τοῦτον ἐξ Ἀπόλλ (Ἀπόλλων, γεν. εν.) λέγεται γεγεννηκέναι
οὐ μοχλοῖς οὐδὲ κλεισ (κλείς, δοτ. πληθ.) οὐδὲ τείχεσιν ἐθάρρυνεν
ἑαυτόν
καὶ τὴν ἀσπίδα ἀνέθεσαν τῷ Δι (Ζεύς, δοτ. εν.) τῷ Ἐλευθερίῳ
ἀπὸ δὲ
ἱματίων ὅσα κἂν ὑπὸ σ (σής, γεν. πληθ.) διαβρωθέντα οὐκ ἂν αὐτοὺς
ἀνιάσειε
λέγουσι δὲ καὶ οἱ Κορίνθιοι Ποσειδ (Ποσειδών, αιτ. εν.) ἐλθεῖν Ἡλίῳ περὶ τῆς γῆς
ἐς ἀμφισβήτησιν
κατεσκεύασε ν (ναῦς, αιτ. πληθ.) μακρὰς πλείους τῶν χιλίων
καὶ διακοσίων
ἀριστῶντι αὐτῷ ἐν ἀγορᾷ οἱ περιεστῶτες συνεχὲς ἔλεγον, κύ· (κύων, κλητ. εν.)
καὶ τὸν Λυκαβηττὸν ὅρον
ἐκ τοῦ καταντικρὺ τῆς Πυκν (Πνύξ, γεν. εν.) ἔχουσα
καὶ τούτων ὑμεῖς
οἱ τὴν ψῆφον μέλλοντες φέρειν ἐστέ μοι μάρτυρ (μάρτυς, ον. πληθ.)
ἀλλʼ ἐπιρρώσας ἑαυτὸν
κατεσίγαζε τῇ χειρ (χείρ, δοτ. εν.) τὸν θόρυβον
καὶ γον (γόνυ, γεν. πληθ.) δραξάμενος, ἀνεβάλλετο φωνὰς
ἀγεννεῖς καὶ δεήσεις
ὁ μὲν γὰρ Εὐμένης πᾶσαν ἐλπίδα προύτεινε καὶ πᾶν
γένος δελέ (δέλεαρ, γεν. εν.) ὑπερρίπτει
Θεόπομπος
λέγει τοὺς ἐν Βισαλτίᾳ λαγὼς διπλᾶ ἥπ (ἧπαρ, αιτ. πληθ.) ἔχειν ἕκαστον
τικτόμενον μὲν ἅμα τῷ κνέφ, (κνέφας, δοτ. εν.) ἀποθνῆσκον δὲ ἐπὶ δυσμὰς
ἡλίου τρεπομένου
ἔγωγε τρέμω καὶ οὐδʼ ἄκροις ὠ (οὖς, δοτ. πληθ.) ἀποτολμῶ τούτων ἐπαΐειν
δύναμιν δὲ ἔχει τὰ στέ (στέαρ, ον. πληθ.) πάντα θερμαντικήν
ὥπλισται δὲ Ἡρακλῆς τόξῳ καὶ δόρ (δόρυ, δοτ. εν.)
Οἶσθα δήπου, ἔφη, ὅτι ἐν
τῷ χειμῶνι πολλὰ ὕδ (ὕδωρ, ον. πληθ.) γίγνεται
οἱ πλεῖστοι τῶν
νοσούντων ἔρριπτον ἑαυτοὺς εἰς τὰ φρέ (φρέαρ, αιτ. πληθ.) καὶ τὰς κρήνας |