|
ΞΑΝ. Να κι ο Χάρωνας, μα τον Ποσειδώνα.
ΔΙΟ. Χάρωνα, γεια χαρά· Χάρωνα, χαίρε.
ΧΑΡ., (που στο αναμεταξύ πλησίασε και διπλάρωσε τη βάρκα του.)
Ποιος για τα Ησυχαστήρια, από μπελάδες
και σκοτούρες μακριά; Ποιός για τον Κάμπο
της Λησμονιάς; Ποιός είναι για τον τόπο
της Γαϊδουροκουράς, για τους Κερβέριους,
ή για το Ταίναρο, ή για τα Κοράκια;
ΔΙΟ. Εγώ. ΧΑΡ. Μπρος, μπαίνε. ΔΙΟ. Αλήθεια, στα Κοράκια
θα πιάσεις, λες; ΧΑΡ. Ναι, για δικιά σου χάρη.
Έμπα, έλα. ΔΙΟ. Δούλε, εδώ! ΧΑΡ. Δεν παίρνω δούλο,
εξόν για το πετσί του αν έχει λάβει
μέρος στη ναυμαχία. ΞΑΝ. Δεν πήρα μέρος
εγώ στη ναυμαχία· πονόματο είχα.
ΧΑΡ. Τότε θα πας ακρολιμνιά, ένα γύρο.
ΞΑΝ. Και πού θα καρτερώ; ΧΑΡ. Στο Ξερολίθι,
κοντά στα Ησυχαστήρια. ΔΙΟ. Ξέρεις; ΞΑΝ. Ξέρω.
Τι κακό συναπάντημα είχα τάχα;
(Φεύγει.)
ΧΑΡ. Κάθισε στο κουπί. — Ποιός άλλος είναι
για ταξίδι; Να τρέξει. — Ε συ, τί κάνεις;
ΔΙΟ. Κάθισα στο κουπί, όπως μου ᾽πες· τί άλλο;
ΧΑΡ. Κάθισε δω, βρε κοιλαρά. ΔΙΟ. Νά, ορίστε.
ΧΑΡ. Τα χέρια εμπρός, και τέντωνέ τα. ΔΙΟ. Ορίστε.
ΧΑΡ. Μην κάνεις τον κουτό, γερά αντιπάτα
και λάμνε. ΔΙΟ. Πώς να λάμνω; Εγώ δεν ξέρω
από θάλασσες, πλοία και Σαλαμίνες.
ΧΑΡ. Με μεγάλη ευκολία· μόλις αρχίσεις,
κάτι σκοπούς ωραίους θ᾽ ακούσεις. ΔΙΟ. Τίνων;
ΧΑΡ. Βατράχων κύκνων μελωδίες εξαίσιες.
ΔΙΟ. Μπρος, δίνε το ρυθμό. ΧΑΡ. Ωοπόπ, ωοπόπ.
(Αριστοφ., Βάτρ. 180-209, μετ. Θρ. Σταύρου)
|