ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Γ', 6η ενότητα

«Κολομβία, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, Μαρτυρίες»


 

Διασκευή

 

Αν νομίζετε ότι πόλεμος είναι μόνο οι επιθέσεις στον Ιράν ή στο Λίβανο, κάνετε μεγάλο λάθος. Αν έχετε την εντύπωση ότι όλοι οι άνθρωποι ζουν ειρηνικά στα σπίτια τους, κάνετε και πάλι λάθος. Άμα διαβάσετε το παρακάτω κείμενο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, θα καταλάβετε τι εννοώ.

Εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια, η ζωή στην Κολομβία κυριαρχείται από το φόβο και τη σύγκρουση. Χιλιάδες Κολομβιανοί που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές ή στις παραγκουπόλεις βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα φαύλο κύκλο βίας και δεν έχουν ένα μέρος που να αποκαλούν σπίτι τους.

Με την έκθεσή τους με τον τίτλο: «Ζώντας μέσα στο φόβο: ο φαύλος κύκλος της βίας στην Κολομβία», οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) ελπίζουν να ρίξουν φως στις άμεσες επιπτώσεις της σύγκρουσης στον άμαχο πληθυσμό της Κολομβίας, στους ανθρώπους που αξίζουν περισσότερη προσοχή από την κυβέρνηση της Κολομβίας και τους πολιτικούς. Παρακάτω παραθέτουμε τις ιστορίες που άκουσαν τα μέλη των αποστολών μας.

«Όταν ξέσπασε η βία δεν είχαμε καμία επιλογή παρά να εγκαταλείψουμε τα πάντα και να πάμε στην πόλη. Ποτέ δε φανταστήκαμε τότε ότι ο εκτοπισμός αυτός θα ήταν ένα συνεχές ταξίδι χωρίς τέλος, χωρίς προορισμό. Φεύγουμε, αλλά ποτέ δεν προχωράμε μπροστά. Κοιτώντας πίσω, κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού έχουμε ζήσει τρεις καταστάσεις, τη βία στο σπίτι πριν αναγκαστούμε να φύγουμε, τη μιζέρια στις παραγκουπόλεις αφότου φύγαμε από το σπίτι και την έλλειψη ύπνου τώρα που επιστρέψαμε πίσω στο μέρος που κάποτε αποκαλούσαμε σπίτι μας. Ποτέ δεν παύει κανείς να είναι «εκτοπισμένος». Είναι ένα στίγμα, ένας τρόπος ζωής».

Χωρικός, πατέρας τεσσάρων παιδιών.

 

«Όλες οι οικογένειες υποφέρουν. Κάποτε ρώτησα τους μαθητές στην τάξη μου, που είναι εντεκάχρονα παιδιά, πόσοι από αυτούς είχαν χάσει κάποιο μέλος της οικογενείας τους όταν ήταν εδώ οι παραστρατιωτικοί. Από τα 28 παιδιά, τα 20 μού είπαν ότι τουλάχιστον ένα μέλος της οικογένειάς τους είχε δολοφονηθεί από τις ένοπλες ομάδες».

Δάσκαλος σε κάποιο χωριό

 

«Πριν έρθουν εδώ οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, έπρεπε να πηγαίνουμε στην κλινική στην Καρέπα, που είναι πολύ μακριά. Αλλά πηγαίναμε εκεί μόνο αν είχαμε αρκετά λεφτά. Αν δεν είχαμε αρκετά λεφτά, τότε δεν πηγαίναμε... μέναμε σπίτι υπομένοντας τον πόνο μας».

20χρονη γυναίκα

 

«Είμαστε εδώ και ένα χρόνο εδώ και ακόμα δεν είμαστε καλά. Όταν γαβγίζουν τα σκυλιά, ο άντρας μου σηκώνεται και πηγαίνει έξω στη βεράντα για να δει αν έρχεται κάποιος. Τις περισσότερες νύχτες δεν καταφέρνουμε να κοιμηθούμε. Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε τα πράγματα που είδαμε, τους ανθρώπους που σκότωσαν; Κοιμάμαι μόνο όταν πηγαίνω κάπου αλλού. Είναι εφιάλτης εδώ. Όλοι λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα έρθουν ξανά».

Μία γυναίκα που ζει σε μία κοινότητα όσων επιστρέφουν

Τα συμπεράσματα δικά σας.