κ αυτό για να επικυρώσει η διεθνής νομοθεσία κάνει τα πάντα.

Αυτή είναι η σχέση των δύο φύλων στην εποχήμας, απόλυτη κυριαρχία των γυναικών. Και τουλάχιστον, άν οι γυναίκες δικαίως χρησιμοποιούσαν την απόλυτη κυριαρχίατους, δηλαδή για το καλό του κόσμου, για την ευτυχία της ανθρωπότητος, για την αληθινή δημοκρατία, για τη δίκαιη σχέση με το φυσικό περιβάλλον, άν έτσι χρησιμοποιούσαν την απόλυτη κυριαρχίατους, αυτό θα ήτανε μιά κάποια δικαιοσύνη. Αλλα πού’ν’τη! Στην προηγούμενη εποχή, της ανδρικής υπεροχής, πρίν το 300 π.Χ., παρά τα υπαρκτά προβλήματα, και ο φυσικός κόσμος έστεκε, και η ανθρώπινη δημιουργία έστεκε, και η έννοια του καθήκοντος έστεκε. Η γυναίκα σε όλες τις εποχές πατάει με τη μέγιστη ευκολία τους δύο κανόνες που εξασφαλίζουν την ανθρώπινη ελευθερία: το να μήν πείς ποτέ ψέμα κ το να μή χρωστάς τίποτε. ακριβώς γι' αυτό η γυναίκα δέν πρέπει ποτέ να κυβερνά τον κόσμο, γιατί τότε το ψέμα κ το χρέος γίνονται κανόνας κ συνεπώς ολάκερος ο κόσμος χάνει κ το τελευταίο ίχνος ελευθερίας, όπως κ σήμερα συμβαίνει. Σήμερα, στην εποχή της κυριαρχίας των γυναικών, τα πάντα γκρεμίζονται και τίποτε δέν στέκει. Η κωμική ερωτική απεργία των γυναικών που εμπνεύστηκε ο Αριστοφάνης έχει με το παραπάνω εκτελεσθεί και έχει φέρει τους καρπούςτης. Τώρα οι καιροί απαιτούν ανάλογη απεργία απο μεριάς ανδρών. Δέν νοείται: άντρας που θέλει να λέγεται άντρας: να αυνανίζεται, ή να πληρώνει για το γυναικείο κορμί, ή να ξεπουλάει την ελευθερία κ την αξιοπρέπειάτου, ή να πέφτει σε μαύρη απελπισία εξαιτίας γυναίκας. Πρέπει να πάψουμε πλήρως και γενικώς να δίνουμε βαριά πάσης φύσεως ανταλλάγματα έναντι του γυναικείου κορμιού, μ’ όσο καημό κι άν έχουμε. Εκείνο που δίνουν, μόνο το αντίστοιχο πρέπει οι γυναίκες να λαμβάνουν. Αλλιώς του κόσμου η κατρακύλα δέν θα σταματήσει. Αυτά είχα να πώ και ο Θεός άς κάνει το έλεόςτου.

κλίκ στο 瞳 για επιστροφή στην αρχική σελίδα.