Δημοτικό Σχολείο Αμυγδαλεών

ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 2010

17 Νοεμβρίου 2010, ώρα 10:00π.μ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΟΡΤΗΣ

Αφηγητής Α-Δήμητρα, Αφηγητής Β-Κων/να

Αφηγητής Α: Κυρίες και κύριοι, καλημέρα σας.

Γιορτάζουμε σήμερα τη γιορτή του Πολυτεχνείου. Τη γιορτή της Δημοκρατίας.
«Κάνε, νέε, τη λευτεριά, τη δημοκρατία, θούριο, κραυγή, οργισμένα βήματα έργο και όχι πάρεργο.»

Σ’ αυτή τη φωνή του ποιητή υπάκουσαν οι αγωνιστές νέοι της γενιάς του Πολυτεχνείου και ανέβηκαν στο πεζοδρόμιο και έπαιξαν τον άνθρωπο.

Αφηγητής Α: Θα ακούσουμε το ποίημα "αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" από τη Μαρία

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι

για την Ειρήνη και για το Δίκαιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,

τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες

μα ούτε βήμα πίσω.

Αφηγητής Α: Ακολουθεί το τραγούδι "πότε θα κάνει ξαστεριά" από τη χορωδία

ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ

Πότε θα κάνει, πότε θα κάνει ξαστεριά,

Ε, πότε θα φλεβαρίσει, (2)

Να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου, (2)

Ε, την όμορφη πατρώνα. (2)

Να κατεβώ, να κατεβώ στον Ομαλό, (2)

Ε, στη στράτα των Μουσούρων. (2)

Να κάνω μά, να κάνω μάνες δίχως γιους, (2)

Ε, γυναίκες δίχως άντρες, (2)

Να κάνω και, να κάνω και μωρά παιδιά , (2)

Ε, να κλαιν δίχως μανάδες. (2)

Πότε θα κά, πότε θα κάνει ξαστεριά.

Αφηγητής B: Εδώ Πολυτεχνείο! Νοέμβρης του 1973. Από τον Απρίλη του 1967 η Χούντα – μια ομάδα επίορκων αξιωματικών με τη βία και τα όπλα κατάργησε το δημοκρατικό πολίτευμα και τις ελευθερίες του λαού μας. Ο Νοέμβρης του 1973 ήταν ένας μήνα ζεστός, γεμάτος γεγονότα. Οι φοιτητές ξεσηκώνονται. Η δικτατορία σκληραίνει συνεχώς τη στάση της. Οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο και το μετατρέπουν σε ορμητήριο του μεγάλου αγώνα κατά της δικτατορίας.
Κάτω η Χούντα!
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!

Αφηγητής B: Ακούμε ηχητικό ντοκουμέντο

Αφηγητής B: Ακολουθεί το τραγούδι "ο δρόμος" από τη χορωδία

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά.

Ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία

κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.

Λα λα λα . . .

Ύστερα κύλησ’ ο καιρός κι η ιστορία

πέρασε εύκολα απ’ τη μνήμη στην καρδιά.

Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία

εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά.

Λα λα λα . . .

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία

κι έπειτα γήπεδο στοιχήματα καβγά.

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

κι είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά

Λα λα λα . . .

Αφηγητής Β: Ακολουθεί το μονόπρακτο δρώμενο: ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Διομήδης-Θωμάς, Κίμωνας-Παναγιώτης, Ισμήνη-Βασιλική

Διομήδης	:	Έλληνες πολίτες … Δημοκράτες Έλληνες. Σας καλούμε στον αγώνα για τη Δημοκρατία. Αγωνιστείτε να πέσει η Χούντα… να πέσει η δικτατορία του Παπαδόπουλου … Βγείτε στους δρόμους και τις πλατείες. Δώστε το παρόν στον αγώνα για τη Δημοκρατία.
Κίμωνας	:	Διομήδη … Διομήδη που είσαι βρε θηρίο; Σε ψάχνω μέρες τώρα. Και συ στον αγώνα ε;
Διομήδης	:	Γεια σου Κίμωνα. Μέρες που είναι τι θέλεις να κάνω; Δεν είναι ώρα τώρα να τρέχουμε στα καφενεία και στα στέκια μας για χουζούρι και παχιά λόγια. Τώρα είναι η ώρα του αγώνα.
Κίμωνας	:	Έτσι είναι Διομήδη. Πρέπει όλοι μας να βοηθήσουμε. Εφτά χρόνια τώρα ο Παπαδόπουλος μας έχει δέσει χειροπόδαρα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα. Πολλές εφημερίδες έκλεισαν, υπάρχει παντού λογοκρισία, χιλιάδες δημοκράτες εξορίστηκαν.
Διομήδης	:	Δεν μπορεί να είσαι σίγουρος για τίποτε σήμερα, Κίμωνα. Σήμερα είσαι εδώ κι αύριο μπορεί να βρεθείς σε καμία φυλακή ή σε κανένα ξερονήσι, εξορία.
Κίμωνας	:	Για πες μου τι γίνεται στη σχολή σου;
Διομήδης	:	Όλοι είναι στο πόδι. Συνθήματα, φωνές, πανό, μεγάλη αναταραχή στου λέω! Όλοι είναι εκεί και διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στη Χούντα.
Κίμωνας	:	Τα ίδια και στη δική μου σχολή, τη Νομική. Εμείς ήδη κάναμε κατάληψη και δεν αφήνουμε κανέναν να περάσει μέσα. Πολλοί ανέβηκαν στην ταράτσα του κτιρίου. Φωνάζουν συνθήματα κατά της Χούντας και τραγουδούν τραγούδια του αγώνα.
Διομήδης	:	Εμείς αύριο θ’ αποφασίσουμε για κατάληψη της σχολής. Είναι σίγουρο ότι θα το κάνουμε. Ήδη όλες οι σχολές είναι σε αναβρασμό και η μία μετά την άλλη καταλαμβάνονται απ’ τους φοιτητές. Η οργή φούντωσε, ο αγώνας θα είναι σκληρός αλλά ωραίος. Αγωνιζόμαστε για τη Δημοκρατία, Κίμωνα, και είναι πολύ όμορφος αυτός ο αγώνας.
Ισμήνη	:	Κίμωνα, Διομήδη …
Κίμωνας	:	Τι είναι βρε Ισμήνη, γιατί είσαι έτσι αλαφιασμένη;
Ισμήνη	:	Παιδιά, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα. Οι δικτάτορες βγάζουν τα τανκ στους δρόμους για να μας φοβίσουν. Παντού, σ’ όλους τους δρόμους, αστυνομία και στρατός έχουν στήσει μπλόκα. Οι σφαίρες σφυρίζουν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Κανείς δεν ξέρει πόσοι τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν. Εγώ με χίλιες δυσκολίες πέρασα τα μπλόκα της Αστυνομίας και ήρθα μέχρι εδώ.
Κίμων	:	Και τι θες εσύ; βρε Ισμήνη, κορίτσι πράμα και ανακατεύεσαι μ’ αυτά. Αυτές είναι δουλειές για άνδρες.
Ισμήνη	:	Τι είναι αυτά που ακούω από σένα βρε Κίμωνα; Είναι λόγια αυτά να ακούγονται απ’ το στόμα ενός αγωνιστή της Δημοκρατίας; Στην δημοκρατία αγαπητοί μου όλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα. Τι θα πει άνδρας και γυναίκα; Οι γυναίκες σε πληροφορώ κρύβουν πολύ μεγάλη δύναμη μέσα τους και θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ίσα με τους άνδρες.
Κίμων	:	Καλά βρε Ισμήνη. Μη θυμώνεις. Σε πειράζω. Νέες και νέοι μια γροθιά να ρίξουμε τη Χούντα. Εμπρός τώρα πες μου τι άλλο είδες, τι γίνεται στο κέντρο της Αθήνας;
Ισμήνη	:	Όλοι ξεσηκώθηκαν. Χιλιάδες διαδηλώνουν στους κεντρικούς δρόμους. Οι φοιτητές άφησαν τις σχολές τους και με συνθήματα και τραγούδια κατευθύνονται στο Πολυτεχνείο.
Διομήδης	:	Ήρθε η ώρα της τελικής αναμέτρησης! Εμπρός λοιπόν τι καθόμαστε! Πάμε για το Πολυτεχνείο. Εκεί θα δώσουμε τον αγώνα όλοι μαζί, ενωμένοι να πέσει η δικτατορία και να λάμψει η Δημοκρατία. Όλοι στο Πολυτεχνείο!
Όλοι μαζί	:	Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί (δις)

Αφηγητής Α: Ακολουθεί το τραγούδι Πάλης ξεκίνημα από τη χορωδία

ΠΑΛΗΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί (2)

Όχι άλλα δάκρυα κλείσαν οι τάφοι, λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί. (2)

Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους, μήνυμα στέλνουν οι πρώτοι νεκροί (2).

Απάντηση θα πάρουν ενότητα κι αγώνα, για να ‘βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί (2).

Αφηγητής Β: Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!
Και «οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες …» αγωνίζονται» με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω απ’ τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου, όπου είχε κράτος και εξουσία η Άνοιξη.»
Το Πολυτεχνείο! Και το Πολυτεχνείο ολόκληρη η Ελλάδα. Οι πολιορκητές και οι πολιορκημένοι. Ο φασισμός και η δημοκρατία. Η βία και η ελευθερία. Το σκοτάδι και το φως. Η ντροπή και η αξιοπρέπεια.
- Όλοι ενωμένοι … Κάτω η Χούντα!
Ελληνικέ λαέ ξεσηκώσου … έλα μαζί μας

Αφηγητής Β: Ακολουθεί το ποίημα "το κάστρο γίνηκε ναός από τη Χρυσάνθη

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΓΙΝΗΚΕ ΝΑΟΣ
Ψωμί, Παιδεία, Λευτεριά!
κι απόψε το 'παν τα παιδιά
μ' ολόρθο το κεφάλι.
Χιλιάδες μπαίνουν στην αυλή
το δίκιο τώρα τους καλεί
στη μάχη τη μεγάλη.

Το κάστρο γίνηκε ναός
το τραγουδάει ο λαός
τρανό προσκυνητάρι.
το αίμα πότισε τη γη
να βγουν λουλούδια την αυγή
για κάθε παλικάρι.

Αφηγητής Α: Ακολουθεί το μονόπρακτο "Η ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ"

(Μπαίνουν στη σκηνή 6 παιδιά και φωνάζουν συνθήματα. Τα παιδιά διασχίζουν με συνθήματα την αίθουσα))

- Κάτω η Χούντα, κάτω η Χούντα

- Δημοκρατία, Δημοκρατία, Δημοκρατία

- Κάτω ο Παπαδόπουλος, Κάτω ο Παπαδόπουλος

- Ψωμί, παιδεία, ελευθερία

- Δημοκρατία, Δημοκρατία

Παιδί Α΄	:Κων/νος	Η Δημοκρατία θα νικήσει. Οι δικτάτορες θα λουφάξουν έντρομοι απ’ την οργή του λαού. Ο λαός θα νικήσει. Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος. Είμαστε αποφασισμένοι και θα νικήσουμε. Δεν μας τρομάζουν τα όπλα και τα τανκ. Είμαστε παιδιά του λαού, η φωνή του λαού, χτίζουμε λέξη – λέξη, βήμα το βήμα έναν καθάριο, γαλανό ουρανό, μια σημαία που θα τη στήσουμε ψηλά, πολύ ψηλά στο κορφοβούνι της Δημοκρατίας.
Παιδί Β΄	:Μαργαρίτης	Είμαστε τα εγγόνια του Μακρυγιάννη, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη. Απόγονοι του Περικλή και του Κλεισθένη. Δίνουμε ξανά τον όρκο της νιότης, της ζωής, της λευτεριάς, της Δημοκρατίας, τον όρκο του ονείρου και της πράξης.
Παιδί Γ΄	:Βαγγέλης	Αγωνιζόμαστε και τραγουδάμε. Τραγουδάμε τα τραγούδια της λευτεριάς και της Δημοκρατίας. Εμείς αδέλφια, δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Παιδί Δ΄	:Δημήτρης	Πορευόμαστε τον ίδιο δρόμο του αρχαίου Μαραθωνοδρόμου που φτάνοντας κάτω απ’ την Ακρόπολη ανάγγειλε την νίκη της ελευθερίας και της ειρήνης. Πορευόμαστε υπερασπίζοντας τον άνθρωπο, τα ποιήματα, τη μουσική, τ’ αγάλματα, την ειρήνη και τη Δημοκρατία.
Παιδί Ε΄	:Ελευθερία	Πιστεύουμε στον άνθρωπο. Εμείς κανένα δε μισούμε. Αφήστε μας ν’ αγαπάμε τον κόσμο. Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε παρά μονάχα εκείνον που δεν σέβεται τον άνθρωπο.
Παιδί ΣΤ΄	:Χρήστος	Μες στη φωτιά γυμνάζουμε τα νιάτα μας. Μες στη φωτιά ράβουμε τις σημαίες της Δημοκρατίας, λουρίδα τη λουρίδα. Ξεχάσαμε τις απλές καθημερινές μας συνήθειες, τα βιβλία και τα εργαστήρια. Τώρα είναι η ώρα του αγώνα. Τώρα κάθε άνθρωπος έχει μιαν αγάπη, ένα όνειρο, μια μάνα, ένα παιδί: Τη Δημοκρατία.
Όλοι μαζί	:	(Τραγουδούν μια στροφή απ’ το τραγούδι «Αρνιέμαι») Αρνιέμαι, αρνιέμαι, αρνιέμαι. Οι άλλοι να κρατάνε τα σχοινιά. Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θέ' νε. Αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά. (Φεύγουν φωνάζοντας τα πρώτα συνθήματα)

Αφηγητής Β: Ακολουθεί το τραγούδι "αρνιέμαι" από τη χορωδία)

ΑΡΝΙΕΜΑΙ

Αρνιέμαι - αρνιέμαι - αρνιέμαι

οι άλλοι να κρατάνε τα σκοινιά

αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε

αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.

Αρνιέμαι - αρνιέμαι - αρνιέμαι

να είσαι συ και να μην είμαι ’γω

που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις

με τη δική μου γη και το νερό

Αρνιέμαι - αρνιέμαι - αρνιέμαι

να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό

Αρνιέμαι να ’χω σκέψη που σωπαίνει

που περιμένει μάταια τον καιρό

Αρνιέμαι να ’χω σκέψη που σωπαίνει

να περιμένει μάταια τον καιρό

Αφηγητής Α: Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

Και ο λαός άκουσε. Και ο λαός ενθουσιάστηκε και ο λαός κατέβηκε στους δρόμους να συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο στους νέους και στις νέες που όρθωσαν το ανάστημά τους στους δικτάτορες. Και η εξέγερση έγινε διπλή: Η φοιτητική και η λαϊκή. Και η εξέγερση έγινε μία: κοινή και καθολική.

- Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος!

Αφηγητής Α: Ακολουθεί το ποίημα "μαζί μας αγωνίσου" από τον Άρη

ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΓΩΝΙΣΟΥ

Για τη μεγάλη μας γιορτή που ήρθες να τιμήσεις

εις το βωμό της λευτεριάς και συ να προσκυνήσεις

Δίκιο ψωμί και λευτεριά, φώναζε όπου να ’σαι

έτσι τιμάς τους ήρωες και πάντα τους θυμάσαι.

Η δόξα των προγόνων μας αιώνια θα μένει

Με πολυβόλα και με τανκς το πνεύμα δεν πεθαίνει.

Αφηγητής Α: Ακολουθεί το τραγούδι "το γελαστό παιδί" από τη χορωδία

ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ

'Ηταν πρωί τ' Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γη.
Βλέπω μια κόρη, κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί,
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί.

Είχεν αντρειά και θάρρος κι αιώνια θα θρηνώ,
το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό.
Ανάθεμα την ώρα , κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί.

Ω! να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνο από βόλι Εγγλέζου να 'χε πάει
κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα 'ταν τιμή μου που 'χασα το γελαστό παιδί.

Βασιλικιά μου αγάπη, μ' αγάπη θα στο λέω
για τ' ότι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί.

Βασιλικιά μου αγάπη, μ' αγάπη θα στο λέω
για τ' ότι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί.

Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ.
Δόξα τιμή στο αξέχαστο γελαστό παιδί .

Αφηγητής Β: Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

Απόγευμα Παρασκευής 16 Νοεμβρίου 1973 – της Μεγάλης Παρασκευής του νεότερου Ελληνισμού – αρχίζουν τα δραματικά, αιματηρά γεγονότα της εξέγερσης. Συγκρούσεις του λαού στις πλατείες και στους δρόμους της Αθήνας με την αστυνομία και το στρατό, οδοφράγματα των διαδηλωτών, δακρυγόνα και καπνογόνα, τραυματισμοί, κακοποιήσεις, πυροβολισμοί. Οι φοιτητές μέσα στο Πολυτεχνείο άοπλοι με μόνο εφόδιο την καρδιά τους και το τραγούδι τους!

Αφηγητής Α: Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

Τα παιδιά κυκλωμένα από τον αδίσταχτο εχθρό συνεχίζουν το τραγούδι τους και εκπέμπουν από τους 1.050 χιλιόκυκλους. Η Ελλάδα κρατάει την ανάσα της. Τα τανκ ξεκινούν. Οι ωραίοι έφηβοι, οι νέοι με τ’ ανοιχτά πουκάμισα που τους έλεγαν αλήτες με πάνου ως πάνω απλωμένη την αφοβιά σα σημαία, με όρθια την ψυχή περιμένουν με αγωνία και απ’ τα μεγάφωνα φωνάζουν: «Αδέλφια μας στρατιώτες, δε θα μας χτυπήσετε. Είμαστε άοπλοι, τα τανκ δε θα μας χτυπήσουν!»

Αφηγητής Α: Ηχητικό ντοκουμέντο

Αφηγητής Α: Ακολουθεί το τραγούδι "ένα το χελιδόνι από τη χορωδία"

ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

'Ενα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.
'Ενα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θεέ μου πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά
Θεέ μου πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα.
Θεέ μου πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά
Θεέ μου πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα.

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού,
το ' χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου.
Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού,
το ' χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου.

Σ' ένα βαθύ πηγάδι το ' χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος.
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος.

Θεέ μου πρωτομάστορα, μέσα στις πασχαλιές και εσύ
Θεέ μου πρωτομάστορα , μύρισες την ανάσταση.
Θεέ μου πρωτομάστορα, μέσα στις πασχαλιές και εσύ
Θεέ μου πρωτομάστορα , μύρισες την ανάσταση.

Αφηγητής Β: Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

Ώρα 2.57 το πρωί. Τα τανκ ξεκινούν. Τρία τανκ ορμούν μαζί, με προορισμό το τραγούδι. Με προορισμό να πολτοποιήσουν το τραγούδι.

Το πρώτο τανκ, που φαίνεται παράλογα πιο μεγάλο, ρίχνει την πόρτα με τα κάγκελα. Και το κορίτσι με τα μακριά μαύρα μαλλιά έπεσε με τη σημαία του. Η Ελλάδα κάτω από τις ερπύστριες των τανκ. Το Πολυτεχνείο έπεσε… έπεσε το αγόρι, έπεσε το κορίτσι, έπεσαν πολλοί. Ο ποιητής στο επίγραμμά του θα γράψει:

Όσοι έπεσαν στο χώρο ετούτο, εγείρονται

και προχωρούν στη ιστορία, και ο λαός μαζί τους

εκεί που σμίγουν φως και όνειρο

εκεί που λευτεριά κι Ελλάδα είναι ένα.

Αφηγητής Α: Ακολουθεί το τραγούδι "επέσατε θύματα" από τη χορωδία και ταυτόχρονα θα γίνει προβολή παρουσίασης των ονομάτων των νεκρών του Πολυτεχνείου.

(Ξεκινώντας το τραγούδι ομάδες παιδιών ανά δύο ανεβαίνουν στη σκηνή με το κεφάλι σκυμμένο. Όταν ανέβουν αφήνουν ένα λουλούδι (τριαντάφυλλο ή γαρύφαλλο...) στην πύλη του Πολυτεχνείου. )

ΕΠΕΣΑΤΕ ΘΥΜΑΤΑ

Επέσατε θύματα, αδέρφια εσείς, σ΄ άνιση πάλη κι αγώνα.
Ζωή, λευτεριά και τιμή του λαού γυρεύοντας βρήκατε μνήμα.

Συχνά σε υγρές, σκοτεινές φυλακές πικρές επεράσατε μέρες.
Και μ’ ένα του δήμιου νεύμα, ευθύς, σας φέραν μπροστά στην κρεμάλα.

Γλεντούν οι τυράννοι και μες στο πιοτό τη λήθη γυρεύουν να βρούνε.
Μα οι μέρες τους όμως μετρήθηκαν πια και τέλος φριχτό τους προσμένει.

Θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός και σπάει δεσμά κι αλυσίδες.
Αιώνια η μνήμη σε σας αδερφοί στον τίμιο που κάνατε αγώνα.

Αιώνια η μνήμη σε σας αδερφοί στον τίμιο που κάνατε αγώνα.

Αφηγητής Β: Κλείνουμε τη γιορτή μας με τον εθνικό ύμνο. Σας ευχαριστούμε πολύ για την παρουσία σας.

Ε Θ Ν Ι Κ Ο Σ Υ Μ Ν Ο Σ

Σε γνωρίζω από την κόψη Του σπαθιού την τρομερή,

Σε γνωρίζω από την όψη Που με βία μετρά τη γη.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη Των Ελλήνων τα ιερά,

Και σαν πρώτα ανδρειωμένη, Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Αρχική