Παρίσι 2007 και ήταν Αύγουστος
 

 

 

 


Παρίσι 2007 και το ποτάμι. Κυλάει εδώ και αιώνες από την pont neuf προς τον Eiffel, διαμορφώνει το ύφος της πολιτείας και τη γεωγραφία της, αριστερή όχθη με Καρτιέ Λατέν, Μονπαρνάς, rue des Andre des Arts, Musée dOrsay  και Άγιο Σουλπίκιο, στα δεξιά του η Opera, το Λούβρο,  η Vandom, οι Halles,  το Marais, η Rivoli με τα μαγαζιά της, η Παναγία ούτε δεξιά ούτε αριστερά, πάνω στο νησί της ανένταχτη. 

 

 

 

Παριζιάνοι, καστανιές, φλαμουριές και πλατάνια.  Οι παριζιάνοι δείχνουν να αγαπούν σε επίπεδο έρωτα τα φυλλοβόλα τους. Οι καστανιές - marronniers στη δική τους γλώσσα,   οι  platanes -δικοί τους πλάτανοι-  και  οι tilleuls, - για τους Έλληνες φλαμουριές ή φιλύρες -  με εμφάνιση Αυγούστου  ετοιμάζονται να γδυθούν για την ιεροτελεστία του παριζιάνικου φθινόπωρου, και οι καστανιές το κάνουν διακόσιες περίπου φορές στη ζωή τους , οι φλαμουριές - το βασικό δέντρο που είχαν στα δικά τους χωριά ο Αστερίξ και οι Γαλάτες- γδύνονται και την άνοιξη ξαναφυλλιάζουν εκατό περίπου φορές στη ζωή τους, ενώ οι πλάτανοι – που στέλνουν το μήνυμα ότι το Παρίσι είναι ευνοημένο στο ζήτημα του νερού - είναι οι πλέον πολυαιωνόβιοι, όπως και στη δική μας πατρίδα . Καστανιές, φλαμουριές και πλάτανοι  στους δρόμους, στο Λουξεμβούργο, στον Κεραμικό ακόμα και στον Σηκουάνα, δίνουν το ξεχωριστό εκείνο στυλ στην αισθητική της πολιτείας, που φροντίζει με τρυφερότητα μαμάς τα φυλλοβόλα της. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Το φαξ του Λεονάρντο.  Ο κινούμενος παρατηρητής διασχίζει τη Rivoli  με κατεύθυνση το  Λούβρο, Γιαπωνέζοι με ψηφιακές, Ιταλίδες που μιλούν συνέχεια, αλλά στην Μεγάλη Συνέλευση των επισκεπτών οι Ισπανοί είναι ίσως το πρώτο κόμμα. Δεκάδες οι γλώσσες, άνθρωποι διαφορετικοί σε στάση προσοχής μπροστά στη Νίκη της Σαμοθράκης, η Αφροδίτη της Μήλου σε ειδική αίθουσα, όπως και η Μόνα Λίζα, Ασιάτες, Γερμανοί και Αμερικανοί ακινητοποιημένοι μπροστά στην Παρθένο των βράχων, τόσο που ο Λεονάρντο από τον Παράδεισο – ίσως και από την Κόλαση- νιώθει την ανάγκη να στείλει ένα φαξ με τη συγκίνησή του.

 

 

 

Αύγουστος του 2007 στη Μονμάρτη.  Ανηφορίζει  τις πλαγιές της Monmartre για να βρεθει στην κορυφή, στο πιο ψηλό σημείο του Παρισιού, η Sacré Coeur, η μεγάλη παρηγοριά των καθολικών, αλλά και άνθρωποι διαφορετικοί που έχουν ταξιδέψει από μακριά για να είναι τώρα εδώ αναζητώντας το απερίγραπτο εκείνο «κάτι» που συγκίνησε σε σημείο έμπνευσης τους Utrlllo, τους μποέμ, τους Modigliani και τους Picasso.

 

Υπαίθρια 2007.  Όπως και οι άλλες φυλές, οι παριζιάνοι  λύνουν sudoku αλλά τα φιλιά στους δρόμους είναι χιλιάδες, τα πιο πολλά με την τρυφερότητα του Robert Doisneau και οι κάρτες με τις φωτογραφίες του   ανάρπαστες. Υπαίθρια  φιλιά, υπαίθρια ποδήλατα, υπαίθριες κρέπες αλλά και κρεπερί εντελώς γαλλικές και χιλιάδες - προσφέρουν λύση οικονομικά «μαλακή» στους ποικίλους επισκέπτες- , υπαίθρια σαξόφωνα και υπαίθρια ακορντεόν,  τα κουαρτέτα παίζουν  στο υπόγειο μετρό, στο Chatelet, με τις κυλιόμενες, οι περαστικοί αφήνουν ή δεν αφήνουν δεν είναι και λίγοι εκείνοι που βιάζονται να προλάβουν την  correspodance  για Chateau de Vincennes ή για Clignancourt εμείς αναζητούμε το Porte dOrleans για το προσωρινά δικό μας  μικρό Τριανόν στους πέντε δρόμους. 

 

 

Πρόγευμα στη χλόη. Παριζιάνικος Αύγουστος του 2007  και οι αφίσες μιλούν γι αυτά που γίνονται στην πόλη, η έκθεση στο Orsay από τον Cezanne στον Picasso, τα καινούρια του σινεμά, το κονσέρτο με Vivaldi στην κατάνυξη του Saint  Chapelle, Godspell με μαύρους Αμερικανούς στο Saint Julien des pauvres,  το θεατρικό έργο του Woody Allen, «εκείνοι» θα επιλέξουντο Godspell, τη νύχτα της 14ης Αυγούστου,  λίγο πριν από την εμπειρία στον ωκεανό  Orsay, τέσσερεις ώρες με τη ζωγραφική η πρώτη τους live συνάντηση με το «Πρόγευμα τη χλοή» του Manet,

 

 

 

η πρώτη τους live συνάντηση με το «Χορός στο Μουλέν ντε λα Γκαλέτ» του   Renoir, αλλά και  με τους «Χαρτοπαίκτες» και τα «Μήλα» του Cezanne το πρωινό της 15ης Αυγούστου 2007, αφού στάθηκαν μία ώρα και δέκα λεπτά με ομπρέλα σε ουρά μαζί με μερικούς εκατοντάδες που προτιμούν το Orsay από τις αγορές στη Rue Rivoli και τη Paris Saint Germain, ομάδα με Άγιο έχουμε κι εμείς, αλλά στη βήτα Εθνική,  στο Μπραχάμι τον Άγιο Δημήτριο. 

 

Παρίσι 2007 και παρατηρητής κινούμενος.  Ο  ύψους ένα και ογδονταδύο παρατηρητής είναι μεταφορικά, συνήθως,  κινούμενος με μεταβαλλόμενες επιταχύνσεις. Στο δικό του Σύστημα Αναφοράς μεταφέρει μνήμες, εμμονές και απόψεις. Μνήμες  από το «τότε» που ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής σ’ αυτή την πόλη,  την εμμονή ότι «ο Ενεστώς είναι ο χρόνος που του αρμόζει περισσότερο» αλλά και την άποψη ότι ως επισκέπτης αυτής της πόλης δεν θέλει μόνο να ακούει,  να μαθαίνει και να βλέπει αλλά και να ζει.  Φθάνει στον κήπο του Λουξεμβούργου, κάνει Rue Soufflot αριστερά, τραβάει μια φωτογραφία με την ψηφιακή με φόντο το Πάνθεον, προσπερνάει την creperie, ας το αφήσουμε γι αργότερα, πληρώνει επτά ευρώ για να μπει για μία ακόμα φορά στο Πάνθεον και να παρατηρήσει  υπομονετικά το κρεμασμένο από την οροφή των ογδόντα μέτρων  εκκρεμές του Foucault να πηγαινοέρχεται – ως προς το δικό του Σύστημα Αναφοράς-  και να διαπιστώσει «με τα μάτια του» ότι,  αργά αλλά συνεχώς,  μεταβάλλεται το επίπεδο της αιώρησής του. Κατανοεί πως ότι αυτό που παρατηρεί είναι η μοναδική απόδειξη ότι «ζει σε πλανήτη στρεφόμενο».  

 

 

 

Ο Γαλιλαίος είχε τελικά δίκιο. Την άλλη μέρα στο « Arts et métiers» - το Μουσείο τεχνών και επιτηδευμάτων- με το οποίο οι Γάλλοι θέλουν να θυμάται ο κόσμος τη συμβολή τους στην εξέλιξη της τεχνολογίας, να θυμάται  ότι το ποδήλατο, το αερόστατο, η παρέμβαση του Carnot στην θεωρητική μελέτη της ατμομηχανής η φωτογραφία και το ποδήλατο έγιναν από Γάλλους. Και εκεί στο εκπληκτικό εκείνο παρεκκλήσι του Μουσείου μια ακόμα συνάντηση με εκκρεμές του Foucault, μια ακόμα κατάφαση στο ότι «ο Γαλιλαίος είχε τελικά δίκιο» κι ας πέρασε από ιερό δικαστήριο στα εβδομήντα του χρόνια. Ο πλανήτης Γη δεν είναι ακίνητος.

 

Από κει και πέρα οι εμμονές. Το  «να αναζητήσει» το studio στο Auteuil που έμενε ως φοιτητής στο αρκετά μακρινό «τότε», στο να πάνε  οπωσδήποτε στο Palais du Challiot και να αντικρίσουν από κοντά τονσιδερένιο πύργο, -  αγγίζει τον ουρανό κι όπως είναι φωτισμένος προκαλεί τουλάχιστον δέος

   - στο να πάνε στην Place de Vosges και να δουν σινεμά au clair de lune,  στο να λύνει τα απογέματα Sudoku, στο να περιφέρεται στα μετρό με το βιβλίο της φιλοσοφίας στην κωλότσεπη,  στο να αναζητεί  στο Gilbert Jeune τα γαλλικά βιβλία φυσικής για το Λύκειο αλλά και τα αντίστοιχα για τη διδασκαλία της Ιστορίας, η Place Vandom και τα δεκάδες τυριά , ο κήπος του Λουξεμβούργου και  τα ζωγραφισμένα παράθυρα, η νυχτερινή βόλτα στον Σηκουάνα, η εκκλησία της Saint Germain και τα ο κρασιά τους,  λίγο πιο πέρα, στη rue Bonapart, o « Άγιος Σουλπίκιος»,  το Jussieu, το Οντεόν, η Σορβόνη και τα φαντάσματα των φοιτητών του Μάη που εξεγέρθηκαν τον σε ένα ακόμα πιο μακρινό «τότε», δηλαδή το ΠΑΡΙΣΙ.