Το ξύλο του Μάρτη
Μια φορά κι έναν καιρό στο σπίτι του γέρου χρόνου είχαν μαζευτεί οι δώδεκα μήνες. Ήταν μεσημέρι και ο Ιανουάριος είπε: "Δεν πάμε να πιούμε το κρασί". "Ναι, ναι, είπαν όλοι με ένα στόμα".
Το βαρέλι είχε δώδεκα τρύπες. Ο Μάρτης, που ήταν ο πιο γέρος και του άρεσαν πολύ οι φάρσες, σκάρωσε μια στους αδερφούς του. Τους είπε: "Αδέρφια, επειδή είμαι ο πιο γέρος και δεν μπορώ να σκύψω, να πάω στο τελευταίο που είναι ο Ιανουάριος και να πιω ξαπλωμένος κρασί; Ο Ιανουάριος δέχτηκε. Έτσι ήπιε ο Μάρτης πρώτος, ο Ιανουάριος δεύτερος και οι υπόλοιποι με τη σειρά. Όμως κάτι περίεργο γινόταν. Για τον Δεκέμβριο δεν είχε άλλο κρασί. Μετά άρχισαν και οι άλλοι μήνες να μην έχουν άλλο κρασί, ώσπου τελείωσε και του Ιανουαρίου. Όμως ο Μάρτης έπινε ακόμα κρασί. Οι έντεκα μήνες κατάλαβαν το σχέδιο του Μάρτη και του έδωσαν ένα γερό ξύλο. Από τότε λένε όταν έχει λιακάδα ο Μάρτης γελάει για τη φάρσα που σκάρωσε και όταν βρέχει ο Μάρτης θυμάται το ξύλο που έφαγε.