Τυπάλδος Ιούλιος (1814-1883)
Σύντομο βιογραφικό για σχολική χρήση. Κατέβασε σε αρχείο 
«Κι ἐγώ, μέσα στῆς νιότης τὸν ἀνθὸ
π' ἔλαμπε ἡ φύση ἐμπρός μου
τὴν εὐτυχία πεθύμησα νὰ βρῶ
καὶ τὲς χαρὲς τοῦ κόσμου.»
Όπως προδίδουν και οι στίχοι του, ο Ιούλιος Τυπάλδος ήταν λυρικός ποιητής, και μάλιστα από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της Επτανησιακής Σχολής.
Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, γόνος παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας με μεγάλη μόρφωση κι από μικρός ήρθε σε επαφή με τα γράμματα, κυρίως μέσω της μητέρας του, κόμισσας από τη Βερόνα, που του μετέδωσε αυτή την αγάπη. Σπούδασε νομικά στην Ιταλία, όπως όλοι οι νέοι του κύκλου του, και μετά την επιστροφή του εντάχθηκε στον δικαστικό κλάδο εργαζόμενος στην Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα. Ήταν προσωπικός φίλος και μαθητής του Διονυσίου Σολωμού, τα βήματα του οποίου ακολούθησε στη δημιουργική πορεία του.
Αγωνίστηκε για την ελευθέρωση της Επτανήσου, θεωρούσε όμως πρόωρη την ένωση με την Ελλάδα και γι' αυτό ήταν υπέρ μέσων λύσεων. Του προσφέρθηκαν οι θέσεις Αρεοπαγίτη στην Αθήνα και πρεσβευτή στη Ρώμη, τις οποίες δεν αποδέχθηκε, αλλά παραιτήθηκε από το δικαστικό αξίωμα και πήγε για λόγους υγείας στην Φλωρεντία. Εκεί αφοσιώθηκε στο λογοτεχνικό του έργο. Προς το τέλος της ζωής του, επέστρεψε στην Κέρκυρα, όπου και απεβίωσε, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει τη συγκέντρωση και έκδοση του ποιητικού του έργου.
Η λογοτεχνική παραγωγή του είναι κυρίως ποιητική, πρωτότυπη και μεταφράσεις. Στην ποίησή του καλλιέργησε τη δημοτική γλώσσα και αξιοποίησε το δημοτικό τραγούδι. Τα ποιήματά του διακρίνονται σε λυρικά με πνεύμα ρομαντικό, πολλά από τα οποία μελοποιήθηκαν από τον Καρρέρ και άλλους συνθέτες, και επικολυρικά με θέματα σύγχρονα ή ιστορικά.
Ο Ιούλιος Τυπάλδος θεωρείται από τους ιστορικούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας ως ο κατ’ εξοχήν σολωμικός ποιητής της Επτανησιακής Σχολής.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Σάιτ
Ανθολογούνται στα σχολικά βιβλία:
Εκτενέστερο βιογραφικό
Από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της Επτανησιακής Σχολής. Λυρικός ποιητής, προσωπικός φίλος και μαθητής του Διονυσίου Σολωμού, τα βήματα του οποίου ακολούθησε στη δημιουργική πορεία του. Στην ποίηση του καλλιέργησε τη δημοτική γλώσσα και αξιοποίησε το δημοτικό τραγούδι. Τα θέματα των έργων του αναφέρονται στην πατρίδα, στον έρωτα, στη θρησκευτική πίστη.
Πηγή: Ανθολόγιο Λογοτεχνικών κειμένων Ε' - Στ' Δημοτικού
Ο Ιούλιος Τυπάλδος – Πρετεντέρης γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, γιος του Ιωάννη – Βαπτιστή Τυπάλδου – Πρετεντέρη και της κόμισσας Τερέζα Ριγκέττι από τη Βερόνα. Τα πρώτα γράμματα διδάχτηκε από τον πατέρα του και το 1836 έφυγε για τη Βερόνα, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Πραγματοποίησε πανεπιστημιακές σπουδές στην Πάντοβα, τη Φλωρεντία και την Πίζα, όπου απέκτησε πτυχίο Νομικής και αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Από το 1839 και ως την ένωση της Επτανήσου με το ελεύθερο ελληνικό κράτος εργάστηκε ως ανακριτής στην Κεφαλονιά και στη συνέχεια ως πρωτοδίκης στην Κέρκυρα, δημοσιεύοντας παράλληλα δικαστικές μελέτες στο περιοδικό Giornale di legislazione. Στο θέμα του αγώνα της Επτανήσου για την ένωση με το ελεύθερο ελληνικό κράτος ο Τυπάλδος τήρησε μετριοπαθή στάση, αγωνίστηκε ωστόσο για την κατάκτηση ελευθεριών των κατοίκων των Επτανήσων από την αγγλική εξουσία και για την ελευθερία του Τύπου. Το 1852 μετατέθηκε στη Ζάκυνθο ως πρόεδρος Πρωτοδικών. Εκεί πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του και γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγό του Λουΐζα δε Ρώσση, η οποία εγκατέλειψε τον σύζυγό της Γεώργιο Ρώμα για χάρη του Τυπάλδου και τον ακολούθησε μαζί με τον γιο της Λουδοβίκο, με τον οποίο ο Τυπάλδος συνδέθηκε πολύ στενά. Το 1862 εγκατέλειψε τη Ζάκυνθο για την Κέρκυρα, όπου είχε διοριστεί μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Δικαιοσύνης. Εκεί γνωρίστηκε με τον ποιητή Γεράσιμο Μαρκορά. Την περίοδο εκείνη αντιμετώπισε προβλήματα υγείας, ενώ παράλληλα ήταν δυσαρεστημένος από τη λειτουργία της Δικαιοσύνης και από το πολιτικό κλίμα. Αποφάσισε να φύγει για την Ιταλία, όπου έζησε τελικά με την οικογένειά του από το 1867 ως λίγο πριν τον θάνατό του, το 1881, οπότε επέστρεψε στην Κέρκυρα, για να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πέθανε το 1883. Το συγγραφικό έργο του Τυπάλδου χωρίζεται: α)στα ποιήματα της πρώτης του συλλογής Ποιήματα διάφορα (1856) αφιερωμένης στον Δ.Σολωμό, δάσκαλο και στενό φίλο του β)στα εκτός της συλλογής αυτής ποιήματα γ)στις αποσπασματικά σωζόμενες τραγωδίες του (Φροσύνη, Δέσπω, Η πόλη σκλάβα και Άγνωστη τραγωδία) δ)στις μεταφράσεις του (Ελευθερωμένη Ιερουσαλήμ του Τάσσο κ.α.) δ)στα πεζά του κείμενα (Επικήδειος του Σολωμού, άρθρα για τη γλώσσα και για νομικά θέματα κ.α.) ε)στην αλληλογραφία του. Τα ποιήματά του διακρίνονται σε λυρικά με πνεύμα ρομαντικό, πολλά από τα οποία μελοποιήθηκαν από τον Καρρέρ και άλλους συνθέτες, και επικολυρικά με θέματα σύγχρονα ή ιστορικά. Ο Ιούλιος Τυπάλδος θεωρείται από τους ιστορικούς της νεοελληνικής λογοτεχνίας ως ο κατ’ εξοχήν σολωμικός ποιητής της Επτανησιακής Σχολής.
Πηγή: Ε.ΚΕ.ΒΙ
Εργογραφία
Antologia greca moderna, traduzione del Prof. David Fanfani. Pisa, Tipografia Nistri, 1853.
Ποιήματα διάφορα. Ζάκυνθος, τυπ. Ο Παρνασσός, 1856.
Λόγος εκφωνηθείς παρά του κ.Ιουλίου Τυπάλδου κατά την εν τω ναώ των Αγίων Πάντων πένθιμον τελετήν εις μνημόσυνον του Ζακυνθίου ποιητού Διονυσίου Σολωμού. Ζάκυνθος, 1857.
Ελεγείον της αποθανούσης ευγενούς κυρίας Κομίσσης Ριγέττη συμβίας του ευγενούς ποτέ κυρίου Τίτα Τυπάλδου…. Ζάκυνθος, 1858.
Εις τον θάνατον του φιλέλληνος Καρόλου Λένορμαν. Αθήνα, τυπ. Π.Σούτσα - Α.Κτενά, 1860.
