Γιατί ήταν το μόνο μέρος της «δικής του πατρίδας» που μπορούσε να συναντηθεί με ελάφι. Δική του πατρίδα το λεκανοπέδιο με τα τρία πανάρχαια βουνά και το Σαρωνικό του, πατρίδα ασφαλτοστρωμένη με νεραντζιές, πιπεριές της Λεωφόρου Συγγρού και Φιλοπάππου, πατρίδα χωρίς κατσίκια, οξυές και αετούς, σπάνια κάνα γεράκι έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό από τη μεριά του Σχιστού κυνηγώντας ψαρόνια

Το ελάφι τό ξερε μόνο από τα παραμύθια και από το σινεμά κι όταν τον ρώτησε πως θα μπορούμε να συναντηθεί με αληθινό ελάφι, ο μικρασιάτης παππούς τέντωσε το δάκτυλο. H προέκταση δεν έδειχνε ούτε τον Υμηττό - το πιο ορατό από τα τρία βουνά της πατρίδας- ούτε και προς τη μεριά που κυριαρχούσε η «καταπράσινη» Πεντέλη της φαντασίας του. Το τεντωμένο δάκτυλο του παππού έλεγε ότι ζωντανά ελάφια βρίσκονταν μόνο στην ΠΑΡΝΗΘΑ και οι λέξη «δρυμός» ερχόταν μαζί με τον «εθνικό», τον επιθετικό συνοδό της, «εθνικός δρυμός» με αριές και με Abies cephalonica - όπως λένε οι βιολόγοι τα ειδικά εκείνα έλατα - και πιο χαμηλά τα πασίγνωστα αειθαλή με τα κουκουνάρια, οι κουκουβάγιες, οι πηγές και ένα σωρό λουλούδια αλλά λουλούδια ΑΓΡΙΑ, άνθη χωρίς όνομα που δεν θύμιζαν εκείνα των ανθοπωλείων της πρωτεύουσας, κάποτε είχε και αγριογούρουνα έλεγε ο παππούς μαζί και τα ιπτάμενα πλάσματα που τον γοήτευαν από τότε, πλάσματα με φτερούγες διαφορετικές και πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που διέθεταν τα κοτσύφια του Φιλοπάππου, δηλαδή ΔΑΣΟΣ, σαν εκείνο των ευρωπαϊκών παραμυθιών, της γαλλίδας κοκκινοσκουφίτσας Petit Chaperon Rouge και των αδελφών Γκριμ, ένα δάσος αληθινό, ίσως το μοναδικό της προσωπικής σου πατρίδας που μπορούσες να περπατήσεις, να σκαρφαλώσεις, να αναρωτηθείς για τη συνύπαρξή σου με τους εντελώς

διαφορετικούς από εσένα συγκατοίκους της γήινης βιόσφαιρας, να νιώσεις αλλιώς. Κι όλα αυτά μπορούσες εύκολα να τα συναντήσεις, ξεκινώντας από το δικό σου Κουκάκι αν είχες επαφές με τον ορειβατικό όμιλο και μάθαινες να σκαρφαλώνεις -χωρίς να αναπνέεις με ανοιχτό το στόμα- και να καταφεύγεις στο καταφύγιο, έτσι που τα κομμάτια του δάσους θα άρχιζαν το ένα μετά το άλλο να αποκτούν ονόματα . . . Φυλή, μονή Κλειστών, Μπάφι και Καταφύγιο . . Πολλά χρόνια αργότερα έμαθε για τα 800 είδη φυτών, εξοικειώθηκε με τις έννοιες πανίδα και χλωρίδα, ενώ έπρεπε να κυλήσουν αρκετά χρόνια για να καταλάβει τη σημασία της φράσης « χρειάζεται ανάσες η τεράστια πολιτεία μας» και να συγκροτεί απαντήσεις στο «γιατί» ο εθνικός δρυμός της Πάρνηθας αποκαλείται εθνικός και στο «γιατί» προστατεύεται αν και ποτέ δεν κατάλαβε τι ακριβώς σημαίνει στη πράξη το «ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ».

40.000 στρέμματα της προστατευόμενης Πάρνηθας κάηκαν τη νύχτα

της 28^ης Ιουνίου του 2007 κι ήταν η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή

στην δική του τουλάχιστον πατρίδα

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την Πάρνηθα.

Κυριακή 8 Ιουλίου 2007,

7 το απόγευμα, έξω από την Βουλή